40 jaar kinesitherapie praktijk - 95 dagen wandelfeest.
17-06-2018
Al lang verwacht...de eerste peespijnen aan het scheenbeen.
DAG 50 Zondag 17 juni 2018.
Onder mijn voeten: Cerboi Lesperon 29,7 kilometer.
Al lang verwacht de eerste peespijnen aan het scheenbeen.
De dag die vandaag zou moeten gewandeld worden ging richting zuiden en omvatte een 30 kilometer. Om 06.50 waren de Hiesentriets al in staat van paraatheid en blinde opoffering want toen ik terug keerde van Jak zijn eerste dagdagelijks lozingsritueel, was de koffie al klaar en stond de tafel helemaal gedekt. Wat zijn die beide dames wel erg toegewijd, ik voel het aan alsof ik geen armen en benen heb om het zelf allemaal te doen. Maar mij hoor je dat tegen hen niet zeggen Al ben ik ze erg erkentelijk om zoveel overgave en inzet. Het liep wat eenzaam vandaag. Om 07.40 vertrokken en stipt om 10.20 kwam ik mijn eerste auto tegen. Het leek hier in de Landes wel een autoloze zondag, vanmorgen. Nochtans liep ik 80 % van de af te leggen weg langs lintenlang asfalt en een deel zelfs vlak naast de autostrade. Het lukt me echter wel om twee Nederlanders op een fiets te groeten die samen met mij een scherp bergje beklommen. Ik kom haast samen met hen boven al was hun groet gegeven onderaan op de start van de klim, een kleine 400 meter eerder. Heimelijk had ik daar wel wat plezier in dat ze met hun fiets niet veel sneller omhoog reden dan ik te voet. Eénmaal op het vlakke slaan ze natuurlijk het gat. Ik wandel na 10 kilometer al een tijdje met een slecht gevoel op mijn linker scheenbeen onderaan. Ik besef maar al te goed wat er aan de hand is en stop om de pees die mijn voet moet liften, in te tapen en alzo te ontlasten. Het helpt uitstekend, al verschijnt er na 20 kilometer opnieuw een last die mij herinnert dat deze voet al zo dikwijls werd gelift en afgerold. Ik vervang de gewone tape door een flexi-tape en een rekbare windel. Ook dat heeft me geholpen om de eindmeet in min of meer comfort-status te bereiken. Onmiddellijk wordt er ijs boven gehaald en leg ik er koude kompressen op samen met Reparil-gel en Voltaren, die ik verpak onder een plastiek verband met keukenfolie. Het vervolg zullen we morgen wel zien, want ik heb me daarenboven ook voorzien van een ontsteking werende medicatie. Ibuprofen 600 van Sandoz stak in mijn medicijnkast, en daar leg ik voorlopig mijn boontjes in te week. De derde dag in de Landes was ook weer een mooie ervaring maar het lijkt mij binnen dit avontuur wat overbodig want veel verandering in het landschap is er alsnog gedurende de laatste drie dagen niet geweest. Geloof me vrij, de eentonigheid langs de zijkanten werkt zowel demoraliserend als demotiverend, en aan beide wil ik me niet verbranden. Ik zie vandaag zelfs haast geen huizen want deze zone is eigenlijk niet bewoond. De schaarse woningen die je op de weg tegenkomt zijn meestal buitenverblijven ofwel Gîtes om te verhuren. Geen landbouw, geen industrie, geen commerciële centra en geen kleinhandelaars. Geen economisch hart dus, waardoor er ook weinig aantrek is. Enkel varens en hoge aangeplante Pinussen. Eigenlijk teveel van het goede en het mooie.
Ik ontmoet de dames op de afgesproken plaats aan het kerkhof in Lesperon. Ondertussen heeft er een decorwissel plaats gevonden. Met lange halen werd de grijze en sombere dakbekleding boven mijn hoofd in de wolken rond 11.15 vervangen door een krachtig en helder zonnetje. Niet constant, wel met lange pozen om af en toe wat warmte, licht en energie bij te gaan tanken gedurende meer donkere perioden. Soms loop ik in de zonnestralen, soms wandel ik een schaduwloze grauwere zone. Ik eet mijn boterhammetjes op een boerenerf, zittend op de rand van een 6-ploeg. Immens groot en lang is zon ding. De poes van het erf zit in de typische zwarte-kat-houding geïnteresseerd mijn appetijt te schouwen. Nog een uurtje wandelen en mijn kilometers zitten er voor vandaag weer op. Stelselmatig wordt ik meer en meer naar de uithoek van Frankrijk gestuurd, want Biarritz is de hoek waar ik Frankrijk wil verlaten en Spanje ga betreden.
Deze avond eten we Provencaalse Boeuf met patatjes en boontjes met Mayonaise en gesnipperde uitjes. Dat wordt in ons maagske gespoeld door zelf meegebracht gerstenat uit Belgie, maar we mogen er niet te veel oprispingen bij laten, want als den Duvel ontsnapt op de parking van een kerkhof liggen al die lijken hier in de kortste tijd in de verleiding.
Morgen treffen we Joke, Pieter en de kleinkindjes in Messanges. Op de camping Aquitaine zullen we allen in tricolor tenue naar de voetbal kijken (Belgie Panama) en dan dinsdag doen we onze eerste wandeling samen. Bedankt aan de miljoenen melders dat mijn blog plat lag gisteren. Mijn mailbox kon het amper verwerkt krijgen, maar heimelijk lachte ik in mijn vuistje want nu weet ik tenminste met zekerheid dat er meerdere volgers zijn. Toch bedankt om zo snel te reageren. Ook aan den Timo nog eens bedankt. Morgen passen we het programma een heel klein beetje aan zodat we arriveren in Messanges in plaats van Megascq. Maar dat is geen enkel probleem.
Tot morgen.
Achter mijn handen
AFSCHEID VAN EEN VRIEND
De man had een zware hersenbloeding gehad en was hierdoor in zijn dagelijkse bewegingen beperkt. De gang was moeilijk omdat het rechterbeen niet zo goed meer kon buigen en ook de controle over de plaatsing van de voet was moeilijk. In zijn vorig actief leven was de patiënt een zelfstandige schilder geweest die van zeer vroeg in de ochtend tot zeer lang na vijf uur s avonds op de ladder stond. Hij was ook nooit vies geweest van een pintje en bracht tijdens zijn actieve loopbaan menig café in moeilijkheden door een acuut biertekort. Het waren de heroïsche tijden waar vriendschap en commercie elkaar ontmoetten aan de toog. De schilder wist me te vertellen dat zijn stamcafé eigenlijk zijn bureau was. Als ze de schilder moesten vinden ging men naar het café waar hij de avond placht door te brengen onder vrienden. Contracten werden niet opgemaakt en zelfs niet getekend, afspraken daarentegen werden er wel gemaakt, en bezegeld met een pintje. Hij was een correcte stielman, hij maakte perfect werk en zijn loon was nooit overdreven. Dat heb ik vernomen van mensen waarvoor hij had gewerkt. De man deed het werk ook zeer gaarne, en hijzelf was absoluut niet afkerig van een inspanning. Hij werkte ook steeds alleen, van gasten moest hij niet hebben zei hij me ooit eens. Ooit moest hij een dakwering van 36 meter afschuren en schilderen op zijn eentje. Het was op één week geklaard
Tot hij op 56 jarige leeftijd door een hersenbloeding geveld werd.
Hierdoor was hij hemiplegisch (halfzijdig verlamd) en ook zijn spraak was niet optimaal. Eénsklaps moest hij zijn leven anders gaan schikken en werd hij van de ene dag op de andere zwaar hulpbehoevend. De echtgenote die hem zeer behulpzaam was en de man koesterde als een goudklompje, verzorgde hem zo goed en kwaad ze kon. Ze deed dat heel goed. De heer des huizes mankeerde niets. Zelfs zijn pintjes werden voor hem aangehaald en flesjes werden voor hem zelfs afgetrokken. Tot de huisarts beval ook de alcohol te rantsoeneren. Twee pintjes per dag was toegelaten. Sinds die dag begon een heel klein beetje de hel voor mijn vriend.
