|
Om 4.45 uur liep de wekker af na een goede en rustig slaapje van toch bijna 8 uur ! Direkt vanop het balkon een file van atleten bekeken die zich hun nummer op de arm lieten plaatsen. Ikke had nog tijd om eerst nog mn gebruikelijke Overstim-cake binnen te spelen en wat te stretchten. Dan me pas om 6 uur aangeboden in de markeringstent, twas weer zoiet typisch Amerikaans, een soort folie werd bevochtigd en die strip dan afgestreken op je arm. Vandaar direkt naar de Pier waar het al zéér druk was, allemaal met-zichzelf echte Champs wanende, lawaaierige Yanks (en ook andere) ...Eerst nog volunteer gelukkig gemaakt met een oud t-shirtje en dan het water in ! Mn duitse maat Ullie sterkte toegewenst - tzou voor die sympatieke man niet helpen, hij was pas na 2.30 uur terug aan de Pier - en BOEM daar was de verlossende knal reeds ...en zwemmen dan maar, ging beter dan verwacht en tegen het keerpunt aan kwamen de eerste dames bij me - 10min later gestart - het waren net pyrana's zooo agressief die zwommen om mekaars voeten niet te verliezen ! Aangekomen zag ik een tijdsklok met 1.24 erop ...sterk voor mij en dan een zéér rustige eerste transitie gemaakt ! Eens op de bike, gestart zoals Luc Van Lierde me de vorige dag had gezegd, namelijk de twee eerste uren rustig aanvatten ! Maar na 47km begon de MUKELE-wind op te spelen waardoor het zeil van de Penalty box aldaar weggeblazen werd en we vorderden aan 10k/uur. Na 3uur had ik 80k afgelegd, dus mn 6.30 uur zat er nog steeds in, en zie, plots als in een Fata Morgana zie ik daar voor me een paar bipsen/billen in een sexy broekje en een gebronzeerde rug die je enkel op Copacabana ziet ..twas inderdaad een 'Girl from Ipanema and her head looked up at me" wat Italiaans/spaanse woorden gewisseld en met deze kick verder omhoog naar keerpunt Hawi tot ik ineens een fietster omvergeblazen zag worden door de steeds sterker wordende wind, en roerloos bleef liggen ...pret voorbij en de overige 15k tot aan keerpunt mn stuur niet meer durven loslaten ZOOOO sterk/hevig blies die wind ! Terugweg ...opnieuw wind pal op kop ...soepel de rest van de bike afgewerkt en dan nog effetjes de marathon ...waar ik haar terug had voorbijgefietst weet ik niet maar net op Palani Road liep mn Braziliaanse me soepel, gracieus, en smiled voorbij ...voor mij begon het licht dan reeds uit te gaan ...het werd donker,donkerder en eens aan de Energy Lab pikdonder, je zag niks meer voor je ogen, runners liepen bijna pal op mekaar, echt deze strook in het donder is Ironman-label onwaardig ! Het werd stapje per stapje vorderen, aan iedere Aid-station werd geroepen " Two more miles " kwerd er kribbelig van ! Maar de laatste 2 kilometer bergaf vond ik toch nog mn jonge lopersbenen en in een sfeer die niet-te-vatten is over de meet gekomen ! I WAS AN RONMAN !!! In de armen van twee meiden gevallen - wat had mn Braziliaanse nu nog aan me gehad ? - niet meer weten van welke parochie ik was en mn eigen twee girls gevonden ...alle emoties nu echt los ...nog beetje op krachten gekomen in een deugddoende jacuzzi van het hotel en een friskootje gelikt ....een moeilijke nacht tegemoet maar ....ONBESCHRIJFELIJK GELUKKIG !!!!
|
