the story of Daryl Wheatfall Dit is een weblog over Daryl Wheatfall, een onschuldige Afro-Amerikaanse terdoodveroordeelde die sinds 1991 vecht voor zijn leven op de Texaanse dodengang. Hier vind je informatie over zijn strijd voor gerechtigheid, het leven op de dodengang
en de doodstraf in Texas. De auteur van dit weblog is Marjan. Daryl en ik zijn sinds 1994 bevriend.
17-05-2011
de dodengang gestraft: actie gevraagd!
Dag allemaal,
Heel wat mannen op de dodengang, Daryl inbegrepen, zijn sinds enkele weken op strafregime geplaatst en dat voor 90 dagen. Al jaren bestaat er in de gevangenis een systeem van het doorgeven van boeken, tijdschriften of andere dringende zaken zoals toiletpapier, tandpasta enzovoort. Veel mannen hebben geen financiële steun van buitenaf om dergelijke zaken te kopen en de sollidariteit onder gevangenen is groot waardoor dergelijke zaken gedeeld worden met zij die niets hebben. Maar sinds er camera's geplaatst zijn na het smokkelincident met gsm's om de bewakers te controleren, worden de regels heel strict toegepast. Iedereen die iets in zijn cel had dat niet van hem was is gestraft en iedereen die iets had doorgegeven is gestraft. Bijgevolg zijn nu heel wat mannen op strafregime geplaatst ook velen die nog nooit eerder een individuele sanctie hadden gekregen. Er bereiken mij langs vanuit verschillende hoeken verontrustende berichten over de mannen die de moraal totaal aan het verliezen zijn. Ook voor Daryl betekent dit weer 90 lange dagen strafregime waardoor hij minder uit zijn cel kan, minder brieven schrijven, minder douchen, slechtere voeding, enzovoort. Daarom vragen ze onze hulp. Schrijf onderstaande brief naar de adressen die je op het einde van dit bericht vindt. Hoe meer protestbrieven hoe groter de kans dat er iets verandert. De mannen op de dodengang hebben jullie hulp nodig!
Alvast bedankt!
Marjan
Dear Sirs/Madam
I am aware of increasing reports of harassment and ill-treatment on the Death Row wings of Polunsky prison, Livingston.
I should like to remind all parties responsible for the administration and policy of that unit that inmatesare held there on the instruction of the Court, pending final determination of the fairness and right of sentence, and prior to execution in some cases. It is not and never has been the direction of the Court that punishment, beyond secure and safe detention, should be permissable by penal authorities, other than reasonable and humane enforcement of equally reasonable and humane prison regulation.
Harassment and excesses of punishment imposed on prisoners have a direct effect on their mental and physical health. That is not permissible under US law and is in contravention of International law.
It is the requirement of every penal establishment to adhere to standards of practice and policy that reflect an appreciation and concern for humane and lawful detention under State, Federal and International Law.
I respectfully request that you exercise the powers of your office to effectively investigate, oversee and review current practice at Polunsky, and to make public your findings.
Sincerely
Full addresses and contact details are:
Michael Upshaw
Texas Department of Criminal Justice
Region I Directors office
1225 Avenue G
Huntsville, Texas 77340
Phone: (936) 437-1770
Fax: (936) 437-1988
TDCJ-Correctional Institutions Division
Ombudsman Office
P.O. Box 99, Huntsville, TX 77342-0099
Phone: 936-437-6791
Fax: 936-437-6668
Rick Thaler
Texas Department of Criminal Justice
Correctional Institutions Division
P.O. Box 99
Huntsville, Texas 77342
Phone: 936-437-2101 (Livingston) or 936-437-2169 (Austin)
Fax: 936-437-2123 (Livingston) or 936-437-6325 (Austin)
Ook Texas kwam ondertussen zonder sodiumthiopental te zitten. Het eerste gif dat wordt gebruikt bij de dodelijke injectie. Op 3 mei werd in Texas de eerste executie uitgevoerd waarbij pentobarbital werd gebruikt als alternatief. Het gaat om een verdovingsmiddel dat wordt gebruikt bij dieren en waarover er grote vrees bestaat bij anesthesisten dat het gebruik van deze gifstof zou lijden tot extreem pijnlijke executies. Hieronder vind je een link naar een recent verschenen, schokkend rapport over het gebruik van pentobarbital in Texas.
Ondertussen kreeg ik eindelijk zelf een brief van de Europese Commissie met betrekking tot het Europees standpunt voer de uitvoer van sodium thiopental naar Amerika vanuit Europa. Lees hieronder de brief.
