the story of Daryl Wheatfall Dit is een weblog over Daryl Wheatfall, een onschuldige Afro-Amerikaanse terdoodveroordeelde die sinds 1991 vecht voor zijn leven op de Texaanse dodengang. Hier vind je informatie over zijn strijd voor gerechtigheid, het leven op de dodengang
en de doodstraf in Texas. De auteur van dit weblog is Marjan. Daryl en ik zijn sinds 1994 bevriend.
19-09-2010
Antidoodstrafbrunch
Dag allemaal,
Ik heb samen met een aantal organisaties (Inside/Outside - Within Without Walls - Sint-Egidiusgemeenschap - Amnesty International) de handen in elkaar geslagen om 10 oktober 2010, Werelddag tegen de doodstraf, niet ongezien voorbij te laten gaan. Hoewel in België en de Europese Unie de doodstraf voorgoed tot het verleden behoort, vinden deze organisaties het belangrijk om mee te blijven strijden voor een wereldwijde afschaffing van deze wrede straf. In het licht van het Europese voorzitterschap van België vinden we het nog belangrijker om deze problematiek ook hier in België onder de aandacht te brengen. De Europese Unie, met België als voorzitter, kan en moet het voortouw nemen in de strijd voor de mensenrechten en dus ook in de strijd tegen de doodstraf. Daarom organiseren we op zondag 10 oktober een antidoodstrafbrunch in het Vredescentrum in Antwerpen. Op het programma: 10u: deuren 10u30: inleidende getuigenis door Agnes Steenssens gevolgd door filmpremière 'Dominique's Story' 12u15: nabeschouwing door Marjan Cochez Na het programma zijn er voor iedereen koffiekoeken en koffie/thee voorzien en is er tijd om van gedachten te wisselen of vragen te stellen. De verschillende organisaties zullen er met een stand staan en doorlopend kan u een tentoonstelling van Amnesty International bekijken over de doodstraf wereldwijd. Iedereen is van harte welkom! De inkom en de brunch zijn gratis maar we vragen wel met aandrang om u op voorhand in te schrijven via email (antidoodstrafbrunch@hotmail.com of via de link in de rechterkolom. Via onderstaande link kan u de affiche downloaden en afprinten indien u reclame wil maken! Meer info op: http://www.bloggen.be/antidoodstrafbrunch
Mijn negende reis naar Texas zit er bijna op. Over enkele uurtjes moet ik al mijn moed bij elkaar rapen om het vliegtuig op te stappen maar ik kijk er ontzettend naar uit om terug huiswaarts te keren met weer een koffer vol goede herinneringen. Tijd dus voor een allerlaatste berichtje uit het nog steeds even bloedhete Texas.
Woensdag was mijn taxi meer dan op tijd aan het hotel waardoor mijn ontbijt drastisch werd ingekort en we veel te vroeg aan de unit waren. Het was gelukkig een schat van een taxichauffeur die het schijnbaar wel gewoon was om mensen van en naar de gevangenis te brengen. Hij kende de bewaker die wacht had waar je de parking oprijdt. Het was nog maar 7u30 en ik mocht er eigenlijk pas om 8u zijn. De bewaker wist niet goed wat hij met mij moest aanvangen. Terugsturen vond hij gelukkig geen optie en de taxi nog een half uur laten wachten, zag hij in, was ook niet echt geweldig voor de taxichauffeur.En dus mocht ik uitstappen en plaatsnemen op zijn bankje aan het wachthokje. Ik voelde mij net een klein meisje op het strafbankje. Ik mocht al blij zijn dat ik de parking niet werd afgestuurd zoals vorig jaar. Ik keek toe hoe het personeel van de gevangenis één voor één de unit opreed. Toen ik de dag voordien op Dave zat te wachten omdat mijn bezoek met Daryl voorbij was en zijn bezoek nog niet, viel het me ook al op hoe de bewakers nog steeds voor het grootste deel blanken zijn. Op de dertig mensen die binnenkwamen toen ik daar zat te wachten op Dave telde ik slechts drie Afro-Amerikanen. Het was nu niet anders.
Eindelijk kreeg ik dan toch het teken dat ik mocht beschikken. Ik haastte me naar de ingang want op woensdag is het slechts bezoek van 8u tot 12u omdat de namiddag is gereserveerd voor de media. Hoe later ik me aanmeldde, hoe minder tijd er zou overblijven van onze vier uur bezoektijd. Maar dat was buiten mister Brown gerekend. Hij vond dat eerst alle personeelsleden door de security moesten alvorens ik aan de beurt zou komen. Ik was nochtans eerst. Ik moest ergens in een hoekje gaan staan en wachten. Ik voelde me opnieuw het gestrafte kleine meisje en ik was boos voor de verloren tijd. Uiteindelijk was ik toch als eerste in de bezoekersruimte. Daryl zat om 8u40 tegenover mij. Maar het tijdsverlies kon ons humeur niet bederven. We genoten van ons laatste bezoek al was het anders dan de andere.Daryl hield de tijd nauwgezet in de gaten. Maar er was genoeg te delen om de tijd toch nog heel even af en toe te vergeten. Een laatste keer kroop ik tegen het glas om nog eens drie fotos te laten maken. En toen werd er geroepen dat het tijd was voor iedereen. Ik legde mijn hand tegen het glas en hij de zijne aan de andere kant. Veel valt er dan niet meer te zeggen als de belofte dat ik terugkom. Het deed pijn, zoals steeds, maar het wordt met de jaren moeilijker, om hem achter te laten. Het viel zo vaak tijdens onze bezoeken: I dont want to be here anymore Marjan. I dont want to be treated like a little child. I cannot do it anymore. Twenty years is enough. Ik voel zijn pijn maar sta zo machteloos. Ik kan alleen maar hopen dat Richard een verschil kan maken. Nog een laatste glimp achter het glas, een laatste keer wuiven en toen stond ik weer buiten. Daar stond de oude rode truck van Blackie trouw op mij te wachten en Blackies brede glimlach verzachtte het afscheid een beetje. Ik vroeg hem of hij even wou stoppen bij Lake Livingston alvorens naar huis te rijden. Het deed deugd om mij na twee dagen akelige koude gevangeniseven te kunnen onderdompelen in dit prachtige stukje natuur en de warmte van de zon.
Ik zag het niet meer zitten om nog een keer langs te gaan bij Daryls familie. Dit laatste bezoek en het afscheid had zoveel van mijn energie gevraagd dat ik het liefst gewoon naar huis wou gaan om wat te rusten. De DVD was ook nog niet aangekomen dus ik zou hoe dan ook toch een ander manier moeten bedenken om hem bij Mandy te krijgen. Blackie was er ook niet rouwig om. Zijn werkdagen beginnen om 4u s ochtends en hij had er de voorbije twee weken een fulltime job bij door mij overal naartoe te voeren. Dus was het tijd om ook afscheid te nemen van mijn goede vriend. Blackie en ik net als Daryl en ik, hebben zon immens verschillende achtergrond. Wij zijn opgegroeid in twee totaal verschillende werelden, het wordt me telkens weer duidelijk wanneer ik hier ben, en toch vinden we elkaar. Because we have the same heart zegt Blackie en hij heeft gelijk. En het zijn net de verschillen die onze vriendschap zo verrijkend maken. Helaas is dit voor heel veel mensen, ook hier in the melting pot, nog steeds niet duidelijk. En dan heb ik het niet enkel over de nog steeds zo overduidelijke segregatie tussen blank en gekleurd maar ook over de groeiende haat tegenover moslims. Morgen is het de gedenkdag van 9/11. De voorbije dagen op CNN waren helemaal geweid aan het feit dat één of andere extremistische gek, een priester nota bene, morgen een koranverbranding wil doen in zijn parochie om de slachtoffers van 9/11 te eren. In plaats van dit soort eenmansacties dood te zwijgen (hij heeft ongeveer vijftig aanhangers), heeft dit nieuws ondertussen de wereldpers gehaald. Anderzijds is er een hele controverse ontstaan over de plannen om een moskee te bouwen in de buurt van Ground Zero. Het protest hiertegen is ongelofelijk. Ik zag een erg goed interview op CNN met de imam in kwestie en hij had heel zinnige dingen te zeggen. In mijn ogen is hij net een bruggenbouwer, iemand die met zijn project net de hand wil reiken naar andere (geloofs)gemeenschappen. Maar mensen slagen er niet in om het onderscheid te maken tussen een handvol extremisten die de WTC-torens hebben opgeblazen en bruggenbouwers als deze imam. Er is vrees ik nog een lange weg te gaan.
