De dag dat ik Victor onderweg ontmoette. El dia me encuentro con Victor.
DAG 71: Zondag 8 juli 2018.
Onder mijn voeten: Ribadesella Sebrayu 33,2 kilometer
De dag dat ik Victor onderweg ontmoette. El dia me encuentro con Victor.
Deze etappe was op papier niet zo zwaar. Er moest ongeveer een 700 meter geklommen en gedaald worden, en volgens het roadbook waren er geen lastige plaatsen. Alhoewel er net voor Serbrayu een schuivende afdaling moest worden afgewerkt over een gladde roestig rode ondergrondsteen. De rotsige glibberige inclinatie van ongeveer 25 percent naar beneden, maakte dat je niet altijd je eigen zwaartekracht onder controle kon hebben. Bij de bedenking dat bij een voetverzwikking, een schuiver of eender welk ander valincident het feestje hier zou kunnen gedaan zijn, matig ik mijn tempo om op die wijze het risico op een kwetsuur te verminderen. Deze tocht vandaag was er eentje om te steriliseren in een glazen bokaal en die elke dag even van nabij te bekijken op je keukentafel. Van zulke tracés kan je blijven snoepen en die wil ik dus zeker koesteren. De ondergrond was voor 90% onverhard en matig golvend met prachtige zichten op de kust en de kliffen alhier. Ik stond op zeker ogenblik 50 meter van de branding in een eucalyptusbos en zag horizontaal door het bos de inbeukende golven tegen de aanwezige rotsen aan de bosrand, langs de kustlijn. Zulke beelden vergeet je niet meer. Natuurlijk moet je daarvoor de kleine paadjes opzoeken en moet er geklommen worden, maar de beelden die hier op zulke bizarre ogenblikken op je netvlies geprojecteerd worden zijn voorstellingen die je sowieso koestert. Het liep ook heel vlot vandaag. Vertrokken om 07.03 rolden de kilometers als vanzelf en heel snel voorbij het tellertje. Na 20 kilometer kon ik mij verfrissen in het stadje Colunga. Aan een waterkraantje leste ik mijn eerste dorst, want mijn vochtballans wordt hier vooral tijdens het wandelen erg op de proef gesteld. Elke dag moet ik onderweg 1 tot 2 maal van T-shirt wisselen wegens te doordrenkt van het zweet. Gelukkig, mijn zweet stinkt niet. Ook at ik er mijn twee reuze boterhammen op ( hier een gesneden brood houdt in dat je een snede brood eet die eigenlijk bij ons de dikte zou hebben van twee boterhammen) en hield er spierpijnen aan over in mijn kaken door mijn mond te ver te moeten openen Het je kunnen verfrissen van je hoofd en je armen met een met water doordrenkte doek die ik meedraag is ook een luxe die ik elke keer weer erg waardeer. Wanneer ik wil vertrekken maakt er op 50 meter voor mij een harmonie zich klaar om op volle straat in vol ornaat een waarachtig muzikaal concert te spelen en het beste te geven van henzelf. Mijn belangstelling wordt gewaardeerd. Fanfaremuziek, iets wat ik bewonder en zeer waardeer. Ik blijf hier een kwartiertje luisteren en vertrek verder tegen mijn goesting. Ze speelden ook zeer goed. Even later haal ik Victor in. Een Spaanse jongen uit Catalonië. We hadden een kort gesprekje en het fascineerde hem dat ik tijdens deze tocht een boek schreef voor een goed doel. Ik gaf de coördinaten van de blog (www.bloggen.be/ondermijnvoetenenhanden) en hij beloofde me deze avond dit artikel te lezen via Google translate. Bij deze Victor, wellicht zien we elkaar nog wel weer voor we beiden in Finistre aankomen. Ook hij loopt het traject tot in het Westelijk punt van Spanje. Een heel vriendelijke jongen die ook met heel veel moed en doorzetting zijn weg maakt. Ik bedank Carine Debecker om haar zeer lovende uitlating over mijn praktijkverhalen en blog. Ik hoop dat je op deze positieve golf nog heel lang verder kan genieten. Zoals leven eigenlijk een momentopname is van elk ogenblik dat je geniet, koestert, lacht, begrijpt, meedeelt, bedroefd bent, kortom leeft, zo moet je ook beseffen dat al dat beleven eindig is. Genieten moet je nu doen en zeker niet uitstellen, want dan zou het wel eens te laat kunnen worden of zijn. Ook al ben ik God niet en ook al ben ik niet heiliger dan de Paus, ik tracht toch heel veel schaafwonden niet bij de zware verwondingen te plaatsen. Positieve mensen trekken me aan, de negatieve mensen tracht ik minstens één meter van mij te houden. Aan Mark vertel ik dat hij me inderdaad is bijgebleven. Ik behandelde U inderdaad met het figuurlijke mes tussen mijn tanden, maar wist dat het meteen goed zat. Je revalideerde zeer sterk en dit resultaat werpt nu nog altijd zijn vruchten af. Tof dat je me mijn strenge therapie na al die jaren toch nog vergeeft. Ik stuur je vanuit een warm maar zwaar bewolkt Noord-Spanje nog vele groeten en hoop dat de interesse in dit Oostrem-project van jullie in Herent en grote omstreken niet stilvalt, want zonder jullie steun haal ik mijn doelstelling niet.
Vanavond eet ik bonen in tomatensaus ( wellicht kan ik dan bij die fanfare mee gaan spelen) met varkensgebraad en pasta. Koolhydraten kunnen mijn wandelcapaciteiten alleen maar positief beïnvloeden. Ik ga daar voor de verandering eens een goed fris Spaans pintje bij drinken. Stel het goed in het droge Vlaams Brabant en weet dat ik jullie leed en zweet ook deel. Tot morgen.
Achter mijn handen
JALOEZIE IS VAN ALLE TIJDEN
Als zelfstandige word je soms nogal eens met de nek bekeken. Meestal door een bepaalde groep van afgunstige lui die zeer goed te definiëren zijn. Je weet dat je die karakters vroeg of laat in de praktijk onder je handen krijgt. Je bent ook zeer goed op de hoogte dat je vroeg of laat eens een sneer uit de pan krijgt en opmerkingen mag en kan verwachten. Wanneer dat ludiek is, lach ik meestal het hardst, maar wanneer het sausje iets te pikant wordt durf ik al wel eens vuur te spuwen, zonder vooraf te blussen met water.
Niet dat je om zon uitingen van na-ijver daarom een flamboyante levensstijl dient te bewandelen, maar de minste luxe die je jezelf kan permitteren wordt soms enorm uitvergroot en krijgt absurde verhoudingen wanneer de patiënt er dan nog van uit gaat dat het dankzij hem of haar is dat je deze of gene nieuwe wagen hebt kunnen aanschaffen. Bij de aanschaf van mijn allereerste nieuwe auto in 1987 was het zover. Een gemeentearbeider waarvan de jaloersheid met kolkjes opwaarts zijn schoenen uitlekte zag mijn splinternieuwe wagen op de parking staan. Ik hou van mooie betaalbare wagens, daar ga ik niet omheen. Laat dan die nieuwe wagen een Mercedes break versie zijn en je kan er niet naast zien natuurlijk. De man komt met een hand in zijn broekzak (slecht verankerde houding door gewoontevorming) de praktijk binnen en laat vragend zijn goedendag klinken door zijn probleem aan mij kenbaar te maken:
Die sjieke Mercedes hier op de parking, die is precies splinternieuw? Is die van U?
Ik antwoord:
Bij ons zeggen ze eerst goeiendag en dan worden pas de wereldproblemen opgelost, maar als je het draaiboek wil veranderen, ja, die auto is nieuw van dit weekend geleverd en hij is helemaal van mij. Goeiendag Jomme.
Dat had hij niet verwacht. Blijkbaar was hij iets van zijn stabiliteit verloren want plots komt die hand uit zijn broekzak naar buiten geschoten en gaat hij met de handpalm opwaarts gericht en de wijsvinger wijzend naar het voertuig bij het raam staan en zegt iets zachter van toonaard:
Awel, dat rechter voorwiel met band en velg, dat heb ik gesponsord.
Hem corrigerend, want hij had tot heden toe nog helemaal niets betaald (patiënten betalen bij ons pas na 9 behandelingen):
Helemaal nog niks gesponsord hebt gij. Ik sta er dus nog goed voor, ik heb van u nog een wiel met band te verwachten? Maar weet wat ge moet doen Jommeke? We maken een goed akkoord. Ik doe bij u iets minder mijn best. We vragen aan uw huisarts in plaats van 10 behandelingen nog een tiental behandelingen bij. En dan kunt gij in plaats van één wiel, heel de voortrein van mijn wagen sponsoren. Zou dat niet mooi zijn op mijn velgen de melding: sponsored by Jommeke?
Hijzelf kon er niet om lachen. Maar nog had ik er niet genoeg van. Ik ging pal voor hem staan en merkte op dat ik datzelfde weekend nog én zaterdag én zondag bij hem aan huis geweest was om zijn acute lumbago te behandelen, zonder één euro extra aan te rekenen. Zijn gelaatskleur sloeg van rood over naar roos om te eindigen in de tint van de mosterd van Dijon.
Als wij, zelfstandigen, s avonds aan den toog een pintje drinken, dan spreekt heel het café of dorp ervan. Maar dat wij dat pintje drinken van de hevige dorst van al dat werken en te luisteren naar zeveraars, daar heeft niemand ooit een woord van gesproken he.
Ik moet u eerlijk bekennen dat Jomme sinds die ene behandeling zijn handelsmerk als afgunstige gemeentearbeider is kwijt gespeeld. Hij heeft nooit nog maar één jaloerse opmerking over zijn lippen gehad.
En of ik deze idiote opmerking met veel plezier even mocht corrigeren, want in aanpassen aan een patiënt ben ik een kei.
Onder mijn voeten: Llanes Ribadesselo 33,7 kilometer
The morning after Brazil 1-2 Belguim .
