Gisterenavond hebben we ons eens cullinair laten verwennen in een vegetarisch restaurantje in dat piepklein dorpje La Faba.
De nacht nadien, in de grote slaapzaal is goed meegevallen of we worden het zo stilaan gewoon!?
Er was in de alberge een ontbijtruimte voorzien en daar maakten we handig gebruik van .Voor koffie en thee hadden de hospitalieros gezorgd. Echt attente mannen. Gisterennamiddag werden de pelgrims zelfs getrakteerd op wijn en koekjes ter gelegenheid van het naamfeest van Saint- Jacques.
We waren vanmorgen niet erg gehaast, want we moesten de bergen in en in het duister is dat niet zo makkelijk. Maar we waren wel vroeg genoeg op pad om weer van een mooie zonsopgang te genieten. Het was een prachtzicht met nevelssluiers gedrapeerd rond de bergtoppen. Het stijgen gaat dan haast vanzelf.
Na een dik uur stappen en genieten stonden we 450 m hoger (1300m) in het mooie plaatsje O Cebreiro, met zijn natuurstenen huizen en huisjes in hutvorm. Een toeristische trekpleister. In de bars had men soms handen te kort. Het was zowat het normale ontbijtuur.
Daarna ging het langzaam bergaf, dan nog eens omhoog tot 1337 m en weer omlaag naar onze aankomstplaats op 1250m in een klein dorpje. We hebben voor vannacht weer een kamer van drie in een alberge met erg vriendelijk personeel.
Bij de laatste pauze had Paul de vooruitzichten i.v.m. het weer bekeken en ... ja,hoor ...er zit regen aan te komen.
Ik heb me daarnet nog moeten reppen om de was binnen te halen maar het bleek toch vals alarm.
We liggen er in elk geval niet van wakker want op die 108 dagen onderweg hebben we slechts een vijftal dagen nattigheid gehad.
We zijn nu volop bezig onze terugkomst voor te bereiden. Onze aankomst in Santiago en onze thuiskomst daar kijken we met de dag meer en meer naar uit.
Onze medeslaapzaalgenoten hebben ons een vrij goede nachtrust gegund en om zes uur was bijna iedereen de deur uit.
Het was een koude ochtend en de windstopper was geen overbodige luxe.
We vervolgden het wandelpad, parallel met een gewone verkeersweg en slingerend onder een hoge autosnelweg.
Daar ons ontbijt maar aan de karige kant was, hoopten we in het volgende dorpje na een uurtje wandelen iets aanvullends te vinden of tenminste een koffie of thee. We zijn drie dorpjes verder moeten stappen eer we een wegrestaurant vonden.
Daarna werd het wandelen een stuk aangenamer, door dorpen omgeven door de groene bergflanken. In de verte zagen we nog regelmatig viaducten van de autoweg.
Om onze alberge te bereiken hebben we de gewone weg verlaten en een heus bergpad gevolgd.
We werden er ontvangen door twee Duitse mannen, die als vrijwilligers voor een bepaalde tijd de alberge uitbaten.
We zitten op zo'n 900 m hoogte, hebben een bed, zijn gedoucht en de was hangt te drogen. Nu zitten we in een bar waar we wifi hebben.
We waren de enige gasten in de alberge, hebben elkaar een rustige nacht gegund en trokken om precies zes uur de voordeur achter ons dicht en stapten rechttoe, rechtaan naar het volgende van dorp en weer verder. Er viel weinig leven te bespeuren. De koffie en de thee lieten
vandaag erg lang op zich wachten.
Maar eens de bebouwing achter ons gelaten en in het ochtendgloren zagen we weelderige wijngaarden tegen de bergflanken. Weelderig, daarmee bedoel ik vooral het overvloedige gebladerte. Het gaf eerder een onverzorgde aanblik. Misschien eigen aan de soort maar nadien hebben we toch ook nog de strakkere versies gezien.
Het landschap bood mooie vergezichten maar we hebben er ook serieus voor geklommen en gedaald.
Het weer is vanmorgen lang bewolkt gebleven en het heeft zelfs een paar minuutjes was geregend. Maar dat was een welgekomen korte verfrissing en we hebben niet die extreme hitte gehad.
