Ik ben moni
Ik ben een vrouw en woon in herentals (belgie) en mijn beroep is schoonmaakster.
Ik ben geboren op 18/09/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen , wandelen , fietsen en zwemmen .
Vannacht was ik wakker geworden en toen ik maar niet terug in slaap viel besloot ik om maar een beetje tv te kijken . Ik had een programma opgenomen van oudjes die op latere leeftijd nog trouwen .Van één koppeltje was de vrouw 94 en die trouwde met hare toy-boy van 86 , ik vind dat fantastisch ! Hun liefde naar elkaar toe deed me denken aan ouwe Jan en Liske , een koppel dat ik leerde kennen toen ik als chauffeur voor een bakker werkte . Ze werkten daar enkele uren per week , een bijverdienste als gepensioneerden . Liske kwam ene dag en ouwe Jan 2 dagen per week . Er werkte 2 Jannen en om die uit elkaar te houden werd Jan ouwe Jan en da's zo gebleven . Ouwe Jan zat vol met grappen en grollen , de keren dat hij mij een beker koffie aanreikte waarvan hij het oor vol abrikozengelei had gesmeerd zodat mijn hand helemaal plakte ,zijn niet te tellen . Daar had hij plezier in , niet te schatten maar ik heb het hem ook een paar keer kunnen flikken ! Ondanks het grote leeftijdsverschil werden we goeie vrienden , de plagerijen vlogen over en weer en we waren meestal blij en goe gezind als we mekaar zagen . Elk jaar op 15 augustus was in zijn geboortedorp Horebeke een soort marktje waarvan de opbrengst naar een vrouw van Horebeke ging die een project had in Afrika . Die dag was daar dan vanalles te doen , het begon met een protestantse misviering (in Horebeke wonen overwegend protestanten )de school en het museum was vrij toegankelijk en elk jaar kreeg ik mijne ronde van ouwe Jan waar hij school liep en gewoond had enz . Hij glunderde dan van trots en hoewel de verhalen zich elk jaar herhaalden maakte het mij niks uit ,het feit dat hij zo trots en blij was maakte ook mij gelukkig Na de rondleiding bakten we wafeltjes die we dan verkochten, de opbrengst was onze bijdrage aan Afrika . Jan had 12 broers en 2 zussen die liepen daar ook rond en ik werd mee opgenomen in de familie die uitsluitend uit bakkers bestond .Ouwe Jan zijn moeder was in het laatste kinderbed gestorven en zijn vader was leverancier van eieren bij bakkers en telkens er een kind oud genoeg was om te werken zorgde pa er voor dat ze met kost en inwoon bij een bakker terecht konden en zo gebeurde het dat alle kinderen bakker werden . Op een dag kreeg Liske een hersenberoerte , ze overleefde dat maar werd niet meer het Liske van vroeger en had veel verzorging en aandacht nodig . Ik was er kind aan huis geworden en leerde bij hen dat liefde heel mooi kan zijn ...Ouwe Jan zorgde voor Liske , smeerde haar boterhammekes en zat ook haar continue liefdevol te plagen . Op zaterdag was er 2 straten bij hen vandaan een marktje en daar gingen we geregeld samen naartoe , Liske hing dan aan ouwe Jan zijne arm vol vertrouwen schuifelde ze dan verder wetende dat Ouwe Jan er voor zou zorgen dat ze niet zou vallen . Toen ze 50 jaar getrouwd waren vroeg ik ouwe Jan of er iets was veranderd in zijn liefde voor Liske , was zijn liefde met de jaren groter geworden , of vermindert , zo zulke dingen en hij antwoordde mij : Ik ben nog altijd even verliefd op ons Liske als de eerste dag dat ik haar zag ...en ik geloof dat want dat kon je zien ! Telkens die 2 elkaar aankeken als ze elkaar plaagden zag je de liefde voor elkaar in hun ogen , het verwarmde telkens weer mijn hartje en door hen geloof ik dat liefde bestaat en heel puur kan zijn . Ouwe Jan is enkele jaren geleden gestorven , hij kreeg asbestkanker en 4 maanden na de vaststelling was hij dood .We wisten dat het ernstig was maar bleven elkaar goedmoedig plagen tot op het eind , het gaf ons allebei de kracht om met de situatie om te gaan maar als het bobijntje op is is't gedaan ...door het leeftijdsverschil hadden we een heel bijzondere vriendschap , ik heb heel veel van Jan geleerd heel veel wijze dingen maar vooral dat ge moet blijven lachen in't leven , dan schijnt het zonneke altijd !
