Het is zondagmorgen en om half zeven stap ik de repertoire binnen, er hangt een briefje aan het alarm voor mij maar dat probeer ik te negeren want ik wil eerst het alarm afzetten voordat het begint te loeien en dat lukt. Het briefje laat me weten dat er vandaag een meeting is om kwart voor negen en of ik het zaaltje tegen die tijd in orde krijg maar dat is geen probleem, ik ga meteen aan de slag.

Als ik om half negen de keuken binnenkom maak ik een praatje met de papa van de Alex en ga verder het terras buiten poetsen. Een kwartiertje later staat de organisator van de meeting voor de deur en laat ik hem vriendelijk binnen, hij weet de weg en we gaan elk onze eigen kant op. Nog een beetje later komt hij een verlengsnoer vragen, 't is ne knappe man dus ik ga enthousiast in de keuken vragen naar een verlengkabel. Als ik er mee aankom zegt hij dat hij eigenlijk een kabel nodig heeft waar je verschillende stekkers op kan aansluiten, oeps...die weet ik niet liggen maar troostend zeg ik: kom we gaan samen zoeken in't zaaltje. Terwijl we naast elkaar de trap naar boven nemen zegt hij: ik durfde niet in de kasten te kijken en ik antwoord: geen probleem, ik durf dat wel ! En ziedaar... uit de eerste kast die ik opentrek vis ik een kabel uit met verschillende stekkerdozen aan !  De man kijkt me blij aan en lacht me toe en ik huppel nog blijer de trap af terug naar het terras waar ik nog steeds bezig ben. Dan gaat de deur open en nog een knapper exemplaar vraagt me waar hij moet zijn voor de meeting, oei, weet ge niet waar ge moet zijn? Kom maar mee, ik breng je d'r wel naartoe ! Als een puppy komt hij achter me aan en lopen we het restaurant in, mijn vreugde om hem de weg te tonen is echter van korte duur want eens binnen roept een man naar mijne puppy: 't is langs daar dat we moeten gaan ! Mijne puppy loopt mij vervolgens straal voorbij en een beetje gedegouteerd ga ik verder met mijn werk. Als ik wat later mijn collega van de zaal zie lopen weet ik dat ik niet meer gestoord zal worden en zij alles verder wel oplost.

Om twaalf uur word ik onrustig, ik wil vandaag 20 km gaan wandelen maar weet nog niet tot hoe laat ik moet werken, om vijf na twaalf trek ik mijn stoute schoenen aan, stap ik op de baas af en vraag op de man af of ik nog moet blijven en ja hoor, ik mag vertrekken ! Buitengekomen bel ik direct mijn wandelvriendinnetje en geef het uur door wanneer ik aan het vertrek kan zijn.

En wijllie weg, we praten over dingen die ons bezig houden, soms zijn we serieus en een tel later zitten we alweer te lachen. Het wandelen gaat vlotjes en we genieten van de natuur, de bomen krijgen blaadjes en alles komt in knop. Mijn wandelvriendinnetje is gefascineerd door het gras dat er zo fris, jong en sappig uitziet. Ze denkt dat de koeien nu met meer smaak eten, dan wanneer we een paar maanden verder zijn en het gras wat stugger word door de zon en de droogte. Inderdaad als we later enkele paarden zien grazen hebben ze totaal geen oog voor ons maar zitten ze genietend te trekken aan het gras. Even later zien we een boom in bloei en als een kind zo gelukkig en blij buigt mijn wandelvriendinnetje zich voorover om aan de bloemen te ruiken helemaal opgaand in de geur en de schoonheid van de natuur. Ik bekijk het tafereel en bedenk bij mezelf dat ik het toch maar getroffen heb met mijn wandelvriendinnetje die zo geniet van de kleine dingen...

Ik ga wat inbinden met schrijven, ondertussen weet iedereen al van mijn klantjes, de honden Habi, Juleke, Jacky en Jack, Mijn dagen zijn niet saai maar altijd over hetzelfde vertellen dat is ook te gek.

