40 jaar kinesitherapie praktijk - 95 dagen wandelfeest.
13-05-2018
Dag 15 en 16 zijn rustdagen.
Zaterdag 12 en zondag 13 mei 2018.
Onder mijn voeten : Champigny-Sur-Marne (op de camping)
Rust geboden en gegund.
Vrijdag avond stonden we met de motorhome op een historische site met een lange dreef van Leilindens en op het einde van die dreef een oude kapel die door de lichtinval extra in beeld kwam. Geen wonder dat we voor donker aangesproken werden door een bezorgde parochiaan die bij wijze van sociale bewaking toch wel eens poolshoogte wou nemen welke twee vreemde toeverlaten hier op haar dreef waren komen kamperen. Na een paar geruststellende thema's (Compostella - boetedoening - goede bedoelingen - geen wanorde of overmatig drankverbruik...????) had de ongeruste ziel terug in haar Christelijke structuur gevonden en konden we blijven staan tot zaterdagochtend 09.00 uur. We sliepen goed en stonden rustig en dat was het voornaamste.
Zaterdagmorgen reden we dan sitopresto naar de camping die we hadden gepland om de dames op te vangen. We komen er toe om 08.40 uur en op de poort een grote aankondiging: CAMPING FERMEE. We zien over de poort de openingsuren van de camping en staat op vermeld dat de camping pas open gaat om 09.00 uur. Dus we wandelen wat rond, kijken naar de versassing van een Belgisch schip en begeven ons terug naar het onthaal. Om kwart over negen nog steeds geen beweging achter die gesloten poort. Typisch op zijn Frans denken wij. Wanneer er om 09.30 nog steeds geen deur open gaat spreken we wat verder een man aan die ons doodgemoedereerd vertelt dat de camping in februari is overstroomd geweest en misschien, heel misschien pas eind juni opnieuw de deuren zal openen. Het alternatief is een camping in Champigny-Sur-Marne, een 12 tal kilometer verderop. De vrouwtjes verwittigd dat de plannen veranderd waren en dat ze hun GPS moesten herinstalleren. Eens we toegekomen waren kwam onze activiteit op gang. Laat staan, ontplofte hier in de motorhome een witte orkaan. Borstels werden boven gehaald, de stofzuiger werd aangesloten, de keukenblok werd met schuursponsje en schoonmaakmiddel aangepakt. De zetels werden proper gefrot. de matten werden uitgeklopt, de stuurcabine werd netjes gemaakt en de vloer werd stofvrij geborsteld en gedweild.
Haast niet meer te herkennen en dat op nog geen twee uur tijd. We geven onze eigen carrosserie ook nog een goede beurt onder de douche en staan met strik en "pitler" klaar om de vrouwtjes te ontvangen. Die waren over tijd...door een laat vertrek en een probleem bij de instelling van het adres in de GPS. Het verschil tussen een Avenue des Alliées en Boulevard des Alliées kan het verschil maken tussen winst en verlies van een oorlog of in dit geval een langere wachttijd voor de mannen op weduwschap.
Het weerzien vindt dan toch plaats. er wordt gekust en gezoend. Gefrot en gewreven, maar dan niet meer op de zetels, op het andere raakvlak. Die dames hadden beloofd een beetje proviand mee te brengen. Ze hadden alleen vergeten dat we op tocht zijn met een mobilhome in plaats van een oplegger met aanhanger. Ook dat we maar met ons tweeën zijn. Maar ons hoort ge niet klagen.
We eten en drinken om toch al maar een deel van die ballast niet hoeven mee te nemen, en hier dus te kunnen achterlaten. 's Avonds kruipen we in de bak van ons camionette, en op zondag wordt er uitgebreid ontbijt.
Waarom dan in Gods naam twee dagen rust nemen. Daar zijn veeeeeel redenen voor . Vooreerst: ik was vrijdagavond toegekomen aan de aankomstplaats en voelde een venijnige pijn aan de rechter hiel. Een plekje waar ik eigenlijk niet op steun, maar die wel eerst grond raakt bij het afrollen van mijn rechter voet. Wanneer ik de voet niet afrol, maar de voet volop plat op de grond plaats (olifantengang) heb ik geen last, maar deze compenserende beweging is min of meer gevaarlijk voor rug of bekkenklachten. Ik besluit deze hiel twee dagen rust te gunnen en daarna preventief in te tapen.
De tweede reden: de vrouwtjes zijn hier. Waarom dan weglopen van hen.
De derde reden: het regent hier en alle redenen om bij de bezoekers te blijven zijn goed genoeg om er mij van te bedienen.
En ook al is er een aanslag in Parijs gebeurt, ons heeft hier niemand bang kunnen maken.
Morgenvroeg kent heel het reisverhaal opnieuw een doorstart.
Deze avond eten we sla met tomaatjes en hamburgers en worst, een Chimay bleu en als dessert de rest van de Frangipanne taart met een goede tas koffie. Voedzaam genoeg denk ik om morgen fris als de wind met mijn neusje richting zuiden verder te trekken. Tot dan en vele groetjes van ons vieren.
Onder mijn voeten: Champigny-Sur-Marne
Achter
mijn handen:
SLECHTE COMMUNICATIE TUSSEN ARTS EN PATIËNT
Het
overkwam mij dat een patiënt me bezocht en me vroeg waarvoor hij moest komen.
