the story of Daryl Wheatfall Dit is een weblog over Daryl Wheatfall, een onschuldige Afro-Amerikaanse terdoodveroordeelde die sinds 1991 vecht voor zijn leven op de Texaanse dodengang. Hier vind je informatie over zijn strijd voor gerechtigheid, het leven op de dodengang
en de doodstraf in Texas. De auteur van dit weblog is Marjan. Daryl en ik zijn sinds 1994 bevriend.
20-01-2011
religieuze leiders
Gisteren vond er in Houston een bijeenkomst plaats van religieuze leiders die zich publiekelijk hebben uitgesproken tegen de doodstraf. De avond werd geleid door Sister Helen Prejean, het personage uit de film Dead Man Walking en werd georganiseerd door Dave, mijn gastgezinpapa in Texas. Het is een ongelofelijk groot succes gebleken want meer dan 500 mensen kwamen naar de bijeenkomst. Dit is onvoorstelbaar. Zelfs de jaarlijkse anti-doodstrafmars in Austin haalt nooit zoveel deelnemers. Lees hier een verslag in de Houston Chronicle: http://www.chron.com/disp/story.mpl/metropolitan/7387397.html
Op 1 januari 2011 publiceerde de Houston Chronicle een opiniestuk waarin werd gesteld dat het tijd wordt dat de doodstraf ook in Texas naar de geschiedenisboeken wordt verwezen. Het is op zich nooit gezien dat in een krant als de Houston Chronicle wordt opgeroepen om de doodstraf af te schaffen. Deze oproep op zich wijst op een voorzichtig wijzigend klimaat, zelfs in Texas. Dat is uiteraard goed nieuws. Wie echter de lezerscommentaren leest die volgen op het artikel beseft dat er nog een lange weg is te gaan. De publieke opinie in Texas is nog niet helemaal mee. http://www.chron.com/disp/story.mpl/editorial/7362050.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+houstonchronicle%2Fedt+%28HoustonChronicle.com+--+Editorial%29 Ondanks deze positieve signalen bekruipt me toch meer en meer een onbehachelijk gevoel. Maar al te vaak lees ik in hetzelfde pleidooi voor de afschaffing van de doodstraf een verwijzing naar 'life without parole' (levenslange opsluiting zonder de kans om vrij te komen) als 'waardig' alternatief. Ook in Texas werd in 2005 de wetgeving aangepast waardoor de jury nu de keuze heeft tussen de doodstraf of levenslange gevangenisstraf, waar ze vroeger de keuze hadden tussen de doodstraf of 40 jaar opsluiting met de kans op vervroegde vrijlating. Dit heeft effectief geleid tot een spectaculaire afname van het aantal doodstraffen dat in Texas nog wordt uitgesproken. Hoera-geroep bij de anti-doodstrafbeweging. Dit wordt door een groot deel van de beweging als een overwinning gezien. Een zeer wrange overwinning als je het mij vraagt. Wat is er menselijker aan het levenslang opsluiten van gevangen? Mijn persoonlijke strijd tegen de doodstraf gaat om veel meer dan het loutere 'doden is verkeerd'. Het is vooral een strijd voor een menswaardige en rechtvaardige straf en voor een tweede kans voor mensen die fouten hebben begaan. Een tweede kans die ook levenslang gestraften nooit meer krijgen.
De Death Penalty Information Center heeft net haar eindrapport 2010 uitgebracht. Over de hele lijn is er een positieve kentering waar te nemen: het aantal executies is gedaald, het aantal uitgesproken doodstraffen is gedaald en het aantal voorstanders van de doodstraf is gedaald. Zelfs in Texas zijn positieve signalen te bespeuren. Maar de doodstraf is nog niet afgeschaft dus blijven vechten is de boodschap. Ook in 2011! Lees hier het volledige rapport:
Maandag 20 december wordt Daryl 45. Daarenboven is de kerstperiode één van de moeilijkste periodes voor mensen in de gevangenis. Het gemis van familie en vrienden weegt dan nog veel zwaarder. Een berichtje van buiten de gevangenismuren maakt dan echt wel een verschil. Daarom een warme oproep aan iedereen die een verjaardags-, kerst- of nieuwjaarskaartje wil sturen aan Daryl! Daryls adres vind je in de linkerbalk.
Wie graag wil dat er maandag een berichtje bij Daryl toekomt kan opteren om een 'mailtje' te sturen via http://www.jpay.com Via deze service voor Amerikaanse gevangenen is het mogelijk om een berichtje te mailen naar de gevangenis voor slecht 40 dollarcent dat dan binnen 48 uur wordt afgegeven. Je hebt wel een visakaart nodig om dit te doen.
De lezing van Shujaa Graham gisteren aan de faculteit strafrecht van de KULeuven was een succes. De aula zat nokvol en de studenten waren muisstil tijdens Shujaa's met momenten zeer emotionele uiteenzetting. Na de lezing volgden er nog een hele reeks vragen wat de avond nog een extra dimensie gaf. Sint-Egidius mag terecht terugblikken op een geslaagde Cities of Life-Cities Against the Death Penalty. Voor mij persoonlijk was de lezing van Shujaa en zijn vrouw Phylis het levende bewijs dat er hoop is en dat ook ik moet blijven vechten voor het leven van Daryl want dat het mogelijk is, met voldoende wilskracht en doorzettingsvermogen, en vooral met de steun van vele sympatisanten om deze strijd tot een goed einde te brengen. Na de lezing zijn we samen nog iets gaan eten en heel even waande ik me weer in Texas door de vele gemeenschappelijk vrienden die Shujaa en ik delen en de strijd die ons met elkaar verbindt. Ik heb er van genoten! Dank aan iedereen die heeft bijgedragen tot het welslagen van de avond! Hier lees je een verslag uit de Campuskrant. Als de link niet werkt kan je het artikel ook lezen door de bijlage te openen: http://dagkrant.kuleuven.be/?q=node/8937
Gisteren lag er ook weer een brief van Daryl in de bus. Zijn eerste briefje dat hij had geschreven op zijn nieuwe typmachine. Dankzij de boekenverkoop heb ik voor Daryl een nieuwe typmachine kunnen kopen! Bedankt!
Cities for life - Cities against the death penalty
Op 30 november 2010 wordt in honderden steden van Europa en de wereld de internationale actiedag 'Cities for Life - Cities against the death penalty' gehouden, een initiatief van Sant'Egidio, in samenwerking met mensenrechten-organisaties en lokale besturen. Die dag verlichten de deelnemende steden een monument of gebouw als teken tegen de doodstraf.
N.a.v. deze actiedag is Shujaa Graham in België voor een lezingenreeks.
Shujaa werd geboren in Louisiana en groeide er op op een plantage in het gesegregeerde zuiden van de jaren 50. Later verhuisde zijn familie naar LA waar hij als tiener geconfronteerd werd met racisme en politiebrutaliteiten. Uiteindelijk belandde hij op 18-jarige leeftijd in de gevangenis waar hij zichzelf leerde lezen en schrijven en actief werd in de Black Panther beweging.
In 1973 werd hij onterecht beschuldigd van de moord op een gevangenisbewaker en in 76 werd hij ter dood veroordeeld. In maart 1981, na 4 processen, werd hij uiteindelijk vrijgesproken.