Vanaf 1 juli 2011 schaart Illinois zich bij de 15 andere Amerikaanse staten waar de doodstraf werd afgeschaft. Voorbije woensdag zette gouverneur Pat Quinn zijn handtekening onder de wet die een einde maakt aan de toepassing van de doodstraf in Illinois. Lees hier het artikel uit de Chicago Tribune.
Naar aanleiding van het tekort aan sodiumthiopental in Amerika voor de uitvoering van de dodelijke injectie, stelde Senator Bert Anciaux een parlementaire vraag aan de bevoegde ministers in verband met de mogelijke export van het product vanuit België naar Amerika. De vraag werd behandeld op 1 maart jl. Lees hier (uit de Handelingen van dinsdag 1 maart) het bedroevende antwoord van de minister.
Vraag om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de vice-eersteminister en minister van Buitenlandse Zaken en Institutionele Hervormingen en aan de minister voor Ondernemen en Vereenvoudigen over «de export van gifstoffen bestemd voor de toediening van dodelijke injecties» (nr. 5-440)
De voorzitter. De heer Olivier Chastel, minister van Ontwikkelingssamenwerking, belast met Europese Zaken, antwoordt.
De heer Bert Anciaux (sp.a). Een aantal staten van de Verenigde Staten voert de doodstraf uit door toediening van een dodelijke injectie. Natriumthiopental is een van de noodzakelijke bestanddelen van deze dodelijke cocktail. Er is op de binnenlandse markt in de VS sinds kort een tekort aan dit product. Daarom moeten de VS het product invoeren, vooral uit Europa. Juist omdat deze stof dreigt te worden gebruikt voor een dodelijke injectie als uitvoering van een doodvonnis, besliste een aantal landen om deze stoffen niet meer naar de VS uit te voeren. Het gaat hier onder meer over Italië, Groot-Brittannië en Duitsland. Ook België, als notoir voorstander van de afschaffing van de doodstraf, kan maatregelen treffen en een Europese synergie stimuleren.
Is de minister bereid om op korte termijn concrete maatregelen te treffen die de export van producten die duidelijk bestemd zijn voor de uitvoering van een doodstraf, zoals natriumthiopental, te verbieden?
Zal de minister daartoe met urgentie beslissen om dit product in de Annex III op te nemen? Zal de minister tegelijkertijd een torture/death penalty/end-use catch-all-clausule opnemen in de exportbepalingen, zodat geval per geval kan worden beoordeeld of het product dat voor de export bestemd is, kan worden gebruikt voor een executie. Dat geeft België de mogelijkheid om bij redelijke verdenking hieromtrent de export van dit product te verbieden.
Is de minister bereid te ijveren voor een gemeenschappelijk standpunt van de EU-landen in die zin en hiertoe initiatieven te nemen?
De heer Olivier Chastel, minister van Ontwikkelingssamenwerking, belast met Europese Zaken. Ik lees het antwoord van de minister.
In het kader van de strijd tegen de doodstraf en foltering, bestaat er een EU-verordening van 2005 met betrekking tot de handel in bepaalde goederen die gebruikt zouden kunnen worden voor de doodstraf, foltering of andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing. Annex III betreft de goederen waarnaar verwezen wordt in artikel 5 van de verordening, meer bepaald de goederen waarvoor een verplichte uitvoervergunning vereist is.
Naar aanleiding van de zaak in de VS werd afgelopen week in de EU-Raadswerkgroep Mensenrechten (COHOM) gevraagd de verordening aan te passen. België heeft aangegeven geïnteresseerd te zijn en heeft bijkomende informatie gevraagd.
Het ministerie van Economie, Energie, Handel en Wetenschapsbeleid wordt in Annex I vermeld als de bevoegde autoriteit voor de aanvraag van vergunningen.
De afschaffing van de doodstraf is zowel voor België als voor de Europese Unie een prioriteit. Beide veroordelen de doodstraf met klem. Zowel in internationale fora als in hun bilaterale contacten, zetten België en de EU zich reeds geruime tijd in om de praktijk te bestrijden.
De heer Bert Anciaux (sp.a). Zal België de uitvoer van dat product nu verbieden of niet? Dat was mijn enige vraag.
De heer Olivier Chastel, minister van Ontwikkelingssamenwerking, belast met Europese Zaken. Neen, nog niet.
De heer Bert Anciaux (sp.a). Dat is zeer ontgoochelend. Ons land legt dan wel straffe verklaringen af voor de afschaffing van de doodstraf, maar is wel medeplichtig.