In de eerste ogenblikken dacht ik aan een verwarde persoon, maar dat bleek niet
zo te zijn. De vraagstelling kwam er omdat de patiënt op doktersbezoek ging
wegens schouderpijn. De arts had deze schouderpijn onmiddellijk gerelateerd aan
een halswervel die in zijn slechte artrotische positie
een zenuw knelde. Het zit namelijk zo dat tussen twee wervels een discus
(tussenwervelschijf, een soort sponsje) ligt. Die vermijdt dat de bovenste en
de onderste wervel vlak tegen elkaar liggen en daardoor hebben zenuwen,- die op
die plaats de wervelkolom verlaten -, een klein platformpje om zonder al te
grote druk van de onderste of bovenste wervel, vrij zonder oponthoud de zone te
bereiken die ze moeten bedienen. Bij artrose is die ruimte tussen de bovenste
en de onderste wervel, de tussenwervelspleet, iets nauwer geworden. Dit gebeurt
enerzijds doordat de sponsachtige tussenwervelschijf afgeplat is geworden door
enerzijds de te hoge druk erop en/of anderzijds een aanzetting van kalk en
artrotische reststoffen op deze werveloppervlakken. Het gevolg is dat de zenuw
minder elektrische stroom of vervormde stroom doorstuurt naar haar uiteinde.
Als dat uiteinde een spier is (motorische eenheid) zal die minder goed
functioneren. Dan zal die spier dus minder kracht kunnen uitoefenen. Als het
uiteinde van de zenuw een gevoelseenheid is die bijvoorbeeld iets zegt over
warm of kou, trillingen, drukgevoel, wrijving of iets dergelijks (sensibele
eenheid), dan kan het gevoel dat we vertalen wel eens vervormd zijn en dus in
pijn eindigen.
Bij
deze patiënt was de pijn en het onvermogen om iets boven de schouder te heffen
duidelijk afkomstig van een ingeklemde zenuw in de nekwervelzuil.
De
arts schrijft dus zonder verdere verduidelijking een voorschrift om die man zijn
nek te behandelen, en zo de druk op die nekzenuw te verminderen of indien
mogelijk op te heffen. De man echter vermoedde dat ik zijn schouder zou onder
handen nemen. Groot was zijn verbazing toen ik zijn nek behandelde. Dat had
zijn dokter hem niet verteld of uitgelegd. Ik geef dus tekst en uitleg met
zelfs een grafische toelichting.
Zonder
slechte bedoeling vertelt de man dit tijdens een latere controle aan zijn arts
waarop die prompt en enigszins verontwaardigd telefonisch bij mij polst of er
misschien niet goed gecommuniceerd is geweest. Ik heb hem gewezen op de
eerlijkheid van mijn antwoord, maar ik vond dat er niet slecht, maar
waarschijnlijk helemaal NIET gecommuniceerd is over de reden van deze
doorverwijzing. Ook meldde ik dat het niet mijn taak was om tekst en uitleg te
geven over deze aandoening, maar dat ik nu eenmaal niet anders kon omdat de
mijnheer mij ernaar vroeg. De arts bleef heel beleefd en sloot zijn telefonisch
onderhoud met mij af met de belofte om daar voortaan toch werk van te maken.
Lawaai, vuile troep maar op het einde toch nog een mooi bos!
Dit is geen Frankrijk op zijn mooiste zijde. De start om 7.26u begint met een mooi zonnetje en deed me hopen op weer een dagje feest. De eerste ontgoocheling die mijn nuchtere maag wat doet keren zijn mega grote storthopen die door sluikstorters zomaar in het wild worden gedropt. Op het verste zicht van deze lange veldweg merk ik in de einder veel verkeer op een snelweg. Ik hoor het nog niet, maar zie het wel. Ik laat nog even een sanitair spoor achter, in de wetenschap dat dit op het stuk dat nu volgt niet meer zo eenvoudig zal kunnen. Haast 3 uren loop ik naast dit stuk beton en het lawaai werkt danig enerverend. Bovendien kom ik langzaam in de zone van de luchthaven van Charles De Gaulle. Ik zie twee vliegtuigen naast elkaar opstijgen in V-formatie. Ik bevind me juist in het midden van die V. Haast om de minuut zie ik dit spektakel opnieuw. En steeds zie ik die metalen wonderdozen duidelijker en groter. Ook hun vluchtmaatschappij wordt des te duidelijker. Het lawaai dat ik moet verwerken, laat ik aan je verbeelding over, maar zowel de autosnelweg links van mij op nog geen 30 meter als de luchtlijn boven mij cumuleren de decibels. Wat een contrast met de avond twee dagen geleden.
Ik wandel op een zeker ogenblik van de snelweg vandaan en kom dichter bij de landingsbaan van de luchthaven. Ook weer zulk een oorverdovend gedonder. De ganse voormiddag werden mijn drumvliesjes stevig op hun korrel en elasticiteit genomen. Langzaam aan kom ik in de nabijheid van de voorsteden van Parijs: de Banlieus. Een allegaartje van allochtonen merk je op. Mannen in lange kleren, gesluierde vrouwen, jongeren in joggingspak met kap op hun hoofd, twee mannen die op volle straat ruzie maken en bij elkaar met veel verbaal geweld hun gelijk willen halen. Je ziet er winkels met Afro-Indische specialiteiten. Je snuift de geur der kruiden van Oosterse origine. Allerlei smaak- en geurprikkels teisteren je neuspijpen. Fietsen hangen langs buiten aan de balustrades, en koken gebeurt zo goed als op het terras. Ook kapot geslagen ramen en bushokjesruiten die aan diggelen zijn geslagen ontgaan me niet. Ik wandel voorbij het kadaver van een opgesmeulde motor. Het stuur en de velgen en het chassis zwart geblakerd. Niet abnormaal dat een kerel met een rugzak en “bottinnekes” hier opvalt. Ik ontmoet Walter niet op de afgesproken plaats: twee kerkjes in een dorp…elkeen wachtend aan een andere kerk. Ooit nog meegemaakt. Via mijn Garmin toestel is echter geen pastoor meer gerust: ik zie er alle kerken en uilen op staan. Ook Walter dus. We ontmoeten elkaar aan de tweede kerk en dito kerkhof. Ondanks de slechte afspraak, is er weer geen vuiltje aan de lucht. Mannen onder elkaar laten geen sporen na, toch niet na een slechte communicatie. Om 14.30 uur besluit ik om de laatste 7,5 kilometer rond te maken. Deze epiloog verbijstert mij. Ik wandel door le Foret de Bindon (een natuurpark zoals de bossen van Terkamerenbos). Prachtige paden die natuurlijk zijn gebleven met een ondergrond als een verende trampoline. Je loopt over een bladerentapijt van 10-15 centimeter dik en voelt haast geen bodem. Een vlinder volgt mij gedurende enkele seconden. Ik herinner me de woorden van Mira (de overleden dochter van Sonja): als je een vlinder op je weg treft, denk dan dat ik het misschien ben. Ik denk heel even aan Mira. Ook aan Mevrouw Crab (Maria is een patiënte-dame die mijn moeder had kunnen zijn). Zij diste mij het verhaal op van het recht op waardig sterven (zie later). Ik denk aan zoveel mensen onderweg. Ik denk ook aan onze avondlijke gesprekken met Walter. Verrijkend en loslatend is zulk een tocht alleen. Geen dag of ik mijmer over mijn praktijk. Veertig jaren zijn een lange tijd waarin veel kan gebeuren en waarin je veel dient te plaatsen.? Ik denk ook soms aan enkele minder toffe ervaringen. Die hebben ook hun sporen nagelaten. Maar je kan nu eenmaal niet voor iedereen goed doen. De avondlijke afspraak in Livry loopt ook helemaal fout. Er zijn twee kerkhoven: het oude en het nieuwe. Natuurlijk rijdt die dappere Walter naar het nieuwe en loopt de onfortuinlijke zwalper naar het oude. Leve de korte golf zender en het euvel was zo opgelost.
