Ik ben Eva
Ik ben een vrouw en woon in Bertem (België) en mijn beroep is bediende bij een verzekeringsmaatschappij.
Ik ben geboren op 30/04/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verhalen lezen en schrijven, wandelen in de natuur, reizen om andere culturen te leren kennen.
Wanneer Xander na zes weken
afwezigheid terug thuiskomt, lijkt er op het eerste gezicht niets aan de hand.
Hij kijkt er naar uit om het normale dagelijkse leven met zijn verloofde Lynn en
zijn dochtertje Sanne terug op te pakken.
Niets blijkt echter nog te zijn
zoals het was voor zijn vertrek. De mensen uit zijn directe omgeving blijken
helemaal niet te zijn zoals hij dacht. Wie kan hij nog vertrouwen? Zal hij er
ooit in slagen zijn oude leven terug te krijgen?
Op deze blog kan je de eerste verise van mijn zelfgeschreven verhaal 'Twee gezichten' lezen. Ik hoop dat jullie even veel plezier aan het lezen van dit verhaal zullen beleven als ik heb bij het schrijven ervan. Alvast veel leesplezier toegewenst.
10-01-2016
Gelukkig nieuwjaar!
Een nieuw jaar is weeral aangebroken.
Om op goede wijze afscheid te kunnen nemen van 2015 en 2016 op gepaste wijze te kunnen verwelkomen maakten we het thuis gezellig en nodigden we familie en vrienden uit om er een leuke periode van te maken.
Het hoogtepunt van die drukke weken zijn voor mij niet de feesten en cadeautjes die we aan elkaar uitdelen, maar wel de kaartjes met nieuwjaarswensen die in de bus vallen. Het feit dat iemand aan je gedacht heeft en de moeite heeft genomen om een kaartje naar je te sturen geeft me een warm gevoel van binnen. Het is naar mijn mening veel persoonlijker dan de talrijke gelukswensen die via sociale media verspreid worden.
Via de jongerenwerking COF maak ik deel uit van IJD. Ook zij stuurden mij een kaartje op. De woorden op dat kaartje vond ik zo mooi dat ik ze hier met jullie wil delen.
Ik wens jullie het komende jaar en alle jaren die nog volgen ...
- licht dat twijfel en donkerte doet vergeten
- woorden die niet breken, maar verbinden
- stilte die uit minzame aandacht geboren wordt
- liefde en goede wil die het begin is van vrede op aarde
- tussen het doodgewone nu en dan een godsgeschenk
Gelukkig nieuwjaar allemaal en dat in 2016 al jullie dromen mogen uitkomen.
Schrijven begint bij het alfabet. Zonder de letters van het alfabet sta je nergens. Het is de basis van alles.
Bij het schrijven van een verhaal begin je met het zoeken van de juiste letters. Met die letters ga je dan woorden vormen die worden geordend tot een goed opgebouwde zin om op die manier tot je eigenlijke verhaal te komen.
Tijdens de komende dagen wil ik jullie op een ludieke manier leren kennis maken met de verschillende letters van het alfabet. Hierbij beginnen we natuurlijk bij de letter ...
A
Alle aardige apen aten aardbeien.
Anne at aardbeien, André at appels.
De 'a' is de eerste letter van ons alfabet. Hiermee begint alles. Om een goed verhaal te kunnen schrijven heb je de letter 'a' nodig. Het zorgt voor inspiratie en zin om verder te gaan.
"Aha!" roept de man wanneer hij weer een fantastisch idee heeft en hij kruipt opnieuw in zijn pen.
"Ai," zegt hij wanneer hij vast zit en niet meer weet hoe hij verder moet gaan.
Geen A betekent ook geen B, C of Z. De komende 25 dagen zal ik jullie de rest van het alfabet leren kennen.
Soms moet je ook eens dingen doen die minder leuk zijn. Nu ja, minder leuk is relatief. Je lievelingskleren moeten er immers piekfijn uitzien om er mee een leuke dag van te kunnen maken. Want na de inspanning volgt de ontspanning.
Onthoudt deze leuze wanneer je weer eens iets iets aan het doen bent waar je een broertje dood aan hebt. Je doet het namelijk om er achteraf plezier aan te kunnen beleven.
Dus vlieg er deze week opnieuw goed in op het werk of op school en dan geniet je tijdens het weekend dubbel zo hard van een leuke tijd met familie en vrienden.
Na de eerste les van de cursus 'Het ultra korte verhaal' die ik op dit moment volg via Wisper in Leuven kregen we een fragment uit het verhaal 'Een heel kort verhaal' van Ernest Hemingway. De opdracht die we hierbij kregen was om dit fragment te verwerken in een zelf geschreven kort verhaal. We mochten echter maximum 200 woorden aan het fragment toevoegen. Na wat correcties die ik na de tweede les aan het verhaal heb aangebracht kan je hier dan het resultaat lezen.
Veel plezier ermee.
Eva
Een
heerlijke, zonovergoten dag in april. Nergens een wolkje aan de lucht. Hij
genoot van een cocktail met Luz. Tot plots haar oudste broer voor hen stond.
