Onder mijn voeten en handen.

Vandaag verlaten we met ons drieën de autonome gemeenschap Cantabrië en we lijven ons in bij het vorstendom Asturië, waarvan de hoofdstad zich bevindt in Oviedo. De hoofdtroef van deze regio is vooral het natuurbeheer. Maar ook kazen (Queso de Cabrales) en rundsvlees zorgen voor een bekende lokale economie. Men is hier echt wel intens begaan met de natuurbescherming en massaal zie je allerlei bordjes en uitleg over dingen die je hier kan ontdekken en nergens anders nog zal zien. Het lijkt hier wel een bezinningsoord, een actieterrein waar mentale brainwashing wordt toegepast om de occasionele wandelaar heel bewust te doen omspringen met wat hij tegenkomt: de eminente en vooral importante natuur. Mensen die de Picos de Europa kennen zullen weten hoe mooi dit gebied wel is en wat voor inspanningen beleidsmensen zich getroosten om deze regio volwaardig te kunnen uitroepen tot één der mooiste van Europa. Althans, dit is mijn persoonlijke mening. Ik weet zeker al twee mensen die mij volmondig zullen gelijk geven. Mijn goede vriend Jos heeft me ooit naar hier meegenomen met het argument dat als de werkelijkheid even mooi is zoals de topografische kaart van dit gebied laat uitschijnen, ik zeker eens moest meegaan om daar wat te gaan wandelen. Hij had meer dan gelijk. Het gebied heeft me nooit meer losgelaten en nimmer is de beeltenis uit mijn visueel geheugen nog verdwenen. De Picos zijn voor iedere bezoeker fascinerend, en het resultaat is dat je dit gebied moeilijk kan loslaten. Joke was over 14 dagen ook eens langs geweest in dat gebied met Pieter en de kindjes en vond dat gebergte inderdaad immens en indrukwekkend. Vandaag was het weer een feestdag want het wandelgebied hobbelde weer omhoog en omlaag zoals op de paardenmolen. Het terrein was grotendeels over onverharde wegen en zoals ik al schreef, zeer goed onderhouden en duidelijk aangeduid. De achillespees van deze regio is wel de Camino die over dit gebied loopt. Overal zie je herbergen en restaurantjes die hun dagschotels en slaapgelegenheden aanbieden. Armoede heb ik hier in Spanje nog niet echt gezien, toch niet in de plaatsen die ik doorwandel. Lage prijzen echter wel. Gisterenavond betaalden we voor zes pinten en een groot bord frietjes welgeteld 10.3 euro. Ik wandel op een regelmaat van een 5,5 kilometer per uur en steek regelmatig andere Camino lopers voorbij. Een Duits koppel leest op mijn rugzak dat ik van Brussel naar Finistera loop en vragen mij roepend of ik dat echt van Brussel deed. We blijven een poosje bij elkaar en zo verneem ik dat zij vertrokken in Santander. Ze wandelen ook tussen de 25 en 30 kilometer per dag, maar ze kunnen er echt niet van over dat ik van dat verre Brussel vertrok. We staan hier vandaag op een camping die ik waarschijnlijk verkeerdelijk in mijn GPS had aangeduid. Daardoor kwam het dat ik deels naast het te lopen traject zat en mijn weg moest herstellen door het mondeling navragen bij occasionele passanten met de auto. Heel vriendelijke mensen allemaal die stukje bij beetje over een zestal kilometer me allemaal achtereenvolgens op het juiste pad brachten. Het was niet zo eenvoudig omdat er tussen mij en het doel een autostrade lag en die bevond zich in een diepe vallei waarvan ik op één der hoge randen liep. Op bruggen zijn ze hier in Spanje wel fortuinlijk zuinig gebleven. Dat heb ik over een aantal weken ook al eens ondervonden. Maar eind goed, al goed. Deze avond eten we spaghetti met eigen saus gemaakt door onze meesteres kokkin Roos. Ze slooft zich werkelijk uit om mij het wandelen en deze opdracht voor mezelf zo licht als mogelijk te houden. Ik mag zelfs geen sponsje in mijn handen nemen om af te wassen, of er volgt een gigantisch lenige judogreep om mij dit attribuut te ontfutselen. Mijn Hiesentrietse echtgenote is de verpersoonlijking van de efficiëntie en ontziet geen moeite om mij ten dienste te zijn. Ik onderschat wellicht het zoeken naar geschikte locaties om te parkeren en ook de inspanningen die er nodig zijn om de voorraadkamer ordentelijk aan te vullen en op te gebruiken. Ik heb wellicht geen idee hoeveel energie er gebruikt wordt om dagelijks te koken en te zorgen dat er frisse dranken uit de frigo voorhanden zijn. Ook het wassen der kledij en de opkuis van de inboedel alhier is een taak die zij zich ter harte neemt. Ik zeg het haar wellicht te weinig, maar doe het toch nog eens uitdrukkelijk. Zonder dat vrouwtje van mij, geraakte ik nooit zover, en mijn opgeheven hoofd na het lukken van deze tocht is voor een zeer groot gedeelte door haar zelf omhoog getrokken. Ik dank haar in jullie aanwezigheid voor zoveel indrukwekkende bijstand, en dat mogen jullie ook maar eens weten. Die spaghetti deze avond is met look, ajuin en Spaans gehakt. Tomatensausje en wat kruiden en los door daarna kijken we al te gaar naar de match die wellicht voor de duiveltjes hun laatste act de présence zal zijn in Rusland, al hoop ik dat ik me voor 100% vergis. Morgen wordt hier gerust en zondag trekken we er weer op uit. Van mij heel veel groeten en geniet van de wedstrijd.