Dave en ik hadden gisteren graag naar het Belgische consulaat gegaan maar dat is helaas niet meer gelukt. Ook Daryls advocaat, die ik enkele dagen geleden had laten weten dat ik in het land was en dat ik hem graag wou spreken, liet niets van zich horen. Het verbaast me niets. Hij had in 2008 een brief gestuurd naar Daryl met daarin een waslijst aan beloften. Ik had die brief als bijlage bij mijn mail gevoegd en hem gevraagd wat de uitkomst was van de dingen die hij beloofd had te doen voor Daryl. Zijn stilzwijgen spreekt boekdelen.
Bijgevolg had ik een vrije dag om wat te schrijven, te shoppen, te lunchen met Daveszoon Michael en een lange wandeling te maken naar Hermann Park, maar vooral om uit te kijken naar mijn afspraak van s avonds: het weerzien met Jessica en Andre. Het is ondertussen zes jaar geleden dat Dominique Green werd geëxecuteerd maar zoals Jessica terecht zei toen ik haar belde om af te spreken: Sometimes it feels like yesterday.
Jess en ik hadden afgesproken om 19u30. De rest zou ons een uurtje later vergezellen want Dave moest nog een interview geven voor de radio. Het zou ons de tijd geven om wat bij te praten met ons tweetjes. Ik stond haar buiten op te wachten toen ze de met een grote glimlach de oprit van het Maryknoll house opreed. Ze sprong uit de auto en kwam me tegemoet gelopen. We vielen elkaar letterlijk in de armen voor een knuffel die alle pijn en verdriet terugbracht en tegelijk heelde. Het deed zo ontzettend veel deugd om Jessica terug te zien. We wandelden en praatten en tranen kwamen en gingen weer, zelfs nu ik dit schrijf. Jessica zei dat al het verdriet in een klein potje zat in haar hart dat maar zelden wordt geopend. Deze keer vloog het deksel er af. Maar doorheen alle tranen waren er de vele goede herinneringen aan Dominique en lachten we samen om ons gesnotter. Later kwamen Dave, Peggy en Andre erbij. Andre was nog geen haar veranderd. Het deed deugd om hem terug te zien. We genoten met ons vijven van het weerzien en besloten dat het deze keer geen zes jaar mocht duren vooraleer we elkaar terug zagen. Na deze heerlijke avond wandelde ik terug met Jessica naar haar auto die ze bij het Maryknoll house had laten staan. We namen afscheid. Ik beloofde haar een kopie te bezorgen van de film over Dominique waarin ze zelf wordt geïnterviewd maar die ze nog steeds niet heeft gezien.En volgende keer, beloofde we elkaar al lachend, zouden we meer tijd uittrekken om bij te praten en ons hopeloos gesnotter achterwege laten. Een laatste intense knuffel en toen was ook Jessica weer weg.
Afscheid nemen is moeilijk, vooral van Daryl omdat hij nog steeds op de dodengang zit en ik geen zekerheid heb over wat er kan gebeuren. Maar toch wil ik graag hoopvol zijn, zeker nu ik de strijd om zijn leven die al zestien jaar op mijn schouders rust eindelijk door jullie hulp met Richard kan delen die hopelijk een verschil kan maken. Ik laat hier vele goede vrienden achter maar met het geruststellende gevoel dat ze er volgende keer gewoon weer zullen zijn.
Nu is het voor mij de hoogste tijd om terug naar huis te keren. Ik kijk er ontzettend naar uit!
Tot in België
Marjan
Ps. De strijd gaat door, ook als ik terug in België ben!! Dus noteer alvast dit in jullie agenda: op zondag 10 oktober organiseren we in het Vredescentrum in Antwerpen een antidoodstrafbrunchter gelegenheid van de werelddag tegen de doodstraf waar we de film Dominiques Story (Dominique Green) zullen vertonen. Zo krijgen de mensen uit mijn verslagjes en mijn boek ook voor jullie een gezicht. Hou dit weblog in het oog. Er volgt gauw meer info. De inkom is gratis maar inschrijven is verplicht zodat we weten hoeveel koffiekoeken en drank we moeten voorzien.
Ik lig deze keer op een kingsizebed in een hotelkamer in de Super8 in Livingston. Ik heb dan toch maar besloten om niet meer terug te gaan naar Eileens guesthouse naadvies van Richard. Hij wist te vertellen dat er een onderzoek loopt naar een aantal familieleden en vrienden van gevangenen die via een bewaker zouden drugs binnensmokkelen en dat Eileens guesthouse geviseerd wordt omdat er vermoedens zijn dat daar de drugs wordt geleverd. Ik weet niet wat er van aan is maar ik vond de informatie alleszins verontrustend genoeg om geen onnodige risicos te lopen. Het laatste wat je hier in Texas wil is in aanraking komen met de politie of justitie. En dus voel ik me nu heel even een prinses in mijn luxe hotelkamer.
Het ontbijt gisteren met Mandy was erg gezellig. Ze zat al op mij te wachten toen ik toekwam en kwam me tegemoet gesneld met een brede glimlach toen ik de Ihop doorkruiste op zoek naar haar. Ze zag er stralend uit. Ik werd verwelkomd met een uitgebreide knuffel. Ik heb ontzettend genoten van ons ontbijt en de tijd samen en zij genoot zichtbaar mee. Ik had, net als voor James, Regi en Blackie, een kopie mee van mijn boek waarin ik een lange boodschap voor haar had neergeschreven en de fotos die An vorig jaar maakte. Ze was er bijzonder opgetogen mee. Ik vertelde haar hoe blij verrast ik was geweest met haar smsje en haar idee om samen te ontbijten. Het deed deugd om met haar alleen te zijn en vrijuit te kunnen praten. Ik zei haar zoals elk jaar dat ik haar zo graag wou meenemen naar de gevangenis om Daryl te bezoeken. Toen ze, ook zoals elk jaar zei, dat ze er nog niet klaar voor was, vroeg ik haar waar ze zo bang voor was. Wat ik al die tijd wel wist sprak ze nu ook zelf uit. Ze is bang om Daryl terug toe te laten in haar leven om dan opnieuw afscheid te moeten nemen als hij geëxecuteerd wordt. Wat kan ik er op zeggen. Ik kan haar uiteraard geen enkele garantie geven dat dat niet zou gebeuren. Daryl zit nog steeds, zoals ze terecht zegt, op death row en zolang hij daar zit is de kans reëel. Toch zal ik blijven proberen om haar te overtuigen met me mee te gaan. Toen we na twee uur doorgingen gaf ze me haar nieuwe gsm-nummer en een klein engeltje om aan mijn gsm te hangen. An angel for an angel. Toen ik vroeg of ze nog een boodschap had voor Daryl voor wanneer ik de volgende dag op bezoek zou gaan zei ze: Tell him that I said hi, that I love him a lot and that I am praying for him. Het leek me een mooie boodschap om mee te nemen naar Livingston. s Avonds kreeg ik nog een smsje om me te bedanken.
Galveston was een welkome ontspanning in deze drukke en vermoeiende twee weken. Ik genoot van blote voeten op het strand, het warme zeewater, storm Hermine die voor hoge golven zorgde en het gezelschap van Dave en Peggy. De regen bleef gelukkig uit tot we weer in de auto zaten en huiswaarts reden.
En vandaag heb ik er mijn derde bezoek aan Daryl op zitten. Het was opnieuw een heel fijn bezoek en Daryl was opgetogen over alle verhalen die ik voor hem mee had over zijn famillie, Blackie, Richard en zijn mama. We lieten traditiegetrouw twee fotos maken. Morgen volgen er nog twee. Ik haat dit deel van het bezoek het meest. Fotos maken en het afscheid. Afscheid nemen is voor morgen. Het valt me steeds zwaarder. Een laatste bezoek is altijd anders dan de andere. Het vergeten waar we zijn is moeilijker, de tijd veel meer aanwezig. Toch ga ik proberen om nog te genieten van onze laatste momenten samen. Daarna ga ik nog even langs Daryls familie en de DVD binnenbrengen bij Mandy.
