Om 9u word ik wakker, het is zaterdag en ik heb al de tijd en die neem ik ook ! Terwijl ik met een vriendin chat ontbijt ik rustig op mijn gemakske, steek een wasje in,dweil ik even en bekijk ik de plantjes die nu buiten op het terras staan. Hoewel het de dag van naakt tuinieren is verkies ik om gekleed mijn plantjes te verzorgen, ik heb niets tegen naakt, vind dat iedereen zijn ding moet doen maar zelf ben ik liever gekleed.

De muizen in mijn kast zijn op sterven na dood, tijd om naar de winkel te gaan. Ik trek een kleedje aan en kies voor mijn sandaaltjes met een hakje, die zitten makkelijk, ogen vrouwelijk en daar kan ik makkelijk een paar uur op lopen zonder blijnen of zere voeten te krijgen.

Beneden gekomen loop ik recht op de buren, maak een praatje, knuffel de baby en ga verder op stap terwijl ik de caddy achter me aantrek. Vermits ik veel te voet winkel is de caddy een schoon ding voor mij, ik winkel niet te veel maar meestal wel te zwaar en voor ik de caddy had is het is gebeurd dat ik mijn boodschappentas oppakte en pardoes omviel omdat hij veel te zwaar was. Mijne bloeddruk was toen wel wat hoog en dat zal er ook wel wat met te maken gehad hebben maar sindsdien neem ik de caddy mee.

Bij colroyt stap ik direct op het bruiswater af, als ik een pak wil nemen valt er een geopend pak naar voren en terwijl ik de flessen wil tegenhouden valt er één fles uit, land op mijne teen en rolt het gangpad in. Eerst maar even het open pak dat ik nu vast houd weg zetten en terwijl ik de pijn verbijt kijk ik waar de weggerolde fles gebleven is. Een man bukt zich gezwind raapt de fles op en komt soepel op mij afgestapt, ik tover mijne liefste glimlach tevoorschijn en neem een beetje verlegen de fles aan om ze bij de anderen te zetten, op naar de rest van mijn boodschappen.

Aan de kassa wacht ik netjes op mijn beurt, ik sta achter een oud besje met haar dochter en hoor hoe ze in paniek raken wanneer ze een produkt uit een verpakking hebben genomen dat enkel per twee verkocht word en dus niet aangerekend kan worden tenzij ze de tweede helft er ook bij nemen. Na een korte discutie besluiten ze dat ze het produkt niet dringend nodig hebben en de vriendelijke man aan de kassa zet zijn werk voort.

Dan is het mijn beurt, de man laad mijn boodschappen meteen in de caddy en bij de kassa gekomen zegt hij: ik kreeg net een complimentje van dat oudje, het is leuk om een complimentje te krijgen. Ik antwoord dat er ook nog vriendelijke mensen op de wereld zijn wens hem een prettig weekend en vervolg mijn weg. Om de colroyt uit te komen heb ik een keuze, ik kan de trap nemen of ik kan een eindje omlopen en dan heb ik een helling om mijne caddy naar boven te trekken. Ik kies voor de trap, laat een koppeltje passeren die veel te dragen hebben en rol mijne caddy op de eerste tree en dan schiet er een jonge man naar voren neemt mijn caddy onderaan vast en draagt hem zo samen met mij de trap op. Ik lach hem dankbaar toe, knik vriendelijk naar zijn vriendin die trots lijkt te zijn op haar vriendje en bedenk dat er in Herentals toch wel hele vriendelijke mensen wonen.

Thuis berg ik mijn boodschappen op, ik voorzie mezelf royaal van watermeloen en een cola en installeer me met mijne laptop op mijn terraske. In de verte op de achtergrond hoor ik: De IC trein Antwerpen-centraal stopt zodadelijk op.... en 't is goed zo...

Vrijdagmorgen, wanneer ik op mijn fietske stap heb ik maar vier uur geslapen, het is berekoud langs het kanaal, mijn handen zijn ijskoud, stiekem kijk ik naar de fietsen tegenliggers hun handen en zie dat ze allen handschoenen dragen. Ik stop, het is oké om mijn dikke motorhandschoen te dragen die nog in mijne fietstas zitten maar mijn handen zijn pas terug opgewarmd als ik bij mijn klantje aankom.

Bij het binnenkomen zie ik al direct de brief op tafel liggen en weet dat die voor mij bestemd is, er staat geschreven of ik vandaag de ramen wil lappen en verschrikt denk ik terug aan de vorige keer toen me gevraagd werd om de ramen te poetsen. Drie gevels van het appartement zijn grote schuiframen en geven toegang tot een terras. Vorig jaar toen ik buiten stapte door de schuifdeur had ik de hendel horizontaal gezet en toen ik de deur toeschoof om de volledige raam te poetsen hoorde ik een klik en 't was gebeurd...ik kreeg de raam langs geen kanten meer open...gelukkig zat mijne gsm in mijne zak en kon ik naar mijn werk bellen om de situatie uit te leggen, dat ik mezelf had buiten gesloten, op het derde verdiep zat en dat aan die zijde geen brandladder stond. Ze vertelde me dat ze mijn klant zou opbellen misschien dat er een buur eventueel een sleutel zou hebben of mijne klant zelf misschien in de mogelijkheid zou zijn om mij terug binnen te laten. Even later telefoon, mijne klant zat in't buitenland en de enige persoon die een sleutel bezat zat ook in't buitenland. 

Direct begon mijn fantasie gaan te werken en ik kreeg visioenen van knappe brandweermannen die mij zouden komen redden maar mijn monitrice gooide die droom al direct aan diggelen door te zeggen dat ze een slotenmaker zou opzoeken die mij kon helpen. Weer wat later terug telefoon, iedere slotenmaker die ze belde bleek in verlof te zijn...Ik vertelde haar dat ik een erkende slotenmakervriend heb en ik hem kon  bellen of hij kon komen. En zo gebeurde het dat mijne kameraad mij kwam bevrijden uit mijn benarde situatie. We bekeken samen de schuifdeur en kwamen tot de ontdekking dat de hendel vertikaal moet staan ipv horizontaal en dan valt de deur niet in slot.

Voor ik vandaag buiten stap zet ik een tweede schuifdeur een stukje open, steek ik mijn sleutels en telefoon op zak en leg ik een bezemsteel dwars tussen de deur en de deurstijl, deze keer ben ik voorbereid en zal ik me niet buitensluiten ! 

Vandaag is het geen zwemmen en het toeval wil dat ik na mijn klantje ben afgesproken met de slotenmakervriend die me vorig jaar bevrijde. Als ik hem vertel waar ik vandaan kom moet hem lachen. Mijne kameraad heeft een uurtje tijd voor hij terug aan 't werk moet, we zagen elkaar lange tijd niet en hebben elkaar heel wat te vertellen terwijl we ondertussen een boterhammeke eten. De tijd vliegt ! Het lijkt wel twee minuten ipv een uur als hij zegt dat het de hoogste tijd is om weer terug aan het werk te gaan. Spijtig neem ik afscheid maar het was fijn om hem weer eens te zien en wat bij te praten.

Als ik terug naar huis fiets vecht ik tegen de wind, ik trap stevig door en negentig minuten later ben ik thuis, tevreden dat ik zo snel gereden heb ga ik thuis nog een uurtje liggen voordat ik naar de repertoire ga.

Op vrijdag mocht ik mijn kleindochter van 't school halen, als ze me zag kwam ze dadelijk naar me toe gelopen en begon meteen te vertellen hoe haar dagje was geweest en met wie ze speelde die dag. Als ik ze ga halen mag ze ook blijven eten en onderweg zei ze me dat ze liever spaghetti eet dan rode kool en ik was gelijk akkoord, ik had nog saus in de diepvries dus was het nog makkelijk ook!

