Zondag 5 september 2010

Net afscheid genomen van Richard, na een laatste lunch samen. Zijn plan van aanpak is duidelijk en ik heb er vertrouwen in dat hij hoe dan ook de juiste man op de juiste plaats is, welke richting het onderzoek ook uitgaat. Het zal echter zaak zijn om Daryls vertrouwen te blijven vasthouden. Richard is met verschillende zaken tegelijk bezig en sommige ervan hebben deadlines omwille van een nakende  executie. Ik begrijp heel goed dat Daryls zaak niet zijn eerste prioriteit is op dat ogenblik. Maar Daryl zijn geduld wordt al twintig jaar op de proef gesteld en de omstandigheden waarin hij moet overleven maken van elke dag er één te veel. Ik kan alleen maar hopen dat hij het nodige geduld zal opbrengen om Richard zijn werk in alle rust te laten doen.

Gisteren zijn we, na een pannenkoekenontbijt met zwarte bosbessen bij Ihop (iemand de film ‘I am Sam’ gezien?) samen naar Daryls papa en broer gereden. Ik wou er nog een deel van Daryl zijn spullen gaan afgeven en voor Richard was het een kans om nog eens met de familie te spreken. Brihana was er aan het kuisen. Ze is het nichtje van Daryl (de oudste dochter van zijn zus Cynthia) en ik ken haar van toen ze nog bij James woonde terwijl Cynthia in de gevangenis zat. Ondertussen is ze 22 en getrouwd. Haar nog even jonge echtgenoot was net terug van Bagdad. Hij had lange tijd gevochten in Irak. Het leger is helaas vaak het enige redmiddel om nog te ontsnappen uit de spiraal van armoede. Brihana vertelde me dat haar jongste broer Catrel in de gevangenis zat voor twee maanden voor bezit van Mariuhana. Hij is 19. Katrel was 10 of 11 toen ik hem voor het eerst ontmoette. Een verlegen, verstandig, lief kind met een toekomst die volledig gehypothekeerd wordt door zijn afkomst, de wijk waar hij is geboren en opgegroeid. Catrel heeft zijn school niet afgemaakt en het zal vrees ik niet de laatste keer zijn dat hij in de gevangenis terecht komt. Er wordt niets gedaan om deze cirkel te doorbreken. Het brak mijn hart toen ik het hoorde. Ik kan hem mij nog zo voor de geest halen toen ik hem voor het eerst zag. Het is zo’n zonde en ik kan alleen maar machteloos toekijken. Ik vroeg Brihana het adres van de gevangenis. Dat had ze niet. Ik zal het wel vinden op het internet zodat ik hem een kaartje kan sturen en aan Daryl kan vragen om hetzelfde te doen. Misschien kan Daryl nog wel van betekenis zijn voor zijn neefje dat hij nooit heeft gekend.

Toen het tijd was om door te gaan en Richard al weer buiten stond nog wat te praten met Regi, ging ik nog even naast James op de bank zitten. Hij leek zo ontzettend kwetsbaar. Ik begrijp nu ook waarom hij Daryl al een tijd niet meer is gaan opzoeken. Ik gaf hem de foto’s die An vorig jaar had gemaakt. Ze zijn mooier dan de foto’s die je in de gevangenis kan laten maken. Hij was er erg blij mee. Hij nam mijn hand in zijn handen en bedankte me voor alles wat ik voor Daryl doe en dat al zovele jaren. Hij zei dat hij erg blij was dat ik Richard had aangeworven. Het was zijn overtuiging dat als we dit 20 jaar geleden hadden kunnen doen, Daryl nooit op death row zou zijn beland. Ik kon hem alleen maar bijtreden.

