Ik ben Eva
Ik ben een vrouw en woon in Bertem (België) en mijn beroep is bediende bij een verzekeringsmaatschappij.
Ik ben geboren op 30/04/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verhalen lezen en schrijven, wandelen in de natuur, reizen om andere culturen te leren kennen.
Wanneer Xander na zes weken
afwezigheid terug thuiskomt, lijkt er op het eerste gezicht niets aan de hand.
Hij kijkt er naar uit om het normale dagelijkse leven met zijn verloofde Lynn en
zijn dochtertje Sanne terug op te pakken.
Niets blijkt echter nog te zijn
zoals het was voor zijn vertrek. De mensen uit zijn directe omgeving blijken
helemaal niet te zijn zoals hij dacht. Wie kan hij nog vertrouwen? Zal hij er
ooit in slagen zijn oude leven terug te krijgen?
Op deze blog kan je de eerste verise van mijn zelfgeschreven verhaal 'Twee gezichten' lezen. Ik hoop dat jullie even veel plezier aan het lezen van dit verhaal zullen beleven als ik heb bij het schrijven ervan. Alvast veel leesplezier toegewenst.
10-11-2015
Leesgroep KVLV Leefdaal: Patricia De Martelaere
Naast schrijven van verhalen neemt ook het lezen van boeken een belangrijke plaats in in mijn leven. Vooral de ogenblikken dat ik op de tram zit wanneer ik op weg ben naar het werk of naar huis is een boek voor mij heel belangrijk. Het is een ideale manier om tot rust te komen in mijn hoofd en nieuwe energie op te doen.
Het is nu bijna twee jaar geleden dat ik me daarom heb aangesloten bij de leesgroep van de KVLV in Leefdaal. Het is gewoon heel leuk om in groep een boek te lezen en na enkele weken samen te komen en over dat boek met elkaar te praten. Op die manier leer je het boek nog beter kennen en zie je zaken die je tijdens het lezen over het hoofd hebt gezien.
Tijdens onze laatste samenkomst hebben we de werken van Patricia De Martelaere besproken. Patricia De Martelaere was een schrijfster ('was' want ze is in 2009 op 51-jarige leeftijd overleden aan een hersentumor) die ik nog niet kende. Ik ben dan ook verheugd dat ik via de leesgroep deze schrijfster heb leren kennen. Het is geen typische romanschrijfster. Ze heeft een heel speciale schrijfstijl en dat komt waarschijnlijk ook door haar filosofische achtergrond.
Het boek van haar dat we gelezen hebben is 'Het onverwachte antwoord'. De eerste indruk die ik van dit boek had, is dat het geen gemakkelijk boek is. Het is geen boek dat je even tussen de soep en de patatten kan gaan zitten lezen. Je moet er echt de tijd voor nemen en in alle rust gaan lezen (zonder al te veel afleidingen) om er volledig van te kunnen genieten en te begrijpen wat ze met haar boek wil vertellen. Het boek zelf bevat weinig beschrijvingen van de ruimte en bestaat voornamelijk uit allerlei mijmeringen van wat de gedachten zijn van de verschillende personages. Voor iemand die graag filosofische werken leest, is het zeker een aanrader.
Ik zou natuurlijk nog heel wat meer over het boek kunnen vertellen, maar dan is de leute om het zelf te gaan lezen weg.
Ik wil wel nog een ding over dit boek kwijt. Het is opgebouwd uit zeven hoofdstukken. In de eerste vijf hoofdstukken krijg je het verhaal te lezen van vijf vrouwen uit het leven van de man Godfried H. Daarna komt er een enorm lang hoofdstuk (als ik eerlijk ben het moeilijkste uit het hele boek). Vooral in het begin is dit hoofdstuk heel langdradig, er lijkt op een bepaald moment zelfs geen eind aan te komen. Het is vaak zelfs moeilijk om te weten welke van de vijf vrouwen hier aan het woord is. Naar het einde van het hoofdstuk toe komt er uiteindelijk meer tempo in het verhaal en dan besef je dat het eigenlijk verteld wordt door een persoon. Dat is natuurlijk mijn mening. Na de eerste vijf hoofdstukken gelezen te hebben dacht ik dat het verhaal ging over vijf vrouwen uit het leven van een man, maar als je er dieper op in gaat en zeker na het zesde hoofdstuk, dan denk ik dat elke vrouw die werd beschreven een ander facet weergeeft van een specifieke vrouw (misschien wel de schrijfster zelf). Tot slot komen we dan bij het laatste hoofdstuk (voor mij persoonlijk het mooiste van heel het boek) en daarin krijgen we, verborgen in het verhaal van een zesde vrouw uit het leven van de man nl. zijn dochter, een antwoord op de ongestelde vraag.
