Vrijdag 10 september 2010xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dag allemaal,

Mijn negende reis naar Texas zit er bijna op. Over enkele uurtjes moet ik al mijn moed bij elkaar rapen om het vliegtuig op te stappen maar ik kijk er ontzettend naar uit om terug huiswaarts te keren met weer een koffer vol goede herinneringen. Tijd dus voor een allerlaatste berichtje uit het nog steeds even bloedhete Texas.

Woensdag was mijn taxi meer dan op tijd aan het hotel waardoor mijn ontbijt drastisch werd ingekort en we veel te vroeg aan de unit waren. Het was gelukkig een schat van een taxichauffeur  die het schijnbaar wel gewoon was om mensen van en naar de gevangenis te brengen. Hij kende de bewaker die wacht had waar je de parking oprijdt. Het was nog maar 7u30 en ik mocht er eigenlijk pas om 8u zijn. De bewaker wist niet goed wat hij met mij moest aanvangen. Terugsturen vond hij gelukkig geen optie en de taxi nog een half uur laten wachten, zag hij in, was ook niet echt geweldig voor de taxichauffeur.  En dus mocht ik uitstappen en plaatsnemen op zijn bankje aan het wachthokje. Ik voelde mij net een klein meisje op het strafbankje. Ik mocht al blij zijn dat ik de parking niet werd afgestuurd zoals vorig jaar.  Ik keek toe hoe het personeel van de gevangenis één voor één de unit opreed. Toen ik de dag voordien op Dave zat te wachten omdat mijn bezoek met Daryl voorbij was en zijn bezoek nog niet, viel het me ook al op hoe de bewakers nog steeds voor het grootste deel blanken zijn. Op de dertig mensen die binnenkwamen toen ik daar zat te wachten op Dave telde ik slechts drie Afro-Amerikanen.  Het was nu niet anders.

Eindelijk kreeg ik dan toch het teken dat ik mocht beschikken. Ik haastte me naar de ingang want op woensdag is het slechts bezoek van 8u tot 12u omdat de namiddag is gereserveerd voor de media. Hoe later ik me aanmeldde, hoe minder tijd er zou overblijven van onze vier uur bezoektijd. Maar dat was buiten mister Brown gerekend. Hij vond dat eerst alle personeelsleden door de security moesten alvorens ik aan de beurt zou komen. Ik was nochtans eerst. Ik moest ergens in een hoekje gaan staan en wachten. Ik voelde me opnieuw het gestrafte kleine meisje en ik was boos voor de verloren tijd. Uiteindelijk was ik toch als eerste in de bezoekersruimte. Daryl zat om 8u40 tegenover mij. Maar het tijdsverlies kon ons humeur niet bederven. We genoten van ons laatste bezoek al was het anders dan de andere.  Daryl hield de tijd nauwgezet in de gaten. Maar er was genoeg te delen om de tijd toch nog heel even af en toe te vergeten. Een laatste keer kroop ik tegen het glas om nog eens drie foto’s te laten maken.  En toen werd er geroepen dat het tijd was voor iedereen. Ik legde mijn hand tegen het glas en hij de zijne aan de andere kant. Veel valt er dan niet meer te zeggen als de belofte dat ik terugkom. Het deed pijn, zoals steeds, maar het wordt met de jaren moeilijker, om hem achter te laten. Het viel zo vaak tijdens onze bezoeken: ‘I don’t want to be here anymore Marjan. I don’t want to be treated like a little child. I cannot do it anymore. Twenty years is enough’.  Ik voel zijn pijn maar sta zo machteloos. Ik kan alleen maar hopen dat Richard een verschil kan maken. Nog een laatste glimp achter het glas, een laatste keer wuiven en toen stond ik weer buiten. Daar stond de oude rode truck van Blackie trouw op mij te wachten en Blackie’s brede glimlach verzachtte het afscheid een beetje. Ik vroeg hem of hij even wou stoppen bij Lake Livingston alvorens naar huis te rijden. Het deed deugd om mij na twee dagen akelige koude gevangenis  even te kunnen onderdompelen in dit prachtige stukje natuur en de warmte van de zon.     

Ik zag het niet meer zitten om nog een keer langs te gaan bij Daryls familie. Dit laatste bezoek en het afscheid had zoveel van mijn energie gevraagd dat ik het liefst gewoon naar huis wou gaan om wat te rusten. De DVD was ook nog niet aangekomen dus ik zou hoe dan ook toch een ander manier moeten bedenken om hem bij Mandy te krijgen. Blackie was er ook niet rouwig om. Zijn werkdagen beginnen om 4u ’s ochtends en hij had er de voorbije twee weken een fulltime job bij door mij overal naartoe te voeren. Dus was het tijd om ook afscheid te nemen van mijn goede vriend. Blackie en ik net als Daryl en ik, hebben zo’n immens verschillende achtergrond. Wij zijn opgegroeid in twee totaal verschillende werelden, het wordt me telkens weer duidelijk wanneer ik hier ben, en toch vinden we elkaar. ‘Because we have the same heart’ zegt Blackie en hij heeft gelijk. En het zijn net de verschillen die onze vriendschap zo verrijkend maken. Helaas is dit voor heel veel mensen, ook hier in ‘the melting pot‘, nog steeds niet duidelijk. En dan heb ik het niet enkel over de nog steeds zo overduidelijke segregatie tussen blank en gekleurd maar ook over de groeiende haat tegenover moslims. Morgen is het de gedenkdag van 9/11. De voorbije dagen op CNN waren helemaal geweid aan het feit dat één of andere extremistische gek, een priester nota bene, morgen een koranverbranding wil doen in zijn parochie om de slachtoffers van 9/11 te eren. In plaats van dit soort eenmansacties dood te zwijgen (hij heeft ongeveer vijftig aanhangers), heeft dit nieuws ondertussen de wereldpers gehaald. Anderzijds is er een hele controverse ontstaan over de plannen om een moskee te bouwen in de buurt van Ground Zero. Het protest hiertegen is ongelofelijk. Ik zag een erg goed interview op CNN met de imam in kwestie en hij had heel zinnige dingen te zeggen. In mijn ogen is hij net een bruggenbouwer, iemand die met zijn project net de hand wil reiken naar andere (geloofs)gemeenschappen. Maar mensen slagen er niet in om het onderscheid te maken tussen een handvol extremisten die de WTC-torens hebben opgeblazen en bruggenbouwers als deze imam. Er is vrees ik nog een lange weg te gaan.    