Thuisgekomen liep ze direct naar de loopband en vroeg ze me of ze daar eens op mocht lopen, vermits ik sport niet genoeg kan promoten mocht het van mij. Terwijl ik haar vast maakte aan de beveiliging  legde ik haar uit waar die veiligheid voor dient en adviseerde haar om de pal uit te trekken zodat ze ook kon zien dat de band direct stopt als ze moest vallen. Zo ver zou ik het echter niet laten komen, ik nam achter haar plaats op de loopband klaar om haar op te vangen als ze zou stoppen of haar beentjes niet meer zouden kunnen volgen zodat ze de band niet eens zou raken, en toen startte ze, de loopband ging naar 4,5km p/u en ze liep vlotjes mee, zes jaar is ze, na twee minuten zette ik de band af, ik zou niet willen dat ze spierpijn krijgt maar dat was niet met haar zin, ze wou nog ! Ik beloofde haar dat als ze geen spierpijn krijgt ze de volgende keer drie minuten mag lopen en daar was ze met akkoord en toen ging ze naar de crosstrainer en vroeg me of ze daar ook spierpijn van zou krijgen, toen ik nee zei heeft ze nog een tijdje op dat toestel gewerkt, ze houd van sport dat is duidelijk !

Later vertelde ik vol trots aan hare papa hoe flink ze was, we namen afscheid, hij reed naar huis en ik naar de repertoire blij gemutst om hoe de vooravond verlopen was.

Zaterdag ben ik vroeg uit mijn bed, ik word verwacht bij mijne jongste zoon die zijn vriendin verraste met een weekendje aan zee en ik mag op de jongens passen, ze zijn beide 2,5jaar oud en twee rakkers. Als ik ze overneem van de babysit luister ik aandachtig wanneer ze moeten eten en gaan slapen, hoe de babyfoon werkt, enz. We hebben het nog even over hun fratsen en dan laat de babysit ons alleen. De jongens eisen mijn volle aandacht op en hoe wilder het er aan toe gaat hoe liever ze het hebben en daar kan ik best mee leven. 

Als de zon gaat schijnen besluit ik er mee in de tuin te gaan, ze hebben daar een trampoline en wat speeltoestellen en zo krijgen ze wat frisse lucht.We sluiten af met drie op een schommelbank en kuieren weer naar binnen, ondertussen is het al tijd om te eten en als ze aan het eten zijn bemerk ik een rode vlek bij één van de jongens op zijn wang. Ook later word mijn aandacht er telkens weer naar toe getrokken en dan zie ik precies blaasjes...ik kijk achter zijn oortjes, niets, trek zijn bloesje uit en in zijn oksels en op zijn ruggetje zijn eveneens rode vlekken. 

Op internet kijk ik de foto's na over kinderziektes maar vind nergens de blaasjes die ik zoek, toch ken ik ze, ik zag ze al eerder maar kan niet registreren waar en opeens schiet het me te binnen, netelroos en de foto's laten dezelfde uitslag zien die ook mijn kleinzoontje heeft. Het is niet leuk maar ik sms toch maar naar de mama wat er aan de hand is en ze regelt een bezoekje aan de arts en dan kan ik nog bij de apotheker van wacht terecht zodat het ventje wat minder last heeft van de jeuk.

Naar de dokter rijden ging prima maar van daar naar de apotheker ging niet vanzelf, de gps stuurde me naar een verkeerde locatie wel met dezelfde straatnaam en nr maar niet het juiste dorp en zo verloor ik nog heel veel tijd , daarbij reed ik dan ook nog in een voor mij vreemde wagen maar wel éne met kinderzitjes en zong ik de ganse tijd kinderliedjes om de jongens stil te houden, maar eens bij de apotheker ging alles weer vlot.

Als ik de kinderen later naar hun bed breng slapen ze binnen de minuut en zelf maak ik het ook niet te laat na dit bewogen dagje.

Zondag om vijf uur ben ik wakker en lig ik nog wat te soezen tot de babyfoon om kwart voor zes aangeeft dat de eerste wakker is, hij is er vroeg bij en eist al gelijk mijn volledige aandacht op  die ik graag geef. Een uurtje later is ook de broer wakker en bemerk ik dat de uitslag grotendeels weg is. Het word een dagje waarin de jongens mij als klimrek gebruiken en vervolgens als springkasteel maar ik geniet...tussendoor krijg ik de nodige knuffels en kijken we samen naar "aap" op tv.

Als mijne zoon een foto door smst waarop een olifant staat vraagt hij me om deze aan de jongens te laten zien, dat doe ik ook en zo gauw ze de olifant zien roepen ze beide spontaan: oma ! Ik schaterlach, ik weet al langer dat ze in hun eigen taal een olifant "oma" noemen maar ik blijf het plezant vinden.

Bij hun badje later bemerk ik dat de uitslag weer terug is op de armen dit keer maar als ik dat twee uur later aan de mama wil laten zien is de uitslag weer zo goed als verdwenen, gelukkig is het manneke er niet ziek van geweest en hopelijk blijft de uitslag nu ook weg.

Als de mama en de papa thuiskomen heb ik er gelegen, één van de jongens gaat in zijn spel op met de mama, draait zich zonder aanleiding om naar mij, zwaait kort naar mij en zegt: dada. Het is meteen duidelijk voor mij, ik ben hier niet langer meer gewenst, bij het afscheid komen ze beide nog vlotjes een knuffel en een kus geven en ik rij huiswaarts, gelukkig om dat wat het weekend me bracht.

Op vrijdag in de vooravond komt mijn vriendinnetje van de zee toe bij mij, ze zal blijven tot zondag en gaat dan weer richting zee. We praten druk want we zagen elkaar een tijdje niet en hebben veel te vertellen. Ondertussen drinken we aperitief en maak ik het eten klaar. Het is avond voordat we het weten en tijd om gaan te slapen. Het vriendinnetje van de zee belooft me voor dat ze gaat slapen dat ze haar best gaat doen om luid te snurken omdat ze weet dat ik van snurken hou,   snurken is rustgevend voor mij en ik val daar binnen de korstte keren van in slaap maar tot hier toe was haar gesnurk maar matig, niks om over naar huis te schrijven.

Zaterdag word ik als eerste wakker maar zo gauw ik koffie zet is ook mijn vriendinnetje wakker en loopt ze de woonkamer binnen, we besluiten om buiten op het terras te ontbijten en genieten van de treinen die aankomen en vertrekken, bekijken mensen op de parking die duiven lossen en vervolgens op de parking picknicken. Ik moet die dag nog naar de post die open is in de voormiddag en als het vriendinnetje aangeeft dat ze toe is aan nieuwe rokjes besluiten we om een dagje te shoppen. Ik kreeg ook nog een bon om op te souperen in de cappuccino een koffiehuisje hier in Herentals en dat gaan we dan na een paar uurtjes shoppen ook maar doen.  De cappuccino bleek een gezellig koffiehuisje te zijn en bij de eerste hap van mijne pannenkoek weet ik al dat ik hier voor het eerst kom maar zeker niet voor het laatst, lekker jom ! niet te schatten ! 

Later komen we thuis zwaar beladen met zakjes en bakken die het vriendinnetje kocht, we zijn beide tevreden met de inkopen die we deden, moe van het slenteren zetten we ons op mijn terrasje waar de zon nog even schijnt voor ze ondergaat. Ik serveer spaghetti met zelfgemaakte verse saus met een wijntje dat vlotjes binnenloopt, we overlopen de dag en praten over vriendschappen die soms stoppen als één van de twee een relatie krijgt en plechtig beloven we mekaar dat we tot aan het einde van ons leven elk jaar een week samen op vakantie gaan zonder de mannen waar we op die moment mee in een relatie zitten.

Wederom belooft het vriendinnetje om hard te snurken als ze slaapt maar ik zeg haar dat ik er niet meer in geloof, dat ze dat iedere keer beloofd en er maar bitter weinig van terecht brengt tot hiertoe, de luide decibels die ze me beloofde toen we destijds voor het eerst samen sliepen zijn niet meer dan een hees geknor de moeite niet waard om naar te luisteren.

