Een paard is een edel dier , daarom eet ik het ook niet , maar niettegenstaande ik paarden erg mooi vind  was ik er toch bang van . De beste remedie om van uwe angst af te raken is uzelf met die angst confronteren . Met een spin is dat nog altijd niet gelukt maar een paard dat moest kunnen volgens mij ! Ik maakte een afspraak in een manege waar ik paard kon leren rijden . Een meisje dat mijn dochter kon zijn stelde mij voor aan Suzan , een erg groot en koppig paard maar dat past bij mij ! Ik ben met mijne 1,59 m niet groot maar wel koppig en ik had dat idiote idee dat uit die overeenkomst wel nen band zou groeien met Suzan . Dat meisje van de manege had mijn paard gezadeld en mijn avontuur kon beginnen ! Ze moesten er wel ne stoel bijhalen zodat ik Suzan kon bestijgen want het lukte mij met geen mogelijkheid om via de stijgbeugels op hare rug te komen en dat is me later ook nooit gelukt  .Maar soit ik zat er op ,de stoel werd weggehaald en de les kon beginnen . Ik had geen flauw idee hoe ik haar "de benen" moest geven maar Suzan was slim genoeg om de rest van de paarden te volgen en ook in galop te gaan als de lesgeefster dat vroeg Ik zat er  met een klein hartje op Suzan was wel erg hoog ...maar na een beetje "botsen" hadden we ons ritme gevonden en kon ik redelijk goe mee . Pas wanneer we oefeningen individueel  moesten doen dan wilde Suzan totaal niet luisteren en reed met mij waar ze zin in had , ook al gaf ik haar de benen of trok ik aan haar leidsel , die negeerde mij totaal  ! Als de lesgeefster dan kwam dan leek ze wel een lammeke en deed ze gedwee wat haar opgedragen werd . Het maakte dat ik de les meerdere keren beledigd en vernederd beëindigde maar toch koos ik iedere keer weer voor Suzan als ik les wou volgen . Op ne keer waren we in draf op de arena toen een brouwer luidruchtig zijne drank loste , Suzan schrok begon te steigeren en gooide mij van zich af alsof ik een lappenpop was en liet mij  in't zand bijten !  Dat was pas een vernedering ! Doch liet ik mij niet kennen ! Nadat ik het zand van mij geveegd had en na de overhalingen van de lesgeefster was ik bereid om terug op te stijgen , zonder stoel want die was weg maar met nen forse duw van de lesgeefster onder mijn kont zat ik er binnen de korste keren op , de lesgeefster achterlatend met nen hernia kon ik alweer verder met de les .Het heeft niet lang geduurd , ik was nerveus Suzan voelde dat en telkens we aan dat punt kwamen waar ze geschrokken was begon ze gaan te draaien en te trappelen .Op die moment besloot ik dat word hier niks met mij en Suzan heb ik de les verlaten en haar op stal gezet zodat ze wat kon bijkomen , na een laatste aai ben ik vertrokken om nooit meer terug te gaan 