Gesteund door de rest van zijn bende eiste hij dat ze onmiddellijk met hem
meekwam. Zij weigerde. Wat er daarna gebeurde, herinnerde hij zich niet meer.
Hij werd wakker in dit ziekenhuisbed. Ondertussen waren er vijf maanden
verstreken. Zouden Luz en hij elkaar ooit nog terugzien?
Luz liep
haastig door de smalle steegjes van de grote stad. Voortdurend keek ze achterom
om er zeker van te zijn dat niemand haar volgde. Ze was die al eeuwen durende
strijd tussen haar familie en de familie van Marco kotsbeu. Ze zou niet langer
toelaten dat ze bepaalden wat ze moest doen en met welke mensen ze mocht omgaan.
Het was immers haar leven.
Op een heel warme avond in Padua droegen ze
hem naar boven op het dak en hij kon over de bovenzijde van de stad kijken. Na
een poos werd het donker en de zoeklichten begonnen te werken. De anderen
gingen naar beneden en namen de flessen mee. Hij en Luz konden hen horen
beneden op het balkon. Luz zat op het bed. Zij was koel en fris in de hete
avond.
Ik dacht
dat ik je nooit meer zou terugzien, zei hij tegen haar.
Niets of
niemand kan me bij jou weghouden. Ze boog zich naar hem toe en fluisterde
plagend in zijn oor: Je zit me mij opgescheept voor de rest van je leven,
man.
Het volgende
moment begon hij haar innig te zoenen. Een kus die een eeuwigheid leek te
duren.
Sinds vorige week woensdag ben ik gestart met een korte cursus rond het schrijven van ultra korte verhalen bij Wisper in Leuven.
Een van de zaken die de docent tijdens de eerste dag aanhaalde is het feit dat je overal personages voor je verhaal kan vinden. Met dit gegeven wil ik aan de slag gaan om je een nieuw verhaal te geven. De aanvang voor dit verhaal is ontstaan toen ik vorige week woensdag aan de halte kunstwet van de metro in brussel een soldaat tegenkwam die de wacht hield op het perron. Ik wil dit verhaal dan ook opdragen aan al de mensen die sinds vorige week hun best doen om ons te beschermen. Ik vind dat ze daarvoor niet genoeg bedankt kunnen worden.
De soldaat
Het is acht uur. Buiten wordt het langzaam licht. In de metro krioelt het van de mensen die onderweg zijn naar hun werk of naar school. Aan de ingang staat hij. In een onberispelijk kaki-uniform. Enkel zijn ogen zijn zichtbaar. Hiermee heeft hij alles minutieus in de gaten. Een seconde van onoplettendheid kan immers een ramp betekenen. De mensen rekenen erop dat hij hun veiligheid garandeert. Daarom ook heeft hij deze job gekozen. Het avontuurlijke was niet zijn eerste motivatie, maar wel er zijn voor anderen en op die manier mee de wereld een beetje beter maken.
Wat er het volgende uur
allemaal gebeurd is, kan ik me nauwelijks nog herinneren.
Nadat een agent mijn armen ruw
naar achteren getrokken had en vervolgens mijn handen stevig op mijn rug had
vastgeketend werd ik door twee agenten de kamer uitgeduwd en naar een
klaarstaande arrestantenwagen gebracht die me naar het gevangeniscomplex enkele
straten verder zou brengen. Eenmaal binnen de gevangenismuren namen twee
bewakers de taken van hen over. Voor ik het goed en wel besefte werd ik door
hen naar een cellenvleugel gebracht waar ze bleven staan voor een cel met
openstaande deuren. Nadat de oudste bewaker mij van mijn handboeien bevrijd
had, werd ik door zijn collega bruut de cel ingeduwd. Amper enkele tellen later
hoorde ik hoe de deur in het slot werd gedraaid. Daar stond ik dan: helemaal
alleen, in het midden van een kleine, donkere cel, amper beseffend wat me de
afgelopen uren allemaal overkomen was. Buiten hoorde ik het lawaai van de
avondspits die begonnen was; mensen die na een drukke werkdag terug naar huis
gingen, naar hun gezin.
Hiermee eindigt het eerste hoofdstuk van het verhaal 'Twee gezichten'. De toekomst ziet er voor het hoofdpersonage van dit verhaal helemaal niet rooskleurig uit. Is hij werkelijk een pervert die enkel met zichzelf bezig is en daarbij geen rekening houdt met de gevoelens van anderen? Of is hij het slachtoffer van een labiele vrouw die jaloers is op zijn relatie met zijn dochter? Kortom: Hoe zal dit verhaal verder gaan? Zal het hoofdpersonage uiteindelijk moederziel alleen achterblijven opgesloten in een kille cel voor de rest van zijn leven?Als je het antwoord op deze vragen wilt weten, dan moet je zeker deze blog verder in het oog houden.
Ik ben enkele dagen afwezig geweest op deze blog, maar dat wil niet zeggen dat ik de zin om hier mijn verhaal te vertellen kwijt ben. Af en toe is het echter belangrijk om even ergens afstand van te nemen. Op die manier kan je nieuwe energie opdoen om de goesting nog te vergroten. Als je namelijk te lang, zonder onderbreking, naar iets blijft kijken dan begint het uiteindelijk een routine te worden waardoor je tenslotte geen vernieuwende ideeën meer krijgt.