Zoals ik al eerder aangaf had ik op 24 mei 2017 een fietsongeval , Ik werd met de ambulance afgevoerd en in het ziekenhuis constateerden ze dat ik 1 rib gebroken had en mijn sleutelbeen . Na verzorging mocht ik weer naar huis mijn broer kwam me halen en bracht me thuis .Alleen op mijn appartementje leefde ik in mijn eigen ritme , mijne zoon woont hier niet zo ver af en mijn schoondochter had me aangeboden om te helpen maar dat heb ik geweigerd , niet omdat ik geen hulp wil aanvaarden maar omdat ik vind als je "moet" kan je veel en met dat in gedachten weigerde ik ook op aanraden van mijn dochter hulp langs de ziekenkas. De eerste week heb ik niet veel uitgevoerd , ik at simpele maaltijden en dat wat er in huis was .De 2e week ging al beter en kon ik ook al naar de winkel ,met mijne caddy maakte het ook niet zo uit of mijn boodschappen zwaar waren . Dweilen thuis ging ook al zodat ik toch een beetje proper zat . Na 2 à 3 weken was de pijn niet meer zo pijnlijk en kon ik steeds meer maar mijn genezing ging toch niet zo vlotjes ...ik maakte weinig of geen kalk aan en op bijkomende foto's zagen ze dat er niet 1 rib maar minstens 10 ribben gebroken waren , minstens want op de echo die ze namen van mijne rug was het niet duidelijk en zeiden ze 3 of 4 , als ik dat neem op 3 kom ik op 10 met de foto's die wel duidelijk waren . Enfin mijn ribbekes wilden niet aan mekaar groeien en mijn sleutelbeenbreuk was gecompliceerd , maar behalve wanneer ik in mijn bed lag had ik in feite geen pijn en dat maakte ook dat ik niet veel ruste . Ik ben een bezig bijtje , werk ong 60 uur per week buitenhuis en daarnaast heb ik ong 20 uur dat ik aan sport doe , hetzij fietsen of lopen of zwemmen , wandelen zie ik niet echt als een sport maar wel als een aangename bezigheid . Als je een druk leven hebt is het niet makkelijk om ineens naar"niets" te gaan , ik heb beweging nodig om mij goed te voelen maar dat word niet begrepen door de omgeving . Ik ben d'r van overtuigd dat je wanneer je "moet" je veel sneller terug op de been bent dan wanneer je hele dagen in de zetel ligt en tijd hebt om ziek te zijn . Nu denk ik wel dat ik een beetje anders in elkaar zit dan anderen , pijn lijkt voor mij niet zo pijnlijk te zijn als voor andere mensen en dat zal ook maken dat ik sneller terug uit de voeten kan , het maakt dat ik anderen niet begrijp en het maakt ook dat anderen mij niet begrijpen ...Ik ben nog steeds in revalidatie want werken kon en mocht niet van de dokter en toegegeven mijn fulltime job als schoonmaakster zou ook wel te zwaar geweest zijn . Op 17 januari werd ik geopereerd en werd er een plaatje aan mijn sleutelbeen bevestigd , ze namen kalk uit mijn heup om het plaatje te monteren op mijn sleutelbeen . Ik had verwacht om snel weer op de been te zijn , en dat was ook want een paar dagen later deed ik al een wandeling van ong 11 km , de dag er na voelde ik me goed en deed ik terug een wandeling van 12 km deze keer , s avonds kon ik bijna niet meer stappen ik had duidelijk teveel van mijn lichaam gevraagd ....nu kon ik wel rusten, op de zetel en in mijn bed voel ik geen pijn alleen als ik stap ga ik pijnlijk door mijn been . Het kwam terug goed en dinsdag deed ik toch weer zo'n 10000 stappen , ik voelde mijn heup wel maar toch niet zo erg zodat ik woensdag 12000 stappen kon doen en wederom lag ik donderdag uitgeteld op de zetel ....vandaag is't beter en heb ik gedweild maar ik heb mijn lesje geleerd en besluit om de rest van de dag op mijne zetel te liggen en te rusten . Vanavond ga ik misschien naar het praatcafe een bijeenkomst van een single-vereniging daar moet ik niet stappen en zie ik Gerry terug , hare vrolijke babbel zal me goed doen . Morgen zal het wel nog beter gaan maar veel verder dan naar de winkel zal ik niet stappen . Ik ga het rustig aan doen ook zondag en maandag en dinsdag ....donderdag mag ik naar de specialist die me opereerde , het is een sportarts en ik ga hem duidelijk vragen wat en wanneer ik dingen kan en mag doen en mij daar ook aan houden want ik leerde dat rust toch niet zo slecht is ....
Voila ! 't is gebeurt ! Ik heb me ingeschreven voor den dodentocht en heb nummer 1251.Vanaf 13 u kon je inschrijven maar toen bleek de site er nog niet klaar voor te zijn en om 14u30 bleken er al 1250 mij voor geweest ! Dat gaat snel zenne !Vorig jaar deed ik ook mee aan den dodentocht , ik was bij een volggroep gegaan , dodofelix en had er zin in . Eind mei kreeg ik mijn ongeval en in augustus was ik nog steeds in revalidatie . Zowel de dokter als de kinesist raden me af om deel te nemen maar ik had gezien hoe dodofelix zo hun best deed voor hun kandidaten en ik besloot om toch maar op te starten , dat vond ik beter dan hen zo maar in de kou te laten staan . Ik stapte maar 32 km en ben toen gestopt , ik voelde me er niet goed bij en vond dat ik best wel meer had kunnen stappen en dat was ook maar ik heb het toen helemaal fout aangepakt . Ik was daar alleen en daar is niks mis mee want ik ben graag alleen maar dat betekent ook dat je niemand hebt om u verstrooiing te geven ? als alternatief had ik al mijn kennissen gevraagd om geregeld te sms maar ook dat was fout want stappen en sms gaat bij mij niet zo goed samen . ik lag dan ook al snel van voor op mijn gezicht toen ik niet uitkeek waar ik liep mijn schermke van mijne gsm stuk en mijn knieën geschaafd dat was de prijs van mijn sms .Ik had muziek op mijne gsm gedownload om er naar te luisteren zodat het mij wat zou opzwepen tijdens het stappen maar die heb ik niet beluisterd en ook dat was fout .Door dat alles stapte ik in stilte maar dan ben je echt gefocust waar je mee bezig bent , je gaat de kms tellen die je al deed maar evengoed de kms die je nog moet doen en die opgave om deze te stappen word steeds