Onder mijn voeten en handen.

Er zijn ogenblikken in je leven dat je echt blij kan zijn, ja, je zelfs euforisch voelt omdat je je vergiste. Zo was mijn sensatie gisterenavond ook. Stel je voor dat een klein landje, België, een topfavoriet als Brazilië zomaar uit de competitie voor de beste voetbalnatie in de wereld kegelt. Brazilië zal deze afgang met de nodige verlatingsangst blijven herinneren, vermoed ik. De halve finale knipoogt en de schittering die onze tricolore natie uitstraalt is pure promotie voor al wie Belgenland niet kent of weet liggen. Maar: gisteren stonden we op een camping die we speciaal uitkozen omdat er wifi zou zijn en we over elektriciteit konden beschikken om de laptopbatterij van voldoende stroom te kunnen voorzien. Onze antenne van TV-Vlaanderen is immers mechanisch uitgevallen en omwille van deze technische panne kunnen we geen TV-journaal of voetbaluitzending via de mobil-home televisie meer bekijken. Plan B is dan kijken op de laptop via streaming op internet. Daarvoor heb je ofwel een wifi-signaal nodig ofwel een 4G verbinding (3G gaat ook maar wordt regelmatig onderbroken). We kozen camping Rio Puron, die via hun website verkondigden dat ze alles in huis hadden wat we nodig hadden. Ter plaatse bleek de wifi enkel te werken in de bar, was er blijkbaar in heel de infrastructuur geen enkel TV-scherm, en was er op het terras (de enige plaats met zwak wifi signaal) geen mogelijkheid om elektriciteit te gebruiken van hun private net. Het gevolg was dat ik na een platte laptop batterij na de eerste helft van Brazillië België een publiekelijke scene maakte waar ze waarschijnlijk vandaag nog zullen over spreken. Men had me ontgoocheld en niemand wou er iets aan doen. Dan wordt ik pas giftig als een adder. Iedereen van de receptie tot de bazin van de camping erbij, en ze gaven me volmondig gelijk maar konden (lees: wilden) er niets aan doen. Tot ik vroeg of ze misschien van een andere planeet waren. Ik meld hen dat wanneer ik betaal voor elektriciteit ik die ook wil krijgen, idem dito voor de wifi. Ik argumenteerde of ik nu de stroom aan de camping plaats afneem of op het terras dat voor hun helemaal gelijk bleef. Blijkbaar was dat niet het geval, en stak daar de angel. Wij vermoeden dat deze camping site de resultante is van een scheidingsprocedure. De camping en de receptie werden na de scheiding gerund door de vrouw met haar 2 zonen. De bar door de ex-echtgenoot alleen. De receptie had met het terras niets te maken zei de mevrouw mij. De barman had met de wifi van de receptie niets te maken zei hij. Dus ik zat in een patstelling: op de kampplaats had ik elektriciteit maar geen wifi. Op het terras wel Wifi van de receptie maar ik kreeg er geen stroom, want de batterij van de laptop was na de eerste helft helemaal leeg ( de 3 aanwezige stopcontacten waren afgesneden van de stroomtoevoer). Toen ik melding maakte dat ik via de internet appreciatie melding zou maken van deze situatie en mij zou gaan beklagen bij de plaatselijke toeristische dienst, kreeg de begripsvolle mevrouw plots toch enige empathie omdat ik als Belg koste wat kost, die match verder wou zien. Ik gebruikte woorden als shame on you poor people without television on such a 4 stars campingsite- risking your 4 stars- outsite inspection). Plots gingen alle deuren letterlijk open en krijg ik een televisiescherm voor mij alleen in de fitnessruimte, weliswaar van Spaans commentaar voorzien, maar dat kon mij niet deren. Terwijl kon ik mijn zenuwen nog wat afreageren op de spinning fiets. De zoon van de uitbaatster bracht mij tijdens de tweede helft nog een flesje bier. To forget the trouble zei hij mij in zijn beste Engels. Dat een echtscheiding mij zou kunnen belemmeren om een match van de rode duivels te zien, dat tart toch elke verbeelding. Ribadessello is een druk havenstadje met heel gezellige verkeersvrije binnenzone. In het weekend leeft ook deze regio van het drukke dagtoerisme. De jachthaven is een visuele streling voor alle bootliefhebbers en het fortuin aan vlottend plezier en drijvende aanstellerij dat hier aangemeerd ligt doet mij nooit vermoeden dat Spanje ooit in een zware economische crisis vertoefde. Ik maak nog een broer gelukkig. Er stond een (vuile) KTM Adventure langs de kant, en zonder het te willen moest ik aan Ivo denken. Zijn KTM is voor hem een troetelspeeltje en grote zielsverwant. Ook Sonja uit Herent kwam op in mijn gedachten. Ze stuurde me een heel kort bericht: Je blog is super. Noem het gerust ijdelheid, maar te weten dat zoveel werk toch gelezen wordt, doet deugd. Groetjes aan Josianne uit het verre Herentse s Herenwegveld en Gilberte uit Hoeilaart. Deze avond eten we een gebakken omelet met gebakken patatjes en worstjes in stukken, hesp, en sla. Met een ferm stuk Spaans brood dat veel gelijkenis vertoont met de Franse baguette. Ook de Rosé wijn kan en mag niet ontbreken want wij vertoeven nog altijd op de wolk van gisteren en hier in Spanje is en blijft elk feit en moment een reden om daar een goed glaasje op te drinken. Blijf volgen want morgen is er weer een verhaal.