Vanavond eten we gebakken eitjes à la Jowan. Voor Walter 2 paardenoogjes zonder leddergaas en voor mij een gekluste omelet of twee met gesmolten kaas. Eten wat de pot schaft Meer moet dat niet zijn.
We staan hier weer eens prachtig aan het oude kerkje helemaal op een rustige plaatsje en gaan nu verder ons aperitiefje afronden met de echte Ricard of zoals Jacques zou zeggen: le petit Jaune. Tot morgen en dan komen de dames ons bezoeken: niet abnormaal dat ik dan geen lang verhaal zal neerpennen, of wilt ge nu echt alles weten?
Slaapwel.
Achter mijn handen:
IK, PIJN AAN MIJN SCHOUDERS? NIET ECHT
In de praktijk hielden wij ons in opdracht van de Nationale Federatie van kinesitherapeuten een jaar lang bezig om sommige voorschriften te selecteren en te rapporteren. Het betrof hier enkel de voorschriften waarvan de inhoud totaal onleesbaar was, onvolledige mededelingen, verkeerde informatie, een voorschrift waarvan de vorm en nodige inhoud niet voldeed aan de reglementering ter zake, niet gedateerde, verwarrende en soms zelfs voorschriften met tegenstrijdige inhoud.
We getroostten ons zelfs de moeite om ze te kopiëren omdat we anders erg ongeloofwaardig zouden overkomen. Op die veertig jaar heb ik heel veel meegemaakt, maar lang niet alles. Het is geen jaar geleden dat ik een voorschrift in handen kreeg waar de naam van de patiënt ingevuld was met mijn eigen naam.
Ik moest Johan De Smedt behandelen wegens een rotator cuff syndroom aan de rechterschouder. Laat het nu zo wezen dat ik al sinds mijn geboorte over een paar goede en sterke schouders beschik die heel wat last en ballast kunnen torsen, maar een scheurtje in mijn spier… dat heb ik nooit geweten.
Waarschijnlijk wou de arts de patiënt naar een kinesist verwijzen en heeft hij daardoor per vergissing op de plaats van de naam van de patiënt, mijn naam geplaatst. Groot was mijn verontwaardiging wanneer ik de patiënt zijn voorschrift op de fiche invulde. Het euvel was echter snel hersteld maar het bewijst nog maar eens dat ook artsen zich kunnen vergissen.
Ik heb een fout gemaakt bij de instelling van de camera.
Wil de lezer mij verontschuldigen maar gisteren en vandaag heb ik een fout gemaakt bij de instelling van de extensie van mijn foto's op de camera. Ik stel vast dat de kiekjes niet weg geraken, en blijkbaar is de pixels instelling te groot en dus te zwaar voor verzending. Ik tracht in de toekomst dit euvel te verhelpen. Mijn verontschuldiging maar dit zijn groeipijnen....
Het loopt zoals vogeltjes vliegen op vleugeltjes !
DAG 13: Donderdag 10 mei 2018.
Onder mijn voeten: Orrouy – Lagny-le-Sec 34,6 kilometer
Ik mocht al wat langer uitslapen, mijn missie gisteren had ik waardig volbracht en ondanks heel veel pogingen om in dit gat van Pluto een internet verbinding met de buitenwereld op te zetten, besliste ik om 22.00 uur mijn inspanningen stop te zetten. De tekst was weg geraakt via een noodhulp (50 meter verderop hadden we een zeer zwak 2G GSM signaal, maar normaal gezien kan je daar alleen maar mee telefoneren en zeer lichte data gegevens mee versturen). Aan de Mairie was er een wifi signaal maar dat mocht ik van de burgemeester (jaja hijzelf) niet gebruiken uit redenen van “securisation”. We lagen vannacht onder de toren. In Herent is dat altijd een café geweest, hier was dat niet de meest ideale plaats om een deugddoend slaapje te placeren. Neen, Marie Roseke, niet in heel Frankrijk liggen de klokken stil na 22.00 uur. Heel de nacht door gaven ze om het halfuur niet éénmaal, maar tweemaal na elkaar met een tussenpauze van 60 seconden, het uur of het halfuur aan. Als je dat niet gewoon bent ga je het even gelijk aantal keren een 10 centimeter omhoog in je bed. Ik had deze nacht volgens mijn horloge al tien verdiepingen hoogtemeters gedaan…
Ik start dus om 7.30u en ga regelrecht op een prachtig bos af dat op een heuvel ligt. De paden zijn wonderbaarlijk mooi en de vogels fluiten alsof hun leven ervan af hangt. De aandachtige kijker en de persoon die de foto van de bosweg inzoemt zal zowaar een reetje (neen, niet een poep) herkennen dat centraal op de afbeelding naar mij kijkt. Door het afgaan van de flits verschiet het zich een sprong en weg was zij.