zwaarder ....de stilte laat je ook concentreren op de pijntjes die je voelt en de tijd om er over te denken maakt ze steeds erger ...de uren in de nacht worden steeds langer en als je weet dat je nog niet eens half bent doet je jezelf afvragen waar je in Godsnaam mee bezig bent en voor wie of voor wat je het eigenlijk doet ... je begint de woorden van de dokter en de kinesist af te wegen en stilletjes aan begin je ze gelijk te geven , niet perse omdat ze gelijk hebben maar gewoon omdat die woorden in het straatje van opgeven passen omdat je je in je hoofd eigenlijk al hebt opgegeven . Dat alles was de reden waarom ik stopte op 32 km .Maar van fouten kan je leren , dit jaar stap ik de dodentocht samen met Jo , Jo heb ik een tijdje geleden leren kennen , nen toffe gast die net als ik niet op zoek is naar een relatie en dat maakt dat ik mij daar goed bij voel . Hij babbelt graag en veel maar op een leuke manier zonder te zagen . Ik heb wel respect voor Jo want hij is hartpatiënt en toch stapt hij mee en zijn woorden waren : stoppen na 32 km is geen optie we stappen hem uit anders begin ik er niet aan als er dan een dipje is heb je elkaar om mekaar op te peppen en samen kunnen we niet de wereld maar wel den dodentocht aan
Dat was niet altijd zo dat ik happy single was , toen ik in 1985 wegging bij mijne ex-man met mijn 3 kinderen was ik vooral balend single . Ik probeerde mijne weg te vinden met 3 kleine kindjes in mijn kielzog en was vastbesloten om niet meer gaan samen te wonen zolang mijn kinderen nog bij mij thuis woonden . Het betekende dat ik wat harder moest werken maar dat vond ik niet erg , liever dat dan mijn kinderen op te zadelen met telkens een nieuwe papa als mijn relaties niet zouden lukken . De jaren verstreken en ik leerde om zelf mijn handen uit de mouwen te steken als er iets stuk ging , zo heb ik jarenlang mijn wasmachine gerepareerd tot het uiteindelijk uit elkaar viel van de roest . En dat was niet altijd makkelijk want als je nog nooit een nieuwe pomp in uw wasmachine hebt gestoken dan is dat best wel spannend , maar ik kan u verzekeren als ge met een klein hartje de wasmachine terug aansluit , ne zucht van verlichting kunt slaan omdat de zekering niet doorslaat , dat water hoort lopen naar de trommel en die vervolgens ziet draaien ,dat ge u intens gelukkig voelt omdat ge het toch maar weer geflikt hebt ! En zo ging het met veel dingen zodat ik eigenlijk geen mannenhand in huis meer nodig had . Ze zijn er wel geweest in de loop der jaren de mannen maar meestal had ik er al snel genoeg van en net toen ik dacht van voor mij is er geen dekseltje weggelegd bij mijn geboorte toen kwam ik een toffe man tegen . We kregen een lat relatie maar na 5,5 jaar kwam daar ook een eind aan en was ik weer single , verdrietig -single ,maar ook dat verdriet ging voorbij .Mijn kinderen werden groter gingen zelf verdienen en één voor één vlogen ze mijn nestje uit ...zo kwam d'r meer tijd voor mezelf vrij en doordat ik hard bleef werken kon ik mij ook meer permitteren . Ik maakte motorreizen , deed uitstapjes met vrienden en vriendinnen , nam deel aan wandeltochten en verveelde mij gene minuut . Ik genoot er van om mezelf in de watten te leggen en met niemand rekening te moeten houden , ik leefde voluit en was happy single . Toen leerde ik Frank kennen en door omstandigheden woonden we al van dag 1 samen , 4,5 jaar later was ik diep depressief en wou ik liever vandaag nog sterven dan morgen ...Na een knallende ruzie zette Frank me buiten , om 4u30 s morgens , 135 euro in mijne zak , geen werk , geen woning , geen geld meer op de bank en op die moment niemand waar ik bij terecht kon ...toen ik 3 stappen buiten had gezet voelde ik mijn depressie van me afglijden en na 5 stappen dacht ik : hier kom ik sterker uit dan ooit tevoren ! Mijn dochter ving me die dag op en mijne jongste zoon bood me zijne stacaravan aan en werk in zijn broodjeszaak en ik was vertrokken . We zijn nu 2,5 jaar later en ik woon nu op een gezellig appartementje helemaal ingericht naar mijn eigen smaak , ik werk hard en dat maakt dat ik mij wat meer kan permitteren . Ik voel me intens gelukkig dat ik mezelf in de watten kan leggen en met niemand rekening hoef te houden . Mijn vriendinnen die ik allemaal tijdens mijn relatie uit het oog verloren had zijn terug gekeerd en lieten me de rijkdom van een vriendschap zien , ik heb mijne maat Philip en nog enkele vrienden . Uitstapjes , etentjes thuis of ergens een shoarma eten , wandelingen fietstochten maken het is allemaal weer terug , ondertussen heb ik ook 6 kleinkinderen die mijn hartje verwarmen , ik leef voluit en voel me happy single
Dik 2 jaar geleden leerde ik Philip kennen , de kennismaking groeide uit naar een warme en diepe vriendschap zonder méér .Philip weet heel veel , er zijn maar weinig onderwerpen waar hij niet over mee kan praten en telkens ik hem zie leer ik weer bij . Dat kan over Einstein zijn maar ook over Jules-Cesar of gewoon maar over koken hij weet het allemaal !Hij brengt dat op zo'n manier dat ik heel geboeid naar hem luister en dat met plezier een paar uur volhou . Philip is ook een heer , hij houd de deur voor me open en behandeld mij als een dame , achter de meeste van mijn ideeën staat hij achter , motiveert hij me en geeft me goeie raad . Dat alles maakt dat ik me goe voel bij hem , ik moest dan ook niet lang nadenken om ja te zeggen toen hij me vroeg of ik mee naar Brussel ging waar hij een boodschap moest doen . We spraken af in Antwerpen -centraal en zouden van daaruit met de trein naar Brussel gaan . In station Brussel- noord keek ik mijn ogen uit , een mooi station met leuke winkels ! Het adres waar we moesten zijn was een boogscheut van 't station en die klus was binnen de 2 minuten geklaard . We besloten om nog wat rond te kuieren in Brussel , bezochten een chopping-center , bewonderden de grote markt , en deden de Nieuwstraat en de rue des boucher aan . Toen vroeg Philip me : kent ge manneke pis ? Ja hoor ! en Jeanneke pis ? nog nooit van gehoord ! die zijn we dan ook gaan opzoeken zowel Jeanneke als Janneke . Daarna genoten we nog van een koffie op een terrasje waar we volop in de zon zaten en vandaar weer terug naar huis . In terugkomen hadden we een boemeltreintje maar ik vond dat niet erg , ik heb alle tijd en naast Philip verveel ik me nooit . Weer in Antwerpen scheiden onze wegen en op de bus naar Herentals mijmer ik nog na , 't was een leuk dagje en ik leerde weer een hoop bij