Voor de mensen die dachten dat ze hier een korte samenvatting van het boek gingen krijgen heb ik slecht nieuws. Het boek 'Het onverwachte antwoord' is geen boek dat je zomaar eens kort kan samenvatten. Het is een boek dat je in alle rust zelf moet lezen om er vervolgens je eigen idee over te vormen.
Wanneer iemand van jullie in de toekomst van plan is om dit boek te lezen of misschien het boek al gelezen heeft, dan mag die mij altijd laten weten wat hij / zij persoonlijk van het boek vond. Ik ben zeer benieuwd naar jullie commentaar over dit verhaal.
Er waren ondertussen twee dagen
verstreken. Ik zat samen met mijn dochtertje Sanne aan de eettafel toen plots
de deurbel ging. Ik wilde rechtstaan en naar de voordeur lopen, maar ze hield
me met haar kleine handje tegen. Toen ik in haar groenblauwe ogen keek, zag ik
een traan langs haar wang naar beneden lopen.
Het is niets, meisje. Ik ga gewoon
even de deur opendoen. Ik ben direct bij jou terug.
Van zodra ik de deur had
geopend, zette ik geschrokken een stap achteruit. Lynn stond in de deuropening
met vlak achter haar twee agenten in uniform.
Wat doe jij hier?! Had ik je
niet gezegd dat ik je hier nooit meer wou zien! Was ik misschien niet duidelijk
genoeg, stomme trut!
Rustig, meneer, kwam de
oudste agent tussenbeide. Als u geen verdere problemen wil, dan kan u maar
beter zo goed mogelijk met ons meewerken. De juffrouw hier zou graag haar
persoonlijke spullen komen ophalen.
Alvorens ik kon reageren liep Lynn
het huis binnen, gevolgd door de twee agenten. Ik rende hen snel achterna. Ik
wilde kost wat kost vermijden dat Sanne ook maar een seconde met haar alleen
was. Van zodra we de woonkamer binnenkwamen, kwam Sanne bang naar me toegelopen.
De oudste agent keek haar met een vaderlijke blik aan.
Is er iemand die even bij uw
dochter kan blijven?
Waarom is dat nodig? vroeg ik
verbaasd. Ik vermoed dat zij daar zo snel mogelijk weer weggaat?
Dat is het niet, meneer. We
zouden u straks graag nog even willen meenemen naar het bureau om enkele vragen
te stellen.
Kan dat hier niet? Ik zou mijn
dochter nu liever niet alleen laten.
Dat denk ik niet, meneer. U
heeft de keuze: ofwel gaat u straks vrijwillig met ons mee, ofwel zijn we
verplicht deze hier te gebruiken.
Ik keek geschrokken op toen de
agent een paar handboeien tevoorschijn haalde.
Wat is hier in godsnaam aan de
hand?
Ik denk dat u dat beter weet
dan wij, meneer. antwoordde de oudste agent op strenge toon.
Een van de vriendinnen van Lynn
zat rustig in een tijdschrift te bladeren toen ik volledig over mijn toeren het
terras kwam opgestormd.
Waar is ze! schreeuwde ik
terwijl ze me met geschrokken ogen zat aan te kijken.
Wat is er aan de hand, Xander?
Waarom roep je zo? Lynn is zich boven even gaan opfrissen. Ze wou er op haar
paasbest uitzien voor wanneer je terug thuis kwam.
Zonder een woord te zeggen liep
ik terug naar binnen. Toen ik bijna bovenaan de trap was, hoorde ik Lynn als
een wilde tekeer gaan.
Jij blijft hier tot ik alles
met je vader geregeld heb! Ik wil geen klank uit je stomme mond horen,
begrepen?! Jij gaat mijn toekomst niet verknallen!
Toen ik de kamer van mijn
dochter binnenkwam, zag ik haar stilletjes huilend op een vuil bed zitten met
haar teddybeer in haar ene hand geklemd en haar rechterduim in haar mond. Haar
blik verstarde toen ze me vlak achter Lynn zag staan.
Waar zit je naar te kijken?!
Stom wicht!
Bij het aanschouwen van dit
verschrikkelijke tafereel trok al het bloed weg uit mijn gezicht en begon ik
van woede te trillen op mijn benen.
