Onder mijn voeten en handen.

Gisteren was er net boven ons hoofd tussen de rotsen en de bergen een zeer hevig lokaal onweder. We hadden Jak in de mobilhome gelaten en gezien het zonnetje nogal hevig scheen en ons mobiel bureel er warmpjes bij stond bij het vertrek naar dat mooi toeristische centrum, had ik de beide dakvensters verticaal open geplaatst om een maximum aan frisse wind binnenin te kunnen laten circuleren. Zo kreeg onze troetelbeest ook wat verluchting, vonden we allebei. Toen ik na een haastige loop bij het einde der regenbui aankwam bij de motorhome was Jak buiten zichzelf van angst en druipnat. De beest had gelijk onder de douche gestaan. Om de familiale vrede en rust wat te bewaren had ik zeer gauw de hele vloer opgedweild en droog gewreven want op heel de bodem stond zeker een halve centimeter water. Voor de dames arriveerden heb ik die dweil wel zeven maal moeten uitwringen. Maar de grootste schade was het bed onder het dakraam. Het matras was doordrenkt en er zo op slapen was geen oplossing. Daar kwam tante Kaat met haar solition Espagnol. Sonja toverde een zilveren overlevingsdeken tevoorschijn en dat hebben we dan samen met een handdoek en dweilen op de matras gelegd. De bovenkant waar we dan op sliepen was dus droog, maar heeft deze nacht veel gekreukeld. Het voornemen gisterenavond was ( het bleef de hele vooravond en tot zelfs laat heel donker, grijs, en aanhoudend was er gerommel in de lucht) wanneer het deze morgen nog altijd zo moest uitzien, mezelf een dagje rust te gunnen. Maar hoerahoerahoera, deze morgen scheen het zonnetje (het was wel wat flauw met veel water erbij) maar ze scheen en zodanig waren we om 08.24 toch weer vertrokken. We hadden met de senioritas afgesproken om elkaar te ontmoeten on Comillas, dat was na een 24 kilometer. Mits wat zend en ontvangstwerk met de zender bereikten we elkaar fysiek zeer snel. De tocht was een beetje gezelliger dan gisteren, ook meer aardewegen en meer variëteit in wat je zag langs de kanten. Ik passeerde een 19 jarige dame die mij zelf aansprak omdat ze op mijn rugzak zag dat ik van Brussel naar Finistera stapte. Ze kon niet geloven dat ik het allemaal te voet aflegde. Zij was gestart in Bilbao en wou op deze wandeltocht van Bilbao naar Compostella haar middelbare onderwijsperiode afsluiten, en dat wou ze bewust zonder vriendinnen doen. Zo heeft iedereen hier wel een reden om deze voettocht een eigen ziel te geven. Ook die Amerikaan die ik onderweg groette. Hij had een Sabatical time van zes maanden en wou deze maand (van 1 juni tot 31 juni) helemaal zonder kids en vrouw even schoon schip maken in the mind. Wanneer ik hem vroeg wat hij deed bleek hij een verkoopsfunctie te hebben in een multinationale onderneming die zich vooral toespitste op deegwaren en granen. We always will be eating bread, be shure, my job will never disapearwaarna hij op een typisch Amerikaanse bulderlach mij liet voorgaan. Ook vandaag wandelde ik de meeste tijd op een 8 a 10 kilometer van de kust. Wanneer je dan een heuvel oploopt en boven op het puntje naar rechts keek, zag je meermaals in de verte de zee. Je hebt bij deze Camino eigenlijk constant een vakantiegevoel. Telkens je een dorp of stadje door kruist ruik je zonnecrèmes, zie je surfplanken en lopen er allerlei goed gemusculeerde binken en mooi gevormde bikinis door je gezichtsveld. Niet dat ik daar speciaal naar kijk of op let, maar af en vergewis ik mij ervan of mijn ogen niet hebben geleden onder die lange stapdagen. Tot heden toe zit alles op dat vlak nog O.K. Vanavond eten we scampi a lail met een slaatje en een fris wijntje van de streek. Ik vroeg aan de fourageurs eens te kijken achter een Godello wijntje. Morgen wacht er een zwaardere dag van 42 kilometer en dan s avonds nog de match van de rode duivels. Ik gun hen de halve finale, maar ben er eigenlijk van overtuigd dat Brazilië voor hen geen partij zal zijn. Hopelijk ben ik verkeerd, maar mijn voorspelling is 3-1 voor Brazillië. Ik groet u van op een zonovergoten strandje op de zijkant van San Vincente en laat je nu rustig over aan je andere dringende activiteiten. Groetjes.

