08-10-2011 om 02:15 geschreven door Filuti  

30/09-01/10

Fien was helemaal in haar nopjes, want haar tante Mie was jarig. Ze heeft heel de dag cadeautjes uitgedeeld, de meeste wel denkbeeldig, maar dat kon de pret niet drukken. Ze heeft heel de dag al haar verrassingen al fluisterend met de bijpassende mimiek aangekondigd en vond heel het gebeuren geweldig, hoewel we bijna heel de dag in de auto hebben doorgebracht. De droge cakejes (met kaarsjes!!) waren de kers op de taart en het feest werd afgesloten met een dansje op onze feesttoeters.

We zijn doorgereden naar Windjana Gorge NP gelegen op een zijweg van de Gibb River Road. Vanaf we de Gibb River Road opreden veranderde het aangename briesje dat onze auto in blies in net geen haardrogerlucht op de laagste stand.  We waren er aan begonnen… De weg er naartoe was vreselijk (één en al wasborden om u tegen te zeggen, er was geen ontkomen aan, we werden serieus door elkaar geschud), maar het zicht toen we er aankwamen was magistraal. Uit het niets dook er ineens een indrukwekkende  grote rotsmuur op, we waren gearriveerd.

Toen we hier op de campsite aankwamen werden we zeer aangenaam verwelkomd door de plaatselijke ranger, een charismatische kerel (in alle opzichten J)die ons wist te vertellen dat de temperatuur tegen de middag 40°C werd. Zucht.

We hebben de volgende ochtend een wandeling in de kloof gedaan en hoewel het nog zeer vroeg was (onze dag begint meestal rond 6u00) toen we aan de wandeling begon was het al een temperatuurtje om u tegen te zeggen. De wandeling was indrukwekkend mede door de massaal aanwezige witte kaketoes die met het nodige kabaal de kloof voor zich innamen. Ook hebben we onze eerst (zoetwater)krokodillen mogen spotten rustend in het water.

’s Middags hebben we verkoeling gezocht in het Tunnel Creek NP, een tunnel (grot) met poeltjes en vleermuizen. We waren er niet zo goed voorbereid aan begonnen aangezien we onze pillampen in de tent waren vergeten 40 minuten terugrijden. We hebben dan maar onze puppy oogjes opgezet en andere mensen aangesproken, met als resultaat 2 lampen die we mochten lenen en 1 lamp die we gekregen hebben (!!!) van supervriendelijke aussies. We hadden de lichten echt wel nodig om ons door die donkere tunnel te wagen, het was op sommige momenten behoorlijk griezelig wadend door water, enkel met een lichtje voor je neus. Het werd vooral eng  toen we ongeveer 3m lang vel zagen liggen van een slang, die zich dus ergens bij ons in de grot begaf. Een paar gele oogjes staarde me in de verte in het water (waarin we stonden) aan, maar ik stak het op mijn op hol geslagen verbeelding (achteraf wist een koppel ons te vertellen dat ze in die poel vlak langs een krokodil gepasseerd waren, de verklaring voor de gele oogjes. Naar het schijnt ongevaarlijk, maar een gerust gevoel gaf het niet).

Maar het was een zeer mooie grot,met een kolonie goed zichtbare vleerhonden en het was zeer zeker de moeite en spanning waard.

Achteraf wist de ranger ons te vertellen dat er inderdaad een grote slang in de grot woonde die bovendien gevaarlijk kon zijn, maar dat die er al een aantal jaren woonde en ze er nog nooit last mee hadden gehad.

02-03-04/10

We zijn ondertussen al een stukje gevorderd op de Gibb en hebben al weer een aantal kloven (Lennaert Gorge,Bell Gorge, Dimond Gorge en Sir John Gorge)   op ons palmares staan. De kloven gaan van mooi tot zeer indrukwekkend, met soms leuke poeltjes (met al dan niet zoetwater krokodillen) om ons even af te koelen.

Eenmaal hebben we ons gewaagd aan een middagwandelingetje maar de hitte steeg direct naar mijn hoofd, dus proberen we nu onze meer inspannende activiteiten te doen tijdens de koelere momenten van de dag.