Al meer dan 10 jaar trekt Shujaa Amerika rond samen met The Journey of Hope, om te getuigen over de wreedheden van de doodstraf.
Op het programma: 26 november 2010 om 20u in de Magdalenakapel (Kammenstraat, Antwerpen): gebed voor de gevangenen en terdoodveroordeelden 29 november 2010 om 20u in de Karel De Grote Hogeschool (Nationalestraat 5, Antwerpen): lezing Shujaa Graham 30 november 2010 om 18u: druk op de knop in verschillende steden om de verlichting aan te steken 30 november 2010 om 20u bij INCONTRI (Kolenmarkt 61-63, Brussel): lezing Shujaa Graham 1 december 2010 om 19u in college De Nieuwe Valk, lokaal 01.13 (Tiensestraat 41, Leuven): lezing Shujaa Graham
Anhtony Graves is vrij!! Om 17u gisterenavond plaatselijke tijd wandelde Anthony de rechtszaal buiten als een vrij man. Hij zat zestien jaar op de dodengang in Texas en gisteren werd zijn onschuld erkend door de openbare aanklager en de rechtbank. Dit is fantastisch nieuws!! Lees hier het hele verhaal over Anthony's zaak: http://www.texasmonthly.com/2010-10-01/feature2.php
26 oktober 2004, zes jaar geleden ondertussen, werd Dominique Green geëxecuteerd. Een dag die voorgoed in mijn ziel is gegrift. Keep the struggle going. Keep my memory alife... waren Dominique's laatste woorden voor hij stierf. Ter nagedachtenis, deze link (klik op het boek) waar je een stukje uit de film 'Dominique's Story' kan bekijken (even naar beneden scrollen).
Daryl heeft samen met de 337 andere ter dood veroordeelden er weer drie weken 'lock down' opzitten. De hele unit wordt dan op restrictie geplaatst. Het is een vorm van collectieve straf. Het kan soms enkele dagen duren, deze keer weer drie weken. De gevangenen mogen hun cel niet meer verlaten. Er wordt geen warm eten meer rondbedeeld, enkel eten in bruine papieren zakken. In zijn brief van 7 oktober schrijft Daryl: 'Personally I don't enjoy discussig this place and these people, neither are important. Yet, in some degree both demand our time and attention because these people's actions are effecting our communication one way or another. This unit is still on lock down. It's going on for 3 weeks now, Since September 20, we, prisoners have been confined inside these cages, 24 hours a day, eating out of brown paper bags, listening to the sounds of this environment, staring at the walls as if watching a good movie. Prison officials don't want us prisoners placing photos nor anything else on the walls. They know at some point throughout the day a prisoner will spend a lot of time doing nothing, just staring at the walls. Naked walls cause lonely and depressing thoughts, a message of helplessness to someone confined inside a cage all day. This is what the prison officials want inmates to feel. Throughout the years they have slowely but surely taken everything away to cause more depressive thoughts.' Zijn brief begint getypt op zijn schrijfmachine maar eindigt geschreven. De machine heeft de geest gegeven. Als Daryl een nieuwe wil kopen moet hij 290 dollar neertellen. Geld dat hij niet heeft.
Op 7 oktober, naar aanleiding van de Werelddag tegen de Doodstraf, mocht ik voor Apache een artikeltje schrijven over Daryl en het leven op de Texaanse dodengang. Op onderstaande link vind je het artikel terug: http://www.apache.be/2010/10/ten-dode-opgeschreven-in-texas/
De Schrijf-ze-vrijdag van Amnesty stond dit jaar volledig in het teken van de strijd tegen de doodstraf en hieraan wou ik maar al te graag mijn steentje bijdragen. Op donderdagvoormiddag trok ik naar Aarschot om er twee keer een lezing te geven. Op vrijdag zelf ging het in de voormiddag naar het Scheppersinstituut in Mechelen en in de namiddag naar het Kathelijneplein in Brussel. Het geeft mij steeds een enorme energie om het hart van jonge mensen te kunnen raken met Daryls verhaal. En de jongeren hebben ontzettend hun best gedaan om honderden brieven bij elkaar te schrijven om twee ter dood veroordeelden te steunen in hun strijd voor gerechtigheid.
Ik heb samen met een aantal organisaties (Inside/Outside - Within Without Walls - Sint-Egidiusgemeenschap - Amnesty International) de handen in elkaar geslagen om 10 oktober 2010, Werelddag tegen de doodstraf, niet ongezien voorbij te laten gaan. Hoewel in België en de Europese Unie de doodstraf voorgoed tot het verleden behoort, vinden deze organisaties het belangrijk om mee te blijven strijden voor een wereldwijde afschaffing van deze wrede straf. In het licht van het Europese voorzitterschap van België vinden we het nog belangrijker om deze problematiek ook hier in België onder de aandacht te brengen. De Europese Unie, met België als voorzitter, kan en moet het voortouw nemen in de strijd voor de mensenrechten en dus ook in de strijd tegen de doodstraf. Daarom organiseren we op zondag 10 oktober een antidoodstrafbrunch in het Vredescentrum in Antwerpen. Op het programma: 10u: deuren 10u30: inleidende getuigenis door Agnes Steenssens gevolgd door filmpremière 'Dominique's Story' 12u15: nabeschouwing door Marjan Cochez Na het programma zijn er voor iedereen koffiekoeken en koffie/thee voorzien en is er tijd om van gedachten te wisselen of vragen te stellen. De verschillende organisaties zullen er met een stand staan en doorlopend kan u een tentoonstelling van Amnesty International bekijken over de doodstraf wereldwijd. Iedereen is van harte welkom! De inkom en de brunch zijn gratis maar we vragen wel met aandrang om u op voorhand in te schrijven via email (antidoodstrafbrunch@hotmail.com of via de link in de rechterkolom. Via onderstaande link kan u de affiche downloaden en afprinten indien u reclame wil maken! Meer info op: http://www.bloggen.be/antidoodstrafbrunch
Mijn negende reis naar Texas zit er bijna op. Over enkele uurtjes moet ik al mijn moed bij elkaar rapen om het vliegtuig op te stappen maar ik kijk er ontzettend naar uit om terug huiswaarts te keren met weer een koffer vol goede herinneringen. Tijd dus voor een allerlaatste berichtje uit het nog steeds even bloedhete Texas.
Woensdag was mijn taxi meer dan op tijd aan het hotel waardoor mijn ontbijt drastisch werd ingekort en we veel te vroeg aan de unit waren. Het was gelukkig een schat van een taxichauffeur die het schijnbaar wel gewoon was om mensen van en naar de gevangenis te brengen. Hij kende de bewaker die wacht had waar je de parking oprijdt. Het was nog maar 7u30 en ik mocht er eigenlijk pas om 8u zijn. De bewaker wist niet goed wat hij met mij moest aanvangen. Terugsturen vond hij gelukkig geen optie en de taxi nog een half uur laten wachten, zag hij in, was ook niet echt geweldig voor de taxichauffeur.En dus mocht ik uitstappen en plaatsnemen op zijn bankje aan het wachthokje. Ik voelde mij net een klein meisje op het strafbankje. Ik mocht al blij zijn dat ik de parking niet werd afgestuurd zoals vorig jaar. Ik keek toe hoe het personeel van de gevangenis één voor één de unit opreed. Toen ik de dag voordien op Dave zat te wachten omdat mijn bezoek met Daryl voorbij was en zijn bezoek nog niet, viel het me ook al op hoe de bewakers nog steeds voor het grootste deel blanken zijn. Op de dertig mensen die binnenkwamen toen ik daar zat te wachten op Dave telde ik slechts drie Afro-Amerikanen. Het was nu niet anders.