Toen Lynn zich vervolgens
omdraaide en me in de deuropening zag staan, liep ze onmiddellijk naar me toe. Ze wilde me
nog in haar armen nemen, maar ik duwde haar bruut van me af waardoor ze op de
grond terechtkwam.
Ik kan dit allemaal
uitleggen, probeerde ze zich nog te verontschuldigen terwijl ze overeind kroop.
Ik wil niets horen! Ik heb
genoeg gezien! Ik wil dat je nu mijn huis verlaat! Ik wil je hier nooit meer
zien! Begrepen?!
Vervolgens liep ik naar Sanne
toe die ons met rode ogen zat aan te staren. Ik keek niet begrijpend om me
heen. Heel het bed zat onder de kruimels en etensvlekken. In de kamer hing een
smerige geur van urine en stront. Ik zette onmiddellijk een venster open om de
ruimte te verluchten. Daarna zette ik me naast mijn dochter neer op het bed. Ik
nam haar in mijn armen en probeerde haar te troosten. Ze rilde over haar hele
lichaam.
Je hoeft niet bang meer te
zijn, meisje. Papa is terug bij jou. Niemand zal je nog pijn doen, dat beloof
ik je.
Op weg naar het penthouse in
het centrum van de stad waar mijn manager en
beste vriend Danny met zijn gezin woont, kwam ik mevrouw Pauwels tegen met haar
dochter Lore die een wandeling maakten met hun maltezertje.
Goedemiddag, mevrouw Pauwels?
reageerde ik verbaasd. Is Sanne niet bij jullie?
Sanne? Die hebben we niet meer
gezien sinds ze tien dagen geleden naar zee is vertrokken.
Maar dat kan niet!? Lynn
vertelde net dat ze haar deze middag bij jullie heeft afgezet zodat ze thuis
alles op orde kon brengen.
We hebben geen van beiden
vandaag gezien. Sorry, Xander. Lynn zal zich waarschijnlijk vergist hebben. Ze
zal Sanne wel bij iemand anders afgezet hebben.
Toen ik dit hoorde kreeg ik
onmiddellijk het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Waar was mijn kleine meid? En waarom zou
Lynn tegen mij zeggen dat ze haar naar Lore gebracht had als dat niet waar was?
Dat hield toch helemaal geen steek?
Alles oké? vroeg de vrouw
bezorgd.
Ja, hoor. Ik zie jullie later
nog wel. Een prettige middag verder.
Ik draaide me om en liep zo
snel als ik kon terug naar huis. Tijdens de hele rit terug bleef het gesprek
met de moeder van Lore door mijn hoofd spoken. Wat was er in hemelsnaam allemaal aan de hand?
Ik wens jullie alvast een fantastisch weekend toe vol leuke activiteiten die helpen om je batterijen opnieuw op te laden zodat je maandag helemaal klaar bent om er weer in te vliegen op het werk of op school.
Als je een kijkje neemt op mijn blog vergeet dan zeker niet de poll aan de rechterzijde van deze pagina in te vullen. Op die manier krijg ik een idee over wie mijn blog leest en wat jullie favoriete boeken zijn.
Daarnaast kunnen jullie nu al een aantal dagen een van de verhalen die ik aan het schrijven ben mee volgen. Als jullie commentaar of suggesties hebben voor het vervolg van dit verhaal, dan zijn die zeker welkom. Ik ben al heel ver gevorderd in dit verhaal, maar jullie reacties kunnen zeker een meerwaarde betekenen om het verhaal nog beter te maken.
De drie vriendinnen kwamen lachend de woning binnen. Ze
hadden er net twee fantastische weken aan zee opzitten. De dagen waren
werkelijk voorbijgevlogen. Ze vonden het alle drie spijtig dat deze periode
niet eeuwig kon blijven duren, maar ze hadden afgesproken om dit in de toekomst
zeker nog een keer over te doen.
Toen Lynn korte tijd later haar
vriend Xander de inkomhal zag binnenlopen keek ze hem de eerste seconden
verbaasd aan. Ze had hem helemaal nog niet thuis verwacht, maar dat betekende
niet dat ze niet verheugd was om hem terug te zien. Ze had hem de voorbije
weken enorm gemist. Ze hielden dan wel bijna dagelijks contact met elkaar, maar
dat was toch niet hetzelfde. Haar vreugde om zijn terugkeer verdween echter
even snel als ze gekomen was toen hij naar zijn dochter vroeg.
