Dinsdag 7 september 2010xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik lig deze keer op een kingsizebed in een hotelkamer in de Super8 in Livingston. Ik heb dan toch maar besloten om niet meer terug te gaan naar Eileen’s guesthouse na advies van Richard. Hij wist te vertellen dat er een onderzoek loopt naar een aantal familieleden en vrienden van gevangenen die via een bewaker zouden drugs binnensmokkelen en dat Eileen’s guesthouse geviseerd wordt omdat er vermoedens zijn dat daar de drugs wordt geleverd. Ik weet niet wat er van aan is maar ik vond de informatie alleszins verontrustend genoeg om geen onnodige risico’s te lopen. Het laatste wat je hier in Texas wil is in aanraking komen met de politie of justitie. En dus voel ik me nu heel even een prinses in mijn luxe hotelkamer.

Het ontbijt gisteren met Mandy was erg gezellig. Ze zat al op mij te wachten toen ik toekwam en kwam me tegemoet gesneld met een brede glimlach toen ik de Ihop doorkruiste op zoek naar haar. Ze zag er stralend uit. Ik werd verwelkomd met een uitgebreide knuffel. Ik heb ontzettend genoten van ons ontbijt en de tijd samen en zij genoot zichtbaar mee. Ik had, net als voor James, Regi en Blackie, een kopie mee van mijn boek waarin ik een lange boodschap voor haar had neergeschreven en de foto’s die An vorig jaar maakte. Ze was er bijzonder opgetogen mee. Ik vertelde haar hoe blij verrast ik was geweest met haar sms’je en haar idee om samen te ontbijten. Het deed deugd om met haar alleen te zijn en vrijuit te kunnen praten. Ik zei haar zoals elk jaar dat ik haar zo graag wou meenemen naar de gevangenis om Daryl te bezoeken. Toen ze, ook zoals elk jaar zei, dat ze er nog niet klaar voor was, vroeg ik haar waar ze zo bang voor was. Wat ik al die tijd wel wist sprak ze nu ook zelf uit. Ze is bang om Daryl terug toe te laten in haar leven om dan opnieuw afscheid te moeten nemen als hij geëxecuteerd wordt. Wat kan ik er op zeggen. Ik kan haar uiteraard geen enkele garantie geven dat dat niet zou gebeuren. Daryl zit nog steeds, zoals ze terecht zegt, op death row en zolang hij daar zit is de kans reëel. Toch zal ik blijven proberen om haar te overtuigen met me mee te gaan. Toen we na twee uur doorgingen gaf ze me haar nieuwe gsm-nummer en een klein engeltje om aan mijn gsm te hangen. ‘An angel for an angel’. Toen ik vroeg of ze nog een boodschap had voor Daryl voor wanneer ik de volgende dag op bezoek zou gaan zei ze: ‘Tell him that I said hi, that I love him a lot and that I am praying for him’. Het leek me een mooie boodschap om mee te nemen naar Livingston. ’s Avonds  kreeg ik nog een sms’je om me te bedanken.    

Galveston was een welkome ontspanning in deze drukke en vermoeiende twee weken. Ik genoot van blote voeten op het strand, het warme zeewater, storm Hermine die voor hoge golven zorgde en het gezelschap van Dave en Peggy. De regen bleef gelukkig uit tot we weer in de auto zaten en huiswaarts reden.

En vandaag heb ik er mijn derde bezoek aan Daryl op zitten. Het was opnieuw een heel fijn bezoek en Daryl was opgetogen over alle verhalen die ik voor hem mee had over zijn famillie, Blackie, Richard en zijn mama. We lieten traditiegetrouw twee foto’s maken. Morgen volgen er nog twee. Ik haat dit deel van het bezoek het meest. Foto’s maken en het afscheid. Afscheid nemen is voor morgen. Het valt me steeds zwaarder. Een laatste bezoek is altijd anders dan de andere. Het vergeten waar we zijn is moeilijker, de tijd veel meer aanwezig. Toch ga ik proberen om nog te genieten van onze laatste momenten samen. Daarna ga ik nog even langs Daryl’s familie en de DVD binnenbrengen bij Mandy.

Donderdag wordt nog een drukke dag. Als het lukt wil ik nog even langs Daryl’s advocaat. Dave wil graag dat we nog proberen een afspraak vast te krijgen op het Belgisch consulaat om België te betrekken bij de strijd tegen de doodstraf nu België voorzitter is van de EU en ’s avonds hebben we afgesproken met Jessica, de vriendin van Dominique Green die ik in al die jaren niet meer heb teruggezien. Het is een ontmoeting waar ik ontzettend naar uitkijk.

Er volgt ongetwijfeld nog een allerlaatste berichtje voor ik terug op het vliegtuig stap naar België.  

Vele groetjes,

Marjan