Dank aan Bert voor zijn steun in de strijd tegen de doodstraf!
Toen mijn boek uitkwam in oktober 2009 had ik het grote geluk te mogen rekenen op de steun van familie en vrienden die hun uiterste best deden om mijn boek te verkopen. Zo ook twee goede vrienden in Balen. En ik ben maar wat fier te kunnen vertellen dat één van de mensen die toen mijn boek van hen heeft gekocht zich heeft laten raken en inspireren en vandaag het theaterstuk 'Oog om oog' op de planken brengt in Balen. Het stuk is gebaseerd op de aangrijpende film 'Dead Man Walking'.
"Iedereen heeft recht op liefde maar geldt dit ook voor een ter dood veroordeelde die terecht staat voor een zwaar misdrijf? In een gevangenis wacht een man op zijn terechtstelling. Hij ontkent zijn aandeel in het misdrijf en legt de schuld bij iedereen behalve zichzelf. Wanneer een vrouw in gaat op zijn verzoek voor geestelijke bijstand gebeurt er iets onomkeerbaars. Zij laat hem zichzelf zien. De onvoorwaardelijke liefde waar zij toe in staat is brengt zijn denkbeelden aan het wankelen en voor het eerst durft hij zijn leven onder ogen te zien. Terwijl er tussen hen een bijzondere verwantschap groeit, reageren de gemeenschap en nabestaanden vol onbegrip en woede op haar hulp aan de crimineel. Heeft iedereen wel recht op liefde?"
Goed nieuws, althans voor eventjes!! De toekomst zal uitwijzen hoe het verder moet. Het enige Amerikaanse bedrijf dat instaat voor de productie van sodium thiopental, de eerste van de drie injecties die wordt toegediend tijdens een executie, staakt voorlopig de productie. De reden: Italië!! Het bedrijf is voor de productie afhankelijk van een grondstof die aangeleverd wordt door een bedrijf in Italië. Italië heeft echter beslist dat er geen uitvoer meer mag zijn zolang er geen garanties zijn dat het niet wordt ingezet voor de uitvoering van executies. Aangezien het Amerikaanse bedrijf die garanties niet kan geven, ligt de invoer vanuit Italië nu stil. Verschillende staten hebben ondertussen al een tekort aan sodium thiopental. Enkele staten hebben getracht het produkt in te voeren vanuit Engeland maar ook daar heeft men nu een verbod op de uitvoer ingesteld aangezien het wordt ingezet bij de uitvoering van de executies. Lees hieronder het artikel.
Nog even een korte update over de private investigator die Daryls zaak aan het onderzoeken is. Gisteren had ik hem aan de lijn en hij maakt vooruitgang. Ik ga geen details geven om het onderzoek niet te schaden en vooral ook omdat ik hierover met Daryl niet kan schrijven. Onze brieven worden gelezen en alles wat ik papier zet kan onderschept en gebruikt worden om de openbare aanklager op de hoogte te brengen. Richard probeert Daryl zo snel mogelijk terug op te zoeken in de gevangenis maar dat is niet eenvoudig omdat hij hiervoor telkens opnieuw papieren nodig heeft die moeten worden ingevuld door Daryls advocaat. Hopelijk lukt dit volgende week zodat Daryl gauw weer informatie krijgt over de vooruitgang van het onderzoek. Indien mogelijk breng ik jullie zeker op de hoogte van de concrete stappen die worden gezet maar vandaag is het nog te vroeg.