De patiënt was vriendelijk naar zorgverstrekkers toe en was meestal in een guitige bui. Hij nam zijn handicap zeer goed op en nooit of nooit kwam er één klacht over zijn lippen. Nooit klaagde de man over pijn. Zelfs niet wanneer hij na een val zijn rechterheup brak. Hij heeft nooit uiting gegeven van enig ongemak of zeer. Enkel zijn pintjes, daar had hij alles voor over.
Wanneer ik aan de zieke oefeningen voorstelde was er regelmatig een onderhandelingsronde. Over de af te leggen afstand, over het aantal keren, over de moeilijkheidsgraad of de modaliteit van uitvoering. Hij was zeer bedreven in overreden en argumenteren. Vanaf een zeker ogenblik wou hij echt niet meer buiten op straat gaan wandelen. Ik vermoed dat hij een beetje verlegen werd om zijn manier van wandelen en zijn handicap in het algemeen. We liepen dan via de gang naar de berging en brachten dan telkens een pintje mee uit de reserve bak. Dat stak ik dan in zijn broekzak zodat zijn oefening door deze ballast wat zwaarder uitviel. Maar zo had zijn wandeling dan tenminste een doel zei hij.
Steevast, wanneer ik de huiskamer binnenkwam zat hij in zijn lederen twee-zit. Steeds op dezelfde plaats en altijd in dezelfde houding. Het was zo een voorspelbare situatie. Jaren heb ik hem zo gekend. Zijn echtgenote grapte soms van een stukske meubilair. Het liefst van al werd hij gerust gelaten. Hoe graag hij de kleinkinderen ook zag, hij fleurde op als ze de deur uitgingen want dan keerde in huis de rust weer zei hij.
Eénmaal heb ik de pan bij de steel gepakt en hield ik tijdens de gangoefening zijn pintje met gestrekte arm voor zijn neus. De opdracht was om via de mars dit pintje te pakken te krijgen. Daar heeft hij nog dikwijls nadien om gelachen. Frappante opmerking: de afstand werd in een mum van tijd overbrugd.
Zo hadden we nog tal van fratsen uitgehaald en wanneer het humeur niet goed was, hielp een verhaaltje van vroeger hem er wel bovenop.
De man zijn dood was voor mij persoonlijk erg speciaal.
Ik ging er twee keer in de week langs. Wanneer ik de laatste vrijdag bij de patiënt op bezoek ging, merkte ik op dat hij erg zwaar hoestte en moeilijk ademde. Ik had een paar keer getappoteerd om de fluimen los te krijgen en dat had geholpen, maar de zieke was niet erg spraakzaam geweest en had koorts. Ik stelde de mevrouw voor om zaterdag opnieuw langs te komen om haar echtgenoot via ademhalingsoefeningen toch wat te verlichten. Wanneer ik zaterdag langsliep was de man in diepe slaap en moest ik moeite doen om hem wakker te krijgen. Het viel me op dat hij niet alles begreep wat ik zei of vroeg. Ook was zijn mond plakkerig droog en kon hij heel moeilijk praten. Niet dat ik me doktertje voel, maar iets in mij verraadde een alarmerende toestand. Zo goed en zo kwaad het ging werden een paar ademhalingsoefeningen toegepast, maar erg gelukkig was de man er niet mee. Ikzelf ook niet. Wanneer ik buiten ging, zeg ik nog tegen de vrouw van de patiënt dat ze me altijd mag bellen als het niet goed moest gaan met haar man.
s Zondags om twee uur trilt mijn GSM. Het ging niet zo goed met de schilder. De vrouw vraagt of ik niet even wil komen kijken en raad wil geven wat ze moet doen. Ik spoed me naar het woonhuis.
De dochter laat mij binnen en wijst naar de twee-zit waarin de zieke lang uitgestrekt ligt met zijn hoofd iets hoger op een kussen. Ik zet me op mijn knie naast mijn vriend-patiënt. Hij bekijkt me nog eens met half open oogjes en knikt heel bewust en opmerkelijk veelzeggend naar mij.
Op dat zelfde ogenblik reist hij naar die andere wereld. Zijn vrouw begrijpt wat er gebeurt en verhaalt dat hij op mij heeft gewacht om te sterven. Ik voel mijn schilderke zijn ziel mijn handen passeren.
Een heel sereen afscheid, een mooier cadeau kon deze patiënt mij als vriend niet bezorgen.
Tweede dag in de Landes: zo mooi, maar meedogenloos...voor de knieën.
DAG 49: Zaterdag 16 juni 2018
Onder mijn voeten: Pissos Cerbois 29,3 kilometer
Tweede Landes-dag: mooi en meedogenloos voor de knie.
Beetje bij beetje worden de oude gewoontes terug opgevist en zo ook was het deze morgen slechts 06.50 wanneer er vier ogen recht in elkaars pupilletjes keken. De hond weet ondertussen ook al wanneer er iemand naakt uit de boom van het bovendek naar beneden afdaalt, het zijn moment de gloire is om ook naakt zijn pootje tegen één of ander plantje te heffen en simultaan zich te pletter te kunnen plassen. Hij wipt dan dartel, soms zelfs op drie poten, om te kennen te geven dat alle overbodige ballast werd afgeworpen. Er wordt daarna aan de ochtenddis ontbeten en wanneer Sonja juist voor mijn vertrek nog steeds niet wakker is, wordt er toch wel een wake-up-call uitgevoerd door Marie Rose om na te gaan of alles in de camionette nog wel ademt en leeft. Ze is in opperste conditie maar sliep gewoon wat uit. Ik vertrek om 07.42 om de tweede dag door de bossen van de Landes te wandelen. Weer heel mooi en vooral heel veel zand, varens en hoge dennenbomen. Het moeilijke van deze passage in deze streek is dat je buiten je GPS geen vooruitgang merkt. Je loopt eindeloos over zanderige wegen waarbij je af en toe wat wegzakt in het mulle zand, maar je merkt niet dat je kilometers maalt, omdat er niets rondom jou verandert. De ondergrond heeft me de ganse tijd doen denken aan de wegen in de Kalmthoutse heide. Ook het gebied naast de wegen bestaat uit heide en knobbels gras. Soms moet je over die knobbels en zoden van gebolde wortels stappen en ook dan is het pijnlijk aan de gewrichten. Het debuut gisteren op de asfaltwegen was één en al eentonigheid, de zanderige wegeltjes vandaag waren een heel stuk mooier maar tegelijkertijd minder vlot om te vorderen. Ik kom dan ook een heel stuk meer vermoeid aan na mijn 29 kilometer dan gisteren na mijn 32.
Aan het weer heeft het niet gelegen. Het is en blijft droog gedurende de hele tocht. Wel zijn er massas wolken en blijft de temperatuur steeds onder de 18 graden. De zon maakt af en toe een schijnbeweging maar erg veel warmte komt daar niet uit naar mijn lichaam toe. Om te wandelen en te geraken waar je had gepland ideale omstandigheden.
Van Guy vernam ik dat hij meermaals in deze streek de familie Delpeche kwam opzoeken. Zijn grootouders waren tijdens de oorlog gevlucht naar deze streek en werden door de Franse familie opgevangen in Cateljoloux. Ik heb het dorpje op de kaart niet gevonden Guy, maar blijf zoeken op een meer gedetailleerde.
Deze morgen was er in het kamp alhier wat paniek. De blog meldde dat die niet (meer) bestaat en was op geen enkele manier te openen, ook niet door mijzelf. Na een aantal pogingen van mij om de blog terug actief te krijgen heb ik mij gewend tot de hulplijn in Herent. Timo Gielis is de man die samen met Jan Van Hemelrijck achter de schermen de blog ontvangt, verbetert en onmiddellijk in het bestand van mijn te drukken boek parkeert. Zij samen zijn een ideale tandem waarbij Jan zich ontfermt over het grammaticale, en Timo zich vooral toespitst op het IT-onderdeel. Zonder die twee mensen zou de blog er niet uitzien zoals hij u nu gepresenteerd wordt. Het is dus die Timo die de blog herstelde en ik zou niet eerlijk zijn moest ik die eer niet aan hem toewijzen. Dank u Timo en Jan voor die belangrijke hulp op afstand.
