Vandaag, zondag, staat er een wandeling op het menu in de Schorre in Boom. Een vriendin van mij leid de wandeling en ik heb besloten om mee te gaan. De wandeling is ong 11km en dat is eigenlijk een beetje weinig voor mij als aanloop naar de dodentocht toe. Dus besluit ik om met mijn fietske naar Boom te rijden, mee te wandelen en dan weer terug fietsen.

Om half 11 vertrek ik, om 13u word ik in Boom verwacht, de gps geeft 2u9min aan, dan ben ik op tijd om de afspraakplaats te zoeken en mijn wandelschoenen ginder aan te trekken. 

De gps stuurt me doorheen het neteland, ik geniet van mijn tochtje, rijd continue langs water aan de ene kant en velden en bossen aan de andere kant. De zon schijnt lekker en ik ben zeker niet de enige die buitenkomt vandaag. Ik zie fietsen in alle maten en kleuren, dames fietsen, herenfietsen, kinderfietsen, gewone fietsen, e-bikes, ligfietsen, koersfietsen, Benidormcarrekes bestuurd door de ouderen die niet meer goed kunnen stappen, ik heb ze allemaal gezien vandaag. 

Netjes op tijd kom ik in Boom aan, doe mijn wandelschoenen aan en ga op zoek naar de groep die ik natuurlijk niet vind. Ik stap naar de parking maar zie de groep nergens staan, het vriendinnetje had iets geschreven over de lift dus ik ga terug vanwaar ik kwam, mijne fiets staat aan de lift geparkeerd maar ik zie ze nergens...Ik bekijk de pijltje en zie een pijltje hoofdingang, zie een hoge trap naar boven toe en kijk daar...het vriendinnetje zwaait naar me ! 

Bovengekomen geef ik mijn fietstas aan een man die ik ook al jaren ken van op de wandelingen, mijn tas mag in zijne wagen tijdens de wandeling. Als ik de rest van de groep begroet herken ik een paar gezichten van mensen waar ik pakweg 10à15 jaar geleden ook regelmatig mee wandelde. Leuk om hen terug te zien maar ook de anderen die ik niet kende waren toffe en vriendelijke mensen. 

Als de laatste persoon die mee wandelt toekomt gaan we op weg, het is een rustige wandeling door bossen en langs een waterke. We stoppen op tijd voor een drankske, genieten van de zon, de wandeling en elkaar en de dag vliegt voorbij.

Enkele dapperen doen na de wandeling nog de blote voeten tocht, ik wil meegaan maar als ik zie dat ik op mijn blote voeten op boomschors moet lopen bedenk ik mij en volg de groep die niet meegaat naar een terraske waar uiteindelijk de anderen ook zullen aankomen. De blote voeten tocht duurde erg lang, we zijn wat ongerust maar vernemen later dat het tochtje best heftig was.

Tijd om afscheid te nemen, de wandeling en het gezelschap was geslaagd, ik neem mijn fietstas weer aan en vertrek richting Herentals. De gps stuurt me anders maar de tocht is even mooi als vanmorgen. Als ik thuiskom vink ik af op 90,70km met een gemiddelde van 23,4km per uur en een rijtijd van 3u52min. Tevreden relax ik in mijn badje, mijne dag was in orde...

Om 9u word ik wakker, het is zaterdag en ik heb al de tijd en die neem ik ook ! Terwijl ik met een vriendin chat ontbijt ik rustig op mijn gemakske, steek een wasje in,dweil ik even en bekijk ik de plantjes die nu buiten op het terras staan. Hoewel het de dag van naakt tuinieren is verkies ik om gekleed mijn plantjes te verzorgen, ik heb niets tegen naakt, vind dat iedereen zijn ding moet doen maar zelf ben ik liever gekleed.

De muizen in mijn kast zijn op sterven na dood, tijd om naar de winkel te gaan. Ik trek een kleedje aan en kies voor mijn sandaaltjes met een hakje, die zitten makkelijk, ogen vrouwelijk en daar kan ik makkelijk een paar uur op lopen zonder blijnen of zere voeten te krijgen.

Beneden gekomen loop ik recht op de buren, maak een praatje, knuffel de baby en ga verder op stap terwijl ik de caddy achter me aantrek. Vermits ik veel te voet winkel is de caddy een schoon ding voor mij, ik winkel niet te veel maar meestal wel te zwaar en voor ik de caddy had is het is gebeurd dat ik mijn boodschappentas oppakte en pardoes omviel omdat hij veel te zwaar was. Mijne bloeddruk was toen wel wat hoog en dat zal er ook wel wat met te maken gehad hebben maar sindsdien neem ik de caddy mee.

Bij colroyt stap ik direct op het bruiswater af, als ik een pak wil nemen valt er een geopend pak naar voren en terwijl ik de flessen wil tegenhouden valt er één fles uit, land op mijne teen en rolt het gangpad in. Eerst maar even het open pak dat ik nu vast houd weg zetten en terwijl ik de pijn verbijt kijk ik waar de weggerolde fles gebleven is. Een man bukt zich gezwind raapt de fles op en komt soepel op mij afgestapt, ik tover mijne liefste glimlach tevoorschijn en neem een beetje verlegen de fles aan om ze bij de anderen te zetten, op naar de rest van mijn boodschappen.

