Vrijdag 3 september 2010xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ja hoor, ik lig er weer. Ik moet hier eens met de broeders praten denk ik. Misschien kan ik de zetel wel laten overvliegen naar België… Ik heb net genoten van een heerlijk ontbijt: een kop koffie, een eclair en een reuzenbord vol gesneden vers fruit (het is hier net de periode van de watermeloenen). Op minder dan 100 meter van de Maryknoll house is een klein ‘Frans’ bakkertje waar je ook kan zitten. Ik heb er nog geen Frans gehoord maar het is er wel verfijnder dan op de  meeste andere plaatsen en de koffie wordt er geschonken in een gewone mok en niet in een vaas. Voor mij was het een ideaal moment om mijn gedachten wat te ordenen en mijn huiswerk te maken voor Richard.

Gisterenmorgen hebben Richard en ik terug zo’n drie uur samen doorgebracht. Je kan je afvragen waarover we nu nog eens drie uur konden praten. En toch was het geen overbodige luxe. Ik heb Richard heel open en eerlijk alles verteld wat ik weet en niet weet, wat mijn veronderstellingen zijn, wat ik denk dat er is gebeurd. Maar tegelijk besef ik heel erg goed dat ik zestien jaar ben meegegaan in Daryl’s verhaal en dat het niet eenvoudig is om daar ook weer afstand van te nemen wat nochtans nodig is om zijn zaak in alle openheid opnieuw te kunnen bekijken. Ik weet vandaag maar één ding met zekerheid en dat is dat Daryl geen eerlijk proces heeft gekregen en dat hij is veroordeeld op basis van verdraaide waarheden door gemanipuleerde getuigen die beiden hun eigen vel wilden redden. Toen ik Richard vroeg wat zijn buikgevoel hem zei nadat hij Daryl had bezocht, moest hij toegeven dat hij nog geen enkel idee had. Het is niet makkelijk om met jullie te delen wat het besef dat er nu zal worden gegraven naar de waarheid met me doet, welke gevoelens dit oproept. Mijn grootste bezorgdheid is: wat als blijkt dat Daryl toch niet de waarheid heeft verteld al die tijd? In mijn hart maakt het al lang niets meer uit maar hoe laat je hem dan toch in zijn waardigheid? Het is duidelijk en tegelijk een hele geruststelling dat Richard alle opties openhoudt en Daryl hoe dan ook wil helpen. Ofwel vinden we voldoende bewijs dat Daryl echt niet op de plaats van de moord was. Als deze piste echter niets oplevert dan zal Richard er alles aan doen om te bewijzen dat Daryl niet diegene was die geschoten heeft. Ik heb er hoe dan ook vertrouwen in dat wat de uitkomst ook wordt, het proces op zich ook al louterend zal zijn en hopelijk ook Daryl en zijn familie terug dichter bij elkaar kan brengen. We zijn gezegend met iemand als Richard om deze weg af te leggen. Zijn achtergrond, het feit dat hij als hispanic zelf opgroeide in een arme wijk in Houston, in gelijkaardige omstandigheden als Daryl maakt dat hij een stap voor heeft.