Donderdag wordt nog een drukke dag. Als het lukt wil ik nog even langs Daryls advocaat. Dave wil graag dat we nog proberen een afspraak vast te krijgen op het Belgisch consulaat om België te betrekken bij de strijd tegen de doodstraf nu België voorzitter is van de EU en s avonds hebben we afgesproken met Jessica, de vriendin van Dominique Green die ik in al die jaren niet meer heb teruggezien. Het is een ontmoeting waar ik ontzettend naar uitkijk.
Er volgt ongetwijfeld nog een allerlaatste berichtje voor ik terug op het vliegtuig stap naar België.
Net afscheid genomen van Richard, na een laatste lunch samen. Zijn plan van aanpak is duidelijk en ik heb er vertrouwen in dat hij hoe dan ook de juiste man op de juiste plaats is, welke richting het onderzoek ook uitgaat. Het zal echter zaak zijn om Daryls vertrouwen te blijven vasthouden. Richard is met verschillende zaken tegelijk bezig en sommige ervan hebben deadlines omwille van een nakendeexecutie. Ik begrijp heel goed dat Daryls zaak niet zijn eerste prioriteit is op dat ogenblik. Maar Daryl zijn geduld wordt al twintig jaar op de proef gesteld en de omstandigheden waarin hij moet overleven maken van elke dag er één te veel. Ik kan alleen maar hopen dat hij het nodige geduld zal opbrengen om Richard zijn werk in alle rust te laten doen.
Gisteren zijn we, na een pannenkoekenontbijt met zwarte bosbessen bij Ihop (iemand de film I am Sam gezien?) samen naar Daryls papa en broer gereden. Ik wou er nog een deel van Daryl zijn spullen gaan afgeven en voor Richard was het een kans om nog eens met de familie te spreken. Brihana was er aan het kuisen. Ze is het nichtje van Daryl (de oudste dochter van zijn zus Cynthia) en ik ken haar van toen ze nog bij James woonde terwijl Cynthia in de gevangenis zat. Ondertussen is ze 22 en getrouwd. Haar nog even jonge echtgenoot was net terug van Bagdad. Hij had lange tijd gevochten in Irak. Het leger is helaas vaak het enige redmiddel om nog te ontsnappen uit de spiraal van armoede. Brihana vertelde me dat haar jongste broer Catrel in de gevangenis zat voor twee maanden voor bezit van Mariuhana. Hij is 19. Katrel was 10 of 11 toen ik hem voor het eerst ontmoette. Een verlegen, verstandig, lief kind met een toekomst die volledig gehypothekeerd wordt door zijn afkomst, de wijk waar hij is geboren en opgegroeid. Catrel heeft zijn school niet afgemaakt en het zal vrees ik niet de laatste keer zijn dat hij in de gevangenis terecht komt. Er wordt niets gedaan om deze cirkel te doorbreken. Het brak mijn hart toen ik het hoorde. Ik kan hem mij nog zo voor de geest halen toen ik hem voor het eerst zag. Het is zon zonde en ik kan alleen maar machteloos toekijken. Ik vroeg Brihana het adres van de gevangenis. Dat had ze niet. Ik zal het wel vinden op het internet zodat ik hem een kaartje kan sturen en aan Daryl kan vragen om hetzelfde te doen. Misschien kan Daryl nog wel van betekenis zijn voor zijn neefje dat hij nooit heeft gekend.
Toen het tijd was om door te gaan en Richard al weer buiten stond nog wat te praten met Regi, ging ik nog even naast James op de bank zitten. Hij leek zo ontzettend kwetsbaar. Ik begrijp nu ook waarom hij Daryl al een tijd niet meer is gaan opzoeken. Ik gaf hem de fotos die An vorig jaar had gemaakt. Ze zijn mooier dan de fotos die je in de gevangenis kan laten maken. Hij was er erg blij mee. Hij nam mijn hand in zijn handen en bedankte me voor alles wat ik voor Daryl doe en dat al zovele jaren. Hij zei dat hij erg blij was dat ik Richard had aangeworven. Het was zijn overtuiging dat als we dit 20 jaar geleden hadden kunnen doen, Daryl nooit op death row zou zijn beland. Ik kon hem alleen maar bijtreden.
Na een middagje verplichte platte rust om de opkomende ziektekiemen de kop in te drukken (het contrast tussen de hitte buiten en de vreselijke airco binnen maakt een mens ziek), kwamen Dave en Peggy me oppikken om samen te eten en naar de boekenwinkel te gaan. Toen we rond tien uur terug naar de Maryknoll reden hoorde ik een berichtje op mijn gsm. Thuis kon het niet zijn omwille van het zeven uur tijdsverschil. Het bleek zowaar een smsje van Mandy, Daryls mama: Marjan, lets have breakfast monday morning 9 am ihop meyerland. Dit berichtje op zich, deed zoveel deugd! Hoewel ik met haar al had afgesproken dat ik woensdagavond zou langskomen, nam ze nu plots zelf initiatief. Ik stond versteld. Er was slechts één probleem. Ik heb geen auto en kon er dus niet geraken. Maar dat was buiten Blackies grote hart voor Daryl gerekend. Toen ik hem deze namiddag vertelde over het berichtje van Mandy, toen we eindelijk rustig zaten bij een kop koffie en taart, nadat we veel te lang hadden moeten wachten in de Office Depot om Daryls schrijfpapier en enveloppen te laten leveren, twijfelde hij geen seconde. Hij wist waar het was. Hij zou me oppikken, daar afzetten, ondertussen bij zn mama gaan en me daarna terug brengen. Hij was even verrast als ik over het berichtje en vond dat ik deze kans echt niet mocht laten liggen. Hij vond het te belangrijk voor Daryl. Ik sputterde nog even tegen, hij doet al zoveel voor Daryl zonder er iets voor terug te krijgen, maar ik wist dat hij gelijk had. En dus stuurde ik een berichtje terug naar Mandy met de boodschap dat ik er zou zijn en de vraag of het voor haar nog ok was. Nog geen tien minuten later kreeg ik bevestiging: Marjan, Ill be there at 9. Ill see you soon. Mandy.
Het geeft me weer hoop dat ik er kan in slagen om Daryl en zijn mama terug samen te brengen. Het zou zo geweldig zijn. Ik had het er nog over met Daryl tijdens mijn laatste bezoek. Hij zei: it would be an emotional washing. Ik vertelde de bewaakster dat ik graag Daryl zijn mama wou meebrengen volgende week en of ze mij kon vertellen of dit mogelijk is met mijn special visits. Ze kon het niet zeggen maar ze belde onmiddellijk naar de wardens office om het voor ons uit te zoeken. Helaas kreeg ik te horen dat ik zou moeten kiezen, ofwel mijn acht uur special visit, ofwel twee uur samen met Daryls mama. Dit is geen eerlijke keuze lijkt me. Vier uur inruilen voor twee, ok, maar toch geen acht uur. Maar zowel Richard als Dave hebben al beloofd dat ze Mandy naar de gevangenis willen brengen en met haar mee naar binnen willen gaan zo gauw ze beslist dat ze wil gaan.
Nu is het tijd om te slapen en morgen zien we wel wat het ontbijt bij ihop brengt. Ik kijk er alleszins erg naar uit!Daarna ga ik met Dave en Peggy de toerist uithangen in Galveston aan de Texaanse kust. Dat beloofd een leuke dag te worden al hebben ze wel aangekondigd dat tropische storm Hermine de kust nadert en vanaf morgen aan land komt.
