Ik ben moni
Ik ben een vrouw en woon in herentals (belgie) en mijn beroep is schoonmaakster.
Ik ben geboren op 18/09/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen , wandelen , fietsen en zwemmen .
Ik was gisteren bij de kapper toen ik een sms kreeg van Marcela en na wat over en weer sms besluiten we dat ik naar haar toe zou gaan . Marcela is een ex-collega van mij , we werkten vroeger samen in de rizla .Ik werkte er graag , met de meeste collega's kon ik goed opschieten , ik kende het hele fabriek , de ochtendploeg , de avondploeg de nachtploeg de weekendploeg ...ik kende ze allemaal en begroette ze ook allemaal als we elkaar tegen kwamen in de fabrieksgangen . Ook de kantoormensen waren mijn vrienden en Els de directiesecretaresse kwam ze 10 keer in't fabriek dan bleef ze 10 keer aan mijn machine staan om een praatje te maken . Mijn monitrice Patricia was pas benoemd toen ik er begon te werken , ze werd er gepest en tegengewerkt door Annick en Carine een paar populaire collega's die eigenlijk alleen maar jaloers waren omdat zij de baan niet hadden toegewezen gekregen van monitrice . Ik mengde me niet in hun ruziemaken maar ik was er wel voor Patricia die erg leed onder de situatie .We werden vrienden en de gesprekken werden steeds vertrouwelijker en gingen evengoed over haar diepste privégeheimen . Alleen met de grote baas daar kon ik niet met opschieten , dat vond ik een omhoogevallen zoonneke van ne groentenboer die naast zijn schoenen liep van pretentie ,iets wat ik hem ook verteld heb toen ik er mee in discutie lag ....dat vond hem niet leuk maar ik was mijn ei wel kwijt . Ik werkte er zij aan zij met blanken , bruine en zwarte mensen 't waren allemaal mijn vrienden en Azzedinne ne mekanieker was mijne beste kameraad toen .Dit alles om een beeld te scheppen van hoe de situatie er was toen ik er werkte . Op een dag kreeg ik last van mijne pols en de dokter besloot dat ik thuis moest blijven in afwachting van een operatie die zou volgen . Ik was toen veel bij mijne zoon die een broodjeszaak had in een dorp waar de helft van de rizla werkte . Mijne wagen was opvallend met reklame van de broodjeszaak er op . In de refter in de rizla zei Patricia aan de tafel dat ik werk onbekwaam was , Carine haakte er op in van hare auto stond anders wel aan de broodjeszaak van hare zoon waarop iedereen besloot dat ik dan maar bij mijne zoon aan't werk was terwijl ik ziek was . Patricia vond het daarop niet beter om op den bureau gaan te zeggen dat ik in de broodjeszaak stond te werken , naar eigen zeggen deed ze gewoon haar plicht van monitrice maar in werkelijkheid wou ze gewoon maar bij populaire Carine horen ....De directie stuurde een controleur naar de winkel die vaststelde dat ik NIET aan het werken was in de winkel maar op bezoek was bij mijne zoon in de broodjeszaak , wederom werd ik op staande voet ontslagen omdat ik volgens de rizla aan't werken was terwijlk ,ik in ziektewet was . Ondertussen nog voor ik mijn ontslag kreeg had een andere collega mij gezegd : Het schijnt dat Marcela op de bureau is gaan zeggen dat gij bij uwe zoon aan het werken bent . Daarop sms'te ik naar een andere collega van mij , het schijnt dat Marcela gaan zeggen is dat ik aan't werken ben , dat vind ik niet netjes van haar van uw vrienden moet ge het hebben . Die collega liet dat bewuste sms zien aan Marcela en toen ....ontplofte er een bom .....Marcela contacteerde mij en zei dat ze het niet gezegd had maar het kwaad was geschied ik geloofde haar niet , het hele fabriek stond op zijne kop , het gonsde en daverde een paar dagen lang en mijne prive lag in duigen ....Ik mocht onder begeleiding van Els mijn kastje komen leegmaken en daar op mijn knieën op de grond voor mijn kastje vertelde ik Els hoe diep ik me geraakt voelde en dat ik niet wist wie dat het was komen zeggen maar dat ik het niet bij zou laten , dat ik door zou gaan tot ik het zou weten en dat dan heel het fabriek zou mogen weten wie dat er zo schijnheilig een mes in iemand zijne rug kon planten ...Ik heb dat