Een paard is een edel dier , daarom eet ik het ook niet , maar niettegenstaande ik paarden erg mooi vind was ik er toch bang van . De beste remedie om van uwe angst af te raken is uzelf met die angst confronteren . Met een spin is dat nog altijd niet gelukt maar een paard dat moest kunnen volgens mij ! Ik maakte een afspraak in een manege waar ik paard kon leren rijden . Een meisje dat mijn dochter kon zijn stelde mij voor aan Suzan , een erg groot en koppig paard maar dat past bij mij ! Ik ben met mijne 1,59 m niet groot maar wel koppig en ik had dat idiote idee dat uit die overeenkomst wel nen band zou groeien met Suzan . Dat meisje van de manege had mijn paard gezadeld en mijn avontuur kon beginnen ! Ze moesten er wel ne stoel bijhalen zodat ik Suzan kon bestijgen want het lukte mij met geen mogelijkheid om via de stijgbeugels op hare rug te komen en dat is me later ook nooit gelukt .Maar soit ik zat er op ,de stoel werd weggehaald en de les kon beginnen . Ik had geen flauw idee hoe ik haar "de benen" moest geven maar Suzan was slim genoeg om de rest van de paarden te volgen en ook in galop te gaan als de lesgeefster dat vroeg Ik zat er met een klein hartje op Suzan was wel erg hoog ...maar na een beetje "botsen" hadden we ons ritme gevonden en kon ik redelijk goe mee . Pas wanneer we oefeningen individueel moesten doen dan wilde Suzan totaal niet luisteren en reed met mij waar ze zin in had , ook al gaf ik haar de benen of trok ik aan haar leidsel , die negeerde mij totaal ! Als de lesgeefster dan kwam dan leek ze wel een lammeke en deed ze gedwee wat haar opgedragen werd . Het maakte dat ik de les meerdere keren beledigd en vernederd beëindigde maar toch koos ik iedere keer weer voor Suzan als ik les wou volgen . Op ne keer waren we in draf op de arena toen een brouwer luidruchtig zijne drank loste , Suzan schrok begon te steigeren en gooide mij van zich af alsof ik een lappenpop was en liet mij in't zand bijten ! Dat was pas een vernedering ! Doch liet ik mij niet kennen ! Nadat ik het zand van mij geveegd had en na de overhalingen van de lesgeefster was ik bereid om terug op te stijgen , zonder stoel want die was weg maar met nen forse duw van de lesgeefster onder mijn kont zat ik er binnen de korste keren op , de lesgeefster achterlatend met nen hernia kon ik alweer verder met de les .Het heeft niet lang geduurd , ik was nerveus Suzan voelde dat en telkens we aan dat punt kwamen waar ze geschrokken was begon ze gaan te draaien en te trappelen .Op die moment besloot ik dat word hier niks met mij en Suzan heb ik de les verlaten en haar op stal gezet zodat ze wat kon bijkomen , na een laatste aai ben ik vertrokken om nooit meer terug te gaan
Ik vertelde al eerder dat ik me bij een motorgroep had aangesloten , het was nen toffe groep allemaal aardige mensen met nen hoop respect naar elkaar toe . De groep reed rustig en hield rekening met mensen die niet zo goed konden rijden .Ge had er nooit het gevoel bij van ik ben niet goed genoeg ook al kon je niet zo goed mee ge voelde steeds dat groepsgevoel van ik hoor er bij ! We reden naar de Ardennen , Frankrijk , Duitsland,Nederland , Luxemburg en ook in Belgie maakten we mooie ritten .Op één van die ritten was er ne motard die me aansprak op mijn bochten pakken , ik was daar niet goed in en kreeg maar niet de juiste slag om nen bocht juist te pakken .Hij zei me : ik ga voor jou rijden en gij moet gewoon in mijn spoor gaan rijden en dan zal je zien dat bochten pakken een makkie word . Dat heb ik gedaan ! En bochten pakken werd een makkie Ik begon er van gaan te genieten ....ik zat ontspannen op Scharlotje genoot van de zon en de wind waar we doorheen sneden , de bochten hadden geen geheimen meer voor mij, het was alleen nog ik en Scharlotje ...als we aan een bocht kwamen legde ik haar neer om in't midden van de bocht haar weer recht te trekken , ik voelde haar kracht als ze weer gas kreeg om snelheid te halen ...ik voelde me machtig en trots dat een machine van dik 200 kilo tussen mijn benen een brommerke leek waar ik mee speelde ...ik voelde mij getroost als ik problemen had en met Scharlotje reed en ik al mijn aandacht aan haar gaf zodat de problemen naar de achtergrond schoven en verdwenen of veel kleiner leken dan voor ik aan de rit begon ...Ik genoot van de vrijheid die het motorrijden me gaf , voelde me jong en stoer samen met Scharlotje kon ik de hele wereld aan ! Ik voelde me trots en blij als mensen me voorbijstaken en me toelachten om de beer die achteraan op Scharlotje meereed en ze hun duimen naar omhoog staken om te tonen hoe leuk ze dit vonden ...In de bochten bespeelde ik haar met mijn dijen we waren twee maar toch één ...ik had een diep respect voor Scharlotje ...Later kwam er een nieuwe motard bij de groep die niet goed was in bochten pakken , bij nen stop nam ik hem apart en sprak hem aan op zijn bochten pakken en ik zei : ik ga voor jou rijden en jij moet in mijn spoor gaan rijden en dan zal je zien dat bochten pakken een makkie word . Dat heeft hij gedaan en bochten pakken werd een makkie ....