Op zondag staat er een wandeling op het menu, na een lui en lekker lang ontbijt gaan we stappen zo'n 12km onderbroken door een fris colaatje op een terras, de wandeling is supermooi door bossen en langs waterkes, ik verbaas me dat Herentals zo mooi is en ik weet zeker dat ik hier nog dikwijls zal wandelen genietend van de natuur, alleen of met twee of meerdere mensen.  We sluiten af in de repertoire waar ik deze keer niet in de keuken sta maar op het terras zit, trots laat ik het vriendinnetje mijn werkplek zien en stel ik haar voor aan de koks in de keuken. Wanneer we ons eten krijgen zegt het meisje dat serveert ons dat we vanuit de keuken veel liefde en kusjes krijgen aangeboden samen met ons eten op ons bordje, en we proeven het ! Dit is met liefde klaargemaakt ! Het smaakt ons uitstekend en stilzwijgend genieten we van ons eten. 

Thuisgekomen maakt het vriendinnetje zich klaar om te vertrekken naar de zee, het weekend was super, het leek wel vakantie, het weer én het gezelschap was top en morgen zal ik helemaal opgeladen mijn werk weer hervatten...

' T is vrijdag en vandaag verwacht ik het vriendinnetje van de zee, ze komt een weekendje logeren, de bedoeling was om dit weekend naar de Ardennen te gaan en daar samen met nog anderen een vrouwenweekend te houden maar dat is gecanceld en dus hebben we besloten om het niet aan ons hart te laten komen en in Herentals leuke dingen gaan te doen.

De afspraak was 14u hier in Herentals, als ik om 13u thuis kom van mijn werk neem ik een bad en trek een mooi kleedje aan, ooit zei een vriend van me als je de kans en de tijd hebt om je mooi te maken dan moet je dat doen gewoon maar omdat je de kans hebt om je mooi te voelen. En met dat idee in mijn hoofd doe ik ook nog oorbelletjes in en neem mijn schoenen met redelijke hakjes van het schoenrekje. Het zijn juist geen naaldhakken maar ze gaan toch in die richting. Ik loop wat rond in mijn appartement en verbaas me dat het stappen me zo goed lukt.

Dan belt mijn vriendinnetje van de zee dat er file is naar Antwerpen toe en dat ze dan maar liever wat later vertrekt want file is niet leuk en dan met dit weer helemaal al niet. Geen probleem ik begrijp dat en terwijl ze verder babbelt bedenk ik dat wat ik samen met haar wou doen vandaag dat ik dat ook alleen kan doen.

Ik doe nog even een testronde door mijn appartement op mijn hakjes en dan besluit ik op mijn hakjes het stad in te gaan. De winkel waar ik naartoe wil is maar een km ver en dat is best te doen volgens mij. Rustig op mijn gemakske loop ik mijn straat uit, er op lettend dat ik niet te snel stap, goed uitkijk dat ik niet op straatstenen stap waar ik mijn voeten kan omslaan en dat ik normaal stap en niet zo raar door mijn knieën buig zoals sommige vrouwen die op hakken lopen.  Dat lukt aardig en dan komt het...de stoepstenen die best wel te doen zijn als je een beetje oplet veranderen in kasseien, daar had ik niet op gerekend en ik balanceer van stap naar stap terwijl ik mijn gezicht in een plooi trek alsof op kasseien stappen voor mij een eitje is. 

Doch doet een kleedje met hakken wonderen want als ik de straat wil oversteken stopt de bus die er aankomt onmiddellijk en wacht de chauffeur geduldig terwijl ik op mijn dooie gemak de straat oversteek. Als ik een man passeer die staaltjes koffiecups uitdeelt stopt die goedmoedig een doosje met koffiecups in mijn handen.

Ik wil een nieuw glaasje op mijn gsm en stap de winkel van telenet binnen waarbij een man al direct plaats maakt en mij de laatste stoel aanbied om de wachttijd uit te zitten maar ik bedank vriendelijk, toen ik de winkel binnenkwam zag ik dat het niet de winkel was waar ik vorige keer een glaasje liet steken dus wandel ik terug naar buiten en ga bij orange binnen. Hier moet ik zijn, en ik word al direct geholpen door een jonge man die me zegt dat hij voor mij gratis dat glaasje er wel opzet. Ik kijk eens rond of hier geen stoelen staan want mijn tenen voelen ondertussen of ze tussen een knijptang zitten maar er staan enkel hoge krukken en daar zie ik me nu niet direct opklimmen in mijn kleedje.  Terwijl ik doe of ik geconcentreerd toekijk leun ik onopvallend zwaar op de toog en verlicht mijn voeten door van de ene voet op de andere te staan.  

Terug buiten ga ik nog even in't kruidvat binnen waar ik weer normaal kan stappen en vandaar naar huis, van mij mogen ze gerust overal asfalt leggen ook op de stoep daar zouden veel vrouwen dankbaar voor zijn volgens mij.

Thuis installeer ik mij op mijn terraske en terwijl ik van het zonneke geniet lak ik mijn nagels en lees een tijdschrift, ik heb een zee van tijd voel me vrouw en mag de rest van het weekend gewoon maar genieten...

Het is zondagmorgen en om half zeven stap ik de repertoire binnen, er hangt een briefje aan het alarm voor mij maar dat probeer ik te negeren want ik wil eerst het alarm afzetten voordat het begint te loeien en dat lukt. Het briefje laat me weten dat er vandaag een meeting is om kwart voor negen en of ik het zaaltje tegen die tijd in orde krijg maar dat is geen probleem, ik ga meteen aan de slag.

Als ik om half negen de keuken binnenkom maak ik een praatje met de papa van de Alex en ga verder het terras buiten poetsen. Een kwartiertje later staat de organisator van de meeting voor de deur en laat ik hem vriendelijk binnen, hij weet de weg en we gaan elk onze eigen kant op. Nog een beetje later komt hij een verlengsnoer vragen, 't is ne knappe man dus ik ga enthousiast in de keuken vragen naar een verlengkabel. Als ik er mee aankom zegt hij dat hij eigenlijk een kabel nodig heeft waar je verschillende stekkers op kan aansluiten, oeps...die weet ik niet liggen maar troostend zeg ik: kom we gaan samen zoeken in't zaaltje. Terwijl we naast elkaar de trap naar boven nemen zegt hij: ik durfde niet in de kasten te kijken en ik antwoord: geen probleem, ik durf dat wel ! En ziedaar... uit de eerste kast die ik opentrek vis ik een kabel uit met verschillende stekkerdozen aan !  De man kijkt me blij aan en lacht me toe en ik huppel nog blijer de trap af terug naar het terras waar ik nog steeds bezig ben. Dan gaat de deur open en nog een knapper exemplaar vraagt me waar hij moet zijn voor de meeting, oei, weet ge niet waar ge moet zijn? Kom maar mee, ik breng je d'r wel naartoe ! Als een puppy komt hij achter me aan en lopen we het restaurant in, mijn vreugde om hem de weg te tonen is echter van korte duur want eens binnen roept een man naar mijne puppy: 't is langs daar dat we moeten gaan ! Mijne puppy loopt mij vervolgens straal voorbij en een beetje gedegouteerd ga ik verder met mijn werk. Als ik wat later mijn collega van de zaal zie lopen weet ik dat ik niet meer gestoord zal worden en zij alles verder wel oplost.

Om twaalf uur word ik onrustig, ik wil vandaag 20 km gaan wandelen maar weet nog niet tot hoe laat ik moet werken, om vijf na twaalf trek ik mijn stoute schoenen aan, stap ik op de baas af en vraag op de man af of ik nog moet blijven en ja hoor, ik mag vertrekken ! Buitengekomen bel ik direct mijn wandelvriendinnetje en geef het uur door wanneer ik aan het vertrek kan zijn.

En wijllie weg, we praten over dingen die ons bezig houden, soms zijn we serieus en een tel later zitten we alweer te lachen. Het wandelen gaat vlotjes en we genieten van de natuur, de bomen krijgen blaadjes en alles komt in knop. Mijn wandelvriendinnetje is gefascineerd door het gras dat er zo fris, jong en sappig uitziet. Ze denkt dat de koeien nu met meer smaak eten, dan wanneer we een paar maanden verder zijn en het gras wat stugger word door de zon en de droogte. Inderdaad als we later enkele paarden zien grazen hebben ze totaal geen oog voor ons maar zitten ze genietend te trekken aan het gras. Even later zien we een boom in bloei en als een kind zo gelukkig en blij buigt mijn wandelvriendinnetje zich voorover om aan de bloemen te ruiken helemaal opgaand in de geur en de schoonheid van de natuur. Ik bekijk het tafereel en bedenk bij mezelf dat ik het toch maar getroffen heb met mijn wandelvriendinnetje die zo geniet van de kleine dingen...