Eindelijk kreeg ik dan toch het teken dat ik mocht beschikken. Ik haastte me naar de ingang want op woensdag is het slechts bezoek van 8u tot 12u omdat de namiddag is gereserveerd voor de media. Hoe later ik me aanmeldde, hoe minder tijd er zou overblijven van onze vier uur bezoektijd. Maar dat was buiten mister Brown gerekend. Hij vond dat eerst alle personeelsleden door de security moesten alvorens ik aan de beurt zou komen. Ik was nochtans eerst. Ik moest ergens in een hoekje gaan staan en wachten. Ik voelde me opnieuw het gestrafte kleine meisje en ik was boos voor de verloren tijd. Uiteindelijk was ik toch als eerste in de bezoekersruimte. Daryl zat om 8u40 tegenover mij. Maar het tijdsverlies kon ons humeur niet bederven. We genoten van ons laatste bezoek al was het anders dan de andere.Daryl hield de tijd nauwgezet in de gaten. Maar er was genoeg te delen om de tijd toch nog heel even af en toe te vergeten. Een laatste keer kroop ik tegen het glas om nog eens drie fotos te laten maken. En toen werd er geroepen dat het tijd was voor iedereen. Ik legde mijn hand tegen het glas en hij de zijne aan de andere kant. Veel valt er dan niet meer te zeggen als de belofte dat ik terugkom. Het deed pijn, zoals steeds, maar het wordt met de jaren moeilijker, om hem achter te laten. Het viel zo vaak tijdens onze bezoeken: I dont want to be here anymore Marjan. I dont want to be treated like a little child. I cannot do it anymore. Twenty years is enough. Ik voel zijn pijn maar sta zo machteloos. Ik kan alleen maar hopen dat Richard een verschil kan maken. Nog een laatste glimp achter het glas, een laatste keer wuiven en toen stond ik weer buiten. Daar stond de oude rode truck van Blackie trouw op mij te wachten en Blackies brede glimlach verzachtte het afscheid een beetje. Ik vroeg hem of hij even wou stoppen bij Lake Livingston alvorens naar huis te rijden. Het deed deugd om mij na twee dagen akelige koude gevangeniseven te kunnen onderdompelen in dit prachtige stukje natuur en de warmte van de zon.
Ik zag het niet meer zitten om nog een keer langs te gaan bij Daryls familie. Dit laatste bezoek en het afscheid had zoveel van mijn energie gevraagd dat ik het liefst gewoon naar huis wou gaan om wat te rusten. De DVD was ook nog niet aangekomen dus ik zou hoe dan ook toch een ander manier moeten bedenken om hem bij Mandy te krijgen. Blackie was er ook niet rouwig om. Zijn werkdagen beginnen om 4u s ochtends en hij had er de voorbije twee weken een fulltime job bij door mij overal naartoe te voeren. Dus was het tijd om ook afscheid te nemen van mijn goede vriend. Blackie en ik net als Daryl en ik, hebben zon immens verschillende achtergrond. Wij zijn opgegroeid in twee totaal verschillende werelden, het wordt me telkens weer duidelijk wanneer ik hier ben, en toch vinden we elkaar. Because we have the same heart zegt Blackie en hij heeft gelijk. En het zijn net de verschillen die onze vriendschap zo verrijkend maken. Helaas is dit voor heel veel mensen, ook hier in the melting pot, nog steeds niet duidelijk. En dan heb ik het niet enkel over de nog steeds zo overduidelijke segregatie tussen blank en gekleurd maar ook over de groeiende haat tegenover moslims. Morgen is het de gedenkdag van 9/11. De voorbije dagen op CNN waren helemaal geweid aan het feit dat één of andere extremistische gek, een priester nota bene, morgen een koranverbranding wil doen in zijn parochie om de slachtoffers van 9/11 te eren. In plaats van dit soort eenmansacties dood te zwijgen (hij heeft ongeveer vijftig aanhangers), heeft dit nieuws ondertussen de wereldpers gehaald. Anderzijds is er een hele controverse ontstaan over de plannen om een moskee te bouwen in de buurt van Ground Zero. Het protest hiertegen is ongelofelijk. Ik zag een erg goed interview op CNN met de imam in kwestie en hij had heel zinnige dingen te zeggen. In mijn ogen is hij net een bruggenbouwer, iemand die met zijn project net de hand wil reiken naar andere (geloofs)gemeenschappen. Maar mensen slagen er niet in om het onderscheid te maken tussen een handvol extremisten die de WTC-torens hebben opgeblazen en bruggenbouwers als deze imam. Er is vrees ik nog een lange weg te gaan.
Dave en ik hadden gisteren graag naar het Belgische consulaat gegaan maar dat is helaas niet meer gelukt. Ook Daryls advocaat, die ik enkele dagen geleden had laten weten dat ik in het land was en dat ik hem graag wou spreken, liet niets van zich horen. Het verbaast me niets. Hij had in 2008 een brief gestuurd naar Daryl met daarin een waslijst aan beloften. Ik had die brief als bijlage bij mijn mail gevoegd en hem gevraagd wat de uitkomst was van de dingen die hij beloofd had te doen voor Daryl. Zijn stilzwijgen spreekt boekdelen.
Bijgevolg had ik een vrije dag om wat te schrijven, te shoppen, te lunchen met Daveszoon Michael en een lange wandeling te maken naar Hermann Park, maar vooral om uit te kijken naar mijn afspraak van s avonds: het weerzien met Jessica en Andre. Het is ondertussen zes jaar geleden dat Dominique Green werd geëxecuteerd maar zoals Jessica terecht zei toen ik haar belde om af te spreken: Sometimes it feels like yesterday.
Jess en ik hadden afgesproken om 19u30. De rest zou ons een uurtje later vergezellen want Dave moest nog een interview geven voor de radio. Het zou ons de tijd geven om wat bij te praten met ons tweetjes. Ik stond haar buiten op te wachten toen ze de met een grote glimlach de oprit van het Maryknoll house opreed. Ze sprong uit de auto en kwam me tegemoet gelopen. We vielen elkaar letterlijk in de armen voor een knuffel die alle pijn en verdriet terugbracht en tegelijk heelde. Het deed zo ontzettend veel deugd om Jessica terug te zien. We wandelden en praatten en tranen kwamen en gingen weer, zelfs nu ik dit schrijf. Jessica zei dat al het verdriet in een klein potje zat in haar hart dat maar zelden wordt geopend. Deze keer vloog het deksel er af. Maar doorheen alle tranen waren er de vele goede herinneringen aan Dominique en lachten we samen om ons gesnotter. Later kwamen Dave, Peggy en Andre erbij. Andre was nog geen haar veranderd. Het deed deugd om hem terug te zien. We genoten met ons vijven van het weerzien en besloten dat het deze keer geen zes jaar mocht duren vooraleer we elkaar terug zagen. Na deze heerlijke avond wandelde ik terug met Jessica naar haar auto die ze bij het Maryknoll house had laten staan. We namen afscheid. Ik beloofde haar een kopie te bezorgen van de film over Dominique waarin ze zelf wordt geïnterviewd maar die ze nog steeds niet heeft gezien.En volgende keer, beloofde we elkaar al lachend, zouden we meer tijd uittrekken om bij te praten en ons hopeloos gesnotter achterwege laten. Een laatste intense knuffel en toen was ook Jessica weer weg.