Ze
had helemaal niet meer aan dat stomme kind gedacht. Waarom moest zij toch
altijd alles verpesten? Ze was juist zo blij om haar vriend na zes lange weken
terug te zien en dan kwam dat onnozel wicht weer op de voorgrond. Het is altijd
weer Sanneke van hier en Sanneke van daar, alsof zij helemaal niet
belangrijk was. Waarom kon die bastaard niet samen met haar moeder gestorven
zijn in dat auto-ongeluk, dat zou alles zoveel gemakkelijker maken.
Ze keek snel even naar haar
vriendinnen om vervolgens haar vriend opnieuw met een zelfverzekerde blik aan
te kijken en hem met een smoesje gerust te stellen.
De laatste aankopen waren
nauwelijks opgeborgen in de provisiekamer toen ik gestommel hoorde aan de
voordeur. Ik haastte me naar de inkomhal. Ik had mijn kleine meid al veel te
lang moeten missen en kon niet wachten om haar weer in mijn armen te sluiten. Lynn
hing net haar jas weg in de kast en kwam onmiddellijk naar me toegelopen toen
ze me zag.
Liefje! Leuk om je terug te
zien. Hoe was je tournee? Ik had je helemaal nog niet thuis verwacht.
Ik bleef enkele seconden
roerloos staan en keek daarbij nerveus om me heen. Aan de voordeur stonden de
twee vriendinnen van Lynn, maar mijn dochter was nergens te bespeuren.
Waar is Sanne? vroeg ik
angstig.
Lynn leek te schrikken van deze
vraag, maar herpakte zich snel.
Och, dat is waar ook. Ik heb
haar net bij haar vriendinnetje Lore afgezet. Zo kon ik het huis op orde
brengen voor wanneer je thuiskwam, maar dat is nu niet meer nodig. Je hebt me
compleet verrast met je vervroegde terugkeer. Ze gaf me vervolgens een warme
welkomstknuffel. Ik vind het echter helemaal niet erg dat je vroeger thuis
bent dan verwacht. Het komt zelfs perfect uit. Op die manier hebben we nog wat
tijd alleen met elkaar voor Sanne morgen thuis is.
Enkele minuten later zaten we met
zn allen in de loungezetels op het terras. Lynn liet haar hoofd zachtjes op
mijn schouder rusten.
Wie heeft er zin in een
glaasje sangria? vroeg ik tenslotte. Ik heb daarstraks een vat sangria met
vers fruit in de buurtwinkel gekocht.
Lekker! Geef
mij maar een glaasje, liefje.
Toen we allemaal een slok van
ons glas hadden genomen en getoost hadden op een leuke vakantie sprong ik plots
recht uit mijn zetel. Ik keek mijn vriendin daarbij met een verontschuldigend
gezicht aan.
Lynn, ik hoop dat je het niet
erg vind, maar ik besef net dat ik nog een aantal zaken met Danny moet
bespreken in verband met de optredens die in het najaar gepland zijn. Als ik
dat nu nog doe, dan ben ik voor de rest van de vakantie gerust. Ik zorg dat ik
zo snel mogelijk terug ben.
Voor ze reageerde keek ze eerst
naar haar twee vriendinnen.
Dat geeft niets, liefje.
Ondertussen steek ik al een eerste lading vuile was in de wasmachine en ruim
mijn spullen verder op. Zo hebben we deze avond alle tijd voor elkaar.
Op dat ogenblik besefte ik dat
ik echt wel bofte met een vriendin zoals zij. Ze was altijd zo begripvol
wanneer ik weer eens niet mijn volledige aandacht aan haar kon geven door mijn
drukke agenda en ze zei wel duizenden keren dat ze het helemaal niet erg vond
dat Sanne altijd op de eerste plaats voor me kwam. Ik wist heel goed dat dit
niet vanzelfsprekend was. Zeker niet in de wereld waarin ik leefde, een wereld
waarin de ik-persoon vaak voorrang heeft op al het andere. Om haar hiervoor te
bedanken gaf ik haar bij het verlaten van het terras nog snel een kusje op de
mond.
Het was vrijdagavond 8 augustus
2014. Ik kwam twee dagen vroeger dan voorzien terug thuis van een zomertournee
met mijn popgroep X-men. De villa lag er verlaten bij. Ik was uitgeput na de
drukke periode van de afgelopen weken en besloot onmiddellijk naar bed te gaan.
Mijn 6-jarige dochtertje Sanne kwam immers pas morgennamiddag terug thuis na
een weekje vakantie aan zee met mijn vriendin Lynn. Ik wilde tegen dan
voldoende uitgerust zijn om de twee belangrijkste vrouwen in mijn leven eens
goed te kunnen verwennen.