Het moet rond 2002 geweest zijn dat ik stopte met roken , ik werkte toen in een fabriek en we besloten om met ne grote groep op nieuwjaarsdag te stoppen met roken . Met 50 à60 sigaretten per dag was ik een zware roker toen ik begon te werken in een fabriek in Nederland . Je mocht er enkel roken in de kantine en de koffiepauze's waren toen nog op de werkvloer . Dat betekende dat wanneer je om 7u30 begon en je pas werd afgelost om 12u30 dat je wel vijf uur zonder sigaret zat en roken op de toiletten dat was daar uitgesloten ... Ik moet er geen tekeningske bijmaken zeker om te zeggen dat ik met de middagpauze de trap opvloog naar de kantine ? Dat heeft wel een paar maanden geduurd , in't begin dacht ik dat ik het nooit zou leren maar na een paar maanden was ik gewent om niet te roken in't fabriek en had ik er ook geen behoefte niet meer aan .Met dat idee in mijne kop van als je vijf uur zonder sigaret kunt dan kan je ook 1 dag zonder en 2 dagen en 4 dagen enz .het feit dat ik dat gewent was geworden die uren rookvrij in't fabriek gaf me de kracht en de moed om mee te stoppen met de ganse hoop . Ik weet niet meer met hoeveel we waren maar pak 20 man en ze vielen één voor één af en na pakweg een maand schoten er nog 2 over , dat was ik en Suzanne ...We concurreerden met mekaar ik had zoiets van ik mag niet roken want dan kan Suzanne meer  dan ik en omgekeerd was het ook zo In september viel ook Suzanne weg en dat was best wel moeilijk want ik was een drijfveer kwijt .... Door te stoppen met roken kreeg ik meer adem en had ik ook iets nodig om buiten het werk mijn zinnen te verzetten . Ik was gescheiden en had toen een goeie vriend waar ik geregeld mee optrok . Hij was heel sportief en fietsen was zijn lang leven . De passie in zijn verhalen deed mij ook verlangen naar beweging en ik kocht mij een mountainbike . Mijn eerste rit was van Antwerpen waar ik toen woonde naar Nederland waar ik werkte , het regende dat het goot en ik kwam drijfnat toe in het fabriek , ik had 2 uur gefietst maar ik voelde mij goe jom ! De adrenaline stroomde door mijn lijf en gaf me vleugels . Mijne sportieve kameraad had me beloofd dat hij richting Nederland zou fietsen tegen dat ik gedaan had met werken om dan samen verder terug naar Antwerpen te fietsen en vandaaruit  elk naar ons eigen flatje te rijden . S'avonds kroop ik moe maar voldaan in mijn bed , mijn passie was geboren ...ik zou nog veel kms fietsen en ook langere ritten en nog steeds met heel veel liefde voor mijn fietske ...

Het is zaterdag en ik zit boordevol adrenaline, vanavond is het "de nacht van de maan" een wandeltocht van 42km waarin ik mee stap samen met mijn wandelmaatje en een zwemvriendinnetje. Ik sms nog even druk met het vriendinnetje van de zee en dan is het tijd om me klaar te maken voor de tocht. Op de middag was ik nog even gaan winkelen en kocht ik zwarte panty's voor onder mijn wandelrokje, die zitten lekker strak en gaan niet wrijven bij het stappen zodat ik geen schaafwonden krijg. Mijn wandelsandalen draag ik hele dagen bij het poetsen, die ben ik gewend en zitten goed aan mijn voeten. In mijne rugzak zitten nog een extra paar wandelschoenen zodat ik kan afwisselen als dat nodig blijkt. Verder neem ik niet teveel mee want dat is allemaal maar extra gewicht dat je mee sleurt.

We spraken af aan de ingang om 20u en hoewel ik maar een klein half uurtje moet rijden stap ik om kwart voor 19u in de wagen, de zenuwen gieren door mijn lijf en ik troost mezelf dat ik dan zeker op tijd zal zijn op de afspraak. Als ik de afrit van de autostrade neem zie ik dat ik 40min te vroeg zal zijn en ik besluit om nog even bij mijn moeder binnen te springen die daar vlak bij woont.

De start is niet hier zenne roept mijn moeder uit als ze de deur opent om me dan direct daarna te vertellen dat wat ik nu draag echt niet kan want dat mijn kleding vloekt tot en met. Mijn opmerking dat ik niet voor schoon maar praktisch ga vandaag legt ze terzijde en vraagt of ik echt geen ander kleurtje van panty had. Stilzwijgend bedenk ik dat er in de winkel ook nog felblauwe en orange waren en glimlachend stel ik me voor hoe ze daar op zou reageren. Als ik haar vertel dat de panty's mij zullen behoeden voor de muggenbeten knikt ze begrijpend en staart ze naar mijn sandalen, ik opper dat die erg makkelijk zitten en dat wil ze wel geloven. Maar ook bij mijn ma vind ik geen rust en vertrek ik al na een paar minuten, ze wenst me veel succes en ik beloof haar te bellen als de tocht er op zit.