Er zijn ogenblikken in je leven dat je echt blij kan zijn, ja, je zelfs euforisch voelt omdat je je vergiste. Zo was mijn sensatie gisterenavond ook. Stel je voor dat een klein landje, België, een topfavoriet als Brazilië zomaar uit de competitie voor de beste voetbalnatie in de wereld kegelt. Brazilië zal deze afgang met de nodige verlatingsangst blijven herinneren, vermoed ik. De halve finale knipoogt en de schittering die onze tricolore natie uitstraalt is pure promotie voor al wie Belgenland niet kent of weet liggen. Maar: gisteren stonden we op een camping die we speciaal uitkozen omdat er wifi zou zijn en we over elektriciteit konden beschikken om de laptopbatterij van voldoende stroom te kunnen voorzien. Onze antenne van TV-Vlaanderen is immers mechanisch uitgevallen en omwille van deze technische panne kunnen we geen TV-journaal of voetbaluitzending via de mobil-home televisie meer bekijken. Plan B is dan kijken op de laptop via streaming op internet. Daarvoor heb je ofwel een wifi-signaal nodig ofwel een 4G verbinding (3G gaat ook maar wordt regelmatig onderbroken). We kozen camping Rio Puron, die via hun website verkondigden dat ze alles in huis hadden wat we nodig hadden. Ter plaatse bleek de wifi enkel te werken in de bar, was er blijkbaar in heel de infrastructuur geen enkel TV-scherm, en was er op het terras (de enige plaats met zwak wifi signaal) geen mogelijkheid om elektriciteit te gebruiken van hun private net. Het gevolg was dat ik na een platte laptop batterij na de eerste helft van Brazillië België een publiekelijke scene maakte waar ze waarschijnlijk vandaag nog zullen over spreken. Men had me ontgoocheld en niemand wou er iets aan doen. Dan wordt ik pas giftig als een adder. Iedereen van de receptie tot de bazin van de camping erbij, en ze gaven me volmondig gelijk maar konden (lees: wilden) er niets aan doen. Tot ik vroeg of ze misschien van een andere planeet waren. Ik meld hen dat wanneer ik betaal voor elektriciteit ik die ook wil krijgen, idem dito voor de wifi. Ik argumenteerde of ik nu de stroom aan de camping plaats afneem of op het terras dat voor hun helemaal gelijk bleef. Blijkbaar was dat niet het geval, en stak daar de angel. Wij vermoeden dat deze camping site de resultante is van een scheidingsprocedure. De camping en de receptie werden na de scheiding gerund door de vrouw met haar 2 zonen. De bar door de ex-echtgenoot alleen. De receptie had met het terras niets te maken zei de mevrouw mij. De barman had met de wifi van de receptie niets te maken zei hij. Dus ik zat in een patstelling: op de kampplaats had ik elektriciteit maar geen wifi. Op het terras wel Wifi van de receptie maar ik kreeg er geen stroom, want de batterij van de laptop was na de eerste helft helemaal leeg ( de 3 aanwezige stopcontacten waren afgesneden van de stroomtoevoer). Toen ik melding maakte dat ik via de internet appreciatie melding zou maken van deze situatie en mij zou gaan beklagen bij de plaatselijke toeristische dienst, kreeg de begripsvolle mevrouw plots toch enige empathie omdat ik als Belg koste wat kost, die match verder wou zien. Ik gebruikte woorden als shame on you poor people without television on such a 4 stars campingsite- risking your 4 stars- outsite inspection ). Plots gingen alle deuren letterlijk open en krijg ik een televisiescherm voor mij alleen in de fitnessruimte, weliswaar van Spaans commentaar voorzien, maar dat kon mij niet deren. Terwijl kon ik mijn zenuwen nog wat afreageren op de spinning fiets. De zoon van de uitbaatster bracht mij tijdens de tweede helft nog een flesje bier. To forget the trouble zei hij mij in zijn beste Engels. Dat een echtscheiding mij zou kunnen belemmeren om een match van de rode duivels te zien, dat tart toch elke verbeelding. Ribadessello is een druk havenstadje met heel gezellige verkeersvrije binnenzone. In het weekend leeft ook deze regio van het drukke dagtoerisme. De jachthaven is een visuele streling voor alle bootliefhebbers en het fortuin aan vlottend plezier en drijvende aanstellerij dat hier aangemeerd ligt doet mij nooit vermoeden dat Spanje ooit in een zware economische crisis vertoefde. Ik maak nog een broer gelukkig. Er stond een (vuile) KTM Adventure langs de kant, en zonder het te willen moest ik aan Ivo denken. Zijn KTM is voor hem een troetelspeeltje en grote zielsverwant. Ook Sonja uit Herent kwam op in mijn gedachten. Ze stuurde me een heel kort bericht: Je blog is super. Noem het gerust ijdelheid, maar te weten dat zoveel werk toch gelezen wordt, doet deugd. Groetjes aan Josianne uit het verre Herentse s Herenwegveld en Gilberte uit Hoeilaart.
Deze avond eten we een gebakken omelet met gebakken patatjes en worstjes in stukken, hesp, en sla. Met een ferm stuk Spaans brood dat veel gelijkenis vertoont met de Franse baguette. Ook de Rosé wijn kan en mag niet ontbreken want wij vertoeven nog altijd op de wolk van gisteren en hier in Spanje is en blijft elk feit en moment een reden om daar een goed glaasje op te drinken. Blijf volgen want morgen is er weer een verhaal.
Achter mijn handen
BADKUIPVERHALEN
Senioren zijn blijkbaar volgens wetenschappelijk onderzoek het meest kwetsbaar voor ongevallen en valincidenten in hun onmiddellijke leefomgeving. Een groot deel van de heupfracturen bij deze groep van patiënten kent zijn oorsprong door valincidenten in de eigen woning. Zelf was ik een vijftal maal betrokken bij de revalidatie na een badkuipongeval.
Het eerste verhaal betreft een Parkinsonpatiënt van 75 jaar die éénmaal per week met assistentie van zijn hulpvaardig vrouwtje werd gewassen in het bad. De mobiliteit van Hugo was niet al te rooskleurig want de man had reeds in dit stadium van zijn ziekte veel last van de freezing-symptomen, ook al eens motorisch stotteren genoemd. De patiënt wil zijn voet wel verplaatsen maar de spieren die deze actie moeten verwezenlijken krijgen niet de prikkel om te doen wat nodig is. Het resultaat is dan een aaneenschakeling van korte en sputterende ongecontroleerde en schuivende bewegingen. Daardoor verliest de patiënt soms zijn evenwicht omdat de romp al bezig was het zwaartepunt te verplaatsen. Valsituaties zijn zelfs veel voorkomend.
Zo wilde Hugo rechtop gaan staan in de badkuip om zo zijn voeten over de rand te kunnen heffen. Bij het zich rechtop drukken moet de steunvoet blijkbaar een kleine fractie naar achter geschoven zijn waardoor Hugo zijn evenwicht verloren heeft. Hij valt voorwaarts met zijn aangezicht op één van die vierarmige kraantjes. De oogkas van zijn aangezicht komt neer op één van die uitsteekseltjes. Het gevolg laat zich raden. Het bot van de oogkas was gebroken en het netvlies afgerukt. Hugo kon zijn oog behouden maar het kunnen zien was hij voor de rest van zijn leven verloren. Het aangezicht heeft gedurende weken nog blauw en geel gekleurd. De badkuip werd sindsdien niet meer gebruikt. De zoon plaatste op de gelijkvloerse verdieping een douchecabine en daaronder heeft Hugo de rest van zijn leven, alle rimpeltjes en plooitjes gespoeld en gereinigd.
Mevrouw Celine was een 78-jarige weduwe die haar rustpensioen genoot na een succesvolle carrière als marktkraamster. Samen met haar echtgenoot hadden zij goed geboerd en beiden hebben ze tot aan de dood van haar man van een heel mooi Bourgondisch leventje kunnen genieten. Ze genoten na hun dagtaak zo fel van hun gepensioneerd leven, dat hun beider kinnen zelfs nog konden worden afgelekt. Ze moesten ook voor niemand sparen want kinderen waren er niet. Toen de echtgenoot van Céline stierf, kwam er een zware periode van aanpassen. Alleen de tijd passeren was iets waar ze niet op voorbereid was. Stilletjes aan begon ze een nieuwe sociale kring van vrienden op te bouwen. Een belangrijk element in haar nieuwe structuur was het appartementje aan zee. Vlak boven een brasserie op de tweede verdieping had ze haar bezigheid met kijken naar de voorbijkomende klandizie. Tweemaal per dag ging ze bij de cafébaas een trappist drinken terwijl ze in de voormiddag de krant las. In de namiddag vergleed de tijd tijdens het roddeluurtje met vrienden en vriendinnen van haar leeftijd. Het gebeurde dat Céline voor zes maanden aan zee verbleef en slechts twee of driemaal naar huis kwam. Haar neef (de zoon van haar zus) kwam haar dan halen en bracht haar terug. Die woonde ook vlak naast haar. Tijdens het verblijf aan zee was het haar gewoonte om tweemaal per week met die neef te bellen. Dat is de sleutel gebleken tot de ontknoping van dit verhaal later.