Gisteren vond er in Houston een bijeenkomst plaats van religieuze leiders die zich publiekelijk hebben uitgesproken tegen de doodstraf. De avond werd geleid door Sister Helen Prejean, het personage uit de film Dead Man Walking en werd georganiseerd door Dave, mijn gastgezinpapa in Texas. Het is een ongelofelijk groot succes gebleken want meer dan 500 mensen kwamen naar de bijeenkomst. Dit is onvoorstelbaar. Zelfs de jaarlijkse anti-doodstrafmars in Austin haalt nooit zoveel deelnemers. Lees hier een verslag in de Houston Chronicle: http://www.chron.com/disp/story.mpl/metropolitan/7387397.html
Op 1 januari 2011 publiceerde de Houston Chronicle een opiniestuk waarin werd gesteld dat het tijd wordt dat de doodstraf ook in Texas naar de geschiedenisboeken wordt verwezen. Het is op zich nooit gezien dat in een krant als de Houston Chronicle wordt opgeroepen om de doodstraf af te schaffen. Deze oproep op zich wijst op een voorzichtig wijzigend klimaat, zelfs in Texas. Dat is uiteraard goed nieuws. Wie echter de lezerscommentaren leest die volgen op het artikel beseft dat er nog een lange weg is te gaan. De publieke opinie in Texas is nog niet helemaal mee. http://www.chron.com/disp/story.mpl/editorial/7362050.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+houstonchronicle%2Fedt+%28HoustonChronicle.com+--+Editorial%29 Ondanks deze positieve signalen bekruipt me toch meer en meer een onbehachelijk gevoel. Maar al te vaak lees ik in hetzelfde pleidooi voor de afschaffing van de doodstraf een verwijzing naar 'life without parole' (levenslange opsluiting zonder de kans om vrij te komen) als 'waardig' alternatief. Ook in Texas werd in 2005 de wetgeving aangepast waardoor de jury nu de keuze heeft tussen de doodstraf of levenslange gevangenisstraf, waar ze vroeger de keuze hadden tussen de doodstraf of 40 jaar opsluiting met de kans op vervroegde vrijlating. Dit heeft effectief geleid tot een spectaculaire afname van het aantal doodstraffen dat in Texas nog wordt uitgesproken. Hoera-geroep bij de anti-doodstrafbeweging. Dit wordt door een groot deel van de beweging als een overwinning gezien. Een zeer wrange overwinning als je het mij vraagt. Wat is er menselijker aan het levenslang opsluiten van gevangen? Mijn persoonlijke strijd tegen de doodstraf gaat om veel meer dan het loutere 'doden is verkeerd'. Het is vooral een strijd voor een menswaardige en rechtvaardige straf en voor een tweede kans voor mensen die fouten hebben begaan. Een tweede kans die ook levenslang gestraften nooit meer krijgen.
De Death Penalty Information Center heeft net haar eindrapport 2010 uitgebracht. Over de hele lijn is er een positieve kentering waar te nemen: het aantal executies is gedaald, het aantal uitgesproken doodstraffen is gedaald en het aantal voorstanders van de doodstraf is gedaald. Zelfs in Texas zijn positieve signalen te bespeuren. Maar de doodstraf is nog niet afgeschaft dus blijven vechten is de boodschap. Ook in 2011! Lees hier het volledige rapport:
Maandag 20 december wordt Daryl 45. Daarenboven is de kerstperiode één van de moeilijkste periodes voor mensen in de gevangenis. Het gemis van familie en vrienden weegt dan nog veel zwaarder. Een berichtje van buiten de gevangenismuren maakt dan echt wel een verschil. Daarom een warme oproep aan iedereen die een verjaardags-, kerst- of nieuwjaarskaartje wil sturen aan Daryl! Daryls adres vind je in de linkerbalk.
Wie graag wil dat er maandag een berichtje bij Daryl toekomt kan opteren om een 'mailtje' te sturen via http://www.jpay.com Via deze service voor Amerikaanse gevangenen is het mogelijk om een berichtje te mailen naar de gevangenis voor slecht 40 dollarcent dat dan binnen 48 uur wordt afgegeven. Je hebt wel een visakaart nodig om dit te doen.
De lezing van Shujaa Graham gisteren aan de faculteit strafrecht van de KULeuven was een succes. De aula zat nokvol en de studenten waren muisstil tijdens Shujaa's met momenten zeer emotionele uiteenzetting. Na de lezing volgden er nog een hele reeks vragen wat de avond nog een extra dimensie gaf. Sint-Egidius mag terecht terugblikken op een geslaagde Cities of Life-Cities Against the Death Penalty. Voor mij persoonlijk was de lezing van Shujaa en zijn vrouw Phylis het levende bewijs dat er hoop is en dat ook ik moet blijven vechten voor het leven van Daryl want dat het mogelijk is, met voldoende wilskracht en doorzettingsvermogen, en vooral met de steun van vele sympatisanten om deze strijd tot een goed einde te brengen. Na de lezing zijn we samen nog iets gaan eten en heel even waande ik me weer in Texas door de vele gemeenschappelijk vrienden die Shujaa en ik delen en de strijd die ons met elkaar verbindt. Ik heb er van genoten! Dank aan iedereen die heeft bijgedragen tot het welslagen van de avond! Hier lees je een verslag uit de Campuskrant. Als de link niet werkt kan je het artikel ook lezen door de bijlage te openen: http://dagkrant.kuleuven.be/?q=node/8937
Gisteren lag er ook weer een brief van Daryl in de bus. Zijn eerste briefje dat hij had geschreven op zijn nieuwe typmachine. Dankzij de boekenverkoop heb ik voor Daryl een nieuwe typmachine kunnen kopen! Bedankt!