''s Middags waren we in het stadje Villafranca de Bierzo waar we wat aten en waar Paul eindelijk zijn baard kon laten fatsoeneren.
Daarna ging het parallel met de autosnelweg, tussen twee bergflanken, naar het onooglijk plaatsje Pereje. met een eenvoudige alberge met twee slaapzalen met elk twaalf eenpesoonsbedden. Dat geeft direct meer ademruimte.
Onderweg zagen we verschillende keren hoeveel km nog tot Santiago. De ene keer was het net onder, de andere keer net boven de 200 km. Wij weten dat het zeker geen 200 meer is. Het geeft ons moed maar de laatste loodjes beginnen toch door te wegen. Maar ... we zullen doorgaan.
Je leest wel hoe...
Groetjes,
Paul en Lut.
Wat een heerlijk rustige nacht!!! Slapen in een gewoon bed met echte lakens!!! Geen druk gedoe bij het opstaan of geflits van (kop)lampjes, geen wachtrijen aan het toilet, ...een zalig begin van een nieuwe dag.
Om zes uur zijn we in het duister aan onze tocht begonnen en stilaan zagen we meer en meer van de mooie omgeving.
We moesten onze aandacht er goed bijhouden want het ging erg bergaf op soms smalle, met losse keien bezaaide paadjes. De panorama's die we onderweg te zien kregen ,maakten het meer dan de moeite waard.
Na twee uurtjes stappen en zeker 600m lager genoten we nog na van dit stukje natuur in het stadje Molinaseca en was het ook tijd voor een thee- of koffiepauze.
Daarna zetten we onze weg verder naar de grotere stad Ponferrada. We zagen ze al een tijdje in de verte liggen. De Camino maakte een grote bocht om de stad heen, zodat we niet kilometers door de stadsrand moesten lopen maar een mooie entree maakten langs het indrukwekkende 13de eeuwse kasteel en onmiddellijk in het toeristisch hart van de stad waren met zijn basiliek en gezellige pleintjes.
Paul is er meteen op zoek gegaan naar een barbier en heeft er ook een gevonden maar er zaten al meerdere wachtenden in de zaak.
We besloten dus maar de tocht verder te zetten tot het einde. Om een uur bereikten we onze volgende overnachtingsplaats. We hebben met ons drieen een kamer van vier en hopelijk blijft dat zo.
Pascal, een iets tragere wandelaar dan wij tweetjes, kwam vandaag met de opmerking dat hij nog trager is dan zijn schaduw...de foto bewijst het.
Na de massage gisterenavond voelde Paul zich in topvorm voor de beklimming naar Cruz de Ferro (1504 m).
Vanaf de eerste stap die we in de donkere hoofdstraat van het dorp, met de mooie stenen huizen,zetten, ging het bergop.
Langzaam ontsluierde het landschap zich, de zon verhief zich boven de toppen, een zeer intense geweldig mooie ervaring.
En dan kom je bij het letterlijke maar ook wel emotionele hoogtepunt van de dag.
Het Cruz de Ferro, een klein kruis op een hoge paal op een berg vol stenen, ook briefjes met een boodschap, een wens , een gedachte, ...is voor iedereen bereikbaar, al wandelend , fietsend of met de auto. Wij hebben er ook ons letterlijke en figuurlijke steentje achtergelaten.
Het tweede deel van de tocht hebben we verder genoten van de mooie omgeving; van de vergezichten en de kleurschakeringen ervan.
Rond elf uur zagen we onze aankomstplaats in de verte: enkele stenen huizen met zwarte leien daken, tussen het groen. Het werd nog een pittige afdaling.
Maar we kwamen goed terecht.
We hadden gisteren een kamer gereserveerd voor drie en dat valt reuze mee.
Morgen dalen we verder tot zo'n 500 m.
We rekenen op een rustige, verkwikkende nacht en dan kunnen we verder van deze mooie omgeving genieten.
Zalige groetjes,
Paul en Lut.
Dag 104: San Justo de la Vega-> Rabanal del Camino 25 km
Op een klein kamertje, met drie stapelbedden, naast een drukke verkeersweg hebben we met vier toch enkele uurtjes geslapen.