De afgelopen dagen heb ik veel nagedacht. Nagedacht over waar ik naartoe wil met mijn leven. Als ik 100% eerlijk ben, dan moet ik zeggen dat ik wanneer ik voor een belangrijke beslissing kom te staan kies voor zekerheid en houvast. Ik zal niet gemakkelijk risico's nemen. Dit komt voornamelijk doordat ik veel te veel nadenk over de zaken. Op de eerste plaats is dit natuurlijk een goede eigenschap. Het beschermt me tegen foute beslissingen. Soms moet je echter ook eens durven af te wijken van de normale weg die je volgt. Als je dit niet doet, dan loop je namelijk het risico om heel wat mooie en leuke zaken te missen.
Over een beslissing heb ik alvast geen enkele spijt. Dat is de beslissing om mijn interesse in het schrijven van verhalen openbaar te maken. Na jaren in mijn eentje thuis met deze hobby bezig te zijn en dit zoveel mogelijk voor anderen te verbergen ben ik blij dat ik hier nu eindelijk met anderen over kan praten. Net zoals ik boeken niet zou kunnen wegdenken uit mijn leven is ook schrijven een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. Het maakt me mee tot wie ik ben.
Nadat Xander geboeid de kamer
had verlaten, nam Danny zijn gsm uit zijn jaszak en merkte dat er verschillende
gemiste oproepen van zijn vrouw Anja waren. Hij stond onmiddellijk recht en
haastte zich naar huis.
De arrestatie van de zanger van
de popgroep X-men was ondertussen groot nieuws op alle televisie- en radiozenders
van het land. De zaak werd door iedereen op de voet gevolgd. Het publiek in de
straat reageerde vol afschuw op de beschuldigingen tegen de populaire zanger en
had onmiddellijk een zeer duidelijke mening over wat er met deze man moest
gebeuren. De meesten waren ervan overtuigd dat hij schuldig was en vonden dat
hij voorgoed uit de samenleving moest verdwijnen. Verscheidene mannen en
vrouwen trokken kort nadat het nieuws bekend was gemaakt naar zijn vrijstaande
villa in een residentiële buitenwijk van de hoofdstad en brachten daar met
graffiti allerlei verwensingen en scheldnamen aan op de gevel. De politie moest
uiteindelijk ter plaatse komen om de rust in de straat terug te brengen.
Toen Danny twintig minuten
later de woonkamer kwam binnengelopen zag hij zijn vrouw samen met hun
16-jarige dochter aan de eettafel zitten, terwijl hun twee zonen van 12 en 13
jaar naar een actieserie op de televisie zaten te kijken. Hij wist helemaal
niet wat zeggen. Hij begreep nog steeds niet wat er zonet allemaal was gebeurd.
Hij verwachtte elk moment wakker te worden en te ontdekken dat dit allemaal
maar een akelige droom was.
Schatje, wat is hier toch
allemaal aan de hand? Vijftig minuten nadat het onderzoek was afgerond kwam die
vrouw terug binnen. Ze vertelde me dat Sanne in een instelling voor misbruikte
kinderen zou geplaatst worden en dit tot de jeugdrechter een definitieve
beslissing heeft genomen.
Ik weet het ook niet, Anja. Ik
heb Frank opgebeld en hij komt onmiddellijk naar hier. Hij zal wel weten wat we
moeten doen. Het eerste wat we nu zeker moeten proberen is er voor zorgen dat
Sanne zo snel mogelijk uit die instelling weg is. Ik heb Xander belooft om voor
zijn dochter te zorgen tot alles is opgeklaard en dat zal ik doen ook.
Papa, heeft Xander zijn
dochter echt misbruikt?
Neen, liefje. Dat mag je zeker
niet geloven. Dit moet een grote vergissing zijn. Zijn dochter betekent alles
voor hem en hij zou alles doen om haar te beschermen. Vervolgens keek hij zijn
vrouw Anja in de ogen en zei tegen haar: Toen ik hem daar zo zag zitten,
besefte ik dat hij niets met dit alles te maken heeft. Ik moet en zal de
waarheid aan het licht brengen.
Ik hoop het, schatje. Ik hoop
echt dat hij hier niets mee te maken heeft, maar
Anja, jij denkt toch niet Je
kent Xander toch ook. Je weet dat hij zoiets nooit zou doen.
Ik weet niet meer wat ik
moet denken. Ze zouden hem toch niet aanhouden als er helemaal niets van waar
is?
Ditmaal had de
onderzoeksrechter de plaats ingenomen van de politie-assistent. Van zodra die het
woord nam, besefte ik dat ik niets goeds meer te verwachten had. Ik was wel opgelucht
dat ik niet alleen was toen die man zijn verdict bekendmaakte. Danny bleef de
hele tijd naast me zitten. Op de tafel voor me lag de ringmap met
pornografische fotos van kinderen die agenten tijdens de huiszoeking verstopt
in een kast op mijn slaapkamer hadden gevonden. Naast de map lagen de foto van
mijn dochter en enkele fotos van Lynn in een ziekenhuisbed. De
onderzoeksrechter hield het medisch verslag van het ziekenhuis in zijn handen.
