Hartelijk dank aan iedereen die mijn blog leest en eventueel leuke reacties wil achterlaten. Mvg, Mya
Een zestal jaren geleden, heb ik een andere wereld leren kennen, de wereld van de insecten. Door mij te verdiepen in hun manier van leven heb ik geleerd ze te begrijpen, te respecteren en hun noodzakelijke rol in de natuur te erkennen.�
In de wereld zijn er miljoenen verschillende soorten aanwezig. Hun kort bestaan als volwassen insect is vooral gericht op de voortplanting om het voortbestaan van de soort te verzekeren. Ondertussen verrichten zij noodzakelijk werk in de natuur, zoals het bestuiven van bloemen, het opruimen van dood en rottend materiaal in de natuur. Sommigen slachtofferen zich als voedsel voor andere insecten of voor andere dieren zoals vogels.
Het is een harde wereld. In hun samenleving geldt de uitspraak "de ene zijn dood is de andere zijn brood" bijna letterlijk. Roofinsecten, insecten die andere insecten doden om zich te voeden en parasito�de insecten, die andere levende insecten, larven en rupsen gebruiken als voedsel voor hun eigen larven of rupsen houden het evenwicht tussen de soorten zo goed als mogelijk in stand.
Gruwelijke taferelen zijn schering en inslag in het milieu van de insecten maar met dien verstande dat zij instinctief handelen om hun plaats in de natuur te behouden en niet uit geldzucht of machtswellust die bij sommige wezens uit het mensdom de enige drijfveer is.�
Tijdens het observeren heb ik ook vastgesteld dat hun gemeenschap niet veel verschilt van de onze. Sommige bezitten een zachtaardig karakter zoals de zweefvliegen. Maar er zijn o.a. ook wreedaards, opportunisten en profiteurs. Velen hebben komisch talent en dat maakt het dan weer vermakelijk om ze gade te slaan. De slechtste karakters zijn de parasito�de specimen die hun slachtoffers de marteldood laten sterven.�
Ik heb ook een wereld van schoonheid ontdekt. Veel insecten zijn gezegend met schitterende kleuren. Andere zijn dan weer getooid met o.a. prachtige vleugels, kleurrijke ogen of met een lijf met een mooi patroon alsof het geschilderd of getekend is.
Met grote ongerustheid stel ik echter vast dat de diversiteit onder de insecten sterk is afgenomen. Exemplaren die ik vorige jaren nog kon fotograferen, zie ik de laatste tijd niet meer terug.�
Daarom doe ik een oproep aan iedereen om de gifspuit voor goed te verbannen en de tuinen insectenvriendelijk in te richten. Dat levert alleen maar voordelen op, minder onderhoud en afval en een tuin die krioelt van het leven, waar het heerlijk vertoeven is.
Ik kan het weten
12-07-2022
Always in my heart
Vandaag om 20 uur een jaar geleden overleed mijn man Rik. Nadat de dokter hem zei dat er geen behandeling meer mogelijk was, ging hij heel snel achteruit. 's Anderendaags kon hij nog amper ademhalen. Hij probeerde toch nog iets tegen mij te zeggen, maar ik verstond hem niet meer en dat was een heel pijnlijk moment. Met de hulp van sedatieve middelen werd Rik rustig. Zijn allerlaatste uitademing voel ik nog steeds in mijn gezicht. Het was een zucht, heel vredig. Terwijl hij weggleed begon mijn lichaam te schokken en kromp ik in één. Ik wou schreeuwen maar in het ziekenhuis kon ik mij bedwingen. Tranen liepen over mijn wangen. Onwezenlijk, dit kon niet echt zijn. Dit kon zijn laatste adem niet geweest zijn. Dit was een nare droom waaruit ik meteen ging ontwaken. Maar dit gebeurde niet. Het was de keiharde realiteit. Nooit of nooit heb ik gedacht dat wij op deze manier uit mekaar zouden gerukt worden. Ik had het noodlot beter kunnen aanvaarden mits ons nog enkele jaren samen gegund werden, maar het aftakelingsproces verliep ondraaglijk snel. Gekwetst en verscheurd moest ik vanaf dit moment alleen verder in het leven. Plannen en dromen moesten worden opgeborgen. Het enige doel was overleven toen nog in het ongewisse van wat mij allemaal te wachten zou staan. Een jaar is nu reeds voorbij, een jaar zonder lichamelijke affectie in een soms verstikkende leegte. Een jaar waarin ik vooral sterk ben moeten zijn en vechten tegen het verlangen naar. Ik neem hem nog overal waar, via beelden, op mijn netvlies gebrand en door in mijn brein opgeslagen informatie. Ik merk dat ik zelfs woorden, uitdrukkingen, gebaren en zelfs wat smoelenwerk van hem heb overgenomen. Ik kan het nog altijd niet geloven dat hij nooit meer terugkomt. Vaak denk ik dat hij plots thuis zal komen, welgezind zoals steeds, behalve dan als hij terugkwam van het voetbal en Zulte-Waregem weer eens een slechte match had gespeeld. Maar op die manier vond ik hem ook leuk. Nochtans was het in ons huwelijk ook niet altijd peis en vree geweest. Er waren ook twijfels en het kon wel eens goed stormen, maar wij leerden relativeren, mekaars karakter en ergernissen aanvaarden en verdragen waardoor wij dichter naar mekaar toegroeiden. En hier ben ik trots op, dat wij altijd één zijn gebleven. Door altijd maar bezig te zijn, in de natuur te vertoeven en te fotograferen gingen de dagen voorbij. Met de grote steun van familie en van enkele mensen die met kleine of grote gebaren, gemeend, mij vooruit wilden helpen, heb ik mij door dit jaar kunnen worstelen. Tranen van machteloosheid en verdriet vanwege een immens gemis zijn nooit ver weg. Ook vermoeidheid speelt mij vaak parten. Wat we voordien klaar speelden met zijn tweeën, komt nu op mijn smalle schouders terecht met vallen en weer opstaan en dat mag letterlijk genomen worden want dikwijls als ik het te lastig krijg, leg ik mij gewoon neer op de grond totdat de moed terugkomt om geradbraakt weer recht te strompelen.