De volgende dag was ik al bij
de eerste zonnestralen klaarwakker. Ik had de afgelopen nacht amper een oog
dicht gedaan. Er bekroop me voortdurend het beangstigende gevoel dat ik niet
alleen thuis was. Dit was echter niet mogelijk: mijn jongere broer Ben was met
zijn gezin op bezoek bij zijn schoonfamilie in het buitenland en mijn dochter
en vriendin kwamen pas in de loop van de namiddag terug thuis. Wie zou er dan
nog in het huis kunnen zijn? Ik moest waarschijnlijk gewoon nog wat wennen aan
de stilte na de hectische periode van de voorbije weken. Nadat ik een kop
koffie had gedronken en enkele beschuiten had gegeten, besloot ik om
boodschappen te gaan doen in de buurtwinkel. Ik wilde iets lekkers op tafel
kunnen toveren voor wanneer Sanne en Lynn thuiskwamen.
Wanneer je plots in een grote menigte de auteur van een van je lievelingsboeken ziet zitten gaat er dadelijk heel wat door je hoofd. Je staat daar met knikkende knieën en weet de eerste seconden niet meer wat doen. Als je dan tenslotte een gehandtekend boek in handen hebt, dan kan je je geluk niet op. Je lijkt wel net een klein kind dat een lolly gekregen heeft van zijn ouders.
Mensen blij maken met zelfgeschreven verhalen dat moet fantastisch zijn. Daarom ben ik ook deze blog gestart om jullie te kunnen vertellen over de weg die ik afleg bij het schrijven van verhalen en wat dat bij mij vanbinnen veroorzaakt. Daarnaast is het ook een eerste manier om mijn verhalen aan het grote publiek te vertellen. Jullie zijn als het ware een eerste recensent die mijn vertellingen mag beoordelen. Hou dan ook deze blog zeker in de gaten. Binnenkort zullen jullie hier namelijk iets heel speciaals vinden. Ik hoop dat het jullie zal vasthouden zoals een spannende serie op de televisie.
Tot later.
Geniet van deze dag (is het nu op het werk of kan je genieten van een dagje verlof: maak er het beste van).
Waarom is dit toch allemaal gebeurd? Wat heb ik in
godsnaam verkeerd gedaan? Het enige wat ik wilde was de mensen van wie ik hou
beschermen en voor ik het goed en wel besefte kwam ik in deze nachtmerrie
terecht. Hoe is het in hemelsnaam zo ver kunnen komen? Wat had ik toch kunnen
doen om dit allemaal te vermijden?
Xander ligt op zijn rug op
het bed met zijn armen onder zijn hoofd en kijkt afwezig door het raam naar de
sterrenhemel buiten. Zijn gedachten dwalen langzaamaan af naar het moment, nu
bijna twee maanden geleden, waarmee alles is begonnen. De vragen naar het
waarom van dit alles blijven maar door zijn hoofd spoken. Als hij de klok kon
terugdraaien
Dit korte verhaal heb ik speciaal geschreven voor mijn metekindje Emma.
Het verhaal is ontstaan zoals de eerste verhalen eeuwen geleden
zijn ontstaan. De eerste week van de paasvakantie in 2014 was ik met mijn moeder, mijn
metekindje Emma en haar broertje Daan op vakantie aan zee. Een van de vaste
momenten tijdens die week was het verhaaltje dat ik aan Emma voorlas voor ze
ging slapen. Tijdens een van de bezoekjes aan de boekenwinkel kocht ik voor
haar en haar broertje een blokkenpuzzel en bijhorend boekje met prentjes van
dieren. Aan de hand van deze prentjes vertelde ik haar s avonds een leuk
verhaal. Dit verhaal bracht me op het idee voor een korte verhaal voor
kinderen. Hieronder kun je het resultaat lezen.
Veel leesplezier.
Minoe op de boerderij
Er was eens
in
een land hier ver vandaan, waar dieren net als mensen zijn, een poes die Minoe
heette. Minoe was een speels poesje die hield van plezier maken. Elke morgen
stond ze daarom vroeg op. Ze wou niets van de dag missen. Nadat ze een kom
verse melk had leeggedronken en haar haren had gewassen
liep ze onmiddellijk naar buiten om de andere dieren te gaan opzoeken.
Ze was de beste vriend van iedereen op de boerderij. Als zij in de buurt was,
dan wisten de anderen dat er zeker iets leuks te beleven viel.
De
eerste die Minoe tegen kwam toen ze naar buiten liep, was de kip. De kip zat,
zoals elke ochtend, graantjes te pikken in haar hok. Toen ze de poes zag
aankomen, scharrelde ze opgewekt naar haar toe.
