Overmorgen op 25 december om 20uur zal mijn man reeds 6 maanden overleden zijn. Ieder moment van de dag razen nog allerlei vragen waarop nooit een antwoord zal komen door mijn hoofd. Voor mijn ogen speelt de film vanaf het moment van de diagnose tot zijn overlijden zich nog voortdurend af. Ik denk dat wat ons is overkomen, niet echt is gebeurd, en dat ik plots uit een kwade nachtmerrie zal ontwaken waarna de scherpe pijn, het intense gemis en verdriet voorbij zullen zijn. In de periode dat mijn ziek was, ging ik vaak wandelen in de natuur, het liefst relatief ver weg van huis. Uit die wandelingen putte ik kracht, energie en moed (en nog steeds) om de kwade krachten die mijn levenspad saboteren, het hoofd te kunnen bieden. Ik wou ook  nog zoveel mogelijk gaan wandelen terwijl mijn man nog in leven was zodat ik bij thuiskomt honderduit zou kunnen vertellen over wat ik gezien, gehoord en meegemaakt had. Immers eens zal het moment komen dat ik in een leeg huis zal thuiskomen waar niemand nog benieuwd is naar mijn wel en wee. Zo reed ik op een dag naar Geraardsbergen, ik wou het magische Raspaillebos verkennen. Het dichte woud bood tijdens de middeleeuwen onderdak aan gespuis dat er ging schuilen na plundertochten. Ook rovershoofdman Jan De Lichte zou er een hol gehad hebben. Zoals bij vertrek afgesproken met mijn man zou ik geregeld berichtjes versturen zodat hij zich niet ongerust hoefde te maken. Het zoeken naar parking rond het bos nam enige tijd in beslag zodat ik nog vlug een berichtje wou sturen vooraleer het bos in te gaan. Maar mijn telefoon schakelde zichzelf plots uit en tot overmaat van ramp kende ik mijn pin code toen nog niet uit het hoofd. Paniek overviel mij en dat was niet de eerste keer tijdens een vooraf te weinig voorbereide wandeltocht. Gelukkig zag ik twee vrouwelijke leerkrachten die aan een tafeltje hun leerlingen aan het opwachten waren. Over mijn toeren deed ik mijn verhaal. De ene leerkracht deelde mijn verdriet. Zij had twee jaar geleden ook haar man op een veel te vroege leeftijd aan kanker verloren en wist dus heel goed wat ik meemaakte. Op mijn vraag heeft zij mijn man opgebeld. Er waren verscheidene pogingen en smsjes nodig vooraleer mijn man een onbekend nummer wou beantwoorden. Vervolgens ben ik terug naar huis gereden, want in wandelen had ik geen zin meer. Korte tijd erna ben ik teruggegaan naar het bos boven op de Bosberg in Galmaarden. Het is er vaak druk door de wielertoeristen die de berg willen oprijden. Aan kapel 't Iffraken, een mystieke plek, van Keltische oorsprong, ben ik uit het dak gegaan. De sterke knoflookachtige geur van het in grote tapijten aanwezige bloeiende daslook beroerde mijn emoties. Ik heb er gehuild, getierd, ongegeneerd de longen uit mijn lijf geschreeuwd. Waarom worden wij, een liefdevol, rechtschapen en gezond levend koppel dat zich preventief laat onderzoeken uit mekaar gescheurd? Waarom krijgt mijn man, de beste man van de wereld, geen kans? De natuur gaf mij geen antwoord maar bood en biedt nog steeds de gelegenheid om mijn gewaarwordingen en ervaringen, soms de meest ongelooflijke, gratis te ventileren.