De Gibb River Road zelf is tot nu toe niet direct spectaculair te noemen en zeker niet de moeilijkste 4x4 weg op deze moment (ik kan mij wel voorstellen als de ‘creeks’, die nu niet vaak meer zijn dan droge beddingen of plasjes water, vol staan, het een ander paar mouwen is). Buiten enkele ‘wasbordjes’ is hij behoorlijk bereidbaar. De zijweggetjes naar de kloven en campings zijn soms andere koek en we hebben toch al een aantal redelijk deftige (in onze ogen toch) ‘creek crossings’ mogen doen.

05-06/10

Het noodlot heeft weer toegeslagen. Na eerst nog een zeer mooie rit op de terugweg van Mornington naar de Gibb River Road begonnen we een verdacht benzinegeurtje te ruiken. We dachten eerst dat door de zeer hoge temperaturen onze benzineflesje van ons kookvuurtje begon te ruiken in de auto, maar uiteindelijk bleek het een lek van onze benzinetank te zijn. En niet druppelsgewijs, stromen mag ik het niet noemen, maar het vloeide er toch stevig uit. We zijn dan in één ruk tot bijna aan het einde van de Gibb River gereden (al goed dat we onderweg nog getankt hadden, anders hadden we ergens halverwege aan de kant gestaan), omdat daar een Homestead was waar een ‘mechanical workshop’ was. We zijn er nog redelijk vlotjes geraakt, maar hebben niet meer van de mooie omgeving onderweg kunnen genieten.

Daar vertelden ze ons het ‘goede nieuws ‘ dat ze ons niet konden helpen en dat we nog wel in Kununurra konden geraken, mits met nog enkele litertjes reservebenzine in onze jerrycan (die we daar zeer duur betaald hebben). Die bleken we wel nodig te hebben want een 15 km voor de stad vielen we stil en moesten we bijvullen.

Nu zitten we dus vast in Kununurra, een bloedheet stadje, waar we zeker tot dinsdag vastzitten om onze tank te laten repareren. Als we met $1000 toekomen, mogen we content zijn. Een zeer serieuze streep door de rekening en we zullen moeten gaan besparen op de kleine, leuke dingen des levens zoals ijsjes, terrasjes,…

Al goed dat we nog kunnen afkoelen in het zwembad van onze camping en staan onze tentjes neergepoot onder de schaduwrijke mangobomen (die trouwens nu bevolkt worden door vleermuizen en we moeten oppassen voor de vallende mango’s).

De foto’s van deze etappe volgen nog.

06-10-2011 om 15:31 geschreven door Filuti  

26-27-28-29/09

Cape Leveque. Een plaats waar veel aboriginals community’s gevestigd zijn en bekend staande voor zijn rode kliffen, witte stranden en azuurblauwe zee.

Een aantal community’s mag je bezoeken na het betalen van een entry fee en we wisten  niet zo goed wat we ons daarbij moeten voorstellen. Uiteindelijk zijn we niet echt bij de aboriginals geweest, het gaf ons het gevoel van ‘we gaan die mensen eens bekijken’ , en dat is niet de juiste uitvalsbasis. Daarom hebben we het eghouden op het natuurschoon en deze was weer om over naar huis te schrijven ! Echt magnifiek mooi. Een beetje vergelijkbaar met het Francois Peron NP, maar dan toch weer anders. De zonsondergangen (met een knalrode zon) aan de rode kliffen was op z’n minst spectaculair te noemen.

We zijn zelfs met onze auto een hagelwit strand opgereden om dan te gaan wandelen met onze voeten in het azuurblauwe water. Fun verzekerd !

Wel mijn eerste ‘warmtekloppeke’  gehad.  De temperaturen beginnen stilletjes aan op te lopen en ook de vochtigheidsgraad neemt toe. De zon brandt genadeloos maar gelukkig zijn ze er hier wel op voorzien en  staan er regelmatig picknicktafels onder een shelter waardoor je de zon kan ontvluchten. Fien blijkt er redelijk weinig last van te hebben hoewel de zweetdruppels vaak van haar gezichtje glijden, maar ze blijft steeds even vrolijk en opgewekt en ze drinkt goed, dus daar moeten we ons geen zorgen over maken.