Minoe,
Minoe! Wat leuk je te zien! kakelde ze vrolijk.
Goedemorgen, mevrouw kip, miauwde ze. Ken
jij een leuk spelletje dat we samen kunnen spelen?
Enkele
minuten later liepen ze het hele kippenhok door op zoek naar tientallen eieren
die overal verspreid lagen. Nadat ze hiermee klaar waren, vielen ze naast
elkaar, in een bedje van stro, in slaap.
Minoe
had net het hok van de kip verlaten als ze tegen Bella de koe opbotste.
Sorry,
Bella. Ik had je helemaal niet gezien, miauwde ze verlegen.
Dat
geeft niets, Minoe. Ik kan wel tegen een stootje, loeide de koe.
De
poes maakte even wat tijd om wat met de koe te babbelen. Daarna zette ze haar
tocht op het erf van de boerderij verder.
De
volgende die ze tegenkwam was het schaap.
Dag
Minoe! mekkerde het schaap. Wat ben ik blij je te zien mèèè De boer heeft
gisteren een nieuw hok voor mij en mijn familie gemaakt mèèè Zin om mee een
kijkje te gaan nemen?
Ja,
leuk! spinde Minoe vrolijk.
Huppelend
liepen de twee naar de nieuwe schapenstal toe. Daar aangekomen legden de twee
dieren zich neer in het malse gras.
Vervolgens
liep ze de herdershond van de boer tegen het lijf.
Max.
Hallo. Ook al wakker? miauwde ze nieuwsgierig.
Nog
wakker zal je bedoelen zeker, gromde de hond humeurig. Ik ben de hele nacht
opgebleven om het erf van mijn baas te bewaken. Ik denk dat ik me nu voor de
kachel in de woonkamer ga leggen en daar de rest van de ochtend niet meer
vandaan kom.
Oké,
Max. Rust maar goed uit en tot een volgende keer.
Veel
plezier nog, Minoe, blafte de hond ten afscheid.
Voordat
de poes terugkeerde naar huis liep ze nog even langs bij het varken. Die lag te
genieten van een lekker modderbad toen Minoe langskwam.
Dag
Minoe! knorde het varken. Kom er bij liggen. Het is hier echt zalig.
Liever
niet. Ik denk dat ik hier aan de kant blijf zitten.
Waarom?
Zon bad heeft echt een gunstig effect op je hele lichaam.
Dat
is goed mogelijk, varken, maar ik heb net mijn haren gewassen.
Jij
moet het weten Minoe. Je weet echt niet wat je mist.
Moe,
maar blij wandelt de poes ten slotte terug naar huis. In de keuken heeft haar
baasje net een kom verse melk en enkele lekkere snoepjes klaargelegd. Nadat ze
alles heeft opgegeten en leeggedronken legt ze zich neer op de mat in
woonkamer, naast Max de herdershond, voor een welverdiend middagdutje.
p.s. Dit verhaal vind je ook terug op de storytime-app waar ik je een tijdje geleden over verteld heb. Op deze app werden er zelfs leuke geluiden toegevoegd wat de vertelling voor je kind, kleinkind of metekind nog leuker maakt. Neem dus zeker eens een kijkje op deze app!
Naast schrijven speelt ook muziek een belangrijk rol in mijn leven.
Het is niet dat ik zelf een muziekinstrument bespeel. Integendeel zelfs, ik heb nooit notenleer gevolgd en toen ik tijdens de eerste jaren aan de middelbare school MO (muzikale opvoeding) kreeg, moest ik concluderen dat dat niets voor mij was. Ik heb echt geen gevoel voor ritme en gehoor voor muziek.
Dit betekent echter niet dat ik niet graag naar muziek luister. Meer zelfs, het brengt me tot rust en doet mijn gedachten even weg dwalen van de sleur van het dagelijkse leven. Door op die manier mijn hoofd leeg te maken, krijg ik vaak inspiratie om te gaan schrijven of een idee voor een nieuw verhaal.
Er zijn verschillende redenen waarom ik graag naar bepaalde zangers luister. Ik bewonder hun talent om zelf liedjes te schrijven en ze volledig af te werken tot op het podium voor het grote publiek (Milow, Stephan Kellogg). Daarnaast kijk ik ook op naar hoe ze als een volwaardige entertainer de mensen een leuke avond kunnen bezorgen met een totaal spektakel van klank, licht en amusement (Stan Van Samang). Maar ook de liedjes zelf kunnen me vaak enorm bekoren en me de kracht geven om me ergens volledig voor te geven. Een cd die echt een positieve invloed op mijn gemoedsgesteldheid heeft, is de cd 'Sterker' van Nick en Simon. De liedjes op deze plaat doen me vaak aan mijn eigen leven denken. Ze hebben zelfs mee een rol gespeeld in de beslissing om mijn passie voor schrijven te delen met anderen en dat ik niet langer mag twijfelen, maar er voor moet durven gaan.