Dave en ik hadden gisteren graag naar het Belgische consulaat gegaan maar dat is helaas niet meer gelukt. Ook Daryls advocaat, die ik enkele dagen geleden had laten weten dat ik in het land was en dat ik hem graag wou spreken, liet niets van zich horen. Het verbaast me niets. Hij had in 2008 een brief gestuurd naar Daryl met daarin een waslijst aan beloften. Ik had die brief als bijlage bij mijn mail gevoegd en hem gevraagd wat de uitkomst was van de dingen die hij beloofd had te doen voor Daryl. Zijn stilzwijgen spreekt boekdelen.

Bijgevolg had ik een vrije dag om wat te schrijven, te shoppen, te lunchen met Dave’s  zoon Michael en een lange wandeling te maken naar Hermann Park, maar vooral om uit te kijken naar mijn afspraak van ’s avonds: het weerzien met Jessica en Andre. Het is ondertussen zes jaar geleden dat Dominique Green werd geëxecuteerd maar zoals Jessica terecht zei toen ik haar belde om af te spreken: ‘Sometimes it feels like yesterday’.

Jess en ik hadden afgesproken om 19u30. De rest zou ons een uurtje later vergezellen want Dave moest nog een interview geven voor de radio. Het zou ons de tijd geven om wat bij te praten met ons tweetjes. Ik stond haar buiten op te wachten toen ze de met een grote glimlach de oprit van het Maryknoll house opreed. Ze sprong uit de auto en kwam me tegemoet gelopen. We vielen elkaar letterlijk in de armen voor een knuffel die alle pijn en verdriet terugbracht en tegelijk heelde. Het deed zo ontzettend veel deugd om Jessica terug te zien. We wandelden en praatten en tranen kwamen en gingen weer, zelfs nu ik dit schrijf. Jessica zei dat al het verdriet in een klein potje zat in haar hart dat maar zelden wordt geopend. Deze keer vloog het deksel er af. Maar doorheen alle tranen waren er de vele goede herinneringen aan Dominique en lachten we samen om ons gesnotter. Later kwamen Dave, Peggy en Andre erbij. Andre was nog geen haar veranderd. Het deed deugd om hem terug te zien. We genoten met ons vijven van het weerzien en besloten dat het deze keer geen zes jaar mocht duren vooraleer we elkaar terug zagen. Na deze heerlijke avond wandelde ik terug met Jessica naar haar auto die ze bij het Maryknoll house had laten staan. We namen afscheid. Ik beloofde haar een kopie te bezorgen van de film over Dominique waarin ze zelf wordt geïnterviewd maar die ze nog steeds niet heeft gezien.  En volgende keer, beloofde we elkaar al lachend, zouden we meer tijd uittrekken om bij te praten en ons hopeloos gesnotter achterwege laten. Een laatste intense knuffel en toen was ook Jessica weer weg.      

Afscheid nemen is moeilijk, vooral van Daryl omdat hij nog steeds op de dodengang zit en ik geen zekerheid heb over wat er kan gebeuren. Maar toch wil ik graag hoopvol zijn, zeker nu ik de strijd om zijn leven die al zestien jaar op mijn schouders rust eindelijk door jullie hulp met Richard kan delen die hopelijk een verschil kan maken. Ik laat hier vele goede vrienden achter maar met het geruststellende gevoel dat ze er volgende keer gewoon weer zullen zijn.

Nu is het voor mij de hoogste tijd om terug naar huis te keren. Ik kijk er ontzettend naar uit!

Tot in België

Marjan

Ps. De strijd gaat door, ook als ik terug in België ben!! Dus noteer alvast dit in jullie agenda: op zondag 10 oktober organiseren we in het Vredescentrum in Antwerpen een antidoodstrafbrunch  ter gelegenheid van de werelddag tegen de doodstraf waar we de film ‘Dominique’s Story’ (Dominique Green) zullen vertonen. Zo krijgen de mensen uit mijn verslagjes en mijn boek ook voor jullie een gezicht. Hou dit weblog in het oog. Er volgt gauw meer info. De inkom is gratis maar inschrijven is verplicht zodat we weten hoeveel koffiekoeken en drank we moeten voorzien.