Dag 116: O Pedrouzo - Santiago de Compostela 20 km
Vanmorgen, stipt om zes uur trokken we de hoteldeur achter ons dicht. In het schijnsel van de volle maan begonnen we aan onze,en voor het merendeel van de pelgrims voor een achter ons, de allerlaatste etappe.
Sommigen, waaronder onze tochtgenoot Pascal, stappen letterlijk tot het einde van de aarde nl. Finisterre, nog zo'n 100km verder tot aan de Atlantische Oceaan.
Het parcours was weer erg mooi, zoals de laatste dagen, en er moesten ook nog wat hellingen genomen worden. Maar het ging allemaal zeer vlotjes en rond 12 uur stonden we voor DE kathedraal.
En hoe voelde dat ? ... Wel we wisten niet goed wat te zeggen... we waren wat sprakeloos,... in tegenstelling met de uitbundigheid van de jongeren ... we slikten onze emotie weg, snoten onze neus en pakten elkaar eens goed vast.
Er stond een massa aan te schuiven voor de mis in de kathedraaal. Daar geraakten we onmogelijk nog binnen.
Daarom zijn we maar onmiddellijk naar het Compostelagenootschap gegaan voor ons "diploma" en werden we op de koffie uitgenodigd bij de Nederlandse vrijwilligers, die daar alles in goede banen proberen te leiden.
Op het toeristenbureau haalden we een stadsplan en
kregen we informatie over de busdiensten i.v.m. onze verplaatsingen naar Finisterre en Porto.
Daarna was het afscheid nemen van Pascal en namen onze intrek in een net hotelletje in een van de drukke straatjes vol souvenirswinkeltjes, die wij namiddag ook afgeschuimd hebben.
Maar eerst bezochten we de kathedraal. Indrukwekkend, gouden hoofdaltaar met het beeld van Sint-Jacobus, dat je langs een speciale doorgang langs achter kan aanraken, zelfs omarmen.
Om halfacht vanavond ben ik er naar de pelgrimsmis geweest. En steeds zag je nog handen langs het hoofd van Saint- Jacques verschijnen. Voor de mis begon, riep de priester de namen van de landen af, vanwaar vandaag pelgrims waren toegekomen. Paul is niet meegeweest. Het geslenter in de stad was hem wat veel geweest. Hij heeft ondertussen kaarten geschreven.
Morgen gaan we dus met de bus, heen en terug naar het einde van de wereld. En overmorgen verhuizen we naar Porto en over-overmorgen ... gaan we vliegen!
Gelukkige pelgrimsgroetjes,
Het snurkconcert hebben we gehad!!!
De nacht werd in stukjes aan elkaar geslapen en het was vroeg ochtend.
We hoefden ons echter niet te haasten en na een ontbijt weer in een bar in de buurt, zijn we rond halfacht beginnen te stappen.
Het was een frisse ochtend maar de zon was al van de partij. Het weer kreeg op de computer een 9 op 10.
De camino slingerde zich weer door een mooie omgeving, maar door het parcours,vaak door holle wegen of bossen,kregen we niet die grandioze vergezichten. Het was gewoon heel aangenaam wandelen.
Het was soms wel druk op de weg en ook op de rustplaatsen. De fietsers razen de opgeschrikte wandelaars voorbij. Dat is minder prettig.
Namiddag werd het tamelijk warm en ik geloof dat we daardoor nog beter de eucalyptus konden ruiken.
We doorkruisten eucalyptusbossen met kaarsrechte, slanke bomen van wel 40 m hoog. Echt indrukwekkend.
Onze tocht eindigde vandaag in een echt hotel. Het bed is opgemaakt ,hebben weer echte handdoeken, een eigen badkamer en we slapen met ons drie ( voor de laatste keer) op een kamer, die niet snurken!!!
Morgen wordt het de slotetappe, de apotheose van een onvoorspelbare maar onvergetelijke onderneming.
Daarover en over het verdere verloop breng ik morgen verslag uit.
We hebben de hele slaapzaal voor ons drieen gehad. Wat een gemak 's morgens om je klaar te maken, je stoort niemand.
Ook was er dichtbij een gezellige bar met een erg vriendelijke barvrouw waar we konden ontbijten.
We waren klaar om de laatste 50 km een stukje korter te maken.
