1 september 2010xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dag allemaal,

Ik lig opnieuw lang uitgestrekt in mijn heerlijke zetel en heb ondertussen al door dat dit mijn vaste stek wordt om even tot rust te komen tijdens dit verblijf in Texas. Deze ochtend heb ik eindelijk na ettelijke lange telefoongesprekken, Richard Reyna ontmoet. We hadden afgesproken om samen te ontbijten. Richard is duidelijk een ontzettend integer man die met een eindeloze openheid en empathie elke mens die zijn weg kruist tegemoet treedt. Uit zijn verhalen, hoe hij praat over de mensen die hij in al die jaren heeft trachten te helpen, blijkt een prachtmens. Het was een verademing om hier in Texas met iemand te kunnen spreken die in het rechtssysteem heeft meegedraaid maar die op dezelfde manier naar de oorzaken van criminaliteit kijkt als ik. Richard was vroeger een politieofficier maar is ondertussen al 23 jaar werkzaam als private investigator. Toen ik hem vroeg waarom hij was gestopt zegde hij dat hij niet langer kon meedraaien in een politieapparaat dat werkt met twee maten en twee gewichten. Ik ben erg dankbaar dat ik dankzij mijn boek en met de steun van jullie allen iemand als Richard heb kunnen aanwerven. Morgen hebben we opnieuw afgesproken voor het ontbijt en daarna trekken we er heel de dag samen op uit. Kunnen samenwerken met Richard doet deugd omdat het de hoop genereert die Daryl zo broodnodig heeft om te kunnen overleven op de dodengang. Maar het maakt me anderzijds ook zo boos. Waarom moeten we nadat iemand twintig jaar heeft doorgebracht in één van de strengste gevangenisregimes in Amerika, nog beginnen met zijn onschuld trachtten te bewijzen? Zelfs als Daryl heeft gedaan waarvoor hij op de dodengang is beland, dan nog heeft hij een ontzettend lange gevangenisstraf uitgezeten en lijkt het mij de hoogste tijd voor een tweede kans. Het had zo mooi geweest moest hij vandaag de gevangenis kunnen verlaten en met het bij elkaar gespaarde geld met mijn boek en lezingen, een echte nieuwe start kunnen maken in plaats van het geld aan Richard moeten geven. 

Ondertussen zitten ook mijn eerste twee bezoeken aan Daryl er al weer op. Gelukkig heb ik nog het vooruitzicht van nog eens 8 uur bezoek volgende week. Het waren twee heerlijke bezoeken. We hebben allebei ontzettend genoten en heel erg veel gelachen. Het deed zo’n deugd om hem zo goedgezind en vrolijk te zien. Om heel even te kunnen vergeten waar je bent. Hoewel tussen het gelach door ook meer dan eens het verdriet kwam bovendrijven. ‘I’m growing old in here’, het viel meermaals en het breekt mijn hart als ik het hem hoor zeggen. Het verdriet van zoveel verloren jaren, twintig in december, het verdriet geen kinderen te hebben, geen eigen gezin, het verdriet geen vrouw te hebben die hem uniek vindt en die de rest van haar leven met hem wil delen om wie hij echt is, het verdriet van geen enkel perspectief te hebben op een toekomst en het verdriet om de onmacht van zijn eigen lot niet in handen te hebben. De pijn was met momenten heel zichtbaar aanwezig maar gelukkig ook heel vaak heel erg ver weg.  En wat hadden we een geluk met de bewaakster. Een vrouw van ergens in de vijftig en een geweldige schat. Ze vertelde me dat ze al meer dan 20 jaar in de gevangenis werkte en Daryl al even veel jaren kende en goed met hem kon opschieten. De eerste dag gaf ze ons met een lach en een knipoog vijftien minuten meer bezoektijd, de tweede dag zelfs meer dan een half uur. De zo gehate ‘Time’s up m’am’ viel deze keer niet en de menselijkheid waarmee deze vrouw de gevangenen en de bezoekers behandelden maakte zo’n wezenlijk verschil. Toen ik naar buiten ging vroeg ik haar of ze de volgende week ook wacht zou hebben en ze knikte. Ik vertelde haar wat een verschil het betekende om iemand als haar in de bezoekersruimte te hebben en er verscheen een grote glimlach. 

Tussen mijn eerste en mijn tweede  bezoek aan Daryl leek het mij verstandig om een nachtje in Livingston te blijven. Het zijn twee vermoeiende ritten tussen Livingston en Houston uitgespaard en het was weer eens wat anders. Ik vond mijn onderkomen in ‘Eileen’s guesthouse’ vlakbij de unit. Agnes, een vriendin en strijdgenoot tegen de doodstraf, van Inside Outside (www.stichting-inside-outside.org) verbleef er ook en het gaf ons de kans om na zovele jaren apart naar Texas te reizen, eindelijk ook eens samen in Texas te zijn. Hoewel ik erg genoten heb van Agnes’ aanwezigheid was het gastenverblijf voor mij een erg bevreemdende plaats. Het kwam er om (Europese) meisjes een betaalbaar onderdak te geven tijdens hun bezoek aan de Polunsky Unit. Een nobel doel en een absolute noodzaak want de unit ligt niet bepaald in het centrum van een grote stad. Alleen de invulling van het gastenverblijf was voor mij een brug te ver. Overal aan de muur hingen uitvergrote foto’s van meisjes en ‘hun’ vriend op de dodengang, voor mij een vorm van misplaatste verafgoding. Het is moeilijk te omschrijven welke sfeer de plaats uitademde maar het was alleszins geen plaats waar ik me kon thuis voelen. De verliefdheden, trouwpartijen, het kicken op, het staat zo ver van de vriendschap tussen Daryl en mij en van de redenen waarom ik ooit met hem begon te schrijven.

Toen we ’s anderendaags de parking van de unit opreden leek het alsof de tijd was blijven stilstaan. Een groep van een twintigtal gevangenen uit de ‘gewone populatie’ was zij aan zij aan de graskant. Verspreid er rond enkele blanke bewakers te paard, het geweer in de aanslag. Ik beeldde mij in, een oude vergeelde foto uit de tijd van de slavernij of de ‘inmate leasing’. Ik moest meteen terugdenken aan het boek dat ik net had gelezen ‘Texas tough’. In het kader van onze eigen veiligheid mochten we niet te dichtbij komen met onze auto toen we de parking opreden en het doorzoeken van de auto gebeurde dan ook op veilige afstand van de groep gevangenen. De veiligheidscontrole in de gevangenis zelf is er sinds de hele heisa rond de binnengesmokkelde gsm’s, ook niet soepeler op geworden. Alles moet door een scanmachine zoals op de luchthaven, tot schoenen toe. Zelf moet je eerst door de metaaldetector en zelfs als het ding niet biept krijg je toch een uitgebreide lichaamsfouille met armen en benen gespreid. Tot slot mag je je voetzolen nog eens tonen. Allemaal behoorlijk intimiderend als je het mij vraagt maar ik probeer dit zoveel mogelijk los te laten en te ondergaan. It’s part of the game.

Op maandag kon ik op Dave rekenen om naar de gevangenis te rijden, op dinsdag stond Blackie trouw te wachten tot mijn bezoek gedaan was. Ik heb geluk om hier op zovele schitterende mensen te kunnen terugvallen. De lange rit naar huis vloog, ondanks mijn vermoeidheid, snel voorbij.  We hadden dan ook weer een jaar bij te praten en daarvoor zijn de Amerikaanse highways een zegen.    

Veel groetjes uit tropisch Texas

Marjan