Senioren zijn blijkbaar volgens wetenschappelijk onderzoek het meest kwetsbaar voor ongevallen en valincidenten in hun onmiddellijke leefomgeving. Een groot deel van de heupfracturen bij deze groep van patiënten kent zijn oorsprong door valincidenten in de eigen woning. Zelf was ik een vijftal maal betrokken bij de revalidatie na een badkuipongeval. Het eerste verhaal betreft een Parkinsonpatiënt van 75 jaar die éénmaal per week met assistentie van zijn hulpvaardig vrouwtje werd gewassen in het bad. De mobiliteit van Hugo was niet al te rooskleurig want de man had reeds in dit stadium van zijn ziekte veel last van de freezing-symptomen, ook al eens motorisch stotteren genoemd. De patiënt wil zijn voet wel verplaatsen maar de spieren die deze actie moeten verwezenlijken krijgen niet de prikkel om te doen wat nodig is. Het resultaat is dan een aaneenschakeling van korte en sputterende ongecontroleerde en schuivende bewegingen. Daardoor verliest de patiënt soms zijn evenwicht omdat de romp al bezig was het zwaartepunt te verplaatsen. Valsituaties zijn zelfs veel voorkomend. Zo wilde Hugo rechtop gaan staan in de badkuip om zo zijn voeten over de rand te kunnen heffen. Bij het zich rechtop drukken moet de steunvoet blijkbaar een kleine fractie naar achter geschoven zijn waardoor Hugo zijn evenwicht verloren heeft. Hij valt voorwaarts met zijn aangezicht op één van die vierarmige kraantjes. De oogkas van zijn aangezicht komt neer op één van die uitsteekseltjes. Het gevolg laat zich raden. Het bot van de oogkas was gebroken en het netvlies afgerukt. Hugo kon zijn oog behouden maar het kunnen zien was hij voor de rest van zijn leven verloren. Het aangezicht heeft gedurende weken nog blauw en geel gekleurd. De badkuip werd sindsdien niet meer gebruikt. De zoon plaatste op de gelijkvloerse verdieping een douchecabine en daaronder heeft Hugo de rest van zijn leven, alle rimpeltjes en plooitjes gespoeld en gereinigd. Mevrouw Celine was een 78-jarige weduwe die haar rustpensioen genoot na een succesvolle carrière als marktkraamster. Samen met haar echtgenoot hadden zij goed geboerd en beiden hebben ze tot aan de dood van haar man van een heel mooi Bourgondisch leventje kunnen genieten. Ze genoten na hun dagtaak zo fel van hun gepensioneerd leven, dat hun beider kinnen zelfs nog konden worden afgelekt. Ze moesten ook voor niemand sparen want kinderen waren er niet. Toen de echtgenoot van Céline stierf, kwam er een zware periode van aanpassen. Alleen de tijd passeren was iets waar ze niet op voorbereid was. Stilletjes aan begon ze een nieuwe sociale kring van vrienden op te bouwen. Een belangrijk element in haar nieuwe structuur was het appartementje aan zee. Vlak boven een brasserie op de tweede verdieping had ze haar bezigheid met kijken naar de voorbijkomende klandizie. Tweemaal per dag ging ze bij de cafébaas een trappist drinken terwijl ze in de voormiddag de krant las. In de namiddag vergleed de tijd tijdens het roddeluurtje met vrienden en vriendinnen van haar leeftijd. Het gebeurde dat Céline voor zes maanden aan zee verbleef en slechts twee of driemaal naar huis kwam. Haar neef (de zoon van haar zus) kwam haar dan halen en bracht haar terug. Die woonde ook vlak naast haar. Tijdens het verblijf aan zee was het haar gewoonte om tweemaal per week met die neef te bellen. Dat is de sleutel gebleken tot de ontknoping van dit verhaal later. Toen Céline op een late septemberavond zich van haar strakke steunkousen trachtte te ontdoen zette zij zich zoals ze dat altijd deed, neer op de rand van het bad omdat ze dan met haar hand beter bij haar voet geraakte. Tot het noodlot eens toesloeg. Bij het verwijderen van die ene kous moet die aanvankelijk wat te gespannen of klem hebben gezeten en door er met een