Roger woonde als 82 jarige alleen in zijn pas gebouwde woning vlakbij het park achter het klooster van Bethlehem. Hij en het huis waren proper want elke week kwam er een poetsvrouw en dagelijks passeerde het Witgele kruis om zijn toilet te bezorgen. Roger was een oudgediende van de Algemene Spaar en Lijfrente Kas. Hij had jaren in Brussel gewerkt en had zo heel wat goede jaren meegemaakt. Zijn vrouw was toen al een vijftiental jaren overleden en zo had hij sindsdien tot hier toe een single leven gekend dat op niets nog te verbeteren was geweest. Zijn wijnkelder was goed gevuld. Hij kon zich om de twee dagen een gepast flesje wijn veroorloven. Dat dronk hij dan met zoveel passie. Geen tijd te verliezen zei hij regelmatig. Op zijn leeftijd was er niets nog uit te stellen wat je graag had of deed. Ik heb het tot heden toe goed onthouden. Roger had een schoendoos vol met obligaties en kasbonnen. Die stond er al de hele tijd open en bloot op tafel naast andere administratieve papieren. Nochtans was hij een gestructureerd man die netjes alles op zijn plaats wou en ook in zijn keuken zou hij je blindelings weten te zeggen waar zijn schaar lag. Op een zekere dag was het deksel van de schoendoos van plaats veranderd. Het lag naast de bak. Ik merkte een bundel waardepapieren. Daar was naarstig aan gewerkt, maar blijkbaar was er iets onverwachts tussengekomen. Het werk was niet volledig afgewerkt. Roger vroeg me zijn taak verder af te werken. Roger had namelijk een jongere broer die elk jaar naar Luxemburg reed om zijn jaarlijkse vervallen coupons op te trekken. Sinds een aantal jaren kon Roger dat niet meer zelf en daarom ontfermde zijn broer zich hierover. Deze morgen was de melding gekomen dat de broer de volgende dag de coupons wou meenemen. Dat was nipt voor Roger. Die had voor het knippen van de strookjes wel een paar dagen nodig zei hij. De man vraagt me of ik kennis heb van de werking van obligaties. Ik antwoord affirmatief. Hij vraagt me vervolgens of ik te vertrouwen ben. Ik antwoord weer affirmatief en vertel dat er tot op heden toe toch nog geen klachten zijn geweest over een oneerlijk kantje van mij. Wel dan moet gij mij eens helpen, ik denk dat jij de uitgelezen mens bent om mij hier wat bij te staan. Wil jij met mij eens de coupons knippen die dit jaar vervallen. Had ik bij voorbaat geweten dat deze bundel zoveel coupons bevatte had ik én mijn ereloon aangepast én mijn tijdschema van de huisbezoeken veranderd. Ik heb daar twee uren zitten knippen en controleren en uitrekenen. Het bundeltje dat de broer moest meenemen naar Luxemburg waren twaalf stapeltjes. Een paar daarvan waren net geen twee centimeter hoog. De man was blij met het gedane werk en zo voelde ik mij ook. Die keer heb ik mee een glaasje rode wijn gedronken. Ik mocht er zelf een uit de kelder kiezen en het mocht een goeike zijn schreeuwde hij nog na. Een Châteauneuf-du-Pâpe 1996. Zeven jaar oud dus. En dat het goeie was!!!