Toen Céline op een late septemberavond zich van haar strakke steunkousen trachtte te ontdoen zette zij zich zoals ze dat altijd deed, neer op de rand van het bad omdat ze dan met haar hand beter bij haar voet geraakte. Tot het noodlot eens toesloeg. Bij het verwijderen van die ene kous moet die aanvankelijk wat te gespannen of klem hebben gezeten en door er met een hevigere ruk aan te trekken kwam die plots los, maar de reactie op deze actie was, dat Céline achterwaarts kantelde met haar romp, richting badkuip. De zware val, in combinatie met een draaibeweging met haar hoofd maakte dat zij zich blesseerde aan het achterhoofd. Ze komt terecht in de badkuip, maar ligt met één arm onder de romp en kan deze op geen enkele wijze vrijmaken. De linkerarm kan ze bewegen. Zijzelf blijft bij bewustzijn maar voelt zich door de shock te zwak om rechtop te kunnen staan. Ze klopt met haar vuist op de muur in de hoop een medebewoner te kunnen alarmeren. Helaas, in september is de bezettingsgraad in de appartementen aan zee flink wat lager dan de maand ervoor. Zij krijgt geen gehoor. Céline heeft daar twee nachten en twee volle dagen in die badkuip gelegen. Ze overleefde op water, door de kraan wat open te draaien en met de vingertop water op te slurpen. Nadat de neef op het normale tijdstip geen telefoontje kreeg van zijn tante belt hij de cafébaas op, onderaan het appartementsgebouw. Die vertelt de neef dat hij dacht dat Céline naar huis toe was, want hij had haar de twee vorige dagen niet in de brasserie bediend. Dan komt de reddingsoperatie op gang want iets klopt er niet. De cafébaas krijgt de opdracht om eens aan de deur te gaan luisteren of zij soms niet in huis zou gevallen zijn. Toen zijn interventie ook zonder antwoord bleef omdat Céline te verzwakt was om te antwoorden belde hij de hulpdiensten. De politie vond haar in toestand van onderkoeling en hartfalen. Hijzelf begaf zich met zijn wagen in spoed van Herent naar Oostende.
De politie brak de deur open en vond de arme vrouw in penibele omstandigheden. De brandweer kwam eraan te pas om via de ladder en venster op de tweede verdieping het slachtoffer op een draagberrie te evacueren. In het ziekenhuis van Oostende had de spoedarts de mevrouw zeer goed en accuraat opgevangen. Hij had haar toevertrouwd dat van de 100 patiënten op deze leeftijd en in zon omstandigheden, er slechts 1 dit zal overleven. Na een tiental dagen mocht Céline het hospitaal verlaten. De mevrouw werd gerevalideerd voor een rechterschouderletsel en moest naderhand via oefeningen ook reconditioneren. Ze herstelde volledig en gaat nu nog naar zee. De bagage is nu wel wat zwaarder geworden, want ze is voorzien van een alarmsysteem waardoor ze via een druk op haar polsbandje haar neef altijd en overal kan bereiken, dankzij een applicatie die werkt op gps-signaal.
Het laatste voorval betreft een 80-jarige onderwijzeres die alleen woont en die bij het nemen van haar wekelijks bad in de badkuip, zich steevast omdraait op haar knieën. Via de steun van beide handen op de rand van de badkuip pleegt ze dan recht te staan, nadat de kuip is leeggelopen. Omwille van de gladheid van de bodem moet er tijdens de oprichtfase wat verkeerd zijn gegaan waardoor de mevrouw met haar schouder tegen de badkraan tuimelt en plat op de buik gaat in de ondertussen leeggelopen badkuip. Door haar geschreeuw en geroep werd de buurvrouw gealarmeerd en via een dubbele sleutel kon de hulp de badkamer binnen geraken en zich vergewissen van de hoogdringendheid van een interventie door gespecialiseerde diensten. Ook hier kwam de brandweer aan te pas. De martelgang om die mevrouw met een gebroken schouder uit die zeer moeilijke situatie te bevrijden, bespaar ik je, maar aan haar verhaal te horen was dit blijkbaar een tragisch en één van de meest traumatiserende ogenblikken die ze onderging sinds haar geboorte. Ze herstelde echter voor 80 percent. De arm voorwaarts naar boven heffen lukt maar tot halverwege, maar dat was voor de patiënte niet zo belangrijk. De pijn verdween en de zelfhulp is nu terug maximaal.
Ook hier werd de badkuip vervangen door een inloopdouche met gordijn.
Als Cantabrië al mooi was, Asturië heeft ook zeer mooie plekjes.
DAG 69: Vrijdag 6 juli 2018.
Onder mijn voeten: San Vincente de la Barquera (Franca) Llanes 24,8 kilometer
Als Cantabrië al mooi was, Asturia heeft ook zeer mooie plekjes.
Vandaag verlaten we met ons drieën de autonome gemeenschap Cantabrië en we lijven ons in bij het vorstendom Asturië, waarvan de hoofdstad zich bevindt in Oviedo. De hoofdtroef van deze regio is vooral het natuurbeheer. Maar ook kazen (Queso de Cabrales) en rundsvlees zorgen voor een bekende lokale economie. Men is hier echt wel intens begaan met de natuurbescherming en massaal zie je allerlei bordjes en uitleg over dingen die je hier kan ontdekken en nergens anders nog zal zien. Het lijkt hier wel een bezinningsoord, een actieterrein waar mentale brainwashing wordt toegepast om de occasionele wandelaar heel bewust te doen omspringen met wat hij tegenkomt: de eminente en vooral importante natuur. Mensen die de Picos de Europa kennen zullen weten hoe mooi dit gebied wel is en wat voor inspanningen beleidsmensen zich getroosten om deze regio volwaardig te kunnen uitroepen tot één der mooiste van Europa. Althans, dit is mijn persoonlijke mening. Ik weet zeker al twee mensen die mij volmondig zullen gelijk geven. Mijn goede vriend Jos heeft me ooit naar hier meegenomen met het argument dat als de werkelijkheid even mooi is zoals de topografische kaart van dit gebied laat uitschijnen, ik zeker eens moest meegaan om daar wat te gaan wandelen. Hij had meer dan gelijk. Het gebied heeft me nooit meer losgelaten en nimmer is de beeltenis uit mijn visueel geheugen nog verdwenen. De Picos zijn voor iedere bezoeker fascinerend, en het resultaat is dat je dit gebied moeilijk kan loslaten. Joke was over 14 dagen ook eens langs geweest in dat gebied met Pieter en de kindjes en vond dat gebergte inderdaad immens en indrukwekkend. Vandaag was het weer een feestdag want het wandelgebied hobbelde weer omhoog en omlaag zoals op de paardenmolen. Het terrein was grotendeels over onverharde wegen en zoals ik al schreef, zeer goed onderhouden en duidelijk aangeduid. De achillespees van deze regio is wel de Camino die over dit gebied loopt. Overal zie je herbergen en restaurantjes die hun dagschotels en slaapgelegenheden aanbieden. Armoede heb ik hier in Spanje nog niet echt gezien, toch niet in de plaatsen die ik doorwandel. Lage prijzen echter wel. Gisterenavond betaalden we voor zes pinten en een groot bord frietjes welgeteld 10.3 euro. Ik wandel op een regelmaat van een 5,5 kilometer per uur en steek regelmatig andere Camino lopers voorbij. Een Duits koppel leest op mijn rugzak dat ik van Brussel naar Finistera loop en vragen mij roepend of ik dat echt van Brussel deed. We blijven een poosje bij elkaar en zo verneem ik dat zij vertrokken in Santander. Ze wandelen ook tussen de 25 en 30 kilometer per dag, maar ze kunnen er echt niet van over dat ik van dat verre Brussel vertrok. We staan hier vandaag op een camping die ik waarschijnlijk verkeerdelijk in mijn GPS had aangeduid. Daardoor kwam het dat ik deels naast het te lopen traject zat en mijn weg moest herstellen door het mondeling navragen bij occasionele passanten met de auto. Heel vriendelijke mensen allemaal die stukje bij beetje over een zestal kilometer me allemaal achtereenvolgens op het juiste pad brachten. Het was niet zo eenvoudig omdat er tussen mij en het doel een autostrade lag en die bevond zich in een diepe vallei waarvan ik op één der hoge randen liep. Op bruggen zijn ze hier in Spanje wel fortuinlijk zuinig gebleven. Dat heb ik over een aantal weken ook al eens ondervonden. Maar eind goed, al goed. Deze avond eten we spaghetti met eigen saus gemaakt door onze meesteres kokkin Roos. Ze slooft zich werkelijk uit om mij het wandelen en deze opdracht voor mezelf zo licht als mogelijk te houden. Ik mag zelfs geen sponsje in mijn handen nemen om af te wassen, of er volgt een gigantisch lenige judogreep om mij dit attribuut te ontfutselen. Mijn Hiesentrietse echtgenote is de verpersoonlijking van de efficiëntie en ontziet geen moeite om mij ten dienste te zijn. Ik onderschat wellicht het zoeken naar geschikte locaties om te parkeren en ook de inspanningen die er nodig zijn om de voorraadkamer ordentelijk aan te vullen en op te gebruiken. Ik heb wellicht geen idee hoeveel energie er gebruikt wordt om dagelijks te koken en te zorgen dat er frisse dranken uit de frigo voorhanden zijn. Ook het wassen der kledij en de opkuis van de inboedel alhier is een taak die zij zich ter harte neemt. Ik zeg het haar wellicht te weinig, maar doe het toch nog eens uitdrukkelijk. Zonder dat vrouwtje van mij, geraakte ik nooit zover, en mijn opgeheven hoofd na het lukken van deze tocht is voor een zeer groot gedeelte door haar zelf omhoog getrokken. Ik dank haar in jullie aanwezigheid voor zoveel indrukwekkende bijstand, en dat mogen jullie ook maar eens weten. Die spaghetti deze avond is met look, ajuin en Spaans gehakt. Tomatensausje en wat kruiden en los door daarna kijken we al te gaar naar de match die wellicht voor de duiveltjes hun laatste act de présence zal zijn in Rusland, al hoop ik dat ik me voor 100% vergis. Morgen wordt hier gerust en zondag trekken we er weer op uit.
Van mij heel veel groeten en geniet van de wedstrijd.
Achter mijn handen
COUPONNEKES KNIPPEN
Roger woonde als 82 jarige alleen in zijn pas gebouwde woning vlakbij het park achter het klooster van Bethlehem. Hij en het huis waren proper want elke week kwam er een poetsvrouw en dagelijks passeerde het Witgele kruis om zijn toilet te bezorgen. Roger was een oudgediende van de Algemene Spaar en Lijfrente Kas. Hij had jaren in Brussel gewerkt en had zo heel wat goede jaren meegemaakt. Zijn vrouw was toen al een vijftiental jaren overleden en zo had hij sindsdien tot hier toe een single leven gekend dat op niets nog te verbeteren was geweest. Zijn wijnkelder was goed gevuld. Hij kon zich om de twee dagen een gepast flesje wijn veroorloven. Dat dronk hij dan met zoveel passie. Geen tijd te verliezen zei hij regelmatig. Op zijn leeftijd was er niets nog uit te stellen wat je graag had of deed. Ik heb het tot heden toe goed onthouden.