Het werd een niet zo lange maar een heel aangename wandeling vol afwisseling door de mooie omgeving. We hebben er onze tijd voor genomen en de nodige rustpauzes ingelast. En maar aftellen op de kilometerpaaltjes.
Het is de hele tocht bewolkt gebleven en het heeft heel even wat gemotregend.
Rond de middag hebben we onze intrek genomen in de alberge en is de zon er toch doorgekomen.
Seffens kan ik de was gaan uithangen aan het venster aan touwen op rolletjes. Je schuift je wasgoed telkens wat verder eer je weer wat nieuws ophangt. Maar ik krijg het systeem niet onder de knie. Er zijn al wat wasspelden naar beneden gevallen, gelukkig nog geen wasgoed.
Terwijl ik deze blog schrijf , zijn er nog twee fietsers op de slaapzaal bijgekomen. Een Argentijn en een
Spanjaard ...nogal levendige types. Hopelijk krijgen we vannacht geen snurkconcert ... en er zijn nog twee plaatsen vrij...???
Wat zal het een luxe zijn om terug te slapen in ons eigen bedje. Dat zal gelukkig niet meer zo lang duren.
Dit is deel twee van de blog:
Terwijl Paul wat rustte, want die rug is de tocht aan 't moe worden, ben ik het stadje ingewandeld. Daar passeerde ik een etalage met : massages pelegrinos. Paul had gisteren via de alberge-eigenaar al geprobeerd een kinesist of masseur vast te krijgen. Maar alles was volzet. Dus ben ik dat winkeltje binnengestapt en de heer des huizes stelde een accupuntuurbehandeling voor. Paul was daar dadelijk voor te vinden en even later startte de een uur durende behandeling met een merkbaar verbeterd resultaat.
Weer een heel gelukkig toeval?
De was is van de draad en elk bed in onze slaapzaal is nu bezet.
We hebben een rustige nacht gehad en om zes uur zijn we aan onze dagelijkse voorbereidingen begonnen.
Voor een iemand in de alberge was het een speciale dag. Magnus, een leuk kereltje uit Berlijn, die samen met zijn mama, een stuk van de camino wandelt, werd vandaag 6 jaar. Elke dag stappen ze tussen de acht tot 15 km. Knap, he!
Het is de derde mama die we samen met haar zoontje zien wandelen. Zelfs iemand uit de buurt van Veldhoven met haar negenjarige Bram. En vandaag, ongeveer eenzelfde Duits duo.
We hebben weer een heel mooi en afwisselend parcours gelopen.. De zon heeft vandaag wel verstoppertje gespeeld en we hebben onze regenkledij ook even moeten aantrekken. Maar toch heel aangenaam wandelweer.
De vochtige lucht zorgde er waarschijnlijk ook voor dat we geuren goed konden waarnemen. Vooral de eucalyptus was intens te ruiken.
De dorpjes die we passeerden, zagen er meer verzorgd uit ook de huizen waren degelijker, mooie renovaties en ook ruime nieuwbouwwoningen.
Het is een extra lange tocht geworden, we hebben heel de stad doorgelopen om in de alberge te geraken waar we weer, tot nu toe,de enige gasten zijn.
De zon is er nu ook doorgekomen. We hopen dat ze ook van de partij zal zijn, als we in Santiago onze entree maken.
Zonnige groetjes,
Paul en Lut.
De nacht had Pascal toch wat opgeknapt maar aan Paul zijn rug geen deugd gedaan. Voorzichtig zijn we na het ontbijt rond kwart over zeven weer verder gegaan over de oude paden van de camino.
Maar het is voor beide mannen geen plezierwandeling geweest. Het einde is nu zo dichtbij, dus de wilskracht zal ons naar Santiago brengen. Om de halve kilometer staat er een paaltje en zien we ons dichter en dichter komen.
De regen die voorspeld was, hebben we gelukkig niet gekregen. Het was weer een afwisselend parcours, dorpjes, velden, bos, stukjes naast een verkeersweg,omhoog en omlaag, nog mooie vergezichten... En altijd weer blij als we aan het einde gekomen zijn.
We logeren in een kleine, gezellige, vrij comfortabele alberge, in een klein plaatsje.
Onderweg hadden we al vaak kleine smalle, soms sierlijke, bouwsels op hoogte naast de huizen zien staan. Nu weten we dat het droogplaatsen zijn voor mais.
