Onder mijn voeten en handen.

Het zag er niet zo goed uit deze morgen, en al ben ik nu reeds een beetje vertrouwd met de kleuren en tinten van de bewolking, deze keer wist en voelde ik het: vandaag heb ik prijs, hier valt regen uit. De zon was in vakantie, de weervrouw in bevallingsverlof en de meteo zo verkeerd als suiker bij de frietjes. We dachten een ontspannend dagje te lopen omdat we gisteren reeds een deel van de huidige tocht hadden afgelegd. De verrassing was groot toen niet alleen ik, maar zeker een tiental andere pelgrims zich lieten vangen aan twee door elkaar lopende parcours die eigenlijk alles met elkaar te maken hadden, want beiden waren het wegen van de Camino. Mijn GPS had mij al laten blijken dat ik van het normale tracé was afgeweken. Maar als je voorgangers blindelings volgt denk je dat ze wel juist zullen zijn. Daarenboven waren het zeker wel een tiental wandelaars die allen in de val liepen. Wat was er gebeurt? In Requejada loopt een rivier en een spoorweg. In heel de omgeving is er maar 1 brug in Westelijke richting om die Besaya-rivier over te steken, maar die is op een zeer drukke weg. De verantwoordelijken van de Camino vonden er dus niets beter op dan deze drukke weg te vermijden en zeven kilometer meer Noorderlijk de rivier en de spoorweg te kruisen. Enkel vergaten ze de oude pijlen te neutraliseren. Op een bepaald moment zag ik twee pijlen staan: één ervan rechtdoor, de andere wijzend naar rechts. Je kiest dan en aan de hand van het GPS-schermpje merkte ik dat er plots een zevental kilometer meer moest worden afgelegd. Een voordeel is dan, dat je niet alleen bent. Maar die 28 voorziene kilometers worden er dan plots 35, en dat is niet leuk. Bovendien weet elke wandelaar dat er toffe en heel attractieve parcours zijn, maar dat het soms ook aardig kan tegenvallen. Vandaag was zulk een dag. Van die 35 kilometer werden er zeker 30 op asfalt gelopen waarvan dan nog 15 op een drukke nationale weg. Je kan het vergelijken dat je van Kampenhout naar Mechelen loopt langs de drukke N-26. In Torelavega staat een indrukwekkende fabriek van Solvay die waarschijnlijk wel aan 50% van werkwilligen uit de stad een inkomen bezorgt. Ik passeer twee koeltorens waarop in grote letters AGUA vermeld staat en ook een mastodont van een schouw. Heel veel verantwoordelijken van verschillende gebouwen verplaatsen zich per fiets en hier en daar zie ik zelfs een golfkarretje met waarschijnlijk één of ander kaderlid, maar wel zonder chauffeur. Het valt mij op hoe netjes en prachtig onderhouden deze gebouwen van de fabriek wel zijn. Ook de groene zones rond de verscheidene productie hallen zijn met man en macht verzorgd en stralen een zeer aangename sfeer uit naar al wie deze grote en uitgebreide werf passeert. Heel veel Spanjaarden wonen niet zo netjes en proper groen zoals dit fabrieksgebouw zich bevindt in deze industriezone. Bij het kruisen van een rond punt op 10 kilometer van Santillana del Mar kom ik zowaar mijn eigen vrouw tegen op Spaanse wegen. Toeval bestaat niet en is volgens mij ook uitgesloten. Op een brugmuur lees ik de Spaanse spreuk die ik reeds jaren per gelegenheid aan mijn patiënten vertel: leven alsof het je laatste dag is voor je dood! Wanneer ik in Santillana arriveer overspoelt me een gevoel van déjà vue. Ik weet het onmiddellijk te plaatsen. In Rocamadour is ook zulk een toeristisch wandel-winkelstraatje. Hier is dat net hetzelfde, ook heel veel toeristen. Allerlei souvenirwinkeltjes trachten die argeloze bezoekers hun beursje te doen lichten. Ook wij zijn er bij betrokken. Ik kan het niet nalaten een ijzeren plaatje te kopen die een Compostella wandelaar uitbeeldt en de weg wijs naar het einddoel. Kan ik gebruiken op de boekvoorstelling stelt Marie-Rose voor. Daarna plakken we het thuis tegen onze voorgevel. Wanneer we ons op de terugweg begeven breekt er plotsklaps een hevig onweer uit, hier vlak boven ons in de bergen. Dat het hier kletterde van de donder en Roos haar tandjes, daar moet ik geen tekening van maken. Ook de lokale middenstand was dat hier niet gewoon want verscheidene smartphones werden gebruikt om dit water-, klank- en lichtspel digitaal vast te leggen. Deze avond eten we Spaanse worsten met oesterzwammen en gebakken patatjes. Marie Rose staat erop dat de foto van de zeer zeldzame Hertshoornkever ( de grootste kever van Europa, overal in Europa te vinden maar wel erg zeldzaam) vandaag mee de wereld ingestuurd wordt. Ze maakte deze foto gisteren en was zo fier dat ze dit beestje in levende lijve mocht tegenkomen. Alleen de mannetjes hebben zulk een gewei op hun kaken. Geniet van het plaatje, maar niet voor gevoelige kijkers want Sonja kwam er slecht mottig van: zukkene griezel Morgen wandelen we weer een zwaar tochtje naar San Vincente de la Barquera over 34 kilometer, of mag het ietsje meer zijn?