In het voorbije jaar heb ik ontdekt wie echt om me geeft en begripvol is voor hetgeen er zich in mijn hoofd heeft afgespeeld en nog steeds afspeelt. Wie geduld met me heeft en weet dat ik het moeilijk heb en dat zo weinig mogelijk wil tonen. Wie naar mij luistert zonder te oordelen of veroordelen. Uit zelfbehoud , met pijn in het hart weliswaar, heb ik bijgevolg deuren definitief achter mij op slot gedaan. Wellicht heb ik tijdens de ziekte van Rik en misschien erna ook nog, bepaalde zaken verkeerd aangepakt. Als ik daardoor iemand last heb bezorgd of genegeerd, bied ik mijn oprechte excuses aan
Stilaan begint de zin om nieuwe paden te bewandelen en mensen met dezelfde interesses te leren kennen terug te komen. Toch zal het een zware opdracht zijn, waar ik mij in de toekomst zal proberen op toe te leggen. Negatieve gedachten en ervaringen laten vervagen en dankbaar terugkijken naar het goede en het mooie, wat is geweest, met Rik in mijn hart waar ik mij ook bevind.
Maar alles komt goed. Hier heb ik vertrouwen in. Het rouwproces verloopt bij elke mens anders. Alle goed gemeende raadgevingen ten spijt, moet de goesting om uit de zelfgesponnen cocon weg te geraken uit het diepste van je ziel komen.
'Zo ongelooflijk mooi
'n stukje mij, steeds in mijn gedachten
Voor altijd wij'
Bij deze tekst voeg ik enkele foto's van de vlasbloem, een frêle uitziende bloem, die slechts één dag bloeit op een plant met een ijzersterke vezel, die geschikt is voor veel toepassingen.
De foto's zijn ook een eerbetoon aan Rik, die vele jaren in de vlasnijverheid heeft gewerkt.
Onlangs ging ik wandelen in 't Burreken. 't Burreken is één van de schilderachtigste plekjes in de Vlaamse Ardennen. Het gebied strekt zich uit over de gemeenten Brakel (Zegelsem), Maarkedal (Schorisse) en Horebeke (Sint-Maria-Horebeke) in de kern van de Vlaamse Ardennen. Ik was er vroeger al 2 keer geweest met mijn echtgenoot, die intussen al bijna een jaar overleden is. De eerste keer, het was begin november, toen zagen we geen hand voor ogen vanwege de mist en we zakten voortdurend weg in de modderige paden. Het was een dag die ik op voorhand had aangeduid om naar 't Burreken te gaan wandelen. Uitgerekend op die dag stond er een dikke mist, maar als er iets in mijn hoofd zit, dan zit het niet in mijn ... idd, gat, wat een veelgebruikt gezegde is, door mijn moeder zaliger vaak gebruikt als ik mijn eigen zin wou doordrijven. Ik kan zelfs nog een anekdote vertellen, waarbij mijn wangen diep rood kleurden van schaamte. Daar kan ik later wel iets over vertellen. De tweede keer gingen we naar 't Burreken toen het vroor dat het kraakte. Met weinig zicht of versteven van de kou, we vonden dit natuurreservaat wonderlijk mooi. Het lijkt precies of ik naar dat natuurgebied wil gaan als de weersomstandigheden niet gunstig zijn. Misschien wil ik wel mijn grenzen verleggen, zoals dat nu in de mode is, een stapje zetten uit de comfortzone. En daar is niets mis mee zolang het verantwoord blijft. Achteraf is de voldoening des te groter. Eens goed tjolen om een Waregems woord te gebruiken, doorbreekt de saaie alledaagse sfeer. Dan ervaart men tenminste dat er bloed door het lijf stroomt.
Je grenzen verleggen in 't Burreken is zeker niet onmogelijk. Het gebied is bekend om zijn uitgesproken reliëfrijk landschap gevormd door talloze bronnen en beekjes die zich diep in de bodem hebben ingesneden. Het hoogste punt van de centrale kouterrug ligt op 116 m hoogte, terwijl de laagste delen op ongeveer 50 m liggen. In 't Burreken is het ook stil. De natuurlijke geluiden van water, wind en dieren overheersen er. De bossen voornamelijk bestaande uit eiken en beuken zijn eeuwenoud. Door de vele natte plekken waar het grondwater aan de oppervlakte komt staan er bijgevolg zeldzame planten.
