Het is zaterdag en ik zit boordevol adrenaline, vanavond is het "de nacht van de maan" een wandeltocht van 42km waarin ik mee stap samen met mijn wandelmaatje en een zwemvriendinnetje. Ik sms nog even druk met het vriendinnetje van de zee en dan is het tijd om me klaar te maken voor de tocht. Op de middag was ik nog even gaan winkelen en kocht ik zwarte panty's voor onder mijn wandelrokje, die zitten lekker strak en gaan niet wrijven bij het stappen zodat ik geen schaafwonden krijg. Mijn wandelsandalen draag ik hele dagen bij het poetsen, die ben ik gewend en zitten goed aan mijn voeten. In mijne rugzak zitten nog een extra paar wandelschoenen zodat ik kan afwisselen als dat nodig blijkt. Verder neem ik niet teveel mee want dat is allemaal maar extra gewicht dat je mee sleurt.

We spraken af aan de ingang om 20u en hoewel ik maar een klein half uurtje moet rijden stap ik om kwart voor 19u in de wagen, de zenuwen gieren door mijn lijf en ik troost mezelf dat ik dan zeker op tijd zal zijn op de afspraak. Als ik de afrit van de autostrade neem zie ik dat ik 40min te vroeg zal zijn en ik besluit om nog even bij mijn moeder binnen te springen die daar vlak bij woont.

De start is niet hier zenne roept mijn moeder uit als ze de deur opent om me dan direct daarna te vertellen dat wat ik nu draag echt niet kan want dat mijn kleding vloekt tot en met. Mijn opmerking dat ik niet voor schoon maar praktisch ga vandaag legt ze terzijde en vraagt of ik echt geen ander kleurtje van panty had. Stilzwijgend bedenk ik dat er in de winkel ook nog felblauwe en orange waren en glimlachend stel ik me voor hoe ze daar op zou reageren. Als ik haar vertel dat de panty's mij zullen behoeden voor de muggenbeten knikt ze begrijpend en staart ze naar mijn sandalen, ik opper dat die erg makkelijk zitten en dat wil ze wel geloven. Maar ook bij mijn ma vind ik geen rust en vertrek ik al na een paar minuten, ze wenst me veel succes en ik beloof haar te bellen als de tocht er op zit.

Wanneer ik de parking op rijd word ik vakkundig gedirigeerd naar de plaats waar ik volgens de parkeerwachter moet staan, geduldig maant hij me aan om nog enkele centimeters verder te rijden, volgzaam doe ik wat hij vraagt mezelf intussen afvragend wat die centimeters er toe doen...ik geef het toe als ik de parking afstap is het mooi om te zien hoe alle auto's netjes op een rij staan ! daar is over nagedacht, daar moet ge niet aan twijfelen!

Vanaf dan krijgt de wandeltocht mijn volle aandacht, ik zoek uit waar ik mij moet aanmelden en daar zeggen ze dat ik een 't shirt bestelde en betaalde waar ik zelf niks vanaf weet. Ik neem het dan maar braaf aan samen met nog wat foldertjes, een glowstick, kaartjes en een zalf tegen spierpijn en prop alles dankbaar in mijne rugzak.Vol zelfvertrouwen wijs ik een stoel aan bij een tafeltje en vraag de personen die er aan zitten of het niet geeft dat ik daar zit en plof me neer, tevreden kijk ik in het rond, ik kan de ingang overzien en zo zien wanneer mijn medestappers, een sms leert me dat ze beide juist zijn aangekomen op de parking. Ik bewonder mijn wandelmaatje die vandaag al een wandeling van 18km deed en nu deze tocht ook mee doet, chapeau !We praten bij met zijn allen en dan is het zover...

Iedereen begeeft zich naar de start en om stipt 22u zet de mensenmassa zich in beweging, het gaat vlot, vanaf de eerste minuut word er stevig doorgestapt, we stappen door bossen en lachen dat we geen last hebben van de muggen omdat die allemaal strijk liggen van de vele muggenspray's die we zagen gebruiken en zelf ook opspoten. Na 21km doen mijn dijen en liezen pijn en besluit ik van schoenen te wisselen, een goei besluit want de hele verdere wandeling blijft de pijn stabiel en ter plekke neem ik me voor om bij de volgende tocht ineens mijn wandelschoenen aan te doen, die stappen in een betere houding. Er zijn veel bevoorradingen voorzien, om de 3km krijgen we drank of iets te eten en het zwemvriendinnetje merkt op dat we eigenlijk op kroegentocht zijn. De bevoorradingen breken de kms die zich wegtikken onder onze voeten. De groep word steeds stiller en dunt uit naarmate we op de finish toelopen. We worden moe, mijn wandelmaatje krijgt een blaar en het zwemvriendinnetje haar knieën spelen op, mijn voeten worden gevoelig maar we zetten met zijn allen dapper door onszelf belovend dat we niet op de bus zullen stappen die ons naar het einde brengt. De laatste bevoorrading en dan is het einde in zicht ! Nog 3km ! Die lijken eindeloos te duren en ik word een beetje slecht gezind, ik moet plassen en d'r komt maar geen einde aan. Het zwemvriendinnetje loopt een paar meters vooruit en begint zowaar gaan te zingen ! die heeft duidelijk hare stal geroken ! Ik en mijn wandelmaatje lopen naast elkaar en vragen ons verwondert af waar ze in Godsnaam de energie vandaan haalt....en dan...is die er...de finish ! We stappen samen op één rij na een broederlijk overleg van we eindigen samen, nemen ons geschenk in ontvangst en schuiven aan voor ons ontbijt. Als we aan een tafeltje zitten kijken we moe maar voldaan in het rond, net als wij loopt iedereen te strompelen en zien we mensen van het rode kruis in actie bij wandelaars die zich onwel voelen.

Mijn ontbijt valt te zwaar en als de wandelmaat naar huis toe gaat voel ik me misselijk worden, mijn zwemvriendinnetje blijft geduldig bij me zitten tot ik weer sterk genoeg ben en me naar de wagen kan begeven. Er staan nog veel auto's op de parking maar ik vind gelijk mijn wagentje terug en begeef me naar huis ondertussen bedenkend: dat hebben we toch maar weer mooi geflikt....