In de wachtzaal worden de patiënten zo goed mogelijk verwend. Men kan er een kop koffie drinken en heel ontspannen het dagblad lezen. Aangezien onze afspraken in 95 % van de behandelingen zeer stipt worden afgewerkt, krijgen we al eens klachten over ons heen omdat de patiënt niet de tijd kreeg om zijn kopje te ledigen of een artikel volledig te kunnen lezen. Ze moeten dan maar iets vroeger komen luidt dan dikwijls onze respons. De krant wordt elke dag afgeleverd om 06.30 uur en als de eerste zorgbehoeftige om 07.00 of 07.30 binnenkomt, is het een leuke ochtend als je zo kan beginnen. Enige tijd geleden kwam er op een woensdagvoormiddag uiting dat de krant niet volledig was geleverd. Het achterste deel was niet meegeleverd meldde een patiënt om 10.30 uur. Raar, want de vorigen hadden niets verteld over een onvolledige krant. Nog meer eigenaardig was het dat de andere dagen alles in orde bleek, tot er de volgende woensdag opnieuw een probleem was met een onvolledige krant. Maar ook deze keer kwam de opmerking ruim laat in de voormiddag. Opnieuw waren op de andere dagen geen meldingen van onvolledige dagbladen. Heel langzaam aan begon er bij de therapeuten een vermoeden te groeien van ontvreemding door derden. Analyse van de voormiddag maakte dat we een 18 namen konden weerhouden, die eventueel in aanmerking kwamen voor het statuut ontvreemder. De volgende woensdag nam ik de taak op mij om te controleren of de gazet helemaal compleet werd bezorgd. Dat bleek zo wel te zijn. Bij regelmatig nazicht in de wachtzaal na het binnen laten van de wachtende patiënt konden we niets opmerken en bleef de krant compleet tot na 10.30 uur. Ondertussen was de lijst van 18 namen geslonken tot 4 namen, want het was telkens na 10.30 dat het deel krant verdween. Ons vermoeden richtte zich via logaritmes en wiskundig, algebraïsch denken en redeneren tot twee namen waarvan er één bij was die mij vreselijk verraste. Die bleek het later ook niet te zijn geweest. De vijfde week werd de wachtzaal stiekem heel goed in het oog gehouden tussen 10.00 en 11.00 uur. Vooral die twee namen maakten ons nieuwsgierig, want beiden kwamen om 10.00 uur. Toen de ene patiënt om 10.00 uur was binnengegaan lag de krant er nog volledig. Toen de andere naam was binnengegaan, lag die er ook nog volledig. Toch bleek om 11.00 uur de krant weer onvolledig te zijn. Het raadsel duurde nog juist één week langer. De truc werd doorzien. Ongelooflijk hoe inventief sommige patiënten toch wel blijken te zijn. Wat bleek er te gebeuren. Om 10.00 ging mevrouw de pikkedief binnen voor haar behandeling. Om 10.30 ging de mevrouw na haar behandeling langs de uitgang gewoon buiten. Wanneer de patiënten, die om 10.30 afspraak hadden, waren binnen gelaten, kwam diezelfde mevrouw langs de ingangsdeur (in de voormiddag is het binnen zonder bellen) terug naar de lege wachtzaal. Ze nam de bladen die ze nodig had en wandelde langs de ingangsdeur simpel naar buiten. Het bleek te gaan om de bladen waarop de kruiswoordraadsels staan die haar interesseerden. We wisten dus wie het was. Nu nog een degelijke rustige manier vinden om heel diplomatisch (niet mijn sterkste kant) deze slechte gewoonte aan de kaak te stellen en de andere patiënten niet te shockeren. Op woensdag de week nadien hing er in de wachtzaal een A-3 papier waarop een niet mis te verstane tekst stond te lezen. We stelden aan één welbepaalde persoon voor om de krant gans heel te laten zodat éénieder die hier op bezoek kwam de kans zou krijgen om dagelijkse het recente nieuws te kunnen lezen. In duidelijke termen stond vermeld dat ons vermoeden ging naar iemand, maar dat we beleefd wilden blijven en liefst een persoonlijke confrontatie wilden vermijden. Het papier heeft er maar 1 woensdag moeten hangen, want sindsdien bleef de krant compleet.