Over 't Burreken en zijn geschiedenis valt nog heel wat te vertellen maar ik ga het nu verder houden over de reden van mijn derde bezoek. Ik was er met een missie, de zoektocht naar de orchideeënweide waarop de beheerders enorm trots zijn. Drie uur lang heb ik bij een krachtige wind, heuvel op, heuvel af, gelopen, terwijl roofvogels over mijn hoofd zweefden, alle weiden geïnspecteerd totdat mijn rug zo'n pijn deed dat ik besloot de zoektocht op te geven. Maar toen kreeg ik plots een inval en die werd beloond. Het was alsof Rik me influisterde waar ik de weide kon vinden. Uit verbondenheid roep ik vaak naar hem in de stilte van de natuur, in de hoop een antwoord te mogen ontvangen. Het is op zo'n plekken in de natuur waar ik zijn nabijheid het sterkst voel. Veel te paradijselijk om er alleen zonder geliefde te zijn.
De plaats waar de weinig voorkomende orchideeën onopvallend leven, ga ik niet verklappen. Niet iedereen gaat respectvol om met de natuur. Verleden jaar werd door de beheerders van het gebied met grote ontsteltenis vastgesteld dat een 40tal van deze beschermde orchideeën werden uitgegraven door natuurvandalen. Zoiets staat gelijk aan moord. Orchideeën stellen immers zoveel eisen aan de grond dat ze onmogelijk op een andere plek kunnen overleven. Daarom zijn ze ook zeldzaam.
Ik ben blij dat ik ze heb gezien en heb kunnen fotograferen. Maar het blijft bij deze keer, uit respect voor hun gemeenschap en habitat.
Er zijn zo van die hoogtepunten in de natuur die je als natuurfotograaf voor geen geld wil missen. Zo'n topper is de bloeiende daslook in mei in het Raspaillebos in Geraardsbergen, op de grens van de Vlaamse Ardennen met het Pajottenland (Galmaarden). Dit is een bos dat alles te bieden heeft wat een bos kan bieden: talrijke natuurlijke bospaden, een bonte verzameling van verschillende voorjaarsbloeiers, bronbeekjes en een groot aantal bewoners. Bij het binnengaan van het bos werd ik onmiddellijk verrast door het vrolijk gekwetter van tal van vogels. In geen enkel bos ben ik getrakteerd geworden op zo'n virtuoos fluitconcert, een weldaad voor de oren in een maatschappij vol irritante kunstmatige geluiden. Je wordt er zo rustig in dat bos, dat je ook automatisch trager gaat stappen. Niettegenstaande de vogelgeluiden is het daar bijzonder stil. Ik zie de weinige mensen, die aanwezig zijn in het bos fluisteren tegen mekaar om de stilte niet te verstoren. Soms hoor je toch een schreeuw, dat is één van de vele roofvogels die er huizen. Soms geritsel in de struiken, dat zijn andere bewoners, zoals herten, vossen, bunzings, eekhoorns, wezels, hermelijnen, enz.Het grote niveauverschil in het bos en dat is typisch voor alle bossen op de getuigenheuvels in de Vlaamse Ardennen maken de sfeer magisch. Er bestaan veel verhalen en legendes over het Raspaillebos. Zo zou de roversbende van Jan de Lichte zich hier schuilgehouden hebben. En wie een beetje fantasie heeft, ziet overal, achter bomen, in de struiken, weglopend op de paden, allerlei figuren uit historische romans als spoken opduiken. Merkwaardig, in dit bos vertoef je precies in een totaal ander universum, één van rust, stilte, weldadige zintuiglijke gewaarwordingen en verbeelding. Het Raspaillebos ligt op de westflank van de Moerbekeheuvel. De steile kasseiweg die het boscomplex Raspaillebos, karkoolbos en Kluysbos doorklieft is de Bosberg, heel goed gekend in het wielermilieu. Het hele bosgebied is een restant van het vroegere kolenwoud, een reusachtig oerbos dat zich in de tijd van de Romeinen uitstrekte van, wat nu Brabant tot Picardië is en het middendeel van België bedekte.Na een tijdje wandelen verlaat je het bos. En wat je nu te zien krijgt, is een mozaïek van weilanden en akkers, bronbeekvalleitjes, veldbosjes, houtkanten, oude meidoornhagen, struwelen, knotwilgen en bloemrijke holle wegen in een landschap dat de steile trekken van de Vlaamse Ardennen combineert met de zachte glooiingen van het Pajottenland. Op de wandeling die ik gekozen heb, doe je een ommetje in en langs de Helix. De Helix is een Vlaams Kennis- en Vormingscentrum voor Natuur en Milieu dat educatie en vorming rond milieu, natuur en duurzame ontwikkeling stimuleert en ondersteunt. Het centrum ontwikkelt innoverende educatieve producten en methodieken voor diverse doelgroepen. Dit centrum is zeker een bezoek waard. Na het bezoek aan de Helix, duik je terug het bos in. Nu ben je echt in het sprookjesbos terecht gekomen. Plots overvalt je een frisse geur van uien en voor je je het goed en wel kunt realiseren, vallen je ogen open van verbazing. Grote witte tapijten daslook bedekken de hellingen en de dalen in het bos. Buitengewoon mooi, moet niet onderdoen voor de hyacinten. Je wilt hier niet meer weg, ik toch niet. Even verder val je in een nieuwe verbazing. In de diepte, je kunt er met trapjes naar toe, staat een wit huisje. Het zou het pannenkoekenhuisje uit het sprookje van 'Hans en Grietje' kunnen zijn. Het is een kapelletje, het kapelletje van 't Iffraken. In de tweede helft van de 19de eeuw werd dit kapelletje, toegewijd aan de heilige Apollonia, gebouwd, in de nabijheid van een bron. Een scheut bronwater en een gebed voor Apollonia was in die tijd goed tegen tandpijn. Nog vroeger was deze plaats een Keltische bidplaats. Het vervallen en ingestorte kapelletje werd in 2013 helemaal terug opgebouwd door vrijwilligers, met historische materialen en volgens oude methodes. Het is op deze plek, verleden jaar toen mijn man Rik ziek was, waar ik de longen uit mijn lijf heb geschreeuwd, overmand door verdriet, woede en machteloosheid. Een getier zo snerpend dat de dieren in het bos naar het diepste van hun hol of in de hoogste takken van de bomen zullen gevlucht zijn. Een reactie van ergens kwam er echter niet, de vogels zongen hun liedjes uit en de daslook bleef verder geuren en de omgeving in een witte waas kleuren. 'Het is was het is', dat zei Rik ogenschijnlijk kalm toen de diagnose ons deed instorten.
