Voila ! 't is gebeurt ! Ik heb me ingeschreven voor den dodentocht en heb nummer 1251.Vanaf 13 u kon je inschrijven maar toen bleek de site er nog niet klaar voor te zijn en om 14u30 bleken er al 1250 mij voor geweest ! Dat gaat snel zenne !Vorig jaar deed ik ook mee aan den dodentocht , ik was bij een volggroep gegaan , dodofelix en had er zin in . Eind mei kreeg ik mijn ongeval en in augustus was ik nog steeds in revalidatie . Zowel de dokter als de kinesist raden me af om deel te nemen maar ik had gezien hoe dodofelix zo hun best deed voor hun kandidaten en ik besloot om toch maar op te starten , dat vond ik beter dan hen zo maar in de kou te laten staan . Ik stapte maar 32 km en ben toen gestopt , ik voelde me er niet goed bij en vond dat ik best wel meer had kunnen stappen en dat was ook maar ik heb het toen helemaal fout aangepakt . Ik was daar alleen en daar is niks mis mee want ik ben graag alleen maar dat betekent ook dat je niemand hebt om u verstrooiing te geven ? als alternatief had ik al mijn kennissen gevraagd om geregeld te sms maar ook dat was fout want stappen en sms gaat bij mij niet zo goed samen .:-)ik lag dan ook al snel van voor op mijn gezicht toen ik niet uitkeek waar ik liep :-) mijn schermke van mijne gsm stuk en mijn knieën geschaafd dat was de prijs van mijn sms .Ik had muziek op mijne gsm gedownload om er naar te luisteren zodat het mij wat zou opzwepen tijdens het stappen maar die heb ik niet beluisterd en ook dat was fout .Door dat alles stapte ik in stilte maar dan ben je echt gefocust waar je mee bezig bent , je gaat de kms tellen die je al deed maar evengoed de kms die je nog moet doen en die opgave om deze te stappen word steeds zwaarder ....de stilte laat je ook concentreren op de pijntjes die je voelt en de tijd om er over te denken maakt ze steeds erger ...de uren in de nacht worden steeds langer en als je weet dat je nog niet eens half bent doet je jezelf afvragen waar je in Godsnaam mee bezig bent en voor wie of voor wat je het eigenlijk doet ... je begint de woorden van de dokter en de kinesist af te wegen en stilletjes aan begin je ze gelijk te geven , niet perse omdat ze gelijk hebben  maar gewoon omdat die woorden in het straatje van opgeven passen omdat je je in je hoofd eigenlijk al hebt opgegeven . Dat alles was de reden waarom ik stopte op 32 km .Maar van fouten kan je leren , dit jaar stap ik de dodentocht samen met Jo , Jo heb ik een tijdje geleden leren kennen , nen toffe gast die net als ik niet op zoek is naar een relatie en dat maakt dat ik mij daar goed bij voel . Hij babbelt graag en veel maar op een leuke manier zonder te zagen . Ik heb wel respect voor Jo want hij is hartpatiënt en toch stapt hij mee en zijn woorden waren : stoppen na 32 km is geen optie we stappen hem uit anders begin ik er niet aan :-) als er dan een dipje is heb je elkaar om mekaar op te peppen en samen kunnen we niet de wereld maar wel den dodentocht aan :-)