Ik ga wat inbinden met schrijven, ondertussen weet iedereen al van mijn klantjes, de honden Habi, Juleke, Jacky en Jack, Mijn dagen zijn niet saai maar altijd over hetzelfde vertellen dat is ook te gek.

Maar dat is niet de enige reden, ik ga terug gaan sporten en daar kruipen ook redelijk wat uurtjes tijd in en dan moet ik sowieso een keuze maken. Sport was altijd al mijn ding mijn fietske, loopband, crosstrainer en bibberplaat staan al een tijdje aan de kant en die wil ik graag terug wat leven inblazen. Daar komt dan ook nog bij dat ik geregeld lange wandelingen moet gaan maken want anders gaat den dodentocht ook de mist in.

Het laat wat op zich wachtten maar het goeie weer komt er aan en dan ben ik ook liever buiten dan binnen aan de laptop. En ziedaar, redenen genoeg om wat in te binden.

De leuke dingen die ik beleef wil ik echter wel blijven schrijven zo eens in de week of zo want helemaal opgeven wil ik nu ook weer niet, daar schrijf ik te graag voor en de vele reacties en views die ik kreeg maakte het alleen maar plezanter. Tot binnenkort maar weer...

Toen ik vanmorgen aan't werken was zat mijn klantje in de zetel en had een stevige babbel bij over van alles en nog wat,en ik ook trouwens, mijne gsm liet een "ping" horen te teken dat ik een sms kreeg. Nu zegt mijne klant er niks van dat ik ga kijken en ze zal dat ook niet erg vinden als ik iets terug stuur maar ik wil dat zelf niet. Doch ik ben en blijf een vrouw en ben best wel nieuwsgierig wie er mij sms't en terwijl ik een emmer water vulde bekeek ik de sms, ik dacht daar ga ik straks op antwoorden en steek mijn gsm terug in mijn achterzak. Ik begin de gang te stofzuigen en ik hoor: Moni,... Moni... Moni... Ik zet de stofzuiger af, ga naar mijn klantje en vraag riep je mij? Nee ik riep jou niet. Das raar..en toen hoorde we het allebei: Moni... Moni ...bleek mijne achterzak aan het babbelen! Ik vis mijn gsm uit mijne zak en daar zat mijn vriendinneke in beeld, lachend keek ze me aan, ik schrik me rot, vertel haar dat ik nu niet kan bellen want dat ik op het werk ben en later terug bel. Dat heb ik ook gedaan en toen bleek dat ik waarschijnlijk op een verkeerd knopje gedrukt had op mijne gsm en haar zelf gebeld had toen ik haar sms las. Een blond momentje maar we vonden het vooral grappig en lachten het samen weg.

Bij mijn tweede klantje was alles zoals anders en vandaar reed ik recht naar huis, mijn wandelschoenen aan en weer terug weg naar de afspraak met mijn wandelmaatje. We wandelden in Meerhout, door bossen en velden, we stapten ong 14 km. De wandeling was erg mooi en ik heb er ten volle van genoten, We spreken af dat ik voor volgende week de wandeling uitstippel, ik ben d'r een beetje bang voor dat ik er niet zoveel van terechtbreng als mijn wandelmaatje maar we zien wel waar een wil is is een weg en ik wil.

Thuisgekomen ga ik in bad en schrijf ik mijn blog, half elf, binnen zes en een half uur begint de volgende dag ...

Maandagmorgen als de wekker afloopt besluit ik toch de wagen te nemen ipv de fiets en zet de wekker een half uurtje verder voor ik opsta. Ik ontbijt en maak me klaar om te vertrekken.

Bij mijn klantje start ik met een tas koffie en meteen al word het gesprek heel serieus, héél kwetsbaar ook maar ook troostend, zowel voor haar als voor mij. Ik vraag haar wat ik vandaag moet doen en start mijn job. Rond tien uur word de hond wakker, hij dartelt even rond me en als ik hem aai verteld zijn vrouwke dat de hond zich niet zo goed voelt vandaag. Ze neemt hem liefdevol in haar armen en hem toesprekend als tegen een kind legt ze hem in zijn mandje. De hond vind het allemaal goed, zoveel liefde kan hij best verteren.

Nog wat later komt ook de dochter toe, we kunnen het goed vinden met mekaar en raken aan de babbel, ik zet me er even bij neer en gelijk is de hond er die meteen op mijn schoot wil. Terwijl ik hem gedachteloos streel praat ik verder met de dochter en besluiten we om in onze vrije tijd samen dingen te doen. Als er nog iemand de keuken binnenkomt spring ik op, tijd om verder te doen ! Ik stuur iedereen de keuken uit en samen met de hond die nog steeds bij me wil zijn en langs me draait dweil ik de keuken en rond ik mijn werk af. Op naar de volgende klant.

Juleke is vandaag weer achterdochtig en na lang inpraten op hem mag ik even zijn heup strelen, even maar want hij ligt er gespannen bij en ik stop want dat is voor hem niet leuk. De baasjes denken dat hij in't nestje iets akelijks heeft meegemaakt want hij is erg bang met vreemde mensen en het duurt erg lang voor hij zijn vertrouwen geeft maar ik heb geduld, elke dag een stapje verder.

Als de moeder toekomt praten we over koetjes en kalfjes en dan loopt mijn wekkertje af ten teken dat het tijd is om af te sluiten.

Na het werk rij ik nog even naar de lidl waar ik mijn schoondochter, haar moeder en mijn kleinkind tegen het lijf loop. Mijn kleindochter verteld moe dat ze vandaag op kamp was, terwijl ik even over haar wang aai adviseer ik haar dat ze dan maar vroeg in haar bedje moet gaan vandaag zodat ze wat kan slapen, haar houding verteld me dat ze daar niet helemaal mee akkoord is maar ze is te moe om er tegen in te gaan. We nemen afscheid en winkelen elk voor ons zelf verder.

Zelf ben ik ook moe en besluit ik de raad die ik mijn kleindochter gaf ook op mezelf toe te passen ...

Als ik na 3u slaap mijn bed uitkom om naar de repertoire te gaan voel ik me goed, ik zet het alarm dit keer af zonder problemen en start mijn job. Een paar uur later komt mijn vriendinnetje van de keuken die vandaag het ontbijt verzorgd en we praten geanimeerd terwijl we verder werken. Nog wat later arriveert er nog een kok die belangstellend naar mijn blog vraagt en wat ik over hem schrijf, ik vertel hem dat ik alleen maar goede dingen schrijf maar dat ik hem niet bij naam ga noemen want dat sommige mensen dat niet zo fijn vinden. Hij verzekerd me dat hij dat niet erg vind maar ik overtuig hem dat het beter is van niet en we zoeken samen naar alternatief waarin hij zichzelf zou herkennen als ik over hem praat. Na een beetje wikken en wegen word het "de papa van Alex" hij glundert want hij is best wel trots op zijn zoon. Ondertussen is er nog een kok bijgekomen die geamuseerd luistert en direct akkoord is als ik hem Wittekop doop. De papa van Alex vraagt me of ik al terug fiets en ik vertel dat ik er over denk om morgen terug op de fiets te stappen, niet te ver, van Herentals naar Olen, vandaar naar Grobbendonk en dan weer terug naar Herentals. Hij schatert het uit, niet te ver ? dat is niet normaal ! die afstand doe ik nog niet in een heel jaar ! We lachen met zijn allen, we weten dat hij 3 km fietsen al gigantisch ver vind en fijntjes vertel ik hem dat ik vanmiddag nog 15 km wil stappen. Hij kreunt, hij begrijpt het echt niet, maar vind het bewonderenswaardig.