Hyacintenwandeling in Brakelbos. Ik had het geluk er alleen te zijn op 2 nog andere fotograferende dames na.
De rust aan het begin van de dag, het melancholie opwekkende blauwe schijnsel, het fluiten van de vogels, de eerste zonnestralen door de bomen versterkten de magie van de bloeiende hyacintentapijten, voor mij een ideale inspiratiebron voor het maken van de volgende foto's.
Het is er nog meer genieten op een gewone mooie zondagochtend dan tijdens een wielerkoers. Er is plaats zat om de wielerliefhebbers (zowel dames als heren), die hijgend, de tanden stuk bijtend en die hun laatste restje adem en kracht moeten aanwenden om de top te kunnen bereiken, aan te moedigen. En hij is stijl, die verdomde weg met kasseien, hobbelig, schots, scheef, bol en met spleten ertussen. Eigenlijk bestaat de heuvel geografisch uit 2 delen. De westelijke kant, de kant van Melden (Oudenaarde) heet de Rotelenberg, met de kasseiweg die Steengat genoemd wordt. De oostelijke kant van de heuvel, is de eigenlijke Koppenberg. De straat die geasfalteerd is draagt ook de naam Koppenberg. Het uitzicht op de heuvel is magnifique en op de Koppenberg is er als toemaatje een parel van een bos.
Een paar meter na het steilste stuk (20%) staat er een bank. Vandaar zie je de coureurs uit de put kruipen, velen meer dood dan levend, de kwijl uit de mond lopend. Het is bewonderenswaardig dat degenen die ervaring hebben, met een vlot en gelijkmatig tempo over de kasseien zweven tot aan de top. En een zeker tempo is nodig. Als men niet meer vooruit geraakt of als men uit het zadel moet, maakt met gegarandeerd kennis met de steenharde ondergrond. Dat overkwam ook Gillian. Een mindere dag vandaag, zei hij. Ik heb hem nochtans al 4 keer boven gereden. Voor zij, die verder moeten met de fiets aan de hand, heb ik evenveel bewondering. Na veel oefenen en met de juiste techniek zullen de doorzetters ooit de top bedwingen.
En ik begrijp hen, zij die met veel moed, van heinde en verre komen en zich laten uitdagen door onze traditionele Vlaamse kasseiwegen. Je bent pas een echte Flandrien als je al de heuvels van de Vlaamse Ardennen hebt beklommen. Een palmares om trots op te zijn, zowel voor een prof als voor een amateur.
In de krant las ik gisteren en vandaag een artikel over de gruwel in Batsja en in andere plaatsen rond Kiev. De laatste tijd kijk ik nog amper naar het TV journaal. De beelden over het leed in Oekraïne kan ik niet verdragen naast het persoonlijke leed waartegen ik dagelijks mijn eigen strijd moet voeren. In de artikels gaat het over de wreedheden en de ontaarde excessen in deze oorlog. Hoe soldaten alle besef van goed en kwaad verliezen en als een bende losgeslagen gekken onschuldige burgers folteren, verkrachten en op een beestachtige wijze afmaken, met het excuus dat Oekraïne moet bevrijd worden van het vuil, de nazi's, te verstaan als de tegenstanders van het Russische politieke regime en de moordenaars van etnische Russen in Oost-Oekraïne, waarvan geen enkel bewijs kan geleverd worden. Wie of wat drijft hen hier toe? In het normale leven zijn de meesten nochtans ook zonen, vaders, echtgenoten, partners, vrienden, deugdzame hardwerkende burgers. Met je volle verstand ben je tot zo'n gruweldaden niet in staat. Het voortdurend in angst moeten leven, het gebrainwashed worden met valse en opruiende informatie vooral via de staatstelevisie, het verplicht moeten uitvoeren van afschuwwekkende commando's, het tekort aan slaap, de oorlog die niet verloopt zoals geopperd, de tegenstand en de geleden verliezen, het gebruik van alcohol en drugs zijn allemaal factoren die leiden, tot frustraties, de drang naar persoonlijke vergeldingsacties, hallucinaties, neuroses.
Het is nu niet mijn bedoeling verzachtende omstandigheden te gaan pleiten ten voordele van de uitvoerders van deze gruweldaden.
Integendeel, Ik hoop dat iedere oorlogsmisdadiger streng berecht wordt, maar hiervoor moet voldoende bewijsmateriaal gevonden kunnen worden. Maar één ding is zeker, de gewone soldaat zal ooit wanneer de realiteitszin terugkeert, te kampen krijgen met een knagend en rusteloos geweten.
Ik hoop dat er iets of iemand is die de grootste dolgedraaide gek en zijn entourage in Rusland, de enige echte schuldigen, tot inkeer kan brengen
Ik hoop dat we onze naasten nooit als vijanden zullen moeten aanzien.
