Onze gastfamilie heeft ons gisterenavond weer culinair verwend en nadien heb ik de beste nacht gehad van onze tocht tot nu toe, zeker 9 uur aan een stuk geslapen.
Na het ontbijt ben ik met de gastheer nog brood gaan halen en Paul heeft ondertussen voor tussendoortje onderweg een portie lekkere dikke hazelnoten gekraakt.
Rond 9 uur zijn we vertrokken. Paul had een makkelijke aansluiting met de compostelaroute uitgestippeld.
Er viel wat lichte regen maar na een tijdje moesten de capes aan.
We volgden eerst de Dweg en daarna een mooi stuk langs een vijver en dan het bos in. Er hingen rare lange koorden in de bomen, Paul meende iets te lezen over duiven en er waren veel schuilhutten...
Daarna ging het verder over Dwegen , rustig met noten- en pruimenplantages en soms vriendelijke mensen die naar ons zwaaiden.
Ondertussen waren de capes al overbodig geworden en was de zon weer van de partij.
Het laatste stuk ging over een fietsroute en dan vingen we de eerste glimp op van de kathedraal van Bazas.
Een stadje met voor de kathedraal een groot plein, deels parking , maar omgeven door galerijen met winkels, restaurants..heel gezellig...met een doorgang naar het gemeentehuis waar nu een koor met orkest oefende voor een uitvoering vanavond, het Requiem van Mozart.
Nadat we onze rugzakken hadden achtergelaten in het toeristenbureau, zijn we in het stadje de nauwe straatjes nog eens doorgewandeld, geen grote bezienswaardigheden maar samen met de kathedraal toch een bezoekje waard.
Om kwart voor vijf kwam onze gastvrouw ons ophalen op het plein en samen wandelden we enkele honderden meters verder naar haar huis. Een mooi, modern ingericht huis in de stad met een tuin op de remparts.Weer heel goed terecht gekomen bij zeer aangename mensen.
Dag 66: La Reole -> Lados ( lieu-dit: Pruera) 24 km
Deze morgen zijn we met onze sympathieke gastheer en gastvrouw teruggereden naar La Reole. We werden afgezet bij de markt, vlakbij de schoenmaker. Deze laatste heeft prima werk geleverd, twee stevige volledig nieuwe hakken en dat voor slechts 15 euro. Nadien hebben we op de markt nog wat voorraad ingeslagen.
Om negen uur stapten we over de brug naar de overkant van de Garonne. We kregen nog een mooi zicht op La Reole.
Aan weerszijden van de weg zagen we percelen vol populieren, zonnebloem- en maisvelden. Geen wijngaarden meer, een bijna vlak parcours op de klim naar de brug over de autostrade na.
We kwamen in mooi verzorgde dorpjes en de zon zorgde voor de gepaste belichting, terwijl een heerlijk windje voor wat airco zorgde. 't Was genieten van de rust en de natuur.
In het dorpje Auros moesten we voor een anderhalve kilometer de Compostelaroute verlaten om naar ons verblijf te gaan. Het werden dik 3 kilometer maar we zijn dan weer sjiek gelogeerd in een gerenoveerd stenen huis met een
een mooie tuin errond. En de wasmachine heeft haar werk nog eens gedaan.
Het zag er vanmorgen maar grijs uit en er vielen druppels, en we hebben de regencapes uitgehaald en aangedaan ... en toen hield het op... en het klaarde alsmaar op, tot de zon volledig doorbrak.
De wijngaarden van de voorbije dagen werden afgewisseld met zonnebloem-, mais-, en graanvelden.
We kregen weer mooie vergezichten.
Twee uur hoorden we slaan aan de kerk van La Reole.
Deze kerk maakt deel uit van een abdijcomplex met een mooie kloostergang. Alhoewel er vele administratieve diensten in zijn ondergebracht, is het voor publiek toegankelijk. Er loopt zelfs een wandelroute door. Aan de achterzijde hiervan stroomt de Garonne. Die zag heel bruin van het onweer gisterenavond.
Op aanraden van de gastvrouw gisteren heb ik mijn schoenen bij , een zeer goede, schoenmaker binnengebracht voor nieuwe hakken. Morgenvroeg, nadat we op de markt wat voorraad hebben ingedaan, kan ik ze gaan halen.
Het stadje is, zoals vele hier in Frankrijk, erg verouderd.
Om vijf uur kwamen ze ons ophalen aan de kerk.
Meerdere gastfamilies nemen dit als plaats van afspraak. Maar deze keer liep het fout en waren wij met de verkeerde gastheer mee. Hij moest twee mensen oppikken waarvan er een Paul heette maar bij aankomst merkte zijn vrouw dat hij een man en een vrouw had meegebracht in plaats van twee mannen. Na wat over en weer getelefoneer werden wij terug gereden en konden wij met een lieve Benedicte mee naar huis.
Daar maakten we kennis met haar man, Philip.
Die stond aan het fornuis in de kersengelei te roeren.
We hebben samen lekker gegeten en zij verrasten ons met een heerlijk fruitdessert: verse rijpe kersen, perziken en abrikozen.
Daarna zijn we nog een kijkje gaan nemen in hun groentetuin.
Het is merkwaardig hoe die mensen je zo vlug dat thuisgevoel kunnen geven.
Chapeau voor deze vrijwilligers!!!
Met gemengde gevoelens zijn we deze morgen vertrokken. We moesten afscheid nemen van een heel lieve familie maar we waren blij onze tocht te kunnen verder zetten. Maar de zon vergezelde ons en we namen de mooie herinneringen mee.
Over de omgeving zijn we vlug uitverteld...wijngaarden...wijngaarden ...en nog eens wijngaarden.