Ja hoor, ik lig er weer. Ik moet hier eens met de broeders praten denk ik. Misschien kan ik de zetel wel laten overvliegen naar België Ik heb net genoten van een heerlijk ontbijt: een kop koffie, een eclair en een reuzenbord vol gesneden vers fruit (het is hier net de periode van de watermeloenen). Op minder dan 100 meter van de Maryknoll house is een klein Frans bakkertje waar je ook kan zitten. Ik heb er nog geen Frans gehoord maar het is er wel verfijnder dan op demeeste andere plaatsen en de koffie wordt er geschonken in een gewone mok en niet in een vaas. Voor mij was het een ideaal moment om mijn gedachten wat te ordenen en mijn huiswerk te maken voor Richard.
Gisterenmorgen hebben Richard en ik terug zon drie uur samen doorgebracht. Je kan je afvragen waarover we nu nog eens drie uur konden praten. En toch was het geen overbodige luxe. Ik heb Richard heel open en eerlijk alles verteld wat ik weet en niet weet, wat mijn veronderstellingen zijn, wat ik denk dat er is gebeurd. Maar tegelijk besef ik heel erg goed dat ik zestien jaar ben meegegaan in Daryls verhaal en dat het niet eenvoudig is om daar ook weer afstand van te nemen wat nochtans nodig is om zijn zaak in alle openheid opnieuw te kunnen bekijken. Ik weet vandaag maar één ding met zekerheid en dat is dat Daryl geen eerlijk proces heeft gekregen en dat hij is veroordeeld op basis van verdraaide waarheden door gemanipuleerde getuigen die beiden hun eigen vel wilden redden. Toen ik Richard vroeg wat zijn buikgevoel hem zei nadat hij Daryl had bezocht, moest hij toegeven dat hij nog geen enkel idee had. Het is niet makkelijk om met jullie te delen wat het besef dat er nu zal worden gegraven naar de waarheid met me doet, welke gevoelens dit oproept. Mijn grootste bezorgdheid is: wat als blijkt dat Daryl toch niet de waarheid heeft verteld al die tijd? In mijn hart maakt het al lang niets meer uit maar hoe laat je hem dan toch in zijn waardigheid? Het is duidelijk en tegelijk een hele geruststelling dat Richard alle opties openhoudt en Daryl hoe dan ook wil helpen. Ofwel vinden we voldoende bewijs dat Daryl echt niet op de plaats van de moord was. Als deze piste echter niets oplevert dan zal Richard er alles aan doen om te bewijzen dat Daryl niet diegene was die geschoten heeft. Ik heb er hoe dan ook vertrouwen in dat wat de uitkomst ook wordt, het proces op zich ook al louterend zal zijn en hopelijk ook Daryl en zijn familie terug dichter bij elkaar kan brengen. We zijn gezegend met iemand als Richard om deze weg af te leggen. Zijn achtergrond, het feit dat hij als hispanic zelf opgroeide in een arme wijk in Houston, in gelijkaardige omstandigheden als Daryl maakt dat hij een stap voor heeft.
Richard moest rond twee uur al weer weg om een getuigenis voor te bereiden voor de rechtbank dus belde ik Blackie om eerst bij zijn mama en dan bij Daryls familie langs te gaan. Toen we de oprit opreden van Daryls papa, was ik gepakt door de staat waarin het huis zich bevond. Het leek wel een stort. Binnenin was het niet beter. Hun armoedige situatie lijkt nog verder achteruit te zijn gegaan. Het deed deugd om iedereen terug te zien. James lag wel in bed en zag er ontzettend kwetsbaar uit. Regi vertelde dat hij enkele dagen in het ziekenhuis had gelegen maar dat ze helemaal niets hadden gevonden. Volgens Regi zit het in zijn hoofd. Ik wist niet goed wat te denken, laat staan wat ik volgende week aan Daryl moet vertellen. Ik heb James dan ook maar kort gesproken. Hij was erg opgetogen met het feit dat ik Richard had aangeworven. Toen ik hem vroeg of hij niet te verzwakt was om Richard opnieuw te ontmoeten en met hem te spreken zei hij dat hij nooit te zwak zou zijn om met iemand te spreken die zijn zoon wou helpen. Regi was weer bijzonder opgetogen met mijn bezoek en met de kopie van mijn boek dat ik voor hen had meegenomen. Ook al is het in het Nederlands en begrijpt hij er bijgevolg niets van. Ik heb weer ontzettend genoten van met mijn twee vrienden over de Amerikaanse samenleving en de politiek te discussiëren. Hun vertrouwen in Obama is nog onaangetast. Volgens hen heeft hij al vele goeie dingen gedaan die echter de media niet halen. En zij lijken als geen ander te begrijpen dat hij een zware rugzak heeft geërfd van Bush en dat hij beperkt is in wat hij als president kan realiseren op die korte tijd dat hij al president is. En ook zij denken dat vooral een tweede ambtstermijn een verschil kan betekenen. Als ik zie in hun vreselijke armzalige situatie James en Regi nog steeds leven, dan is Regis humor en de manier waarop hij omgaat met zijn eigen situatie bijzonder inspirerend. Ik wou eigenlijk ook graag nog langs Daryls mama gaan maar het was al laat. Regi belde haar op om te zeggen dat ik er was en ik kreeg al meteen de telefoon in mijn hand geduwd. Ze klonk ontzettend moe (ze werkt nog steeds twee jobs) maar ze zei dat ze blij was dat ik was en dat ze me erg graag terug wou zien. We hebben volgende woensdag afgesproken, na mijn laatste bezoek aan Daryl. Ik had haar vorig jaar beloofd dat ik de DVD zou meebrengen van Telefacts zodat ze Daryl zou kunnen zien. Ik was het helemaal vergeten maar Daryl deed er mij aan denken tijdens ons eerste bezoek. Eén mailtje naar huis was voldoende om het probleem op te lossen. De DVD is al onderweg met de post en zou voor woensdag hier moeten zijn. Wat zou ik zijn zonder al die steun van mijn thuisfront!! Vandaag heb ik ook nog enkele fotos laten ontwikkelen die An vorig jaar heeft kunnen nemen met haar digitale camera toen ze Daryl interviewde voor de reportage. Die kan ik dan ook bezorgen aan Daryls familie. Het was al laat en donker toen ik uitgeteld in mijn bed kroop maar ik was blij met wat ik had gedaan.
Straks rond vier uur komt Dave me oppikken. Door de drukte van de voorbije dagen hebben we nog niet veel tijd gehad om samen door te brengen. Maar vanavond staat er niets op het programma. Het enige wat nog moet gebeuren vandaag is een bezoekje aan Office Depot om een nieuwe voorraad enveloppen, briefpapier en carbonpapier te laten leveren in de gevangenis voor Daryl. De rest van de dag ben ik off duty.Ik ga wat in de boekenwinkel snuisteren. Ik moet zeker twee exemplaren kopen van Texas Tough, eentje voor Dave en eentje voor Blackie om hen te bedanken en verder heb ik vandaag alle tijd om wat te snuffelen voor cadeautjes voor het thuisfront. Al ziet het er nu al wel naar uit dat ik een grotere koffer nodig heb om terug naar huis te keren omdat Daryl weer twee grote netzakken vol met tijdschriften, strips en boeken heeft meegegeven. Sinds de cameras zijn geplaatst en big brother het reilen en zeilen van de bewakers in het oog houdt worden alle regels strikt toegepast. In alle cellen werd met de grove borstel kuis gehouden en alles wat niet in die ene box past moest worden weggegeven of weggesmeten. En voor alles heeft hij wel een bestemmeling. De strips zijn voor mijn kids, de National Geographics en andere tijdschriften moeten naar de klas van mijn oudste stiefdochter en de boeken mag ik houden. Dat ik met al die bijkomende kilos niet zomaar het vliegtuig op kan stappen, daar staat Daryl niet bij stil. Dat wordt dus nog een gepuzzel.
Morgen ga ik terug op stap met Richard. Dan leggen we onze beide plannen van aanpak (mijn huiswerk) naast elkaar en maken we op basis hiervan een planning op. Daarna trekken we naar South Park. Ik kijk er naar uit. Het geeft me het gevoel dat ik eindelijk iets wezenlijks kan doen voor Daryl.
