Onder mijn voeten en handen.

Eventjes bootje varen. Bij de planning van deze tocht werd er rekening gehouden met een te nemen veerpont tussen El Puntal en Santona. Enkel de plaats waar ik deze moest nemen had ik totaal verkeerd ingeschat. Ik liep naar de haven van Laredo en dacht daar eenvoudig in te schepen maar de realiteit was wel wat Spaans anders. Tussen mijn virtuele startplaats van de veerboot en de echte aanlegplaats was er zeven kilometer verschil. Gewoon de andere uithoek van het zandstrand. Ik had dus een ideale ochtendwandeling voor de boeg. Meteen kreeg ik een ander cijfertje onder het schermpje af te leggen kilometers. De 28,9 veranderde in 35,9. Reden om asap mijn begeleidende crew in te lichten dat het aankomstuur zou wijzigen. Daarenboven was Murphy ermee gemoeid. Bij de klim even na Santona was er oponthoud omwille van de zeer hevige regen en bijhorend onweer deze nacht. De gevaarlijke klim langs een smal steil pad dat amper 2 voeten breed was, met links en rechts bramen en ruige struiken, liet voorbij steken niet toe. Daarenboven was de modder en de gladde keien een reden om zeer voorzichtig te klimmen, maar nog meer voorzichtig te dalen. Het voorbij steken van al te behoedzame mede-pelgrims was bijna niet mogelijk omwille van het te smalle pad en de langs weerszijden aanwezige ruige flora. Het duurde iets te lang voor mij en de zee van ruimte die onder onze voeten lag daar beneden op het strand hield te lang aan om mij niet wat nerveus te maken. Ik moet toegeven dat ik als oude haast gepensioneerde mij afvroeg wat sommige heel jonge mensen bezielt om dit deel van de tocht op deze manier en met zulke zwakke conditie te komen afwerken. Dit was uiteraard volgens mij veruit de gevaarlijkste dagtocht tot heden maar sta me toe om onbekwaamheid een gezicht te geven. Ik zou niet opschrikken van het aantal ongevallen dat zich voordoet op dit huidig parcours vandaag, gedeeltelijk ook door de onverantwoordelijkheid en de onvoldoende bekwaamheid en fysieke voorbereiding van sommige klimmers. Zeker wil ik niet pretentieus overkomen, maar ik vind het soms een vreemd verhaal en zelfs ongelooflijk wie hier allemaal als pelgrim op het decor verschijnt. Ik heb een grote dosis respect voor velen die zich ernstig prepareren en omwille van de inspanning zichzelf hier wel enkele malen tegenkomen. Maar waar is de grens tussen zelfoverschatting en prestatiedrang zonder kennis van zaken in deze en dus roofbouw op je lichaam en anderzijds een intensieve prestatie die maakt dat je je zelf terecht op een hoger niveau tilt als mens . Dat is maar de vraag. Het was een bedenking die ik maakte wanneer ik sommige deelnemers vandaag gedurende dat uurtje gevaarlijk parcours hoorde gillen, krijsen, vloeken in het Spaans, zelfs wenen na een kleine val in de struiken. Er zijn geen pelgrims meer Sire Mijn tocht vandaag kende een klein lusje omdat ik mijn hoofd bij het klimmen naar beneden richt. Het gebeurt niet gauw maar als je dan aan een afslag vergeet naar omhoog te kijken kan het zich voordoen dat je rechtdoor loopt waar de Camino je naar rechts wil doen gaan. Ik herstel het euvel maar het kost me gauw 1500 meter. Niet zo veel denk je wellicht, maar de warmte en de andere behoorlijk zware kilometers laten een helder besluit na: dit was een zware dag. De natuur is hier nog steeds zo prachtig mooi. De meteo is pertfecto, de voetjes en pezen doen geen pijn meer en het lopen in deze ongelooflijke omgeving zorgen voor een boost die je met een Red Bull niet kan bereiken. Ik vermoed dat er te weinig mensen deze streek kennen of kennis mee maakten. Het staat voorlopig in mijn persoonlijke top-drie en niets doet vermoeden dat deze tocht in een lagere beoordeling zal terecht komen. Het is hier zalig wandelen en bovendien wordt je als wandelaar rechtstreeks betrokken in het alledaagse leven van de populatie alhier. Door hun voordeur te passeren ruik je wat voor eten ze klaarmaken, hoor je hun vertellen en zie je hen werken. Dit deel van Spanje kan ik niet vergelijken met mijn vorige Camino. Prachtig en aandoenlijk mooi, leuk en variabel, wel 40 % zwaarder, maar dat heb ik ervoor over. Vanavond eten we een varkenshaasje met macedonia de venduras, asperges en opgelegde paprikas, met een sausje van ajuin, look en Tijm. Daarbij Frans brood en een Rioja wijntje. Je zou er willen bij zijn he? Morgen wandelen we tot voorbij Santander en zoeken een plaatsje om te overnachten tien kilometer na deze wonderbaarlijke stad. Ik bied je dan een nieuw verhaal. Groetjes aan Josianne en Christian die in Herent een hete warme zomer doormaken. Bedankt aan Guy voor zijn drank-voorstellen.