hevigere ruk aan te trekken kwam die plots los, maar de reactie op deze actie was, dat Céline achterwaarts kantelde met haar romp, richting badkuip. De zware val, in combinatie met een draaibeweging met haar hoofd maakte dat zij zich blesseerde aan het achterhoofd. Ze komt terecht in de badkuip, maar ligt met één arm onder de romp en kan deze op geen enkele wijze vrijmaken. De linkerarm kan ze bewegen. Zijzelf blijft bij bewustzijn maar voelt zich door de shock te zwak om rechtop te kunnen staan. Ze klopt met haar vuist op de muur in de hoop een medebewoner te kunnen alarmeren. Helaas, in september is de bezettingsgraad in de appartementen aan zee flink wat lager dan de maand ervoor. Zij krijgt geen gehoor. Céline heeft daar twee nachten en twee volle dagen in die badkuip gelegen. Ze overleefde op water, door de kraan wat open te draaien en met de vingertop water op te slurpen. Nadat de neef op het normale tijdstip geen telefoontje kreeg van zijn tante belt hij de cafébaas op, onderaan het appartementsgebouw. Die vertelt de neef dat hij dacht dat Céline naar huis toe was, want hij had haar de twee vorige dagen niet in de brasserie bediend. Dan komt de reddingsoperatie op gang want iets klopt er niet. De cafébaas krijgt de opdracht om eens aan de deur te gaan luisteren of zij soms niet in huis zou gevallen zijn. Toen zijn interventie ook zonder antwoord bleef omdat Céline te verzwakt was om te antwoorden belde hij de hulpdiensten. De politie vond haar in toestand van onderkoeling en hartfalen. Hijzelf begaf zich met zijn wagen in spoed van Herent naar Oostende. De politie brak de deur open en vond de arme vrouw in penibele omstandigheden. De brandweer kwam eraan te pas om via de ladder en venster op de tweede verdieping het slachtoffer op een draagberrie te evacueren. In het ziekenhuis van Oostende had de spoedarts de mevrouw zeer goed en accuraat opgevangen. Hij had haar toevertrouwd dat van de 100 patiënten op deze leeftijd en in zon omstandigheden, er slechts 1 dit zal overleven. Na een tiental dagen mocht Céline het hospitaal verlaten. De mevrouw werd gerevalideerd voor een rechterschouderletsel en moest naderhand via oefeningen ook reconditioneren. Ze herstelde volledig en gaat nu nog naar zee. De bagage is nu wel wat zwaarder geworden, want ze is voorzien van een alarmsysteem waardoor ze via een druk op haar polsbandje haar neef altijd en overal kan bereiken, dankzij een applicatie die werkt op gps-signaal. Het laatste voorval betreft een 80-jarige onderwijzeres die alleen woont en die bij het nemen van haar wekelijks bad in de badkuip, zich steevast omdraait op haar knieën. Via de steun van beide handen op de rand van de badkuip pleegt ze dan recht te staan, nadat de kuip is leeggelopen. Omwille van de gladheid van de bodem moet er tijdens de oprichtfase wat verkeerd zijn gegaan waardoor de mevrouw met haar schouder tegen de badkraan tuimelt en plat op de buik gaat in de ondertussen leeggelopen badkuip. Door haar geschreeuw en geroep werd de buurvrouw gealarmeerd en via een dubbele sleutel kon de hulp de badkamer binnen geraken en zich vergewissen van de hoogdringendheid van een interventie door gespecialiseerde diensten. Ook hier kwam de brandweer aan te pas. De martelgang om die mevrouw met een gebroken schouder uit die zeer moeilijke situatie te bevrijden, bespaar ik je, maar aan haar verhaal te horen was dit blijkbaar een tragisch en één van de meest traumatiserende ogenblikken die ze onderging sinds haar geboorte. Ze herstelde echter voor 80 percent. De arm voorwaarts naar boven heffen lukt maar tot halverwege, maar dat was voor de patiënte niet zo belangrijk. De pijn verdween en de zelfhulp is nu terug maximaal. Ook hier werd de badkuip vervangen door een inloopdouche met gordijn.