Vele groetjes en dank voor alle lieve mailtjes die ik alweer in mijn mailbox mocht aantreffen,
Ik lig opnieuw lang uitgestrekt in mijn heerlijke zetel en heb ondertussen al door dat dit mijn vaste stek wordt om even tot rust te komen tijdens dit verblijf in Texas. Deze ochtend heb ik eindelijk na ettelijke lange telefoongesprekken, Richard Reyna ontmoet. We hadden afgesproken om samen te ontbijten. Richard is duidelijk een ontzettend integer man die met een eindeloze openheid en empathie elke mens die zijn weg kruist tegemoet treedt. Uit zijn verhalen, hoe hij praat over de mensen die hij in al die jaren heeft trachten te helpen, blijkt een prachtmens. Het was een verademing om hier in Texas met iemand te kunnen spreken die in het rechtssysteem heeft meegedraaid maar die op dezelfde manier naar de oorzaken van criminaliteit kijkt als ik. Richard was vroeger een politieofficier maar is ondertussen al 23 jaar werkzaam als private investigator. Toen ik hem vroeg waarom hij was gestopt zegde hij dat hij niet langer kon meedraaien in een politieapparaat dat werkt met twee maten en twee gewichten. Ik ben erg dankbaar dat ik dankzij mijn boek en met de steun van jullie allen iemand als Richard heb kunnen aanwerven. Morgen hebben we opnieuw afgesproken voor het ontbijt en daarna trekken we er heel de dag samen op uit. Kunnen samenwerken met Richard doet deugd omdat het de hoop genereert die Daryl zo broodnodig heeft om te kunnen overleven op de dodengang. Maar het maakt me anderzijds ook zo boos. Waarom moeten we nadat iemand twintig jaar heeft doorgebracht in één van de strengste gevangenisregimes in Amerika, nog beginnen met zijn onschuld trachtten te bewijzen? Zelfs als Daryl heeft gedaan waarvoor hij op de dodengang is beland, dan nog heeft hij een ontzettend lange gevangenisstraf uitgezeten en lijkt het mij de hoogste tijd voor een tweede kans. Het had zo mooi geweest moest hij vandaag de gevangenis kunnen verlaten en met het bij elkaar gespaarde geld met mijn boek en lezingen, een echte nieuwe start kunnen maken in plaats van het geld aan Richard moeten geven.
Ondertussen zitten ook mijn eerste twee bezoeken aan Daryl er al weer op. Gelukkig heb ik nog het vooruitzicht van nog eens 8 uur bezoek volgende week. Het waren twee heerlijke bezoeken. We hebben allebei ontzettend genoten en heel erg veel gelachen. Het deed zon deugd om hem zo goedgezind en vrolijk te zien. Om heel even te kunnen vergeten waar je bent. Hoewel tussen het gelach door ook meer dan eens het verdriet kwam bovendrijven. Im growing old in here, het viel meermaals en het breekt mijn hart als ik het hem hoor zeggen. Het verdriet van zoveel verloren jaren, twintig in december, het verdriet geen kinderen te hebben, geen eigen gezin, het verdriet geen vrouw te hebben die hem uniek vindt en die de rest van haar leven met hem wil delen om wie hij echt is, het verdriet van geen enkel perspectief te hebben op een toekomst en het verdriet om de onmacht van zijn eigen lot niet in handen te hebben. De pijn was met momenten heel zichtbaar aanwezig maar gelukkig ook heel vaak heel erg ver weg. En wat hadden we een geluk met de bewaakster. Een vrouw van ergens in de vijftig en een geweldige schat. Ze vertelde me dat ze al meer dan 20 jaar in de gevangenis werkte en Daryl al even veel jaren kende en goed met hem kon opschieten. De eerste dag gaf ze ons met een lach en een knipoog vijftien minuten meer bezoektijd, de tweede dag zelfs meer dan een half uur. De zo gehate Times up mam viel deze keer niet en de menselijkheid waarmee deze vrouw de gevangenen en de bezoekers behandelden maakte zon wezenlijk verschil. Toen ik naar buiten ging vroeg ik haar of ze de volgende week ook wacht zou hebben en ze knikte. Ik vertelde haar wat een verschil het betekende om iemand als haar in de bezoekersruimte te hebben en er verscheen een grote glimlach.
Tussen mijn eerste en mijn tweedebezoek aan Daryl leek het mij verstandig om een nachtje in Livingston te blijven. Het zijn twee vermoeiende ritten tussen Livingston en Houston uitgespaard en het was weer eens wat anders. Ik vond mijn onderkomen in Eileens guesthouse vlakbij de unit. Agnes, een vriendin en strijdgenoot tegen de doodstraf, van Inside Outside (www.stichting-inside-outside.org) verbleef er ook en het gaf ons de kans om na zovele jaren apart naar Texas te reizen, eindelijk ook eens samen in Texas te zijn. Hoewel ik erg genoten heb van Agnes aanwezigheid was het gastenverblijf voor mij een erg bevreemdende plaats. Het kwam er om (Europese) meisjes een betaalbaar onderdak te geven tijdens hun bezoek aan de Polunsky Unit. Een nobel doel en een absolute noodzaak want de unit ligt niet bepaald in het centrum van een grote stad. Alleen de invulling van het gastenverblijf was voor mij een brug te ver. Overal aan de muur hingen uitvergrote fotos van meisjes en hun vriend op de dodengang, voor mij een vorm van misplaatste verafgoding. Het is moeilijk te omschrijven welke sfeer de plaats uitademde maar het was alleszins geen plaats waar ik me kon thuis voelen. De verliefdheden, trouwpartijen, het kicken op, het staat zo ver van de vriendschap tussen Daryl en mij en van de redenen waarom ik ooit met hem begon te schrijven.
Toen we s anderendaags de parking van de unit opreden leek het alsof de tijd was blijven stilstaan. Een groep van een twintigtal gevangenen uit de gewone populatie was zij aan zij aan de graskant. Verspreid er rond enkele blanke bewakers te paard, het geweer in de aanslag. Ik beeldde mij in, een oude vergeelde foto uit de tijd van de slavernij of de inmate leasing. Ik moest meteen terugdenken aan het boek dat ik net had gelezen Texas tough. In het kader van onze eigen veiligheid mochten we niet te dichtbij komen met onze auto toen we de parking opreden en het doorzoeken van de auto gebeurde dan ook op veilige afstand van de groep gevangenen. De veiligheidscontrole in de gevangenis zelf is er sinds de hele heisa rond de binnengesmokkelde gsms, ook niet soepeler op geworden. Alles moet door een scanmachine zoals op de luchthaven, tot schoenen toe. Zelf moet je eerst door de metaaldetector en zelfs als het ding niet biept krijg je toch een uitgebreide lichaamsfouille met armen en benen gespreid. Tot slot mag je je voetzolen nog eens tonen. Allemaal behoorlijk intimiderend als je het mij vraagt maar ik probeer dit zoveel mogelijk los te laten en te ondergaan. Its part of the game.
Op maandag kon ik op Dave rekenen om naar de gevangenis te rijden, op dinsdag stond Blackie trouw te wachten tot mijn bezoek gedaan was. Ik heb geluk om hier op zovele schitterende mensen te kunnen terugvallen. De lange rit naar huis vloog, ondanks mijn vermoeidheid, snel voorbij.We hadden dan ook weer een jaar bij te praten en daarvoor zijn de Amerikaanse highways een zegen.
Terug in Houston. De TV staat aan en ik zit lang uitgestrekt in een heerlijke ouderwetse zetel, nog niet helemaal bekomen van mijn jetlag en naar binnen gevlucht voor de afschuwelijke warmte buiten (33°). Vandaag is de vijfde gedenkdag van de orkaan Katrina die New Orleans verwoestte. In het nieuws een speech van Obama die naar New Orleans vloog om deze dag te herdenken. Het is voor mij een beeld van contradicties dat symbool staat voor het Amerika van vandaag. Enerzijds hebben de Amerikanen Barack Obama, een Afro-Amerikaanse man, verkozen tot president van hun land. Dit feit op zich is ongelofelijk. We hoeven niet ver terug te gaan in de geschiedenis van Amerika, slechts een paar decennia, om te beseffen hoe geweldig deze verkiezing op zich is. Altijd als ik Obama op televisie zie flits deze gedachte door mijn hoofd. Hij belichaamt de hoop dat het er in Amerika niet meer toe doet of je blank of zwart bent. Maar anderzijds is de segregatie, het racisme nog steeds doordrongen in de Amerikaanse samenleving niet in het minst in het rechtssysteem. De voornaamste slachtoffers van Katrina waren niet voor niets de armere zwarte bevolking en het was niet zonder reden dat de hulp van de federale overheid, toen nog onder bewind van Bush, zo traag op gang kwam. Vandaag, vijf jaar laten zijn in deze buurten nog steeds niet alle huizen, scholen en ziekenhuizen heropgebouwd.