Cities for life - Cities against the death penalty
Op 30 november 2010 wordt in honderden steden van Europa en de wereld de internationale actiedag 'Cities for Life - Cities against the death penalty' gehouden, een initiatief van Sant'Egidio, in samenwerking met mensenrechten-organisaties en lokale besturen. Die dag verlichten de deelnemende steden een monument of gebouw als teken tegen de doodstraf.
N.a.v. deze actiedag is Shujaa Graham in België voor een lezingenreeks.
Shujaa werd geboren in Louisiana en groeide er op op een plantage in het gesegregeerde zuiden van de jaren 50. Later verhuisde zijn familie naar LA waar hij als tiener geconfronteerd werd met racisme en politiebrutaliteiten. Uiteindelijk belandde hij op 18-jarige leeftijd in de gevangenis waar hij zichzelf leerde lezen en schrijven en actief werd in de Black Panther beweging.
In 1973 werd hij onterecht beschuldigd van de moord op een gevangenisbewaker en in 76 werd hij ter dood veroordeeld. In maart 1981, na 4 processen, werd hij uiteindelijk vrijgesproken.
Al meer dan 10 jaar trekt Shujaa Amerika rond samen met The Journey of Hope, om te getuigen over de wreedheden van de doodstraf.
Op het programma: 26 november 2010 om 20u in de Magdalenakapel (Kammenstraat, Antwerpen): gebed voor de gevangenen en terdoodveroordeelden 29 november 2010 om 20u in de Karel De Grote Hogeschool (Nationalestraat 5, Antwerpen): lezing Shujaa Graham 30 november 2010 om 18u: druk op de knop in verschillende steden om de verlichting aan te steken 30 november 2010 om 20u bij INCONTRI (Kolenmarkt 61-63, Brussel): lezing Shujaa Graham 1 december 2010 om 19u in college De Nieuwe Valk, lokaal 01.13 (Tiensestraat 41, Leuven): lezing Shujaa Graham
Anhtony Graves is vrij!! Om 17u gisterenavond plaatselijke tijd wandelde Anthony de rechtszaal buiten als een vrij man. Hij zat zestien jaar op de dodengang in Texas en gisteren werd zijn onschuld erkend door de openbare aanklager en de rechtbank. Dit is fantastisch nieuws!! Lees hier het hele verhaal over Anthony's zaak: http://www.texasmonthly.com/2010-10-01/feature2.php
26 oktober 2004, zes jaar geleden ondertussen, werd Dominique Green geëxecuteerd. Een dag die voorgoed in mijn ziel is gegrift. Keep the struggle going. Keep my memory alife... waren Dominique's laatste woorden voor hij stierf. Ter nagedachtenis, deze link (klik op het boek) waar je een stukje uit de film 'Dominique's Story' kan bekijken (even naar beneden scrollen).
Daryl heeft samen met de 337 andere ter dood veroordeelden er weer drie weken 'lock down' opzitten. De hele unit wordt dan op restrictie geplaatst. Het is een vorm van collectieve straf. Het kan soms enkele dagen duren, deze keer weer drie weken. De gevangenen mogen hun cel niet meer verlaten. Er wordt geen warm eten meer rondbedeeld, enkel eten in bruine papieren zakken. In zijn brief van 7 oktober schrijft Daryl: 'Personally I don't enjoy discussig this place and these people, neither are important. Yet, in some degree both demand our time and attention because these people's actions are effecting our communication one way or another. This unit is still on lock down. It's going on for 3 weeks now, Since September 20, we, prisoners have been confined inside these cages, 24 hours a day, eating out of brown paper bags, listening to the sounds of this environment, staring at the walls as if watching a good movie. Prison officials don't want us prisoners placing photos nor anything else on the walls. They know at some point throughout the day a prisoner will spend a lot of time doing nothing, just staring at the walls. Naked walls cause lonely and depressing thoughts, a message of helplessness to someone confined inside a cage all day. This is what the prison officials want inmates to feel. Throughout the years they have slowely but surely taken everything away to cause more depressive thoughts.' Zijn brief begint getypt op zijn schrijfmachine maar eindigt geschreven. De machine heeft de geest gegeven. Als Daryl een nieuwe wil kopen moet hij 290 dollar neertellen. Geld dat hij niet heeft.