Na een middagje verplichte platte rust om de opkomende ziektekiemen de kop in te drukken (het contrast tussen de hitte buiten en de vreselijke airco binnen maakt een mens ziek), kwamen Dave en Peggy me oppikken om samen te eten en naar de boekenwinkel te gaan. Toen we rond tien uur terug naar de Maryknoll reden hoorde ik een berichtje op mijn gsm. Thuis kon het niet zijn omwille van het zeven uur tijdsverschil. Het bleek zowaar een sms’je van Mandy, Daryls mama: ‘Marjan, let’s have breakfast monday morning 9 am ihop meyerland’. Dit berichtje op zich, deed zoveel deugd! Hoewel ik met haar al had afgesproken dat ik woensdagavond zou langskomen, nam ze nu plots zelf initiatief. Ik stond versteld. Er was slechts één probleem. Ik heb geen auto en kon er dus niet geraken. Maar dat was buiten Blackie’s grote hart voor Daryl gerekend. Toen ik hem deze namiddag vertelde over het berichtje van Mandy, toen we eindelijk rustig zaten bij een kop koffie en taart, nadat we veel te lang hadden moeten wachten in de Office Depot om Daryls schrijfpapier en enveloppen te laten leveren, twijfelde hij geen seconde. Hij wist waar het was. Hij zou me oppikken, daar afzetten, ondertussen bij z’n mama gaan en me daarna terug brengen. Hij was even verrast als ik over het berichtje en vond dat ik deze kans echt niet mocht laten liggen. Hij vond het te belangrijk voor Daryl. Ik sputterde nog even tegen, hij doet al zoveel voor Daryl zonder er iets voor terug te krijgen, maar ik wist dat hij gelijk had. En dus stuurde ik een berichtje terug naar Mandy met de boodschap dat ik er zou zijn en de vraag of het voor haar nog ok was. Nog geen tien minuten later kreeg ik bevestiging: ‘Marjan, I’ll be there at 9. I’ll see you soon. Mandy’.

Het geeft me weer hoop dat ik er kan in slagen om Daryl en zijn mama terug samen te brengen. Het zou zo geweldig zijn. Ik had het er nog over met Daryl tijdens mijn laatste bezoek. Hij zei: ‘it would be an emotional washing’. Ik vertelde de bewaakster dat ik graag Daryl zijn mama wou meebrengen volgende week en of ze mij kon vertellen of dit mogelijk is met mijn special visits. Ze kon het niet zeggen maar ze belde onmiddellijk naar de warden’s office om het voor ons uit te zoeken. Helaas kreeg ik te horen dat ik zou moeten kiezen, ofwel mijn acht uur special visit, ofwel twee uur samen met Daryls mama. Dit is geen eerlijke keuze lijkt me. Vier uur inruilen voor twee, ok, maar toch geen acht uur. Maar zowel Richard als Dave hebben al beloofd dat ze Mandy naar de gevangenis willen brengen en met haar mee naar binnen willen gaan zo gauw ze beslist dat ze wil gaan.

Nu is het tijd om te slapen en morgen zien we wel wat het ontbijt bij ihop brengt. Ik kijk er alleszins erg naar uit!  Daarna ga ik met Dave en Peggy de toerist uithangen in Galveston aan de Texaanse kust. Dat beloofd een leuke dag te worden al hebben ze wel aangekondigd dat tropische storm Hermine de kust nadert en vanaf morgen aan land komt.

Ik hou jullie op de hoogte!

Groetjes,

Marjan

05-09-2010 om 00:00 geschreven door Marjan  

Vrijdag 3 september 2010

Ja hoor, ik lig er weer. Ik moet hier eens met de broeders praten denk ik. Misschien kan ik de zetel wel laten overvliegen naar België… Ik heb net genoten van een heerlijk ontbijt: een kop koffie, een eclair en een reuzenbord vol gesneden vers fruit (het is hier net de periode van de watermeloenen). Op minder dan 100 meter van de Maryknoll house is een klein ‘Frans’ bakkertje waar je ook kan zitten. Ik heb er nog geen Frans gehoord maar het is er wel verfijnder dan op de  meeste andere plaatsen en de koffie wordt er geschonken in een gewone mok en niet in een vaas. Voor mij was het een ideaal moment om mijn gedachten wat te ordenen en mijn huiswerk te maken voor Richard.