Ik denk dat er op heel de aardbol niet veel mensen zullen zijn die mijn staat van gelukkig zijn zullen benaderen. Dit is al 13 dagen een feest: la grande bouffe op fysiek, op mentaal en vooral op emotioneel vlak. Dit ding doen, dit kunnen doen, is een geschenk op zich zelf en al weet ik dat mooie liedjes niet blijven duren, ik wil van deze melodische zin zo graag een perpetuum mobilé maken. Vergeef mij als ik je jaloers maak, maar mijn kindjes zeiden ooit tegen mij dat ik niet altijd mocht liegen…
Bij het beklimmen van die heuvel begint het zweet mij weeral maar eens uit te breken. Zo vroeg op de morgen zijn die parasieten van zweetvliegen er ook weer bij. Je hebt nog andere vliegen, die afkomen op andere geuren (str…vliegen) maar die zijn het niet, ik gebruik nog steeds die vochtige doekjes en dat is op fecalisch gebied een openbaring. De zweetvliegen hunkeren in groepjes naar je zweetgeur en zijn daarbij niet beschaamd om rond je oren en neus te komen zoemen. Ze laten geen gelegenheid onbenut om voor je gezichtsveld de juiste weg te tonen die ze het liefst samen jou zouden bevliegen. Als je ademt met open mond, kan je er op aan dat er vlees bij de maaltijd is.
Ik wandel ongeveer anderhalf uur door dit prachtige bos en merk dat het weer bewolkt blijft met af en toe een ernstige opklaring. Ik ontmoet Walter in Versigny, waar ik een tussenstop organiseerde. Hierna is het nog een 10,5 kilometer wandelen tot in Lagny-le Sec.
Wanneer ik vertrek in Versigny kan ik het niet laten om met één hand door de omheiningsdraad een gewaagde foto te maken van de tuin van le Chateau de Versigny. Alles erop en eraan, boomgaard, zwemvijver, park en groot terras.
Verderop maak ik nog een mooi prentje van een spitsige kerktoren die als het ware midden in de velden is ingeplant. Heel raar is dat, in het midden van de velden. Wanneer ik mij al enige tijd afvraag waar al dat motorgeronk in de lucht vandaan blijft komen, krijg ik het antwoord op een zilver schoteltje. Ik schuifel voorbij een lokaal vliegveld waar enige piloten blijkbaar leren te landen en onmiddellijk een doorvlucht nemen. Wanneer ik aan de startbaan voorbij kom langs de grote baan kan ik ze haast uit de hemel plukken. In Lagny-le-Sec staat de trouwe torenwachter nog net niet met de lans in de rechter hand trouw en geduldig op mij te wachten. Hij vergast mij op zo een deugddoende meloen, dat het sap naast mijn lippen naar beneden druipt. Geen mens die weet heeft waar deze druppels zullen eindigen. Ik doe mijn wasje, ik doe mijn plasje, strijk de haartjes nog wat schoon, ververs mijn kleren en dan komt de aperitief à la France: ik offer van mijn rekening un petit jaune voor Walter, maar hij verkiest eerder een blauwe Chimay.
Wat vonden wij samen het berichtje van Pierre en Jette zo fantastisch lief. Ze willen Walter voordragen voor een ster van de Michelin omwille van zijn asperges à la Flamande. Een heel goed initiatief, maar wachten tot eind juni, want anders ben ik mijn chef kok kwijt. Tof dat jullie via de foto’s ook zo goed de reis kunnen volgen.
Mag ik u nog gauw tussen de regels vermelden dat op zendingen zonder vermelding van de afzender ik echt niet kan reageren.
Vanavond maakt de Walter Meusentreut een bordje van gebakken aardappeltjes in look en kruiden boter, met boontjes en hamburgers van de koe.
Morgen is er een rustig dagje naar ik vermoed want op het huidige ogenblik zit ik zo al maar even 35 kilometer voor op het geplande schema. Ge moet niet vragen hoe graag ik dat vrouwtje zie…Tot morgen.
Achter mijn handen:
WORMENSOEP
Ik kwam langs bij een vrouw die nog zeer goed te been was maar onlangs een nieuwe protheseknie had laten plaatsen. Ze vulde haar normale dagen met tuinieren, puzzelen, lezen en koken. Zij was een 75 jaar en erg alert en open van geest. Een vrouw van de wereld. Het was winter en bar koud. De patiënte had zich naast haar fornuis neergezet waar een groentesoep zachtjes stond te koken. Het rook er verleidelijk en het speeksel kwam juist niet uit mijn mond. Natuurlijk maakte ik een opmerking over J. haar kookkwaliteit en het geluk dat ze via haar kooktalent het beste van zichzelf kon geven. Waar ik heimelijk op gehoopt had, voltrok zich. Er werd mij een bol soep aangeboden. Een mens zou voor minder zijn zinnen verliezen. Ik en soep, dat is zoals een voordeur en de deurbel. Ze horen dus samen.