via de vakbond in proces getrokken ,heel het fabriek waar dat iedereen zo mijne vriend was heb ik buiten Marcelina en Hilda van niemand nog wat gehoord ...Nancy had ik mijn werkmateriaal gegeven dat ik privé gekocht had en best wel veel betaald had maar ik kon dat thuis toch niet gebruiken , ze heeft dat aangenomen en ik heb geen spijt dat ik haar dat gaf maar ze heeft me laten niet één keer gevraagd hoe het met me ging , niet één keer ....Ik voelde mij gekwetst en diep geraakt en mijn vertrouwen in mensen was volledig weg ...Azzedinne mijne kameraad was afgevaardigde van de vakbond en die heeft gevochten voor mij maar ik was zo diep geraakt en zo teleurgesteld in mensen dat ik ook hem wegduwde ondanks dat hij zijn best voor me deed . Er kwam een brief aan bij de advocate met een verklaring van Els over wat er gezegd was toen voor mijn kastje en al mijn woorden waren verdraait in mijn nadeel en mijn proces niet ten goede komen ....ik vertelde de advocate hoe diep gekwetst ik me voelde in de mensen waarvan ik dacht ze mijn vrienden waren en wat er nog van over schoot ...ze zei me : mensen zijn dieren en een dier eet uit de hand dat hem eten geeft en trekt zich op die moment niks aan van de gevolgen dat het geeft voor anderen . De vakbond wou meerdere keren opgeven in mijn proces omdat ze dachten dat ik dat niet zou winnen en dat het mij veel geld zou kosten dan maar ik ging koppig door , ik moest en zou weten wie mij dit aangedaan had ! Op een keer kruiste ik Marcela in een krantenwinkel ze sprak me aan en vertelde nogmaals dat zij geen schuld had aan de hele situatie , ik heb haar toen gezegd dat ik het proces ging afwachten en daarna terug contact met haar zou opnemen . Er werden 6 ex-collega's op de werkvloer aangesproken om tegen mij te getuigen dat ze mij hadden zien werken terwijl dat het niet zo was er waren mensen bij die nog nooit in dat dorp waren geweest laat staan in de broodjeszaak ...Maar ze zijn komen getuigen ....alleen niet in de rizla zijn voordeel maar in het mijne ...het proces werd een lachtertje de rechter vroeg hen of ze mij hadden zien werken en daarop antwoorden ze allen nee , de rechter vroeg hen wanneer ze in de broodjeszaak waren geweest en daarop zeiden enkel ik ben daar nog nooit geweest ,...de rizla is op dat proces serieus afgegaan en heeft dat proces dan ook verloren . Het was de eerste keer in de rizla-geschiedenis dat een werknemer een proces aanspande en dit ook won maar mijn grootste zegen was dat de mensen die kwamen getuigen op die moment voor mij kozen en me zo terug "mijn waarde" gaven ...Marcela was idd onschuldig , we legde het bij en zijn weer vriendinnen maar zullen het nog geregeld hebben over wat de situatie met ons deed want we waren beide slachtoffer en het heeft ons allebei getekend ....Azzedinne daar heb ik me bij verontschuldigd maar de vriendschap heeft een behoorlijke deuk gekregen en zal nooit meer worden wat het was ....Marcelina ben ik dankbaar , zij heeft me altijd gesteund en nam iedere keer weer terug contact met mij op en liet daarbij zien dat ze al die tijd achter me stond en in me geloofde , zo ook Hilda ....De rest van het fabriek daar heb ik geen contact meer mee maar laatst toen ik Hilda aan het fabriek stond op te wachten stopten ex-collega's die me zagen staan met hunne wagen om een praatje met mij te maken zo ook enkele die me met hunne fiets passeerden , Ze waren vriendelijk en belangstellend en leken blij dat ze me zagen en ik ben vriendelijk terug maar toch afstandelijk en voel me nog steeds geraakt in mijn vertrouwen ...Het heeft ook vandaag nog impact op me , ik hou mensen nog steeds op een afstand en ben erg selectief geworden in het kiezen van mijn vrienden en vriendinnen , ik geloof niet meer zomaar wat mensen zeggen en probeer achter de facade van hun vriendschap te kijken ....Ik vond een werk waarbij ik geen contact meer heb met collega's en mijn bij-jobkes zijn in de horeca waar de mensen tijdens de service te gestrest zijn om een masker op te zetten en het zeggen zoals ze het denken van klinkt het niet dan botst het maar ...Ik heb nog steeds erg veel behoefte aan duidelijkheid maar ik heb mijn waarde teruggevonden en ben tevreden met mijn leven zoals het is