Wanneer ik de parking op rijd word ik vakkundig gedirigeerd naar de plaats waar ik volgens de parkeerwachter moet staan, geduldig maant hij me aan om nog enkele centimeters verder te rijden, volgzaam doe ik wat hij vraagt mezelf intussen afvragend wat die centimeters er toe doen...ik geef het toe als ik de parking afstap is het mooi om te zien hoe alle auto's netjes op een rij staan ! daar is over nagedacht, daar moet ge niet aan twijfelen!

Vanaf dan krijgt de wandeltocht mijn volle aandacht, ik zoek uit waar ik mij moet aanmelden en daar zeggen ze dat ik een 't shirt bestelde en betaalde waar ik zelf niks vanaf weet. Ik neem het dan maar braaf aan samen met nog wat foldertjes, een glowstick, kaartjes en een zalf tegen spierpijn en prop alles dankbaar in mijne rugzak.Vol zelfvertrouwen wijs ik een stoel aan bij een tafeltje en vraag de personen die er aan zitten of het niet geeft dat ik daar zit en plof me neer, tevreden kijk ik in het rond, ik kan de ingang overzien en zo zien wanneer mijn medestappers, een sms leert me dat ze beide juist zijn aangekomen op de parking. Ik bewonder mijn wandelmaatje die vandaag al een wandeling van 18km deed en nu deze tocht ook mee doet, chapeau !We praten bij met zijn allen en dan is het zover...

Iedereen begeeft zich naar de start en om stipt 22u zet de mensenmassa zich in beweging, het gaat vlot, vanaf de eerste minuut word er stevig doorgestapt, we stappen door bossen en lachen dat we geen last hebben van de muggen omdat die allemaal strijk liggen van de vele muggenspray's die we zagen gebruiken en zelf ook opspoten. Na 21km doen mijn dijen en liezen pijn en besluit ik van schoenen te wisselen, een goei besluit want de hele verdere wandeling blijft de pijn stabiel en ter plekke neem ik me voor om bij de volgende tocht ineens mijn wandelschoenen aan te doen, die stappen in een betere houding. Er zijn veel bevoorradingen voorzien, om de 3km krijgen we drank of iets te eten en het zwemvriendinnetje merkt op dat we eigenlijk op kroegentocht zijn. De bevoorradingen breken de kms die zich wegtikken onder onze voeten. De groep word steeds stiller en dunt uit naarmate we op de finish toelopen. We worden moe, mijn wandelmaatje krijgt een blaar en het zwemvriendinnetje haar knieën spelen op, mijn voeten worden gevoelig maar we zetten met zijn allen dapper door onszelf belovend dat we niet op de bus zullen stappen die ons naar het einde brengt. De laatste bevoorrading en dan is het einde in zicht ! Nog 3km ! Die lijken eindeloos te duren en ik word een beetje slecht gezind, ik moet plassen en d'r komt maar geen einde aan. Het zwemvriendinnetje loopt een paar meters vooruit en begint zowaar gaan te zingen ! die heeft duidelijk hare stal geroken ! Ik en mijn wandelmaatje lopen naast elkaar en vragen ons verwondert af waar ze in Godsnaam de energie vandaan haalt....en dan...is die er...de finish ! We stappen samen op één rij na een broederlijk overleg van we eindigen samen, nemen ons geschenk in ontvangst en schuiven aan voor ons ontbijt. Als we aan een tafeltje zitten kijken we moe maar voldaan in het rond, net als wij loopt iedereen te strompelen en zien we mensen van het rode kruis in actie bij wandelaars die zich onwel voelen.

Mijn ontbijt valt te zwaar en als de wandelmaat naar huis toe gaat voel ik me misselijk worden, mijn zwemvriendinnetje blijft geduldig bij me zitten tot ik weer sterk genoeg ben en me naar de wagen kan begeven. Er staan nog veel auto's op de parking maar ik vind gelijk mijn wagentje terug en begeef me naar huis ondertussen bedenkend: dat hebben we toch maar weer mooi geflikt....