Ik kreeg een dampende kop soep aangeboden. Hoe meer ik lepelde hoe meer druppels er aan het neusfront verschenen. Naargelang ik dieper naar de bodem schraapte met de lepel, hoe donkerder de kleur van het soepwater bleek. Tot bij de voorlaatste dosis lepelvocht de ware toedracht van dit raadsel zich voor mijn ogen ontrafelde. In de bodembocht van de soepbol lag zowaar een dode aardworm opgerold, nog steeds in wat soepvocht. Gekookt en wel. Een walging trachtte zich meester te maken van mijn voorraad emoties. Maar ik behield de koele beheersing. Ik pakte de tas op en zei tegen J. heel flegmatisch dat ik nog niet vaak zo’n lekkere soep had gegeten en dat ik mijn afwas wel zou doen. Ik kieperde de worm en het klein beetje restsoep in de keukenvuilnisbak, zonder me maar enige zorg te maken over “het” selecteren of selectief gedrag. Wat ik had gegeten was erg lekker, maar de bodem van de beker was er net iets te veel aan.
Gisteren zaten we op een andere planeet: Geen internet!
Beste lezer,
Even een tussendoortje omdat we gisteren op noodgroep werkten. In Orrouy is er wel een antiek GSM signaaltje van 2G maar daar kan je haast geen data mee doorsturen. Dus zeker geen foto's. Ik maak dat goed tijdens mijn middagstop door de beelden nu in uitgesteld relais door te sturen. Deze avond volgt de blog van de huidige dag.
DAG 12: Woensdag 9 mei 2018. Onder mijn voeten: Baboeuf Champlieu 38,9 km
Even een mentale opdoffer, maar toch hersteld.
Wederom en zonder al te veel moeite om 06.00 uur stipt vertrokken. Het beloofde een bewolkte dag te worden en dat bleef het ook tot in de vroege namiddag. Het eerste stukje was wandelen uit het dorp en dan zou de wandelweg genomen worden naast het kanaal de lOise. Mijn eerste verwondering was dat de GPS mij over een zeer oud kramakkelig brugje stuurde. Verroest en de houten dwarsbalken waren meer dan hun vervaldatum onlangs voorbij. Voor de doorgang stonden hoge grassen die in verscheidene seizoenen niet meer waren gemaaid en ook netels en kleefkruid behoorden hier tot de plaatselijke flora. Geen indicatie die mij vertelde dat deze weg niet meer gebruikt werd. Op mijn GPS nagekeken en inderdaad het was aangeduid als een GR-pad (rood-wit Grand Randonnée). De eerste 500 meters die dan volgden waar geen breed spoor dan toch wel een traject dat regelmatig was belopen. Bij een tweede nazicht op de GPS zie ik dat dit spoor ongeveer 6 kilometer naast dit kanaal loopt en erger nog, ik moet deze kant van de vaart volgen omdat ik binnen 6 kilometer moet afwijken naar het Westen. Indien ik de overkant van het kanaal zou volgen, loop ik op een nette aardeweg van 3 meter breed. Maar verderop liggen op de kaart geen bruggen die mij over het water kunnen brengen, naar de weg die ik moet volgen. Na 500 meter ligt er dwars over het affreus gebrekkig onderhouden GR-pad een oude betonnen elektriciteitspaal. Geen nood denk ik, daar stap ik wel over. Vanaf dan word ik slachtoffer van mijn eigen principes en dingen die ik leerde van Jos. Ik weiger terug te keren ook al komt mijn wandelend en onvoorbereid lichaam terecht in de brousse. Mijn outfit is een korte broek, korte kousen, een shirt, mijn pet en lage wandelschoenen. Het terrein gaat van kwaad naar erger. Rechts van mij de oever zonder afschutting, links van mij een lichaamshoge muur van netels en bramen en onder mij ontwaar ik langzaam aan een drassigere en meer modderige ondergrond. Het kan nog erger. Ik loop door een drassig gebied volgens de kaart, maar in werkelijkheid lijkt dit een moeras. Ik ben enigszins van de kaart, want mijn onderbenen staan tot aan de schenen in het vuile vortige nat. Geen weg terug denk ik opnieuw. Mijn voeten zijn nu toch al nat. Veel erger kan het niet. Op de GPS merk ik dat deze huilpartij nog minstens drie kilometer zal duren. Ik jaag watervogels weg en ben een gevaar voor opvliegende eenden. Een schipper die voorbij vaart staat waarachtig op van zijn stoel in de stuurkajuit, om zich ervan te vergewissen of hij inderdaad wel ziet wat hij meent te zien. Mijn petje is soms het enige attribuut dat ogenschouwelijk doet blijken dat zich hier nog een mens onder bevindt. Want, dat petje beweegt maar een mens eronder is op verre na niet te observeren. Na een drie kwartier ploeteren en sakkeren in mezelf merk ik in de verte precies een brug. Dat kon eigenlijk niet, want op de kaart was er nergens een oversteek mogelijkheid aangeduid. Ik nader en schijt bijna in mijn broek van pure frustratie (al kan ik dat op dit moment zeker missen). Daar ligt voor mij een splinternieuwe voetgangersbrug die nog in anti-roest verf staat. Die brug ligt er misschien een aantal maanden. Splinternieuw. Ik zie het aan de bruggenhoofden en aan het grondvlak daarna. De overkant van mijn brousse was een prachtige aardeweg en hier kon ik zelfs oversteken.
Ik bel een beetje ontredderd naar Walter, mijn toeverlaat, en vraag hem of het niet mogelijk is even langs een volgende dorpje op 7 kilometer langs te komen. Mijn wandelschoenen en kousen waren doornat. Mijn tape begon te plooien omwille van het vocht en ook de voeten klaagden onder het juk van zoveel nat. Ik had wel een paar Teva-wandelsandalen bij in de rugzak voor wanneer ik door een water moest of in het geval van een pijnlijke voet of teen. Maar om hiermee nog een 30 kilometer te lopen, dat zag ik echt niet goed zitten. Mijn reisgenoot meldde zich en een half uurtje daarna was mijn slecht gevoel verdwenen. Terug op pad met droge kleren, kousen en schoenen. Het is maar als het slecht was, dat je beseft hoe goed beterschap voelt.