Vannacht was ik wakker geworden en toen ik maar niet terug in slaap viel besloot ik om maar een beetje tv te kijken . Ik had een programma opgenomen van oudjes die op latere leeftijd nog trouwen .Van één koppeltje was de vrouw 94 en die trouwde met hare toy-boy van 86 , ik vind dat fantastisch ! Hun liefde naar elkaar toe deed me denken aan ouwe Jan en Liske , een koppel dat ik leerde kennen toen ik als chauffeur voor een bakker werkte . Ze werkten daar enkele uren per week , een bijverdienste als gepensioneerden . Liske kwam ene dag en ouwe Jan 2 dagen per week . Er werkte 2 Jannen en om die uit elkaar te houden werd Jan ouwe Jan en da's zo gebleven . Ouwe Jan zat vol met grappen en grollen , de keren dat hij mij een beker koffie aanreikte waarvan hij het oor vol abrikozengelei had gesmeerd zodat mijn hand helemaal plakte ,zijn niet te tellen . Daar had hij plezier in , niet te schatten maar ik heb het hem ook een paar keer kunnen flikken ! Ondanks het grote leeftijdsverschil werden we goeie vrienden , de plagerijen vlogen over en weer en we waren meestal blij en goe gezind als we mekaar zagen . Elk jaar op 15 augustus was in zijn geboortedorp Horebeke een soort marktje waarvan de opbrengst naar een vrouw van Horebeke ging die een project had in Afrika . Die dag was daar dan vanalles te doen , het begon met een protestantse misviering (in Horebeke wonen overwegend protestanten )de school en het museum was vrij toegankelijk en elk jaar kreeg ik mijne ronde van ouwe Jan waar hij school liep en gewoond had enz . Hij glunderde dan van trots en hoewel de verhalen zich elk jaar herhaalden maakte het mij niks uit ,het feit dat hij zo trots en blij was maakte ook mij gelukkig Na de rondleiding bakten we wafeltjes die we dan verkochten, de opbrengst was onze bijdrage aan Afrika . Jan had 12 broers en 2 zussen die liepen daar ook rond en ik werd mee opgenomen in de familie die uitsluitend uit bakkers bestond .Ouwe Jan zijn moeder was in het laatste kinderbed gestorven en zijn vader was leverancier van eieren bij bakkers en telkens er een kind oud genoeg was om te werken zorgde pa er voor dat ze met kost en inwoon bij een bakker terecht konden en zo gebeurde het dat alle kinderen bakker werden . Op een dag kreeg Liske een hersenberoerte , ze overleefde dat maar werd niet meer het Liske van vroeger en had veel verzorging en aandacht nodig . Ik was er kind aan huis geworden en leerde bij hen dat liefde heel mooi kan zijn ...Ouwe Jan zorgde voor Liske , smeerde haar boterhammekes en zat ook haar continue liefdevol te plagen . Op zaterdag was er 2 straten bij hen vandaan een marktje en daar gingen we geregeld samen naartoe , Liske hing dan aan ouwe Jan zijne arm vol vertrouwen schuifelde ze dan verder wetende dat Ouwe Jan er voor zou zorgen dat ze niet zou vallen . Toen ze 50 jaar getrouwd waren vroeg ik ouwe Jan of er iets was veranderd in zijn liefde voor Liske , was zijn liefde met de jaren groter geworden , of vermindert , zo zulke dingen en hij antwoordde mij : Ik ben nog altijd even verliefd op ons Liske als de eerste dag dat ik haar zag ...en ik geloof dat want dat kon je zien ! Telkens die 2 elkaar aankeken als ze elkaar plaagden zag je de liefde voor elkaar in hun ogen , het verwarmde telkens weer mijn hartje en door hen geloof ik dat liefde bestaat en heel puur kan zijn . Ouwe Jan is enkele jaren geleden gestorven , hij kreeg asbestkanker en 4 maanden na de vaststelling was hij dood .We wisten dat het ernstig was maar bleven elkaar goedmoedig plagen tot op het eind , het gaf ons allebei de kracht om met de situatie om te gaan maar als het bobijntje op is is't gedaan ...door het leeftijdsverschil hadden we een heel bijzondere vriendschap , ik heb heel veel van Jan geleerd heel veel wijze dingen maar vooral dat ge moet blijven lachen in't leven , dan schijnt het zonneke altijd !
