Onder mijn voeten en handen.

Deze etappe was op papier niet zo zwaar. Er moest ongeveer een 700 meter geklommen en gedaald worden, en volgens het roadbook waren er geen lastige plaatsen. Alhoewel er net voor Serbrayu een schuivende afdaling moest worden afgewerkt over een gladde roestig rode ondergrondsteen. De rotsige glibberige inclinatie van ongeveer 25 percent naar beneden, maakte dat je niet altijd je eigen zwaartekracht onder controle kon hebben. Bij de bedenking dat bij een voetverzwikking, een schuiver of eender welk ander valincident het feestje hier zou kunnen gedaan zijn, matig ik mijn tempo om op die wijze het risico op een kwetsuur te verminderen. Deze tocht vandaag was er eentje om te steriliseren in een glazen bokaal en die elke dag even van nabij te bekijken op je keukentafel. Van zulke tracés kan je blijven snoepen en die wil ik dus zeker koesteren. De ondergrond was voor 90% onverhard en matig golvend met prachtige zichten op de kust en de kliffen alhier. Ik stond op zeker ogenblik 50 meter van de branding in een eucalyptusbos en zag horizontaal door het bos de inbeukende golven tegen de aanwezige rotsen aan de bosrand, langs de kustlijn. Zulke beelden vergeet je niet meer. Natuurlijk moet je daarvoor de kleine paadjes opzoeken en moet er geklommen worden, maar de beelden die hier op zulke bizarre ogenblikken op je netvlies geprojecteerd worden zijn voorstellingen die je sowieso koestert. Het liep ook heel vlot vandaag. Vertrokken om 07.03 rolden de kilometers als vanzelf en heel snel voorbij het tellertje. Na 20 kilometer kon ik mij verfrissen in het stadje Colunga. Aan een waterkraantje leste ik mijn eerste dorst, want mijn vochtballans wordt hier vooral tijdens het wandelen erg op de proef gesteld. Elke dag moet ik onderweg 1 tot 2 maal van T-shirt wisselen wegens te doordrenkt van het zweet. Gelukkig, mijn zweet stinkt niet. Ook at ik er mijn twee reuze boterhammen op ( hier een gesneden brood houdt in dat je een snede brood eet die eigenlijk bij ons de dikte zou hebben van twee boterhammen) en hield er spierpijnen aan over in mijn kaken door mijn mond te ver te moeten openenHet je kunnen verfrissen van je hoofd en je armen met een met water doordrenkte doek die ik meedraag is ook een luxe die ik elke keer weer erg waardeer. Wanneer ik wil vertrekken maakt er op 50 meter voor mij een harmonie zich klaar om op volle straat in vol ornaat een waarachtig muzikaal concert te spelen en het beste te geven van henzelf. Mijn belangstelling wordt gewaardeerd. Fanfaremuziek, iets wat ik bewonder en zeer waardeer. Ik blijf hier een kwartiertje luisteren en vertrek verder tegen mijn goesting. Ze speelden ook zeer goed. Even later haal ik Victor in. Een Spaanse jongen uit Catalonië. We hadden een kort gesprekje en het fascineerde hem dat ik tijdens deze tocht een boek schreef voor een goed doel. Ik gaf de coördinaten van de blog (www.bloggen.be/ondermijnvoetenenhanden) en hij beloofde me deze avond dit artikel te lezen via Google translate. Bij deze Victor, wellicht zien we elkaar nog wel weer voor we beiden in Finistre aankomen. Ook hij loopt het traject tot in het Westelijk punt van Spanje. Een heel vriendelijke jongen die ook met heel veel moed en doorzetting zijn weg maakt. Ik bedank Carine Debecker om haar zeer lovende uitlating over mijn praktijkverhalen en blog. Ik hoop dat je op deze positieve golf nog heel lang verder kan genieten. Zoals leven eigenlijk een momentopname is van elk ogenblik dat je geniet, koestert, lacht, begrijpt, meedeelt, bedroefd bent, kortom leeft, zo moet je ook beseffen dat al dat beleven eindig is. Genieten moet je nu doen en zeker niet uitstellen, want dan zou het wel eens te laat kunnen worden of zijn. Ook al ben ik God niet en ook al ben ik niet heiliger dan de Paus, ik tracht toch heel veel schaafwonden niet bij de zware verwondingen te plaatsen. Positieve mensen trekken me aan, de negatieve mensen tracht ik minstens één meter van mij te houden. Aan Mark vertel ik dat hij me inderdaad is bijgebleven. Ik behandelde U inderdaad met het figuurlijke mes tussen mijn tanden, maar wist dat het meteen goed zat. Je revalideerde zeer sterk en dit resultaat werpt nu nog altijd zijn vruchten af. Tof dat je me mijn strenge therapie na al die jaren toch nog vergeeft. Ik stuur je vanuit een warm maar zwaar bewolkt Noord-Spanje nog vele groeten en hoop dat de interesse in dit Oostrem-project van jullie in Herent en grote omstreken niet stilvalt, want zonder jullie steun haal ik mijn doelstelling niet. Vanavond eet ik bonen in tomatensaus ( wellicht kan ik dan bij die fanfare mee gaan spelen) met varkensgebraad en pasta. Koolhydraten kunnen mijn wandelcapaciteiten alleen maar positief beïnvloeden. Ik ga daar voor de verandering eens een goed fris Spaans pintje bij drinken. Stel het goed in het droge Vlaams Brabant en weet dat ik jullie leed en zweet ook deel. Tot morgen.