Gisteren was nog een gedenkdag. De verjaardag van doctor Martin Luther King Jrs bekendste speech I have a dream. De droom van King mag dan al een stapje dichter bij de realiteit staan met de verkiezing van Obama, gerealiseerd is hij nog niet. I have a dream is door iedereen gekend. Daarom hier een ander stukje King ter inspiratie voor onze politiekers in België. Ik vond het terug in een boekje dat ik vandaag van Dave kreeg Nonviolent people.
As long as there is poverty in the world I can never be rich, even if I have a billion dollars. As long as diseases are rampant and millions of people in this world cannot expect to live more than twenty-eight of thirty years, I can never be totally healthy even if I just got a good checkup at Mayo Clinic. I can never be what I ought to be until you are what you ought to be. This is the way our world is made. No individual or nation can stand out boasting of being independent. We are interdependent.
An individual has not started living until he can rise above the narrow confines of his individualistic concerns to the broader concerns of all humanity. Every man must decide whether he will walk in the light of creative altruism or the darkness of destructive selfishness. The ultimate measure of a man is not where he stands in moments of comfort and convenience, but where he stands at times of challenge and controversy. The true neighbor will risk his position, his prestige, and even his life for the welfare of others. In dangerous valleys and hazardous pathways, he will lift some bruised and beaten brother to a higher and more noble life.
Het is goed om terug in Texas te zijn. Dave zien op de luchthaven is een heel klein beetje thuiskomen. Vanavond zie ik de rest van de familie terug. Ook Blackie heb ik ondertussen al gehoord aan de telefoon en die is ook weer op post om me overal naartoe te rijden. Gisteren ben ik om acht uur in slaap gevallen, vannacht om vier uur weer wakker geworden van de honger en me op de ontbijtgranen gestort om daarna nog een klein beetje verder te doezelen tot ik om acht uur gewekt werd door de wekker met het geluid van kerkklokken (ik slaap in de gastenkamer van de Maryknoll broeders, met inclusief een hemelse wekker). Na deze iets wat bizarre nacht ben ik met Dave meegegaan naar een misviering waar hij een lezing moest geven over Dominique. Het leek me een goed begin van mijn twee weken hier in Texas en Daves lezing was zoals steeds weer inspirerend. Morgen ga ik naar Livingston voor mijn eerste tweedaagse bezoek aan Daryl (2 keer 4 uur) en blijf ik de nacht daar slapen. Ik kijk er ontzettend naar uit al zorgt het ook steeds weer voor heel wat spanning en zenuwen. Death row is simpelweg een vreselijke plaats om naartoe te gaan. Maar het weerzien met Daryl maakt veel goed.
Ik hou jullie verder op de hoogte van het reilen en zeilen hier in Texas.
Op 28 augustus vertrek ik eindelijk terug naar Texas om Daryl te gaan bezoeken. Het heeft langer geduurd dan oorspronkelijk gepland maar mijn vliegtuigticket is geboekt en mijn 'special visit' voor augustus en september zijn gereserveerd. Op 10 september keer ik terug. Ik hou jullie zeker op de hoogte met af en toe een reisverslag. Hou dit blog dus maar in de gaten. Ondertussen is Richard Reyna eindelijk bij Daryl geraakt. Daryl's advocaat heeft, niet geheel onverwacht, weer erg lang op zich laten wachten om het nodige papierwerk in orde te brengen zodat Richard op bezoek kon. Zowel Richard als Daryl waren heel erg enthousiast over hun eerste ontmoeting! Ook Blackie, Daryl's jeugdvriend, heeft eindelijk na 10 jaar de stap gezet om Daryl opnieuw te gaan opzoeken in de gevangenis. Het boek waarvan sprake in mijn vorig berichtje had ik voor Daryl laten opsturen maar het werd op de censuurlijst geplaatst. Daryl heeft het helaas niet mogen lezen. In zijn laatste brief schreef hij nog dat er nu overal camera's zijn geplaatst zodat alles wordt geregistreerd. De camera's zijn een gevolg van het binnensmokkelen van GSM's door bewakers. Met de camera's hoopt de directie de smokkel tegen te gaan. Maar de gevolgen voor de gevangenen zijn groot. Elke stap die ze zetten wordt geregistreerd. En omdat de bewakers nu zo gecontroleerd worden wordt elke regel extra strict toegepast. Daryl was er niet over te spreken.
Terug van weggeweest na een deugdoende vakantie. En ik had goede vakantielectuur meegenomen! Na mijn lezingen krijg ik wel eens de vraag: waarom schiet Texas er zo bovenuit, wat maakt Texas zo anders? Het boek dat meereisde naar Frankrijk biedt een ongelofelijk inzicht in de geschiedenis van het gevangeniswezen en het strafrechtssysteem in Texas: Texas Tough van Robert Perkinson. Absoluut een aanrader voor wie zich verder wil verdiepen. Het boek legt haarfijn uit hoe de slavernij, na de officiële afschaffing ervan, werd verder gezet in het gevangenissysteem in Texas met het systeem van 'convict leasing' waarbij (doorgaans zwarte en Mexicaanse) veroordeelden tot dwangarbeid werden gedwongen op plantages van rijke grootgrondbezitters. Het boek legt ontegensprekelijk het racisme bloot dat, ook na de adschaffing van de 'convict leasing', het rechtssysteem in Texas tot op heden kleurt. Een boek dat je kippenvel doet krijgen. Op deze link vind je meer info: http://texastough.com/aboutbook/ Ik heb het boek zelf gekocht bij Waterstones in Brussel.
Wat is het een tijd geleden dat ik nog de kans had om wat te posten op mijn blog. Het is heel erg druk geweest de voorbije weken met het geven van lezingen maar vanaf nu is er weer even adempauze tot na de grote vakantie.
Daryl stelt het goed. Hij zit ondertussen gelukkig terug op level 1wat het leven een heel klein beetje dragelijker maakt. Richard Reyna is ondertussen aan de slag gegaan. Hij heeft nog steeds Daryl zelf niet kunnen bezoeken omdat hij wacht op papieren die Daryls advocaat in orde moet maken zodat hij de toestemming heeft. Morgen zou dit hopelijk in orde moeten zijn!
Bijgesloten foto's wou ik jullie niet onthouden. Ze werden in 2009 genomen door het Texas Department of Criminal Justice als reactie op een Public Information Request ingediend door advocate Yolanda Torres. Meer foto's vinden jullie op haar website: http://www.yolandamtorres.com/tdcj-unit-photos Je ziet de cellen op de Polunsky Unit, de kooi waarin ze worden gelucht, de douchecel, enzovoort. Het geeft een goed zicht op de schrijnende omstandigheden waarin Daryl al meer dan tien jaar moet zien te overleven.
Neem even de tijd om onderstaand bericht te lezen van mijn vrienden in Austin van het Texas Moratorium Network. Op 15 juni is de executie gepland van David Powell. David werd in 1978, jawel je leest het goed, 1978, ter dood veroordeeld voor de moord op een politieagent. Hij zit ondertussen 32 jaar op de dodengang en is uiteraard niet meer de man die hij was toen hij de moord pleegde. Hieronder vind je zijn verhaal. je kan David helpen door de petitie te tekenen of een brief te schrijven aan de gratiecommissie!
Aan de slag!
Marjan
Dear supporter of Texas Moratorium Network,
We are working with the attorneys and supporters of David Powell on a campaign to stop his execution now set for June 15, 2010. He was convicted in Austin, which many people believe is the most progressive city in Texas. We are asking the district attorney in Austin to reflect the values of the community and ask the convicting court to withdraw the execution date for David Powell.