Zoals ik al eerder aangaf had ik op 24 mei 2017 een fietsongeval , Ik werd met de ambulance afgevoerd en in het ziekenhuis constateerden ze dat ik 1 rib gebroken had en mijn sleutelbeen . Na verzorging mocht ik weer naar huis mijn broer kwam me halen en bracht me thuis .Alleen op mijn appartementje leefde ik in mijn eigen ritme , mijne zoon woont hier niet zo ver af en mijn schoondochter had me aangeboden om te helpen maar dat heb ik geweigerd , niet omdat ik geen hulp wil aanvaarden maar omdat ik vind als je "moet" kan je veel en met dat in gedachten weigerde ik ook op aanraden van mijn dochter hulp langs de ziekenkas. De eerste week heb ik niet veel uitgevoerd , ik at simpele maaltijden en dat wat er in huis was .De 2e week ging al beter en kon ik ook al naar de winkel ,met mijne caddy maakte het ook niet zo uit of mijn boodschappen zwaar waren . Dweilen thuis ging ook al zodat ik toch een beetje proper zat . Na 2 à 3 weken was de pijn niet meer zo pijnlijk en kon ik steeds meer maar mijn genezing ging toch niet zo vlotjes ...ik maakte weinig of geen kalk aan en op bijkomende foto's zagen ze dat er niet 1 rib maar minstens 10 ribben gebroken waren , minstens want op de echo die ze namen van mijne rug was het niet duidelijk en zeiden ze 3 of 4 , als ik dat neem op 3 kom ik op 10 met de foto's die wel duidelijk waren . Enfin mijn ribbekes wilden niet aan mekaar groeien en mijn sleutelbeenbreuk was gecompliceerd , maar behalve wanneer ik in mijn bed lag had ik in feite geen pijn en dat maakte ook dat ik niet veel ruste . Ik ben een bezig bijtje , werk ong 60 uur per week buitenhuis en daarnaast heb ik ong 20 uur dat ik aan sport doe , hetzij fietsen of lopen of zwemmen , wandelen zie ik niet echt als een sport maar wel als een aangename bezigheid . Als je een druk leven hebt is het niet makkelijk om ineens naar"niets" te gaan , ik heb beweging nodig om mij goed te voelen maar dat word niet begrepen door de omgeving . Ik ben d'r van overtuigd dat je wanneer je "moet" je veel sneller terug op de been bent dan wanneer je hele dagen in de zetel ligt en tijd hebt om ziek te zijn . Nu denk ik wel dat ik een beetje anders in elkaar zit dan anderen , pijn lijkt voor mij niet zo pijnlijk te zijn als voor andere mensen en dat zal ook maken dat ik sneller terug uit de voeten kan , het maakt dat ik anderen niet begrijp en het maakt ook dat anderen mij niet begrijpen ...Ik ben nog steeds in revalidatie want werken kon en mocht niet van de dokter en toegegeven mijn fulltime job als schoonmaakster zou ook wel te zwaar geweest zijn . Op 17 januari werd ik geopereerd en werd er een plaatje aan mijn sleutelbeen bevestigd , ze namen kalk uit mijn heup om het plaatje te monteren op mijn sleutelbeen . Ik had verwacht om snel weer op de been te zijn , en dat was ook want een paar dagen later deed ik al een wandeling van ong 11 km , de dag er na voelde ik me goed en deed ik terug een wandeling van 12 km deze keer , s avonds kon ik bijna niet meer stappen ik had duidelijk teveel van mijn lichaam gevraagd ....nu kon ik wel rusten, op de zetel en in mijn bed voel ik geen pijn alleen als ik stap ga ik pijnlijk door mijn been . Het kwam terug goed en dinsdag deed ik toch weer zo'n 10000 stappen , ik voelde mijn heup wel maar toch niet zo erg zodat ik woensdag 12000 stappen kon doen en wederom lag ik donderdag uitgeteld op de zetel ....vandaag is't beter en heb ik gedweild maar ik heb mijn lesje geleerd en besluit om de rest van de dag op mijne zetel te liggen en te rusten . Vanavond ga ik misschien naar het praatcafe een bijeenkomst van een single-vereniging daar moet ik niet stappen en zie ik Gerry terug , hare vrolijke babbel zal me goed doen . Morgen zal het wel nog beter gaan maar veel verder dan naar de winkel zal ik niet stappen . Ik ga het rustig aan doen ook zondag en maandag en dinsdag ....donderdag mag ik naar de specialist die me opereerde , het is een sportarts en ik ga hem duidelijk vragen wat en wanneer ik dingen kan en mag doen en mij daar ook aan houden want ik leerde dat rust toch niet zo slecht is ....