Deze avond eten we worsten en kipfilet met erwtjes en worteltjes. Daarbij wordt ook couscous geserveerd. Het wordt een éénpansgerecht en wordt dus opgediend in een pan met drie vorken (graptje he Pol).
Ik belde Joke en Pieter, in verband met hun afreis. Maandag komen ze ons vervoegen ergens een 150 kilometer onder Bordeaux. Vooral de kleine rakkers Charlotte en Matthias kunnen haast niet meer wachten om opa en oma te zien. Joke wandelt dan dinsdag en woensdag met mij mee en zal dan wel zien hoe de rest van haar vakantie nadien verloopt. Ze mag haar ouwe vooral niet onderschatten, want in wandelen ben ik wel geoefend. Dat ze maar uitkijkt.
Ik denk aan de twee mensen die me vroegen wanneer ik een kerkje passeerde toch even aan hen te denken. Ik beloof het wanneer ik een kerk in open deur betrap, wordt er daar een kaars gebrand om heel wat ongeluk, tegenslag, gezondheidsproblemen en vooral mentale moeilijkheden een hart onder de riem te steken. Al zijn we haast 1268 kilometer van elkaar verwijderd, ik hoop dat deze ellendige tijd jullie heel snel de rug zal toekeren. We moeten daar niet moeilijk over doen, voor vele mensen is het niet zoals het lijkt. De kans dat je gelukkig bent is niet altijd zo vanzelfsprekend. Leven in de echte zin is geen lijdend voorwerp, geen voltooid deelwoord, geen onderwerp, wel een sterk werkwoord dat regelmatig van klank verandert. En vooral niet voor iedereen is alles altijd volledig onder controle. Vele factoren maken dat we niet alles overal kunnen controleren. Ik denk aan jullie beiden.
Morgen naar Lesperon is er weer een zware dag. We lopen 30 kilometer en dat op een zondag. Ik laat je wel weten hoe het was. Alleszins komen we beetje bij beetje meer naar de kust, en dat zie je aan de hemel en de wolken. Groetjes en wat ben ik blij dat die blog weer werkt.
Achter mijn handen
DERTIEN POEZEN OP VEERTIG VIERKANTE METER
Een huisbezoek kan soms erg tegenvallen. Niet om de persoon die je zal behandelen, maar, om het op zijn zachtst uit te drukken, omwille van de locatie die je betreedt. In het begin ontzeg je jezelf het dogmatisch ongemakkelijk gevoel dat je overmant, dat zich meester maakt van je lijf en denken en dat tenslotte ook gaandeweg gestalte geeft aan de inhoud en duur van je behandeling. Echter wanneer dit huisbezoek omwille van de ernst van de aandoening een langdurig weerkerend verhaal wordt, ontdek je walging en afkeer van de omgeving en de situatie omwille van zeer negatieve zintuiglijke prikkels. Je begint dan aan een fase van je dag die je zo goed mogelijk markeert en die je zo slecht mogelijk wil opnemen in je herinnering. Toch vertel ik mijn relaas omdat het gaandeweg door mijn carrière rode lampjes heeft doen branden wanneer patiënten me vertelden dat ze een reeks poezen als gezelschapsdier samen in huis lieten logeren. Op zichzelf is daar niets mis mee, maar wanneer die katten niet buiten de muren van de woonkamer mogen, wanneer die katten onderling kunnen paren en kitten opleveren aan twee nesten per jaar en per paar, als die katten allen hun behoeften doen in een centraal geplaatste poepbak die daarvoor veel te klein uitvalt, dan gaan ook jouw belletjes wel eens rinkelen zeker. Bij het aanbellen nam ik steevast proactief een paar maal diep adem in de hoop zo mijn confrontatie met de huisstank in minder sterk contrast te brengen met de open lucht. Ik herinner me nog heel goed hoe ik steeds bij het buitenkomen bedacht dat een buitenlucht echt naar parfum kan ruiken. Contra-actief nam ik dan telkens enkele diepe teugen lucht en zuurstof binnen. Ik wist voordien niet dat buitenlucht zo goed kon ruiken.
In de winter durfde ik mijn jas niet aanhouden. Ik deed mijn pardessus uit bij het verlaten van de wagen en deponeerde die veilig op de achterbank. Het overkwam me eens dat ik hem wel aanhield en éénmaal binnen hem op het bed had gelegd. Het duurde net geen drie minuten of er lagen twee ronde rugjes op de pelzige voering van mijn wintermantel.
De huisdieren scherpten hun nagels aan al wat nagel-doordringbaar was. De kussens van de zetel, de tafellakens, het deken op het bed, de zijkanten van de sofa, de stoelovertrekken, de gordijnen, handdoeken Zowat alles trokken die dakhazen aan flarden. Enkel de krabpaal bekleed met canvas en opgerolde koord bleef gespaard. De zoogdieren kregen nooit tegenwind van het baasje, dus konden de beestjes eigenlijk geen respect hebben voor de huisraad. Wanneer de keukentafel moest worden gebruikt, was de eerste actie steeds om het tafeloppervlak vrij te maken van enkele herkauwende poezen. Overal waar je een blik wierp in de kamer was er harig tuig te zien. Niet dat ik iets tegen poezen heb, integendeel zelfs, echt, maar wanneer de vierpotige muizenvangers onfris ruiken, hun draadharige pels kluwen vormen van ongezondheid en de neusjes loopbanen en schuifafjes zijn van slijmen en opgedroogd opgehoest longvocht, dan is mijn goesting om zon dier te aaien, voorlopig en op dat moment, helemaal voorbij. Bijkomend probleem was dat geen enkele opmerking in de richting van hygiëne en netheid en gezondheid echt aansloeg bij de patiënte. Ook het steriliseren of castreren van deze vrouwelijke of mannelijke katten was niet bespreekbaar omwille van de hoge financiële kost.
Als zorgverstrekker stonden zowel de verpleging, de huisarts en ikzelf daar wat voor schut, want dikwijls werd in klein comité deze zaak aangehaald en besproken, maar geen enkel voorstel kende genade door de eigenares in haar laatste oordeel. Ook het probleem aankaarten bij een veearts was geen oplossing omdat de dieren niet echt mishandeld werden.
Er bestond gewoon geen plan B omdat er geen wil was tot oplossing van het probleem.
Echter op zeker ogenblik escaleerde de toestand zo erg dat een overzicht niet meer mogelijk was. Een gezonde wending en oplossing van dit probleem op allerlei domeinen drong zich op.
Het was een externe factor die het probleem mee hielp oplossen. Een geschenk uit de hemel.
Omdat buren gewag maakten van reukoverlast (wellicht door de muren en spleten heen) en de mevrouw deze confrontatie echt niet zag zitten werd afgesproken de gemeentelijke klusjesdienst erbij te betrekken. Met medewerking van het sociaal huis enerzijds, de plaatselijke veearts, de dienst dierenbescherming en familiale thuisverpleging anderzijds, werd willens-nillens een plan C wel aanvaard door de eigenares.
De vrouw in kwestie ging akkoord voor opvang tot maximaal vier poezen die ze zelf mocht uitkiezen.
Hiervoor zou ze zelf mogen en moeten zorgen zodat ze geen aanleiding konden geven tot geuroverlast of ander welk ongemak ook voor de omgevende burgers. Zijzelf zou ook deze poezen volledig zelf opvoeden en hiervoor de verantwoordelijkheid dragen. Zij moest ook elke vierpoter in huis laten steriliseren. Dat was haar opdracht en responsabiliteit.
Deze vier poezen werden door de plaatselijke veearts op hun fertiliteit behandeld en via een afbetalingsplan werd deze behandeling achteraf betaald door de coöperatieve vrouw.
De grote rest van de poezen werd beloofd om niet te laten inslapen, maar wel in het asiel te plaatsen en hiervoor nieuwe eigenaars te zoeken op eigen initiatief van het centrum.