Ik loop voorbij een aspergeboer die net zijn oogst aan het steken is. Ik vraag hem of hij geen busseltje verkoopt. Hij verkoopt mij twee kilo voor 10 euro. Ik had een vieze goesting en Walter heeft mij in een tussenstop heel vriendelijk voorzien van een voorgerecht: Asperges à la Flamande. Heerlijk gegeten. Mijn privé kok krijgt op zijn examen 10/10 en een eervolle vermelding van de voldane jury. De kus van de juffrouw dat kan niet want de dames die zaterdag pas komen zijn hun celibataire status al lang ontnomen
Deze avond eten we koude schotel met sla, tomaatjes, zalm, mayonaise en nog dingen. Morgen heb ik waarschijnlijk de taak (dag die ik wou inhalen) afgemaakt. De vrouwtjes gaan dan niet moeten slapen naast de luchthaven van Orly, maar een dertig kilometertjes verder. Zalig.
Tot morgen.
Achter mijn handen
TWEE KAARTJES VOOR DE PREMIERE
Het zal niet zo velen overkomen zijn, maar ooit had ik de eer om een heel bekende actrice te mogen behandelen. Op de koop toe in een heel speciale en uitgelezen stresserende situatie.
Het dateert uit de periode van de opnamen van de film MAX met onder andere Jacques Vermeire en onder de productieleiding van mijnheer Provoost. Het overgrote deel van de opnames en vooral van de repetities speelden zich af in de gemeente Herent.
Het zat zo: Op een bepaald moment moet er een scène gespeeld worden waarin de dansconcurrent van de potentiële danswedstrijdwinnaar vanaf het balkon naar beneden moet slingeren aan een touw, en zich moet nestelen tussen Max en zijn vrouwelijke danspartner. Het dikke zeel wordt echter iets te vroeg losgelaten waardoor de slingeraar nogal onzacht tegen de grond kletst. Hij houdt er drie gekneusde ribben aan over waardoor ook de tussenribspiertjes veel pijn uitstralen. Echter geen breuk. De retro-zaal (ze werd ook zo helemaal aangekleed) die werd afgehuurd om deze sequenties op locatie te kunnen inblikken was slechts voor twee dagen besproken en moest de volgende dag na de opnames ruimte bieden aan een trouwfeest. Het aankleden van de zaal en de plaatsing van de attributen, het aanleveren van de figuranten, het inhuren van de gastacteurs, het draaiboek zelve, het bood geen tijdruimte om de opname een paar dagen uit te stellen.
Het toeval op dat ogenblik wou dat de dansleraar van de tango, die moest worden gedanst in de film, ook de lesgever was van mijn vrouw en mezelf, toen we nog dansles volgden als leuke hobby . Van het één komt het ander, en zo gebeurt het dat de heer De Smet (dansleraar), mij kennende, me opbelt en me vraagt of ik enig licht zou kunnen bieden in deze penibele dringende tijdsituatie. Na mijn eerste interventie die avond zelf had ik die acteur-artiest zijn entrecôtes zodanig goed gemanipuleerd en licht dwars gefrictioneerd* dat hij warempel terug haast pijnloos kon dansen. Ik besluit nog iets meer aan te bieden en breng een zwaar ondersteunend rekbaar tape-verband aan. Zowaar, die gekletste repetities konden na twee uren onderbreking worden hervat. Algemene opluchting en de heer Provoost zelf komt me in hoogsteigen persoon vragen of ik de volgende ochtend heel vroeg (06.00 uur) in Boortmeerbeek kan zijn om de behandeling nog eens te herhalen zodat de opname zeker kan doorgaan. Zo is dat ook verlopen, en zonder één rimpel in het draaiboek werd de ene sequentie na de andere ingeblikt. Allemaal content.
In de film zelf is bijna niets op te merken, maar als je de tarzan naar beneden ziet slingeren zie jij, nu je dit weet, misschien ook dat de slingeraar een landing maakt zoals een oeioeivogeltje met heel korte pootjes. Naderhand kwam de producer me bedanken en vroeg aan zijn secretaresse de nodige acties te ondernemen om de rekening te voldoen.
Wanneer ze mij aansprak en navraag deed naar mijn ereloon antwoordde ik echter heel gevat.
Twee kaartjes voor de première. Die heb ik dan achteraf ook toegestuurd gekregen om samen met het vrouwtje in de Kinepolis aan de Heizel die première bij te wonen.
*Dwarse fricties zijn een manuele techniek waarbij er over een zacht weefsel, zoals bijvoorbeeld een gewrichtsband, over de lengte dwars wordt gewreven en gepitst. De bedoeling is een heel klein wondje te creëren onderhuids en plaatselijk, waardoor er in die zone meer bloed wordt aangevoerd. Deze plaatselijke bloeding zorgt enerzijds voor een betere afvoer van de vuile reststoffen ten gevolge van de aanwezige ontsteking, anderzijds brengt deze verhoogde bloedtoevoer ook meer antistoffen aan die gebruikt kunnen worden om de plaatselijke ontsteking te verzorgen.