Voila ! 't is gebeurt ! Ik heb me ingeschreven voor den dodentocht en heb nummer 1251.Vanaf 13 u kon je inschrijven maar toen bleek de site er nog niet klaar voor te zijn en om 14u30 bleken er al 1250 mij voor geweest ! Dat gaat snel zenne !Vorig jaar deed ik ook mee aan den dodentocht , ik was bij een volggroep gegaan , dodofelix en had er zin in . Eind mei kreeg ik mijn ongeval en in augustus was ik nog steeds in revalidatie . Zowel de dokter als de kinesist raden me af om deel te nemen maar ik had gezien hoe dodofelix zo hun best deed voor hun kandidaten en ik besloot om toch maar op te starten , dat vond ik beter dan hen zo maar in de kou te laten staan . Ik stapte maar 32 km en ben toen gestopt , ik voelde me er niet goed bij en vond dat ik best wel meer had kunnen stappen en dat was ook maar ik heb het toen helemaal fout aangepakt . Ik was daar alleen en daar is niks mis mee want ik ben graag alleen maar dat betekent ook dat je niemand hebt om u verstrooiing te geven ? als alternatief had ik al mijn kennissen gevraagd om geregeld te sms maar ook dat was fout want stappen en sms gaat bij mij niet zo goed samen . ik lag dan ook al snel van voor op mijn gezicht toen ik niet uitkeek waar ik liep mijn schermke van mijne gsm stuk en mijn knieën geschaafd dat was de prijs van mijn sms .Ik had muziek op mijne gsm gedownload om er naar te luisteren zodat het mij wat zou opzwepen tijdens het stappen maar die heb ik niet beluisterd en ook dat was fout .Door dat alles stapte ik in stilte maar dan ben je echt gefocust waar je mee bezig bent , je gaat de kms tellen die je al deed maar evengoed de kms die je nog moet doen en die opgave om deze te stappen word steeds zwaarder ....de stilte laat je ook concentreren op de pijntjes die je voelt en de tijd om er over te denken maakt ze steeds erger ...de uren in de nacht worden steeds langer en als je weet dat je nog niet eens half bent doet je jezelf afvragen waar je in Godsnaam mee bezig bent en voor wie of voor wat je het eigenlijk doet ... je begint de woorden van de dokter en de kinesist af te wegen en stilletjes aan begin je ze gelijk te geven , niet perse omdat ze gelijk hebben maar gewoon omdat die woorden in het straatje van opgeven passen omdat je je in je hoofd eigenlijk al hebt opgegeven . Dat alles was de reden waarom ik stopte op 32 km .Maar van fouten kan je leren , dit jaar stap ik de dodentocht samen met Jo , Jo heb ik een tijdje geleden leren kennen , nen toffe gast die net als ik niet op zoek is naar een relatie en dat maakt dat ik mij daar goed bij voel . Hij babbelt graag en veel maar op een leuke manier zonder te zagen . Ik heb wel respect voor Jo want hij is hartpatiënt en toch stapt hij mee en zijn woorden waren : stoppen na 32 km is geen optie we stappen hem uit anders begin ik er niet aan als er dan een dipje is heb je elkaar om mekaar op te peppen en samen kunnen we niet de wereld maar wel den dodentocht aan
Dat was niet altijd zo dat ik happy single was , toen ik in 1985 wegging bij mijne ex-man met mijn 3 kinderen was ik vooral balend single . Ik probeerde mijne weg te vinden met 3 kleine kindjes in mijn kielzog en was vastbesloten om niet meer gaan samen te wonen zolang mijn kinderen nog bij mij thuis woonden . Het betekende dat ik wat harder moest werken maar dat vond ik niet erg , liever dat dan mijn kinderen op te zadelen met telkens een nieuwe papa als mijn relaties niet zouden lukken . De jaren verstreken en ik leerde om zelf mijn handen uit de mouwen te steken als er iets stuk ging , zo heb ik jarenlang mijn wasmachine gerepareerd tot het uiteindelijk uit elkaar viel van de roest . En dat was niet altijd makkelijk want als je nog nooit een nieuwe pomp in uw