We hebben trouwens onze auto ‘opgepimpt’ met een roofrack (een rek op het dak) zodat we eindelijk een beetje logica en comfort gaan hebben in onze tot nu toe volgepropte kofferbak.

Vandaag hebben we er dan, om het echt af te leren, nog eens een walvistochtje gedaan. Ja, ja, ik weet het, maar die beesten zijn zo magistraal mooi en indrukwekkend , daar kun je echt geen genoeg van krijgen.

Het walvisseizoen loopt ten einde dus waarschijnlijk zal het de laatste keer zijn dat ik jullie lastigval met verhalen van deze fantastische creaturen. Deze tocht was weer helemaal anders dan de al de vorige en ook nu stonden op een gegeven moment de tranen in mijn ogen en kippenvel op mijn armen. We waren getuigen van een laatste paarpoging voor ze terug richting Antarctica vertrekken. Vijf of zes bulls achter een vrouwtje aan, dat was op z’n minst indrukwekkend te noemen. Op een gegeven moment zwommen ze met z’n allen vlak onder onze boot door, gewoonweg ongelooflijk. Op de videobeelden staan de kreten van ongeloof en verbazing geregistreerd, achteraf stond ik gewoon te trillen op mijn benen van de adrenaline… Magisch !

29-09-2011 om 16:36 geschreven door Filuti  

29-09-2011 om 16:32 geschreven door Filuti  

25-09-2011 om 14:39 geschreven door Filuti  

23-24-25/09

 Dankzij Luc en Annemie hun doorzettingsvermogen hebben we een 2dehands vervangstuk gevonden en wordt deze maandag geplaatst in de auto.

De planning is om dan maandagmiddag toch naar Cape Leveque te trekken met hopelijk een auto die terug tiptop is. De kost van $550 is een streep door onze rekening, dus laten we hopen dat het daar bij blijft.

Gisteren hebben Fien en ik een tochtje gemaakt op een kameel op het strand, dé toeristische activiteit van Broome. Niet dat ik daar zelf zoveel zin in had, maar voor de schaterlach en het plezier van Fien had ik het graag over. Ze vond het geweldig en heeft van de eerste tot de laatste minuut er ontzettend van genoten.

De romantiek laaide hoog op door het zien van een bruidspaar bij zonsondergang op het strand. Fien (ja, ja, oké, ik geef het toe, ik ook) was helemaal in de wolken en mocht zelfs met hen op de foto. De bruidsmeisjes waren in haar ogen echte prinsessen en dat maakte danig indruk.

Vandaag gingen we normaal gezien vandaag nog een laatste boottocht doen naar de walvissen maar deze is door te veel wind afgelast. Deze is dan verzet naar donderdag, om daarna te vertrekken richting legendarische Gibb River Road (ongeveer 600km 4x4 weg), de echte, hete, stoffige outback in.

25-09-2011 om 14:37 geschreven door Filuti  

19/09

Vandaag hebben we onze laatste dag in Karinjini NP doorgebracht met weer mooie, iets minder avontuurlijke weliswaar, wandelingen in een prachtige omgeving. Fien heeft onze verwachtingen van het kunnen van een 4-jarige weer ongelooflijk overtroffen door te klimmen en te klauteren op een zeer stevig parcour (voor haar normen dan toch, want voor elke steen of rots waar wij een ruime pas voor moeten zetten is het voor haar ongeveer twee keer zo hoog) op een dusdanig tempo dat wij de wandelingen op een redelijke tijd konden afronden. Ze toonde op sommige momenten een behoorlijk inzicht over hoe ze haar weg moest zoeken tussen de stenen en de rotsmuren, op andere momenten ging ze op haar poep zitten om een miniscuul klein steentje af te gaan of zag ze het verschil niet tussen een ondiepe poel met allemaal wieren in en de platte rots waardoor ze volle bak door het poeltje plonsde met even een beteuterd gezicht en natte voeten als gevolg.