Ik hoop dat de scenario's die zich in mijn brein afspelen en die gaan over wereldoorlog 3 en nucleaire wapens geen werkelijkheid gaan worden. Wat de ware bedoelingen zijn van Poetin en waartoe hij, om zijn doel te bereiken, in staat is, weet iedereen.
Hierbij nog enkele foto's, die me ook even uit de werkelijkheid lieten ontsnappen tijdens het maken ervan, maar dan op een positieve manier.
Voor wat de Russische nr.1 momenteel aan het uitspoken is en in het verleden reeds geflikt heeft om tot op de hoogste trede van de Russische hiërarchie te klimmen, bestaan geen woorden genoeg om afschuw en aversie uit te drukken. Geen enkel normaal mens kan dit vatten of plaatsen. Waar Poetin voor strijdt, gaat over duizenden km² land. Maar heeft ieder er ooit eens bij stil gestaan hoeveel oorlogen, waarbij het niet uitzonderlijk is dat er een geweerschot gelost wordt of waarbij (wederzijdse) pesterijen schering en inslag zijn, in eigen buurt gevoerd worden. Oorlogen die voortvloeien uit onverdraagzaamheid, over een paaltje of een omheining die enkele cm de eigendomsgrens overschrijden. Het doel is toch meer of meer hetzelfde, toch?
Wat mij bezielde om op zondagmorgen, na de storm Eunice, te gaan wandelen in het Provinciaal domein Bergelen in Wevelgem (Gullegem) is moeilijk te verklaren. Mogelijks op zoek naar wat avontuur in een saai solitair bestaan tijdens een eentonig sombere winter. Nochtans ben ik altijd bij de eersten, om te opperen dat iemand niet goed bij z'n hoofd is wanneer hij te voet of met de fiets de baan opgaat tijdens niets of niemand ontziende rukwinden. Wat nog veel lastiger te verklaren is, is wat iemand bezielt om een deel van de wereld geweten- en genadeloos naar de kloten te helpen, voor een stuk grond. Machtswellust wellicht, maar de ervaring heeft mij geleerd dat de oorzaak van een conflict nooit van één enkele kant alleen komt. Alleen kan de ene kant zwaarder doorwegen dan de andere kant. Ooit ben ik eens gaan wandelen in het Kluisbos tijdens een storm. Onverantwoord eigenlijk, maar het geluid van de wind beukend tegen de bomen en het gekraak van takken vind ik opwindend en sensationeel. Het is ook bij die keer gebleven, veel te gevaarlijk realiseer ik mij.
In Bergelen stonden er slechts een drietal voertuigen op de parking en dat is zéér weinig op een zondagmorgen en verontrustend. Ik besloot het wandelpad rond het bos te nemen. Daar wandel ik het liefst, langs de Heulebeek. Ik hou van water. Voor mij hoeft het niet persé de zee te zijn, een plas of een waterloop onderweg maken mij al gelukkig. Ik vraag mij telkens af in eerste instantie, op welke plek de bron of bronnen van de beek zich situeren, op welk punt zij in een grotere beek of rechtstreeks in een rivier vloeit om vervolgens meegenomen te worden door een stroom recht de zee in. De zee maakt deel uit van een oceaan. Oceanen staan in verbinding met mekaar en op die manier zijn de moleculen van het water dat voor mijn ogen voorbij kabbelt binnen afzienbare tijd een toer rond de wereld aan het maken. Gaaf toch.
In het begin verliep de wandeltocht vrij rustig. Er stond wel nog veel wind. Stilaan werd na iedere meter stappen duidelijk wat voor een ravage de storm had aangericht. Overal lagen takken verspreid en de toestand werd nog erger. Zowel jonge als oude bomen zijn niet kunnen ontsnappen aan de verwoestende kracht van de wind. Het leek een oorlogsslagveld waarop ik wandelde, passend als metafoor voor hetgeen zich momenteel afspeelt in Oekraïne. Een schokkend beeld.
Het pad werd echter minder en minder begaanbaar. Op den duur was er zelfs geen pad meer. Stappen ging niet meer. Ik moest ploeteren door de modder en oppassen om niet te vallen. Op bepaalde plaatsen moest ik kruipen over omgevallen bomen die het pad afsloten. De tocht leek eigenlijk meer op een survival dan op een wandelingske in een goed onderhouden domein. Het vechten tegen de vijand deed me deugd. Zouden de OekraIners het ook zo aanvoelen, het zich niet, zomaar zonder tegenwerk, gewonnen willen geven?
Uiteindelijk kwam ik weer op drogere grond terecht en kwam ik een andere wandelaar met een hond tegen. Wat een ravage, zei ik. Kijk eens, de modder kleeft tot aan mijn knieën. In de winter is dit pad niet geschikt voor wandelaars, antwoordde hij. De Heulebeek treedt wel eens uit haar oevers. Daarenboven gebruiken mountainbikers en ruiters ook dit pad, vandaar al die modder. We wandelden samen terug naar de parking. De man liet mij honderduit vertellen over mijn man, zijn ziekte en zijn overlijden zonder mij geen enkele keer onderbroken te hebben. Ik werd er wat ongemakkelijk van dat een totaal onbekend persoon zoveel begrip toonde. Uit zijn verhaal leidde ik af dat het vertoeven in de natuur, ook op hem, een heilzame werking uitoefent om tegenslagen het hoofd te kunnen bieden. Ondertussen had de wind al een serieuze tand bijgestoken, storm Francis kwam er aan, en ik verkoos om terug naar huis te rijden. Je hebt mooie ogen zei de man nog. Er zal zeker iemand de leegte in je hart kunnen opvullen. Waarop ik antwoordde dat ik niet zoekende ben. Ik heb een goeie echtgenoot gehad, precies zoals mijn moeder zei nadat mijn vader op 58 jarige leeftijd overleden was.