Op 7 oktober, naar aanleiding van de Werelddag tegen de Doodstraf, mocht ik voor Apache een artikeltje schrijven over Daryl en het leven op de Texaanse dodengang. Op onderstaande link vind je het artikel terug: http://www.apache.be/2010/10/ten-dode-opgeschreven-in-texas/
De Schrijf-ze-vrijdag van Amnesty stond dit jaar volledig in het teken van de strijd tegen de doodstraf en hieraan wou ik maar al te graag mijn steentje bijdragen. Op donderdagvoormiddag trok ik naar Aarschot om er twee keer een lezing te geven. Op vrijdag zelf ging het in de voormiddag naar het Scheppersinstituut in Mechelen en in de namiddag naar het Kathelijneplein in Brussel. Het geeft mij steeds een enorme energie om het hart van jonge mensen te kunnen raken met Daryls verhaal. En de jongeren hebben ontzettend hun best gedaan om honderden brieven bij elkaar te schrijven om twee ter dood veroordeelden te steunen in hun strijd voor gerechtigheid.
Ik heb samen met een aantal organisaties (Inside/Outside - Within Without Walls - Sint-Egidiusgemeenschap - Amnesty International) de handen in elkaar geslagen om 10 oktober 2010, Werelddag tegen de doodstraf, niet ongezien voorbij te laten gaan. Hoewel in België en de Europese Unie de doodstraf voorgoed tot het verleden behoort, vinden deze organisaties het belangrijk om mee te blijven strijden voor een wereldwijde afschaffing van deze wrede straf. In het licht van het Europese voorzitterschap van België vinden we het nog belangrijker om deze problematiek ook hier in België onder de aandacht te brengen. De Europese Unie, met België als voorzitter, kan en moet het voortouw nemen in de strijd voor de mensenrechten en dus ook in de strijd tegen de doodstraf. Daarom organiseren we op zondag 10 oktober een antidoodstrafbrunch in het Vredescentrum in Antwerpen. Op het programma: 10u: deuren 10u30: inleidende getuigenis door Agnes Steenssens gevolgd door filmpremière 'Dominique's Story' 12u15: nabeschouwing door Marjan Cochez Na het programma zijn er voor iedereen koffiekoeken en koffie/thee voorzien en is er tijd om van gedachten te wisselen of vragen te stellen. De verschillende organisaties zullen er met een stand staan en doorlopend kan u een tentoonstelling van Amnesty International bekijken over de doodstraf wereldwijd. Iedereen is van harte welkom! De inkom en de brunch zijn gratis maar we vragen wel met aandrang om u op voorhand in te schrijven via email (antidoodstrafbrunch@hotmail.com of via de link in de rechterkolom. Via onderstaande link kan u de affiche downloaden en afprinten indien u reclame wil maken! Meer info op: http://www.bloggen.be/antidoodstrafbrunch
Mijn negende reis naar Texas zit er bijna op. Over enkele uurtjes moet ik al mijn moed bij elkaar rapen om het vliegtuig op te stappen maar ik kijk er ontzettend naar uit om terug huiswaarts te keren met weer een koffer vol goede herinneringen. Tijd dus voor een allerlaatste berichtje uit het nog steeds even bloedhete Texas.
Woensdag was mijn taxi meer dan op tijd aan het hotel waardoor mijn ontbijt drastisch werd ingekort en we veel te vroeg aan de unit waren. Het was gelukkig een schat van een taxichauffeur die het schijnbaar wel gewoon was om mensen van en naar de gevangenis te brengen. Hij kende de bewaker die wacht had waar je de parking oprijdt. Het was nog maar 7u30 en ik mocht er eigenlijk pas om 8u zijn. De bewaker wist niet goed wat hij met mij moest aanvangen. Terugsturen vond hij gelukkig geen optie en de taxi nog een half uur laten wachten, zag hij in, was ook niet echt geweldig voor de taxichauffeur.En dus mocht ik uitstappen en plaatsnemen op zijn bankje aan het wachthokje. Ik voelde mij net een klein meisje op het strafbankje. Ik mocht al blij zijn dat ik de parking niet werd afgestuurd zoals vorig jaar. Ik keek toe hoe het personeel van de gevangenis één voor één de unit opreed. Toen ik de dag voordien op Dave zat te wachten omdat mijn bezoek met Daryl voorbij was en zijn bezoek nog niet, viel het me ook al op hoe de bewakers nog steeds voor het grootste deel blanken zijn. Op de dertig mensen die binnenkwamen toen ik daar zat te wachten op Dave telde ik slechts drie Afro-Amerikanen. Het was nu niet anders.