Gisterenmorgen hebben Richard en ik terug zo’n drie uur samen doorgebracht. Je kan je afvragen waarover we nu nog eens drie uur konden praten. En toch was het geen overbodige luxe. Ik heb Richard heel open en eerlijk alles verteld wat ik weet en niet weet, wat mijn veronderstellingen zijn, wat ik denk dat er is gebeurd. Maar tegelijk besef ik heel erg goed dat ik zestien jaar ben meegegaan in Daryl’s verhaal en dat het niet eenvoudig is om daar ook weer afstand van te nemen wat nochtans nodig is om zijn zaak in alle openheid opnieuw te kunnen bekijken. Ik weet vandaag maar één ding met zekerheid en dat is dat Daryl geen eerlijk proces heeft gekregen en dat hij is veroordeeld op basis van verdraaide waarheden door gemanipuleerde getuigen die beiden hun eigen vel wilden redden. Toen ik Richard vroeg wat zijn buikgevoel hem zei nadat hij Daryl had bezocht, moest hij toegeven dat hij nog geen enkel idee had. Het is niet makkelijk om met jullie te delen wat het besef dat er nu zal worden gegraven naar de waarheid met me doet, welke gevoelens dit oproept. Mijn grootste bezorgdheid is: wat als blijkt dat Daryl toch niet de waarheid heeft verteld al die tijd? In mijn hart maakt het al lang niets meer uit maar hoe laat je hem dan toch in zijn waardigheid? Het is duidelijk en tegelijk een hele geruststelling dat Richard alle opties openhoudt en Daryl hoe dan ook wil helpen. Ofwel vinden we voldoende bewijs dat Daryl echt niet op de plaats van de moord was. Als deze piste echter niets oplevert dan zal Richard er alles aan doen om te bewijzen dat Daryl niet diegene was die geschoten heeft. Ik heb er hoe dan ook vertrouwen in dat wat de uitkomst ook wordt, het proces op zich ook al louterend zal zijn en hopelijk ook Daryl en zijn familie terug dichter bij elkaar kan brengen. We zijn gezegend met iemand als Richard om deze weg af te leggen. Zijn achtergrond, het feit dat hij als hispanic zelf opgroeide in een arme wijk in Houston, in gelijkaardige omstandigheden als Daryl maakt dat hij een stap voor heeft.