Ze vond het geweldig om te gidsen en nog meer om ’s avonds de ster van de avond te zijn om met een glunderend gezichtje de complimenten in ontvangst te nemen over haar prestaties.

20-21-22/09

 We hebben weer eventjes een hele afstand afgelegd en zitten nu vast in Broome. We waren op weg naar Cape Leveque op een redeliijke ruwe rode dirtweg. Ineens begon ons stuur verdacht te los te zitten en de beslissing werd al snel gemaakt om direct terug te draaien naar de garage waar we deze ochtend van kwamen na een klein onderhoud. Tja, dan denkt ne mens dat den auto in orde is en 70 km dirt road en we hebben prijs.

Vermoedelijk is het de stang van ons stuur dat kapot is en waarschijnlijk niet zo simpel om een vervangstuk te krijgen. Nog even afwachten dus, maar hopelijk gaat het ons niet al te veel kosten en zitten we hier niet te lang vast. Fien zal de enige zijn die dit hele verhaal niet al te erg zal vinden want we zitten wel op een campsite met een superzwembad (daar was ze eergisteren niet uit te krijgen, na 3 uur, blauwe lippen en een verrimpeld velletje vonen wij het wel voldoende).

22-09-2011 om 14:36 geschreven door Filuti  

22-09-2011 om 14:35 geschreven door Filuti  

16/17/18-09

We hebben om het dan maar af te leren nog een walvistochtje gedaan en buiten het feit dat we ons ergerden aan de ongeïnteresseerdheid van de schipper (wel wat  anders dan de gepassioneerde liefde voor de zee en zijn schepsels van de schipper gisteren) waardoor we wel wat dingen gemist hebben, kunnen we toch wel weer zeggen dat we machtige dingen gezien hebben (zoals een dubbele breach van een moeder met haar kleintje).

We zijn dan doorgereden naar Karinji NP, een stuk verder het binnenland in, waar we wederom geconfronteerd werden met een prachtig stukje natuur. Vuurrode dramatisch mooie kloven met aantrekkelijke poeltjes en uitdagende wandelingen. Buiten de poeltjes is het land stoffig en droog en al goed dat er nog een angenaam briesje is want anders zouden we het behoorlijk warm kunnen krijgen.

We zien ondertussen allemaal al goed ‘rood/bruin’ met Fien duidelijk als koploper. Niet dat de zon al zo heeft toegeslagen maar het stof kleurt hier alles wat er maar mee in aanraking komt en Fien houdt er nu eenmaal van om overal op haar poep te gaan zitten of op haar buik te rollen.

Vandaag hebben we 2 zeer leuke wandelingetjes gedaan met waarin de nodige uitdaging in verwerkt zat. Fien werd achtergelaten en kon dan gezellig spelen met één van ons drietjes waarna de 2 anderen op pad vertrokken. Eenmaal terug van de wandeling bleef iemand anders bij Fien en werd dezelfde wandeling nog eens overgedaan. De wandelingen waren te mooi en te avontuurlijk (lees ladder, zwemmen door ijs- en ijskoud water door de kloven, klimmen en klauteren en een handrail die toch wel even in de diepte verdween) om over te slagen dus we zorgden er voor dat we alle drie toch konden gaan.

Morgen gaan we nog een hele dag Karinji Np exploreren waarna we onze tocht gaan verderzetten naar Broom, nog een hele rit met de auto.

19-09-2011 om 02:36 geschreven door Filuti  

13-14/09

We hebben er weer een subliem walvistochtje opzitten met walvissen overal waar je maar kon kijken. Niet altijd even dicht bij de boot maar het gaf toch een schitterend gevoel omgeven te zijn door één van mijn meest favoriete beesten. We zaten in de Exmouth Gulf,  een beschutte plek waar moeders komen kalven en hun kleintjes al spelend leren te overleven. We hebben heel veel ‘breachende’ (springende) walvissen gezien, de meeste ver maar toch een aantal vrij kort bij de boot. Zeer indrukwekkend om zo’n majesteuze kolos onverwacht grotendeels uit het water te zien opduiken en we kwamen soms ogen te kort.