Roger had een schoendoos vol met obligaties en kasbonnen. Die stond er al de hele tijd open en bloot op tafel naast andere administratieve papieren. Nochtans was hij een gestructureerd man die netjes alles op zijn plaats wou en ook in zijn keuken zou hij je blindelings weten te zeggen waar zijn schaar lag.
Op een zekere dag was het deksel van de schoendoos van plaats veranderd. Het lag naast de bak. Ik merkte een bundel waardepapieren. Daar was naarstig aan gewerkt, maar blijkbaar was er iets onverwachts tussengekomen. Het werk was niet volledig afgewerkt. Roger vroeg me zijn taak verder af te werken. Roger had namelijk een jongere broer die elk jaar naar Luxemburg reed om zijn jaarlijkse vervallen coupons op te trekken. Sinds een aantal jaren kon Roger dat niet meer zelf en daarom ontfermde zijn broer zich hierover. Deze morgen was de melding gekomen dat de broer de volgende dag de coupons wou meenemen. Dat was nipt voor Roger. Die had voor het knippen van de strookjes wel een paar dagen nodig zei hij.
De man vraagt me of ik kennis heb van de werking van obligaties. Ik antwoord affirmatief. Hij vraagt me vervolgens of ik te vertrouwen ben. Ik antwoord weer affirmatief en vertel dat er tot op heden toe toch nog geen klachten zijn geweest over een oneerlijk kantje van mij. Wel dan moet gij mij eens helpen, ik denk dat jij de uitgelezen mens bent om mij hier wat bij te staan. Wil jij met mij eens de coupons knippen die dit jaar vervallen. Had ik bij voorbaat geweten dat deze bundel zoveel coupons bevatte had ik én mijn ereloon aangepast én mijn tijdschema van de huisbezoeken veranderd. Ik heb daar twee uren zitten knippen en controleren en uitrekenen.
Het bundeltje dat de broer moest meenemen naar Luxemburg waren twaalf stapeltjes. Een paar daarvan waren net geen twee centimeter hoog.
De man was blij met het gedane werk en zo voelde ik mij ook.
Die keer heb ik mee een glaasje rode wijn gedronken. Ik mocht er zelf een uit de kelder kiezen en het mocht een goeike zijn schreeuwde hij nog na. Een Châteauneuf-du-Pâpe 1996. Zeven jaar oud dus. En dat het goeie was!!!
Na de regen kom je in mobilhome die is omgetoverd tot een mobiele badkuip.
DAG 68: Donderdag 5 juli 2018.
Onder mijn voeten: Santillana del Mar San Vincente de la Barquera 34,5 kilometer.
Na de regen kom je in mobilhome die is omgetoverd tot een mobiele badkuip.
Gisteren was er net boven ons hoofd tussen de rotsen en de bergen een zeer hevig lokaal onweder. We hadden Jak in de mobilhome gelaten en gezien het zonnetje nogal hevig scheen en ons mobiel bureel er warmpjes bij stond bij het vertrek naar dat mooi toeristische centrum, had ik de beide dakvensters verticaal open geplaatst om een maximum aan frisse wind binnenin te kunnen laten circuleren. Zo kreeg onze troetelbeest ook wat verluchting, vonden we allebei. Toen ik na een haastige loop bij het einde der regenbui aankwam bij de motorhome was Jak buiten zichzelf van angst en druipnat. De beest had gelijk onder de douche gestaan. Om de familiale vrede en rust wat te bewaren had ik zeer gauw de hele vloer opgedweild en droog gewreven want op heel de bodem stond zeker een halve centimeter water. Voor de dames arriveerden heb ik die dweil wel zeven maal moeten uitwringen. Maar de grootste schade was het bed onder het dakraam. Het matras was doordrenkt en er zo op slapen was geen oplossing. Daar kwam tante Kaat met haar solition Espagnol. Sonja toverde een zilveren overlevingsdeken tevoorschijn en dat hebben we dan samen met een handdoek en dweilen op de matras gelegd. De bovenkant waar we dan op sliepen was dus droog, maar heeft deze nacht veel gekreukeld. Het voornemen gisterenavond was ( het bleef de hele vooravond en tot zelfs laat heel donker, grijs, en aanhoudend was er gerommel in de lucht) wanneer het deze morgen nog altijd zo moest uitzien, mezelf een dagje rust te gunnen. Maar hoerahoerahoera, deze morgen scheen het zonnetje (het was wel wat flauw met veel water erbij) maar ze scheen en zodanig waren we om 08.24 toch weer vertrokken. We hadden met de senioritas afgesproken om elkaar te ontmoeten on Comillas, dat was na een 24 kilometer. Mits wat zend en ontvangstwerk met de zender bereikten we elkaar fysiek zeer snel. De tocht was een beetje gezelliger dan gisteren, ook meer aardewegen en meer variëteit in wat je zag langs de kanten. Ik passeerde een 19 jarige dame die mij zelf aansprak omdat ze op mijn rugzak zag dat ik van Brussel naar Finistera stapte. Ze kon niet geloven dat ik het allemaal te voet aflegde. Zij was gestart in Bilbao en wou op deze wandeltocht van Bilbao naar Compostella haar middelbare onderwijsperiode afsluiten, en dat wou ze bewust zonder vriendinnen doen. Zo heeft iedereen hier wel een reden om deze voettocht een eigen ziel te geven. Ook die Amerikaan die ik onderweg groette. Hij had een Sabatical time van zes maanden en wou deze maand (van 1 juni tot 31 juni) helemaal zonder kids en vrouw even schoon schip maken in the mind. Wanneer ik hem vroeg wat hij deed bleek hij een verkoopsfunctie te hebben in een multinationale onderneming die zich vooral toespitste op deegwaren en granen. We always will be eating bread, be shure, my job will never disapear waarna hij op een typisch Amerikaanse bulderlach mij liet voorgaan. Ook vandaag wandelde ik de meeste tijd op een 8 a 10 kilometer van de kust. Wanneer je dan een heuvel oploopt en boven op het puntje naar rechts keek, zag je meermaals in de verte de zee. Je hebt bij deze Camino eigenlijk constant een vakantiegevoel. Telkens je een dorp of stadje door kruist ruik je zonnecrèmes, zie je surfplanken en lopen er allerlei goed gemusculeerde binken en mooi gevormde bikinis door je gezichtsveld. Niet dat ik daar speciaal naar kijk of op let, maar af en vergewis ik mij ervan of mijn ogen niet hebben geleden onder die lange stapdagen. Tot heden toe zit alles op dat vlak nog O.K. Vanavond eten we scampi a lail met een slaatje en een fris wijntje van de streek. Ik vroeg aan de fourageurs eens te kijken achter een Godello wijntje. Morgen wacht er een zwaardere dag van 42 kilometer en dan s avonds nog de match van de rode duivels. Ik gun hen de halve finale, maar ben er eigenlijk van overtuigd dat Brazilië voor hen geen partij zal zijn. Hopelijk ben ik verkeerd, maar mijn voorspelling is 3-1 voor Brazillië. Ik groet u van op een zonovergoten strandje op de zijkant van San Vincente en laat je nu rustig over aan je andere dringende activiteiten. Groetjes.
Helaas geen foto's vandaag. Ik heb mij laten verrassen door een lege batterij deze morgen en opladen kon ik niet aangezien het kabeltje op mijn bureel lag. Sorry.
Achter mijn handen
EEN CREATIEVE MAAR VOLSTREKT ONEERLIJKE PATIËNTE
Nog steeds, na mijn 40 jaren dienst, sta ik regelmatig verstomd over wat voor variaties van argumentaties door de patiënten worden gegeven wanneer het onderwerp pijn wordt aangesneden. Ooit vertelde ons een professor in de lessen pathologie (ziekteleer) tijdens de opleiding dat een pijn steeds moet worden beschouwd als een signaal dat uw aandacht verdient. Het alarmsignaal of de rode driehoek op het dashboard van een wagen. Bovendien, en dat was zijn eigen axioma, ontstaat pijn nooit zomaar. Een pijn heeft altijd een origine, hoe moeilijk die ook te vinden is, of hoe onduidelijk de oorsprong ook moge zijn. Pijn zonder oorzaak is zoals een boom zonder wortels. Bestaat niet!
Ik verzorgde een buurvrouw die net een ingreep aan de rechterschouder had ondergaan. De opening tussen het dak van het schouderblad en de top van de bovenarm (subacromiale ruimte) wordt een beetje ruimer gemaakt door een laagje kalk langs de onderkant van het acromion weg te vijlen. Zo beschikken de pezen van de rotator cuff spieren over meer bewegingsvrijheid en kunnen ze minder gemakkelijk worden ingeklemd bij het heffen van de arm boven schouderhoogte. Een vrij eenvoudige ingreep die echter een nauwgezet postoperatief advies mee opdringt aan de patiënt. De ingreep valt of staat met het strikt volgen van het advies over beweging en belasting na de ingreep. Een nauw uitgestippeld tijdsparcours samen met een permanente evaluatie van de revalidatiestatus door de therapeut bepalen wat en hoe je de arm kan gebruiken in functie van het reeds afgelegde genezingsproces. Indien je deze tijd van herstel niet respecteert en dingen uitvoert of je schouder belast in een te vroeg stadium, riskeer je dat de ingreep zijn doel niet haalt. En juist hierin zijn patiënten heus niet altijd even eerlijk.