Afscheid nemen is moeilijk, vooral van Daryl omdat hij nog steeds op de dodengang zit en ik geen zekerheid heb over wat er kan gebeuren. Maar toch wil ik graag hoopvol zijn, zeker nu ik de strijd om zijn leven die al zestien jaar op mijn schouders rust eindelijk door jullie hulp met Richard kan delen die hopelijk een verschil kan maken. Ik laat hier vele goede vrienden achter maar met het geruststellende gevoel dat ze er volgende keer gewoon weer zullen zijn.
Nu is het voor mij de hoogste tijd om terug naar huis te keren. Ik kijk er ontzettend naar uit!
Tot in België
Marjan
Ps. De strijd gaat door, ook als ik terug in België ben!! Dus noteer alvast dit in jullie agenda: op zondag 10 oktober organiseren we in het Vredescentrum in Antwerpen een antidoodstrafbrunchter gelegenheid van de werelddag tegen de doodstraf waar we de film Dominiques Story (Dominique Green) zullen vertonen. Zo krijgen de mensen uit mijn verslagjes en mijn boek ook voor jullie een gezicht. Hou dit weblog in het oog. Er volgt gauw meer info. De inkom is gratis maar inschrijven is verplicht zodat we weten hoeveel koffiekoeken en drank we moeten voorzien.
Ik lig deze keer op een kingsizebed in een hotelkamer in de Super8 in Livingston. Ik heb dan toch maar besloten om niet meer terug te gaan naar Eileens guesthouse naadvies van Richard. Hij wist te vertellen dat er een onderzoek loopt naar een aantal familieleden en vrienden van gevangenen die via een bewaker zouden drugs binnensmokkelen en dat Eileens guesthouse geviseerd wordt omdat er vermoedens zijn dat daar de drugs wordt geleverd. Ik weet niet wat er van aan is maar ik vond de informatie alleszins verontrustend genoeg om geen onnodige risicos te lopen. Het laatste wat je hier in Texas wil is in aanraking komen met de politie of justitie. En dus voel ik me nu heel even een prinses in mijn luxe hotelkamer.
Het ontbijt gisteren met Mandy was erg gezellig. Ze zat al op mij te wachten toen ik toekwam en kwam me tegemoet gesneld met een brede glimlach toen ik de Ihop doorkruiste op zoek naar haar. Ze zag er stralend uit. Ik werd verwelkomd met een uitgebreide knuffel. Ik heb ontzettend genoten van ons ontbijt en de tijd samen en zij genoot zichtbaar mee. Ik had, net als voor James, Regi en Blackie, een kopie mee van mijn boek waarin ik een lange boodschap voor haar had neergeschreven en de fotos die An vorig jaar maakte. Ze was er bijzonder opgetogen mee. Ik vertelde haar hoe blij verrast ik was geweest met haar smsje en haar idee om samen te ontbijten. Het deed deugd om met haar alleen te zijn en vrijuit te kunnen praten. Ik zei haar zoals elk jaar dat ik haar zo graag wou meenemen naar de gevangenis om Daryl te bezoeken. Toen ze, ook zoals elk jaar zei, dat ze er nog niet klaar voor was, vroeg ik haar waar ze zo bang voor was. Wat ik al die tijd wel wist sprak ze nu ook zelf uit. Ze is bang om Daryl terug toe te laten in haar leven om dan opnieuw afscheid te moeten nemen als hij geëxecuteerd wordt. Wat kan ik er op zeggen. Ik kan haar uiteraard geen enkele garantie geven dat dat niet zou gebeuren. Daryl zit nog steeds, zoals ze terecht zegt, op death row en zolang hij daar zit is de kans reëel. Toch zal ik blijven proberen om haar te overtuigen met me mee te gaan. Toen we na twee uur doorgingen gaf ze me haar nieuwe gsm-nummer en een klein engeltje om aan mijn gsm te hangen. An angel for an angel. Toen ik vroeg of ze nog een boodschap had voor Daryl voor wanneer ik de volgende dag op bezoek zou gaan zei ze: Tell him that I said hi, that I love him a lot and that I am praying for him. Het leek me een mooie boodschap om mee te nemen naar Livingston. s Avonds kreeg ik nog een smsje om me te bedanken.
Galveston was een welkome ontspanning in deze drukke en vermoeiende twee weken. Ik genoot van blote voeten op het strand, het warme zeewater, storm Hermine die voor hoge golven zorgde en het gezelschap van Dave en Peggy. De regen bleef gelukkig uit tot we weer in de auto zaten en huiswaarts reden.
En vandaag heb ik er mijn derde bezoek aan Daryl op zitten. Het was opnieuw een heel fijn bezoek en Daryl was opgetogen over alle verhalen die ik voor hem mee had over zijn famillie, Blackie, Richard en zijn mama. We lieten traditiegetrouw twee fotos maken. Morgen volgen er nog twee. Ik haat dit deel van het bezoek het meest. Fotos maken en het afscheid. Afscheid nemen is voor morgen. Het valt me steeds zwaarder. Een laatste bezoek is altijd anders dan de andere. Het vergeten waar we zijn is moeilijker, de tijd veel meer aanwezig. Toch ga ik proberen om nog te genieten van onze laatste momenten samen. Daarna ga ik nog even langs Daryls familie en de DVD binnenbrengen bij Mandy.
Donderdag wordt nog een drukke dag. Als het lukt wil ik nog even langs Daryls advocaat. Dave wil graag dat we nog proberen een afspraak vast te krijgen op het Belgisch consulaat om België te betrekken bij de strijd tegen de doodstraf nu België voorzitter is van de EU en s avonds hebben we afgesproken met Jessica, de vriendin van Dominique Green die ik in al die jaren niet meer heb teruggezien. Het is een ontmoeting waar ik ontzettend naar uitkijk.
Er volgt ongetwijfeld nog een allerlaatste berichtje voor ik terug op het vliegtuig stap naar België.
Net afscheid genomen van Richard, na een laatste lunch samen. Zijn plan van aanpak is duidelijk en ik heb er vertrouwen in dat hij hoe dan ook de juiste man op de juiste plaats is, welke richting het onderzoek ook uitgaat. Het zal echter zaak zijn om Daryls vertrouwen te blijven vasthouden. Richard is met verschillende zaken tegelijk bezig en sommige ervan hebben deadlines omwille van een nakendeexecutie. Ik begrijp heel goed dat Daryls zaak niet zijn eerste prioriteit is op dat ogenblik. Maar Daryl zijn geduld wordt al twintig jaar op de proef gesteld en de omstandigheden waarin hij moet overleven maken van elke dag er één te veel. Ik kan alleen maar hopen dat hij het nodige geduld zal opbrengen om Richard zijn werk in alle rust te laten doen.