We plan to deliver a printout of all the petition signatures in person, but the moment you sign, an email with your name and message will be sent to Rosemary Lehmberg. Right now we have about 1,200 signatures. We need more.
Screening of Film Saving David Powell Thursday, June 3, at 8PM at Cherrywood Coffeehouse in Austin 400 East 38 1/2 Street
David Lee Powell, convicted and sentenced to death in 1978 for the murder of Austin Police Officer Ralph Ablanedo, is scheduled to be executed in Huntsville on June 15, 2010.
In other words, they will be celebrating the death of David Lee Powell.
The Austin Police flooded the courtroom with up to 100 uniformed officers every time David Lee Powell was sentenced, showing the jury that they lived for his death. Now, 32 years after the first trial, even though many officers were not even born when this crime occurred, the torch has been passed.
The Police Association is out of step with the community that its members serve. As police officers, the members of the Association serve with dignity and honor and provide a critical and much appreciated service to the community. As people who celebrate the death of another person, out of some sense of getting even, they bring dishonor to themselves and Austin. Though they will not string David Powell up in a tree, the revelry they plan conjures up those haunting images.
There has been a spirited movement to try to halt Davids execution, spearheaded by a group calling themselves Let David Live. The idea that, after 32 years of living in desperate conditions on Death Row, after his case has been reversed twice, the State of Texas still means to execute this man is intolerable to many people in Travis County. Those people have mobilized to flood the DAs office with letters and calls, asking her to withdraw the death warrant.
David is an extraordinary human being, as the video Saving David Powell and his website will attest. See Davids story at
David held all the promise and hope of the gifted college student that he was in the late 60s. He was an idealist who fell into using methamphetamines, became addicted, and lost his way. By 1978, he was struggling inside a deep speed psychosis, and in this state frightened and paranoid -- he killed Ralph Ablanedo after a traffic stop. David has expressed deep remorse, managed to find ways to invest his life with meaning, served innumerable needs of others on Death Row, teaching and mentoring scores of people, and apologized to Officer Ablanedos family. Except for the terrible murder of Officer Ablanedo, David has no history of violence, before or after this incident even during his 32 years on Death Row.
The public needs to know that the man they are killing has moved in the direction of redemption for three decades and is an immensely valuable and productive human being. They should know that, in the waning years of the death penalty in the history of our country, they are putting to death a man who is utterly unworthy of execution and indisputably worthy of life. They should know that putting David Powell to death is as much a testament to the non-viability of the death penalty as is the execution of people who have been wrongfully convicted.
And the people of Travis County, the most progressive county in Texas, need to know that they are supporting a policy of vengeance instead of true justice.
David has expressed remorse for his actions in 1978. Because of the sincerity of his remorse and the compassionate life he has led while on death row, David deserves to have his sentence commuted from death.
If David Powell is executed, he will be the 460th person executed in Texas since 1982 and the 221st person executed since Rick Perry became governor. He will be the 13th person executed in Texas in 2010.
(bericht van Amnesty International Vlaanderen www.aivl.be )
Troy Davis werd in 1991 ter dood veroordeeld voor de moord op een politieagent. Bijna twintig jaar later zit hij nog steeds in de dodencel, terwijl er twijfel is of hij werkelijk schuldig is.
Er is nooit fysiek bewijs gevonden tegen Troy Davis en zeven van de negen ooggetuigenverslagen blijken niet te kloppen. Ooggetuigen beweren onder druk te zijn gezet door de politie om Troy als dader aan te wijzen.
Troy is al verschillende keren bijna geëxecuteerd. Eenmaal is zijn executie minder dan twee uur voor deze zou plaatsvinden een halt toe geroepen. Op 27 april 2010 besliste een federale rechter in Savannah, Georgia uiteindelijk dat Troy Davis een nieuwe hoorzitting krijgt op 23 juni. Amnesty International wil dat deze hoorzitting eerlijk verloopt.
Geef jouw gezicht aan gerechtigheid
Amnesty maakt momenteel een gigantische foto van Troy Davis, samengesteld uit duizenden kleine fotos van mensen die gerechtigheid willen voor Troy. Je vindt de foto op de tweetalige website (Eng-Fr) http://soutenonstroydavis.amnesty.fr De foto zal wereldwijd op verschillende locaties te zien zijn. Zo voeren we de druk op de Amerikaanse Justitie op en betuigen we onze steun aan Troy en zijn familie.
Stuur een digitale foto van jezelf in en let daarbij op het volgende:
De foto moet een afbeelding van jezelf zijn (geen groepsfotos of foto's van huisdieren).
Zorg dat het een horizontale foto wordt.
Probeer vooral je gezicht te laten zien alleen hoofd en schouders.
Tip: schrijf op een blad I lend my face to justice (ik geef mijn gezicht voor gerechtigheid) en houd dat ter hoogte van je kin tijdens het nemen van de foto.
Agemene voorwaarden: met het verzenden van je foto naar ons, geeft u Amnesty International toestemming jouw foto te gebruiken voor materiaal, zowel print als elektronisch, voor alle acties van Amnesty International voor Troy Davis.
Elke paar dagen wordt het mozaïek van Troy Davis geüpdate met nieuwe gezichten. Ga ook op zoek naar jouw foto. Help ons de solidariteitsbeweging voor gerechtigheid voor Troy Davis groter te maken en stuur deze actie naar vrienden, familie en andere contacten via e-mail, twitter, blog, enz.
De eerste schijf van 5000 dollar is vorige week overgeschreven en Richard is nu echt van start gegaan met de voorbereidingen van het onderzoek. Een aantal getuigen uit Daryls zaak heeft hij ondertussen kunnen localiseren en hij heeft een eerste keer gepraat met Daryls vader, zijn broer Regi en met Blackie, Daryls jeugdvriend. Begin volgende week gaat hij langs Daryls advocaat om de nodige papieren in orde te brengen zodat hij Daryl kan gaan opzoeken in de gevangenis.
Nu maar duimen dat er iets waardevols en bruikbaars uit het onderzoek naar boven komt!!
De locatie van mijn lezing voor Vormingplus in het kader van Kaffee Detinee van aanstaande vrijdag 7 mei gaat NIET meer door in de hulpgevangenis van Leuven. Het beschikbare zaaltje was te klein voor het aantal inschrijvingen. De lezing zal doorgaan in het ACW-gebouw op de Bondgenotenlaan van 19u15 tot 21u15.