Om twaalf uur stop ik in de repertoire en bel gelijk op de vriendin die vandaag mee wandelt en om één uur spreken we af bij het vertrek. Het is erg warm en ik heb al meteen spijt dat ik niets lichter aangetrokken heb en ook mijn schoeisel zit niet zoals het moet. Onderweg word ik moe en als we bij de tweede stop op ons startpunt aankomen vraag ik mijn vriendin of het goed is om te stoppen, we liepen ong zeven km maar het voelt als drie keer zoveel. We besluiten om een ijsje gaan te eten bij "de boer" en even later zitten we samen te genieten elk van ons eigen ijsje.

Thuisgekomen kruip ik lui in bad, ik ben hondsmoe en wil alleen nog maar slapen...

Toen ik gisteren naar het forum reed was dat met volle bak goesting, ik voelde gewoon in de toppen van mijn tenen dat die avond alles in de plooi zou vallen. Ik was een kwartier te vroeg en voor ik binnenging keek ik nog even op mijn gsm of ik mail kreeg en wat er op fb te beleven viel. Ik zat nog in de wagen, toen er klanten van 't forum de auto voorbij wandelde  knikten ze beleefd en glimlachte naar me, ik glimlachte terug maar het verbaasde me dat ze me kende maar eigenlijk is dat niet onlogisch als je zoals ik achter de toog staat dan val je op.

In't forum mag ik de glazen wassen, kopjes afwassen, continue drank aanvullen, zorgen dat de barmannen genoeg glazen hebben en als dat niet zo is dan moet ik die aanvullen met glazen uit de kasten en ik kijk ook nog of er genoeg water is voor thee of koffie en vul dat bij indien nodig. Als de garçons vuile glazen bij hebben zorg ik samen met de andere barmannen er voor dat die zo snel mogelijk van de toog verwijderd worden, ik doe lege flesjes in de bakken en draag volle dozen met flessen leeggoed van wijn of cava naar achter en vervang deze door lege dozen. De kopjes die ik eerder al heb afgewassen voorzie ik al van een melkske, speculaas, suiker en een filter zodat de barmannen alles maar te nemen hebben.

Zoals iedere keer werden we verwent met een mandje chips en drinken we naar behoefte. De avond was nog jong en dan hebben we tijd voor een babbeltje en grappen we wat onderling met mekaar en ook de garçons komen dan hun zegje doen zolang het nog kan. Een half uurtje later stroomde het volk binnen, de muziek ging hard en de avond begon.

Gisteren had ik thuis een vitaminepilletje genomen en het leek wel of ik vleugeltjes had, het was nochtans maar een onschuldig supradinneke 50+, maar ik schoot achter de toog van hier naar ginder, wrong me in allerlei bochten langs de barmannen met mijn proper glazen om deze weer op hun plaats te zetten. Het was druk, ik liep van de afwasbak voor de glazen naar de gootsteen voor de kopjes en vandaar naar de frigo waar ik snel met bakken sleurde en flesjes aanvulde. De avond gisteren noemde "foute party"  de muziek was fantastisch en zorgde er voor dat de adrenaline bleef stromen. De tijd vloog voorbij en ineens was het 24u, weer werden we zoals gewoonlijk verwend en kregen we croque-monsieur of soep zoals we zelf willen. Het was druk maar toch was er nog tijd om een garçon te plagen  en zijn half vol fleske bier te vervangen door een leeg en dan gespannen af te wachtten wanneer hij zou drinken, onze pret kon niet op als we zijn onbegrepen blik zagen als hij het flesje nam om te drinken. Ach, we worden vast nooit volwassen en zullen altijd een beetje kinds blijven.

En dan om twee uur....ik hoorde het gelijk van de eerst noot....dit is mijn liedje....mijn benen werden elastiekjes, de glazen die ik vasthad gingen aan de kant, ik ging volledig op in de muziek, kon niet meer blijven stilstaan en danste de pannen van het dak...bij de tweede noot muziek draaiden de barmannen hun hoofd naar me om me toe te roepen Moni uw lieke maar ze waren te laat, mijn heupen zwierden al ritmisch mee op de cadans en mijn armen zwaaiden in het rond op de tonen van Feels like i'm in love van Kelly Marie, ik zong luid mee terwijl ik me al dansend in het rond draaide even de hele wereld rondom mij vergetend.

Toen ik een half uurtje later naar huis toe reed zong ik uit volle borst :Dit is de allereerste keer, van Rita Deneve en voor ik het wist was ik thuis en kon ik mijn bed in,drie uur later zou de wekker aflopen maar dat deerde me niet, ik had mij fantastisch goe geamuseert in 't forum en dat kon niemand mij nog afnemen...

Zaterdag word ik lui wakker om half tien, ik blijf nog wat liggen, denk na over wat ik vandaag ga doen, val terug in slaap en om half elf open ik weer terug mijn ogen. De honger en mijn plasblaas drijven me uit mijn bed, lui en op mijn dooie gemak zet ik koffie en maak ik mijn ontbijt klaar. 

Na mijn ontbijt geef ik de plantjes water en zet hen buiten, 't is nu warm genoeg voor hen om op het terras te kamperen en vol enthousiasme laten ze de frisse lucht over zich heen komen. Zelf neem ik mijn emmer en dweil om de vloer een beurt te geven, ik doe azijn in mijn water ipv detergent zodat mijne vloer ontvet word  en mooi blijft glanzen. Zoals steeds begin ik in de keuken en als ik de badkamer wil doen gebeurt het....als ik de emmer opneem schiet het hengsel los, valt mijn emmer op de vloer en kantelt op zijn zijkant zodat al het water er uitgutst. Ik begin direct het water op te nemen met de dweil maar als ik deze al een paar keer heb uitgewrongen zie ik een barst op de bodem van de emmer. Wanneer ik de emmer vervolgens oppak zakt de barst helemaal open en loopt het beetje water dat er in zat alweer over de vloer. Ik zucht, neem het kleine emmertje dat ik nog heb en denk bij mezelf: dan moet het zo maar. Terwijl ik bezig ben met het water op te nemen denk ik geamuseerd dat mijn appartementje nu wel naar de azijn zal ruiken en mijn vloer optimaal ontvet is nu.

Van het dweilen stap ik over naar douchen en daarna wil ik gaan winkelen, als ik aangekleed ben en in de spiegel kijk zie ik mijn vetrolletjes, verbolgen recht ik mijn lichaam en zie verbaast dat de vetrolletjes dan minder opvallen dan wanneer ik wat ingezakt ben. Inzakken, recht, inzakken, recht, ik droom niet ! dit is echt ! Ik besluit om wat meer aandacht te geven aan mijn houding en met een rechte rug te lopen, een houding die ik in sommige mensen die ik ken en die van nature zo lopen zo bewonder.

Ik heb fruit nodig en een nieuwe emmer en moet ook nog een formulier bussen bij de ziekenkas. Bij colroyt beslis ik om terug meer fruit te eten en als ik er buiten stap is mijn zakje te zwaar van de meloen en ananas zodat ik eerst terug naar huis ga om die koopwaren al op te bergen. Als ik mijn voordeur opendoe begin ik direct te snuiven maar tot mijn grote opluchting is de azijngeur verdwenen.

Terug buiten neem ik een andere weg en kom ik terecht in een straat die feest viert met een soort braderij en worden er zelfs modeshows gelopen ! Ik doe mijn ding, ga de winkels langs die ik wou langs gaan en geniet van de zon en de aangename wind die door mijn haren streelt, kaarsrecht loop ik door de straten, bij action vind ik een mooie emmer met papegaaien en vlinders er op afgebeeld en tevreden stap ik weer naar huis waar ik wok klaarmaak en mijn fruit snijd zodat ik het maar hoef te nemen als ik er zin in heb.

Nog een uurtje rusten en dan naar het forum...

Het is vrijdag en ik heb geen goesting om te werken, ik heb ook geen goesting om te fietsen, ik heb goesting om uit te slapen en de boel de boel te laten. Maar de plicht roept en om half zeven rij ik richting Antwerpen met mijn wagentje. Het verkeer zit me goed mee en ik raak ook makkelijk op mijn bestemming in 't stad. Ik vreesde er wat voor met al die werken die er aan de gang zijn maar ik rij in één rechte lijn naar mijn klant toe. Bij de klant ga ik aan de slag met mijn voddeke,plumeau en stofzuiger en algauw is het einde daar in zicht.