( )Meneer Franssens, gezien
de ernst van de feiten waarvan u wordt beschuldigd ben ik verplicht uw
onmiddellijke aanhouding te eisen. U zal zo dadelijk worden overgebracht naar
de gevangenis waar u in volledige afzondering zal worden geplaatst tot aan uw
proces.
Ik kon nog altijd niet geloven
wat me overkwam. Ik leek wel van de ene nachtmerrie in de andere terecht te
komen. Ik werd niet alleen beschuldigd van poging tot verkrachting en slagen en
verwondingen bij Lynn, maar ook van misbruik van mijn eigen dochter en bezit
van kinderporno. Het volgende moment maakte ik de ketting met daaraan mijn
eigen trouwring en die van mijn overleden vrouw los en schoof die naar mijn
vriend toe.
Ik wil dat je deze aan Sanne
geeft. Ik zal die hier toch niet mogen bijhouden en op die manier zijn haar
mama en ik toch een beetje bij haar.
Er rolde een traan langs mijn
wang naar beneden. Ik wreef ze weg met mijn hand. Zeg tegen haar dat ik haar
graag zie
Xander, je mag het niet
opgeven, probeerde Danny me nog moed in te spreken. Ik neem zo snel mogelijk
contact op met Frank en bekijk samen met hem wat we kunnen doen om je hier zo
vlug mogelijk weg te krijgen.
Bedankt voor het vertrouwen.
Je bent een echte vriend, maar ik weet niet of het allemaal nog veel zal
uitmaken.
Stop met die doemdenkerij! Ben
je onschuldig of niet?
Ik heb niets met dit alles te
maken, maar
Meneer Franssens, het is tijd
om te vertrekken.
Alvorens de man me bij de
polsen vastnam, keek ik nog een keer mijn vriend recht in de ogen.
Danny, beloof me alsjeblieft
dat je voor Sanne zal zorgen zoals voor je eigen kinderen.
Het volgende moment werd ik met
de handen geboeid op de rug de verhoorkamer uitgeleid.
U begrijpt toch waarvan u
beschuldigd wordt, meneer? Dit is helemaal niet niks. Hierop staan zeer zware
straffen. Ik hoop voor u dat het onderzoek bij uw dochter niet zal aantonen wat
ik vrees, want dan ziet het er helemaal niet goed voor u uit.
Lynn had de vorige dag klacht
tegen me ingediend wegens slagen en verwondingen en poging tot verkrachting. Ik
begreep er helemaal niets meer van. Had
ik haar dan nooit echt gekend? Ze was altijd zo lief tegen Sanne en zo
begripvol omdat ik niet mijn volledige aandacht aan haar kon geven. Ze zei
steeds opnieuw dat kinderen het allerbelangrijkste zijn en dat zij op de eerste
plaats komen. Was dat dan allemaal gelogen? Dat kon toch niet? Kon iemand
werkelijk zo vals zijn? Ik probeerde voortdurend de agenten ervan te
overtuigen dat ik Lynn nooit kwaad had gedaan. Het was allemaal tevergeefs. Ze
was er niet alleen in geslaagd mij maanden om de tuin te leiden, het was haar
ook nog eens gelukt om de agenten met haar mooie snoetje rond haar vinger te
winden. Ik wist helemaal niet meer wat ik nog kon doen om de hoofdinspecteur
ervan te verzekeren dat ik met heel deze zaak niets te maken had.
De ondervraging was bijna een
uur bezig toen de hoofdinspecteur besloot dat mijn verhoor voorlopig lang
genoeg geduurd had. Hij stelde voor om even een pauze te nemen en verder te
gaan van zodra de resultaten van het ziekenhuis waren binnengekomen. Toen ik de
verhoorkamer verliet, kwam ik aan het onthaal mijn vriend Danny tegen die daar
op mij stond te wachten. Om te vermijden dat hij de wanhoop in mijn ogen
opmerkte, hield ik mijn hoofd gebogen en keek de hele tijd naar de grond. Mijn
vriend stond vervolgens recht uit zijn stoel en kwam naar mij toegelopen.
Xander, wat scheelt er toch?
Ik reageerde niet en bleef zwijgen.
Meneer Franssens, mag ik u
vragen hier in dit lokaal te wachten. De hoofdinspecteur zal u terug komen
halen van zodra hij en de onderzoeksrechter klaar zijn.
Als een zombie liep ik het
lokaal binnen en liet me neervallen op een stoel in de hoek van de kamer. Enkele
minuten later kwam ook Danny binnen. Vanuit de deuropening keken we recht op de
onthaalbalie van de politie. Aan de ene kant van de deur zat er een groot
venster zodat men alles kon controleren wat er in de kamer gebeurde. Aan de
andere kant stond er een drank- en snoepautomaat. Danny stapte naar de
automaten toe en haalde er twee blikjes cola en een zakje chips uit. Vervolgens
zette hij zich neer op een stoel naast mij en overhandigde me een van de
blikjes. Ik wist helemaal niet hoe ik me tegenover hem moest gedragen. Ik
schaamde me voor de situatie waarin ik verzeild was geraakt en hield mijn blik
naar de grond gericht. Toen hij zijn hand plots op mijn schouder legde ging er
een rilling door me heen. Ik hief mijn hoofd op en keek mijn vriend recht in de
ogen. Er rolde een traan langs mijn wang naar beneden.
