Het is en blijft moeilijk, de bezoeken aan mijn moeder in het rusthuis.

Er word niet veel gezegd want ze hoort bijna niets meer. Het eertijds aangeschafte hoorapparaat is een totale verspilling van ongeveer 4.000 euro.

Als ik iets moet zeggen dan is het minstens 3 maal en dan nog met geschreeuw. De deur van haar kamer staat altijd open en dan hoort de hele gang het gesprek.

Het is niet fijn meer. 3x per week daar + 1 uur zitten zonder communicatie.

En toch vraagt ze telkens weer opnieuw wanneer ik terugkom.

Soms twijfel ik, maar meestal speelt ze het toch slim.

Aan mij vraagt ze weinig of niets. Mijn broer of schoonzus krijgt dan de opdracht om mij te bellen wanneer ze iets nodig heeft.