wasmachine hebt gestoken dan is dat best wel spannend , maar ik kan u verzekeren als ge met een klein hartje de wasmachine terug aansluit , ne zucht van verlichting kunt slaan omdat de zekering niet doorslaat , dat water hoort lopen naar de trommel en die vervolgens ziet draaien ,dat ge u intens gelukkig voelt omdat ge het toch maar weer geflikt hebt ! En zo ging het met veel dingen zodat ik eigenlijk geen mannenhand in huis meer nodig had . Ze zijn er wel geweest in de loop der jaren de mannen maar meestal had ik er al snel genoeg van en net toen ik dacht van voor mij is er geen dekseltje weggelegd bij mijn geboorte toen kwam ik een toffe man tegen . We kregen een lat relatie maar na 5,5 jaar kwam daar ook een eind aan en was ik weer single , verdrietig -single ,maar ook dat verdriet ging voorbij .Mijn kinderen werden groter gingen zelf verdienen en één voor één vlogen ze mijn nestje uit ...zo kwam d'r meer tijd voor mezelf vrij en doordat ik hard bleef werken kon ik mij ook meer permitteren . Ik maakte motorreizen , deed uitstapjes met vrienden en vriendinnen , nam deel aan wandeltochten en verveelde mij gene minuut . Ik genoot er van om mezelf in de watten te leggen en met niemand rekening te moeten houden , ik leefde voluit en was happy single . Toen leerde ik Frank kennen en door omstandigheden woonden we al van dag 1 samen , 4,5 jaar later was ik diep depressief en wou ik liever vandaag nog sterven dan morgen ...Na een knallende ruzie zette Frank me buiten , om 4u30 s morgens , 135 euro in mijne zak , geen werk , geen woning , geen geld meer op de bank en op die moment niemand waar ik bij terecht kon ...toen ik 3 stappen buiten had gezet voelde ik mijn depressie van me afglijden en na 5 stappen dacht ik : hier kom ik sterker uit dan ooit tevoren ! Mijn dochter ving me die dag op en mijne jongste zoon bood me zijne stacaravan aan en werk in zijn broodjeszaak en ik was vertrokken . We zijn nu 2,5 jaar later en ik woon nu op een gezellig appartementje helemaal ingericht naar mijn eigen smaak , ik werk hard en dat maakt dat ik mij wat meer kan permitteren . Ik voel me intens gelukkig dat ik mezelf in de watten kan leggen en met niemand rekening hoef te houden . Mijn vriendinnen die ik allemaal tijdens mijn relatie uit het oog verloren had zijn terug gekeerd en lieten me de rijkdom van een vriendschap zien , ik heb mijne maat Philip en nog enkele vrienden . Uitstapjes , etentjes thuis of ergens een shoarma eten , wandelingen fietstochten maken het is allemaal weer terug , ondertussen heb ik ook 6 kleinkinderen die mijn hartje verwarmen , ik leef voluit en voel me happy single
Dik 2 jaar geleden leerde ik Philip kennen , de kennismaking groeide uit naar een warme en diepe vriendschap zonder méér .Philip weet heel veel , er zijn maar weinig onderwerpen waar hij niet over mee kan praten en telkens ik hem zie leer ik weer bij . Dat kan over Einstein zijn maar ook over Jules-Cesar of gewoon maar over koken hij weet het allemaal !Hij brengt dat op zo'n manier dat ik heel geboeid naar hem luister en dat met plezier een paar uur volhou . Philip is ook een heer , hij houd de deur voor me open en behandeld mij als een dame , achter de meeste van mijn ideeën staat hij achter , motiveert hij me en geeft me goeie raad . Dat alles maakt dat ik me goe voel bij hem , ik moest dan ook niet lang nadenken om ja te zeggen toen hij me vroeg of ik mee naar Brussel ging waar hij een boodschap moest doen . We spraken af in Antwerpen -centraal en zouden van daaruit met de trein naar Brussel gaan . In station Brussel- noord keek ik mijn ogen uit , een mooi station met leuke winkels ! Het adres waar we moesten zijn was een boogscheut van 't station en die klus