Het verdere verloop van de huisbezoeken laat zich raden. Het was een ware metamorfose in huis. De lucht was rein, de vloer plakte niet meer onder je schoenen. Je hoefde niet uit te kijken waar je liep want nergens was nog stinkende kattenpoep of urineplasje op te merken. De kattenbak kreeg elke twee dagen een onderhoudsbeurt en er stonden vier eetbakjes netjes naast elkaar zodat de beestige huisvriendjes goed wisten dat er nergens anders voedsel moest gezocht of gestolen worden. Het was weer werkbaar werken geblazen. Met contrasterende voldoening ging ik binnen in de woning en met evenveel voldoening kwam ik er ook buiten na de behandeling.
De superkleine spreekwoordelijke druk op de knop door de opmerking van de buurmensen zette deze spectaculaire omwenteling in gang. De beweging van een cumulerende nefaste situatie naar een weldoende en aangename werkomgeving was echt niet zo enerverend of onmogelijk zoals éénieder vooraf had durven denken.
De burenconfrontatie die de mevrouw niet zag zitten was de enige externe schakel en net voldoende om deze oplossing mee te helpen aanreiken.
Onder mijn voeten: Laval-De-Cère – Saucats - Hostens
Reünie met Onze oude getrouwe Sonja Hiesentriet!
De aftocht vanuit Laval was niet bepaald vlot te noemen. Alvast de start niet. Wanneer je bij Chris en Jacques de achtertuin op de berg verlaat moet je een helling oprijden van rond de 20%. Mijn Lamborgini Mobilhome is geen snelle, is geen sterke maar wel een oude taaie. Hij kon de helling net niet op, omdat hij op de laatste meters bovenaan steeds de grint lospeuterde. Zo had hij te weinig grip en geraakte hij het topje niet over. Chris rijdt met een Range Rover. Dit was het moment om de ware toedracht en kracht van deze bolide eens te testen. De Range werd voor de motorhome geplaatst en getrokken door al die paardjes onder de Rover-motorkap lukte het mijn aftands monstertje wel om boven te geraken. Zonder probleem zelfs. Als die Range de keuze had, hij zou mij tot in Bordeaux gesleurd hebben. Eénmaal we vertrokken waren was er weer geen houden meer aan. We reden onze 270 kilometer naar Saucats in één tijd. Volgens Jacques zijn verhaal zijn de bossen en de vlaktes van varens een gevolg van Napoléon zijn initiatief om hier die naaldbomen aan te planten. De regio heeft werkelijk iets speciaals te bieden. Het zou een cocktail kunnen zijn van een venengebied met naaldbomen, ook open vlakten waar varens en allerlei heidegras de natuur siert. Je rijdt over lange eindeloze wegen die als lange koorden het bosgebied doorklieven. Een ander en totaal verschillend landschap dan wat we tot nog toe mochten observeren.
Deze morgen heeft Chris nog gauw mijn rugzak hersteld. De elastische borstband die beide schouderlussen bij elkaar moet houden was uitgerafeld door steeds de tamelijk zware GPS er aan te hangen. Meteen was er ook een probleem met de beide schouderlussen die naar beneden over mijn bovenarmen zakten. Met een simpele zwarte rekker en een degelijke naaimachine werd de zaak opgelost. De rugzak is opnieuw operationeel te noemen.
Walter heb ik deze morgen nog eens hartelijk bedankt voor zijn bewezen diensten de voorbije zes weken, en er zit een ideetje in mijn hoofd waarmee ik hem bij mijn thuiskomst een plezier kan doen als gebaar van dank om zijn bezorgdheid, inzet en gepresteerde arbeid. Al zijn we niet meer samen in beeld Walter, we vergeten deze gedeelde tijd niet en hoe plezant en hoe moeilijk sommige situaties ook wel waren en ons overvielen, alleszins ik kom sterker uit dit verhaal naar buiten. Voor jou kan ik niet spreken. Ik hoop (en al is dit een kathedraal hoog cliché) uit de grond van mijn hart dat de blijheid, het gelukzalig gevoel, de eenvoud en de ongelooflijke kracht der relativering die mij te beurt viel tijdens dit eerste deel van de tocht, u ook moge overkomen zijn. Je koken, je rijden, je navigeren, je anticiperen op helaas moeilijkere momenten (moeras), je boodschappen doen, je bekommernis om de rugzakattributen bij het vertrek en je hapjes en improvisaties bij de apéritieven zijn echt wel heel gewaardeerd geweest. Te weinig heb ik wellicht merci in het Frans gezegd, maar ik doe het dan nu maar eens “en plein public”: Waltèr, vous êtes un ami pour ma vie et merci pour tous vos performances!
Wanneer Marie Rose en ik Hostens bereiken, merken we meteen een sfeer van vakantie, strand, watersport en georganiseerde toeristische opvang. We staan aan “Lac de Bourg” en dit venenmeer kan je vergelijken met de plas van Hombeek langs de autostrade van Brussel naar Antwerpen. Alleen, de Fransen zijn niet goed in merchandising. Er is een kajak verhuur hutje, er is mogelijkheid tot surfen en zwemmen, maar hoe goed ook bedoeld, er is geen enthousiasme rond deze initiatieven. De gebouwen staan er slecht onderhouden bij, er is geen mogelijkheid om deftig op een proper terrasje iets te drinken, de toiletten zijn vuil en echt niet hygiënisch, na het zwemmen kan je je niet omkleden noch douchen in een daarvoor voorziene ruimte. Bovendien is de omgeving zo mooi (denk aan het Rijksdomein van Hofstade), zijn er wandelmogelijkheden zonder einde, is het aanbod om er een eetgelegenheid te voorzien zo vanzelfsprekend, maar niets van dat alles wordt benut. In België zouden hier vijf crème karren staan die elkaar dood beconcurreerden, net als de frietkramen en de bistro’s. Geen plaatsje was onbenut om er een horeca zaak neer te planten en er via concessies geld van te maken. Hier niet. Wat er wel is, vuile toiletten, parking voor de motorhome, strand met wit zand, en een schamele kiosk die wat frisdrank en een belegd broodje verkoopt. Spijtig.
We treffen er Sonja, onze oude getrouwe vriendin. Lezers van de vorige blog in 2015 zullen haar nog herinneren als de spring in ’t veld en de dame die door haar stoel zakte en haast in haar broek plaste van innerlijk heimelijke pret. Daar zijn foto’s van gemaakt. En ja,… bij het weerzien werd er innig geknuffeld, en dat mocht. Wat zijn we blij dat Marie Rose aan haar zij een andere ram heeft die haar het leven heel wat lichter, minder stresserend en zeker aangenamer zal maken. Welkom aan de tweede Hiesentriet, en zo zijn we weer vertrokken. Vanavond eten we opgelegde pruimpjes met stoofvlees en een lekker pain de Campagne, met een scheutje bier…We hadden ons vanuit België goed voorzien. Tweeënzeventig flesjes bier zitten hier verzonken in de kelder van de motorhome. Ik denk dat we daarom de berg niet op geraakten deze morgen. Morgen lopen we terug onze dertig kilometer en daarom dat ik er de rem wat op hou, want dat innig weerzien heeft ook weer zijn gevolgen en oorzaken…. Tot morgen.
Achter mijn handen
RESPECT VOOR…DE MAN ACHTER DE VUILNISKAR
Hugo is een gemeentearbeider, die huisvuil ophaalde in de tijd dat deze taak nog tot de gemeentelijke verantwoordelijkheid behoorde. Een job van acht uren intensief lopen, heffen, smijten en springen, trainde zijn lichaam vooral op kracht en spiervolume. De morfologie van zijn musculair systeem was te vergelijken met dat van een competitieve body-builder. Uiteraard vergde zijn job als huisvuilophaler een optimale conditie. Hij vertelde me dat zijn dagelijkse loopafstand achter de vuilniswagen varieerde tussen twaalf en achttien kilometer. Er ging gemiddeld per dag twee- tot drieduizend kilo huisvuil onder de biceps en meestal waren er twee tot drie verkeersproblemen per dag omdat weggebruikers deze mensen hun job negeerden. Zijn gevoel bij deze arbeid: passionele inzet want Hugo kon geen ander werk bedenken dat hem zoveel satisfactie zou kunnen bezorgen. Hij was een vriendelijke werknemer, omdat hij voor anderen ook regelmatig in de bres sprong.
