De acht kilometer waar ik me strikt moest aan houden om geen breuken in de zo trouwe familieband te creëren, vond ik voor mezelf als voorbereiding toch wat weinig. Marie Rose en ikzelf waren zondag al heel vroeg naar de markt in Heist op den Berg gereden en waren reeds terug thuis om 10.30 uur. Mijn planning klopte als een bus, want van Herent naar Neerijse was welgeteld 14,9 kilometer. Dat kon ik wel afstappen op 2,5 uur. Ik besloot dus te voet naar Neerijse te wandelen en daar de groep te vervoegen. Bovendien probeerde ik in Herent een stukje weg uit die ik nog nooit had bewandeld zolang ik er al woon. Het betreft de weg tussen het Mollekensveld en de achterkant van de Brantano aan de Brusselsesteenweg. Voorwaar een heel mooi stukje natuur zo kort bij onze leefwereld.

Ook de weg naast de autostrade was pikant, want het ging er erg opwaarts en bovendien lag er nog veel ijs en modder. Slippy way heb ik een paar maal bijmezelf gedacht.

Ik liep dan verder door Korbeek-Dijle en aan het avonturencentrum "The Shelter" stak ik de kasseibaan over naar het veld naast de Dijle. Daar was het pas vettig en glibberig. Tot ik op zeker ogenblik voor de afsluiting sta van het Dode Beemden reservaat. Privaat domein, iets wat ik haat als het eten van konijn of verzuurde personen.  Ik ben er over geklommen en heb dus letterlijk dit reservaat eens van binnen gezien. Eruit geraken was ook niet zo moeilijk. Klokslag 13.15 stond ik aan de parking van De Kroon en kon ik de anderen verwelkomen. We wandelden hier nog een 8 tal kilometer en zo had ik toch ook mijn 23 gewenste kilometerpaaltjes gepasseerd. In de kroon deden we ons tegoed aan de drie soorten bier die ze er zelf brouwen. De Job-pils heeft me het meest bekoord. Den Delvaux was me iets te zoet, van het derde bier weet ik niet zo veel meer, want ik ben nogal een snelle drinker. Bovendien was het gezelschap zeer aangenaam, al moet ik hier voor mezelf wel een zeer zwaar gemaakte schrijffout rechtzetten. In het vorig artikel stond er Dire Streets en dat moet overduidelijk Dire Straits zijn. Ivo maakte er zich behoorlijk bezorgd over want volgens hem zal ik nooit in Ierland geraken via Engeland, omdat ik er gewoonweg niet meer binnen mag na deze kanjer  van een grammaticale fout. Vergeef mij Mark Knopfler, David Knopfler, John Illsley, Chris White, Pick Withers en Alan Clark. Nooit schrijf ik jullie band nog in een verkeerde spelling dank zij mijn lieve broer Ivo.

Peter kon het beamen want ook hij hoort de mannen graag zingen van Sultans of swing, om maar te zwijgen over private  investigations...

Ook de schone zussen en nonkel Mark waren erbij. Met negen aan de tafel, twee meer dus dan de Johan Verminnen bezong. Maar het was er niet minder prettig om.

Met stijve benen zijn we na een 2,5 uurtjes rechtgestaan en tevreden huiswaarts gekeerd. Plannen genoeg om binnenkort toch nog eens iets te forceren.