Gisteren zijn we, na een pannenkoekenontbijt met zwarte bosbessen bij Ihop (iemand de film I am Sam gezien?) samen naar Daryls papa en broer gereden. Ik wou er nog een deel van Daryl zijn spullen gaan afgeven en voor Richard was het een kans om nog eens met de familie te spreken. Brihana was er aan het kuisen. Ze is het nichtje van Daryl (de oudste dochter van zijn zus Cynthia) en ik ken haar van toen ze nog bij James woonde terwijl Cynthia in de gevangenis zat. Ondertussen is ze 22 en getrouwd. Haar nog even jonge echtgenoot was net terug van Bagdad. Hij had lange tijd gevochten in Irak. Het leger is helaas vaak het enige redmiddel om nog te ontsnappen uit de spiraal van armoede. Brihana vertelde me dat haar jongste broer Catrel in de gevangenis zat voor twee maanden voor bezit van Mariuhana. Hij is 19. Katrel was 10 of 11 toen ik hem voor het eerst ontmoette. Een verlegen, verstandig, lief kind met een toekomst die volledig gehypothekeerd wordt door zijn afkomst, de wijk waar hij is geboren en opgegroeid. Catrel heeft zijn school niet afgemaakt en het zal vrees ik niet de laatste keer zijn dat hij in de gevangenis terecht komt. Er wordt niets gedaan om deze cirkel te doorbreken. Het brak mijn hart toen ik het hoorde. Ik kan hem mij nog zo voor de geest halen toen ik hem voor het eerst zag. Het is zon zonde en ik kan alleen maar machteloos toekijken. Ik vroeg Brihana het adres van de gevangenis. Dat had ze niet. Ik zal het wel vinden op het internet zodat ik hem een kaartje kan sturen en aan Daryl kan vragen om hetzelfde te doen. Misschien kan Daryl nog wel van betekenis zijn voor zijn neefje dat hij nooit heeft gekend.
Toen het tijd was om door te gaan en Richard al weer buiten stond nog wat te praten met Regi, ging ik nog even naast James op de bank zitten. Hij leek zo ontzettend kwetsbaar. Ik begrijp nu ook waarom hij Daryl al een tijd niet meer is gaan opzoeken. Ik gaf hem de fotos die An vorig jaar had gemaakt. Ze zijn mooier dan de fotos die je in de gevangenis kan laten maken. Hij was er erg blij mee. Hij nam mijn hand in zijn handen en bedankte me voor alles wat ik voor Daryl doe en dat al zovele jaren. Hij zei dat hij erg blij was dat ik Richard had aangeworven. Het was zijn overtuiging dat als we dit 20 jaar geleden hadden kunnen doen, Daryl nooit op death row zou zijn beland. Ik kon hem alleen maar bijtreden.
Na een middagje verplichte platte rust om de opkomende ziektekiemen de kop in te drukken (het contrast tussen de hitte buiten en de vreselijke airco binnen maakt een mens ziek), kwamen Dave en Peggy me oppikken om samen te eten en naar de boekenwinkel te gaan. Toen we rond tien uur terug naar de Maryknoll reden hoorde ik een berichtje op mijn gsm. Thuis kon het niet zijn omwille van het zeven uur tijdsverschil. Het bleek zowaar een smsje van Mandy, Daryls mama: Marjan, lets have breakfast monday morning 9 am ihop meyerland. Dit berichtje op zich, deed zoveel deugd! Hoewel ik met haar al had afgesproken dat ik woensdagavond zou langskomen, nam ze nu plots zelf initiatief. Ik stond versteld. Er was slechts één probleem. Ik heb geen auto en kon er dus niet geraken. Maar dat was buiten Blackies grote hart voor Daryl gerekend. Toen ik hem deze namiddag vertelde over het berichtje van Mandy, toen we eindelijk rustig zaten bij een kop koffie en taart, nadat we veel te lang hadden moeten wachten in de Office Depot om Daryls schrijfpapier en enveloppen te laten leveren, twijfelde hij geen seconde. Hij wist waar het was. Hij zou me oppikken, daar afzetten, ondertussen bij zn mama gaan en me daarna terug brengen. Hij was even verrast als ik over het berichtje en vond dat ik deze kans echt niet mocht laten liggen. Hij vond het te belangrijk voor Daryl. Ik sputterde nog even tegen, hij doet al zoveel voor Daryl zonder er iets voor terug te krijgen, maar ik wist dat hij gelijk had. En dus stuurde ik een berichtje terug naar Mandy met de boodschap dat ik er zou zijn en de vraag of het voor haar nog ok was. Nog geen tien minuten later kreeg ik bevestiging: Marjan, Ill be there at 9. Ill see you soon. Mandy.
Het geeft me weer hoop dat ik er kan in slagen om Daryl en zijn mama terug samen te brengen. Het zou zo geweldig zijn. Ik had het er nog over met Daryl tijdens mijn laatste bezoek. Hij zei: it would be an emotional washing. Ik vertelde de bewaakster dat ik graag Daryl zijn mama wou meebrengen volgende week en of ze mij kon vertellen of dit mogelijk is met mijn special visits. Ze kon het niet zeggen maar ze belde onmiddellijk naar de wardens office om het voor ons uit te zoeken. Helaas kreeg ik te horen dat ik zou moeten kiezen, ofwel mijn acht uur special visit, ofwel twee uur samen met Daryls mama. Dit is geen eerlijke keuze lijkt me. Vier uur inruilen voor twee, ok, maar toch geen acht uur. Maar zowel Richard als Dave hebben al beloofd dat ze Mandy naar de gevangenis willen brengen en met haar mee naar binnen willen gaan zo gauw ze beslist dat ze wil gaan.
Nu is het tijd om te slapen en morgen zien we wel wat het ontbijt bij ihop brengt. Ik kijk er alleszins erg naar uit!Daarna ga ik met Dave en Peggy de toerist uithangen in Galveston aan de Texaanse kust. Dat beloofd een leuke dag te worden al hebben ze wel aangekondigd dat tropische storm Hermine de kust nadert en vanaf morgen aan land komt.
Ja hoor, ik lig er weer. Ik moet hier eens met de broeders praten denk ik. Misschien kan ik de zetel wel laten overvliegen naar België Ik heb net genoten van een heerlijk ontbijt: een kop koffie, een eclair en een reuzenbord vol gesneden vers fruit (het is hier net de periode van de watermeloenen). Op minder dan 100 meter van de Maryknoll house is een klein Frans bakkertje waar je ook kan zitten. Ik heb er nog geen Frans gehoord maar het is er wel verfijnder dan op demeeste andere plaatsen en de koffie wordt er geschonken in een gewone mok en niet in een vaas. Voor mij was het een ideaal moment om mijn gedachten wat te ordenen en mijn huiswerk te maken voor Richard.
