VII

“U begrijpt toch waarvan u beschuldigd wordt, meneer? Dit is helemaal niet niks. Hierop staan zeer zware straffen. Ik hoop voor u dat het onderzoek bij uw dochter niet zal aantonen wat ik vrees, want dan ziet het er helemaal niet goed voor u uit.”

Lynn had de vorige dag klacht tegen me ingediend wegens slagen en verwondingen en poging tot verkrachting. Ik begreep er helemaal niets meer van. Had ik haar dan nooit echt gekend? Ze was altijd zo lief tegen Sanne en zo begripvol omdat ik niet mijn volledige aandacht aan haar kon geven. Ze zei steeds opnieuw dat kinderen het allerbelangrijkste zijn en dat zij op de eerste plaats komen. Was dat dan allemaal gelogen? Dat kon toch niet? Kon iemand werkelijk zo vals zijn? Ik probeerde voortdurend de agenten ervan te overtuigen dat ik Lynn nooit kwaad had gedaan. Het was allemaal tevergeefs. Ze was er niet alleen in geslaagd mij maanden om de tuin te leiden, het was haar ook nog eens gelukt om de agenten met haar mooie snoetje rond haar vinger te winden. Ik wist helemaal niet meer wat ik nog kon doen om de hoofdinspecteur ervan te verzekeren dat ik met heel deze zaak niets te maken had.

De ondervraging was bijna een uur bezig toen de hoofdinspecteur besloot dat mijn verhoor voorlopig lang genoeg geduurd had. Hij stelde voor om even een pauze te nemen en verder te gaan van zodra de resultaten van het ziekenhuis waren binnengekomen. Toen ik de verhoorkamer verliet, kwam ik aan het onthaal mijn vriend Danny tegen die daar op mij stond te wachten. Om te vermijden dat hij de wanhoop in mijn ogen opmerkte, hield ik mijn hoofd gebogen en keek de hele tijd naar de grond. Mijn vriend stond vervolgens recht uit zijn stoel en kwam naar mij toegelopen.

“Xander, wat scheelt er toch?”

Ik reageerde niet en bleef zwijgen.

“Meneer Franssens, mag ik u vragen hier in dit lokaal te wachten. De hoofdinspecteur zal u terug komen halen van zodra hij en de onderzoeksrechter klaar zijn.”

Als een zombie liep ik het lokaal binnen en liet me neervallen op een stoel in de hoek van de kamer. Enkele minuten later kwam ook Danny binnen. Vanuit de deuropening keken we recht op de onthaalbalie van de politie. Aan de ene kant van de deur zat er een groot venster zodat men alles kon controleren wat er in de kamer gebeurde. Aan de andere kant stond er een drank- en snoepautomaat. Danny stapte naar de automaten toe en haalde er twee blikjes cola en een zakje chips uit. Vervolgens zette hij zich neer op een stoel naast mij en overhandigde me een van de blikjes. Ik wist helemaal niet hoe ik me tegenover hem moest gedragen. Ik schaamde me voor de situatie waarin ik verzeild was geraakt en hield mijn blik naar de grond gericht. Toen hij zijn hand plots op mijn schouder legde ging er een rilling door me heen. Ik hief mijn hoofd op en keek mijn vriend recht in de ogen. Er rolde een traan langs mijn wang naar beneden.

“Wat gebeurt er toch allemaal, Danny? Het ene moment zit ik nog met Sanne aan tafel en het volgende ogenblik wordt ik als een van de zwaarste criminelen behandeld.” Ik vertelde hem niets over wat er sinds mijn thuiskomst allemaal was gebeurd. Ik wilde niet dat iemand hier ook maar iets over zou horen. Dit deed ik om Sanne te beschermen, maar als ik nu terugkijk op wat er ondertussen allemaal is gebeurd dan had ik dit misschien beter wel gedaan.

“Je mag de moed niet opgeven, Xander. Je zal zien dat ze straks zullen moeten toegeven dat je er helemaal niets mee te maken hebt en dan kan je terug naar huis gaan.”

“Ik hoop het, Danny. Ik hoop het echt.”

Daarna werd het stil. We wisten geen van beiden nog wat we tegen mekaar konden zeggen en bleven zwijgend zitten tot de hoofdinspecteur me twee uur later opnieuw kwam ophalen om het verhoor verder te zetten.