was binnen de 2 minuten geklaard . We besloten om nog wat rond te kuieren in Brussel , bezochten een chopping-center , bewonderden de grote markt , en deden de Nieuwstraat en de rue des boucher aan . Toen vroeg Philip me : kent ge manneke pis ? Ja hoor ! en Jeanneke pis ? nog nooit van gehoord ! die zijn we dan ook gaan opzoeken zowel Jeanneke als Janneke . Daarna genoten we nog van een koffie op een terrasje waar we volop in de zon zaten en vandaar weer terug naar huis . In terugkomen hadden we een boemeltreintje maar ik vond dat niet erg , ik heb alle tijd en naast Philip verveel ik me nooit . Weer in Antwerpen scheiden onze wegen en op de bus naar Herentals mijmer ik nog na , 't was een leuk dagje en ik leerde weer een hoop bij
Een paard is een edel dier , daarom eet ik het ook niet , maar niettegenstaande ik paarden erg mooi vind was ik er toch bang van . De beste remedie om van uwe angst af te raken is uzelf met die angst confronteren . Met een spin is dat nog altijd niet gelukt maar een paard dat moest kunnen volgens mij ! Ik maakte een afspraak in een manege waar ik paard kon leren rijden . Een meisje dat mijn dochter kon zijn stelde mij voor aan Suzan , een erg groot en koppig paard maar dat past bij mij ! Ik ben met mijne 1,59 m niet groot maar wel koppig en ik had dat idiote idee dat uit die overeenkomst wel nen band zou groeien met Suzan . Dat meisje van de manege had mijn paard gezadeld en mijn avontuur kon beginnen ! Ze moesten er wel ne stoel bijhalen zodat ik Suzan kon bestijgen want het lukte mij met geen mogelijkheid om via de stijgbeugels op hare rug te komen en dat is me later ook nooit gelukt .Maar soit ik zat er op ,de stoel werd weggehaald en de les kon beginnen . Ik had geen flauw idee hoe ik haar "de benen" moest geven maar Suzan was slim genoeg om de rest van de paarden te volgen en ook in galop te gaan als de lesgeefster dat vroeg Ik zat er met een klein hartje op Suzan was wel erg hoog ...maar na een beetje "botsen" hadden we ons ritme gevonden en kon ik redelijk goe mee . Pas wanneer we oefeningen individueel moesten doen dan wilde Suzan totaal niet luisteren en reed met mij waar ze zin in had , ook al gaf ik haar de benen of trok ik aan haar leidsel , die negeerde mij totaal ! Als de lesgeefster dan kwam dan leek ze wel een lammeke en deed ze gedwee wat haar opgedragen werd . Het maakte dat ik de les meerdere keren beledigd en vernederd beëindigde maar toch koos ik iedere keer weer voor Suzan als ik les wou volgen . Op ne keer waren we in draf op de arena toen een brouwer luidruchtig zijne drank loste , Suzan schrok begon te steigeren en gooide mij van zich af alsof ik een lappenpop was en liet mij in't zand bijten ! Dat was pas een vernedering ! Doch liet ik mij niet kennen ! Nadat ik het zand van mij geveegd had en na de overhalingen van de lesgeefster was ik bereid om terug op te stijgen , zonder stoel want die was weg maar met nen forse duw van de lesgeefster onder mijn kont zat ik er binnen de korste keren op , de lesgeefster achterlatend met nen hernia kon ik alweer verder met de les .Het heeft niet lang geduurd , ik was nerveus Suzan voelde dat en telkens we aan dat punt kwamen waar ze geschrokken was begon ze gaan te draaien en te trappelen .Op die moment besloot ik dat word hier niks met mij en Suzan heb ik de les verlaten en haar op stal gezet zodat ze wat kon bijkomen , na een laatste aai ben ik vertrokken om nooit meer terug te gaan