haha wie dacht dat mijn enige liefde mijn fietske was is wel verkeerd Toen ik nog in Nederland werkte had mijne jongste zoon mijne wagen een week nodig en het alternatief was dat ik met zijne vespa die week naar mijn werk mocht rijden . Nu ben ik niet vies van een brommerke als 16 jarige had ik er ook eentje en later heb ik jarenlang een krantenwijk gereden met een brommerke dus dat zou wel lukken ! Ik had er zin in ! En 't was ook plezant , het weer viel mee en ik raasde over het fietspad Onderweg kwam ik echte motors tegen die op de baan reden en ik voelde mij klein en een beetje jaloers die konden harder dan ik en ik zag ze met een tikske afgunst in mijne body uit mijn zicht verdwijnen , ik zou ze nooit kunnen bijhouden met dat vespa'ke van mijne zoon ....Toeval wou dat een vriendin van mij hare motor verkocht en dat was héél rap geklonken op 2 minuten tijd veranderde de motor van eigenaar en werd het de mijne . Mijne motor werd vrouwelijk en ik doopte haar Sjarlotje .Mijne jongste had een motorrijbewijs en leerde mij de beginselen op een parking van een warenhuis , Na een kwartier moest ik weg zei tegen mijne zoon parkeer hem maar in de garage en morgen rij ik er mee naar mijn werk ! Jongens ...ik had dat toch wel wat onderschat ze ...ik had de kleine banen genomen omdat de autostrade me toch nog te gevaarlijk leek maar die kleine banen dat was het toch ook niet ze ....mijn hele onderlip heb ik die rit kapot gebeten van de stress ! Op een gegeven moment stond ik samen met een andere motor aan de lichten te wachten op groen , ik keek hem aan en zuchtte met ne zucht waar da'k helemaal van leegliep zo van ik zie het hier helemaal niet meer zitten ....hij begreep me en zei: ge zit veel te gespannen op uwe motor ge moet ontspannen en dan zal het veel beter gaan . Het werd groen en in ne wip was hij weg en liet hij me achter vol verwondering dat hij zo snel optrok ....Ik zette mijne weg verder en raakte tijdig op mijn werk . S' avonds merkte ik dat de wagens achter mij afstand hielden , dat zal zijn reden wel gehad hebben maar ik zette door en na een paar weken zat ik ontspannen op mijne motor en hielden de auto's achter mij geen afstand meer . Raar maar waar een paar weken later kwam ik mijne motorvriend weer tegen ! Wederom stonden we samen aan de lichten , ik keek hem aan en zei het gaat al veel beter met mij nu , hij antwoorde: ik heb het in de gaten ! Het werd groen en zoef ....ik was weg en liet hem achter aan de lichten ! Later ben ik bij een motorgroep gegaan , leerde nog meer bij en we maakte mooie ritten en ging ik ook op reis met sjarlotje maar da's een ander verhaal
Het moet rond 2002 geweest zijn dat ik stopte met roken , ik werkte toen in een fabriek en we besloten om met ne grote groep op nieuwjaarsdag te stoppen met roken . Met 50 à60 sigaretten per dag was ik een zware roker toen ik begon te werken in een fabriek in Nederland . Je mocht er enkel roken in de kantine en de koffiepauze's waren toen nog op de werkvloer . Dat betekende dat wanneer je om 7u30 begon en je pas werd afgelost om 12u30 dat je wel vijf uur zonder sigaret zat en roken op de toiletten dat was daar uitgesloten ... Ik moet er geen tekeningske bijmaken zeker om te zeggen dat ik met de middagpauze de trap opvloog naar de kantine ? Dat heeft wel een paar maanden geduurd , in't begin dacht ik dat ik het nooit zou leren maar na een paar maanden was ik gewent om niet te roken in't fabriek en had ik er ook geen behoefte niet meer aan .Met dat idee in mijne kop van als je vijf uur zonder sigaret kunt dan kan je ook 1 dag zonder en 2 dagen en 4 dagen enz .het feit dat ik dat gewent was geworden die uren rookvrij in't fabriek gaf me de kracht en de moed om mee te stoppen met de ganse hoop . Ik weet niet meer met hoeveel we waren maar pak 20 man en ze vielen één voor één af en na pakweg een maand schoten er nog 2 over , dat was ik en Suzanne ...We concurreerden met mekaar ik had zoiets van ik mag niet roken want dan kan Suzanne meer dan ik en omgekeerd was het ook zo In september viel ook Suzanne weg en dat was best wel moeilijk want ik was een drijfveer kwijt .... Door te stoppen met roken kreeg ik meer adem en had ik ook iets nodig om buiten het werk mijn zinnen te verzetten . Ik was gescheiden en had toen een goeie vriend waar ik geregeld mee optrok . Hij was heel sportief en fietsen was zijn lang leven . De passie in zijn verhalen deed mij ook verlangen naar beweging en ik kocht mij een mountainbike . Mijn eerste rit was van Antwerpen waar ik toen woonde naar Nederland waar ik werkte , het regende dat het goot en ik kwam drijfnat toe in het fabriek , ik had 2 uur gefietst maar ik voelde mij goe jom ! De adrenaline stroomde door mijn lijf en gaf me vleugels . Mijne sportieve kameraad had me beloofd dat hij richting Nederland zou fietsen tegen dat ik gedaan had met werken om dan samen verder terug naar Antwerpen te fietsen en vandaaruit elk naar ons eigen flatje te rijden . S'avonds kroop ik moe maar voldaan in mijn bed , mijn passie was geboren ...ik zou nog veel kms fietsen en ook langere ritten en nog steeds met heel veel liefde voor mijn fietske ...