Richard moest rond twee uur al weer weg om een getuigenis voor te bereiden voor de rechtbank dus belde ik Blackie om eerst bij zijn mama en dan bij Daryls familie langs te gaan. Toen we de oprit opreden van Daryls papa, was ik gepakt door de staat waarin het huis zich bevond. Het leek wel een stort. Binnenin was het niet beter. Hun armoedige situatie lijkt nog verder achteruit te zijn gegaan. Het deed deugd om iedereen terug te zien. James lag wel in bed en zag er ontzettend kwetsbaar uit. Regi vertelde dat hij enkele dagen in het ziekenhuis had gelegen maar dat ze helemaal niets hadden gevonden. Volgens Regi zit het in zijn hoofd. Ik wist niet goed wat te denken, laat staan wat ik volgende week aan Daryl moet vertellen. Ik heb James dan ook maar kort gesproken. Hij was erg opgetogen met het feit dat ik Richard had aangeworven. Toen ik hem vroeg of hij niet te verzwakt was om Richard opnieuw te ontmoeten en met hem te spreken zei hij dat hij nooit te zwak zou zijn om met iemand te spreken die zijn zoon wou helpen. Regi was weer bijzonder opgetogen met mijn bezoek en met de kopie van mijn boek dat ik voor hen had meegenomen. Ook al is het in het Nederlands en begrijpt hij er bijgevolg niets van. Ik heb weer ontzettend genoten van met mijn twee vrienden over de Amerikaanse samenleving en de politiek te discussiëren. Hun vertrouwen in Obama is nog onaangetast. Volgens hen heeft hij al vele goeie dingen gedaan die echter de media niet halen. En zij lijken als geen ander te begrijpen dat hij een zware rugzak heeft geërfd van Bush en dat hij beperkt is in wat hij als president kan realiseren op die korte tijd dat hij al president is.  En ook zij denken dat vooral een tweede ambtstermijn een verschil kan betekenen. Als ik zie in hun vreselijke armzalige situatie James en Regi nog steeds leven, dan is Regi’s humor en de manier waarop hij omgaat met zijn eigen situatie bijzonder inspirerend. Ik wou eigenlijk ook graag nog langs Daryls mama gaan maar het was al laat. Regi belde haar op om te zeggen dat ik er was en ik kreeg al meteen de telefoon in mijn hand geduwd. Ze klonk ontzettend moe (ze werkt nog steeds twee jobs) maar ze zei dat ze blij was dat ik was en dat ze me erg graag terug wou zien. We hebben volgende woensdag afgesproken, na mijn laatste bezoek aan Daryl. Ik had haar vorig jaar beloofd dat ik de DVD zou meebrengen van Telefacts zodat ze Daryl zou kunnen zien. Ik was het helemaal vergeten maar Daryl deed er mij aan denken tijdens ons eerste bezoek. Eén mailtje naar huis was voldoende om het probleem op te lossen. De DVD is al onderweg met de post en zou voor woensdag hier moeten zijn. Wat zou ik zijn zonder al die steun van mijn thuisfront!! Vandaag heb ik ook nog enkele foto’s laten ontwikkelen die An vorig jaar heeft kunnen nemen met haar digitale camera toen ze Daryl interviewde voor de reportage. Die kan ik dan ook bezorgen aan Daryls familie. Het was al laat en donker toen ik uitgeteld in mijn bed kroop maar ik was blij met wat ik had gedaan.

Straks rond vier uur komt Dave me oppikken. Door de drukte van de voorbije dagen hebben we nog niet veel tijd gehad om samen door te brengen. Maar vanavond staat er niets op het programma. Het enige wat nog moet gebeuren vandaag is een bezoekje aan Office Depot om een nieuwe voorraad enveloppen, briefpapier en carbonpapier te laten leveren in de gevangenis voor Daryl. De rest van de dag ben ik ‘off duty’. Ik ga wat in de boekenwinkel snuisteren. Ik moet zeker twee exemplaren kopen van ‘Texas Tough’, eentje voor Dave en eentje voor Blackie om hen te bedanken en verder heb ik vandaag alle tijd om wat te snuffelen voor cadeautjes voor het thuisfront. Al ziet het er nu al wel naar uit dat ik een grotere koffer nodig heb om terug naar huis te keren omdat Daryl weer twee grote netzakken vol met tijdschriften, strips en boeken heeft meegegeven. Sinds de camera’s zijn geplaatst en big brother het reilen en zeilen van de bewakers in het oog houdt worden alle regels strikt toegepast. In alle cellen werd met de grove borstel kuis gehouden en alles wat niet in die ene box past moest worden weggegeven of weggesmeten. En voor alles heeft hij wel een bestemmeling. De strips zijn voor mijn kids, de National Geographics en andere tijdschriften moeten naar de klas van mijn oudste stiefdochter en de boeken mag ik houden. Dat ik met al die bijkomende kilo’s niet zomaar het vliegtuig op kan stappen, daar staat Daryl niet bij stil. Dat wordt dus nog een gepuzzel.

Morgen ga ik terug op stap met Richard. Dan leggen we onze beide ‘plannen van aanpak’ (mijn huiswerk) naast elkaar en maken we op basis hiervan een planning op. Daarna trekken we naar South Park. Ik kijk er naar uit. Het geeft me het gevoel dat ik eindelijk iets wezenlijks kan doen voor Daryl.