We liggen wat te recupereren op ons bed want hier valt echt niets te beleven. We vervelen ons evenwel niet want rusten is een heel belangrijke activiteit voor een pelgrim.
We hebben vannacht toch nog bezoek gehad op de slaapzaal. Geen Berlijnse dame maar iets klein, ritselend ... ja, Paul keek op een gegeven ogenblik recht in twee muizenoogjes!!! Dat beestje had het op onze zak met wat eten gemunt.
Ik lag gelukkig op de bovenste verdieping, heb wel wat commotie van het mannelijk gezelschap gehoord maar gelukkig is de ware toedracht niet tot mij doorgedrongen.
Om kwart voor zeven zijn we aan onze lange dagtocht begonnen. De eerste etappe was ruim elf kilometer langs een gewone weg stappen tot in het stadje Sarria. Weinig boeiend ... dus heel gelukkig toen we de stad binnenliepen en vrij vlug een bar vonden voor een verkwikking.
Onze tochtgenoot Pascal was vandaag niet in goede conditie.
Positief was dat de camino een aangenaam en snel parcours volgde om vlug uit de stad te geraken en zo aan deel twee van onze etappe te beginnen.
Tot het einde een heel mooie wandeling, tussen de akkers, door het bos, in open landschap met mooie vergezichten...onder een stralend blauwe hemel.
Wat wel opviel waren de stenen muurtjes langs de weg en in het landschap. Ze deden me erg aan Ierland denken alleen het zonnige weer paste er minder bij. Maar wij genoten, al waren we heel blij toen we uiteindelijk bij de aankomst waren: een spiksplinternieuwe alberge. En er slaapt een dame uit Tessenderlo op onze slaapzaal.
Pascal heeft de tocht met veel moeite uitgelopen. Hopelijk gaat het hem morgen beter af. Zo'n pechdag is heel vervelend nu het einde zo dichtbij is. We zijn vandaag het 100km-paaltje voorbij gewandeld.
Seffens gaan we avondeten en hopelijk kunnen we morgen vol goeie moed weer op stap.
Zonnige groetjes,
Het avondeten gisterenavond was echt heel gezellig. In het restaurant van de alberge, een vrij nieuw bijgebouw in die typische ronde hutvorm stond een lange tafel. Met ongeveer dertig pelgrims hebben we daar genoten van een eenvoudige maar lekkere maaltijd. De kommen rijst en vlees op tafel, opscheppen en doorgeven...wijn a volonte en gebak als dessert. De vegetariers kregen een lekkere rijstgroenteschotel. Het smaakte echt voortreffelijk en er was een sfeer van verbroedering tussen al die nationaliteiten.
Deze morgen na het ontbijt zijn we rond halfzeven beginnen stappen. Het was koud en ik heb voor de eerste keer tijdens onze tocht in lange broek gelopen. De grijze wolken hingen laag over de bergen maar ze waren niet dreigend.
Het ging bergaf van gehuchtje naar gehuchtje. In de. hoofdstraat in die gehuchtjes was het telkens om de koeienvlaaien manoeuvreren.
Het is niet te geloven dat mensen nog in die krotten of ertussen willen wonen. Er staat ook heel wat te koop. Voor een pelgrim blijft het alleszins een bezienswaardigheid.
Bij onze eerste koffiepauze was de zon al van de partij en werden de pijpen er weer afgeritst.
We hebben dan wel veel gedaald, het was best een pittige wandeling maar heel mooi: de godvergeten dorpjes, het berglandschap en uiteindelijk de kijk op de monasteria van Samos.
Onze alberge, waar we de enige gasten zijn, ligt net aan de overkant.
We hebben rond zes uur de monasteria bezocht, met gids, een welbespraakte pater waar we geen jota van verstonden, en met een hele buslading Spanjaarden. Maar het was de moeite waard, heel mooie muurschilderijen.
We hadden vanmiddag goed gegeten in een restaurantje. Het avondeten hebben we zelf klaargemaakt: pakjessoep en er wat noedels bijgevoegd met brood.
Paul en ik zijn nog een alcoholvrij biertje gaan drinken en dan vonden we het bedtijd.
Groetjes en tot morgen,
Paul en Lut.