De buurvrouw -we kennen elkaar heel goed- was een zeer keurige huisvrouw die netheid hoog in het vaandel voerde. Net iets te hoog. Want de periode dat ze de ingreep onderging vielen de bladeren volop van de bomen. Je kon er gewoon niet naast kijken, overal lagen de bladeren verspreid in de voortuintjes. De stoep waar mijn patiënte woont, was echter volledig bladvrij ook al bevond er zich een grote linde en een berk in de voortuin vlak tegen dit trottoir. In het voorbijrijden zag ik ze ooit eens borstelen met een geweld alsof haar wraak zich op de gevallen bladeren koelde.
Onmiddellijk maakte ik de bedenking dat dit een goed verloop van de genezing zeker zou tegengaan, maar verder gaf ik er geen aandacht aan. Naarmate de revalidatie echter vorderde, namen de klachten van pijn en moeizaam functioneel herstel toe, in plaats van te verbeteren. De grafiek van het herstel was niet te vatten in de Gauss-curve. De sky was duidelijk niet meer de limiet, wel de pijn. Ondeugdelijk vroeg ze mij regelmatig of deze pijn normaal was in dit herstel en telkens antwoordde ik wellicht iets te braaf, dat dit zeker niet tot de normale evolutie behoorde en dat pijn altijd een reden heeft. Zelfs ook als die pijn toeneemt tijdens een herstelproces. Dit was voor mij duidelijk een rood vlagje, opvolging en aandacht hoogdringend.
Bij een overleg met de huisarts over deze abnormale gang van zaken, stelde de arts voor om de patiënt naar hem door te sturen en zo een controle bij de orthopedist te regelen.
Mijn broek zakte tot op mijn hielen wanneer de specialist in zijn advies aandrong om de oefeningen minder belastend te maken. Ik nam telefonisch contact op met die chirurg. Bleek dat mevrouw verteld had dat ze na de oefeningen wel een hele tijd buiten strijd was omdat die schouder dan veel te zwaar belast was geweest. Iets wat ik duidelijk kon weerleggen omdat in de planning ook uit te voeren oefeningen en bepaalde mobilisaties een naam hebben en ik duidelijk kon maken dat we al de fasen nog niet hadden doorgemaakt. Bepaalde doelstellingen op bepaalde tijdstippen waren zelfs nog niet bereikt. Ik argumenteerde dat ik mijn verantwoordelijkheid wel had genomen. De pijn die mevrouw had was niet van de oefeningen, dan wel van de belastende bewegingen bij de huishoudelijke taken zoals vegen, ruiten kuisen, emmers dragen De specialist begreep de dubieuze situatie en verkocht het verhaal als dit van een therapie-ontrouwe patiënt.
Ik behandelde de mevrouw nog net eenmaal om haar bekend te maken dat mijn therapie hier eindigde, en om haar de rekening te kunnen overhandigen. Met de grootste dosis tact die in mijn corpus aanwezig was, vroeg ik haar om de revalidatie bij mij stop te zetten want dat ik echt niet gediend was met zon vorm van antireclame betreffende mijn professionele status. Zeker wanneer het verhaal naar de orthopedist toe bol staat van onwaarheden en opportunistische prietpraat om zo zichzelf uit de wind te zetten. Bovendien kwam ik met harde feiten en vertelde ik haar dat ik ze zag worstelen met de borstel tegen de bladeren (iets wat nu net 100 % niet aangewezen is voor een herstellende schouder) en dit terwijl haar duidelijk was vermeld welk risico ze liep door te vroeg deze schouder te belasten.
Dat wij sindsdien niet de allerbeste vrienden meer zijn is een evidentie. Ik ben echter zeer overtuigd van mijn juiste keuze, omdat de vaststelling die je maakt in dergelijke omstandigheden ook veel te maken heeft met respect omtrent je revalidatiewerk. Zulke patiënten ben je beter kwijt dan rijk. Bovendien kunnen die veel schade veroorzaken voor je reputatie.
Een slechte en verwarrende afpijling en dan nog een zwaar onweer op de koop toe !
DAG 67: Woensdag 4 juli 2018.
Onder mijn voeten: Santa Cruz de Bezana Santillana del Mar 35,7 kilometer
Een slechte en verwarrende afpijling en dan nog een zwaar onweer op de koop toe !
Het zag er niet zo goed uit deze morgen, en al ben ik nu reeds een beetje vertrouwd met de kleuren en tinten van de bewolking, deze keer wist en voelde ik het: vandaag heb ik prijs, hier valt regen uit. De zon was in vakantie, de weervrouw in bevallingsverlof en de meteo zo verkeerd als suiker bij de frietjes. We dachten een ontspannend dagje te lopen omdat we gisteren reeds een deel van de huidige tocht hadden afgelegd. De verrassing was groot toen niet alleen ik, maar zeker een tiental andere pelgrims zich lieten vangen aan twee door elkaar lopende parcours die eigenlijk alles met elkaar te maken hadden, want beiden waren het wegen van de Camino. Mijn GPS had mij al laten blijken dat ik van het normale tracé was afgeweken. Maar als je voorgangers blindelings volgt denk je dat ze wel juist zullen zijn. Daarenboven waren het zeker wel een tiental wandelaars die allen in de val liepen. Wat was er gebeurt? In Requejada loopt een rivier en een spoorweg. In heel de omgeving is er maar 1 brug in Westelijke richting om die Besaya-rivier over te steken, maar die is op een zeer drukke weg. De verantwoordelijken van de Camino vonden er dus niets beter op dan deze drukke weg te vermijden en zeven kilometer meer Noorderlijk de rivier en de spoorweg te kruisen. Enkel vergaten ze de oude pijlen te neutraliseren. Op een bepaald moment zag ik twee pijlen staan: één ervan rechtdoor, de andere wijzend naar rechts. Je kiest dan en aan de hand van het GPS-schermpje merkte ik dat er plots een zevental kilometer meer moest worden afgelegd. Een voordeel is dan, dat je niet alleen bent. Maar die 28 voorziene kilometers worden er dan plots 35, en dat is niet leuk. Bovendien weet elke wandelaar dat er toffe en heel attractieve parcours zijn, maar dat het soms ook aardig kan tegenvallen. Vandaag was zulk een dag. Van die 35 kilometer werden er zeker 30 op asfalt gelopen waarvan dan nog 15 op een drukke nationale weg. Je kan het vergelijken dat je van Kampenhout naar Mechelen loopt langs de drukke N-26. In Torelavega staat een indrukwekkende fabriek van Solvay die waarschijnlijk wel aan 50% van werkwilligen uit de stad een inkomen bezorgt. Ik passeer twee koeltorens waarop in grote letters AGUA vermeld staat en ook een mastodont van een schouw. Heel veel verantwoordelijken van verschillende gebouwen verplaatsen zich per fiets en hier en daar zie ik zelfs een golfkarretje met waarschijnlijk één of ander kaderlid, maar wel zonder chauffeur . Het valt mij op hoe netjes en prachtig onderhouden deze gebouwen van de fabriek wel zijn. Ook de groene zones rond de verscheidene productie hallen zijn met man en macht verzorgd en stralen een zeer aangename sfeer uit naar al wie deze grote en uitgebreide werf passeert. Heel veel Spanjaarden wonen niet zo netjes en proper groen zoals dit fabrieksgebouw zich bevindt in deze industriezone. Bij het kruisen van een rond punt op 10 kilometer van Santillana del Mar kom ik zowaar mijn eigen vrouw tegen op Spaanse wegen. Toeval bestaat niet en is volgens mij ook uitgesloten. Op een brugmuur lees ik de Spaanse spreuk die ik reeds jaren per gelegenheid aan mijn patiënten vertel: leven alsof het je laatste dag is voor je dood! Wanneer ik in Santillana arriveer overspoelt me een gevoel van déjà vue. Ik weet het onmiddellijk te plaatsen. In Rocamadour is ook zulk een toeristisch wandel-winkelstraatje. Hier is dat net hetzelfde, ook heel veel toeristen. Allerlei souvenirwinkeltjes trachten die argeloze bezoekers hun beursje te doen lichten. Ook wij zijn er bij betrokken. Ik kan het niet nalaten een ijzeren plaatje te kopen die een Compostella wandelaar uitbeeldt en de weg wijs naar het einddoel. Kan ik gebruiken op de boekvoorstelling stelt Marie-Rose voor. Daarna plakken we het thuis tegen onze voorgevel. Wanneer we ons op de terugweg begeven breekt er plotsklaps een hevig onweer uit, hier vlak boven ons in de bergen. Dat het hier kletterde van de donder en Roos haar tandjes, daar moet ik geen tekening van maken. Ook de lokale middenstand was dat hier niet gewoon want verscheidene smartphones werden gebruikt om dit water-, klank- en lichtspel digitaal vast te leggen. Deze avond eten we Spaanse worsten met oesterzwammen en gebakken patatjes. Marie Rose staat erop dat de foto van de zeer zeldzame Hertshoornkever ( de grootste kever van Europa, overal in Europa te vinden maar wel erg zeldzaam) vandaag mee de wereld ingestuurd wordt. Ze maakte deze foto gisteren en was zo fier dat ze dit beestje in levende lijve mocht tegenkomen. Alleen de mannetjes hebben zulk een gewei op hun kaken. Geniet van het plaatje, maar niet voor gevoelige kijkers want Sonja kwam er slecht mottig van: zukkene griezel Morgen wandelen we weer een zwaar tochtje naar San Vincente de la Barquera over 34 kilometer, of mag het ietsje meer zijn?
Achter mijn handen
PIKKEDIEVEN
In de wachtzaal worden de patiënten zo goed mogelijk verwend. Men kan er een kop koffie drinken en heel ontspannen het dagblad lezen. Aangezien onze afspraken in 95 % van de behandelingen zeer stipt worden afgewerkt, krijgen we al eens klachten over ons heen omdat de patiënt niet de tijd kreeg om zijn kopje te ledigen of een artikel volledig te kunnen lezen. Ze moeten dan maar iets vroeger komen luidt dan dikwijls onze respons. De krant wordt elke dag afgeleverd om 06.30 uur en als de eerste zorgbehoeftige om 07.00 of 07.30 binnenkomt, is het een leuke ochtend als je zo kan beginnen.
