Na de eerste les van de cursus 'Het ultra korte verhaal' die ik op dit moment volg via Wisper in Leuven kregen we een fragment uit het verhaal 'Een heel kort verhaal' van Ernest Hemingway. De opdracht die we hierbij kregen was om dit fragment te verwerken in een zelf geschreven kort verhaal. We mochten echter maximum 200 woorden aan het fragment toevoegen. Na wat correcties die ik na de tweede les aan het verhaal heb aangebracht kan je hier dan het resultaat lezen.

Veel plezier ermee.

Eva

---

Een heerlijke, zonovergoten dag in april. Nergens een wolkje aan de lucht. Hij genoot van een cocktail met Luz. Tot plots haar oudste broer voor hen stond. Gesteund door de rest van zijn bende eiste hij dat ze onmiddellijk met hem meekwam. Zij weigerde. Wat er daarna gebeurde, herinnerde hij zich niet meer. Hij werd wakker in dit ziekenhuisbed. Ondertussen waren er vijf maanden verstreken. Zouden Luz en hij elkaar ooit nog terugzien?

Luz liep haastig door de smalle steegjes van de grote stad. Voortdurend keek ze achterom om er zeker van te zijn dat niemand haar volgde. Ze was die al eeuwen durende strijd tussen haar familie en de familie van Marco kotsbeu. Ze zou niet langer toelaten dat ze bepaalden wat ze moest doen en met welke mensen ze mocht omgaan. Het was immers haar leven.

Op een heel warme avond in Padua droegen ze hem naar boven op het dak en hij kon over de bovenzijde van de stad kijken. Na een poos werd het donker en de zoeklichten begonnen te werken. De anderen gingen naar beneden en namen de flessen mee. Hij en Luz konden hen horen beneden op het balkon. Luz zat op het bed. Zij was koel en fris in de hete avond.

“Ik dacht dat ik je nooit meer zou terugzien,” zei hij tegen haar.

“Niets of niemand kan me bij jou weghouden.” Ze boog zich naar hem toe en fluisterde plagend in zijn oor: “Je zit me mij opgescheept voor de rest van je leven, man.”

Het volgende moment begon hij haar innig te zoenen. Een kus die een eeuwigheid leek te duren.