Gisterenavond liep ik in de tuin. Ik doe dat vaker want ik hou van de duisternis. In het donker ben ik nooit bang geweest maar wegens de onveiligheid waag ik mij niet meer op straat als het niet echt nodig is, eens de zon onder de horizon is gezakt. Plots werd mijn aandacht getrokken naar boven. Het viel mij op dat er mooie wolkjes zichtbaar waren. In een grote opening tussen de wolken bemerkte ik, die 3 sterren op een rij. Terstond gingen mijn gedachten terug naar het verleden. Van kindsbeen af had ik die sterren vaak gezien aan het nachtelijke firmament, dat mij toen reeds enorm fascineerde. Toen was er nog geen sprake van lichtpollutie en ik zag ontelbaar veel sterren, planeten, sterrenhoopjes, nevels en zelfs een deel van de Melkweg, als een oplichtende melkwitte band, pal boven mijn hoofd. De Melkweg is het sterrenstelsel waarin ons zonnestelsel en dus ook de aarde zich bevinden. De Melkweg bevat 200 tot 600 miljard sterren, en alle sterren die we vanaf de aarde kunnen zien, maken er deel van uit.
Door het zien van die 3 sterren was mijn nieuwsgierigheid getriggerd. Tot welk sterrrenbeeld behoren die nu eigenlijk? Waarom ik dit vroeger nooit opgezocht heb, komt door een nekkwaal die mij pijn bezorgt wanneer ik mijn hoofd achterover buig en waardoor ik bijgevolg het afgeleerd heb om naar boven te kijken. Op internet is het antwoord snel gevonden. Die 3 sterren maken deel uit van het sterrenbeeld Orion. Orion komt mij bekend voor. In Waregem is er nog een boekhandel geweest met die naam, meen ik mij te herinneren. Reeds van in de Oudheid werd er naar de sterren gekeken. Het was toen pikdonker en de mensen hadden niet veel anders te doen dan naar de donkere hemel bezaaid met lichtpuntjes te kijken. Van toen al werden aan groepjes sterren die samen een figuur vormen als ze met een denkbeeldige lijn worden verbonden namen van dieren of goden gegeven. Zo zijn de allereerste sterrenbeelden ontstaan. In realiteit echter staan die sterren niet netjes op een lijn maar zijn miljoenen tot miljarden km van mekaar verwijderd. Sterren en sterrenbeelden werden vroeger ook gebruikt als oriëntatiemiddel in de donkerte.
Op internet heb ik nog meer geleerd over Orion. De heldere ster die links boven de bovenste ster van de 3 te zien is, is Betelgeuze, een oude reus die rood licht uitstraalt. Rechtsonder de bovenste ster van de 3 is de helderste ster van Orion te zien, Rigel, die straalt blauw licht uit. En als je een denkbeeldige lijn trekt tussen de 3 sterren naar beneden en laat uitlopen, komt je uit op Sirius, de helderste ster aan de nachtelijke hemel. Deze ster maakt deel uit van het sterrenbeeld 'Grote hond'. Zou het 'werk'woord cireren afgeleid kunnen zijn van Sirius? Ciceren (boenen) tot de vloeren of de schoenen schitteren als Sirius? Gisterenavond en -nacht waren al deze sterren heel duidelijk te zien en ik heb zelfs de Orionnevel kunnen zien als een wazige vlek naast de 3 sterren. Een nevel is een reusachtige gas- en stofwolk waarin nieuwe sterren geboren worden, een kweekruimte dus.
Wonderlijk en boeiend toch, het universum. Weten dat je vaak naar het verleden kijkt, is gewoonweg bijzonder, want veel sterren die wij vandaag zien, bestaan niet meer, maar die staan zo ver van ons verwijderd dat het licht dat zij in het verleden uitstraalden ons nu pas bereikt. Het kijken naar boven, verruimt je blik, toont je de werkelijkheid en laat je versteld staan van een machtig geheel dat nog steeds uitdijt en waar wij deel van uitmaken. Tijdens het observeren werd ik overspoeld door een zweem van geluk. Ik voelde mij ook niet meer alleen.
Het nachtelijk sterrenkijken zou ik aan iedereen aanraden als de nek het toelaat, maar 's zomers kan je altijd op de rug gaan liggen. Moest ik in een minder verlichte regio wonen, dan had ik er nog een hobby bij. Er zijn nu zelfs apps die de speurtocht naar sterren en planeten heel gemakkelijk maken.
Gisterenavond maakte ik niet enkel kennis met Orion, volgens de Oude Grieken een uitmuntende jager, maar de deels heldere hemel voorspelde mij ook dat de zon de volgende dag zou opstaan vergezeld van een graadje vorst.