Richard moest rond twee uur al weer weg om een getuigenis voor te bereiden voor de rechtbank dus belde ik Blackie om eerst bij zijn mama en dan bij Daryls familie langs te gaan. Toen we de oprit opreden van Daryls papa, was ik gepakt door de staat waarin het huis zich bevond. Het leek wel een stort. Binnenin was het niet beter. Hun armoedige situatie lijkt nog verder achteruit te zijn gegaan. Het deed deugd om iedereen terug te zien. James lag wel in bed en zag er ontzettend kwetsbaar uit. Regi vertelde dat hij enkele dagen in het ziekenhuis had gelegen maar dat ze helemaal niets hadden gevonden. Volgens Regi zit het in zijn hoofd. Ik wist niet goed wat te denken, laat staan wat ik volgende week aan Daryl moet vertellen. Ik heb James dan ook maar kort gesproken. Hij was erg opgetogen met het feit dat ik Richard had aangeworven. Toen ik hem vroeg of hij niet te verzwakt was om Richard opnieuw te ontmoeten en met hem te spreken zei hij dat hij nooit te zwak zou zijn om met iemand te spreken die zijn zoon wou helpen. Regi was weer bijzonder opgetogen met mijn bezoek en met de kopie van mijn boek dat ik voor hen had meegenomen. Ook al is het in het Nederlands en begrijpt hij er bijgevolg niets van. Ik heb weer ontzettend genoten van met mijn twee vrienden over de Amerikaanse samenleving en de politiek te discussiëren. Hun vertrouwen in Obama is nog onaangetast. Volgens hen heeft hij al vele goeie dingen gedaan die echter de media niet halen. En zij lijken als geen ander te begrijpen dat hij een zware rugzak heeft geërfd van Bush en dat hij beperkt is in wat hij als president kan realiseren op die korte tijd dat hij al president is.  En ook zij denken dat vooral een tweede ambtstermijn een verschil kan betekenen. Als ik zie in hun vreselijke armzalige situatie James en Regi nog steeds leven, dan is Regi’s humor en de manier waarop hij omgaat met zijn eigen situatie bijzonder inspirerend. Ik wou eigenlijk ook graag nog langs Daryls mama gaan maar het was al laat. Regi belde haar op om te zeggen dat ik er was en ik kreeg al meteen de telefoon in mijn hand geduwd. Ze klonk ontzettend moe (ze werkt nog steeds twee jobs) maar ze zei dat ze blij was dat ik was en dat ze me erg graag terug wou zien. We hebben volgende woensdag afgesproken, na mijn laatste bezoek aan Daryl. Ik had haar vorig jaar beloofd dat ik de DVD zou meebrengen van Telefacts zodat ze Daryl zou kunnen zien. Ik was het helemaal vergeten maar Daryl deed er mij aan denken tijdens ons eerste bezoek. Eén mailtje naar huis was voldoende om het probleem op te lossen. De DVD is al onderweg met de post en zou voor woensdag hier moeten zijn. Wat zou ik zijn zonder al die steun van mijn thuisfront!! Vandaag heb ik ook nog enkele foto’s laten ontwikkelen die An vorig jaar heeft kunnen nemen met haar digitale camera toen ze Daryl interviewde voor de reportage. Die kan ik dan ook bezorgen aan Daryls familie. Het was al laat en donker toen ik uitgeteld in mijn bed kroop maar ik was blij met wat ik had gedaan.

Straks rond vier uur komt Dave me oppikken. Door de drukte van de voorbije dagen hebben we nog niet veel tijd gehad om samen door te brengen. Maar vanavond staat er niets op het programma. Het enige wat nog moet gebeuren vandaag is een bezoekje aan Office Depot om een nieuwe voorraad enveloppen, briefpapier en carbonpapier te laten leveren in de gevangenis voor Daryl. De rest van de dag ben ik ‘off duty’. Ik ga wat in de boekenwinkel snuisteren. Ik moet zeker twee exemplaren kopen van ‘Texas Tough’, eentje voor Dave en eentje voor Blackie om hen te bedanken en verder heb ik vandaag alle tijd om wat te snuffelen voor cadeautjes voor het thuisfront. Al ziet het er nu al wel naar uit dat ik een grotere koffer nodig heb om terug naar huis te keren omdat Daryl weer twee grote netzakken vol met tijdschriften, strips en boeken heeft meegegeven. Sinds de camera’s zijn geplaatst en big brother het reilen en zeilen van de bewakers in het oog houdt worden alle regels strikt toegepast. In alle cellen werd met de grove borstel kuis gehouden en alles wat niet in die ene box past moest worden weggegeven of weggesmeten. En voor alles heeft hij wel een bestemmeling. De strips zijn voor mijn kids, de National Geographics en andere tijdschriften moeten naar de klas van mijn oudste stiefdochter en de boeken mag ik houden. Dat ik met al die bijkomende kilo’s niet zomaar het vliegtuig op kan stappen, daar staat Daryl niet bij stil. Dat wordt dus nog een gepuzzel.

Morgen ga ik terug op stap met Richard. Dan leggen we onze beide ‘plannen van aanpak’ (mijn huiswerk) naast elkaar en maken we op basis hiervan een planning op. Daarna trekken we naar South Park. Ik kijk er naar uit. Het geeft me het gevoel dat ik eindelijk iets wezenlijks kan doen voor Daryl.

Vele groetjes en dank voor alle lieve mailtjes die ik alweer in mijn mailbox mocht aantreffen,

Marjan

05-09-2010 om 19:31 geschreven door Lieve