Dinsdagavond was ik door Vormingplus uitgenodigd om te komen vertellen over Daryl en de doodstraf in Texas tijdens een gespreksgroep in de gevangenis van Leuven Centraal. Twee weken geleden had ik al deelgenomen, samen met 9 anderen buitenlui en hetzelfde groepje van gedetineerden als dinsdag, aan een gesprekstafel in de gevangenis. In kleine groepjes van 4 (twee mensen van buiten de gevangenis en twee mensen van binnen de gevangenis) praatten we telkens een twintigtal minuutjes rond een bepaald thema, daarna schoven we door. De opzet van de gesprekstafel was bruggen te slaan tussen het leven binnen en buiten de gevangenis, vooroordelen en angst weg te nemen, begrip te creëren. Het klinkt voor sommigen misschien vreemd maar ik heb ontzettend genoten van die avond. Niet dat ik zoveel feitelijke zaken heb bijgeleerd over het leven in de gevangenis. Mijn studies criminologie en mijn jarenlange correspondentie met Daryl zullen hier wel voor iets tussen zitten. Maar ik heb ontzettend veel deugd gehad van het warme, intermenselijk contact. De openheid, het zich kwetsbaar durven opstellen, het zelfbewustzijn ook van hun situatie maar ook van hun daden en de gevolgen. Het was zo verrijkend en bovenal zo menselijk. Er zaten die avond geen 9 gedetineerden en 10 burgers aan tafel maar gewoon 19 mensen met dezelfde dromen en verwachtingen in het leven, eenzelfde nood aan liefde, aan vrienden en familie, aan perspectief in het leven. Alleen is het bij 9 van hen op een bepaald ogenblik even grondig misgelopen. Maar het maakt hen niet minder mens. Ook zij waren ooit buitenlui die nooit hadden gedacht ooit in de gevangenis te belanden. Hoewel die avond mij deugd heeft gedaan heb ik om dezelfde reden ook lang wakker gelegen alvorens in slaap te vallen. Het had me opstandig gemaakt en de zin/onzin van gevangenisstraffen spookte weer door mijn hoofd. Op één na zaten ze allemaal voor een levensdelict en dus minimaal 10 jaar in de gevangenis. Maar tien jaar, ik hoor het zovelen zeggen. Mij lijkt één dag opsluiting al verschrikkelijk. Uiteraard moet er een straf volgen op een delict en niet in het minst wanneer een mensenleven wordt ontnomen. Maar wat moet het doel zijn van die straf? Zijn we als maatschappij niet verplicht om er voor te zorgen dat wie een misstap begaat, na zijn straf, een eerlijke tweede kans moet krijgen? En dat die straf op zich ook een zinvolle invulling krijgt net om er voor te zorgen dat er geen volgende misstap komt? Mensen opsluiten op zich verandert niets aan de onderliggende oorzaken waarom bij iemand ooit de stoppen zijn doorgeslaan. Als ik het goed heb begrepen waren er slechts twee psychologen voor 300 gevangenen. Werken in de gevangenis kon voor ongeveer 25% van de mannen wegens gebrek aan werk. Een loon? Als ik goed reken kwamen ze met een voltijdse job aan een kleine 300 euro per maand, niet eens genoeg om de interest op hun schulden af te betalen. Schulden die ze allemaal hebben door de burgerlijke partij en de gerechtskosten tenzij ze konden rekenen op familie of zelf een klein kapitaal hadden gespaard vóór de feiten. Maar hoe kan je spreken van een nieuwe start na een lange gevangenisstraf als je buiten wordt gezet met een rugzak vol schulden of een onderliggende problematiek die niet werd aangepakt? Zijn er dan echt geen manieren om er voor te zorgen dat zowel de nabestaanden of slachtoffers krijgen waar ze recht op hebben zonder dat dit een nieuwe start hypothekeert? Ons strafsysteem is verre van perfect en er is nog een hele lange weg te gaan. Toch is het niet mijn pessimisme dat het heeft gehaald na deze avond. Er gebeuren zeker ook positieve dingen in de gevangenis niet in het minst door organisaties zoals Vormingplus of De Rode Antraciet die vol overgave trachten een zinvol traject af te leggen met de gevangenen. Maar bovenal kreeg ik een glimp te zien van 9 kwetsbare maar tegelijk veerkrachtige, zelfbewuste mensen waarvan ik overtuigd ben dat ze voldoende wilskracht hebben om met de nodige begeleiding hun beproeving tot een goed einde te brengen.
Ik was dan ook blij dat ik vorige dinsdag terug naar de gevangenis mocht gaan om in diezelfde groep over Daryl te gaan vertellen. Hoewel, niet zonder enige schroom. Ik worstelde er ook wat mee. Hoe ga je vertellen over iemand op de dodengang in Texas aan mensen die zelf in de gevangenis zitten, zonder afbreuk te doen aan de moeilijke situatie waarin zij leven. Ik wou allerminst de boodschap geven dat het in Texas allemaal veel erger is dus dat zij zich gelukkig mogen prijzen. Maar het werd opnieuw een boeiende avond en een leerrijke interactie. Hun oprechte appreciatie voor mijn engagement was hartverwarmend. Het relaas van mijn ontmoetingen in Leuven-Centraal vertrekt dit weekend nog per brief naar de Polunsky Unit samen met de boodschappen die ik Daryl moest overbrengen. Een verbondenheid tussen gevangen over de oceaan heen. Daryl zal dit ongetwijfeld heel erg fijn vinden
Oprechte dank aan de mannen en aan Vormingsplus voor deze kans. Ik ben weer een rijker mens.
Op 7 mei 2010 geef ik een lezing in het kader van Kaffee Detinee. De lezing gaat door van 19u15 tot 21u15 in de Hulpgevangenis van Leuven (Maria Theresiastraat). Iedereen is van harte welkom. De toegangsprijs bedraagt 3 euro en gaat volledig naar Daryl. Je kan ter plaatse betalen maar je dient wel op voorhand in te schrijven bij Vormingplus Oost-Brabant gezien de plaatsen beperkt zijn. Meer info en het online inschrijvingsformulier vind je via onderstaande link:
Ik was helaas een aantal dagen out wegens ziekte waardoor ik jullie niet op de hoogte kon stellen van de afloop in de zaak van Hank Skinner. Ik ga ervan uit dat de meeste het goede nieuws ondertussen zelf al wel gehoord hebben maar voor diegenen die het nog niet weten: Hank heeft op het allerlaatste nippertje (op minder dan een uur van zijn executie) uitstel van executie gekregen van het Hooggerechtshof. Dit is uiteraard geweldig goed nieuws!
Maar het houdt helaas nog niet in dat het DNA zal worden getest. De beslissing is enkel genomen omdat het Hooggerechtshof meer tijd nodig had om de zaak te bekijken. Hoe dan ook leeft Hank nog en dat op zich is fantastisch nieuws. Niet in het minst voor zijn vrouw Sandrine.
Een klein wonder is geschied!! In Harris County, het hol van de leeuw, waar de meeste doodstraffen van Texas werden uitgesproken en waar ook Daryl werd veroordeeld, heeft een verkozen rechter de doodstraf ongrondwettelijk verklaard. Dit heeft verder geen gevolg voor andere zaken maar het duidt, als je het mij vraagt, wel op een veranderend klimaat in Texas! Hoop doet leven! Lees hier het artikel: http://abclocal.go.com/ktrk/story?section=news/local&id=7313890
De executiedatum van Hank Skinner werd een maand uitgesteld en is nu gepland voor 24 maart. Het uitstel had geen inhoudelijke reden maar werd enkel gegeven omwille van techniciteiten. Er werden procedureregels geschonden bij het afleveren van de 'death warrant' waardoor een nieuw doodvonnis moest worden betekend. Zijn advocaten werken ondertussen keihard om een uitstel van 180 dagen te bekomen en de toestemming om het DNA te testen maar voorlopig zonder resultaat. De executiedatum nadert op minder dan 2 weken. Hieronder vind je de brief die de advocaten schreven aan gouverneur Rick Perry om uitstel van executie te vragen. Ook Sam Millsap, een voormalig openbaar aanklager die enkele doodstraffen op zijn conto heeft, pleit in een open editoraal in de Houston Chronicle om Hank uitstel te verlenen en het DNA te laten testen. Je leest zijn opiniestuk hieronder. Ga naar de website van Hank Skinner en kijk wat je kan doen om hem te helpen! www.hankskinner.org
Daryl is met zijn hongerstaking gestopt! Dit doet me ontzettend veel plezier. Zijn vorige hongerstaking had hem niet alleen fysiek maar ook mentaal volledig onderuit gehaald. Ik was erg bezorgd en ben dus heel blij dat hij het deze keer niet zover heeft laten komen. In bijlage vinden jullie een update van hemzelf en meer uitleg bij wat er is gebeurd. Daryl vraagt om volgende mensen te schrijven (je vindt een voorbeeldbrief in bijlage):
Executive director Brad Linvingston PO Box 99 Huntsville, TX 77343
Office of the General Council PO Box 13084 Austin, TX 78711
Administrator for offender grievances PO Box, 99 Huntsville, TX 77320
'Seek answers when writing to these departments, using my grievances and letter to help express your concerns about guards and ranking officials creating problems for prisoners by not following their procedure correctly. Please help shine some light on the problem. The more the better! Thanks, In deep struggle, Daryl'
Wil je een boek bestellen stuur dan een mailtje door op onderstaande knop te klikken. Het boek kost 14,95 euro en, in tegenstelling tot in de boekhandel, gaat de totale verkoopprijs naar Daryl om hem te helpen in zijn zaak.
Help Daryl aan een herziening van zijn proces! Alle hulp is welkom op rekeningnummer 652-9204887-57 (IBAN: BE09 6529 2048 8757)