Op een zekere dag sloeg het noodlot toe.
Tijdens een achteruitrij-maneuver had de vrachtwagenbestuurder Hugo niet zien staan naast het achterste rechterwiel. Door een afleiding op datzelfde ogenblik, - er stonden namelijk enkele huisvuilzakken wat verderop-, merkt Hugo de korte draaicirkel van de huisvuilwagen niet op en wordt door de vrachtwagen omver geduwd. Zijn rechterbeen belandt onder het wiel en wordt door de huisvuilwagen overreden.
De collega die het allemaal van nabij ziet gebeuren roept en tiert naar de bestuurder die het ook onmiddellijk in zijn spiegel overschouwt. De man in de bestuurderscabine is zo verbouwereerd en geraakt in shock. In plaats van zijn wagen ter plaatse te parkeren, zet hij zijn versnelling van achteruit naar eerste vooruit en rijdt, wellicht gedreven door paniek, een tweede keer over deze verbrijzelde knie. Hugo schreeuwt het uit van de pijn. De ziekenwagen is snel ter plaatse en via pijnstillers wordt de toestand gestabiliseerd. De eerste zorgen worden toegediend en daarna wordt het slachtoffer naar het universitair ziekenhuis Gasthuisberg getransporteerd. Daar wordt gevreesd voor een mogelijke amputatie van zijn rechter onderbeen.
In het Gasthuisberg ziekenhuis loopt een orthopedisch traumatoloog rond die mondiaal gerenommeerd is in het heelkundig herstel van ongeziene fracturen. Dat was het grote geluk van Hugo. De ingreep heeft lange uren geduurd, maar het been kon worden gered en de knie zoveel als mogelijk gerestaureerd. Het was dagenlang een ongelijke strijd van David tegen een onvoorstelbare pijn, twijfel en onmacht.
Hij heeft acht maanden indrukwekkend gerevalideerd. Hugo heeft nachten niet geslapen, hij heeft moed geput uit een hele diepe krater. Maar vooral, heeft hij mij er toe aangezet nooit op te geven om te trachten zijn mobiliteitsgrens van buiging en strekking in zijn rechter knie te helpen verleggen. Ik zag nooit één traan over zijn wang rollen maar weet deksels goed dat hij wellicht achteraf bij de tandarts kosten zal gehad hebben. Op zijn tanden bijten kon hij wel.
Ook ons als therapeut overkomt het me regelmatig dat ik overmand geraak door de observatie van zoveel inspanning en moed. Ondanks de pijnlijke maar zeer succesrijke revalidatie zijn Hugo en ikzelf sindsdien dikke maatjes geworden. Als we elkaar ontmoeten in het dorp is er een onzichtbare wederzijdse link van diep respect en waardering. Ik voor hem, hij voor mij.
Na een relatief snel herstel van zo’n pathologie werd Hugo door het gemeentebestuur opnieuw gerehabiliteerd en te werk gesteld als zaalwachter in een sporthal. Daar kweet hij zich zeer plichtsgetrouw van zijn taak. Betreffende de netheid, de orde, de discipline en het gebruikte materiaal zijn er onder Hugo’s bewind nooit klachten geweest.
Hugo wandelt nu nog dagelijks zijn drie vier kilometer samen met zijn kleine “pincher” die luistert naar de naam “Dobberman”. Ze passen heel goed bij elkaar….
Geen loze vissertjes.
Toen we werden gewekt door de maneuvers van een kraanbestuurder die recht tegenover het huis zijn 20 ton wegende kraan gisteren moest parkeren wegens een defecte band van de oplegger, was het bijna tijd om op te staan. Een paar minuten later kon de slaap toch niet hervat worden en werd Jack gewoontegetrouw aan de leiband gedwongen zijn matinale hygiënische plichtplegingen onder mijn goedkeurend oog uit te voeren tijdens de ochtendwandeling. Daarna was het ontbijt reeds klaar en pas nadien konden handen ingewreven worden en mouwen opgestroopt want de bazin des huizes wou een zeer grote transformatie doorvoeren wat betreft het plantenbestand, de bijhorende goed gevulde bloempotten en hun desbetreffende locatie van pronken. Wanneer dat potjes zijn van 40 à 50 kilogram is dat een lachertje, maar er stonden ook twee grote vierkante Buxusplanten van ongeveer een meter hoog en breed, waarvan vermoed wordt dat elke pot toch gauw tussen de 300 en 400 kilogram weegt. Dat was wel even naast de waard gerekend. Met vier mensen hebben we één gedrocht verplaatst. De resultaten waren dat de huisvrouw heel blij was met deze eerste aanhef der werken, Walter er een ontwrichte middenvinger aan overhield (hij loopt nu rond met een f..kvinger in de lucht) en Jacques die had een bloeduitstorting in zijn middenvinger veroorzaakt tijdens het klinken van de plant. Ikzelf kwam er heelhuids uit, al moet ik bekennen dat er waarschijnlijk toch wel een streep in mijn calson zal staan want bij het heffen liet ik geen kreet maar wel een sch..t. Eénmaal deze taak achter de rug, konden we ons wijten aan de jacht en de visvangst. Chris, Walter en ik reden naar de forelkwekerij op een tiental kilometer hier vandaan. Na de eerste instructies omtrent de psychologie van de vijand, zijn gedrag tijdens de vijandelijkheden en de scherpe observatie eigenschappen van de forel werden lijnen, haken, stokken en wormen overhandigd om de mensheid deze avond te kunnen voorzien van voedsel. De eerste pogingen om wat schubben boven te halen aan een haakje verliepen desastreus. Echter wanneer Chris op het idee kwam om aan het haakje twee wormen naast elkaar te hangen, kwam er schot in de zaak. We vingen met ons drie liefst 8 forellen. Deze avond worden ze vangvers geserveerd.
De mobilhome is vertrekkensklaar en morgen tegen negen uur trekken we richting Bordeaux om er de eerste tocht aan te vangen naar Hostens.
We laten u zeker weten hoe de hervatting van de tocht verloopt. Hou de blog in het oog want vanaf nu heeft Walter zijn koksmuts afgegeven aan mijn copinnekes, we noemen ze opnieuw de Hiesentriets. Dat de Walter zijn best deed en zich uitermate goed van zijn taken heeft gekweten leidt geen twijfel. Bovendien was zijn opdracht een individuele inspanning uit te voeren door hem alleen, daar waar de ladies met tweeën zijn. Dus, respect voor Walter en enorm veel dank om zijn missie die hij als vriend aanvaardde en uitvoerde.
Het besef dat de tocht reeds halverwege is doet mij de drempel van besef voor tijd overschrijden. Binnen zes weken zal deze uitdaging helemaal zijn oplossing kennen. Dan komen er nog twee andere aansporingen, maar dat zijn zorgen voor na de tocht.
Nog veel leesplezier en blijf me maar volgen.
Achter mijn handen
RECLAMEHANDEN
Het was de periode dat voordat een TV- zender begon uit te zenden er een koopprogramma was voorzien. De stem van Jo met de Banjo verklaarde dan op illustere wijze de doelstelling en de eigenschappen van een bepaald product. Deze koopwaar kwam dan uitgebreid in beeld en werd kwalitatief hoog geprezen, ook al bleken deze producten éénmaal in huis gehaald, niet te beschikken over de vermelde kwaliteiten. Zo werd er allerlei knutselmateriaal te koop aangeboden, ook werkgerief, keukengerei, elektronisch materiaal, enzovoort Je kon het zo gek niet bedenken of je zag het op één of andere dag aangeboden worden op het beeldscherm.
Er was de PR dienst van Jo met de Banjo die mij vroeg of ik niet geïnteresseerd was om een massage uit te voeren die op beeldband zou worden opgenomen. Er werd bij verhaald dat deze massageopname zou dienen als onderdeel van een voorstelling tijdens de koopjesshow.
