Er waren ondertussen twee dagen verstreken. Ik zat samen met mijn dochtertje Sanne aan de eettafel toen plots de deurbel ging. Ik wilde rechtstaan en naar de voordeur lopen, maar ze hield me met haar kleine handje tegen. Toen ik in haar groenblauwe ogen keek, zag ik een traan langs haar wang naar beneden lopen.

“Het is niets, meisje. Ik ga gewoon even de deur opendoen. Ik ben direct bij jou terug.”

Van zodra ik de deur had geopend, zette ik geschrokken een stap achteruit. Lynn stond in de deuropening met vlak achter haar twee agenten in uniform.

“Wat doe jij hier?! Had ik je niet gezegd dat ik je hier nooit meer wou zien! Was ik misschien niet duidelijk genoeg, stomme trut!”

“Rustig, meneer,” kwam de oudste agent tussenbeide. “Als u geen verdere problemen wil, dan kan u maar beter zo goed mogelijk met ons meewerken. De juffrouw hier zou graag haar persoonlijke spullen komen ophalen.”

Alvorens ik kon reageren liep Lynn het huis binnen, gevolgd door de twee agenten. Ik rende hen snel achterna. Ik wilde kost wat kost vermijden dat Sanne ook maar een seconde met haar alleen was. Van zodra we de woonkamer binnenkwamen, kwam Sanne bang naar me toegelopen. De oudste agent keek haar met een vaderlijke blik aan.

“Is er iemand die even bij uw dochter kan blijven?”

“Waarom is dat nodig?” vroeg ik verbaasd. “Ik vermoed dat zij daar zo snel mogelijk weer weggaat?”

“Dat is het niet, meneer. We zouden u straks graag nog even willen meenemen naar het bureau om enkele vragen te stellen.”

“Kan dat hier niet? Ik zou mijn dochter nu liever niet alleen laten.”

“Dat denk ik niet, meneer. U heeft de keuze: ofwel gaat u straks vrijwillig met ons mee, ofwel zijn we verplicht deze hier te gebruiken.”

Ik keek geschrokken op toen de agent een paar handboeien tevoorschijn haalde.

“Wat is hier in godsnaam aan de hand?”

“Ik denk dat u dat beter weet dan wij, meneer.” antwoordde de oudste agent op strenge toon.