Enige tijd geleden kwam er op een woensdagvoormiddag uiting dat de krant niet volledig was geleverd. Het achterste deel was niet meegeleverd meldde een patiënt om 10.30 uur. Raar, want de vorigen hadden niets verteld over een onvolledige krant. Nog meer eigenaardig was het dat de andere dagen alles in orde bleek, tot er de volgende woensdag opnieuw een probleem was met een onvolledige krant. Maar ook deze keer kwam de opmerking ruim laat in de voormiddag. Opnieuw waren op de andere dagen geen meldingen van onvolledige dagbladen. Heel langzaam aan begon er bij de therapeuten een vermoeden te groeien van ontvreemding door derden. Analyse van de voormiddag maakte dat we een 18 namen konden weerhouden, die eventueel in aanmerking kwamen voor het statuut ontvreemder. De volgende woensdag nam ik de taak op mij om te controleren of de gazet helemaal compleet werd bezorgd. Dat bleek zo wel te zijn. Bij regelmatig nazicht in de wachtzaal na het binnen laten van de wachtende patiënt konden we niets opmerken en bleef de krant compleet tot na 10.30 uur. Ondertussen was de lijst van 18 namen geslonken tot 4 namen, want het was telkens na 10.30 dat het deel krant verdween. Ons vermoeden richtte zich via logaritmes en wiskundig, algebraïsch denken en redeneren tot twee namen waarvan er één bij was die mij vreselijk verraste. Die bleek het later ook niet te zijn geweest.
De vijfde week werd de wachtzaal stiekem heel goed in het oog gehouden tussen 10.00 en 11.00 uur. Vooral die twee namen maakten ons nieuwsgierig, want beiden kwamen om 10.00 uur.
Toen de ene patiënt om 10.00 uur was binnengegaan lag de krant er nog volledig. Toen de andere naam was binnengegaan, lag die er ook nog volledig. Toch bleek om 11.00 uur de krant weer onvolledig te zijn. Het raadsel duurde nog juist één week langer. De truc werd doorzien. Ongelooflijk hoe inventief sommige patiënten toch wel blijken te zijn.
Wat bleek er te gebeuren.
Om 10.00 ging mevrouw de pikkedief binnen voor haar behandeling. Om 10.30 ging de mevrouw na haar behandeling langs de uitgang gewoon buiten. Wanneer de patiënten, die om 10.30 afspraak hadden, waren binnen gelaten, kwam diezelfde mevrouw langs de ingangsdeur (in de voormiddag is het binnen zonder bellen) terug naar de lege wachtzaal. Ze nam de bladen die ze nodig had en wandelde langs de ingangsdeur simpel naar buiten. Het bleek te gaan om de bladen waarop de kruiswoordraadsels staan die haar interesseerden.
We wisten dus wie het was. Nu nog een degelijke rustige manier vinden om heel diplomatisch (niet mijn sterkste kant) deze slechte gewoonte aan de kaak te stellen en de andere patiënten niet te shockeren.
Op woensdag de week nadien hing er in de wachtzaal een A-3 papier waarop een niet mis te verstane tekst stond te lezen.
We stelden aan één welbepaalde persoon voor om de krant gans heel te laten zodat éénieder die hier op bezoek kwam de kans zou krijgen om dagelijkse het recente nieuws te kunnen lezen. In duidelijke termen stond vermeld dat ons vermoeden ging naar iemand, maar dat we beleefd wilden blijven en liefst een persoonlijke confrontatie wilden vermijden.
Het papier heeft er maar 1 woensdag moeten hangen, want sindsdien bleef de krant compleet.
Santander een billijke stad vol pleintjes en parkjes maar ook ideaal voor windowshoppers.
DAG 66: Dinsdag 3 juli 2018.
Onder mijn voeten: Guemes Santa Cruz de Bezana 31,8 kilometer.
Santander een billijke stad vol pleintjes en parkjes maar ook ideaal voor windowshoppers.
Normaal zou de tocht vandaag na 15 kilometer al eindigen in Santander. Aangezien er in het logboek morgen een wandeling is voorzien van 38,5 kilometer, besprak ik met de afgevaardigden van de logistiek om vandaag iets verder te wandelen en zodoende morgen iets minder te moeten afleggen. Insgelijks is het parkeerprobleem in hartje Santander ook opgelost. Terwijl ik om 07.30 mijn bordje met platte kaas en bruine suiker leeg lepel, maak ik me de bedenking, vandaag zeker mijn regenjasje niet te vergeten. De wolkenschilderij is één en al expressionistische kunst van donkere kleuren en grauwe vlekken. Geen blauw penseeltrekje te bekennen. Ook valt er van die heel fijne zever maar te weinig om je er tegen te verdedigen. Ik vertrek dus om 08.04 uur met mijn zwart licht ademend Marcelleke want niet alleen de atmosfeer is zwoel, ook mijn lichaam blijft warm aanvoelen. Dus kleed ik me zo licht mogelijk, op het gevaar af dat dit zelfs een te frisse outfit is op deze trieste morgen. Het eerste uur moet er gedaald en geklommen worden langs de CA-443 (een soort departementale verkeersluwe asfaltweg) en plots na een kort venijnig klimmetje na een haakse bocht sta je met je koplampen frontaal op die mooie kliffen te schijnen. Ook het geluid van de branding overvalt je intens, net zoals de uitkijk op deze kustrotsen. Ik blijf erbij: soms kan ik het verschil met Ierland niet opmaken. Het feit van zoveel mooie natuurelementen tezamen voor je kijkers geworpen te krijgen, voelt aan alsof je even het wiel van je voorganger moet lossen. Even blijven staan helpt dan schitterend en je nek en schouderspieren wat beweging gunnen door als een zwaan, je hoofd langzaam draaiend de meander te doen opnemen. Beginnend van links durf ik dan wel eens een minuutje over doen om mijn hoofd van uiterst links naar rechts te draaien. Gelijktijdig speur ik gans de horizon af als een radar zoekend naar schip of vliegend tuig. Het helpt me om beelden vast te leggen die ik zeker niet wil vergeten. Dit is weer zo één van die mooie plekjes op deze Camino del Northe die mij doen glunderen van plezier en intens geluk. Wat is dit een prachtige streek, maar vertel het niet te veel verder, want anders komt iedereen naar hier. Al gauw kom ik enkele vroeger vertrokken pelgrims tegen op mijn pad. Sinds een dag of vier zijn hier veel jeugdige wandelaars bijgekomen. Een groep Spaanse 18 jarigen imiteert al wandelend liedjes van Leonard Cohen. Heimelijk neurie ik in mijn binnenste zachtjes mee op de melodie van Hallelujah Suzanne So long Marianne Take this waltz allemaal verschijnen ze op het repertoire. Ieder van de groep op beurt geeft een titel aan en de rest valt dan meezingend in. Gezien ik ook heel graag de muziek en het werk van Leonard Cohen hoorde en kon genieten van zijn zware dronkenmansstem, kende ik wel een deel van de liedjes en zodoende bleef ik dan ook enkele tijd meewandelen op het ritme van deze groep. Maar toch niet te lang. Voor we de veerpont bereiken moet ook de pelgrim een tweetal kilometer over het zandstrand lopen. Geen cadeau, want dat zand schuift weg en zowel de enkels als mijn knieën laten voelen dat ze deze ondergrond niet aangenaam vinden. Bovendien lopen je kousen en schoenen binnen de kortste keren vol met losse zandkorreltjes. Aan de steiger (voor mijn tweede en tevens laatste veerpont verhaal) ontmoet ik twee oudere Oostenrijkse heren. Het is te zeggen, mijn leeftijd, maar ze zagen er wel meer versleten uit. Zij doen 300 kilometer van deze Camino en willen over een tijdspanne van 4 jaar in Compostella aankomen. Dit was hun tweede jaar. Wanneer ik in Santander mijn voetjes terug op vaste grond plaats, sta ik onmiddellijk in het drukke verkeer. Het is alsof er een aardbeving plaats heeft in mijn hoofd. Die drukte van de stad, al die door elkaar lopende mensen, die rode voetgangerslichten, die toeterende Spanjolen met gebrek aan geduld, de bedelaars, het gekwetter van Spaanse tetteraars en de stank van uitlaatgassen Even wennen baasje, dacht ik. Gans Santander moet gedwarst worden. Van Oost naar West is het één grote aaneenschakeling van allerlei schone, dure, excentrieke en ook gewoon Spaanse winkels. Je komt er niet de gewone Spaanse Cantabriër tegen, wel de meer gegoede klasse en mooi opgedirkte vrouwen en adolescenten. Je kan het goed vergelijken met de Leuvense populatie in de Bondgenotenlaan op een zomerse braderiedag. Heel veel goed onderhouden en dan ook zeer nette parkjes en minipleintjes waar allerlei mogelijkheid is om zich te bewegen en kinderen te laten spelen. Het valt me hier weer maar eens op, maar in Spanje heeft het kleinste dorpje een kinderspeeltuin maar ook dikwijls outdoor fitness apparatuur voor volwassenen. Hoe groot of hoe klein dat dorpje ook mag zijn. Ik dank Jop en Vicky voor hun reactie via de blog en kan heel gewetensvol melden dat Jak ( biche de boubou) en tevens ook mijn beide vrouwelijke raadgeefsters, tevens dienst doende medische begeleidsters, senior leader in pedicure, manicure en coiffeuse-technieken, ook verantwoordelijken voor de keuken en catering, aangesteld als stafleden backstage, tevens logistieke verantwoordelijken en CEOs van deze operatie en project, het heel goed stellen en zich beter en beter beginnen aan te passen aan de grillen van een eenzame wandelaar. Ze beginnen het zelfs meer en meer plezierig te vinden. Ook de animatie bij thuiskomst begint er meer en meer op te trekken. Maar daar zijn fotos van. Vanavond eten we pasta met hesp en kaassaus en daarbij een goed glaasje bier. Mahou Classica original zijn blikjes van een halve liter en daar kom ik juist mee toe. Morgen trekken we verder naar Santilliana del Mar over een afstand van 32 kilometer. Hopelijk lezen we elkaar dan opnieuw.