Gisterenavond tijdens ons avondeten in de alberge,kwam een Berlijnse dame binnen, met grote rugzak en moegewandeld, die er een slaapplaats zocht. Groot was mijn verbazing toen ik nadien op onze slaapkamer die vrouw in de badkamer trof en hare hele rugzak al op mijn slaapplaats uitgestald zag. Wij hadden in de namiddag, de drie onderste bedden al ingepalmd en het heeft me toch wat moeite gekost om deze harde tante op de bovenste etage te krijgen.
Deze morgen waren we om halfvijf al wakker en om kwart voor zes op weg naar Astorga, waar we een uurtje later arriveerden. Astorga is een aangenaam stadje met enkele zeer mooie gebouwen en pleinen. Daar namen we ook even tijd voor een koffiepauze want ons ontbijt ( ontbijtgranen met wat yoghurt ) hebben we in de trappenhal van het hotel genuttigd.
Vandaag was het weer parallel lopen met een autoweg, maar veel minder druk, soms wat stijgend, dan weer dalend, van dorpje naar dorpje die in het glooiende landschap al van ver zichtbaar zijn, maar de weg ernaartoe is bedrieglijk lang.
Het akkerland van de afgelopen dagen had plaatsgemaakt voor een geel golvend landschap vol struikgewas met daarachter de donkergrijze, afgeronde bergtoppen.
En omdat het de Belgische Nationale feestdag was en we in opperbeste stemming waren, hebben Paul en ik tweemaal het Belgisch volkslied "gefloten". Niemand heeft het gehoord maar zonder te stoefen, we hebben nog nooit zo mooi gefloten.
Tijdens de laatste kilometers ging de zon al eens schuil achter enkele donkere wolken en de wind kwam ook opzetten. En net voor we onze alberge bereikten vielen er enkele druppels. We waren net voor het onweer binnen.
Het is nu lekker wat koeler maar of de was nu zal drogen??? Wie zei ook weer: Elk voordeel hep zijn nadeel!
We hebben ons weer eens geinstalleerd in een slaapzaal met 6 stapelbedden. Paul vanonder, ik boven... Ja kamperen is de mooiste zomersport, waardoor je steeds maar jonger wordt... De gastvrouw is erg vriendelijk, zeer mooie douches, de wasmachine heeft gedraaid, de herberg hiernaast heeft heel wat vegetarisch op het menu, voor 2 euro krijgen je voeten een mechanische massage, ... We hebben het dus weer getroffen.
De driepersoonskamer voor morgen is ook gereserveerd, alleen het weer dat zullen we moeten afwachten.
Dag 103: Villadangos del Paramo -> San Justo de la Vega 26 km
Gisterenavond hebben we nog kunnen genieten van een gratis en weldoende massagebeurt van studenten kine.
Tussen vijf en zes uur deze morgen was er al heel wat bedrijvigheid in de alberge; vroeg op pad kunnen gaan en aankomen voor de grootste hitte, is de boodschap.
Het eerste deel van de wandeling verliep, zoals gisteren nog parallel met die drukke verkeersweg. Daarna hadden we de keuze om die te volgen of voor een variante te gaan. Wij en ook de meesten kozen voor de variante. We liepen tussen de mais- en bietenvelden waar de watersproeiers sierlijk overheen dansten. Wij genoten soms mee van de verfrissing.
Het landschap werd heuvelachtiger en steeds ruimer. We wandelden van het ene dorpje naar het andere.
Tegen de middag moest er al goed geklommen en gedaald worden op een pad vol keien en het werd erg warm.
Maar dan staat er in dat niemandsland een kraam, uitgebaat door een stel idealistische jongeren die je gratis fruit ( o.a. watermeloen), frisdrank, een matras om op uit te rusten, zelfs een massage... aanbieden.
Dat kikkert je weer op en het einde is in zicht.
We logeren in een dorpje net voor Astorga, waar de meesten wel naar doorstappen.
Wij logeren waarschijnlijk een stuk rustiger. We zijn hier voorlopig de enige drie pelgrims.
Zonovergoten groetjes,