Uit pure nieuwsgierigheid ging ik op het aanbod in. Ik moest me enkel op die bewuste dag met de wagen verplaatsen naar een opnamestudio ergens tussen Brussel en Antwerpen, vlak naast de A12. Wanneer ik me aanbood waren er een aantal mensen in de opvangruimte die elk een specifieke taak hadden bij de opvang van de bezoekers. Ik moest vrij snel mee naar de schminkkamer. Mijn handen en nagels werden mooi bijgewerkt en van de gepaste kleur voorzien. Het moest dienen voor een detailopname en dus werden de nagels en hun randen letterlijk mooi bijgewerkt. Vlak daarna volgde een briefing bij de regieassistent. Die vertelde me dat ik een dame haar nek en schouder moest masseren, maar dat ik niet te fijn werk moest afleveren. Er moest veel worden gedraaid en nogal ruw worden gewreven met de handpalm. Wist ik veel waarom deze richtlijnen werden gegeven. Later zou het me wel duidelijk worden.
Het is mijn beurt en ik betreed een heel kleine studio van zowat drie meter op drie meter. Daar stonden allerlei witte ronde vlakken aan de zijkant met parapluvormige staanders. De belichting die aan de zoldering hing was kolossaal en buiten verhouding in vergelijking met het volume van het kleine kamertje. Het was er snikheet en stonk naar verbruikte lucht. Er werd mij een bikini-dame aangeboden die in voorlig lag op een keukentafel met een paar kussens erop. Echt een improvisatie massagetafel, zeker niet professioneel dacht ik in eerste instantie. Ik deed een paar proefopnames en moest me wat beter positioneren zodat cameras boven en naast mij de handen nog beter in grootbeeld konden kadreren. De opname van het eigenlijke fragment duurde maar een drietal minuten en was volgens de regisseur geweldig geslaagd. Ik mocht de opname ook bekijken en zag tot mijn grote verbazing gedurende die drie minuten enkel mijn beide handen steeds maar over dat scherm heen en weer schuiven. Niet aangenaam om naar te kijken en bovendien zou geen mens weten van wie die handen waren, want noch mijn hoofd noch mijn lichaam kwamen in beeld.
Men bedankte mij hartelijk en het object dat gemasseerd werd, merkte nog vlug op dat deze opname wel echt te snel was geslaagd en ingeblikt, want dit was één van de enige keren dat ze zich zo ontspannen had gevoeld op haar werk.
Een assistente duwde me drie flessen wijn in de handen als blijk van waardering en dank en ter compensatie van de verplaatsing.
Voor ik het wel en goed besefte werd de studio omgevormd tot een ander forum voor een nieuw product.
Graag had ik vernomen voor welk product mijn handen promotie hadden gemaakt.
De uitleg was vernietigend en immoreel:
Via mijn handen werd een nekmassagekussen gepromoot. Een kussen dat doeltreffender zou blijken dan een handmassage en bovendien was het veel zachter en meer afwisselend dan met handen, zelfs al waren die van een professional. Ik was dus eigenlijk reclame gaan maken tegen mijn eigen winkel.
Die flessen wijn zijn mij zuur opgerispt.
Weer was er een uitgebreid ontbijt dat me in staat stelde om achterna de zware taak van het opglanzen der motorhome aan te vangen. Ook de weersomstandigheden waren uitermate gunstig. Het regende niet, de zon scheen almachtig hoog en sterk door een wolkenloos hemeldak. Lang geleden dat we zoiets mochten observeren. Het vrouwvolk en de twee andere mannelijke begeleiders gingen naar de markt en de wijnhandelaar. Ik had dus de handen vrij om mijn poetswerk uit te voeren. Eerst moest ik echter mijn gebruikt stapschoeisel opnieuw wat opkuisen en hen van de aangedroogde modder ontdoen. Hierna kon ik ze met zeehondenvet inwrijven om de beide waterdichte bottinnen alzo terug gebruiksklaar te maken, want donderdag vat mijn tweede deel van de tocht terug aan, en dat wil ik liefst met goed uitgerust en onderhouden materiaal. Het vergde wat meer tijd dan ik had voorzien. Bovendien merk ik op dat de zolen van het ene paar erg veel sleet vertonen langs de achterkant en de zijkant. Geen paniek echter, ze zullen nog wel een 1200 kilometer meegaan.
De poetswerkzaamheden verlopen dan weer sneller dan voorzien en dus heb ik wat overschot om op de laptop mijn fotos wat te ordenen en ook de verhalen van de blog wat te schikken.
In de namiddag doe ik met mijn echtgenote eens een uitstapje naar Loubressac. Een oude vesting die heel hoog boven de omgeving uit steekt en een echte blikvanger is voor wie niet blind is voor architecturale schoonheid en historisch geklasseerde monumenten. Ik nam ditmaal enkele oude voordeuren en gevels in de lens, kwestie van al die mooie impressies niet alleen voor mij te houden. Deze avond eten we lekkere vissoep want Liliane kookt. Daarna kip met taboulé en bonen en zelfgeplukte Cantharellen. Daarna Franse cérises in deeg, clafoutis genaamd. Echt lakker.
Morgen voormiddag staat er voor onze laatste dag in Laval een vispartijtje op het programma. Zeg nu eerlijk, ik en vissen Maar, ik ga mijn uiterste best doen om zeker ook één Forelvis aan de haak te slaan. Geen vis, geen eten. Dus ik vis tot ik beet heb.
Morgen vertel ik u het resultaat. Mag ik jullie groeten met heel veel ontzag om uw aller interesse in dit stukje geschiedschrijving. De voldoening is groot aangezien ik van Mijnheer Herwig Beckers zelf (voorzitter OCMW Leuven en collega kinesitherapeut) een mailtje kreeg waarin hij mij feliciteerde om dit initiatief en het schrijven van de dagelijkse blog die hem mede blij stemt.
Vandaag vertrekt Sonja in het Spaanse Chella om tegen donderdag samen met ons te arriveren in Hostens ( een 50 kilometer onder Bordeaux), hopelijk zijn haar valiezen nu al gemaakt want anders zal er veel vergeten worden. Vooral haar coiffeursschaar mag ze niet vergeten want één van haar eerste taken zal het knippen van mijn hoofdharen zijn. Ook die foto heb je van mij nog te goed.
Vele groeten aan Guddy in de hemelboom, Josianne en Christiaan, Vivianne en Jos van het Zitteblokveld en Yolande, Véronique en Joeri die ik nog een laatste maal mocht behandelen de dag voor ik vertrok. Joke zal hen wel groeten.
Achter mijn handen:
HUIS MET PANORAMISCH DAK
Het was in de jaren tachtig dat in Herent een windhoos passeerde. In de Bijlokstraat staat een deel van de wijk van de Borneveldstraat. De sociale huisvestingsmaatschappij De Kleine Landeigendom heeft er een zestigtal woningen gebouwd halverwege de jaren zestig.
Er wonen nu mensen van allerlei leeftijden, en één van hen moest ik driemaal per week behandelen voor de gevolgen van een gebroken pols.
Er was een harde stevige storm door onze streek gepasseerd de dag voor mijn huisbezoek.
Die bewuste dag had ik al van een aantal patiënten vernomen dat er in Herent heel veel schade was geweest omwille van de najaarsstorm, de dag voordien. Het was geen storm geweest volgens sommige bronnen, maar wel een windhoos. Het verhaal had bij mij al wel eens de wenkbrauwen doen fronsen, en echt veel vragen had ik er mij niet bij gesteld. Ik dacht dat mensen al eens graag overdreven, en had er niet bij stil gestaan.
Tot ik bij de man aankwam die moest gerevalideerd worden. Wat ik daar zag was hallucinant. De huizen stonden tegen elkaar en de daken waren platte daken.
Drie huizen naast elkaar waren daar getroffen door deze massale natuurkracht. De man zijn dak lag in zijn tuin en was helemaal omgedraaid. De onderkant lag bovenaan en de roofing lag naar beneden gekeerd. Het dak van de gebuur lag geprangd tegen de zijkant van de patiënt zijn terras en het was eveneens van positie onder-boven veranderd. De andere buur zijn dak lag langs de andere zijde van de getroffen man zijn terras.