Vele groetjes en dank voor alle lieve mailtjes die ik alweer in mijn mailbox mocht aantreffen,

Marjan

03-09-2010 om 21:40 geschreven door Marjan  

1 september 2010

Dag allemaal,

Ik lig opnieuw lang uitgestrekt in mijn heerlijke zetel en heb ondertussen al door dat dit mijn vaste stek wordt om even tot rust te komen tijdens dit verblijf in Texas. Deze ochtend heb ik eindelijk na ettelijke lange telefoongesprekken, Richard Reyna ontmoet. We hadden afgesproken om samen te ontbijten. Richard is duidelijk een ontzettend integer man die met een eindeloze openheid en empathie elke mens die zijn weg kruist tegemoet treedt. Uit zijn verhalen, hoe hij praat over de mensen die hij in al die jaren heeft trachten te helpen, blijkt een prachtmens. Het was een verademing om hier in Texas met iemand te kunnen spreken die in het rechtssysteem heeft meegedraaid maar die op dezelfde manier naar de oorzaken van criminaliteit kijkt als ik. Richard was vroeger een politieofficier maar is ondertussen al 23 jaar werkzaam als private investigator. Toen ik hem vroeg waarom hij was gestopt zegde hij dat hij niet langer kon meedraaien in een politieapparaat dat werkt met twee maten en twee gewichten. Ik ben erg dankbaar dat ik dankzij mijn boek en met de steun van jullie allen iemand als Richard heb kunnen aanwerven. Morgen hebben we opnieuw afgesproken voor het ontbijt en daarna trekken we er heel de dag samen op uit. Kunnen samenwerken met Richard doet deugd omdat het de hoop genereert die Daryl zo broodnodig heeft om te kunnen overleven op de dodengang. Maar het maakt me anderzijds ook zo boos. Waarom moeten we nadat iemand twintig jaar heeft doorgebracht in één van de strengste gevangenisregimes in Amerika, nog beginnen met zijn onschuld trachtten te bewijzen? Zelfs als Daryl heeft gedaan waarvoor hij op de dodengang is beland, dan nog heeft hij een ontzettend lange gevangenisstraf uitgezeten en lijkt het mij de hoogste tijd voor een tweede kans. Het had zo mooi geweest moest hij vandaag de gevangenis kunnen verlaten en met het bij elkaar gespaarde geld met mijn boek en lezingen, een echte nieuwe start kunnen maken in plaats van het geld aan Richard moeten geven. 

Ondertussen zitten ook mijn eerste twee bezoeken aan Daryl er al weer op. Gelukkig heb ik nog het vooruitzicht van nog eens 8 uur bezoek volgende week. Het waren twee heerlijke bezoeken. We hebben allebei ontzettend genoten en heel erg veel gelachen. Het deed zo’n deugd om hem zo goedgezind en vrolijk te zien. Om heel even te kunnen vergeten waar je bent. Hoewel tussen het gelach door ook meer dan eens het verdriet kwam bovendrijven. ‘I’m growing old in here’, het viel meermaals en het breekt mijn hart als ik het hem hoor zeggen. Het verdriet van zoveel verloren jaren, twintig in december, het verdriet geen kinderen te hebben, geen eigen gezin, het verdriet geen vrouw te hebben die hem uniek vindt en die de rest van haar leven met hem wil delen om wie hij echt is, het verdriet van geen enkel perspectief te hebben op een toekomst en het verdriet om de onmacht van zijn eigen lot niet in handen te hebben. De pijn was met momenten heel zichtbaar aanwezig maar gelukkig ook heel vaak heel erg ver weg.  En wat hadden we een geluk met de bewaakster. Een vrouw van ergens in de vijftig en een geweldige schat. Ze vertelde me dat ze al meer dan 20 jaar in de gevangenis werkte en Daryl al even veel jaren kende en goed met hem kon opschieten. De eerste dag gaf ze ons met een lach en een knipoog vijftien minuten meer bezoektijd, de tweede dag zelfs meer dan een half uur. De zo gehate ‘Time’s up m’am’ viel deze keer niet en de menselijkheid waarmee deze vrouw de gevangenen en de bezoekers behandelden maakte zo’n wezenlijk verschil. Toen ik naar buiten ging vroeg ik haar of ze de volgende week ook wacht zou hebben en ze knikte. Ik vertelde haar wat een verschil het betekende om iemand als haar in de bezoekersruimte te hebben en er verscheen een grote glimlach. 