Ik had graag de volgende dag weer op zo’n boot gesprongen maar mijn medereizigers hebben me wat ingetoomd aangezien we het nabij gelegen Cape Ranch NP ook nog een bezoekje wilden brengen én (hoe raar het ook klinkt) omdat de boottochtjes die naar de walvissen gaan zeer dun gezaaid en kostelijk zijn én omdat ze vaak op rare uren doorgaan.

Vandaag was het dus Cape Ranch met zijn mooie snorkelstranden en Annemie en Luc hebben hun eerste schildpad mogen spotten. Fien was amper uit het water weg te slaan, haar angst voor de zee is duidelijk aan het wegebben.

De terugtocht van 50 km naar onze tent verliep zeer moeizaam door de ontelbaar vele kangeroes die zich langs de kant van de weg bevonden toen de zon was ondergegaan. Voorzichtig rijden en goed uitkijken was de boodschap want we wilden geen dode kangeroe op ons geweten hebben zoals de vele vriendjes die overdag te zien zijn op en langs de kant van de weg. We hebben er zelfs eentje gezien met een kleintje in haar buidel, Fien was diep onder de indruk en ontpopte zich als een goede kangeroespotter.

15/09

De dag van ons leven.

Een hele dag op zee omgeven door de meest wonderbaarlijke creaties van de natuur. We begonnen de dag met een ‘oefensnorkel’ om het snorkelen eventjes gewoon te worden en aangezien ik niet echt een held ben in de zee vond ik dat een verstandig idee.

Visjes en mooie koraal, er zijn ergere dingen om je dag mee te beginnen. Na wat versnaperingen hebben we ons vooraan op de boot gezet, klaar voor spektakel. En dat kregen we !!!! Beginnende met een paar ‘bottlenose’ dolfijnen die vooraan onder en naast de boot meezwommen in prachtig helder blauw water (de boot vaarde 30km/uur en de beestjes gingen in volle vaart mee) om daarna bezoek te krijgen van een ‘flatback’ schildpad (blijkbaar redelijk zeldzaam hier) die toch een tijdje zijn kopje boven water hield, een zeeslang die kronkelde op het water, walvissen die ‘breachten’, een walvis met een slapend kleintje op haar rug redelijk goed zichtbaar in het heldere water die uiteindelijk onder de boot doorzwommen en dan nog een 100-tal ‘spinner’ dolfijnen overal rond om om eens heen waarvan er een heel deel met de boot begonnen mee te zwemmen, in de lucht sprongen, daar nog vlak bij de boot nog een walvis met haar kleintje er tussen… Man, man, we wisten gewoon niet waar eerst kijken!!!!!!! En dan ben ik nog de vliegende vissen vergeten: die beestjes kunnen dus echt vliegen he! Echt wonderbaarlijk.

Het uiteindelijke doel van de trip, zwemmen met de walvishaai, maakte het helemaal af. Toch wel heel spannend om naast de grootste vis ter wereld te zwemmen (hoewel het nog een tiener was van ‘maar’ 4 à 5 meter) maar eens in het water was het gewoonweg magisch en stond je er niet bij stil dat je in open zee aan het zwemmen bent (niet mijn favoriete bezigheid, laat ik duidelijk zijn) met een haai (volledig ongevaarlijk dat wel).

We hebben 4 keer een duik in het water kunnen nemen om met dat beestje te zwemmen waarna hij dook wat ook zeer mooi was om hem stilletjes in de onmetelijke diepte te zien verdwijnen.

Fien is niet in het water geweest laat dat voor iedereen duidelijk zijn, maar die heeft ongelooflijk genoten van de dolfijntjes, de filmpjes en haar nieuwe kleurboek. Ze werd door iedereen gecomplimenteerd over hoe een fantastisch kind ze is en dat kunnen wij enkel beamen. Ze werd dan ook regelmatig verwend door de bemanning met een snoepjes, chocolaatjes en koekjes en dat nam ze dan met een  vlaams – engelse ‘dank you’ in ontvangst.  