Gisterenmorgen hebben Richard en ik terug zon drie uur samen doorgebracht. Je kan je afvragen waarover we nu nog eens drie uur konden praten. En toch was het geen overbodige luxe. Ik heb Richard heel open en eerlijk alles verteld wat ik weet en niet weet, wat mijn veronderstellingen zijn, wat ik denk dat er is gebeurd. Maar tegelijk besef ik heel erg goed dat ik zestien jaar ben meegegaan in Daryls verhaal en dat het niet eenvoudig is om daar ook weer afstand van te nemen wat nochtans nodig is om zijn zaak in alle openheid opnieuw te kunnen bekijken. Ik weet vandaag maar één ding met zekerheid en dat is dat Daryl geen eerlijk proces heeft gekregen en dat hij is veroordeeld op basis van verdraaide waarheden door gemanipuleerde getuigen die beiden hun eigen vel wilden redden. Toen ik Richard vroeg wat zijn buikgevoel hem zei nadat hij Daryl had bezocht, moest hij toegeven dat hij nog geen enkel idee had. Het is niet makkelijk om met jullie te delen wat het besef dat er nu zal worden gegraven naar de waarheid met me doet, welke gevoelens dit oproept. Mijn grootste bezorgdheid is: wat als blijkt dat Daryl toch niet de waarheid heeft verteld al die tijd? In mijn hart maakt het al lang niets meer uit maar hoe laat je hem dan toch in zijn waardigheid? Het is duidelijk en tegelijk een hele geruststelling dat Richard alle opties openhoudt en Daryl hoe dan ook wil helpen. Ofwel vinden we voldoende bewijs dat Daryl echt niet op de plaats van de moord was. Als deze piste echter niets oplevert dan zal Richard er alles aan doen om te bewijzen dat Daryl niet diegene was die geschoten heeft. Ik heb er hoe dan ook vertrouwen in dat wat de uitkomst ook wordt, het proces op zich ook al louterend zal zijn en hopelijk ook Daryl en zijn familie terug dichter bij elkaar kan brengen. We zijn gezegend met iemand als Richard om deze weg af te leggen. Zijn achtergrond, het feit dat hij als hispanic zelf opgroeide in een arme wijk in Houston, in gelijkaardige omstandigheden als Daryl maakt dat hij een stap voor heeft.
Richard moest rond twee uur al weer weg om een getuigenis voor te bereiden voor de rechtbank dus belde ik Blackie om eerst bij zijn mama en dan bij Daryls familie langs te gaan. Toen we de oprit opreden van Daryls papa, was ik gepakt door de staat waarin het huis zich bevond. Het leek wel een stort. Binnenin was het niet beter. Hun armoedige situatie lijkt nog verder achteruit te zijn gegaan. Het deed deugd om iedereen terug te zien. James lag wel in bed en zag er ontzettend kwetsbaar uit. Regi vertelde dat hij enkele dagen in het ziekenhuis had gelegen maar dat ze helemaal niets hadden gevonden. Volgens Regi zit het in zijn hoofd. Ik wist niet goed wat te denken, laat staan wat ik volgende week aan Daryl moet vertellen. Ik heb James dan ook maar kort gesproken. Hij was erg opgetogen met het feit dat ik Richard had aangeworven. Toen ik hem vroeg of hij niet te verzwakt was om Richard opnieuw te ontmoeten en met hem te spreken zei hij dat hij nooit te zwak zou zijn om met iemand te spreken die zijn zoon wou helpen. Regi was weer bijzonder opgetogen met mijn bezoek en met de kopie van mijn boek dat ik voor hen had meegenomen. Ook al is het in het Nederlands en begrijpt hij er bijgevolg niets van. Ik heb weer ontzettend genoten van met mijn twee vrienden over de Amerikaanse samenleving en de politiek te discussiëren. Hun vertrouwen in Obama is nog onaangetast. Volgens hen heeft hij al vele goeie dingen gedaan die echter de media niet halen. En zij lijken als geen ander te begrijpen dat hij een zware rugzak heeft geërfd van Bush en dat hij beperkt is in wat hij als president kan realiseren op die korte tijd dat hij al president is. En ook zij denken dat vooral een tweede ambtstermijn een verschil kan betekenen. Als ik zie in hun vreselijke armzalige situatie James en Regi nog steeds leven, dan is Regis humor en de manier waarop hij omgaat met zijn eigen situatie bijzonder inspirerend. Ik wou eigenlijk ook graag nog langs Daryls mama gaan maar het was al laat. Regi belde haar op om te zeggen dat ik er was en ik kreeg al meteen de telefoon in mijn hand geduwd. Ze klonk ontzettend moe (ze werkt nog steeds twee jobs) maar ze zei dat ze blij was dat ik was en dat ze me erg graag terug wou zien. We hebben volgende woensdag afgesproken, na mijn laatste bezoek aan Daryl. Ik had haar vorig jaar beloofd dat ik de DVD zou meebrengen van Telefacts zodat ze Daryl zou kunnen zien. Ik was het helemaal vergeten maar Daryl deed er mij aan denken tijdens ons eerste bezoek. Eén mailtje naar huis was voldoende om het probleem op te lossen. De DVD is al onderweg met de post en zou voor woensdag hier moeten zijn. Wat zou ik zijn zonder al die steun van mijn thuisfront!! Vandaag heb ik ook nog enkele fotos laten ontwikkelen die An vorig jaar heeft kunnen nemen met haar digitale camera toen ze Daryl interviewde voor de reportage. Die kan ik dan ook bezorgen aan Daryls familie. Het was al laat en donker toen ik uitgeteld in mijn bed kroop maar ik was blij met wat ik had gedaan.
Straks rond vier uur komt Dave me oppikken. Door de drukte van de voorbije dagen hebben we nog niet veel tijd gehad om samen door te brengen. Maar vanavond staat er niets op het programma. Het enige wat nog moet gebeuren vandaag is een bezoekje aan Office Depot om een nieuwe voorraad enveloppen, briefpapier en carbonpapier te laten leveren in de gevangenis voor Daryl. De rest van de dag ben ik off duty.Ik ga wat in de boekenwinkel snuisteren. Ik moet zeker twee exemplaren kopen van Texas Tough, eentje voor Dave en eentje voor Blackie om hen te bedanken en verder heb ik vandaag alle tijd om wat te snuffelen voor cadeautjes voor het thuisfront. Al ziet het er nu al wel naar uit dat ik een grotere koffer nodig heb om terug naar huis te keren omdat Daryl weer twee grote netzakken vol met tijdschriften, strips en boeken heeft meegegeven. Sinds de cameras zijn geplaatst en big brother het reilen en zeilen van de bewakers in het oog houdt worden alle regels strikt toegepast. In alle cellen werd met de grove borstel kuis gehouden en alles wat niet in die ene box past moest worden weggegeven of weggesmeten. En voor alles heeft hij wel een bestemmeling. De strips zijn voor mijn kids, de National Geographics en andere tijdschriften moeten naar de klas van mijn oudste stiefdochter en de boeken mag ik houden. Dat ik met al die bijkomende kilos niet zomaar het vliegtuig op kan stappen, daar staat Daryl niet bij stil. Dat wordt dus nog een gepuzzel.
Morgen ga ik terug op stap met Richard. Dan leggen we onze beide plannen van aanpak (mijn huiswerk) naast elkaar en maken we op basis hiervan een planning op. Daarna trekken we naar South Park. Ik kijk er naar uit. Het geeft me het gevoel dat ik eindelijk iets wezenlijks kan doen voor Daryl.