De natte droom van menig kinesitherapeut in het verzorgingslandschap is zonder meer de revalidatie te mogen uitvoeren van een sporter die goed presteert op nationaal niveau. We moeten daar niet preuts over doen, het streelt uw ijdelheid en meer nog, het krikt uw eigenwaarde naar een hoger echelon als je de lichamelijke herstelprocedure bij een gekende sporter tot een goed einde brengt. Anderzijds kan je het ook je handen massage-dood maken als therapeut, want stel dat je de doelstellingen die je samen hebt bepaald, niet worden behaald, dan kan je slechte reputatie meteen ook nationaal nieuws worden. Ik had een collega die twee jaar na elkaar vrijaf nam tijdens de ronde van Frankrijk om er te kunnen vertoeven in het circuswereldje van de grootverdieners van de wielersport. Na twee jaar had hij het als sportverzorger te midden van deze groten der velo-aarde wel voor bekeken gehouden. Niet dat hij het niet graag of niet goed uitvoerde, maar hij vond het gevoel van zijn pispaalgehalte te groot en dacht dat door zijn verantwoordelijkheidszin de emmer van de vernedering soms overliep. Dikwijls noemde hij die coureurs naast de pot gescheten, dikke nekken. Die ervaring heb ik echt niet gehad. Ik mocht tijdens een trip van München naar Brasschaat, onder organisatie van een bekende professionele voetbalspeler meefietsen. Na de rit werd er elke avond door Joke (mijn dochter) en een viertal andere kinesisten duchtig gemasseerd. Er reden toen ook een paar bekende namen uit de voetbalwereld en de wielrennerij mee met ons. Nooit hebben Joke noch ikzelf één negatieve reactie gekregen op onze vrijwillige massage na elke rit. Integendeel. Persoonlijke bedankingen en waardering voor deugddoende herstelmassage vielen ons telkens elke avond te beurt. Er werd zelfs alvorens een volgende rit startte s avonds al een afspraak gemaakt voor de recuperatiemassage de volgende avond. Sommigen wilden zeer zeker gemasseerd worden. Nog steeds zijn er contacten met bekenden uit die tijd. Ik mocht ooit de provinciale danskampioene behandelen daags voor haar nationaal kampioenschap. Er werd me gesmeekt om een behandeling. Het was aan de andere kant van de GSM verbinding één ellende en verdriet over gans de lijn. Zeven maanden hadden haar danspartner en zijzelf geoefend om een bepaalde choreografie op muziek vlekkeloos te kunnen uitvoeren, morgen op het nationaal danstreffen. Men zou er de Belgische kampioenen klassieke dans bekronen en ze hadden zich hiervoor ook ingeschreven. Zaterdag voor de bewuste zondag doet er zich tijdens de ochtendtraining een onwaarschijnlijke en zeer acute spierkramp voor ter hoogte van bilspier (Gluteus Maximus). Normaal stappen kon niet want het steunbeen kon niet normaal belast worden omwille van de pijn. Na een paar minuten rust bleek al gauw dat dansen niet meer tot de elegante mevrouw haar mogelijkheden behoorde. Laat dat danspaar nu ook met elkaar gehuwd zijn en je kan denken in welke modus deze dansvloerlibellen huiswaarts reden na de ochtendtraining. De echtgenoot was met geen tang aan te pakken van pure frustratie, dus ook niet door zijn echtgenote. Daar passeerde de overgave en inspanning van zeven maanden training aan viermaal per week aan hun beider neus. Je zou voor minder wenend aan de telefoon van een kinesist hangen. De vraag was eenvoudig, de afspraak al iets minder gemakkelijk want ik vermoedde dat het hier een lichte uitrekking betrof van de aanhechting van de grote bilspier die dwars achteraan over je linker en rechterachterkwartier loopt. Ik noem het een minder gemakkelijke afspraak omdat ik telefonisch geen optie durfde te nemen over de haalbaarheid van mijn inspanning om deze pathologie nog te kunnen herstellen voor