Ditmaal had de onderzoeksrechter de plaats ingenomen van de politie-assistent. Van zodra die het woord nam, besefte ik dat ik niets goeds meer te verwachten had. Ik was wel opgelucht dat ik niet alleen was toen die man zijn verdict bekendmaakte. Danny bleef de hele tijd naast me zitten. Op de tafel voor me lag de ringmap met pornografische foto’s van kinderen die agenten tijdens de huiszoeking verstopt in een kast op mijn slaapkamer hadden gevonden. Naast de map lagen de foto van mijn dochter en enkele foto’s van Lynn in een ziekenhuisbed. De onderzoeksrechter hield het medisch verslag van het ziekenhuis in zijn handen.

“(… )Meneer Franssens, gezien de ernst van de feiten waarvan u wordt beschuldigd ben ik verplicht uw onmiddellijke aanhouding te eisen. U zal zo dadelijk worden overgebracht naar de gevangenis waar u in volledige afzondering zal worden geplaatst tot aan uw proces.”

Ik kon nog altijd niet geloven wat me overkwam. Ik leek wel van de ene nachtmerrie in de andere terecht te komen. Ik werd niet alleen beschuldigd van poging tot verkrachting en slagen en verwondingen bij Lynn, maar ook van misbruik van mijn eigen dochter en bezit van kinderporno. Het volgende moment maakte ik de ketting met daaraan mijn eigen trouwring en die van mijn overleden vrouw los en schoof die naar mijn vriend toe.

“Ik wil dat je deze aan Sanne geeft. Ik zal die hier toch niet mogen bijhouden en op die manier zijn haar mama en ik toch een beetje bij haar.”

Er rolde een traan langs mijn wang naar beneden. Ik wreef ze weg met mijn hand. “Zeg tegen haar dat ik haar graag zie…”

“Xander, je mag het niet opgeven,” probeerde Danny me nog moed in te spreken. “Ik neem zo snel mogelijk contact op met Frank en bekijk samen met hem wat we kunnen doen om je hier zo vlug mogelijk weg te krijgen.”

“Bedankt voor het vertrouwen. Je bent een echte vriend, maar ik weet niet of het allemaal nog veel zal uitmaken.”

“Stop met die doemdenkerij! Ben je onschuldig of niet?”

“Ik heb niets met dit alles te maken, maar…”

“Meneer Franssens, het is tijd om te vertrekken.”

Alvorens de man me bij de polsen vastnam, keek ik nog een keer mijn vriend recht in de ogen.

“Danny, beloof me alsjeblieft dat je voor Sanne zal zorgen zoals voor je eigen kinderen.”

Het volgende moment werd ik met de handen geboeid op de rug de verhoorkamer uitgeleid.