Onder mijn voeten: Fontaine-Les-Clercs - Baboef 38,2 kilometer
Ik sta om 06.00 uur stipt aan de voordeur van de mobilhome klaar om mijn rugzak over de schouders te zwaaien en de GPS samen met het Garmin horloge op te zetten. Vandaag zijn het normaal 28 kilometers maar als ik net als gisteren zo vroeg aankom ben ik van plan om aan Walter voor te stellen het traject iets te verlengen. Heel de namiddag niets doen is niet aan mij besteed. Er wordt vandaag een flink stuk gewandeld langs Le Canal de Saint Quentin en daarna zuidwaarts doorgestoken naar de richting Parijs. Een Blauwe Reiger laat me stokstijf naderen tot een 25 meter en vliegt dan statig en heel flegmatisch in de andere richting. Ik verras eendjes met hun kroost en zie konijntjes wegspurten. Vogels kwetteren en duiven laten horen dat ook zij hier een deel van het territorium bezitten. Dorpen als in comateuze toestand en bossen als in volle vergadering, het ontgaat me niet. Heel weinig mensen kom ik tegen. Af en toe een wagen die zich rept naar zijn werkstation, of een landbouwer die met een reusachtige sproeiïnstalatie achter de tractor aan zijn tarweveld aankomt. De glooiingen van gisteren beginnen nu langzaam hellingen te worden. Er zijn kuitenbijters bij die je hartslag danig in de hoogte jagen. Weer moet ik eens bunkeren omwille van een verdwenen weg. Echter, het komt heel snel goed. Eénmaal moet ik door een netelveld van ongeveer een 20 meter. Mijn benen tintelen nog. Walter ontmoet ik in het dorpje van de afspraak om 11.30 uur. Al ben ik wat vermoeid na mijn 27 kilometer, ik speel met de gedachte om er nog een aantal kilometers bij te doen. Immers de dames komen zaterdag op bezoek en laat dat nu juist de dag zijn dat de planning voorziet dat we in de Oostkant van Parijs, net naast de luchthaven zouden overnachten. Niet goed vinden wij dat. De bedoeling is tegen zaterdag ietsje verder te zijn zodat we terug die zalige rust kunnen aanbieden. Daarom tracht ik vandaag al een 10 kilometer te winnen en als ik dat drie dagen na elkaar kan doen, zitten we een dagje voor op het schema. Ik besluit met Walter om na 15.00 uur nog een tweetal uurtjes verder te wandelen tot in Baboef. Een piepklein dorpje net voor Carlepont.
De beslissing om vandaag wat verder door te gaan was een schot in de roos. Haast 80% van de wegen waren boswegeltjes en met zulke temperaturen is de schaduw van loofbos heel welgekomen. Van de 10 kilometer die ik stapte waren er 8 door het bos. Zo leuk en heilzaam.
In Baboef is het rustig wonen. We staan recht tegenover het kerkhof op een parking waar niemand last heeft van onze aanwezigheid.
Morgen geven ze hier de laatste warme dag van de week. Dus nog eenmaal vroeg uit de veren en voor de rest zien we wel.
Deze avond staat er Miracolli op het menu met een tomatensausje.
Achter mijn handen:
DE KOMEDIANT
Ik werd door de huisarts gevraagd om bij een ouder koppel de echtgenoot te gaan revalideren. Charel lag reeds een tiental dagen in bed en was door zijn lief vrouwtje met geen liefde of geen stokken uit die horizontale positie te krijgen. Nochtans was de man steeds een zeer gedreven kleine landbouwer geweest na zijn dagtaak in loondienst. In zijn vrije tijd hield hij zich bezig met het onderhoud van de grote tuin. Hij teelde er vooral groenten, maar hield zich evenzeer bezig met het kweken van allerlei rozensoorten. Nu lag hij een tijd in zijn bed en hij kon er niet uit omdat zijn benen de rechtopstaande houding niet aankonden. Tegen de dokter had hij verteld dat hij een paar keer geprobeerd had om zich aan te kleden, maar het lukte hem niet. De laatste keer was hij letterlijk door de knieën gezakt. Sindsdien durfde hij niet meer op zijn voeten staan. Toen zijn lieftallig vrouwtje hem er op attent maakte dat hij toch niet tot aan zijn dood in bed kon blijven liggen had hij zich heel kwaad gemaakt op haar. De dokter had dan voorgesteld om hem via kinesitherapie toch wat leven en zuurstof in zijn benen te blazen.
Ik ging er dus gebriefd op af. Na een paar woorden en flink wat interesse in zijn rozen en hof, na enkele mobilisaties van zijn beide benen en een paar testjes op kracht, haalde ik Charel over om toch eens te proberen aan mijn arm een monsterachtige afstand te overbruggen tot bij zijn Mariake in de keuken. Ik won het pleidooi. Een eerste overwinning dacht ik, want zowaar, Charel tastte naar het bovenlaken en zwierde de flap boven zijn benen opzij. Hij maakte aanstalten om onmiddellijk naar rechtopstaande houding te gaan, maar ik corrigeerde tot enkel maar de zithouding op de rand van het bed. Alles verliep vlot. Zonder enig commentaar of gemor. Beter nog, Charel stond met behulp van mijn arm rechtop en begon zowaar te lopen, te marcheren tot in de keuken waar zijn vrouw,- gespeeld ongeïnteresseerd in ons - bezig was met de afwas.
Ik zei tegen haar: Awel Mariake, wat peinst ge hiervan? Daar staat ge van te kijken he. En dat doet hij helemaal uit liefde voor u om je te verrassen.
Zij antwoordt zonder hem of mij maar enige blik te gunnen : Wat ik daar van denk Johan? Dat hij al drie weken goed met mijn kl ten heeft gespeeld, de komediant. Het zal hem zuur opbreken.
Charel pinkte eens naar mij en met zijn lippen een beetje getuit en beide ogen toegeknepen, schudde hij met zijn hoofd naar links, als om te zeggen; wegwezen hier, dat komt wel goed.
Ik ben nog een paar keer aan huis geweest, maar stopte na een viertal behandelingen de revalidatie omdat ik Charel regelmatig moest onderbreken met graven in zijn tuin.
Onder mijn voeten: Nauroy Fontaine-les-Clercs 23,6 kilometer.
Frankrijk leeft op een wolk. Onder invloed van een hoge drukgebied hier in het Noorden, stijgen de temperaturen zo snel opwaarts als de graangewassen. Gisteren ben ik doornat van het zweet rond 14 uur aangekomen. Vermits men vandaag hetzelfde weer heeft voorspeld , bedenk ik samen met Walter om mijzelf wat vroeger de start te geven. Om 05.45 vanonder het dons vandaan, en om 06.10 sta ik op het asfalt mijn eerste meters af te haspelen. Het is niet zo ver vandaag en dus hoop ik tegen het middag-klokkengeluid aan de aankomst te staan.