Tussen mijn eerste en mijn tweede  bezoek aan Daryl leek het mij verstandig om een nachtje in Livingston te blijven. Het zijn twee vermoeiende ritten tussen Livingston en Houston uitgespaard en het was weer eens wat anders. Ik vond mijn onderkomen in ‘Eileen’s guesthouse’ vlakbij de unit. Agnes, een vriendin en strijdgenoot tegen de doodstraf, van Inside Outside (www.stichting-inside-outside.org) verbleef er ook en het gaf ons de kans om na zovele jaren apart naar Texas te reizen, eindelijk ook eens samen in Texas te zijn. Hoewel ik erg genoten heb van Agnes’ aanwezigheid was het gastenverblijf voor mij een erg bevreemdende plaats. Het kwam er om (Europese) meisjes een betaalbaar onderdak te geven tijdens hun bezoek aan de Polunsky Unit. Een nobel doel en een absolute noodzaak want de unit ligt niet bepaald in het centrum van een grote stad. Alleen de invulling van het gastenverblijf was voor mij een brug te ver. Overal aan de muur hingen uitvergrote foto’s van meisjes en ‘hun’ vriend op de dodengang, voor mij een vorm van misplaatste verafgoding. Het is moeilijk te omschrijven welke sfeer de plaats uitademde maar het was alleszins geen plaats waar ik me kon thuis voelen. De verliefdheden, trouwpartijen, het kicken op, het staat zo ver van de vriendschap tussen Daryl en mij en van de redenen waarom ik ooit met hem begon te schrijven.

Toen we ’s anderendaags de parking van de unit opreden leek het alsof de tijd was blijven stilstaan. Een groep van een twintigtal gevangenen uit de ‘gewone populatie’ was zij aan zij aan de graskant. Verspreid er rond enkele blanke bewakers te paard, het geweer in de aanslag. Ik beeldde mij in, een oude vergeelde foto uit de tijd van de slavernij of de ‘inmate leasing’. Ik moest meteen terugdenken aan het boek dat ik net had gelezen ‘Texas tough’. In het kader van onze eigen veiligheid mochten we niet te dichtbij komen met onze auto toen we de parking opreden en het doorzoeken van de auto gebeurde dan ook op veilige afstand van de groep gevangenen. De veiligheidscontrole in de gevangenis zelf is er sinds de hele heisa rond de binnengesmokkelde gsm’s, ook niet soepeler op geworden. Alles moet door een scanmachine zoals op de luchthaven, tot schoenen toe. Zelf moet je eerst door de metaaldetector en zelfs als het ding niet biept krijg je toch een uitgebreide lichaamsfouille met armen en benen gespreid. Tot slot mag je je voetzolen nog eens tonen. Allemaal behoorlijk intimiderend als je het mij vraagt maar ik probeer dit zoveel mogelijk los te laten en te ondergaan. It’s part of the game.

Op maandag kon ik op Dave rekenen om naar de gevangenis te rijden, op dinsdag stond Blackie trouw te wachten tot mijn bezoek gedaan was. Ik heb geluk om hier op zovele schitterende mensen te kunnen terugvallen. De lange rit naar huis vloog, ondanks mijn vermoeidheid, snel voorbij.  We hadden dan ook weer een jaar bij te praten en daarvoor zijn de Amerikaanse highways een zegen.    