Wat gebeurt er toch allemaal,
Danny? Het ene moment zit ik nog met Sanne aan tafel en het volgende ogenblik
wordt ik als een van de zwaarste criminelen behandeld. Ik vertelde hem niets
over wat er sinds mijn thuiskomst allemaal was gebeurd. Ik wilde niet dat
iemand hier ook maar iets over zou horen. Dit deed ik om Sanne te beschermen,
maar als ik nu terugkijk op wat er ondertussen allemaal is gebeurd dan had ik
dit misschien beter wel gedaan.
Je mag de moed niet opgeven,
Xander. Je zal zien dat ze straks zullen moeten toegeven dat je er helemaal
niets mee te maken hebt en dan kan je terug naar huis gaan.
Ik hoop het, Danny. Ik hoop
het echt.
Daarna werd het stil. We wisten
geen van beiden nog wat we tegen mekaar konden zeggen en bleven zwijgend zitten
tot de hoofdinspecteur me twee uur later opnieuw kwam ophalen om het verhoor
verder te zetten.
Op hetzelfde ogenblik werd
Xander op het politiebureau hard aangepakt door de hoofdinspecteur en zijn
assistent.
Vijf
uur na de verschrikkelijke ontdekking van Xander op de kamer van zijn dochter
belde Lynn terug aan bij de villa. Alles was die namiddag zo snel gebeurd
waardoor ze geen tijd gehad had om wat spullen bij elkaar te grabbelen. Toen ze
de hal binnenstapte probeerde Xander haar nog tegen te houden, maar ze liet
zich niet doen en stapte in stevige tred naar de trap.
Lynn,
alsjeblieft. Sanne ligt in mijn kamer te slapen. Ze is eindelijk tot rust
gekomen. Als je echt om haar geeft, dan vertrek je terug. Geef me je adres en
dan zorg ik ervoor dat al je spullen worden opgestuurd.
Toen
hij haar smekend aankeek, draaide ze onmiddellijk haar gezicht van hem af en
stapte onverstoord verder. Hij liep haar snel achterna en greep haar vast bij
haar armen om haar tegen te houden waardoor ze struikelde en naar beneden viel.
Hij schrok en wilde naar haar toegaan om haar te helpen, maar Lynn duwde hem
van haar af en zei met luide stem: Laat me los! Hier zal je nog spijt van
krijgen, rotzak!
Xander
wilde nog iets zeggen, maar stopte toen hij boven zijn dochtertje hoorde
roepen. Zonder ook nog maar een moment aan Lynn te denken haastte hij zich naar
zijn slaapkamer. Ondertussen krabbelde de jonge vrouw overeind en liep hinkend
naar de voordeur.
De afgelopen twee dagen heb ik geen tijd gehad om mijn blog verder aan te vullen, maar hier ben ik dan alweer. Ik hoop dat ik jullie met dit vervolgverhaal even kan weghalen uit de actualiteit en een ontspannend moment kan bezorgen.
VI
Nadat Anne kort gebriefd werd
door de hoofdinspecteur liep ze naar een verbouwereerde Danny toe.
Meneer, ik zou u willen vragen
om samen met het meisje naar het universitair ziekenhuis te komen. We willen
daar graag nog een grondig medisch onderzoek bij haar uitvoeren.
Tien minuten later zat Danny,
met Sanne op de achterbank, in de auto op weg naar het ziekenhuis. Onderweg
belde hij met zijn handenvrije telefoon naar zijn echtgenote Anja. Xander had hem
dan wel gevraagd om bij zijn dochtertje te blijven, de man had het gevoel dat
zijn vriend op dit moment alle hulp best kon gebruiken. Daarom sprak hij met
zijn vrouw af dat zij naar het ziekenhuis kwam en bij Sanne bleef, terwijl hij
naar het politiebureau ging en daar probeerde te achterhalen wat er precies bij
zijn vriend thuis was gebeurd.
Anja kwam tegelijkertijd met
haar man de ontvangsthal van het ziekenhuis binnengelopen. Ze richtte
onmiddellijk al haar aandacht op het kleine meisje dat zijn hand stevig
vasthield. Ondertussen keek ze met een gezicht vol vraagtekens naar haar man. Ze
namen met zijn drieën plaats op een bank in een uithoek van de bezoekerszaal.
Terwijl ze daar wachtten totdat iemand hen kwam halen, haalde Danny in de
cafetaria een flesje cécémel voor Sanne en voor hem en zijn vrouw een beker
koffie.
Hallo, dag Sanne. Ik ben Anne.
Ik ga zo dadelijk met jou en de dokter mee om enkele tests te doen. We willen
weten of alles oké met je is.
Het meisje keek met bange ogen
van de onbekende vrouw naar Danny en Anja.