Nog niet zo heel lang geleden heb ik op aanraden van een goeie vriend mij een elektrische fiets aangeschaft . Ik had het nooit gedacht , ook nooit verwacht maar dat was mijne beste aankoop ooit ! Het sportieve in mij hield mij altijd al wat tegen want zeg nu zelf nen elektrische fiets dat is toch gene echte fiets ? Nen echte fietser zoals ik die kruipt op hare fiets en wij genieten er van dat we stevig mogen doortrappen ! Een beetje wind ? da's geen probleem ! daar krijgt ge stevige kuiten van ! Dat is de mentaliteit van nen echte fietser en daar hoorde ik bij want ik fietste elke dag van en naar mijn werk , goed voor 70 à80 km per dag , en ik was fier ! mijn kuiten en mijn dijen als ik ze opspande dat is beton ! ge moet wel goe voelen maar toch ....maar als je zo een hele dag gewerkt hebt en ge fietst dan naar huis 35 km wind tegen geloof me ...dan kunde daar niet zo goed tegen lachen ...en dus na lang twijfelen en op aanraden van die goeie vriend kocht ik mij nen é-bike . Een schoon fietske ! sportief ook , het heeft wat weg van een mountainbike , eentje dat 25 km p/u haalt want 45 km p/u vind ik teveel .Ik bestelde hem online en moest er lang op wachten . Met mijne echte fiets kreeg ik ondertussen een ongeval , 10 ribben en mijn sleutelbeen gebroken maar mijne fiets was ok en toen ik een week thuis was brachten ze mijne é-bike .Dat pikte wel een beetje want op die moment had ik wel wat schrik van ne fiets ...maar ik heb dapper gezwegen tegen de bezorger en mijn fietske in de fietsenstalling gezet .Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan ...en toen er een vriendin op bezoek kwam heb ik haar overhaalt om mijn fietske te testen want ik moest toch weten dat alles werkt . Ik voelde mij wel wat afgunstig maar ik had toch zoiets van toch maar is efkes alles van op nen afstand bekijken .We hadden allebei een blond moment want dat motorke werkte voor gene meter maar de fiets trapte wel goed ! En dan 2 dagen later mijn ribbekes en sleutelbeen ten spijt heb ik al mijne moed bij mekaar geraapt en ben ik toch op mijn nieuwe fiets gestapt ! Mijn blond moment was nog altijd niet over maar toen ik een vrouw op een é-bike zag rijden heb ik haar gevraagd waarom mijn motorke het niet deed . Oeps ....er staat een aan en uit knop aan ....en vanaf dan klikte het tussen mij en mijn fietske !Ik heb vijf standen maar den echte fietser in mij verlangd nog steeds naar de kracht van het trappen . Ik zoef langs het kanaal op standje 3 en probeer boven de 25 km p/u te rijden zodat de aandrijving weg valt . Soms komt er een renner mij voorbij gefietst op zijne koersvelo en ik draai diskreet mijne kop weg want ik weet dat die bij zichzelf denkt : Hebde mij gezien watje ? Ik steek u voorbij zonder motorke ! Komt er maar is achter ! en ik denk bij mezelf : wacht maar manneke , als ik terug helemaal beter ben zet ik mij op standje 5 en in 5de Vitesse en dan steek ik die renner voorbij met een grijns op mijn gezicht van hier tot in Tokio !Ondertussen zijn we 5 maanden verder , ik ben nog niet genezen en kreeg pas nog een operatie ten gevolge van mijn ongeval , mijn fietske heeft al meer dan 3000 km op de teller staan en elke keer dat ik er op stap voel ik dat die fiets voor mij gemaakt is , ik zit goed op mijn fietske en elke tocht geeft mij een geluksgevoel en in de zomer ben ik van plan om 2 ritten te maken van elk ong 176 km enkel . Eentje naar de ardennen waar ook die goeie vriend van mij zal zijn , dan huur ik daar een kamertje voor 1 nacht en rij ik de dag nadien weer terug naar huis .De 2e rit is naar de zee waar een vriendin van mij woont , ik blijf daar dan slapen en rij ook weer de dag nadien naar huis . Ik kijk er naar uit ! ik heb er zin in !