Op hun hoge stammen, in vergelijking met de korte stompjes in de champagnestreek, lijken de wijnstokken net balerina's, die in groene tutu, netjes op een rij, het zwanenmeer dansen.
De uitlopers bovenaan de kruin worden rond deze tijd machinaal afgesneden.
Met een warmtepleister op de rug en de brede elastische band rond zijn heupen heeft Paul de tocht goed verteerd.
Het weer heeft zich ook langs zijn beste kant getoond. Heel even een paar druppeltjes maar vooral zonnig en warm.
Om halfdrie waren we op onze eindbestemming, een klein dorpje met een heel oude kerk met daaraan een abdij, waarin nu het gemeentehuis gevestigd is.
Om vier uur mochten we in de gite en werden er hartelijk
ontvangen door een echtpaar die ook al wat compostelaervaring hadden en als vrijwilligers de gite
onderhouden. Ze bereiden ook het avondmaal en het ruikt alweer heerlijk.
We zijn hier met vijf pelgrims, een Bretoen die de weg heen en terug gaat doen in vijf maanden, een man van La Reunion, een Frans piepklein eilandje ten oosten van Madagascar, een Nederlander vertrokken vanuit Diest en twee Belgen van Herderen.
Paul heeft het weer erg druk met de volgende boekingen en tot en met zaterdag hebben we een onderkomen.
Heel veel groetjes,
Paul en Lut.
Wat een verrassing vanmorgen toen we de gordijntjes wegschoven... Het regende!!! ... de hele voormiddag, soms zelfs pijpenstelen. Dat waren we al lang niet meer gewoon.
Op onze ruime slaapkamer hebben we ons, dank zij de Iphone, toch kunnen bezighouden.
En 's middags klaarde het op en zijn Paul en ik een blokje om gewandeld. Heerlijk fris gewassen natuur en mooi gerestaureerde huizen hier in de buurt.
Rond drie uur zijn we met Amelie en JeanLuc naar St Emilion gereden. Zo'n 40 km van hier. Een vermaard wijnstadje en rond deze tijd nog niet overspoeld door toeristen.
Echte kenners, verzamelaars, die er warmpjes inzitten kunnen er koopjes doen voor 12000 euro voor een fles van het jaar 1945.
Wij hebben er ook een fles gekraakt, onze portemonnee waardig, rose met bubbels en macorons..heerlijk !!! in het zonnetje
Paul zijn rug is nog niet honderd procent maar met een brede ceintuur van JeanLuc durft hij het morgen wel te wagen.
Wat moeten we Amelie en JeanLuc toch dankbaar zijn, bijna vier dagen zijn we hier kind aan huis geweest. Is het toeval of hoort dit bij de St Jacobsweg? Een onvergetelijke ervaring! Gisteren rolden tranen van geluk over mijn wangen.
Morgen om zeven uur ontbijten we nog samen en hopen dan met de goede zorgen, die we hier kregen, onze tocht te kunnen verder te zetten.
Paul voelt zich stukken beter maar hij houdt zich aan de voorschriften...zoveel mogelijk rusten. Ik mag de gastvrouw af en toe helpen bij wat huishoudelijke klusjes.
We voelen ons hier helemaal thuis en daar doen Amelie en JeanLuc ook hun uiterste best voor.
Amelie heeft mij voormiddag ook een zeer interessante rondleiding gegeven in haar atelier.
Namiddag ben ik met JeanLuc meegereden tot in het stadje Sainte-Foy-la-Grande in de hoop dat de schoenmaker onze schoenen zou kunnen herstellen. Helaas, deze had er niet het gepaste materiaal voor.
Ik heb de stad dan maar verkend tot de gastheer me weer kwam oppikken.
Bij thuiskomst was Amelie in de tuin,onder het waakzame oog van Paul, bezig haar geboetseerde voorwerpen af te bakken, op een temperatuur van bijna 800 graden.
Mooi om zien hoe die keramiek en de kleur ontstaan is als ze uit die hitte komen en als ze daarna in vuur en dan in water worden gelegd dat specifiek schijnbaar gebarsten uiterlijk krijgen.
Je zou haast vergeten dat we op weg zijn naar Compostela... Onze gastfamilie ...ze doen er alles aan om ons verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Onvergetelijk!
Morgen maken we met hen nog een uitstapje in de buurt en probeert Paul de (wandel)draad weer terug op te nemen.
We hebben het weer eens getroffen met onze gastfamilie.
Op aanraden van gastheer Jean Luc en hij spreekt van ondervinding mochten we echt niet verder gaan. Paul voelde ook wel, ondanks een goede nacht, dat hij het alleen maar erger zou maken.
Deze morgen werd er meteen een afspraak gemaakt met een osteopaat.
Daar zijn we vanmiddag mogen langsgaan en ze heeft Paul een dik halfuur ferm geduwd en geknepen. Een heel andere aanpak dan in Limoges en met de raad om nog twee dagen rust te nemen en de aangepaste rek- en strekoefeningen te doen.
We mogen met alle plezier hier nog logeren.
En het is hier een heerlijk verblijf... zulke lieve behulpzame mensen, Jean Luc en Amelie en hun zoon Guillaume en hun hond Filou. Een huis vol kunst en decoratie, zij schildert en maakt keramieken beelden, hij is restaurateur... En hangmatten in een zonovergoten tuin.
Maar er gaat niets boven onze tocht verder te zetten en daarvoor gaan we de goede raad erg goed opvolgen...met dit als onvergetelijk intermezzo.
Groetjes vanuit de hangmat en de ligstoel ,
Paul en Lut.