Je moet helemaal niet bang
zijn, hoor. Het zal niet lang duren. Voor je het weet ben je ervan af.
Danny ging op zijn knieën vlak
voor het meisje zitten en probeerde haar zo goed mogelijk gerust te stellen.
Je moet echt niet bang zijn,
meisje. Anja zal de hele tijd bij jou blijven. Ik moet wel even weg. Ik ga
kijken of ik je papa ergens mee kan helpen en voor je het weet zijn we allebei
bij jou terug.
Bij het horen van het woord
papa leek er eindelijk iets los te komen bij het kind. Ze keek de man voor
haar recht in de ogen en zei met een klein stemmetje: Papa Ik wil dat je
terugkomt
Je papa komt zo snel als hij
kan terug. Hij moet eerst nog enkele zaken in orde brengen. Dannys vrouw
legde haar arm beschermend om de schouders van het kleine meisje.
Het volgende moment kwam de
onbekende vrouw terug naar het kind toe en reikte haar hand naar haar uit.
Kom, Sanne. Het is tijd dat we
vertrekken.
Het meisje keek aarzelend naar
de vrouw en nam vervolgens de hand van Anja vast. Samen liepen ze de trap op
naar de onderzoekslokalen. Danny bleef hen de hele tijd in de gaten houden tot
ze om de hoek verdwenen waren en liep vervolgens terug naar zijn wagen.
Xander, wat is hier allemaal
aan de hand? Waarom moest ik zo snel naar hier komen? Wat doet de politie hier
en waarom is Lynn zonet met al haar bagage vertrokken?
Ik was opgelucht toen ik mijn
vriend eindelijk zag, maar ik wist helemaal niet hoe ik aan hem moest uitleggen
wat er zonet allemaal gebeurd was. Ik was dan ook voor een deel opgelucht toen
de oudste agent naar hem toe stapte en het woord nam.
Meneer, nu u hier bent denk ik
dat we de ondervraging van meneer Franssens kunnen verderzetten op het bureau.
Ondervraging? Xander, wat heeft dit allemaal te betekenen?
Ik schudde lusteloos met mijn
hoofd en hield de hele tijd mijn dochtertje in de gaten die in de zetel naar de
televisie zat te staren.
Ik weet het niet, Danny. Het
enige wat ik je wil vragen is om voor Sanne te zorgen tot heel deze situatie is
opgeklaard.
Meneer, wilt u met ons
meekomen alstublieft?
Een ogenblikje. Ik liep snel nog
even naar Sanne toe en zette me naast haar in de zetel.
Sanne, liefje. Ik moet even
weg, maar Danny blijft ondertussen bij jou. Ik ben zo snel mogelijk terug.
Niet weggaan, papa, zei ze met
een klein stemmetje, je hebt het beloofd.
Mijn hart brak toen ik mijn
kleine meid daar huilend zag zitten. De jongste agent kwam naar me toegestapt.
Meneer Franssens, het is nu
echt tijd om te vertrekken.
Op het ogenblik dat ik samen
met de agent het huis verliet, stapte een vrouw van middelbare leeftijd naar
binnen.
Danny had net zijn auto
geparkeerd en liep de oprit naar de woning van zijn vriend op toen hij Lynn
gepakt en gezakt het huis zag verlaten. Hij stapte naar haar toe en wilde haar
iets vragen, maar ze liep hem straal voorbij en haastte zich naar de wagen van haar
vriendin die vlak achter de politiecombi geparkeerd stond. Wat was er in godsnaam aan de hand? Hij was met zijn vrouw Anja en hun
drie kinderen een wandeling aan het maken in het bos aan de andere kant van de
stad toen Xander hem vijfenzeventig minuten geleden volledig over zijn toeren
opbelde.
Wanneer hij enkele minuten
later de woonkamer binnenstapte, zag hij hoe een van de agenten een foto aan zijn
vriend toonde.
Wat heeft dit hier te
betekenen? Is dit waar een man zoals jij zich zoal mee bezighoudt in zijn vrije
tijd? Ik moet kotsen van dit soort zaken!
Xander zag lijkbleek en wist
niet wat zeggen.
Toen
ze klaar waren met de fotos kwam de gemaskerde man naar haar toegestapt en gaf
haar een innige zoen op haar mond.
Je
hebt dat perfect gedaan, Lynn. Ga je nu maar terug aankleden dan kunnen we er
straks nog een leuke middag van maken.
De
jonge vrouw keek met een bezorgde blik naar het meisje dat in de hoek van de
donkere kelder ineengedoken op de koude vloer zat. Ze bibberde van de kou en
had haar armpjes rond haar blote bovenlichaam gelegd.
En
Sanne? vroeg ze stilletjes.
Maak
je geen zorgen om haar. Ik blijf ondertussen wel bij haar. Van zodra hier alles
opgeruimd is en we onze kleren terug aangetrokken hebben, komen we ook naar
boven.
Lynn
trok haar badjas aan en zonder nog een woord tegen de dochter van haar vriend
te zeggen liep ze naar de trap.