18-09-2011 om 11:18 geschreven door Filuti  

18-09-2011 om 11:16 geschreven door Filuti  

09/09

We zijn niet meegesleurd door de zee en hebben er een heerlijk rustig nachtje opzitten. Onze aardige buurman van 300 meter verder gaf ons een net gevangen vis cadeau en nog een beetje naspartelend hebben we hem in de koelbox gestoken om het deze avond te verorberen (ik heb me er toe aangezet om de vis te kuisen, wist wel totaal niet hoe ik er aan moest beginnen maar we hadden toch een heerlijk gebakken visje in onze pan). Dit is toch net weer iets wat je van een Australi‰r kan verwachten. De mensen zijn hier ongelooflijk vriendelijk en open en bijna steeds bereid om spontaan hun buitenlandse bezoekers van de nodige tips te voorzien (zoals onze buurman die bloedserieus verkondigde dat als je zin had in een stukje kangaroe of een biefstukje je deze op de weg tussen Karrata en Port Hedland gewoon van de weg kunt halen (roadkill) want die worden elke dag van de baan gehaald, dus het vlees dat er ligt is nooit meer dan een dag oud,? zie je ons al een stukje kangaroe snijden aan de kant van de weg :) ?).
Het was vandaag beetje een organisatiedag. Grote inkopen en het nodige gepuzzel om alles in de auto te krijgen. Het is zeer gezellig met ons 4-tjes maar het vraagt veel van het organisatietalent van Luc om alles toch nog praktisch en overzichtelijk te houden in de auto. En dat dan met 3 niet al te georganiseerde meisjes. Het is de omgekeerde wereld.
We kamperen nu aan een ongelooflijk prachtig mooie wilde kust (Quobba Station) niet ver van de spectaculaire ?Blowholes?. De kust is hier zeer ruig met ?king waves? die dan openbreken tegen de rotsen en het water metershoog de lucht in spat. Bij de blowhole spuit het water soms wel 20 meter de lucht in. Zeer machtig en als mens voel je je zeer nietig bij zo?n natuurgeweld.

10/09

Onze prinses heeft liefdesverdriet. Zinedine, haar klasgenootje alias haar prins en toekomstige echtgenoot ;-), wordt hier plotseling serieus gemist en de traantjes hebben al een paar keer gevloeid. Ze heeft al een mooie tekening voor hem klaar liggen, maar blijkbaar is dat niet echt voldoende.
Dus, boodschap aan de mama of papa van Zinedine (of dat iemand even de boodschap kan doorgeven), kunnen jullie je mailadres doorgeven, dan kunnen we eens samen met Fien een persoonlijk mailtje sturen. Alvast merci !
Voor de rest maken we het hier heel goed. Fien is ondertussen al meertalig; Vlaams, Hollands (dankzij de talloze luisterverhaaltjes op de ipod) en de eerst woordjes  (en al een zinnetje) engels komen er vloeiend uit. Zeer schattig om te zien dat ze superfier is dat ze een nieuw woordje kent en dat ze dat dan wil gaan uittesten, zoals ?goodmorning? tegen iedereen die het maar wil horen, ook is het ondertussen al avond.
We zitten nu in Coral Bay, vlak aan het Ningaloo rif. We wilden hier een aantal tours doen (snorkelen met manta?s, whale watching,?) maar alles blijkt superduur te zijn. Dus we houden het morgen op een whale watch tour om daarna wat te gaan snorkelen in de buurt van het strand. Daarna trekken we door naar Exmouth waar hopelijk nog een heel aantal walvisjes op ons liggen te wachten.