Eindelijk kreeg ik dan toch het teken dat ik mocht beschikken. Ik haastte me naar de ingang want op woensdag is het slechts bezoek van 8u tot 12u omdat de namiddag is gereserveerd voor de media. Hoe later ik me aanmeldde, hoe minder tijd er zou overblijven van onze vier uur bezoektijd. Maar dat was buiten mister Brown gerekend. Hij vond dat eerst alle personeelsleden door de security moesten alvorens ik aan de beurt zou komen. Ik was nochtans eerst. Ik moest ergens in een hoekje gaan staan en wachten. Ik voelde me opnieuw het gestrafte kleine meisje en ik was boos voor de verloren tijd. Uiteindelijk was ik toch als eerste in de bezoekersruimte. Daryl zat om 8u40 tegenover mij. Maar het tijdsverlies kon ons humeur niet bederven. We genoten van ons laatste bezoek al was het anders dan de andere.Daryl hield de tijd nauwgezet in de gaten. Maar er was genoeg te delen om de tijd toch nog heel even af en toe te vergeten. Een laatste keer kroop ik tegen het glas om nog eens drie fotos te laten maken. En toen werd er geroepen dat het tijd was voor iedereen. Ik legde mijn hand tegen het glas en hij de zijne aan de andere kant. Veel valt er dan niet meer te zeggen als de belofte dat ik terugkom. Het deed pijn, zoals steeds, maar het wordt met de jaren moeilijker, om hem achter te laten. Het viel zo vaak tijdens onze bezoeken: I dont want to be here anymore Marjan. I dont want to be treated like a little child. I cannot do it anymore. Twenty years is enough. Ik voel zijn pijn maar sta zo machteloos. Ik kan alleen maar hopen dat Richard een verschil kan maken. Nog een laatste glimp achter het glas, een laatste keer wuiven en toen stond ik weer buiten. Daar stond de oude rode truck van Blackie trouw op mij te wachten en Blackies brede glimlach verzachtte het afscheid een beetje. Ik vroeg hem of hij even wou stoppen bij Lake Livingston alvorens naar huis te rijden. Het deed deugd om mij na twee dagen akelige koude gevangeniseven te kunnen onderdompelen in dit prachtige stukje natuur en de warmte van de zon.
Ik zag het niet meer zitten om nog een keer langs te gaan bij Daryls familie. Dit laatste bezoek en het afscheid had zoveel van mijn energie gevraagd dat ik het liefst gewoon naar huis wou gaan om wat te rusten. De DVD was ook nog niet aangekomen dus ik zou hoe dan ook toch een ander manier moeten bedenken om hem bij Mandy te krijgen. Blackie was er ook niet rouwig om. Zijn werkdagen beginnen om 4u s ochtends en hij had er de voorbije twee weken een fulltime job bij door mij overal naartoe te voeren. Dus was het tijd om ook afscheid te nemen van mijn goede vriend. Blackie en ik net als Daryl en ik, hebben zon immens verschillende achtergrond. Wij zijn opgegroeid in twee totaal verschillende werelden, het wordt me telkens weer duidelijk wanneer ik hier ben, en toch vinden we elkaar. Because we have the same heart zegt Blackie en hij heeft gelijk. En het zijn net de verschillen die onze vriendschap zo verrijkend maken. Helaas is dit voor heel veel mensen, ook hier in the melting pot, nog steeds niet duidelijk. En dan heb ik het niet enkel over de nog steeds zo overduidelijke segregatie tussen blank en gekleurd maar ook over de groeiende haat tegenover moslims. Morgen is het de gedenkdag van 9/11. De voorbije dagen op CNN waren helemaal geweid aan het feit dat één of andere extremistische gek, een priester nota bene, morgen een koranverbranding wil doen in zijn parochie om de slachtoffers van 9/11 te eren. In plaats van dit soort eenmansacties dood te zwijgen (hij heeft ongeveer vijftig aanhangers), heeft dit nieuws ondertussen de wereldpers gehaald. Anderzijds is er een hele controverse ontstaan over de plannen om een moskee te bouwen in de buurt van Ground Zero. Het protest hiertegen is ongelofelijk. Ik zag een erg goed interview op CNN met de imam in kwestie en hij had heel zinnige dingen te zeggen. In mijn ogen is hij net een bruggenbouwer, iemand die met zijn project net de hand wil reiken naar andere (geloofs)gemeenschappen. Maar mensen slagen er niet in om het onderscheid te maken tussen een handvol extremisten die de WTC-torens hebben opgeblazen en bruggenbouwers als deze imam. Er is vrees ik nog een lange weg te gaan.