Naast schrijven van verhalen neemt ook het lezen van boeken een belangrijke plaats in in mijn leven. Vooral de ogenblikken dat ik op de tram zit wanneer ik op weg ben naar het werk of naar huis is een boek voor mij heel belangrijk. Het is een ideale manier om tot rust te komen in mijn hoofd en nieuwe energie op te doen.
Het is nu bijna twee jaar geleden dat ik me daarom heb aangesloten bij de leesgroep van de KVLV in Leefdaal. Het is gewoon heel leuk om in groep een boek te lezen en na enkele weken samen te komen en over dat boek met elkaar te praten. Op die manier leer je het boek nog beter kennen en zie je zaken die je tijdens het lezen over het hoofd hebt gezien.
Tijdens onze laatste samenkomst hebben we de werken van Patricia De Martelaere besproken. Patricia De Martelaere was een schrijfster ('was' want ze is in 2009 op 51-jarige leeftijd overleden aan een hersentumor) die ik nog niet kende. Ik ben dan ook verheugd dat ik via de leesgroep deze schrijfster heb leren kennen. Het is geen typische romanschrijfster. Ze heeft een heel speciale schrijfstijl en dat komt waarschijnlijk ook door haar filosofische achtergrond.
Het boek van haar dat we gelezen hebben is 'Het onverwachte antwoord'. De eerste indruk die ik van dit boek had, is dat het geen gemakkelijk boek is. Het is geen boek dat je even tussen de soep en de patatten kan gaan zitten lezen. Je moet er echt de tijd voor nemen en in alle rust gaan lezen (zonder al te veel afleidingen) om er volledig van te kunnen genieten en te begrijpen wat ze met haar boek wil vertellen. Het boek zelf bevat weinig beschrijvingen van de ruimte en bestaat voornamelijk uit allerlei mijmeringen van wat de gedachten zijn van de verschillende personages. Voor iemand die graag filosofische werken leest, is het zeker een aanrader.
Ik zou natuurlijk nog heel wat meer over het boek kunnen vertellen, maar dan is de leute om het zelf te gaan lezen weg.
Ik wil wel nog een ding over dit boek kwijt. Het is opgebouwd uit zeven hoofdstukken. In de eerste vijf hoofdstukken krijg je het verhaal te lezen van vijf vrouwen uit het leven van de man Godfried H. Daarna komt er een enorm lang hoofdstuk (als ik eerlijk ben het moeilijkste uit het hele boek). Vooral in het begin is dit hoofdstuk heel langdradig, er lijkt op een bepaald moment zelfs geen eind aan te komen. Het is vaak zelfs moeilijk om te weten welke van de vijf vrouwen hier aan het woord is. Naar het einde van het hoofdstuk toe komt er uiteindelijk meer tempo in het verhaal en dan besef je dat het eigenlijk verteld wordt door een persoon. Dat is natuurlijk mijn mening. Na de eerste vijf hoofdstukken gelezen te hebben dacht ik dat het verhaal ging over vijf vrouwen uit het leven van een man, maar als je er dieper op in gaat en zeker na het zesde hoofdstuk, dan denk ik dat elke vrouw die werd beschreven een ander facet weergeeft van een specifieke vrouw (misschien wel de schrijfster zelf). Tot slot komen we dan bij het laatste hoofdstuk (voor mij persoonlijk het mooiste van heel het boek) en daarin krijgen we, verborgen in het verhaal van een zesde vrouw uit het leven van de man nl. zijn dochter, een antwoord op de ongestelde vraag.
Voor de mensen die dachten dat ze hier een korte samenvatting van het boek gingen krijgen heb ik slecht nieuws. Het boek 'Het onverwachte antwoord' is geen boek dat je zomaar eens kort kan samenvatten. Het is een boek dat je in alle rust zelf moet lezen om er vervolgens je eigen idee over te vormen.
Wanneer iemand van jullie in de toekomst van plan is om dit boek te lezen of misschien het boek al gelezen heeft, dan mag die mij altijd laten weten wat hij / zij persoonlijk van het boek vond. Ik ben zeer benieuwd naar jullie commentaar over dit verhaal.
Er waren ondertussen twee dagen
verstreken. Ik zat samen met mijn dochtertje Sanne aan de eettafel toen plots
de deurbel ging. Ik wilde rechtstaan en naar de voordeur lopen, maar ze hield
me met haar kleine handje tegen. Toen ik in haar groenblauwe ogen keek, zag ik
een traan langs haar wang naar beneden lopen.
Het is niets, meisje. Ik ga gewoon
even de deur opendoen. Ik ben direct bij jou terug.
Van zodra ik de deur had
geopend, zette ik geschrokken een stap achteruit. Lynn stond in de deuropening
met vlak achter haar twee agenten in uniform.
Wat doe jij hier?! Had ik je
niet gezegd dat ik je hier nooit meer wou zien! Was ik misschien niet duidelijk
genoeg, stomme trut!
Rustig, meneer, kwam de
oudste agent tussenbeide. Als u geen verdere problemen wil, dan kan u maar
beter zo goed mogelijk met ons meewerken. De juffrouw hier zou graag haar
persoonlijke spullen komen ophalen.