De aanblik van dit tafereel was desolaat. De zestiger wist met zijn verdriet en ongeluk geen blijf. De vrouw des huizes was volop bezig op te ruimen, maar de man zelf kon daar weinig in meehelpen want zijn pols liet geen krachtige bewegingen toe.
Ik heb die man daar toen behandeld met een open deur in de leefkamer, omdat de vrouw allerlei afval door de living naar buiten moest dragen. Wanneer ik buiten ging zag ik van in de gang naast de trap de vrije hemel boven het huis. Het was er koud. Het warme nest van die mensen was veranderd in een koud en kil hol.
Ik zal dat beeld nooit meer vergeten.
Bij mijn grote ontsteltenis stelde ik vast dat twee dagen na het voorval en mijn volgende huisbezoek dus, de timmerwerken aan een nieuw dak reeds volop aan de gang waren. Welgeteld tien dagen na de windhoos was het dak volledig hersteld en zaten de man en de vrouw niet meer dakloos.
De verzekering heeft tot de laatste nagel betaald en zelfs smartgeld voor beide bewoners was in de compensatie voorzien.
Naar Franse normen schoven we op een normaal tijdstip bij aan de ochtenddis. We zaten alle vier letterlijk op onze honger omdat de habitués alhier, nog nooit het dorpje Carennac bezochten, en dus niet wisten wat er daar ging te zien zijn. De rit erheen opende al menige monden omdat de omgeving alsmaar chouetter werd. Heel mooie panden die werkelijk met veel smaak gerestaureerd waren, en met prachtig aangelegde tuinen die hier in Frankrijk in de grote minderheid zijn. Het deed mij af en toe wel denken aan een paar Engelse kastelen en tuinen die we ooit bezochten in Engeland. Carennac is een piepklein dorpje met smalle gangen en auto-onvriendelijke straten. Gans het dorp is gerenoveerd en menig artisanaal persoon kan er in peis en vree zijn kunsten en inventiviteit de vrije loop laten. Ik bezocht er een ceramiek atelier, een pottendraaister, een kunstschilder, een aquarel kunstenmens en zelfs een houtsnijder, kunstsmid en beeldhouwer. Heel uitnodigend, want samen met de brocanterie hadden deze cultuurminnaars de deuren van hun werkplaatsen in onderling overleg allen open gegooid. De bezoekers konden er vrij binnen en weer buiten lopen, terwijl ze de ambachtsmens bezig zagen met de creatie van zijn kunstwerk.
Er was in het dorp een gerestaureerde abdij en aanhorende kapel die met heel veel kennis van zaken zo getrouw mogelijk werd terug gebracht in haar oorspronkelijke staat. Onmogelijk te beschrijven hoe gedetailleerd de architect hier te werk ging met respect voor materialen en lichtinvallen. Zo bestaat de vloer uit eenvoudige Dolomiet met hier en daar een rotsblokje ertussen. De openingen in de muur bevatten geen raamwerk en de stand van de zon zorgde op elk ogenblik van de dag dat er wel een lichtinval binnen in de ruime gangen rond de binnenplaats kon binnenvallen. Opmerkelijk hoeveel klaarheid er in de gangen was zonder ook maar één Led-lampje.
De rommelmarkt zelf bood toegang tot menige bewoner zijn tuin. Dikwijls konden we alzo even binnen gluren in de woning en de achterkant van het pand. Veel respect en ontzag voor wat ik hier opmerkte. De woningen werden via een perfect werkende gemeentelijke urbanisatiedienst blijkbaar verplicht de identiteit van de oorspronkelijke gebouwen zoveel als mogelijk te behouden of te herstellen. Zelfs de plaatselijke brasserie kaderde in een oorspronkelijke woning die hersteld werd met mooi terras en aanhorigheden.
Met een geladen koffer vol servies van Limoges, een aftands kinderstoeltje en een tuingarnituur reden we voldaan terug huiswaarts want de formule indien niet tevreden, je geld terug, was voor ons niet van toepassing. Onderweg nog een paar fotootjes genomen van het kasteel van Castelnau, Loubressac en dan temps pour lapéro .
Het wachten tot wanneer de vrouwelijke furie kwam aangestormd kon beginnen. We verdeden onze tijd een beetje met lezen en vertellen, drinken uit gamellen, lekker eten en geduldig aftellen.
Om 18.00 uur was het dan zover en vond in de Lot een historische hereniging plaats van twee gezinnen waarvan elke partner na een tijd stuurloos dobberen toch weer de kompasnaald in de juiste richting zag staan. Walter en ik konden de echtgenote opnieuw eens goed knuffelen en het deed zelfs meer deugd als een pakje friet met een boulet en mayonaise op een hongerige vrijdagavond.
Deze avond eten we sla en tomaatjes, met gegrilde steak haché, en krielpatatjes gebakken in olijfolie samen met stukjes knoflook. Spijtig dat ik jullie geen geuren kan opsturen.
Morgen is het maandag en naargelang de meteo alhier wordt bepaald wat we zullen doen.
Achter mijn handen
MASSAGE ZONDER TANDEN
Het overkwam Filip.
De massagetafels van de huidige generatie worden zodanig ontworpen dat patiënten in allerlei posities kunnen gekanteld, geplaatst, gelegd of gebonden zijn. Zo bestaat een standaardtafel nu uit drie onafhankelijk van elkaar gescheiden en beweegbare vlakken. Het voetvlak kan meestal opwaarts en neerwaarts worden verplaatst al naargelang van de actie die de therapeut aan voet, been of heup moet uitvoeren. Het middelste vlak waar de mens met zijn rug of buik op ligt kan meestal een aantal graden opwaarts worden geheven zodat de holle rug (wanneer de patiënt in buikligging ligt ) wat meer is uitgevlakt. Zeer dankbaar bij lage rugklachten. Het hoofdeinde kan opwaarts en neerwaarts worden geflapt om sterk uitgesproken nek- en schouderpijnen wat comfort te kunnen bieden tijdens de behandeling. Ook is er de laatste decennia steeds een ovale opening voorzien in dit hoofdeinde, zodat het aangezicht er in kan geplaatst worden en er toch in deze houding met het voorhoofd naar beneden goed en gemakkelijk kan worden geademd. De behandelde patiënt ligt dan doorgaans met het aangezicht naar beneden gericht. Zo kan er vrij worden geademd.
Een ontspannende massage durft al wel eens een stadium te ver gaan. De fase waarin de patiënt plots geen antwoorden meer geeft of niet meer alert is op vragen van de therapeut. Het gebeurt meermaals dat ik vaststel dat mijn bewreven object zich tijdens mijn uitsloverij overgeeft aan de onderbewuste droomwereld. Niet zelden constateer ik het licht gesnurk. Gelukkig zijn we gebonden aan het beroepsgeheim
Filip was bezig met een ontspannende massage. Het gesprek deinde uit en ook hij stelt vast dat er niet meer gereageerd wordt op audio prikkels. De man was in slaap gevallen.
Plots wordt Filip geattendeerd door een vallend en klinkend voorwerp op de stenen vloer.
Filip buigt zich naar voor en ziet naast zijn voet een kunstgebit liggen. Consternatie alom want de man blijft rustig doorslapen met wijd open mond. Mijn collega heeft dan een papieren doekje genomen, het kunstvoorwerp erin gedraaid en de nagemaakte tandenreeks mooi op de wandkast gelegd.
Na de massage heeft hij heel laconiek gemeld dat de brave man zijn bril en tanden niet mocht vergeten mee te nemen.
Hij kon het voorval niet verzwijgen voor zijn collegas en kun jij je inbeelden dat er toch weer eens deftig gelachen is, niet met de man, wel met het voorval.