Vandaag geen zwemmen, mijn schoondochter gaf een sms dat de kleindochter op danskamp was en om 15u30 is er een optreden. Dat wil ik niet missen dus ga ik niet zwemmen om zeker geen tijd te verliezen en lang voor dat het tijd is zit ik thuis al te wachten wanneer ik kan vertrekken naar de danslocatie.

Het optreden is op loopafstand van bij mij thuis en als ik de locatie binnenstap zie ik mijn schoondochter al van ver zitten met haar ma, ik neem de stoel naast haar en wacht geduldig tot ze me gezien heeft want ze is aan de babbel met haar moeder. Ineens draait ze zich om ziet ze me en begroet ze me, ze verteld meteen dat mijn kind ook op komst is en mijne dag kan niet meer stuk. Ik maak me nog een beetje zorgen omdat ik de laatste stoel in de rij nam en mijn zoon er dan misschien niet meer bij kan maar er kan nog makkelijk een stoel naast de mijne en dat stelt me gerust. De kleindochter komt even goeiedag zeggen maar is te opgewonden om lang te praten en loopt algauw weer weg. En dan komt hij binnen, mijne grote zoon, ne knappe gast van bijna 37,als hij naast me zit voel ik me trots en blij.

Er zijn vijf dansjes voorzien, afgewisseld door de grotere dansers en de kleine dansertjes, ge staat er van versteld hoe ze op vier dagen tijd zulke mooie dansjes in mekaar hebben kunnen steken, maar ze hebben het gefixt en de kleindochter danst en zingt vrolijk mee. Terwijl ze moet wachten en kijken hoe de grotere dansen zit ze bij ons en ik voel me dankbaar als hare papa haar op mijne schoot plant, even een knuffelmoment.

Na het optreden loop ik nog even mee met de zoon die met de fiets gekomen is, ik wil dat fietske wel eens zien, hij vertelde me trots hoeveel minuten hij er over deed om van thuis naar de danslocatie te rijden en dat was best wel snel vooral omdat hij met een gewone herenfiets rijd en hij leek niet eens moe toen hij aankwam.

De uitnodiging van mijn schoondochter om nog mee verder te gaan sla ik af en van de fiets wandel ik nog langs wat winkels, ik ben tijdig thuis om vanavond nog naar de repertoire gaan te werken...

Ik ben in mijn element als ik opsta, ik ben zo goed als pijnvrij en vandaag mag ik acht uur lang bij één klant werken. Om kwart na zeven mag ik al beginnen dat betekend dat ik al om kwart na drie gedaan heb met werken ! Super ! Als ik aanbel kan ik aan mijn baas zien dat hij opgelucht is dat ik er al ben zodat ook hij tijdig naar zijn werk kan vertrekken. Het hondje Jules gaat weer flink tekeer, zijn vriendinnetje is rustig. Als de baas weg is zet ik mij op één knie en roep het vriendinnetje Jacky bij me, die komt direct en de Jules die zich gesterkt voelt door Jacky komt ook wat korter bij..en nog korter...en dan mag ik hem strelen voor de eerste keer...hij staat er heel gespannen bij, stokstijf als een postuurke want voor een standbeeld is hem veel te klein, maar hij laat me toe, eindelijk. 

Als ik rondloop met mijn voddeke sta ik ineens tegenover een jongeman die me verwachtingsvol aankijkt, ik begrijp dat hij de zoon is die ik nog niet eerder zag, noem mijn naam en vertel erbij dat ik de poetsvrouw ben. Hij knikt begrijpend en verteld me op zijn beurt wie hij is, in ieder geval een sympathiek manneke. 

Dan komt de bazin binnen, onverwacht want een paar dagen eerder had ze gezegd dat ze al weg zou zijn als ik zou aankomen maar ze kon vandaag wat later beginnen. De Jules die ik voordien mocht strelen laat zich nu niet meer aaien door mij en draait rond zijn vrouwke en negeert me totaal. Terwijl de bazin ontbijt poets ik langs haar langs en doen we onze babbel, we praten over onze kinderen en kleinkinderen en over opvoedden in't algemeen. Dan vertrekt zij ook.

Nu is er nog één zoon thuis, die zal pas later opstaan maar zolang ik beneden mijn werk heb is het voor mij al lang goed zo, als ik boven begin hoort hij mij en is hij binnen de korstte keren zijn bed uit, ik vind het grappig maar ook tof want nu kan ik zonder hinder het werk doen dat ik moet doen.

Wanneer het werk er bijna op zit draaien de honden alweer rond mij, als ik kniel komt Jacky meteen af en de Jules gooit zich bijna min of meer tegen me aan, veel minder gespannen laat hij zich aaien en dan merk ik een verandering, ze horen iets, ze kijken alert richting de achterdeur en ineens stuiven ze er beiden vandoor mij geknield achterlatend. De ouders van de bazin komen binnen, we kennen elkaar al en als ik vertel dat ik Jules mocht strelen reageren ze verbaasd, ik werk, mijn tijd rond en ga er van door, vanavond nog naar de repertoire maar voor het zover is heb ik, nog een zee van tijd...

Ik voel het meteen als ik uit mijn bed stap woensdag, mijn rug voelt beter ! Nog niet helemaal pijnvrij besluit ik om het ook vandaag nog rustig aan te doen bij mijn klantjes en ook vandaag zijn ze akkoord. Habi de hond wil uitgebreid verwent worden vandaag, ik roffel meerdere keren op haar zij, krab achter haar oren, vertel haar dat ik ze graag zie en haar veel liever heb dan haar baasjes, ik trek speels aan haar oren maar ze krijgt er geen genoeg van. Pas wanneer ik een paar keer 'gedaan' zeg en haar baasje haar streng toespreekt gaat ze in haar mand en terwijl ik een babbel heb met de vrouw des huizes, die ik overigens ook graag heb, moeten we allebei lachen als we Habi in de gaten krijgen. Zit ze in haar mand en trekt ze een snuit van ik ben hier de meest mishandelde hond die ge ooit bent tegengekomen ! En dat terwijl haar baasjes keigoed voor haar zijn, zoveel komedie en dat voor een beetje aandacht ! Het baasje is niet alleen goed voor de hond ook mij verwent ze vandaag weer met koffie en koekjes.

Van de eerste klant naar mijne favoriet, hij heeft wat extra job maar als ik zeg vandaag niet bergt hij ze op voor volgende week. Hij adviseert me om eerst een vat was in te steken en daarna moet ik mijne Smart Phone nemen want hij heeft wat op te zoeken op internet. In 2025 komt er weer een verbod van wagens die Antwerpen niet meer in mogen en waarschijnlijk is zijn wagen er dit keer ook bij, hij is al enkele weken op zoek waar hij een wagen kan vinden naar zijn zin en wil zo op de hoogte komen van de prijzen. 2025 is nog ver weg maar het moet nu ! Hij leert erg snel bij want waar hij enkele weken geleden nog niets begreep van internet komt hij nu af met welke site ik moet intikken op google te beginnen met www. En zo bekijken we samen site per site en scrollen we door wagens en prijzen. Af en toe noteert hij een type wagen en de prijs. Na een dik half uur ga ik aan't werk en stapt mijn favoriet naar de radio die de rest van de dag loeihard staat.

Het voelt vreemd, normaal op woensdag ga ik eten met mijn maatje maar nu zijn seizoen begonnen is is hij niet meer thuis en dat is even wennen. Ik rijd nog langs zijn appartement waar nog iets voor me klaar ligt,laat mezelf binnen met de sleutel en ga dan op weg naar huis. In de file schiet er een BMW ineens voor mijn wagen en als ze een gaatje ziet in de tweede rijstrook schiet ze daar naartoe. Ik lach in mijn vuistje, goed van haar maar ik zit wel in de beste rij en ga haar ver vooruit, zo moet ze varen, net goed ! 

Thuisgekomen maak ik eten en wat later schrijf ik me in voor de Kennedymars, Nederland here we come...