zondagmiddag 15.00 uur. Ik plaatste de danseres op zaterdagnamiddag 14.00 uur een eerste keer. Na een observatieronde en plichtsbewust onderzoek bleek dat mijn voorheen gemaakte veronderstelling volledig correct was. Na een eerste intense behandeling spraken we af dat er moest gerust worden en dat de poep zoveel mogelijk moest worden afgekoeld met ijsapplicaties. Niet zo een leuk vooruitzicht voor de charmante dame, maar het moest zo maar eens goed komen. Ik sprak verder af dat ik haar op zaterdagavond na een uur of zes herstel nog eens zou behandelen. Toen ik de dame die avond behandelde merkte ik stilzwijgend op dat dit herstel wel degelijk was ingezet. De bilstreek was minder warm, de beweeglijkheid was terug toegenomen, de passieve rekking van de spier was opmerkelijk minder pijnlijk en ook de spierfascia (het vliesje rond de spier) was bij manipulatie veel soepeler, gaf minder weerstand en voelde minder gespannen aan. Mijn, haar, onze hoop nam zienderogen toe. Weer vloeiden er traantjes, maar deze keer van vreugde, want de dansende vloer-streelster kon zelf ook niet ontkennen dat ze zich beter voelde. Zou ik dan toch kunnen deelnemen morgen? Zondagochtend om zeven uur staan beiden in trainingspak in de praktijk. De verplaatsing naar Oudenaarde waar het kampioenschap zou plaatsvinden was toch wel een dik uur rijden en ze wilden zich toch niet afjagen om er bijtijds te zijn Ik denk eerder dat ze in hun bed al aan het trappelen waren van ongeduld, hoop en heimelijke overtuiging. De eerste testonderzoeken bleken fenomenaal te zijn. Ik had de raad gegeven om voor het slapengaan de bilspier goed te beleggen met een laagje Voltaren emulgel en dan deze bil in te pakken met een twee lagen keukenplasticfolie, zodat de gel maar één richting uit kon tijdens de slaap, namelijk door de huid naar binnen. Ze moest ook op bevel van de kinesist slapen met een bil bedekkende boxershort zodat deze folie niet kon loskomen. Ook omdat de bloedvaten en de spier goed opgewarmd bleven en zodoende de goede doorbloeding kon zorgen voor een effectieve evacuatie van de afvalstoffen op de plaats van deze verrekking. Ook zou een foutloze doorbloeding een optie zijn op voldoende aanbreng en bevoorrading van herstellende micro-organismen ter plaatse. De echtgenoot kon met deze laatste beslissing niet zo overweg maar mijmerde groen lachend op dat het was voor het goede doel en hij dus dit ongemak er wel bij zou nemen. Ik heb bij de vrouw een huidkleurige flexie-tape aangelegd. Er werd oppervlakkig afgewerkt met een elastisch druk verleggend verband die de aanhechting van deze Gluteus Maximus danig ontlastte op de aanhechting. Het effect was beter dan ik had durven hopen. In de praktijk werden een aantal uitlokkende bewegingen uitgevoerd aan het sportrek en ook werden uitlokkende stretchtesten opgelegd. Alles bleek negatief wat pijn en kramp betrof. Ik vroeg hen om in slow-motion de moeilijke stukken van de danspasjes eens uit te voeren in de praktijk. Niets dat nog pijn uitlokte, en gracieus werd de lijn afgedweild met hun beide neuzen in dezelfde richting. Het was een privé demonstratie en het optreden deed op zijn beurt mijn neus krollen van blijheid, eergevoel en trots. Alle inspanningen waren duidelijk niet voor niets geweest en zowel de mevrouw als mijnheer waren overtuigd dat ze de wedstrijd zowel mentaal als fysiek zouden aankunnen. Het paar danste zich die zondagnamiddag tot Belgisch kampioen en het verhaal zou zich nog drie jaren na elkaar herhalen. Ze zijn viermaal Belgisch kampioen geworden en uit louter bijgeloof heeft de dame zich regelmatig uitgebreid laten verzorgen voor een wedstrijd. Zeg nu nog dat wij niet het mooiste beroep op aarde mogen uitoefenen.