Broer,
schoonzus en ik hadden afgesproken dat we niet meer elke dag zouden langskomen.
Ik
begrijp dit wel. Mijn schoonzus heeft ook nog haar moeder en vader die op de
sukkel zijn.
Ondanks
deze afspraak wou ik mijn moeder die eerste week in het revalidatiecentrum niet
alleen laten. Spijtig hebben andere personen hierover een andere mening.
Deze
middag, vlammende ruzie en met 2 autos vanuit Tongeren naar Hasselt gereden.
Dadelijk
met de deur in huis gevallen. Niet te bevatten, maar ieder heeft zijn eigen
mening, leven?
Eerste
auto terug richting huiswaarts.
Daarna
de klaagmuur. s Morgens alleen confituur. Oma je moet bellen als er iets niet
in orde is. Moet ik dan bellen, dat kan ik niet , dat is te ver!!! Ik zei dan: ik
kan toch niet elke halve meter een belletje plaatsen!
De
dokter moet langskomen, want de wonde aan mijn been is niet goed.
Toen
is alles losgebarsten.
Ik
heb een hartig gesprek met mijn moeder gehad en heb mijn mening ronduit gezegd.
Ik ben ondertussen ook 62 jaar en heb de laatste 12 jaar veel meegemaakt. Ze moet
mij nu niet meer commanderen, geen tweedracht zaaien in mijn huwelijk of ik zou
niet meer komen.
De
verpleegsters op de gang hebben alles gehoord en mij gekalmeerd.
Tranen
in de ogen. De verpleegster was zeer attent. Ik moest hier niet voor opdraaien
en zeker mijn huwelijk niet in de weegschaal zetten. Er gebeuren hier wel
andere zaken, zei de verpleegster.
Blijf
gerust een paar dagen weg. En dat was ik ook van plan.
Ik
ben nog tot na het avondeten gebleven.
Haar
beenwindsels weer losgedaan en haar benen ingesmeerd (met liefde).
Nu
is het de laatste keer, want 17.30u is te vroeg om dit te doen.
Spijtig
Oma, je vergt teveel van ons. Je maakt ons leven kapot en ook de vriendschap
met mijn broer en schoonzus.
Ja nog één maand en dan
word mijn linkeroog geopereerd.
Als alles zo goed
meevalt als vorige keer, dan kan mijn gelijk niet meer op.
Vorige keer ging een
halve wereld voor mij open en nu hopelijk de ganse wereld. Ik kan het niet beschrijven,
maar ik zie alles heel duidelijk en niet meer wazig. Laat ons hopen dat de
tweede operatie ook zal slagen.
Een gezellige babbel
met haar en haar zoon in het Borrelhuis.
Gevraagd of ze
misschien eens naar haar zus wou gaan.
Nog liever niet: ik
begrijp het. Ik heb haar dan gezegd dat wanneer ze er klaar voor was, ik steeds
klaar stond voor vervoer.
Nadien nog naar Oma. Een
beetje geholpen bij het eten en nadien haar benen en armen ingesmeerd. Dat heeft
haar deugd gedaan. Ze wou nadien ook haar slaapkleed aandoen (18.30 u), maar ik
zei dat ze toch nog wat moest wachten.
Toen ik deze namiddag
op bezoek ging was Oma lichtjes ingedut in haar zetel.
Alles OK. Oma had deze
nacht goed geslapen en ook deze middag een dutje gedaan. Ze zag er tevreden
uit.
Alhoewel! Toen ik vroeg
of ze gelukkig was zei ze: het zal toch niet anders gaan. Dit antwoord gaf me
wel een dubbel gevoel. Ik kan het ook wel begrijpen, zo van de éne op andere
dag verhuizen naar een vreemde plaats.
Ze mist haar zus.
Dit weekend ga ik bij
tante Alice langs om te vragen of ze haar zus eens wil bezoeken. Ik zal dan wel
zorgen voor het vervoer.
Seffens vertrek richting Hasselt voor een bezoekje aan mijn moeder.
Ik hoop echt dat het
nog steeds goed meevalt en ook dat de kapster is langs geweest. Al een paar
dagen proberen een afspraak te maken, maar steeds voicemail. Een berichtje
ingesproken voor vandaag. We zullen wel zien.
Vorige nacht heeft Oma
niet geslapen. Haar slaappilletje was nog niet voorhandig ????
Toch heeft ze de eerste
dag goed doorgekomen. Hopelijk toch, want ik kom niet altijd alles te weten van
haar, tenzij met enige vertraging van een paar weken.
Toen mijn schoonzus
haar ging bezoeken was ze zelfs mee aan het turnen, afsluitend liedjes zingen.
Namiddag ben ik haar
gaan bezoeken en we hadden sinds lang een goed gesprek, weliswaar met de nodige
.
Je weet wel, ik moet
mij aanpassen en veel op mijn tong bijten en tegelijkertijd haar aanmoedigen en
ophemelen. Maar dat heb neem ik er graag bij.
Rond 17.00u tijd voor
het avondeten. Waar blijven ze? Rustig Oma, ik ga wel met je mee. De hele bende
zat reeds aan tafel en zij ging erbij zitten alsof het nooit anders was geweest.
2 boterhammen maar (het
normale)? Gene paniek, je krijgt er nog enkele bij.
Wat was ik blij. Als ze
zo verder doet dan kom de kracht weer terug en kan ze misschien toch nog
terugkeren naar haar serviceflat en samen met haar 5jaar oudere zus nog wat
genieten van de dagelijkse dingen.
Om 9.30u in het
ziekenhuis om Oma op te halen en de nodige papieren in orde te brengen.
Tussen 10.00u en 10.30u
werd Oma verwacht in het bejaardentehuis Zonnestraal.
Met de nodige hulp van
echtgenoot en van rolstoelen in het ziekenhuis en daarna in het bejaardentehuis
is het gelukt.
Een hele klus, maar dat
heb ik er voor over.
We werden zeer goed
ontvangen met koffie en wafeltjes.
De verpleegster kwam
nog langs voor een laatste check-up en info over Oma. Zo werd ook haar gewicht
gecontroleerd, 44 kg, te weinig. Maar ze gaan dit in het oog houden. Als Oma
niet meer kan of WIL eten, dan krijgt ze er speciale voeding bij.
Normaal word het
middagmaal genuttigd in de gemeenschappelijke zaal maar dat wilde ze liever
niet de eerste dag. Verpleegster Ingrid heeft dit heel subtiel opgelost. Ze zei;
kom we gaan eens kijken i n de zaal bij de andere bewoners en na een paar keer
aandringen wou ze toch blijven. OEF, weer een pak van mijn hart.
Ik bleef op de kamer en
ben daarna nog stiekem eventjes gaan kijken hoe het ging.
Goed, ze had al een
beetje praat met haar tafelgenoten.
Rond 12.30u kwam ze
alleen terug haar kamer. Het was meegevallen en het eten had gesmaakt.
Nu wilde ze even rusten
op bed, wat ik ook kan begrijpen, het was een lange ½ dag voor haar.
one2more