Achter mijn handen
HET MAANDELIJKS OVERLEG
Het is een uniek gebeuren in het kine-landschap. In Herent hebben de patiënten van een welbepaalde huisarts echter het grote voordeel dat die arts elke maand een uur van haar tijd besteed aan overleg in verband met de kinesitherapeutische behandeling van haar patiënten door ons. Elke tweede vrijdag van de maand tussen 13 en 14 uur ontmoeten de huisarts en ikzelf elkaar in haar spreekkamer en wordt er van gedachten gewisseld over de behandeling en het bereikte resultaat bij elk van haar patiënten die door iemand in onze praktijk behandeld worden. Het is historisch gegroeid omdat de huisarts en ikzelf ongeveer in dezelfde periode van start gingen met onze zelfstandige praktijk. Bij een beleefdheidsbezoek van mijzelf aan die huisarts, werd het voorstel geopperd dat zij heel graag haar patiënten van zeer nabij wou opvolgen, en om bijkomende administratieve verslagen te vermijden, werd zo deze formule leven ingeblazen. Een zeer vooruitstrevend initiatief zo blijkt. Want nu, anno 2018, wordt dit overlegmodel tussen kinesist en huisarts nog altijd als het ideale model vooruitgeschoven, maar omwille van tijdsdruk en het ontstaan van groepspraktijken is dit helaas in het werkveld haast niet zo gemakkelijk inpasbaar. Toch zijn zowel de arts als ikzelf overtuigd van het nut van zon overleg. Veel papierwerk en administratieve formaliteiten zijn op die plaats en tijd eenvoudig uit te wisselen. Ook kan er gepraat worden over randopmerkingen bij deze of gene diagnose. Een zeer nuttig instrument is de nabeschouwing van onze behandeling omdat de arts ook bekent dat zij dikwijls de patiënt maar beoordeelt in een momentopname. Heel veel ongekende informatie over herstelproces, therapietrouw, medicatiegebruik en dergelijke kan hier door onderling beraad in een klaarder daglicht geplaatst worden. Veel wordt gepraat over de resultaten van de therapie. Het is voor ons een bijkomende stimulans om het beste van onszelf te geven naar de zieke toe. Immers, elke maand volgt er een afweging in welke mate onze therapie al of niet resultaten heeft geboekt.
Het overlegmodel zoals wij dat nu al een kleine 35 jaar toepassen wordt door onze Minister van Sociale zaken en volksgezondheid, Maggie De Block, heel zwaarwichtig verdedigd en vooruitgeschoven in tal van dossiers en studies betreffende kwaliteit bevorderende methodes in de eerstelijnsgezondheidszorg. Beiden zouden wij een patent moeten aanvragen voor deze manier van patiëntenbespreking. Denk echt niet dat deze vergadervorm van samenkomen en dialogeren een algemene norm is. Niet veel artsen zijn bereid om deze vorm van patiëntenopvolging en begeleiding toe te passen en te kaderen binnen hun eigen praktijkgebeuren. De voorbereiding en ook de vergadering zelf vergt heel wat tijd van zowel de kinesist als van de huisarts. Eerst is er de selectie en het uitzoeken van de patiënten van die bepaalde arts. Dan volgt het werk om voor elke patiënt een korte samenvatting te geven van de behandeling en het bereikte resultaat. Ten laatste wordt er een idee gegeven over de prognose. De toegepaste techniek samen met het tussentijds verslag zouden moeten kunnen argumenteren of de doelstellingen zijn bereikt, of een verdere behandeling verantwoord is, of dat er moet worden doorgestuurd voor verder onderzoek. Ik ben ervan overtuigd dat veel patiënten niet eens beseffen in wat voor een bevoordeelde situatie ze verkeren wanneer hun herstel en behandeling door dit overlegmodel worden gestreamd.
Er is door al die jaren heen en door dit overleg een zekere professionele vertrouwensband gegroeid met die arts. Daar zijn waarden aan verbonden, ook extraprofessionele. Ik hoor ook al wel eens een cynische minder enthousiaste ondertoon. Soms wordt er door toeschouwers al eens gealludeerd op een geheim verbond, een kanalisatie van patiënten of afgesproken doorstuurgedrag. Dit is nu de ideale plaats om dit met klem te weerleggen. Ik kan u vertellen dat alle patiënten steeds vrij zijn en waren om te kiezen door welke therapeut ze willen (wilden) behandeld worden, bovendien zijn er verscheidene kinesitherapeuten die van die arts patiënten krijgen doorgestuurd op basis van hun specialiteit of beheersing van speciale technieken of stijlen. Meer nog, dit overleg werkte zeer aanstekelijk. In dit kielzog van beraadslagingen volgden later de lokale thuisverpleging en nog een andere kinesitherapeute die destijds bij mij haar loopbaan als zelfstandige begon en dus het klappen van de zweep leerde. Telkens op de eerste en de derde vrijdag van de maand is het hun beurt om te vergaderen.
Bovendien is een beleefde maar toch vriendschappelijke relatie met een arts onontbeerlijk gebleken in moeilijk te behandelen aandoeningen. We wisten ons steeds loyaal gesteund door de dokter wanneer bepaalde toepassingen niet resulteerden zoals we hadden verwacht, net omdat de dokter wist hoe en wat we verrichtten. En het is nog altijd zo, dat een medische wetenschap geen exacte wetenschap is. Waarom de ene patiënt zo reageert op een behandeling en een andere patiënt gans anders (langere duur-meer pijn- ) herstelt via dezelfde behandeling is nog steeds niet geweten. Om bepaalde dingen te kunnen bespreken, ook situaties waarin er werd gefaald moet je elkaar toch wel wat beter kennen en begrijpen. Hier speelt vertrouwen en loyaliteit een grote rol.
Ooit ging ik samen met die arts op ziekenhuisbezoek bij een patiënt die we beiden behandelden. Wanneer je naast het ziekbed staat van die patiënt en samen afspraken kunt plannen voor de behandeling thuis is dit heel comfortabel voor alle partijen en worden latere misverstanden vermeden. Ook weet de patiënt zich gewaardeerd dat hij op die manier benaderd wordt. Het was meermaals in mijn zelfstandige loopbaan aangenaam werken op deze manier. De zieke weet zich veilig geborgen omdat zowel arts als kinesitherapeut de neus in dezelfde richting hebben met maar één doel: de patiënt beter maken.
Ik ben een dankbare therapeut om de tijd en interesse die de arts voor mij in functie van haar patiënten spendeerde.
Onder mijn voeten: Laredo Guemes 36,2 kilometer.
Eventjes bootje varen.
Bij de planning van deze tocht werd er rekening gehouden met een te nemen veerpont tussen El Puntal en Santona. Enkel de plaats waar ik deze moest nemen had ik totaal verkeerd ingeschat. Ik liep naar de haven van Laredo en dacht daar eenvoudig in te schepen maar de realiteit was wel wat Spaans anders. Tussen mijn virtuele startplaats van de veerboot en de echte aanlegplaats was er zeven kilometer verschil. Gewoon de andere uithoek van het zandstrand. Ik had dus een ideale ochtendwandeling voor de boeg. Meteen kreeg ik een ander cijfertje onder het schermpje af te leggen kilometers. De 28,9 veranderde in 35,9. Reden om asap mijn begeleidende crew in te lichten dat het aankomstuur zou wijzigen. Daarenboven was Murphy ermee gemoeid. Bij de klim even na Santona was er oponthoud omwille van de zeer hevige regen en bijhorend onweer deze nacht. De gevaarlijke klim langs een smal steil pad dat amper 2 voeten breed was, met links en rechts bramen en ruige struiken, liet voorbij steken niet toe. Daarenboven was de modder en de gladde keien een reden om zeer voorzichtig te klimmen, maar nog meer voorzichtig te dalen. Het voorbij steken van al te behoedzame mede-pelgrims was bijna niet mogelijk omwille van het te smalle pad en de langs weerszijden aanwezige ruige flora. Het duurde iets te lang voor mij en de zee van ruimte die onder onze voeten lag daar beneden op het strand hield te lang aan om mij niet wat nerveus te maken. Ik moet toegeven dat ik als oude haast gepensioneerde mij afvroeg wat sommige heel jonge mensen bezielt om dit deel van de tocht op deze manier en met zulke zwakke conditie te komen afwerken. Dit was uiteraard volgens mij veruit de gevaarlijkste dagtocht tot heden maar sta me toe om onbekwaamheid een gezicht te geven. Ik zou niet opschrikken van het aantal ongevallen dat zich voordoet op dit huidig parcours vandaag, gedeeltelijk ook door de onverantwoordelijkheid en de onvoldoende bekwaamheid en fysieke voorbereiding van sommige klimmers. Zeker wil ik niet pretentieus overkomen, maar ik vind het soms een vreemd verhaal en zelfs ongelooflijk wie hier allemaal als pelgrim op het decor verschijnt. Ik heb een grote dosis respect voor velen die zich ernstig prepareren en omwille van de inspanning zichzelf hier wel enkele malen tegenkomen. Maar waar is de grens tussen zelfoverschatting en prestatiedrang zonder kennis van zaken in deze en dus roofbouw op je lichaam en anderzijds een intensieve prestatie die maakt dat je je zelf terecht op een hoger niveau tilt als mens . Dat is maar de vraag. Het was een bedenking die ik maakte wanneer ik sommige deelnemers vandaag gedurende dat uurtje gevaarlijk parcours hoorde gillen, krijsen, vloeken in het Spaans, zelfs wenen na een kleine val in de struiken. Er zijn geen pelgrims meer Sire
Mijn tocht vandaag kende een klein lusje omdat ik mijn hoofd bij het klimmen naar beneden richt. Het gebeurt niet gauw maar als je dan aan een afslag vergeet naar omhoog te kijken kan het zich voordoen dat je rechtdoor loopt waar de Camino je naar rechts wil doen gaan. Ik herstel het euvel maar het kost me gauw 1500 meter. Niet zo veel denk je wellicht, maar de warmte en de andere behoorlijk zware kilometers laten een helder besluit na: dit was een zware dag. De natuur is hier nog steeds zo prachtig mooi. De meteo is pertfecto, de voetjes en pezen doen geen pijn meer en het lopen in deze ongelooflijke omgeving zorgen voor een boost die je met een Red Bull niet kan bereiken. Ik vermoed dat er te weinig mensen deze streek kennen of kennis mee maakten. Het staat voorlopig in mijn persoonlijke top-drie en niets doet vermoeden dat deze tocht in een lagere beoordeling zal terecht komen. Het is hier zalig wandelen en bovendien wordt je als wandelaar rechtstreeks betrokken in het alledaagse leven van de populatie alhier. Door hun voordeur te passeren ruik je wat voor eten ze klaarmaken, hoor je hun vertellen en zie je hen werken. Dit deel van Spanje kan ik niet vergelijken met mijn vorige Camino. Prachtig en aandoenlijk mooi, leuk en variabel, wel 40 % zwaarder, maar dat heb ik ervoor over. Vanavond eten we een varkenshaasje met macedonia de venduras, asperges en opgelegde paprikas, met een sausje van ajuin, look en Tijm. Daarbij Frans brood en een Rioja wijntje. Je zou er willen bij zijn he? Morgen wandelen we tot voorbij Santander en zoeken een plaatsje om te overnachten tien kilometer na deze wonderbaarlijke stad. Ik bied je dan een nieuw verhaal. Groetjes aan Josianne en Christian die in Herent een hete warme zomer doormaken. Bedankt aan Guy voor zijn drank-voorstellen.