Bij het verlaten van een straat zie ik aan een poort de lege broodzak hangen en het gepast geld in de geldbeugel erbij, zodat de rondrijdende winkelwagen deze mensen op een heel vertrouwelijke wijze kan bedienen.
Ik maakte gisteren ook al de bedenking, net als vandaag trouwens, hoe goed mijn benen zich herstellen van de voorgaande tocht. Geen pijnlijke of verzuurde kuiten, geen stramme hamstringspieren of ook geen pijnlijke heupen of knieën. Ook mijn globaal vermoeidheidsgevoel is telkens elke ochtend verdwenen.
Onderweg zijn het veelal plezierige en onverharde veldwegen die mee op en neer gaan met de glooiingen van de akkers. De afgelegde hoogtemeters achteraf liegen er niet om. Ik beklom 160 hoogtemeters en dat zou volgens mijn Garminneke inhouden dat ik 40 verdiepingen op liep.
Ik ontmoet marcherend een paar wilde dieren. Hazen genoeg, fazanten die plots op 5 meter van mijn hoofd verschrikt met veel vleugellawaai de struik uitvluchten waar ze zich veilig achtten. Ik zag ook een Hermelijn (of was het een marter) de veldweg schalks oversteken. Het kon ook bijna niet anders: ik heb weer door de kniehoge tarwe moeten bunkeren omdat de veldweg nuttig gebruikt wordt. Het gevolg was dat mijn lage stapschoenen doornat zijn en dat mijn tape rond de zere teentjes begint te lossen en door de druk ook pijn veroorzaakt. Ik loop recht op de kathedraal van Saint-Quentin af. In de oorlog door de Duitse militie erg verwoest, maar nadien in oorspronkelijke staat hersteld. Mooie glasramen en een torenspits in beton zonder ook maar één dakpan. Aan de voet van de kathedraal van Saint-Quentin (waar volgens Walter de Schelde ontspringt) eet ik met ontblote en dus drogende voetjes mijn broodjes op. Ik ververs de kousen en mijn shirt zodat ik wat droger verder op weg kan. Brute pech wanneer het GR-pad langs het kanaal de eerste 600 meter goed begaanbaar is, maar nadien plots overgaat in een chaotisch struikgewas met netels die op heuphoogte staan. Daar loop ik niet door en ik beslis wijselijk rechtsomkeer te maken en mijn parcours te wijzigen via een parallelle weg. Ondertussen zijn er bordjes langs de weg die me duidelijk doen verstaan dat ik van het département Du Nord ben overgelopen naar het département de lAisne. Het glooit hier wel degelijk en als je af en toe achter je kijkt zie je een deinende natuur waar de kleurenpracht je doet denken aan een zeer lang gebruikt schilderspalet. Geel, groen, bruin en grijs lopen in elkaar over en geven na enige tijd vorm aan een einder die op zijn beurt enige bolheid in zijn horizontale lijn uitstraalt.
Vanavond staan we een 50 meter van het kerkhof, net aan de buitenrand van een piepklein boerendorpje. Voor ons ligt wat lager achter een grasveldje, de bewerkte aarde van al die boerenheren. Af en toe zie je maar hoor je geen tractor in de verte. Het is hier de decibel nul tolerantie. De merel durft al eens wat gerucht-roet in de stilte te gooien, of een overvliegende Turkse tortel (Van Walter geleerd!!), maar al wat dan rest is stilte, silence, ruhe niks lawaai.
Deze namiddag eten we een groenten maaltijdsoep en vanavond zijn het vissticks met spinaziestomp. Alles wat mijn maagje lust.
Morgen is het weer wat moeilijker omdat het meer kilometers zijn, maar geloof me, het loopt hier allemaal nog zeer goed.
Achter mijn handen:
DE OORZAAK VAN DIKKER WORDEN
Eerder in dit verhaal had ik het over een prostaat van drie kilo.
Leopold was na zijn ingreep wel deftig op zijn beide pootjes gevallen, had de draad des bourgondisches levens zeer goed opgenomen en had zich voorgenomen om die drie verloren kilos zeer snel te recupereren. Het was hem goed gelukt, hij vergaarde zelfs nog overschot. Ik maakte een grapje over zijn anti-vermageringsprogramma en de vele kilos overschot die hij etaleerde. Hij had terug een zeer gevat antwoord. Buiten het feit dat zijn herwonnen kilos hem wel wat geld hadden gekost en hij zijn investering wel zag zitten, was er een medisch technische uitleg die wonderbaarlijk paste in zijn uitleg.
Ze hebben tijdens de ingreep een zenuw geraakt waardoor mijn jongeheer zich niet meer kan oprichten, met andere woorden, erecties zijn bij mij niet meer mogelijk. Dus de grote hoeveelheden calorieën die ik destijds verbruikte in mijn intensief seksleven, die worden nu helaas niet meer verbruikt.
Pocher, antwoord ik.
Neen, echt waar, zegt hij. Je moet eens uitrekenen als je tweemaal per week van de grond gaat hoeveel calorieën je daaraan besteedt. In de literatuur staat dat één seksbeurt overeenkomt met een calorisch verbruik gelijkgesteld aan een 100 meter spurt. En, ge moogt gerust zijn, ik heb wat spurtjes gelopen destijds, al was het maar om mijn lijn te behouden. Algemeen gelach natuurlijk, tot het moment dat ik aan Leopold de vraag stel: dan is uw vrouwke ook een paar kilokes aangekomen zeker?
Even een vijf seconden stilte fase. Neen verdorie, zegt hij. Integendeel, ze is op en top model en, erger eigenlijk, ze is sindsdien zelfs nog wat vermagerd. Daar moet ik direct meer van weten se. Dat moet ze mij maar eens uitleggen.
En hij vliegensvlug ongerust naar huis.