Maar dat is niet de enige reden, ik ga terug gaan sporten en daar kruipen ook redelijk wat uurtjes tijd in en dan moet ik sowieso een keuze maken. Sport was altijd al mijn ding mijn fietske, loopband, crosstrainer en bibberplaat staan al een tijdje aan de kant en die wil ik graag terug wat leven inblazen. Daar komt dan ook nog bij dat ik geregeld lange wandelingen moet gaan maken want anders gaat den dodentocht ook de mist in.

Het laat wat op zich wachtten maar het goeie weer komt er aan en dan ben ik ook liever buiten dan binnen aan de laptop. En ziedaar, redenen genoeg om wat in te binden.

De leuke dingen die ik beleef wil ik echter wel blijven schrijven zo eens in de week of zo want helemaal opgeven wil ik nu ook weer niet, daar schrijf ik te graag voor en de vele reacties en views die ik kreeg maakte het alleen maar plezanter. Tot binnenkort maar weer...

Toen ik vanmorgen aan't werken was zat mijn klantje in de zetel en had een stevige babbel bij over van alles en nog wat,en ik ook trouwens, mijne gsm liet een "ping" horen te teken dat ik een sms kreeg. Nu zegt mijne klant er niks van dat ik ga kijken en ze zal dat ook niet erg vinden als ik iets terug stuur maar ik wil dat zelf niet. Doch ik ben en blijf een vrouw en ben best wel nieuwsgierig wie er mij sms't en terwijl ik een emmer water vulde bekeek ik de sms, ik dacht daar ga ik straks op antwoorden en steek mijn gsm terug in mijn achterzak. Ik begin de gang te stofzuigen en ik hoor: Moni,... Moni... Moni... Ik zet de stofzuiger af, ga naar mijn klantje en vraag riep je mij? Nee ik riep jou niet. Das raar..en toen hoorde we het allebei: Moni... Moni ...bleek mijne achterzak aan het babbelen! Ik vis mijn gsm uit mijne zak en daar zat mijn vriendinneke in beeld, lachend keek ze me aan, ik schrik me rot, vertel haar dat ik nu niet kan bellen want dat ik op het werk ben en later terug bel. Dat heb ik ook gedaan en toen bleek dat ik waarschijnlijk op een verkeerd knopje gedrukt had op mijne gsm en haar zelf gebeld had toen ik haar sms las. Een blond momentje maar we vonden het vooral grappig en lachten het samen weg.

Bij mijn tweede klantje was alles zoals anders en vandaar reed ik recht naar huis, mijn wandelschoenen aan en weer terug weg naar de afspraak met mijn wandelmaatje. We wandelden in Meerhout, door bossen en velden, we stapten ong 14 km. De wandeling was erg mooi en ik heb er ten volle van genoten, We spreken af dat ik voor volgende week de wandeling uitstippel, ik ben d'r een beetje bang voor dat ik er niet zoveel van terechtbreng als mijn wandelmaatje maar we zien wel waar een wil is is een weg en ik wil.

Thuisgekomen ga ik in bad en schrijf ik mijn blog, half elf, binnen zes en een half uur begint de volgende dag ...

Maandagmorgen als de wekker afloopt besluit ik toch de wagen te nemen ipv de fiets en zet de wekker een half uurtje verder voor ik opsta. Ik ontbijt en maak me klaar om te vertrekken.

Bij mijn klantje start ik met een tas koffie en meteen al word het gesprek heel serieus, héél kwetsbaar ook maar ook troostend, zowel voor haar als voor mij. Ik vraag haar wat ik vandaag moet doen en start mijn job. Rond tien uur word de hond wakker, hij dartelt even rond me en als ik hem aai verteld zijn vrouwke dat de hond zich niet zo goed voelt vandaag. Ze neemt hem liefdevol in haar armen en hem toesprekend als tegen een kind legt ze hem in zijn mandje. De hond vind het allemaal goed, zoveel liefde kan hij best verteren.