Veel groetjes uit tropisch Texas

Marjan     

02-09-2010 om 22:47 geschreven door Marjan  

29 augustus 2010, 16u

Terug in Houston. De TV staat aan en ik zit lang uitgestrekt in een heerlijke ouderwetse zetel, nog niet helemaal bekomen van mijn jetlag en naar binnen gevlucht voor de afschuwelijke warmte buiten (33°). Vandaag is de vijfde gedenkdag van de orkaan Katrina die New Orleans verwoestte. In het nieuws een speech van Obama die naar New Orleans vloog om deze dag te herdenken. Het is voor mij een beeld van contradicties dat symbool staat voor het Amerika van vandaag. Enerzijds hebben de Amerikanen Barack Obama, een Afro-Amerikaanse man, verkozen tot president van hun land. Dit feit op zich is ongelofelijk. We hoeven niet ver terug te gaan in de geschiedenis van Amerika, slechts een paar decennia, om te beseffen hoe geweldig deze verkiezing op zich is. Altijd als ik Obama op televisie zie flits deze gedachte door mijn hoofd. Hij belichaamt de hoop dat het er in Amerika niet meer toe doet of je blank of zwart bent. Maar anderzijds is de segregatie, het racisme nog steeds doordrongen in de Amerikaanse samenleving niet in het minst in het rechtssysteem. De voornaamste slachtoffers van Katrina waren niet voor niets de armere zwarte bevolking en het was niet zonder reden dat de hulp van de federale overheid, toen nog onder bewind van Bush, zo traag op gang kwam. Vandaag, vijf jaar laten zijn in deze buurten nog steeds niet alle huizen, scholen en ziekenhuizen heropgebouwd.

Gisteren was nog een gedenkdag. De verjaardag van doctor Martin Luther King Jr’s bekendste speech ‘I have a dream’. De droom van King mag dan al een stapje dichter bij de realiteit staan met de verkiezing van Obama, gerealiseerd is hij nog niet. ‘I have a dream’ is door iedereen gekend. Daarom hier een ander stukje ‘King’ ter inspiratie voor onze politiekers in België. Ik vond het terug in een boekje dat ik vandaag van Dave kreeg ‘Nonviolent people’.

“As long as there is poverty in the world I can never be rich, even if I have a billion dollars. As long as diseases are rampant and millions of people in this world cannot expect to live more than twenty-eight of thirty years, I can never be totally healthy even if I just got a good checkup at Mayo Clinic. I can never be what I ought to be until you are what you ought to be. This is the way our world is made. No individual or nation can stand out boasting of being independent. We are interdependent.

An individual has not started living until he can rise above the narrow confines of his individualistic concerns to the broader concerns of all humanity. Every man must decide whether he will walk in the light of creative altruism or the darkness of destructive selfishness. The ultimate measure of a man is not where he stands in moments of comfort and convenience, but where he stands at times of challenge and controversy. The true neighbor will risk his position, his prestige, and even his life for the welfare of others. In dangerous valleys and hazardous pathways, he will lift some bruised and beaten brother to a higher and more noble life.”

Het is goed om terug in Texas te zijn. Dave zien op de luchthaven is een heel klein beetje thuiskomen. Vanavond zie ik de rest van de familie terug. Ook Blackie heb ik ondertussen al gehoord aan de telefoon en die is ook weer op post om me overal naartoe te rijden. Gisteren ben ik om acht uur in slaap gevallen, vannacht om vier uur weer wakker geworden van de honger en me op de ontbijtgranen gestort om daarna nog een klein beetje verder te doezelen tot ik om acht uur gewekt werd door de wekker met het geluid van kerkklokken (ik slaap in de gastenkamer van de Maryknoll broeders, met inclusief een hemelse wekker). Na deze iets wat bizarre nacht ben ik met Dave meegegaan naar een misviering waar hij een lezing moest geven over Dominique. Het leek me een goed begin van mijn twee weken hier in Texas en Dave’s lezing was zoals steeds weer inspirerend. Morgen ga ik naar Livingston voor mijn eerste tweedaagse bezoek aan Daryl (2 keer 4 uur) en blijf ik de nacht daar slapen. Ik kijk er ontzettend naar uit al zorgt het ook steeds weer voor heel wat spanning en zenuwen. Death row is simpelweg een vreselijke plaats om naartoe te gaan. Maar het weerzien met Daryl maakt veel goed.

Ik hou jullie verder op de hoogte van het reilen en zeilen hier in Texas.

Groetjes,

Marjan

30-08-2010 om 00:00 geschreven door Marjan