Dinsdagmorgen, ik rol om half zeven uit mijn bed, mijn rug is nog niet beter maar ik besluit toch maar om gaan te werken. Bij mijn eerste klantje sta ik voor de deur, ze wonen op het eerste verdiep en de zoon heeft een koffiehuisje op het gelijkvloers. Vijf minuten te laat gaat de deur open en zegt ze: ik had u niet zien staan ! We waren naar beneden gekomen omdat het altijd zo lang duurt voor we de trap af zijn. Ik antwoord, ik belde al drie keer ! Beneden horen we de bel niet...Geen probleem, je mag de volgende keer gerust boven wachten, als ik weet dat je niet snel de trap af komt wacht ik wel even dat is niet erg. We maken een praatje en ik begin aan mijn job, ik doe het rustig aan, ze appreciëren dat ik er ben en respecteren dat ik doe wat ik kan en daar zijn ze tevreden mee. Als ik later doorga krijg ik nog een waardebon mee voor mijne Pasen om op te spenderen in het koffiehuisje van de zoon. Zo lief...

Bij de tweede klant gaat de deur direct open, ik begroet de zoon en even later de baas en ga meteen aan't werk. Nog later komt ook de bazin er aan, ze maakt me blij en goed gezind met hare vrolijke babbel. Als iedereen weg is werk ik door en de tijd vliegt voorbij.

Nog snel naar de winkel, eten, mijn was opvouwen en juist als ik wil gaan zitten belt mijn wandelmaatje aan. We wandelen vandaag in mijn buurt ong tien km, als we aan't wandelen zijn spreken we af om ons in te schrijven voor de Kennedymars in Nederland.Dat is vergelijkbaar met de dodentocht maar meer ambiance, de tocht is 80 km. In juni doen we de nacht van de maan, 42 km, in juli de Kennedymars, 80 km en augustus de dodentocht, 100 km en dan heb ik er wel genoeg van denk ik. Als ik thuis kom van de wandeling ga ik gelijk in bad en dan mijn bed in met een pijnstiller... 

Het is Paasmaandag en ik slaap uit ! Vannacht lag ik er pas om vier uur in, dus als ik om 10 uur aan de ontbijttafel zit heb ik in feite maar zes uur geslapen maar 't was genoeg. Terwijl ik ontbijt raak ik aan het chatten met een vriendin en praten we wat over en weer over dingen die ons bezig houden, net als ik gedaan heb met eten geeft ze aan dat ze wil stoppen met praten en wil poetsen vandaag. Dat komt goed uit want ik ga ook poetsen dan poetsen we samen elk in ons eigen huis. En zo gaan we samen aan de slag, Na het poetsen, zo tegen de avond aan was ik afgesproken met een vriend maar tegen de middag liet hij me weten dat hij moet werken vandaag en dat de afspraak niet door kan gaan, geen probleem, ik wou samen iets gaan eten en 't was mijne toer om te betalen, dat geld steek ik nog even in mijne zak ! Even want ooit gaan we toch nog wel eens samen eten en het blijft mijn toer om te betalen. 

Ik werk verder en ga in de weer met mijn bed verschonen, wasjes insteken, ramen lappen, ik doe het allemaal ! Rond een uur of twee sms ik een zoon van me om te vragen of hij in de buurt is met zijn gezinnetje. Het lijkt me leuker om een middag op te trekken met de zoon en zijn gezin dan te poetsen. Ik leerde in het verleden al dat stof en strijk héél trouw is en op je blijft wachten tot je weer thuis bent en ik kan dan ook gerust zeggen tegen mijn stof 'blijf nog maar lekker liggen ik kom straks weer terug' voor ik de deur achter me dichttrek. Maar helaas de zoon met zijn gezinnetje zijn niet in de buurt en noodgedwongen poets ik verder mezelf troostend dat als ik straks gedaan heb ik blij zal zijn dat het proper is. Ik zet uurwerken juist die nog steeds op winteruur staan en kijk na of ik de kadertjes wel recht hang ipv scheef. 

Om half vijf is het dan zover, mijn appartementje is proper en piekfijn in orde. Terwijl mijn frietketel opwarmt ga ik in bad, steek ik mijn laatste wasje in en proper gewassen zit ik later in mijn japonneke frietjes met kipfilet en championnesaus te eten . Ondertussen bekijk ik wat er allemaal op tv is vandaag maar dat is weer niet veel, tegenwoordig als ik tv kijk ga ik het meer en meer zoeken tussen de films en series die ik eerder opnam omdat de tv zelf weinig of niets te bieden heeft in zijn programma's . Ik kies voor obese, een serie waarin zwaardere mensen op één jaar tijd soms tot 70 kilo afvallen, enkel en alleen door te sporten en anders te eten. Ik voel me wel wat schuldig met mijn frieten voor mijn neus maar heb wel heel veel respect voor wat die mensen doen want makkelijk is het zeker niet ! 

Met een volle maag dwing ik mezelf om mijn afwaske te doen en zet ik me even later weer terug in de zetel klaar om aan de avond te beginnen...

Als ik vanmorgen mijn bed uitkom heb ik rugpijn, gisteren bij de verhuis schoot er iets in mijn rug toen ik het eerste van die dag optilde. Ik voelde het gelijk ! Dit is een hernia maar ik werkte door want ik ben er van overtuigd dat ge moet bewegen met een hernia. En vanmorgen als ik opsta om gaan te werken in de repertoire is't nog niet beter. Pijnlijk kom ik bij de repertoire uit de wagen en loop naar de deur die ik van slot doe met de sleutel, nu het alarm nog, ik haal diep adem, trek de sleutel uit het slot, open de deur en keer me direct naar het alarm toe. En dan gebeurt het...ik typ een verkeerd cijfer in...en ik weet niet hoe ik dit ongedaan kan maken...ik neem gelijk mijn telefoon om de baas te verwittigen want ooit zei hij: altijd bellen als er iets gebeurt met het alarm, en terwijl ik zijn nummer zoek begint het alarm gaan te loeien. De telefoon geeft bezettoon en ik vermoed dat de firma die verbonden is met het alarm al met de baas belt, ik probeer het weer en weer en weer maar nu kom ik na de kiestoon telkens op de voicemail.En dat alarm blijft maar tekeer gaan, ik zoek de nummer op van mijn bazin en kom na de kiestoon op de voicemail, dan bedenk ik dat ik naar één van de koks kan bellen via Messenger en terwijl ik het contact zoek stopt het alarm en krijg ik telefoon van de bazin. Ik ben dan al helemaal overstuur en in paniek en ze moet me een paar keer onderbreken voor ik doorheb dat ze me iets wil zeggen. Als ik zwijg stelt ze me vriendelijk gerust, verteld me dat ze vandaaruit het alarm uitschakelde en ik nu gerust binnen kan gaan wat ik ook doe. 

Geroutineerd doe ik mijn werk en haal de verloren tijd zonder moeite in, ik voel me schuldig omdat ik de baas en de bazin wakker heb gemaakt, voel me verdrietig en als ook mijn stil verdriet naar boven komt pink ik meerdere traantjes weg. Mijn stil verdriet is er elke dag maar de ene keer kan ik er beter mee omgaan dan de andere keer en vandaag lukt het niet zo goed. Ik verman me, seffens komen de eerste collega's en ik wil niet dat ze me in tranen zien, probeer me te focussen op andere dingen en maak mijn werk af.

Later sta ik in de keuken samen met twee koks die het ontbijt vandaag verzorgen, de ene, zonneke, heeft koffie gemaakt en zegt me een taske koffie te nemen, dat doe ik graag en ik geef hem ook meteen een taske, de andere kok, mijn vriendinneke van de keuken wil geen koffie. Terwijl ieder zijn eigen job doet in de keuken maken we een praatje met elkaar en zonder dat hij het beseft beurt zonneke me weer helemaal op maar als mijn vriendinneke van de keuken ongewild mijn stil verdriet aanspreekt krijg ik het weer moeilijk met mezelf. Ik herpak me, zeg mijn vriendinneke dat we maar beter over andere dingen praten en dat doen we want het laatste wat ze wil is mij verdrietig maken.Dan komt de bazin binnen, ze roept al van ver goeiemorgen Moni en ik begin me gelijk te verontschuldigen en uit te leggen wat er mis ging met het alarm. Wanneer ik me omdraai zie ik de koks onbegrijpend kijken, ik vertel hen wat er vanmorgen gebeurde, zeg er bij dat het niet de eerste keer is dat ik het alarm laat afgaan, en dat het waarschijnlijk ook niet de laatste keer zal zijn, dat ik de baas en de bazin bewonder omdat ze er zo rustig en vriendelijk onder blijven en me zelfs kalmeren omdat ik in paniek ben. Dan zie ik zonneke lachen en de manier waarop hij lacht verteld me dat de bazin meeluistert en ja hoor ! als ik me omdraai staat ze er, ze lacht en vrolijk verteld ze de koks haar kant van het verhaal. De warmte en genegenheid in de keuken van de repertoire verzacht mijn stil verdriet.