Na de rondleiding bakten we wafeltjes die we dan verkochten, de opbrengst was onze bijdrage aan Afrika . Jan had 12 broers en 2 zussen die liepen daar ook rond en ik werd mee opgenomen in de familie die uitsluitend uit bakkers bestond .Ouwe Jan zijn moeder was in het laatste kinderbed gestorven en zijn vader was leverancier van eieren bij bakkers en telkens er een kind oud genoeg was om te werken zorgde pa er voor dat ze met kost en inwoon bij een bakker terecht konden en zo gebeurde het dat alle kinderen bakker werden . Op een dag kreeg Liske een hersenberoerte , ze overleefde dat maar werd niet meer het Liske van vroeger en had veel verzorging en aandacht nodig . Ik was er kind aan huis geworden en leerde bij hen dat liefde heel mooi kan zijn ...Ouwe Jan zorgde voor Liske , smeerde haar boterhammekes en zat ook haar continue liefdevol te plagen . Op zaterdag was er 2 straten bij hen vandaan een marktje en daar gingen we geregeld samen naartoe , Liske hing dan aan ouwe Jan zijne arm vol vertrouwen schuifelde ze dan verder wetende dat Ouwe Jan er voor zou zorgen dat ze niet zou vallen . Toen ze 50 jaar getrouwd waren vroeg ik ouwe Jan of er iets was veranderd in zijn liefde voor Liske , was zijn liefde met de jaren groter geworden , of vermindert , zo zulke dingen en hij antwoordde mij : Ik ben nog altijd even verliefd op ons Liske als de eerste dag dat ik haar zag ...en ik geloof dat want dat kon je zien ! Telkens die 2 elkaar aankeken als ze elkaar plaagden zag je de liefde voor elkaar in hun ogen , het verwarmde telkens weer mijn hartje en door hen geloof ik dat liefde bestaat en heel puur kan zijn . Ouwe Jan is enkele jaren geleden gestorven , hij kreeg asbestkanker en 4 maanden na de vaststelling was hij dood .We wisten dat het ernstig was maar bleven elkaar goedmoedig plagen tot op het eind , het gaf ons allebei de kracht om met de situatie om te gaan maar als het bobijntje op is is't gedaan ...door het leeftijdsverschil hadden we een heel bijzondere vriendschap , ik heb heel veel van Jan geleerd heel veel wijze dingen maar vooral dat ge moet blijven lachen in't leven , dan schijnt het zonneke altijd !
Dik 2 jaar geleden leerde ik Philip kennen , de kennismaking groeide uit naar een warme en diepe vriendschap zonder méér .Philip weet heel veel , er zijn maar weinig onderwerpen waar hij niet over mee kan praten en telkens ik hem zie leer ik weer bij . Dat kan over Einstein zijn maar ook over Jules-Cesar of gewoon maar over koken hij weet het allemaal !Hij brengt dat op zo'n manier dat ik heel geboeid naar hem luister en dat met plezier een paar uur volhou . Philip is ook een heer , hij houd de deur voor me open en behandeld mij als een dame , achter de meeste van mijn ideeën staat hij achter , motiveert hij me en geeft me goeie raad . Dat alles maakt dat ik me goe voel bij hem , ik moest dan ook niet lang nadenken om ja te zeggen toen hij me vroeg of ik mee naar Brussel ging waar hij een boodschap moest doen . We spraken af in Antwerpen -centraal en zouden van daaruit met de trein naar Brussel gaan . In station Brussel- noord keek ik mijn ogen uit , een mooi station met leuke winkels ! Het adres waar we moesten zijn was een boogscheut van 't station en die klus was binnen de 2 minuten geklaard . We besloten om nog wat rond te kuieren in Brussel , bezochten een chopping-center , bewonderden de grote markt , en deden de Nieuwstraat en de rue des boucher aan . Toen vroeg Philip me : kent ge manneke pis ? Ja hoor ! en Jeanneke pis ? nog nooit van gehoord ! die zijn we dan ook gaan opzoeken zowel Jeanneke als Janneke . Daarna genoten we nog van een koffie op een terrasje waar we volop in de zon zaten en vandaar weer terug naar huis . In terugkomen hadden we een boemeltreintje maar ik vond dat niet erg , ik heb alle tijd en naast Philip verveel ik me nooit . Weer in Antwerpen scheiden onze wegen en op de bus naar Herentals mijmer ik nog na , 't was een leuk dagje en ik leerde weer een hoop bij 