KORTOM: Als je echt iets wilt, dan moet je er voor gaan. Je mag niet twijfelen en je laten tegenhouden door allerlei obstakels. Het zou namelijk jammer zijn als je later moet zeggen dat je niet alles wat je wilde bereiken hebt kunnen realiseren. Als je iets wilt, dan moet je het op de eerste plaats doen voor jezelf. Als jij je goed in je vel voelt, dan straal je dat namelijk uit naar anderen toe.
Volgens Van Dale is een rugzak een tas die op de rug gedragen wordt, met name door trekkers met banden over de schouders. Het is met andere woorden een tas die je kan gebruiken om bezittingen te verplaatsen, een gebruiksvoorwerp.
Een rugzak is echter veel meer dan dat. De rugzak staat ook voor alle ervaringen, herinneringen die je in de loop van je leven verzameld hebt en die je mee maken tot wie je echt bent. Het bepaalt mee je karakter en je draagkracht om met moeilijkheden en met nieuwigheden om te gaan.
Iedereen heeft een eigen rugzak en op een bepaald moment kan die enorm zwaar doorwegen, maar in grote mate blijft het een verrijking voor jezelf als persoon. Zonder die rugzak zou je leven veel minder mooi zijn, hoe zwaar het leven soms ook is. Het maakt iedere persoon namelijk uniek met zijn eigen talenten en gebreken. Je moet het met andere woorden koesteren als een van de mooiste geschenken die je van het leven gekregen heb.
Morgen is het Allerheiligen. Het bezoek aan het kerkhof vandaag doet me opnieuw even stilstaan bij de mensen die ik moet missen, die een tijdje geleden uit mijn leven zijn verdwenen. Ik wil echter niet geloven dat die personen voorgoed weg zijn. Voor mij zijn ze nog altijd in mijn leven aanwezig. Ze zullen nooit helemaal verdwijnen. Deze boodschap wil ik jullie vandaag meegeven. Ik hoop dat het een steun mag zijn wanneer je het moeilijk hebt op dit moment bij het gemis van een dierbaar iemand.
'Afscheid nemen bestaat niet'
Dit liedje van Marco Borsato zegt eigenlijk alles wat ik zeggen wil:
Doodgaan is niet weggaan.
Het betekent niet dat de ander voorgoed uit je leven verdwijnt.
Die persoon is alleen fysiek weg.
Je kan hem / haar dan wel niet meer zien, horen of voelen, in je hoofd blijft hij / zij verder leven. Bij elke stap die je zet in je leven, elk gelukkig moment dat je mag meemaken en elke hindernis die je op je weg tegenkomt, staat hij / zij aan je zijde. Hij / zij is een soort van beschermengel die je nooit in de steek laat. Onthoudt dit op momenten dat je het moeilijk hebt en je zal beseffen dat er iemand is die over je waakt en zorgt dat alles weer goed komt.
Het is een prachtige herfstdag vandaag. Ideaal om een wandeling te maken in het bos en te genieten van de wondermooie kleuren in de natuur.
Vandaag is het precies tien dagen geleden sinds ik met deze blog ben begonnen. Sinds de start van deze blog voel ik me bevrijd. Ik heb het gevoel dat ik nu eindelijk bezig ben met mijn echte droom. Als ik 's avonds na het werk thuiskom kijk ik er naar uit om er aan verder te werken. Het heeft al een belangrijke plaats in mijn leven ingenomen en ik denk niet dat ik het nog zou kunnen missen. Soms vraagt een mens zich af waarom het zolang moet duren voor hij of zij zich echt aan de wereld durft te tonen zoals hij of zij is.
Als je de titel van dit bericht gelezen hebt, dan besef je waarschijnlijk dat ik graag zou weten hoe jij tegenover lectuur staat. Welke boeken jij graag leest. Op die manier leer ik de mensen die mijn blog lezen beter kennen en dat zal me waarschijnlijk ook helpen om het nog beter te maken. Ik kijk dan ook uit naar jullie respons op deze poll.