Wanneer later de baas binnenkomt verontschuldig ik me alweer en vertel wat het probleem was, we lopen samen naar het alarm toe en hij legt me uit wat ik moet doen als ik een verkeerd nummer intik, ook hij is de vriendelijkheid en het geduld zelf.

Later komen er nog meerdere koks bij en vliegt het geslijm over en weer tussen mij en de koks, het doet me goed, ik word vandaag niet gespaard ook de baas plaagt me maar het is leuk. Mijn hernia is al voor de helft beter als ik later naar huis toe ga en dat bewijst dat ik toch weer gelijk heb wat mijn lichaam betreft en ik best beweeg als mijn rug pijn doet.

Thuis ga ik nog even liggen, ik ben moe en voel me uitgeput, als ik straks wakker ben zal ik weer fit zijn en fris genoeg zijn om in't forum gaan te werken en zo gaat de Paasdag ook voorbij...

Vandaag help ik een vriendin mee verhuizen, ik ken haar al verschillende jaren, we zien elkaar niet zo vaak, heel af en toe maar eens. Om 10 uur word ik in Rotselaar verwacht, ik ben de laatste die aankomt van de bende die haar zal helpen. De vriendin loopt gestrest rond maar eigenlijk is dat voor niks nodig, we zijn met acht om haar te helpen, mooi verdeeld vier mannen en vier vrouwen, Zelf kan ze niet meer zoveel, de verhuis op zichzelf zal al genoeg van haar vergen maar we hebben haar niet nodig om alles uit elkaar te halen en in de voertuigen te laden die beschikbaar zijn. De twee poezen die er rond lopen zijn ook erg gestrest, ze weten dat er vanalles staat te gebeuren en zoveel mensen in huis zijn ze vast ook niet gewent. Als we ze proberen buiten te werken dan werkt er één kat volledig tegen maar daar vinden we een oplossing voor en nu kunnen we rustig doorwerken. De kamers die leeg gehaald zijn worden gestofzuigd en gedweild en drie uur na aankomst zijn we met zijn allen klaar om naar de nieuwe woonst te rijden en alles weer uit te laden.

Ik vertrek in mijn volgeladen wagentje, hij heeft er wat moeite mee maar dapper rijd hij de weg die ik aangeef, vanaf dat ik de autostrade verlaat rijd er een auto achter me aan die elke straat neemt die ik ook neem, ik heb het wel gezien maar het stoort me niet, hij houd voldoende afstand. Op een gegeven moment zegt de gps dat ik naar rechts moet en zo gauw ik de bocht neem  zie ik dat ik fout zit, ik bekijk de situatie in een oogopslag, bedenk bij mezelf dat ik terug in de goeie richting moet komen want met al dat gerief in de wagen is mijn zicht achteraan nihil, tegelijkertijd zie ik een paar parkeerstroken die vrij staan en neem ik mijne bocht op die stroken zodat ik in één moeite terug de baan op kan zodra alle auto's gepasseerd zijn. Ik sta nu oog in oog met de auto die elke straat neemt die ik nam en ik zie de man vriendelijk wijzen welke kant ik op moet, hij bleek mee van de verhuisbende te zijn, toch makkelijk dat de mensen je de weg wijzen als je zelf een blond momentje hebt. Niet veel later komen we aan  en parkeer ik me in de berm.

Als ik het huis vanbuiten zie vind ik het helemaal niet mooi, het lijkt een oud huis en is helemaal niet mijn ding. Ik doe of ik thuis ben en loop langs achter en ga binnen waar een paar mensen staan die me toeroepen om verder te komen en mijn ding te doen want dat zij hier niet meer wonen. Dan ontdek ik de vriendin en zie meteen dat ze het zwaar heeft, later vertelt ze me ook dat ze zenuwachtig is maar ik zeg haar dat het voor niks nodig is en ze zwijgt terwijl zwijgen eigenlijk niet direct in haar genen thuis te vinden is loopt ze lijdzaam verder door het huis. Als later de huisbazin haar de sleutels en het contract overhandigt is het huis voor haar beschikbaar en vertrekken de vorige bewoners met hun gevolg. Terwijl dit allemaal gaande is doe ik mijn ronde door het huis, terwijl het huis buiten lelijk was had ik bij het binnentreden iets van wow...het ganse huis is mooi gerenoveerd, en oogt heel modern en fris, ik ben bijna jaloers en zou er zelf ook graag wonen, zoveel ruimte ook.

Het uitladen start en rond vier uur is alles uitgeladen, zelf kan ik er niet meer zoveel doen en ik neem afscheid van de bende. Als ik naar huis rij denk ik aan de sandwiches die de vriendin gekocht had voor onze middag en hoe lekker ze  hadden gesmaakt en ik beslis om bij de winkel te stoppen en sandwiches te eten voor mijn avondeten.Thuis neem ik een badje terwijl de koffiezet doorloopt en in mijn japonneke van aviabel eet ik mijn santwiches met smaak op. De avond is nog jong...

Vrijdag ben ik goed uitgerust als ik om vijf uur opsta, mijn plantje voelt zich nog steeds niet lekker, ik geef het wat dauw en zet het buiten op het terras zodat het wat kan bekomen. Een uurtje later vertrek ik met de wagen en ik kan in één keer doorrijden naar Antwerpen, niks file op de baan. Vandaag werk ik bij mijn vriendinnetje en na een taske koffie doe ik mijn job, als ik gedaan heb drinken we nogmaals koffie en rijd ik door naar het zwembad.

Vandaag is er maar één zwemvriendinnetje, het andere vriendinnetje kon niet vandaag. We zwemmen en we praten en we praten en we zwemmen, een heel uur vol en dan gaan we bubbelen. Het is vreemd met twee in het bubbelbad ipv met drie, zoveel plaats zijn we niet gewoon maar na een beetje zoeken vinden we de goeie bubbelhouding en voor we het weten is het game over en loopt het water alweer weg.

Wanneer ik naar huis toe rijd heb ik wel file en ben ik pas een uur later thuis. Ik loop recht naar mijn plantje maar het ziet er nog steeds belabberd uit als ik het opneem, ik streel zijn blaadjes en geef het hoewel de aarde vochtig aanvoelt een beetje te drinken, ook de andere plantjes aai ik even voor ik me in de zetel zet. Ik heb nog een paar uurtjes voor ik naar de repertoire ga en die wil ik opvullen met tv kijken. En dan een uurtje of twee later kijk ik naar mijn plantje en het lijkt wel of het sterker staat, ik sta recht en loop er naartoe want dit wil ik van dichtbij bekijken ! En ja hoor ! Het plantje heeft zich herstelt, ik voel me blij, aai de blaadjes, vertel mijn plantje hoe mooi het is en trots strekt het zijn takjes uit. Zachtjes en heel voorzichtig breng ik zijn takjes op orde die in de war geraakt zijn toen het plantje zwakjes was, ondertussen kraam ik wat babytaal uit, heel idioot allemaal maar ik kan zien dat mijn plantje weer gelukkig is. En ik ook !

Om half zeven vertrek ik naar de repertoire, er is weinig tijd voor de koks maar toch zeggen ze vriendelijk goeiedag en maken ze even een praatje met me terwijl ze ondertussen verder werken. Later als de service gedaan is dan is er meer tijd om te babbelen en ook het plagen kunnen ze niet laten. Na de afwas de keuken nog poetsen en schuren en als alles netjes is zit het werk er op, tijd om naar huis te gaan ...