Het is zaterdag en ik zit boordevol adrenaline, vanavond is het "de nacht van de maan" een wandeltocht van 42km waarin ik mee stap samen met mijn wandelmaatje en een zwemvriendinnetje. Ik sms nog even druk met het vriendinnetje van de zee en dan is het tijd om me klaar te maken voor de tocht. Op de middag was ik nog even gaan winkelen en kocht ik zwarte panty's voor onder mijn wandelrokje, die zitten lekker strak en gaan niet wrijven bij het stappen zodat ik geen schaafwonden krijg. Mijn wandelsandalen draag ik hele dagen bij het poetsen, die ben ik gewend en zitten goed aan mijn voeten. In mijne rugzak zitten nog een extra paar wandelschoenen zodat ik kan afwisselen als dat nodig blijkt. Verder neem ik niet teveel mee want dat is allemaal maar extra gewicht dat je mee sleurt.
We spraken af aan de ingang om 20u en hoewel ik maar een klein half uurtje moet rijden stap ik om kwart voor 19u in de wagen, de zenuwen gieren door mijn lijf en ik troost mezelf dat ik dan zeker op tijd zal zijn op de afspraak. Als ik de afrit van de autostrade neem zie ik dat ik 40min te vroeg zal zijn en ik besluit om nog even bij mijn moeder binnen te springen die daar vlak bij woont.
De start is niet hier zenne roept mijn moeder uit als ze de deur opent om me dan direct daarna te vertellen dat wat ik nu draag echt niet kan want dat mijn kleding vloekt tot en met. Mijn opmerking dat ik niet voor schoon maar praktisch ga vandaag legt ze terzijde en vraagt of ik echt geen ander kleurtje van panty had. Stilzwijgend bedenk ik dat er in de winkel ook nog felblauwe en orange waren en glimlachend stel ik me voor hoe ze daar op zou reageren. Als ik haar vertel dat de panty's mij zullen behoeden voor de muggenbeten knikt ze begrijpend en staart ze naar mijn sandalen, ik opper dat die erg makkelijk zitten en dat wil ze wel geloven. Maar ook bij mijn ma vind ik geen rust en vertrek ik al na een paar minuten, ze wenst me veel succes en ik beloof haar te bellen als de tocht er op zit.
Wanneer ik de parking op rijd word ik vakkundig gedirigeerd naar de plaats waar ik volgens de parkeerwachter moet staan, geduldig maant hij me aan om nog enkele centimeters verder te rijden, volgzaam doe ik wat hij vraagt mezelf intussen afvragend wat die centimeters er toe doen...ik geef het toe als ik de parking afstap is het mooi om te zien hoe alle auto's netjes op een rij staan ! daar is over nagedacht, daar moet ge niet aan twijfelen!
Vanaf dan krijgt de wandeltocht mijn volle aandacht, ik zoek uit waar ik mij moet aanmelden en daar zeggen ze dat ik een 't shirt bestelde en betaalde waar ik zelf niks vanaf weet. Ik neem het dan maar braaf aan samen met nog wat foldertjes, een glowstick, kaartjes en een zalf tegen spierpijn en prop alles dankbaar in mijne rugzak.Vol zelfvertrouwen wijs ik een stoel aan bij een tafeltje en vraag de personen die er aan zitten of het niet geeft dat ik daar zit en plof me neer, tevreden kijk ik in het rond, ik kan de ingang overzien en zo zien wanneer mijn medestappers, een sms leert me dat ze beide juist zijn aangekomen op de parking. Ik bewonder mijn wandelmaatje die vandaag al een wandeling van 18km deed en nu deze tocht ook mee doet, chapeau !We praten bij met zijn allen en dan is het zover...
Iedereen begeeft zich naar de start en om stipt 22u zet de mensenmassa zich in beweging, het gaat vlot, vanaf de eerste minuut word er stevig doorgestapt, we stappen door bossen en lachen dat we geen last hebben van de muggen omdat die allemaal strijk liggen van de vele muggenspray's die we zagen gebruiken en zelf ook opspoten. Na 21km doen mijn dijen en liezen pijn en besluit ik van schoenen te wisselen, een goei besluit want de hele verdere wandeling blijft de pijn stabiel en ter plekke neem ik me voor om bij de volgende tocht ineens mijn wandelschoenen aan te doen, die stappen in een betere houding. Er zijn veel bevoorradingen voorzien, om de 3km krijgen we drank of iets te eten en het zwemvriendinnetje merkt op dat we eigenlijk op kroegentocht zijn. De bevoorradingen breken de kms die zich wegtikken onder onze voeten. De groep word steeds stiller en dunt uit naarmate we op de finish toelopen. We worden moe, mijn wandelmaatje krijgt een blaar en het zwemvriendinnetje haar knieën spelen op, mijn voeten worden gevoelig maar we zetten met zijn allen dapper door onszelf belovend dat we niet op de bus zullen stappen die ons naar het einde brengt. De laatste bevoorrading en dan is het einde in zicht ! Nog 3km ! Die lijken eindeloos te duren en ik word een beetje slecht gezind, ik moet plassen en d'r komt maar geen einde aan. Het zwemvriendinnetje loopt een paar meters vooruit en begint zowaar gaan te zingen ! die heeft duidelijk hare stal geroken ! Ik en mijn wandelmaatje lopen naast elkaar en vragen ons verwondert af waar ze in Godsnaam de energie vandaan haalt....en dan...is die er...de finish ! We stappen samen op één rij na een broederlijk overleg van we eindigen samen, nemen ons geschenk in ontvangst en schuiven aan voor ons ontbijt. Als we aan een tafeltje zitten kijken we moe maar voldaan in het rond, net als wij loopt iedereen te strompelen en zien we mensen van het rode kruis in actie bij wandelaars die zich onwel voelen.