Nog wat later komt ook de dochter toe, we kunnen het goed vinden met mekaar en raken aan de babbel, ik zet me er even bij neer en gelijk is de hond er die meteen op mijn schoot wil. Terwijl ik hem gedachteloos streel praat ik verder met de dochter en besluiten we om in onze vrije tijd samen dingen te doen. Als er nog iemand de keuken binnenkomt spring ik op, tijd om verder te doen ! Ik stuur iedereen de keuken uit en samen met de hond die nog steeds bij me wil zijn en langs me draait dweil ik de keuken en rond ik mijn werk af. Op naar de volgende klant.

Juleke is vandaag weer achterdochtig en na lang inpraten op hem mag ik even zijn heup strelen, even maar want hij ligt er gespannen bij en ik stop want dat is voor hem niet leuk. De baasjes denken dat hij in't nestje iets akelijks heeft meegemaakt want hij is erg bang met vreemde mensen en het duurt erg lang voor hij zijn vertrouwen geeft maar ik heb geduld, elke dag een stapje verder.

Als de moeder toekomt praten we over koetjes en kalfjes en dan loopt mijn wekkertje af ten teken dat het tijd is om af te sluiten.

Na het werk rij ik nog even naar de lidl waar ik mijn schoondochter, haar moeder en mijn kleinkind tegen het lijf loop. Mijn kleindochter verteld moe dat ze vandaag op kamp was, terwijl ik even over haar wang aai adviseer ik haar dat ze dan maar vroeg in haar bedje moet gaan vandaag zodat ze wat kan slapen, haar houding verteld me dat ze daar niet helemaal mee akkoord is maar ze is te moe om er tegen in te gaan. We nemen afscheid en winkelen elk voor ons zelf verder.

Zelf ben ik ook moe en besluit ik de raad die ik mijn kleindochter gaf ook op mezelf toe te passen ...

Als ik na 3u slaap mijn bed uitkom om naar de repertoire te gaan voel ik me goed, ik zet het alarm dit keer af zonder problemen en start mijn job. Een paar uur later komt mijn vriendinnetje van de keuken die vandaag het ontbijt verzorgd en we praten geanimeerd terwijl we verder werken. Nog wat later arriveert er nog een kok die belangstellend naar mijn blog vraagt en wat ik over hem schrijf, ik vertel hem dat ik alleen maar goede dingen schrijf maar dat ik hem niet bij naam ga noemen want dat sommige mensen dat niet zo fijn vinden. Hij verzekerd me dat hij dat niet erg vind maar ik overtuig hem dat het beter is van niet en we zoeken samen naar alternatief waarin hij zichzelf zou herkennen als ik over hem praat. Na een beetje wikken en wegen word het "de papa van Alex" hij glundert want hij is best wel trots op zijn zoon. Ondertussen is er nog een kok bijgekomen die geamuseerd luistert en direct akkoord is als ik hem Wittekop doop. De papa van Alex vraagt me of ik al terug fiets en ik vertel dat ik er over denk om morgen terug op de fiets te stappen, niet te ver, van Herentals naar Olen, vandaar naar Grobbendonk en dan weer terug naar Herentals. Hij schatert het uit, niet te ver ? dat is niet normaal ! die afstand doe ik nog niet in een heel jaar ! We lachen met zijn allen, we weten dat hij 3 km fietsen al gigantisch ver vind en fijntjes vertel ik hem dat ik vanmiddag nog 15 km wil stappen. Hij kreunt, hij begrijpt het echt niet, maar vind het bewonderenswaardig.

Om twaalf uur stop ik in de repertoire en bel gelijk op de vriendin die vandaag mee wandelt en om één uur spreken we af bij het vertrek. Het is erg warm en ik heb al meteen spijt dat ik niets lichter aangetrokken heb en ook mijn schoeisel zit niet zoals het moet. Onderweg word ik moe en als we bij de tweede stop op ons startpunt aankomen vraag ik mijn vriendin of het goed is om te stoppen, we liepen ong zeven km maar het voelt als drie keer zoveel. We besluiten om een ijsje gaan te eten bij "de boer" en even later zitten we samen te genieten elk van ons eigen ijsje.

Thuisgekomen kruip ik lui in bad, ik ben hondsmoe en wil alleen nog maar slapen...