Als zelfstandige word je soms nogal eens met de nek bekeken. Meestal door een bepaalde groep van afgunstige lui die zeer goed te definiëren zijn. Je weet dat je die karakters vroeg of laat in de praktijk onder je handen krijgt. Je bent ook zeer goed op de hoogte dat je vroeg of laat eens een sneer uit de pan krijgt en opmerkingen mag en kan verwachten. Wanneer dat ludiek is, lach ik meestal het hardst, maar wanneer het sausje iets te pikant wordt durf ik al wel eens vuur te spuwen, zonder vooraf te blussen met water. Niet dat je om zon uitingen van na-ijver daarom een flamboyante levensstijl dient te bewandelen, maar de minste luxe die je jezelf kan permitteren wordt soms enorm uitvergroot en krijgt absurde verhoudingen wanneer de patiënt er dan nog van uit gaat dat het dankzij hem of haar is dat je deze of gene nieuwe wagen hebt kunnen aanschaffen. Bij de aanschaf van mijn allereerste nieuwe auto in 1987 was het zover. Een gemeentearbeider waarvan de jaloersheid met kolkjes opwaarts zijn schoenen uitlekte zag mijn splinternieuwe wagen op de parking staan. Ik hou van mooie betaalbare wagens, daar ga ik niet omheen. Laat dan die nieuwe wagen een Mercedes break versie zijn en je kan er niet naast zien natuurlijk. De man komt met een hand in zijn broekzak (slecht verankerde houding door gewoontevorming) de praktijk binnen en laat vragend zijn goedendag klinken door zijn probleem aan mij kenbaar te maken: Die sjieke Mercedes hier op de parking, die is precies splinternieuw? Is die van U? Ik antwoord: Bij ons zeggen ze eerst goeiendag en dan worden pas de wereldproblemen opgelost, maar als je het draaiboek wil veranderen, ja, die auto is nieuw van dit weekend geleverd en hij is helemaal van mij. Goeiendag Jomme. Dat had hij niet verwacht. Blijkbaar was hij iets van zijn stabiliteit verloren want plots komt die hand uit zijn broekzak naar buiten geschoten en gaat hij met de handpalm opwaarts gericht en de wijsvinger wijzend naar het voertuig bij het raam staan en zegt iets zachter van toonaard: Awel, dat rechter voorwiel met band en velg, dat heb ik gesponsord. Hem corrigerend, want hij had tot heden toe nog helemaal niets betaald (patiënten betalen bij ons pas na 9 behandelingen): Helemaal nog niks gesponsord hebt gij. Ik sta er dus nog goed voor, ik heb van u nog een wiel met band te verwachten? Maar weet wat ge moet doen Jommeke? We maken een goed akkoord. Ik doe bij u iets minder mijn best. We vragen aan uw huisarts in plaats van 10 behandelingen nog een tiental behandelingen bij. En dan kunt gij in plaats van één wiel, heel de voortrein van mijn wagen sponsoren. Zou dat niet mooi zijn op mijn velgen de melding: sponsored by Jommeke? Hijzelf kon er niet om lachen. Maar nog had ik er niet genoeg van. Ik ging pal voor hem staan en merkte op dat ik datzelfde weekend nog én zaterdag én zondag bij hem aan huis geweest was om zijn acute lumbago te behandelen, zonder één euro extra aan te rekenen. Zijn gelaatskleur sloeg van rood over naar roos om te eindigen in de tint van de mosterd van Dijon. Als wij, zelfstandigen, s avonds aan den toog een pintje drinken, dan spreekt heel het café of dorp ervan. Maar dat wij dat pintje drinken van de hevige dorst van al dat werken en te luisteren naar zeveraars, daar heeft niemand ooit een woord van gesproken he. Ik moet u eerlijk bekennen dat Jomme sinds die ene behandeling zijn handelsmerk als afgunstige gemeentearbeider is kwijt gespeeld. Hij heeft nooit nog maar één jaloerse opmerking over zijn lippen gehad. En of ik deze idiote opmerking met veel plezier even mocht corrigeren, want in aanpassen aan een patiënt ben ik een kei.