Het departement van de Lot ligt zowat centraal in Frankrijk en grenst in het Noorden aan de Corrèze, meer Oostwaarts aan de Cantal, Westelijk aan het departement van de Dordogne, Zuidwestelijk is dat de Lot-Et-Garonne, en tenslotte Zuid-Oostelijk aan de Tarn-Et-Garonne en de Aveyron. Cahors is wel de grootste stad van het departement en Laval-De-Cère zelf ligt helemaal (haast op de grens) in het noordelijke gebied, net niet in de Corrèze. Het is hier al groen en bos wat de natuur je bied, ook omdat er het voorjaar en de laatste weken heel veel neerslag viel. Bij normale droge zomers is hier veel verdord en staan de meerderheid van de planten er hier geel verdroogd te wachten op enige druppels vocht. De ondergrond is rotsachtig en dus weinig doordringbaar. Op een dertig kilometer van hier ligt Rocamadour en daar kan je ook een kijkje nemen in het gat van Padirac. De grond is daar ongeveer dertig meter diep verzakt en weggestroomd. Je vind er midden op een terrein een put waar je heel diep in kan afdalen. Als toeschouwer van bovenuit kan je dan diep beneden onder jou, de mensen zien rondlopen als het waren het mieren die hun nesten organiseren. Ze zijn dan nog amper een speldenkop groot. Een heel ongewoon schouwspel. Gisteren kwam Lilliane van Walter dus ook afgereisd en het moet gezegd, er zijn nog heel wat intelligente of snuggere lezers onder de blogvolgers. Van een zekere Hilde Vandenbroeck kreeg ik maar liefst 4 dozen havermoutkoeken meegestuurd. Herinner je je nog dat ik verleden week schreef dat mijn laatste, zo lekkere koekje havermout was opgebruikt en dat er tussen haakjes stond hint. Wel, de zus van mijn compagnon had dat zeer goed en buitengewoon snel begrepen. De lading is zodanig groot dat ik gerust mijn tocht kan afmaken met deze reserve. Ik wil die lieve Hilde daarom speciaal persoonlijk bedanken. Zo vaak denk ik aan de werkzaamheden in de praktijk in Herent. Telkens ik Joke of zij mij belt vraag ik naar de toestand of de situatie aldaar. Ik vraag achter patiënten en naar het werkvolume en belasting van de collegas. Het dringt nog steeds niet door dat dit touwtje langzaam aan zal moeten losgelaten worden. Waarschijnlijk vraagt dat nog enige tijd. Gisteren las ik een artikel van een huisarts ergens in het Vlaamse landsgedeelte. De man was uit het juiste hout gesneden voor zijn beroep en verhaalde dat hij opnieuw zou kiezen voor deze professie, maar zich wel anders zou organiseren. De conclusie die hij maakte was dat te veel de patiënten gaan bepalen hoe je zelf je leven leid, en dat vond hij verkeerd. De ganse dag door heb ik aan die man zijn verhaal liggen denken.
Vandaag ben ik begonnen de motorhome in een glansmiddel te zetten. De aanvang is er geweest, echter de regenbuien hebben mij danig gedwarsboomd. De neus is drie vierde afgewerkt maar de rest zal voor morgen zijn vrees ik. Vanmiddag aten we hier iets heel speciaal. Een laagje ratatouille, een kabeljauwhaasje en terug een laagje ratatouille. Dertig minuten in de oven en dat samen met couscous. We hebben er allen zeer erg van gesmuld, want achteraf, bij de siësta , kon ik geen laken meer op mijn buik verdragen en er waren er hier die enkel maar hun ogen nog konden bewegen.
Tot donderdag geeft men hier nog smurrie en vuiligheid. Een West-Vlaams spreekwoord zegt:
Als de zwaluwen lege vliegen, de koein hunne steert omhuge heffn en de ministers in de nachte vergoderen, kuin je vanalle vuligheid verwachtn. Het is hier niet minder zo. Tot het volgende protocol.
Achter mijn handen
HUISBEZOEK IN KLEIN DALLAS
Ik moest in Winksele een huisbezoek afwerken, en aan de hand van de uitleg van de dochter des huizes zou het niet eenvoudig zijn om het huis zo maar te vinden. Ik moest een zijstraat van een grote openbare weg inslaan. Een kronkelweg die eigenlijk een smal pad was van amper drie meter breed, (geen mens zou denken dat op het einde van zon spoor een huis zou staan). Dan moest ik gedurende een vijfhonderd meter deze weg volgen, hoe groot de plassen ook mochten zijn Dan kwam ik aan een bos en kon drie richtingen uit. Ik moest de meest linkse weg kiezen en na een vijftigtal meter zou ik een huis zien staan. Jawade een huis, zeg maar klein Dallas.
Het huis was een oude hoeve die in de jaren zestig was gerestaureerd en verbouwd tot landhuis met zwembad, tennisterrein, stallingen met koeien (de eigenaar hield als hobby een zestal koeien) en weiden. Alle standaardnormen van comfort en design waren aanwezig. Rondom de woning, ik vermoed een vijftal mooi ompaalde weiden waarop die koeien graasden, maar afwisselend ook al eens schapen van een boer uit de omgeving. Het was een fantastische locatie van rust en groen. Geen storend omgevingsgeluid en enkel de toonaarden van veel verschillende gevleugelde fluiters. Walter, mijn wandelmaat, zou hier zijn hart opgehaald hebben door het herkennen van deze verschillende stemtimbres. Af en toe wat hinder van een passerend vliegtuig met landingshaven Zaventem, maar zowel de eigenaar als zijn vrouw beweerden daarvan geen last meer te hebben. De huisvader was van geboorte van Leuven afkomstig uit een rijke patriciërsfamilie die heel veel onroerende eigendommen bezat in Leuven. In de naaste omgeving van Groot Leuven verhuurden zij destijds ook heel veel weilanden en landbouwgrond. De pacht was toen een deel van hun inkomsten. Ook was er in de bossen rondom de weilanden een jachtpacht. De vreugde van allerlei voorbij lopend wild te kunnen spotten werd de bewoners geschonken. De familie was ook heel actief geweest in de voedingssector en in de tijd van mijn huisbezoeken was de heer des huizes de HR-directeur van een voedingsmultinational met satellietvestiging in Vorst. Een bekwame man, maar niet direct aanspreekbaar. Niet onvriendelijk maar erg in zichzelf gekeerd. De keren dat ik met hem een gesprek kon voeren waren zeldzaam en oppervlakkig van inhoud. Hij liet het ook merken wanneer hij zin of geen zin had in sociale communicatie. Zijn echtgenote was dan weer de verpersoonlijking van de compenserende sympathie. Zo introvert de man was, zo extrovert en zelfverzekerd was de vrouw. Zij vertelde tijdens de behandeling ronduit over haar jeugd en de vele vriendjes die ze had gekend, bleef echter altijd zeer netjes. De vrouw was eigenlijk een vogel in de gouden kooi. Alles wat ze droomde stond er, kwam er en zou er komen. Het is ondenkbaar, zelfs niet voor te stellen in wat een fantastische omstandigheden deze mensen daar woonden. Als in het paradijs loslopend wild zit, er een zwembad aanwezig is, je er kan tennissen of er ook door de bossen kan wandelen en je er rustig en vredig kan vertoeven, wel dan ben ik zeker dat ik er geweest ben.
En toch, ze waren beiden niet gelukkig. Ook niet ongelukkig, maar ze keken nooit naar datgene waar ze konden van genieten. Probleempjes (zwarte rand aan het zwembad die wekelijks manueel moest worden afgekuist ) werden zodanig uitvergroot, dat de mevrouw langzaam aan met het vorderen van haar leeftijd, psychisch onstabiel werd. De vrouw sukkelde van de ene depressie in de andere en van de weleer fiere pauw, bleef na verloop van tijd niets anders over dan een weerloos musje dat vleugellam was geslagen door een val uit het nestje.
De man zelf stierf een roemloze dood twee jaar na zijn pensioenleeftijd. De kwalijke kanker had hem na een moedige strijd ook geveld. Zijn vrouw werd dement en stierf nadat ze enkele jaren door een gouvernante was bijgestaan.
De relativiteit van het leven is ook in ons vak nooit veraf. Ik denk nog heel dikwijls aan die beide mensen, want zonder dat ze het wisten bezorgden ze mij een fantastische realistische ervaringsgerichte levensles. Denken aan die tijd is een remedie tegen verdrietig en ongelukkig zijn.
Wat een eer om dat te mogen meemaken.