Mijn ontbijt valt te zwaar en als de wandelmaat naar huis toe gaat voel ik me misselijk worden, mijn zwemvriendinnetje blijft geduldig bij me zitten tot ik weer sterk genoeg ben en me naar de wagen kan begeven. Er staan nog veel auto's op de parking maar ik vind gelijk mijn wagentje terug en begeef me naar huis ondertussen bedenkend: dat hebben we toch maar weer mooi geflikt....
Na de rondleiding bakten we wafeltjes die we dan verkochten, de opbrengst was onze bijdrage aan Afrika . Jan had 12 broers en 2 zussen die liepen daar ook rond en ik werd mee opgenomen in de familie die uitsluitend uit bakkers bestond .Ouwe Jan zijn moeder was in het laatste kinderbed gestorven en zijn vader was leverancier van eieren bij bakkers en telkens er een kind oud genoeg was om te werken zorgde pa er voor dat ze met kost en inwoon bij een bakker terecht konden en zo gebeurde het dat alle kinderen bakker werden . Op een dag kreeg Liske een hersenberoerte , ze overleefde dat maar werd niet meer het Liske van vroeger en had veel verzorging en aandacht nodig . Ik was er kind aan huis geworden en leerde bij hen dat liefde heel mooi kan zijn ...Ouwe Jan zorgde voor Liske , smeerde haar boterhammekes en zat ook haar continue liefdevol te plagen . Op zaterdag was er 2 straten bij hen vandaan een marktje en daar gingen we geregeld samen naartoe , Liske hing dan aan ouwe Jan zijne arm vol vertrouwen schuifelde ze dan verder wetende dat Ouwe Jan er voor zou zorgen dat ze niet zou vallen . Toen ze 50 jaar getrouwd waren vroeg ik ouwe Jan of er iets was veranderd in zijn liefde voor Liske , was zijn liefde met de jaren groter geworden , of vermindert , zo zulke dingen en hij antwoordde mij : Ik ben nog altijd even verliefd op ons Liske als de eerste dag dat ik haar zag ...en ik geloof dat want dat kon je zien ! Telkens die 2 elkaar aankeken als ze elkaar plaagden zag je de liefde voor elkaar in hun ogen , het verwarmde telkens weer mijn hartje en door hen geloof ik dat liefde bestaat en heel puur kan zijn . Ouwe Jan is enkele jaren geleden gestorven , hij kreeg asbestkanker en 4 maanden na de vaststelling was hij dood .We wisten dat het ernstig was maar bleven elkaar goedmoedig plagen tot op het eind , het gaf ons allebei de kracht om met de situatie om te gaan maar als het bobijntje op is is't gedaan ...door het leeftijdsverschil hadden we een heel bijzondere vriendschap , ik heb heel veel van Jan geleerd heel veel wijze dingen maar vooral dat ge moet blijven lachen in't leven , dan schijnt het zonneke altijd !
Dik 2 jaar geleden leerde ik Philip kennen , de kennismaking groeide uit naar een warme en diepe vriendschap zonder méér .Philip weet heel veel , er zijn maar weinig onderwerpen waar hij niet over mee kan praten en telkens ik hem zie leer ik weer bij . Dat kan over Einstein zijn maar ook over Jules-Cesar of gewoon maar over koken hij weet het allemaal !Hij brengt dat op zo'n manier dat ik heel geboeid naar hem luister en dat met plezier een paar uur volhou . Philip is ook een heer , hij houd de deur voor me open en behandeld mij als een dame , achter de meeste van mijn ideeën staat hij achter , motiveert hij me en geeft me goeie raad . Dat alles maakt dat ik me goe voel bij hem , ik moest dan ook niet lang nadenken om ja te zeggen toen hij me vroeg of ik mee naar Brussel ging waar hij een boodschap moest doen . We spraken af in Antwerpen -centraal en zouden van daaruit met de trein naar Brussel gaan . In station Brussel- noord keek ik mijn ogen uit , een mooi station met leuke winkels ! Het adres waar we moesten zijn was een boogscheut van 't station en die klus was binnen de 2 minuten geklaard . We besloten om nog wat rond te kuieren in Brussel , bezochten een chopping-center , bewonderden de grote markt , en deden de Nieuwstraat en de rue des boucher aan . Toen vroeg Philip me : kent ge manneke pis ? Ja hoor ! en Jeanneke pis ? nog nooit van gehoord ! die zijn we dan ook gaan opzoeken zowel Jeanneke als Janneke . Daarna genoten we nog van een koffie op een terrasje waar we volop in de zon zaten en vandaar weer terug naar huis . In terugkomen hadden we een boemeltreintje maar ik vond dat niet erg , ik heb alle tijd en naast Philip verveel ik me nooit . Weer in Antwerpen scheiden onze wegen en op de bus naar Herentals mijmer ik nog na , 't was een leuk dagje en ik leerde weer een hoop bij 
Ik vertelde al eerder dat ik me bij een motorgroep had aangesloten , het was nen toffe groep allemaal aardige mensen met nen hoop respect naar elkaar toe . De groep reed rustig en hield rekening met mensen die niet zo goed konden rijden .Ge had er nooit het gevoel bij van ik ben niet goed genoeg ook al kon je niet zo goed mee ge voelde steeds dat groepsgevoel van ik hoor er bij ! We reden naar de Ardennen , Frankrijk , Duitsland,Nederland , Luxemburg en ook in Belgie maakten we mooie ritten .Op één van die ritten was er ne motard die me aansprak op mijn bochten pakken , ik was daar niet goed in en kreeg maar niet de juiste slag om nen bocht juist te pakken .Hij zei me : ik ga voor jou rijden en gij moet gewoon in mijn spoor gaan rijden en dan zal je zien dat bochten pakken een makkie word . Dat heb ik gedaan ! En bochten pakken werd een makkie 