Alvorens ik kon reageren liep Lynn
het huis binnen, gevolgd door de twee agenten. Ik rende hen snel achterna. Ik
wilde kost wat kost vermijden dat Sanne ook maar een seconde met haar alleen
was. Van zodra we de woonkamer binnenkwamen, kwam Sanne bang naar me toegelopen.
De oudste agent keek haar met een vaderlijke blik aan.
Is er iemand die even bij uw
dochter kan blijven?
Waarom is dat nodig? vroeg ik
verbaasd. Ik vermoed dat zij daar zo snel mogelijk weer weggaat?
Dat is het niet, meneer. We
zouden u straks graag nog even willen meenemen naar het bureau om enkele vragen
te stellen.
Kan dat hier niet? Ik zou mijn
dochter nu liever niet alleen laten.
Dat denk ik niet, meneer. U
heeft de keuze: ofwel gaat u straks vrijwillig met ons mee, ofwel zijn we
verplicht deze hier te gebruiken.
Ik keek geschrokken op toen de
agent een paar handboeien tevoorschijn haalde.
Wat is hier in godsnaam aan de
hand?
Ik denk dat u dat beter weet
dan wij, meneer. antwoordde de oudste agent op strenge toon.
Een van de vriendinnen van Lynn
zat rustig in een tijdschrift te bladeren toen ik volledig over mijn toeren het
terras kwam opgestormd.
Waar is ze! schreeuwde ik
terwijl ze me met geschrokken ogen zat aan te kijken.
Wat is er aan de hand, Xander?
Waarom roep je zo? Lynn is zich boven even gaan opfrissen. Ze wou er op haar
paasbest uitzien voor wanneer je terug thuis kwam.
Zonder een woord te zeggen liep
ik terug naar binnen. Toen ik bijna bovenaan de trap was, hoorde ik Lynn als
een wilde tekeer gaan.
Jij blijft hier tot ik alles
met je vader geregeld heb! Ik wil geen klank uit je stomme mond horen,
begrepen?! Jij gaat mijn toekomst niet verknallen!
Toen ik de kamer van mijn
dochter binnenkwam, zag ik haar stilletjes huilend op een vuil bed zitten met
haar teddybeer in haar ene hand geklemd en haar rechterduim in haar mond. Haar
blik verstarde toen ze me vlak achter Lynn zag staan.
Waar zit je naar te kijken?!
Stom wicht!
Bij het aanschouwen van dit
verschrikkelijke tafereel trok al het bloed weg uit mijn gezicht en begon ik
van woede te trillen op mijn benen.
Toen Lynn zich vervolgens
omdraaide en me in de deuropening zag staan, liep ze onmiddellijk naar me toe. Ze wilde me
nog in haar armen nemen, maar ik duwde haar bruut van me af waardoor ze op de
grond terechtkwam.
Ik kan dit allemaal
uitleggen, probeerde ze zich nog te verontschuldigen terwijl ze overeind kroop.
Ik wil niets horen! Ik heb
genoeg gezien! Ik wil dat je nu mijn huis verlaat! Ik wil je hier nooit meer
zien! Begrepen?!
Vervolgens liep ik naar Sanne
toe die ons met rode ogen zat aan te staren. Ik keek niet begrijpend om me
heen. Heel het bed zat onder de kruimels en etensvlekken. In de kamer hing een
smerige geur van urine en stront. Ik zette onmiddellijk een venster open om de
ruimte te verluchten. Daarna zette ik me naast mijn dochter neer op het bed. Ik
nam haar in mijn armen en probeerde haar te troosten. Ze rilde over haar hele
lichaam.
Je hoeft niet bang meer te
zijn, meisje. Papa is terug bij jou. Niemand zal je nog pijn doen, dat beloof
ik je.
Op weg naar het penthouse in
het centrum van de stad waar mijn manager en
beste vriend Danny met zijn gezin woont, kwam ik mevrouw Pauwels tegen met haar
dochter Lore die een wandeling maakten met hun maltezertje.
Goedemiddag, mevrouw Pauwels?
reageerde ik verbaasd. Is Sanne niet bij jullie?
Sanne? Die hebben we niet meer
gezien sinds ze tien dagen geleden naar zee is vertrokken.
Maar dat kan niet!? Lynn
vertelde net dat ze haar deze middag bij jullie heeft afgezet zodat ze thuis
alles op orde kon brengen.
We hebben geen van beiden
vandaag gezien. Sorry, Xander. Lynn zal zich waarschijnlijk vergist hebben. Ze
zal Sanne wel bij iemand anders afgezet hebben.
Toen ik dit hoorde kreeg ik
onmiddellijk het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Waar was mijn kleine meid? En waarom zou
Lynn tegen mij zeggen dat ze haar naar Lore gebracht had als dat niet waar was?
Dat hield toch helemaal geen steek?
Alles oké? vroeg de vrouw
bezorgd.
Ja, hoor. Ik zie jullie later
nog wel. Een prettige middag verder.
Ik draaide me om en liep zo
snel als ik kon terug naar huis. Tijdens de hele rit terug bleef het gesprek
met de moeder van Lore door mijn hoofd spoken. Wat was er in hemelsnaam allemaal aan de hand?