Verschillende brokstukken van een meteoriet zijn neergestort op de aarde. Samen met die meteoriet is er een enorme windvlaag over de getroffen plaatsen getrokken. Dit heeft er voor gezorgd dat sommige steden bijna letterlijk van de kaart geveegd zijn en de huizen die nog rechtstaan zwaar beschadigd zijn. Overal is de elektriciteit uitgevallen. In de straten heerst er een enorme chaos. Duizenden mensen lopen in paniek kriskras door elkaar. Ze zijn bang om wat er hen te wachten staat, maar ook ongerust over wat er met hun familie en vrienden is gebeurd.
Karel en zijn collega's zitten opgesloten in het kantoorgebouw waar ze werken. De helft van het gebouw is door en krachtige windhoos volledig weggevaagd. De man kon nog net op tijd met een tiental collega's beschutting zoeken in de trappenhal. Langs die weg probeerden ze naar de uitgang te lopen, maar de deur naar buiten is geblokkeerd door brokstukken. Het enige wat ze nu kunnen doen is wachten, wachten tot de hulpdiensten hen gevonden hebben. Ondertussen horen ze het gieren van de wind buiten en het paniekerige geschreeuw van voorbijgangers.
Na een helse tocht die wel eindeloos leek te duren; Lotte en Simon hebben geen enkel idee hoeveel tijd er verstreken is sinds het begin van hun avontuur; bereiken de twee tieners eindelijk de rand van het enorm uitgestrekte woud.
"Simon, ik ben bang. Ik wil hier weg. Naar huis."
"Je moet niet bang zijn, Lotte. Ik ben bij jou. Ik zal je beschermen. Dat beloof ik je," probeert de jongen zijn vriendinnetje gerust te stellen.
Hij slaat zijn arm om de schouders van het meisje en samen lopen ze de berg af, naar het dorp dat ze in de verte zien liggen. Wanneer ze vijftien minuten later de eerste woning bereiken, merken ze onmiddellijk dat er iets niet pluis is. Het huis is volledig vervallen. De ruiten op het gelijkvloers zijn ingegooid, de muren zijn met graffiti beklad en het pad naar de voordeur is volledig overwoekerd met onkruid. Terwijl ze verder lopen, komen ze geen enkele levende ziel tegen. De huisraad van heel wat woningen ligt verspreid over de straat. Het lijkt wel alsof de mensen van dit dorp halsoverkop vertrokken zijn. Wat is er hier in hemelsnaam aan de hand?
Ellen zit rustig in een boek te lezen in de woonkamer wanneer ze wordt opgeschrikt door rumoer aan de voordeur. Ze krijgt dadelijk een beangstigend gevoel over zich heen. Wat is er aan de hand? Ze voelt haar hart hevig kloppen in haar keel en haar handen zijn nat van het zweten. Het eerste moment weet ze niet wat te doen. Uiteindelijk besluit ze recht te staan en sluipt stilletjes naar de deur van de inkomhal. Ondertussen houdt ze haar gsm stevig in haar handen geklemd. Aan de deur gekomen kijkt ze via de videophone naar wat er buiten aan de hand is. Als ze ziet dat het lawaai afkomstig is van de kinderen van de buren die buiten op hun fietsje aan het rijden zijn, haalt ze opgelucht adem. Ze heeft zich zorgen gemaakt om niets, gelukkig maar. De jonge vrouw zet zich terug neer in haar zetel en gaat verder met datgene waar ze mee bezig was. Ze is immers benieuwd naar het vervolg van het verhaal.
Af en toe kan het eens echt deugd doen om niets te moeten doen. Gewoon je na een drukke dag op het werk thuis neerploffen in de zetel en genieten van een mooie film of spannende serie op teevee. De boog kan namelijk niet altijd gespannen staan. Soms moet je ook eens tijd maken voor jezelf en niets plannen, maar genieten van wat er op je afkomt en de dag nemen zoals ze komt. Probeer dit ook eens en je zal zien dat je de volgende dag extra energie hebt om er terug 100% tegenaan te ga gaan.
Hopelijk is de nieuwe werkweek / schoolweek goed van start gegaan.
Graag zou ik jullie hier de volgend app willen voorstellen: Storytime kinderverhalen. Deze gratis app is heel interessant voor iedereen die kinderen of kleinkinderen heeft en ook voor mensen die regelmatig gaan babysitten. Via deze weg kan je immers snel en gemakkelijk een leuk voorleesverhaaltje vinden aangepast aan jouw kind. Wanneer je zelf een kinderverhaal hebt geschreven dan kan je dit via deze app ook delen met anderen. Kortom een zeer waardevolle aanwinst.