Achter mijn handen
DE BELGISCHE KAMPIOENEN
De natte droom van menig kinesitherapeut in het verzorgingslandschap is zonder meer de revalidatie te mogen uitvoeren van een sporter die goed presteert op nationaal niveau. We moeten daar niet preuts over doen, het streelt uw ijdelheid en meer nog, het krikt uw eigenwaarde naar een hoger echelon als je de lichamelijke herstelprocedure bij een gekende sporter tot een goed einde brengt. Anderzijds kan je het ook je handen massage-dood maken als therapeut, want stel dat je de doelstellingen die je samen hebt bepaald, niet worden behaald, dan kan je slechte reputatie meteen ook nationaal nieuws worden. Ik had een collega die twee jaar na elkaar vrijaf nam tijdens de ronde van Frankrijk om er te kunnen vertoeven in het circuswereldje van de grootverdieners van de wielersport. Na twee jaar had hij het als sportverzorger te midden van deze groten der velo-aarde wel voor bekeken gehouden. Niet dat hij het niet graag of niet goed uitvoerde, maar hij vond het gevoel van zijn pispaalgehalte te groot en dacht dat door zijn verantwoordelijkheidszin de emmer van de vernedering soms overliep. Dikwijls noemde hij die coureurs naast de pot gescheten, dikke nekken. Die ervaring heb ik echt niet gehad. Ik mocht tijdens een trip van München naar Brasschaat, onder organisatie van een bekende professionele voetbalspeler meefietsen. Na de rit werd er elke avond door Joke (mijn dochter) en een viertal andere kinesisten duchtig gemasseerd. Er reden toen ook een paar bekende namen uit de voetbalwereld en de wielrennerij mee met ons. Nooit hebben Joke noch ikzelf één negatieve reactie gekregen op onze vrijwillige massage na elke rit. Integendeel. Persoonlijke bedankingen en waardering voor deugddoende herstelmassage vielen ons telkens elke avond te beurt. Er werd zelfs alvorens een volgende rit startte s avonds al een afspraak gemaakt voor de recuperatiemassage de volgende avond. Sommigen wilden zeer zeker gemasseerd worden. Nog steeds zijn er contacten met bekenden uit die tijd.
Ik mocht ooit de provinciale danskampioene behandelen daags voor haar nationaal kampioenschap. Er werd me gesmeekt om een behandeling. Het was aan de andere kant van de GSM verbinding één ellende en verdriet over gans de lijn. Zeven maanden hadden haar danspartner en zijzelf geoefend om een bepaalde choreografie op muziek vlekkeloos te kunnen uitvoeren, morgen op het nationaal danstreffen. Men zou er de Belgische kampioenen klassieke dans bekronen en ze hadden zich hiervoor ook ingeschreven. Zaterdag voor de bewuste zondag doet er zich tijdens de ochtendtraining een onwaarschijnlijke en zeer acute spierkramp voor ter hoogte van bilspier (Gluteus Maximus). Normaal stappen kon niet want het steunbeen kon niet normaal belast worden omwille van de pijn. Na een paar minuten rust bleek al gauw dat dansen niet meer tot de elegante mevrouw haar mogelijkheden behoorde. Laat dat danspaar nu ook met elkaar gehuwd zijn en je kan denken in welke modus deze dansvloerlibellen huiswaarts reden na de ochtendtraining. De echtgenoot was met geen tang aan te pakken van pure frustratie, dus ook niet door zijn echtgenote. Daar passeerde de overgave en inspanning van zeven maanden training aan viermaal per week aan hun beider neus. Je zou voor minder wenend aan de telefoon van een kinesist hangen.
De vraag was eenvoudig, de afspraak al iets minder gemakkelijk want ik vermoedde dat het hier een lichte uitrekking betrof van de aanhechting van de grote bilspier die dwars achteraan over je linker en rechterachterkwartier loopt. Ik noem het een minder gemakkelijke afspraak omdat ik telefonisch geen optie durfde te nemen over de haalbaarheid van mijn inspanning om deze pathologie nog te kunnen herstellen voor zondagmiddag 15.00 uur. Ik plaatste de danseres op zaterdagnamiddag 14.00 uur een eerste keer. Na een observatieronde en plichtsbewust onderzoek bleek dat mijn voorheen gemaakte veronderstelling volledig correct was. Na een eerste intense behandeling spraken we af dat er moest gerust worden en dat de poep zoveel mogelijk moest worden afgekoeld met ijsapplicaties. Niet zo een leuk vooruitzicht voor de charmante dame, maar het moest zo maar eens goed komen. Ik sprak verder af dat ik haar op zaterdagavond na een uur of zes herstel nog eens zou behandelen. Toen ik de dame die avond behandelde merkte ik stilzwijgend op dat dit herstel wel degelijk was ingezet. De bilstreek was minder warm, de beweeglijkheid was terug toegenomen, de passieve rekking van de spier was opmerkelijk minder pijnlijk en ook de spierfascia (het vliesje rond de spier) was bij manipulatie veel soepeler, gaf minder weerstand en voelde minder gespannen aan. Mijn, haar, onze hoop nam zienderogen toe. Weer vloeiden er traantjes, maar deze keer van vreugde, want de dansende vloer-streelster kon zelf ook niet ontkennen dat ze zich beter voelde. Zou ik dan toch kunnen deelnemen morgen?
Zondagochtend om zeven uur staan beiden in trainingspak in de praktijk. De verplaatsing naar Oudenaarde waar het kampioenschap zou plaatsvinden was toch wel een dik uur rijden en ze wilden zich toch niet afjagen om er bijtijds te zijn Ik denk eerder dat ze in hun bed al aan het trappelen waren van ongeduld, hoop en heimelijke overtuiging.
De eerste testonderzoeken bleken fenomenaal te zijn. Ik had de raad gegeven om voor het slapengaan de bilspier goed te beleggen met een laagje Voltaren emulgel en dan deze bil in te pakken met een twee lagen keukenplasticfolie, zodat de gel maar één richting uit kon tijdens de slaap, namelijk door de huid naar binnen. Ze moest ook op bevel van de kinesist slapen met een bil bedekkende boxershort zodat deze folie niet kon loskomen. Ook omdat de bloedvaten en de spier goed opgewarmd bleven en zodoende de goede doorbloeding kon zorgen voor een effectieve evacuatie van de afvalstoffen op de plaats van deze verrekking. Ook zou een foutloze doorbloeding een optie zijn op voldoende aanbreng en bevoorrading van herstellende micro-organismen ter plaatse. De echtgenoot kon met deze laatste beslissing niet zo overweg maar mijmerde groen lachend op dat het was voor het goede doel en hij dus dit ongemak er wel bij zou nemen.
Ik heb bij de vrouw een huidkleurige flexie-tape aangelegd. Er werd oppervlakkig afgewerkt met een elastisch druk verleggend verband die de aanhechting van deze Gluteus Maximus danig ontlastte op de aanhechting. Het effect was beter dan ik had durven hopen.
In de praktijk werden een aantal uitlokkende bewegingen uitgevoerd aan het sportrek en ook werden uitlokkende stretchtesten opgelegd. Alles bleek negatief wat pijn en kramp betrof. Ik vroeg hen om in slow-motion de moeilijke stukken van de danspasjes eens uit te voeren in de praktijk. Niets dat nog pijn uitlokte, en gracieus werd de lijn afgedweild met hun beide neuzen in dezelfde richting. Het was een privé demonstratie en het optreden deed op zijn beurt mijn neus krollen van blijheid, eergevoel en trots. Alle inspanningen waren duidelijk niet voor niets geweest en zowel de mevrouw als mijnheer waren overtuigd dat ze de wedstrijd zowel mentaal als fysiek zouden aankunnen.
Het paar danste zich die zondagnamiddag tot Belgisch kampioen en het verhaal zou zich nog drie jaren na elkaar herhalen. Ze zijn viermaal Belgisch kampioen geworden en uit louter bijgeloof heeft de dame zich regelmatig uitgebreid laten verzorgen voor een wedstrijd.
Zeg nu nog dat wij niet het mooiste beroep op aarde mogen uitoefenen.
DAG 68: Donderdag 5 juli 2018.