Vele groetjes en dank voor alle lieve mailtjes die ik alweer in mijn mailbox mocht aantreffen,
Ik lig opnieuw lang uitgestrekt in mijn heerlijke zetel en heb ondertussen al door dat dit mijn vaste stek wordt om even tot rust te komen tijdens dit verblijf in Texas. Deze ochtend heb ik eindelijk na ettelijke lange telefoongesprekken, Richard Reyna ontmoet. We hadden afgesproken om samen te ontbijten. Richard is duidelijk een ontzettend integer man die met een eindeloze openheid en empathie elke mens die zijn weg kruist tegemoet treedt. Uit zijn verhalen, hoe hij praat over de mensen die hij in al die jaren heeft trachten te helpen, blijkt een prachtmens. Het was een verademing om hier in Texas met iemand te kunnen spreken die in het rechtssysteem heeft meegedraaid maar die op dezelfde manier naar de oorzaken van criminaliteit kijkt als ik. Richard was vroeger een politieofficier maar is ondertussen al 23 jaar werkzaam als private investigator. Toen ik hem vroeg waarom hij was gestopt zegde hij dat hij niet langer kon meedraaien in een politieapparaat dat werkt met twee maten en twee gewichten. Ik ben erg dankbaar dat ik dankzij mijn boek en met de steun van jullie allen iemand als Richard heb kunnen aanwerven. Morgen hebben we opnieuw afgesproken voor het ontbijt en daarna trekken we er heel de dag samen op uit. Kunnen samenwerken met Richard doet deugd omdat het de hoop genereert die Daryl zo broodnodig heeft om te kunnen overleven op de dodengang. Maar het maakt me anderzijds ook zo boos. Waarom moeten we nadat iemand twintig jaar heeft doorgebracht in één van de strengste gevangenisregimes in Amerika, nog beginnen met zijn onschuld trachtten te bewijzen? Zelfs als Daryl heeft gedaan waarvoor hij op de dodengang is beland, dan nog heeft hij een ontzettend lange gevangenisstraf uitgezeten en lijkt het mij de hoogste tijd voor een tweede kans. Het had zo mooi geweest moest hij vandaag de gevangenis kunnen verlaten en met het bij elkaar gespaarde geld met mijn boek en lezingen, een echte nieuwe start kunnen maken in plaats van het geld aan Richard moeten geven.
Ondertussen zitten ook mijn eerste twee bezoeken aan Daryl er al weer op. Gelukkig heb ik nog het vooruitzicht van nog eens 8 uur bezoek volgende week. Het waren twee heerlijke bezoeken. We hebben allebei ontzettend genoten en heel erg veel gelachen. Het deed zon deugd om hem zo goedgezind en vrolijk te zien. Om heel even te kunnen vergeten waar je bent. Hoewel tussen het gelach door ook meer dan eens het verdriet kwam bovendrijven. Im growing old in here, het viel meermaals en het breekt mijn hart als ik het hem hoor zeggen. Het verdriet van zoveel verloren jaren, twintig in december, het verdriet geen kinderen te hebben, geen eigen gezin, het verdriet geen vrouw te hebben die hem uniek vindt en die de rest van haar leven met hem wil delen om wie hij echt is, het verdriet van geen enkel perspectief te hebben op een toekomst en het verdriet om de onmacht van zijn eigen lot niet in handen te hebben. De pijn was met momenten heel zichtbaar aanwezig maar gelukkig ook heel vaak heel erg ver weg. En wat hadden we een geluk met de bewaakster. Een vrouw van ergens in de vijftig en een geweldige schat. Ze vertelde me dat ze al meer dan 20 jaar in de gevangenis werkte en Daryl al even veel jaren kende en goed met hem kon opschieten. De eerste dag gaf ze ons met een lach en een knipoog vijftien minuten meer bezoektijd, de tweede dag zelfs meer dan een half uur. De zo gehate Times up mam viel deze keer niet en de menselijkheid waarmee deze vrouw de gevangenen en de bezoekers behandelden maakte zon wezenlijk verschil. Toen ik naar buiten ging vroeg ik haar of ze de volgende week ook wacht zou hebben en ze knikte. Ik vertelde haar wat een verschil het betekende om iemand als haar in de bezoekersruimte te hebben en er verscheen een grote glimlach.
Tussen mijn eerste en mijn tweedebezoek aan Daryl leek het mij verstandig om een nachtje in Livingston te blijven. Het zijn twee vermoeiende ritten tussen Livingston en Houston uitgespaard en het was weer eens wat anders. Ik vond mijn onderkomen in Eileens guesthouse vlakbij de unit. Agnes, een vriendin en strijdgenoot tegen de doodstraf, van Inside Outside (www.stichting-inside-outside.org) verbleef er ook en het gaf ons de kans om na zovele jaren apart naar Texas te reizen, eindelijk ook eens samen in Texas te zijn. Hoewel ik erg genoten heb van Agnes aanwezigheid was het gastenverblijf voor mij een erg bevreemdende plaats. Het kwam er om (Europese) meisjes een betaalbaar onderdak te geven tijdens hun bezoek aan de Polunsky Unit. Een nobel doel en een absolute noodzaak want de unit ligt niet bepaald in het centrum van een grote stad. Alleen de invulling van het gastenverblijf was voor mij een brug te ver. Overal aan de muur hingen uitvergrote fotos van meisjes en hun vriend op de dodengang, voor mij een vorm van misplaatste verafgoding. Het is moeilijk te omschrijven welke sfeer de plaats uitademde maar het was alleszins geen plaats waar ik me kon thuis voelen. De verliefdheden, trouwpartijen, het kicken op, het staat zo ver van de vriendschap tussen Daryl en mij en van de redenen waarom ik ooit met hem begon te schrijven.
Toen we s anderendaags de parking van de unit opreden leek het alsof de tijd was blijven stilstaan. Een groep van een twintigtal gevangenen uit de gewone populatie was zij aan zij aan de graskant. Verspreid er rond enkele blanke bewakers te paard, het geweer in de aanslag. Ik beeldde mij in, een oude vergeelde foto uit de tijd van de slavernij of de inmate leasing. Ik moest meteen terugdenken aan het boek dat ik net had gelezen Texas tough. In het kader van onze eigen veiligheid mochten we niet te dichtbij komen met onze auto toen we de parking opreden en het doorzoeken van de auto gebeurde dan ook op veilige afstand van de groep gevangenen. De veiligheidscontrole in de gevangenis zelf is er sinds de hele heisa rond de binnengesmokkelde gsms, ook niet soepeler op geworden. Alles moet door een scanmachine zoals op de luchthaven, tot schoenen toe. Zelf moet je eerst door de metaaldetector en zelfs als het ding niet biept krijg je toch een uitgebreide lichaamsfouille met armen en benen gespreid. Tot slot mag je je voetzolen nog eens tonen. Allemaal behoorlijk intimiderend als je het mij vraagt maar ik probeer dit zoveel mogelijk los te laten en te ondergaan. Its part of the game.
Op maandag kon ik op Dave rekenen om naar de gevangenis te rijden, op dinsdag stond Blackie trouw te wachten tot mijn bezoek gedaan was. Ik heb geluk om hier op zovele schitterende mensen te kunnen terugvallen. De lange rit naar huis vloog, ondanks mijn vermoeidheid, snel voorbij.We hadden dan ook weer een jaar bij te praten en daarvoor zijn de Amerikaanse highways een zegen.
