Met gemengde gevoelens zijn we deze morgen vertrokken. We moesten afscheid nemen van een heel lieve familie maar we waren blij onze tocht te kunnen verder zetten. Maar de zon vergezelde ons en we namen de mooie herinneringen mee.
Over de omgeving zijn we vlug uitverteld...wijngaarden...wijngaarden ...en nog eens wijngaarden.
Op hun hoge stammen, in vergelijking met de korte stompjes in de champagnestreek, lijken de wijnstokken net balerina's, die in groene tutu, netjes op een rij, het zwanenmeer dansen.
De uitlopers bovenaan de kruin worden rond deze tijd machinaal afgesneden.
Met een warmtepleister op de rug en de brede elastische band rond zijn heupen heeft Paul de tocht goed verteerd.
Het weer heeft zich ook langs zijn beste kant getoond. Heel even een paar druppeltjes maar vooral zonnig en warm.
Om halfdrie waren we op onze eindbestemming, een klein dorpje met een heel oude kerk met daaraan een abdij, waarin nu het gemeentehuis gevestigd is.
Om vier uur mochten we in de gite en werden er hartelijk
ontvangen door een echtpaar die ook al wat compostelaervaring hadden en als vrijwilligers de gite
onderhouden. Ze bereiden ook het avondmaal en het ruikt alweer heerlijk.
We zijn hier met vijf pelgrims, een Bretoen die de weg heen en terug gaat doen in vijf maanden, een man van La Reunion, een Frans piepklein eilandje ten oosten van Madagascar, een Nederlander vertrokken vanuit Diest en twee Belgen van Herderen.
Paul heeft het weer erg druk met de volgende boekingen en tot en met zaterdag hebben we een onderkomen.
Heel veel groetjes,
Paul en Lut.
Wat een verrassing vanmorgen toen we de gordijntjes wegschoven... Het regende!!! ... de hele voormiddag, soms zelfs pijpenstelen. Dat waren we al lang niet meer gewoon.
Op onze ruime slaapkamer hebben we ons, dank zij de Iphone, toch kunnen bezighouden.
En 's middags klaarde het op en zijn Paul en ik een blokje om gewandeld. Heerlijk fris gewassen natuur en mooi gerestaureerde huizen hier in de buurt.
Rond drie uur zijn we met Amelie en JeanLuc naar St Emilion gereden. Zo'n 40 km van hier. Een vermaard wijnstadje en rond deze tijd nog niet overspoeld door toeristen.
Echte kenners, verzamelaars, die er warmpjes inzitten kunnen er koopjes doen voor 12000 euro voor een fles van het jaar 1945.
Wij hebben er ook een fles gekraakt, onze portemonnee waardig, rose met bubbels en macorons..heerlijk !!! in het zonnetje
Paul zijn rug is nog niet honderd procent maar met een brede ceintuur van JeanLuc durft hij het morgen wel te wagen.
Wat moeten we Amelie en JeanLuc toch dankbaar zijn, bijna vier dagen zijn we hier kind aan huis geweest. Is het toeval of hoort dit bij de St Jacobsweg? Een onvergetelijke ervaring! Gisteren rolden tranen van geluk over mijn wangen.
Morgen om zeven uur ontbijten we nog samen en hopen dan met de goede zorgen, die we hier kregen, onze tocht te kunnen verder te zetten.
Paul voelt zich stukken beter maar hij houdt zich aan de voorschriften...zoveel mogelijk rusten. Ik mag de gastvrouw af en toe helpen bij wat huishoudelijke klusjes.
We voelen ons hier helemaal thuis en daar doen Amelie en JeanLuc ook hun uiterste best voor.
Amelie heeft mij voormiddag ook een zeer interessante rondleiding gegeven in haar atelier.
Namiddag ben ik met JeanLuc meegereden tot in het stadje Sainte-Foy-la-Grande in de hoop dat de schoenmaker onze schoenen zou kunnen herstellen. Helaas, deze had er niet het gepaste materiaal voor.
Ik heb de stad dan maar verkend tot de gastheer me weer kwam oppikken.
Bij thuiskomst was Amelie in de tuin,onder het waakzame oog van Paul, bezig haar geboetseerde voorwerpen af te bakken, op een temperatuur van bijna 800 graden.
Mooi om zien hoe die keramiek en de kleur ontstaan is als ze uit die hitte komen en als ze daarna in vuur en dan in water worden gelegd dat specifiek schijnbaar gebarsten uiterlijk krijgen.
Je zou haast vergeten dat we op weg zijn naar Compostela... Onze gastfamilie ...ze doen er alles aan om ons verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Onvergetelijk!
Morgen maken we met hen nog een uitstapje in de buurt en probeert Paul de (wandel)draad weer terug op te nemen.
We hebben het weer eens getroffen met onze gastfamilie.
Op aanraden van gastheer Jean Luc en hij spreekt van ondervinding mochten we echt niet verder gaan. Paul voelde ook wel, ondanks een goede nacht, dat hij het alleen maar erger zou maken.
Deze morgen werd er meteen een afspraak gemaakt met een osteopaat.
Daar zijn we vanmiddag mogen langsgaan en ze heeft Paul een dik halfuur ferm geduwd en geknepen. Een heel andere aanpak dan in Limoges en met de raad om nog twee dagen rust te nemen en de aangepaste rek- en strekoefeningen te doen.
We mogen met alle plezier hier nog logeren.
En het is hier een heerlijk verblijf... zulke lieve behulpzame mensen, Jean Luc en Amelie en hun zoon Guillaume en hun hond Filou. Een huis vol kunst en decoratie, zij schildert en maakt keramieken beelden, hij is restaurateur... En hangmatten in een zonovergoten tuin.
Maar er gaat niets boven onze tocht verder te zetten en daarvoor gaan we de goede raad erg goed opvolgen...met dit als onvergetelijk intermezzo.
Groetjes vanuit de hangmat en de ligstoel ,
Paul en Lut.
