29 augustus 2010, 16uxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Terug in Houston. De TV staat aan en ik zit lang uitgestrekt in een heerlijke ouderwetse zetel, nog niet helemaal bekomen van mijn jetlag en naar binnen gevlucht voor de afschuwelijke warmte buiten (33°). Vandaag is de vijfde gedenkdag van de orkaan Katrina die New Orleans verwoestte. In het nieuws een speech van Obama die naar New Orleans vloog om deze dag te herdenken. Het is voor mij een beeld van contradicties dat symbool staat voor het Amerika van vandaag. Enerzijds hebben de Amerikanen Barack Obama, een Afro-Amerikaanse man, verkozen tot president van hun land. Dit feit op zich is ongelofelijk. We hoeven niet ver terug te gaan in de geschiedenis van Amerika, slechts een paar decennia, om te beseffen hoe geweldig deze verkiezing op zich is. Altijd als ik Obama op televisie zie flits deze gedachte door mijn hoofd. Hij belichaamt de hoop dat het er in Amerika niet meer toe doet of je blank of zwart bent. Maar anderzijds is de segregatie, het racisme nog steeds doordrongen in de Amerikaanse samenleving niet in het minst in het rechtssysteem. De voornaamste slachtoffers van Katrina waren niet voor niets de armere zwarte bevolking en het was niet zonder reden dat de hulp van de federale overheid, toen nog onder bewind van Bush, zo traag op gang kwam. Vandaag, vijf jaar laten zijn in deze buurten nog steeds niet alle huizen, scholen en ziekenhuizen heropgebouwd.

Gisteren was nog een gedenkdag. De verjaardag van doctor Martin Luther King Jr’s bekendste speech ‘I have a dream’. De droom van King mag dan al een stapje dichter bij de realiteit staan met de verkiezing van Obama, gerealiseerd is hij nog niet. ‘I have a dream’ is door iedereen gekend. Daarom hier een ander stukje ‘King’ ter inspiratie voor onze politiekers in België. Ik vond het terug in een boekje dat ik vandaag van Dave kreeg ‘Nonviolent people’.

“As long as there is poverty in the world I can never be rich, even if I have a billion dollars. As long as diseases are rampant and millions of people in this world cannot expect to live more than twenty-eight of thirty years, I can never be totally healthy even if I just got a good checkup at Mayo Clinic. I can never be what I ought to be until you are what you ought to be. This is the way our world is made. No individual or nation can stand out boasting of being independent. We are interdependent.

An individual has not started living until he can rise above the narrow confines of his individualistic concerns to the broader concerns of all humanity. Every man must decide whether he will walk in the light of creative altruism or the darkness of destructive selfishness. The ultimate measure of a man is not where he stands in moments of comfort and convenience, but where he stands at times of challenge and controversy. The true neighbor will risk his position, his prestige, and even his life for the welfare of others. In dangerous valleys and hazardous pathways, he will lift some bruised and beaten brother to a higher and more noble life.”

Het is goed om terug in Texas te zijn. Dave zien op de luchthaven is een heel klein beetje thuiskomen. Vanavond zie ik de rest van de familie terug. Ook Blackie heb ik ondertussen al gehoord aan de telefoon en die is ook weer op post om me overal naartoe te rijden. Gisteren ben ik om acht uur in slaap gevallen, vannacht om vier uur weer wakker geworden van de honger en me op de ontbijtgranen gestort om daarna nog een klein beetje verder te doezelen tot ik om acht uur gewekt werd door de wekker met het geluid van kerkklokken (ik slaap in de gastenkamer van de Maryknoll broeders, met inclusief een hemelse wekker). Na deze iets wat bizarre nacht ben ik met Dave meegegaan naar een misviering waar hij een lezing moest geven over Dominique. Het leek me een goed begin van mijn twee weken hier in Texas en Dave’s lezing was zoals steeds weer inspirerend. Morgen ga ik naar Livingston voor mijn eerste tweedaagse bezoek aan Daryl (2 keer 4 uur) en blijf ik de nacht daar slapen. Ik kijk er ontzettend naar uit al zorgt het ook steeds weer voor heel wat spanning en zenuwen. Death row is simpelweg een vreselijke plaats om naartoe te gaan. Maar het weerzien met Daryl maakt veel goed.

Ik hou jullie verder op de hoogte van het reilen en zeilen hier in Texas.

Groetjes,

Marjan

xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" />