Aan de kassa wacht ik netjes op mijn beurt, ik sta achter een oud besje met haar dochter en hoor hoe ze in paniek raken wanneer ze een produkt uit een verpakking hebben genomen dat enkel per twee verkocht word en dus niet aangerekend kan worden tenzij ze de tweede helft er ook bij nemen. Na een korte discutie besluiten ze dat ze het produkt niet dringend nodig hebben en de vriendelijke man aan de kassa zet zijn werk voort.

Dan is het mijn beurt, de man laad mijn boodschappen meteen in de caddy en bij de kassa gekomen zegt hij: ik kreeg net een complimentje van dat oudje, het is leuk om een complimentje te krijgen. Ik antwoord dat er ook nog vriendelijke mensen op de wereld zijn wens hem een prettig weekend en vervolg mijn weg. Om de colroyt uit te komen heb ik een keuze, ik kan de trap nemen of ik kan een eindje omlopen en dan heb ik een helling om mijne caddy naar boven te trekken. Ik kies voor de trap, laat een koppeltje passeren die veel te dragen hebben en rol mijne caddy op de eerste tree en dan schiet er een jonge man naar voren neemt mijn caddy onderaan vast en draagt hem zo samen met mij de trap op. Ik lach hem dankbaar toe, knik vriendelijk naar zijn vriendin die trots lijkt te zijn op haar vriendje en bedenk dat er in Herentals toch wel hele vriendelijke mensen wonen.

Thuis berg ik mijn boodschappen op, ik voorzie mezelf royaal van watermeloen en een cola en installeer me met mijne laptop op mijn terraske. In de verte op de achtergrond hoor ik: De IC trein Antwerpen-centraal stopt zodadelijk op.... en 't is goed zo...

Vrijdagmorgen, wanneer ik op mijn fietske stap heb ik maar vier uur geslapen, het is berekoud langs het kanaal, mijn handen zijn ijskoud, stiekem kijk ik naar de fietsen tegenliggers hun handen en zie dat ze allen handschoenen dragen. Ik stop, het is oké om mijn dikke motorhandschoen te dragen die nog in mijne fietstas zitten maar mijn handen zijn pas terug opgewarmd als ik bij mijn klantje aankom.

Bij het binnenkomen zie ik al direct de brief op tafel liggen en weet dat die voor mij bestemd is, er staat geschreven of ik vandaag de ramen wil lappen en verschrikt denk ik terug aan de vorige keer toen me gevraagd werd om de ramen te poetsen. Drie gevels van het appartement zijn grote schuiframen en geven toegang tot een terras. Vorig jaar toen ik buiten stapte door de schuifdeur had ik de hendel horizontaal gezet en toen ik de deur toeschoof om de volledige raam te poetsen hoorde ik een klik en 't was gebeurd...ik kreeg de raam langs geen kanten meer open...gelukkig zat mijne gsm in mijne zak en kon ik naar mijn werk bellen om de situatie uit te leggen, dat ik mezelf had buiten gesloten, op het derde verdiep zat en dat aan die zijde geen brandladder stond. Ze vertelde me dat ze mijn klant zou opbellen misschien dat er een buur eventueel een sleutel zou hebben of mijne klant zelf misschien in de mogelijkheid zou zijn om mij terug binnen te laten. Even later telefoon, mijne klant zat in't buitenland en de enige persoon die een sleutel bezat zat ook in't buitenland. 

Direct begon mijn fantasie gaan te werken en ik kreeg visioenen van knappe brandweermannen die mij zouden komen redden maar mijn monitrice gooide die droom al direct aan diggelen door te zeggen dat ze een slotenmaker zou opzoeken die mij kon helpen. Weer wat later terug telefoon, iedere slotenmaker die ze belde bleek in verlof te zijn...Ik vertelde haar dat ik een erkende slotenmakervriend heb en ik hem kon  bellen of hij kon komen. En zo gebeurde het dat mijne kameraad mij kwam bevrijden uit mijn benarde situatie. We bekeken samen de schuifdeur en kwamen tot de ontdekking dat de hendel vertikaal moet staan ipv horizontaal en dan valt de deur niet in slot.

Voor ik vandaag buiten stap zet ik een tweede schuifdeur een stukje open, steek ik mijn sleutels en telefoon op zak en leg ik een bezemsteel dwars tussen de deur en de deurstijl, deze keer ben ik voorbereid en zal ik me niet buitensluiten ! 

Vandaag is het geen zwemmen en het toeval wil dat ik na mijn klantje ben afgesproken met de slotenmakervriend die me vorig jaar bevrijde. Als ik hem vertel waar ik vandaan kom moet hem lachen. Mijne kameraad heeft een uurtje tijd voor hij terug aan 't werk moet, we zagen elkaar lange tijd niet en hebben elkaar heel wat te vertellen terwijl we ondertussen een boterhammeke eten. De tijd vliegt ! Het lijkt wel twee minuten ipv een uur als hij zegt dat het de hoogste tijd is om weer terug aan het werk te gaan. Spijtig neem ik afscheid maar het was fijn om hem weer eens te zien en wat bij te praten.

Als ik terug naar huis fiets vecht ik tegen de wind, ik trap stevig door en negentig minuten later ben ik thuis, tevreden dat ik zo snel gereden heb ga ik thuis nog een uurtje liggen voordat ik naar de repertoire ga.