Ik heb een brein dat van nature zelden rust kent. Sommige gedachten blijven voortdurend rondspoken of sommige gedachten gaan hun eigen gang zodat het moeilijk is de stroom tegen te houden. Meestal zijn het de negatieve belevenissen die lang kunnen nazinderen en die mijn nachtrust negatief durven beïnvloeden. En wie niet uitgeslapen is, is minder weerbaar waardoor men in een vicieuze cirkel terecht kan komen. Waar gij nu nog je kop over breekt, zei mijn man dikwijls. Op dat gebied was hij eigenlijk mijn tegenpool, het ene oor in, het andere weer uit. Onlangs las ik in de krant een artikel waarin Evy Gruyaert praat over haar angstgevoelens, piekergedrag en haar hoogsensitiviteit. Ook Leen Dendievel spreekt openlijk en schrijft boeken over haar angsten en emoties, een geweldige madam trouwens. Ik heb de eer gekregen haar te ontmoeten toevallig tijdens het winkelen in de Carrefour. En het is goed dat er over deze problematiek kan gepraat worden. Meerdere mensen zullen zichzelf herkennen. Zintuigelijke waarnemingen komen diep binnen bij mij. Vaak heb ik als eerste iets gezien, geroken, gehoord en gevoeld. Ik heb ook heel snel bepaalde situaties of personen door. Mede door een aantal ontgoochelingen neem ik altijd eerst een afwachtende houding aan vooraleer iemand te vriend te nemen. Ik kan uitzinnig van geluk zijn, maar hiertegenover ook heel verdrietig. Ik heb een hoog inlevingsvermogen en draag een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Het gevolg is dat ik eerder een luisteraar ben dan een prater. Mijn angsten komen voort uit een drang naar perfectionisme, een drang om te presteren en het willen pleasen van anderen. Schrik hebben om te falen of om iets niet aan te kunnen, schrik hebben om vrijuit te spreken om anderen niet te kwetsen, bang zijn om afgewezen te worden. Die gevoelens werken verlammend en leiden tot concentratieverlies, frustratie, belemmering, verkeerde keuzes en zelfs tot een negatief zelfbeeld. Met de karaktereigenschap hoogsensitiviteit word je geboren. Het heeft te maken met de wijze waarop het brein werkt en uit studies blijkt dat een aantal delen van de hersenen van hoogsensitieve personen sterk actief zijn tijdens het verwerken van bepaalde situaties. Evy is in therapie gegaan om haar angsten en dwangmatig gedrag binnen de perken te leren houden en om negatieve ervaringen gemakkelijker te kunnen loslaten. Om controle te houden over mijn geest vind ik veel baat bij het wandelen in de natuur, de fotografie, het samenzijn met mijn familie en enkele vrienden (innen) waar ik mezelf kan zijn en met liefde omringd ben. Ook schrijven helpt mij om bepaalde gevoelens te kanaliseren. De angsten zijn er met ouder worden wat uitgegaan omdat ik de druk van buitenaf beter kan ventileren. Maar de grote kentering is gekomen door de ziekte en het overlijden van mijn man, door het wegvallen van mijn rots in de branding. De drang om iemand te behagen, om geliefd te willen zijn of tof bevonden te worden is afgezwakt. Ik trek mij in mindere mate aan wat anderen over mij denken. Ik leef in het nu, hou mij bezig met waar ik goed in ben en met wie ik op dezelfde golflengte kan balanceren. Ik omarm het goede, het hartverwarmende dat mij aangeboden wordt en vermijd zoveel mogelijk energievretende toestanden of personen die mij naar beneden halen. Ik moet niet perfect zijn. Ik mag gerust fouten maken. Ik mag de confrontatie aangaan, zonder schuldgevoelens te hebben achteraf. Dat ik de knop heb kunnen omdraaien komt door de wil om te overleven na het overlijden van mijn echtgenoot en dat vergt al de energie die ik in mijn lijf heb. Het is geen taboe meer om professionele hulp of begeleiding te zoeken. En dat zegt Evy ook, je merkt dat je niet de enige bent, de schroom valt snel weg. Ik heb lang getwijfeld of ik deze tekst wel zou publiceren, of ik zo diep in mijn ziel wil laten kijken. Ik heb het nu uiteindelijk toch gedaan omdat eerlijkheid, openheid een grote stap vooruit is naar geluk en respect in een tijd waar alles bespreekbaar wordt. Om op zaterdagavond deze zware kost gemakkelijker door te slikken, bied ik nog een digestief aan in de vorm van een aantal foto's die een beetje over van alles gaan. Er was de laatste tijd veel mist, maar ook waren er zonnige dagen met verrassende zonsondergangen. Ook blijft het voortdurend zeer nat om in de natuur te gaan wandelen. Leuke snoetjes zorgen voor een opgeruimd gemoed en het goede nieuws uit de natuur is dat er al hier en daar wat in bloei staat.