Nog steeds, na mijn 40 jaren dienst, sta ik regelmatig verstomd over wat voor variaties van argumentaties door de patiënten worden gegeven wanneer het onderwerp pijn wordt aangesneden. Ooit vertelde ons een professor in de lessen pathologie (ziekteleer) tijdens de opleiding dat een pijn steeds moet worden beschouwd als een signaal dat uw aandacht verdient. Het alarmsignaal of de rode driehoek op het dashboard van een wagen. Bovendien, en dat was zijn eigen axioma, ontstaat pijn nooit zomaar. Een pijn heeft altijd een origine, hoe moeilijk die ook te vinden is, of hoe onduidelijk de oorsprong ook moge zijn. Pijn zonder oorzaak is zoals een boom zonder wortels. Bestaat niet! Ik verzorgde een buurvrouw die net een ingreep aan de rechterschouder had ondergaan. De opening tussen het dak van het schouderblad en de top van de bovenarm (subacromiale ruimte) wordt een beetje ruimer gemaakt door een laagje kalk langs de onderkant van het acromion weg te vijlen. Zo beschikken de pezen van de rotator cuff spieren over meer bewegingsvrijheid en kunnen ze minder gemakkelijk worden ingeklemd bij het heffen van de arm boven schouderhoogte. Een vrij eenvoudige ingreep die echter een nauwgezet postoperatief advies mee opdringt aan de patiënt. De ingreep valt of staat met het strikt volgen van het advies over beweging en belasting na de ingreep. Een nauw uitgestippeld tijdsparcours samen met een permanente evaluatie van de revalidatiestatus door de therapeut bepalen wat en hoe je de arm kan gebruiken in functie van het reeds afgelegde genezingsproces. Indien je deze tijd van herstel niet respecteert en dingen uitvoert of je schouder belast in een te vroeg stadium, riskeer je dat de ingreep zijn doel niet haalt. En juist hierin zijn patiënten heus niet altijd even eerlijk. De buurvrouw -we kennen elkaar heel goed- was een zeer keurige huisvrouw die netheid hoog in het vaandel voerde. Net iets te hoog. Want de periode dat ze de ingreep onderging vielen de bladeren volop van de bomen. Je kon er gewoon niet naast kijken, overal lagen de bladeren verspreid in de voortuintjes. De stoep waar mijn patiënte woont, was echter volledig bladvrij ook al bevond er zich een grote linde en een berk in de voortuin vlak tegen dit trottoir. In het voorbijrijden zag ik ze ooit eens borstelen met een geweld alsof haar wraak zich op de gevallen bladeren koelde. Onmiddellijk maakte ik de bedenking dat dit een goed verloop van de genezing zeker zou tegengaan, maar verder gaf ik er geen aandacht aan. Naarmate de revalidatie echter vorderde, namen de klachten van pijn en moeizaam functioneel herstel toe, in plaats van te verbeteren. De grafiek van het herstel was niet te vatten in de Gauss-curve. De sky was duidelijk niet meer de limiet, wel de pijn. Ondeugdelijk vroeg ze mij regelmatig of deze pijn normaal was in dit herstel en telkens antwoordde ik wellicht iets te braaf, dat dit zeker niet tot de normale evolutie behoorde en dat pijn altijd een reden heeft. Zelfs ook als die pijn toeneemt tijdens een herstelproces. Dit was voor mij duidelijk een rood vlagje, opvolging en aandacht hoogdringend. Bij een overleg met de huisarts over deze abnormale gang van zaken, stelde de arts voor om de patiënt naar hem door te sturen en zo een controle bij de orthopedist te regelen. Mijn broek zakte tot op mijn hielen wanneer de specialist in zijn advies aandrong om de oefeningen minder belastend te maken. Ik nam telefonisch contact op met die chirurg. Bleek dat mevrouw verteld had dat ze na de oefeningen wel een hele tijd buiten strijd was omdat die schouder dan veel te zwaar belast was geweest. Iets wat ik duidelijk kon weerleggen omdat in de planning ook uit te voeren oefeningen en bepaalde mobilisaties een naam hebben en ik duidelijk kon maken dat we al de fasen nog niet hadden doorgemaakt. Bepaalde doelstellingen op bepaalde tijdstippen waren zelfs nog niet bereikt. Ik argumenteerde dat ik mijn verantwoordelijkheid wel had genomen. De pijn die mevrouw had was niet van de oefeningen, dan wel van de belastende bewegingen bij de huishoudelijke taken zoals vegen, ruiten kuisen, emmers dragenDe specialist begreep de dubieuze situatie en verkocht het verhaal als dit van een therapie-ontrouwe patiënt. Ik behandelde de mevrouw nog net eenmaal om haar bekend te maken dat mijn therapie hier eindigde, en om haar de rekening te kunnen overhandigen. Met de grootste dosis tact die in mijn corpus aanwezig was, vroeg ik haar om de revalidatie bij mij stop te zetten want dat ik echt niet gediend was met zon vorm van antireclame betreffende mijn professionele status. Zeker wanneer het verhaal naar de orthopedist toe bol staat van onwaarheden en opportunistische prietpraat om zo zichzelf uit de wind te zetten. Bovendien kwam ik met harde feiten en vertelde ik haar dat ik ze zag worstelen met de borstel tegen de bladeren (iets wat nu net 100 % niet aangewezen is voor een herstellende schouder) en dit terwijl haar duidelijk was vermeld welk risico ze liep door te vroeg deze schouder te belasten. Dat wij sindsdien niet de allerbeste vrienden meer zijn is een evidentie. Ik ben echter zeer overtuigd van mijn juiste keuze, omdat de vaststelling die je maakt in dergelijke omstandigheden ook veel te maken heeft met respect omtrent je revalidatiewerk. Zulke patiënten ben je beter kwijt dan rijk. Bovendien kunnen die veel schade veroorzaken voor je reputatie.