Terug in Houston. De TV staat aan en ik zit lang uitgestrekt in een heerlijke ouderwetse zetel, nog niet helemaal bekomen van mijn jetlag en naar binnen gevlucht voor de afschuwelijke warmte buiten (33°). Vandaag is de vijfde gedenkdag van de orkaan Katrina die New Orleans verwoestte. In het nieuws een speech van Obama die naar New Orleans vloog om deze dag te herdenken. Het is voor mij een beeld van contradicties dat symbool staat voor het Amerika van vandaag. Enerzijds hebben de Amerikanen Barack Obama, een Afro-Amerikaanse man, verkozen tot president van hun land. Dit feit op zich is ongelofelijk. We hoeven niet ver terug te gaan in de geschiedenis van Amerika, slechts een paar decennia, om te beseffen hoe geweldig deze verkiezing op zich is. Altijd als ik Obama op televisie zie flits deze gedachte door mijn hoofd. Hij belichaamt de hoop dat het er in Amerika niet meer toe doet of je blank of zwart bent. Maar anderzijds is de segregatie, het racisme nog steeds doordrongen in de Amerikaanse samenleving niet in het minst in het rechtssysteem. De voornaamste slachtoffers van Katrina waren niet voor niets de armere zwarte bevolking en het was niet zonder reden dat de hulp van de federale overheid, toen nog onder bewind van Bush, zo traag op gang kwam. Vandaag, vijf jaar laten zijn in deze buurten nog steeds niet alle huizen, scholen en ziekenhuizen heropgebouwd.
Gisteren was nog een gedenkdag. De verjaardag van doctor Martin Luther King Jrs bekendste speech I have a dream. De droom van King mag dan al een stapje dichter bij de realiteit staan met de verkiezing van Obama, gerealiseerd is hij nog niet. I have a dream is door iedereen gekend. Daarom hier een ander stukje King ter inspiratie voor onze politiekers in België. Ik vond het terug in een boekje dat ik vandaag van Dave kreeg Nonviolent people.
As long as there is poverty in the world I can never be rich, even if I have a billion dollars. As long as diseases are rampant and millions of people in this world cannot expect to live more than twenty-eight of thirty years, I can never be totally healthy even if I just got a good checkup at Mayo Clinic. I can never be what I ought to be until you are what you ought to be. This is the way our world is made. No individual or nation can stand out boasting of being independent. We are interdependent.
An individual has not started living until he can rise above the narrow confines of his individualistic concerns to the broader concerns of all humanity. Every man must decide whether he will walk in the light of creative altruism or the darkness of destructive selfishness. The ultimate measure of a man is not where he stands in moments of comfort and convenience, but where he stands at times of challenge and controversy. The true neighbor will risk his position, his prestige, and even his life for the welfare of others. In dangerous valleys and hazardous pathways, he will lift some bruised and beaten brother to a higher and more noble life.
Het is goed om terug in Texas te zijn. Dave zien op de luchthaven is een heel klein beetje thuiskomen. Vanavond zie ik de rest van de familie terug. Ook Blackie heb ik ondertussen al gehoord aan de telefoon en die is ook weer op post om me overal naartoe te rijden. Gisteren ben ik om acht uur in slaap gevallen, vannacht om vier uur weer wakker geworden van de honger en me op de ontbijtgranen gestort om daarna nog een klein beetje verder te doezelen tot ik om acht uur gewekt werd door de wekker met het geluid van kerkklokken (ik slaap in de gastenkamer van de Maryknoll broeders, met inclusief een hemelse wekker). Na deze iets wat bizarre nacht ben ik met Dave meegegaan naar een misviering waar hij een lezing moest geven over Dominique. Het leek me een goed begin van mijn twee weken hier in Texas en Daves lezing was zoals steeds weer inspirerend. Morgen ga ik naar Livingston voor mijn eerste tweedaagse bezoek aan Daryl (2 keer 4 uur) en blijf ik de nacht daar slapen. Ik kijk er ontzettend naar uit al zorgt het ook steeds weer voor heel wat spanning en zenuwen. Death row is simpelweg een vreselijke plaats om naartoe te gaan. Maar het weerzien met Daryl maakt veel goed.
Ik hou jullie verder op de hoogte van het reilen en zeilen hier in Texas.
Op 28 augustus vertrek ik eindelijk terug naar Texas om Daryl te gaan bezoeken. Het heeft langer geduurd dan oorspronkelijk gepland maar mijn vliegtuigticket is geboekt en mijn 'special visit' voor augustus en september zijn gereserveerd. Op 10 september keer ik terug. Ik hou jullie zeker op de hoogte met af en toe een reisverslag. Hou dit blog dus maar in de gaten. Ondertussen is Richard Reyna eindelijk bij Daryl geraakt. Daryl's advocaat heeft, niet geheel onverwacht, weer erg lang op zich laten wachten om het nodige papierwerk in orde te brengen zodat Richard op bezoek kon. Zowel Richard als Daryl waren heel erg enthousiast over hun eerste ontmoeting! Ook Blackie, Daryl's jeugdvriend, heeft eindelijk na 10 jaar de stap gezet om Daryl opnieuw te gaan opzoeken in de gevangenis. Het boek waarvan sprake in mijn vorig berichtje had ik voor Daryl laten opsturen maar het werd op de censuurlijst geplaatst. Daryl heeft het helaas niet mogen lezen. In zijn laatste brief schreef hij nog dat er nu overal camera's zijn geplaatst zodat alles wordt geregistreerd. De camera's zijn een gevolg van het binnensmokkelen van GSM's door bewakers. Met de camera's hoopt de directie de smokkel tegen te gaan. Maar de gevolgen voor de gevangenen zijn groot. Elke stap die ze zetten wordt geregistreerd. En omdat de bewakers nu zo gecontroleerd worden wordt elke regel extra strict toegepast. Daryl was er niet over te spreken.
Terug van weggeweest na een deugdoende vakantie. En ik had goede vakantielectuur meegenomen! Na mijn lezingen krijg ik wel eens de vraag: waarom schiet Texas er zo bovenuit, wat maakt Texas zo anders? Het boek dat meereisde naar Frankrijk biedt een ongelofelijk inzicht in de geschiedenis van het gevangeniswezen en het strafrechtssysteem in Texas: Texas Tough van Robert Perkinson. Absoluut een aanrader voor wie zich verder wil verdiepen. Het boek legt haarfijn uit hoe de slavernij, na de officiële afschaffing ervan, werd verder gezet in het gevangenissysteem in Texas met het systeem van 'convict leasing' waarbij (doorgaans zwarte en Mexicaanse) veroordeelden tot dwangarbeid werden gedwongen op plantages van rijke grootgrondbezitters. Het boek legt ontegensprekelijk het racisme bloot dat, ook na de adschaffing van de 'convict leasing', het rechtssysteem in Texas tot op heden kleurt. Een boek dat je kippenvel doet krijgen. Op deze link vind je meer info: http://texastough.com/aboutbook/ Ik heb het boek zelf gekocht bij Waterstones in Brussel.
Wil je een boek bestellen stuur dan een mailtje door op onderstaande knop te klikken. Het boek kost 14,95 euro en, in tegenstelling tot in de boekhandel, gaat de totale verkoopprijs naar Daryl om hem te helpen in zijn zaak.
Help Daryl aan een herziening van zijn proces! Alle hulp is welkom op rekeningnummer 652-9204887-57 (IBAN: BE09 6529 2048 8757)