Overmorgen op 25 december om 20uur zal mijn man reeds 6 maanden overleden zijn. Ieder moment van de dag razen nog allerlei vragen waarop nooit een antwoord zal komen door mijn hoofd. Voor mijn ogen speelt de film vanaf het moment van de diagnose tot zijn overlijden zich nog voortdurend af. Ik denk dat wat ons is overkomen, niet echt is gebeurd, en dat ik plots uit een kwade nachtmerrie zal ontwaken waarna de scherpe pijn, het intense gemis en verdriet voorbij zullen zijn. In de periode dat mijn ziek was, ging ik vaak wandelen in de natuur, het liefst relatief ver weg van huis. Uit die wandelingen putte ik kracht, energie en moed (en nog steeds) om de kwade krachten die mijn levenspad saboteren, het hoofd te kunnen bieden. Ik wou ook nog zoveel mogelijk gaan wandelen terwijl mijn man nog in leven was zodat ik bij thuiskomt honderduit zou kunnen vertellen over wat ik gezien, gehoord en meegemaakt had. Immers eens zal het moment komen dat ik in een leeg huis zal thuiskomen waar niemand nog benieuwd is naar mijn wel en wee. Zo reed ik op een dag naar Geraardsbergen, ik wou het magische Raspaillebos verkennen. Het dichte woud bood tijdens de middeleeuwen onderdak aan gespuis dat er ging schuilen na plundertochten. Ook rovershoofdman Jan De Lichte zou er een hol gehad hebben. Zoals bij vertrek afgesproken met mijn man zou ik geregeld berichtjes versturen zodat hij zich niet ongerust hoefde te maken. Het zoeken naar parking rond het bos nam enige tijd in beslag zodat ik nog vlug een berichtje wou sturen vooraleer het bos in te gaan. Maar mijn telefoon schakelde zichzelf plots uit en tot overmaat van ramp kende ik mijn pin code toen nog niet uit het hoofd. Paniek overviel mij en dat was niet de eerste keer tijdens een vooraf te weinig voorbereide wandeltocht. Gelukkig zag ik twee vrouwelijke leerkrachten die aan een tafeltje hun leerlingen aan het opwachten waren. Over mijn toeren deed ik mijn verhaal. De ene leerkracht deelde mijn verdriet. Zij had twee jaar geleden ook haar man op een veel te vroege leeftijd aan kanker verloren en wist dus heel goed wat ik meemaakte. Op mijn vraag heeft zij mijn man opgebeld. Er waren verscheidene pogingen en smsjes nodig vooraleer mijn man een onbekend nummer wou beantwoorden. Vervolgens ben ik terug naar huis gereden, want in wandelen had ik geen zin meer. Korte tijd erna ben ik teruggegaan naar het bos boven op de Bosberg in Galmaarden. Het is er vaak druk door de wielertoeristen die de berg willen oprijden. Aan kapel 't Iffraken, een mystieke plek, van Keltische oorsprong, ben ik uit het dak gegaan. De sterke knoflookachtige geur van het in grote tapijten aanwezige bloeiende daslook beroerde mijn emoties. Ik heb er gehuild, getierd, ongegeneerd de longen uit mijn lijf geschreeuwd. Waarom worden wij, een liefdevol, rechtschapen en gezond levend koppel dat zich preventief laat onderzoeken uit mekaar gescheurd? Waarom krijgt mijn man, de beste man van de wereld, geen kans? De natuur gaf mij geen antwoord maar bood en biedt nog steeds de gelegenheid om mijn gewaarwordingen en ervaringen, soms de meest ongelooflijke, gratis te ventileren.
De diagnose 'kanker' smakte als een donderslag bij heldere hemel op ons neer. Gevoelens van ontsteltenis en verontwaardiging verlamden ons terstond. Geen enkel teken voordien had in die richting gewezen. 2 maanden voor de vaststelling waren de uitslagen van de jaarlijkse controles bij de huisarts nog uitstekend. Nadat we vernamen welke gesofistikeerde operatie gericht op genezing ging uitgevoerd worden in Az Groeninge, konden we onze moed weer bijeenrapen. Helaas kon de chirurg de operatie die hij voor ogen had, door een onvoorziene toestand, niet uitvoeren. Een zware en langdurige chemobehandeling werd nog de enige kans op overleven . Na 3 maanden therapie verscheen een lichtpunt in een periode van onzekerheid en lastige bijwerkingen. De euforie was echter van korte duur. Kort erna stelde ik vast dat het niet verder de goede kant uitging met Rik. De pijn om zijn krachten dag na dag te zien afnemen, reet mijn lichaam van binnen uiteen. Anderzijds bewonderde ik hem om zijn doorzettingsmogen, zijn sterke wil om te genezen, zijn niet afzwakkende optimisme en om de rust waarmee hij met de ziekte omging. Mijn moedige en kranige Rik heeft nooit geklaagd. Zoals hij zijn er geen twee en daarom zie ik hem zo graag en hij mij. Het liedje 'Alles komt goed' van Jaap Reesema zongen wij mee als het op de radio gespeeld werd en die overtuiging hield ons staande. Vaak heb ik het liedje alleen beluisterd telkens als ik de behoefte voelde aan een sterke troostende arm om mij heen, wat in realiteit onmogelijk gemaakt werd door de coronapandemie.
Bedankt papatje dat je mij 45 jaar geluk, onvoorwaardelijke liefde en zekerheid hebt geschonken. Bedankt dat je mij de nodige vrijheid gaf, dat ik mijn frustraties bij jou mocht uiten. Ook tijdens je ziekte, dan nog troostte je mij als het verdriet om jou mij in tranen deed uitbarsten. Bedankt dat ik ook boos op je mocht zijn, dat ik je mocht plagen en ergeren, dat ik zot mocht doen en waar je heel graag in mee ging. Bedankt papatje dat je mijn grootste fan was in wat ik deed en dat je trots op me was.
Nu ik door het noodlot getroffen, gebroken en verslagen alleen achterblijf in het leven, blijven wij evenwel voor altijd door een volmaakte liefde spiritueel met mekaar verbonden en deze verbintenis kan door niets of niemand verstoord worden: "Voor altijd wij".
een welgemeende dankuwel
aan familieleden, vrienden en kennissen voor hun blijken van medeleven, betrokkenheid en voor het aanbieden van hulp
aan Dr. D'hondt en het verpleegteam van Az Groeninge Kortrijk
aan Dr. Haverbeke, Dr. Buyse en het oncologisch team
aan het zorgteam van OLV ziekenhuis Waregem