Dave en ik hadden gisteren graag naar het Belgische consulaat gegaan maar dat is helaas niet meer gelukt. Ook Daryls advocaat, die ik enkele dagen geleden had laten weten dat ik in het land was en dat ik hem graag wou spreken, liet niets van zich horen. Het verbaast me niets. Hij had in 2008 een brief gestuurd naar Daryl met daarin een waslijst aan beloften. Ik had die brief als bijlage bij mijn mail gevoegd en hem gevraagd wat de uitkomst was van de dingen die hij beloofd had te doen voor Daryl. Zijn stilzwijgen spreekt boekdelen.
Bijgevolg had ik een vrije dag om wat te schrijven, te shoppen, te lunchen met Daveszoon Michael en een lange wandeling te maken naar Hermann Park, maar vooral om uit te kijken naar mijn afspraak van s avonds: het weerzien met Jessica en Andre. Het is ondertussen zes jaar geleden dat Dominique Green werd geëxecuteerd maar zoals Jessica terecht zei toen ik haar belde om af te spreken: Sometimes it feels like yesterday.
Jess en ik hadden afgesproken om 19u30. De rest zou ons een uurtje later vergezellen want Dave moest nog een interview geven voor de radio. Het zou ons de tijd geven om wat bij te praten met ons tweetjes. Ik stond haar buiten op te wachten toen ze de met een grote glimlach de oprit van het Maryknoll house opreed. Ze sprong uit de auto en kwam me tegemoet gelopen. We vielen elkaar letterlijk in de armen voor een knuffel die alle pijn en verdriet terugbracht en tegelijk heelde. Het deed zo ontzettend veel deugd om Jessica terug te zien. We wandelden en praatten en tranen kwamen en gingen weer, zelfs nu ik dit schrijf. Jessica zei dat al het verdriet in een klein potje zat in haar hart dat maar zelden wordt geopend. Deze keer vloog het deksel er af. Maar doorheen alle tranen waren er de vele goede herinneringen aan Dominique en lachten we samen om ons gesnotter. Later kwamen Dave, Peggy en Andre erbij. Andre was nog geen haar veranderd. Het deed deugd om hem terug te zien. We genoten met ons vijven van het weerzien en besloten dat het deze keer geen zes jaar mocht duren vooraleer we elkaar terug zagen. Na deze heerlijke avond wandelde ik terug met Jessica naar haar auto die ze bij het Maryknoll house had laten staan. We namen afscheid. Ik beloofde haar een kopie te bezorgen van de film over Dominique waarin ze zelf wordt geïnterviewd maar die ze nog steeds niet heeft gezien.En volgende keer, beloofde we elkaar al lachend, zouden we meer tijd uittrekken om bij te praten en ons hopeloos gesnotter achterwege laten. Een laatste intense knuffel en toen was ook Jessica weer weg.
Afscheid nemen is moeilijk, vooral van Daryl omdat hij nog steeds op de dodengang zit en ik geen zekerheid heb over wat er kan gebeuren. Maar toch wil ik graag hoopvol zijn, zeker nu ik de strijd om zijn leven die al zestien jaar op mijn schouders rust eindelijk door jullie hulp met Richard kan delen die hopelijk een verschil kan maken. Ik laat hier vele goede vrienden achter maar met het geruststellende gevoel dat ze er volgende keer gewoon weer zullen zijn.
Nu is het voor mij de hoogste tijd om terug naar huis te keren. Ik kijk er ontzettend naar uit!
Tot in België
Marjan
Ps. De strijd gaat door, ook als ik terug in België ben!! Dus noteer alvast dit in jullie agenda: op zondag 10 oktober organiseren we in het Vredescentrum in Antwerpen een antidoodstrafbrunchter gelegenheid van de werelddag tegen de doodstraf waar we de film Dominiques Story (Dominique Green) zullen vertonen. Zo krijgen de mensen uit mijn verslagjes en mijn boek ook voor jullie een gezicht. Hou dit weblog in het oog. Er volgt gauw meer info. De inkom is gratis maar inschrijven is verplicht zodat we weten hoeveel koffiekoeken en drank we moeten voorzien.
Wil je een boek bestellen stuur dan een mailtje door op onderstaande knop te klikken. Het boek kost 14,95 euro en, in tegenstelling tot in de boekhandel, gaat de totale verkoopprijs naar Daryl om hem te helpen in zijn zaak.
Help Daryl aan een herziening van zijn proces! Alle hulp is welkom op rekeningnummer 652-9204887-57 (IBAN: BE09 6529 2048 8757)