11-12/09

Ons boottochtje naar de walvissen was niet met woorden te beschrijven. We hebben tijdens onze reizen al heel wat walvissen mogen bewonderen maar dit spande toch wel de kroon. Een moeder met een kleintje spelend in het water. Staarten zwiepend door het water, vlak bij de boot en niet voor eventjes maar wel ongeveer een half uur lang. De moeder die op haar rug gaat liggen en met haar beide vinnen gelijktijdig op het water begin te slagen. Water dat op sommige plekken zo helder was dat je de walvis helemaal in het water zag liggen. Zelfs twee keer dat ze op haar zij draaide en dat haar oog zichtbaar werd. En om het schouwspel compleet te maken zwommen er ook nog een heel aantal dolfijntjes rond. Kippenvel en tranen die over de wangen liepen was het resultaat.
We kwamen nog 3 walvissen tegen die even nieuwsgierig rond de boot zwommen en het kleintje vond het ook even nodig om haar kunstjes te laten zien en sprong onverwacht voor de boot uit het water. Schitterend !!!!!
Ook Fien was helemaal in de ban maar verloor het educatieve niet uit het oog. Toen de walvissen in zicht kwamen nam ze Annemie bij de hand en zei: ?Kijk tante Mie, dit zijn nu walvissen. Nu ken je het verschil wel tussen walvissen en dolfijnen he? Want walvissen zijn zwart en dolfijnen grijs :).
Nog een klein snorkelpartijtje achteraf (niet bij de walvissen voor alle duidelijkheid) en dan nog naar het strand met het meest prachtige azuurblauwe water ooit gezien. Met ander woorden: een fenomenale dag !!!
We zijn dan doorgereisd naar Exmouth waar we nog een walvistochtje geboekt hebben ‚n donderdag gaan we snorkelen met walvishaaien !! Luc ziet dat helemaal zitten, Annemie en ik willen deze ?once in a lifetime opportunity? zeker niet missen maar vind dit toch wel een ontzettend spannend vooruitzicht.

Nog een heel klein iets: Mannekes, ge moet u niet inhouden om af en toe eens te reageren of een mailtje te sturen he, sommige onder jullie kijken uit naar een berichtje van ons op de blog en wij kijken uit naar een mailtje of een reactie. Dus als je zin hebt, laat u gaan, wij lezen het graag !!

13-09-2011 om 10:06 geschreven door Filuti  

Blowholes en walvissen !!!!

13-09-2011 om 10:03 geschreven door Filuti  

09-09-2011 om 04:25 geschreven door Filuti  

09-09-2011 om 04:22 geschreven door Filuti  

09-09-2011 om 04:18 geschreven door Filuti  

28/29/30 – 08

 Na een bezoekje aan het mooie ‘Pink Lake’ met haar honderden bezoekers die meer geïnteresseerd waren in ons dan in het rozige gekleurde meer (lees venijnige kleine vliegjes die bijten en hun vervelende grotere broertjes die niks liever doen dan je mond, oren, neusgaten…te verkennen) zijn we doorgereden naar Kallabari en zijn machtige NP.

Prachtige kliffen met zicht op majesteuze walvissen (wel van ver maar we hebben er toch wel een 2Otal geteld) en een school van wel 40 dolfijnen vlak bij de kustlijn.

En we hebben onze eerste (levende) kangaroe gezien !!!

Alsof dat dat nog niet indrukwekkend genoeg was hebben we vandaag een bezoekje gebracht aan de binnenkant van het park en dat moest niet onderdoen voor zijn kustlijn, integendeel. Een machtig mooie kloof van rode steen en een groene rivier.

We hadden een 9km lange wandeling gepland, maar zijn na iets meer dan 3,5km teruggedraaid wegens te risicovol voor ons Fien (op een zeer smalle rotsrichel vlak naast de rivier omhoogklimmen al bukkend voor een overhangende rots, een situatie dat Fien zelf moest zien te overbruggen omdat het onmogelijk was om haar vast te houden, we wilden het risico absoluut niet nemen).

Het was een prachtig mooie wandeling, regelmatig met zeer ruw terrein en af en toe wat klim en klauterwerk. Fien heeft dat fantastisch gedaan met af en toe een ritje in onze nek om het wat vooruit te doen gaan, maar ze heeft toch zeker wel 4,5 a 5 km zelf gewandeld. Ze was echt superfier op haar zelf en ik had het beloofd om het in de blog te vermelden, dus bij deze J

Minpuntje op deze wandeling waren de supervervelende vliegen die met 30 a 40 rond je  vliegen en op de meest irritante plekken gaan zitten. Fien had er net iets minder last van (al goed) maar het was regelmatig verstand op nul zetten om er niet zot van te worden.

Morgen gaan we de zee op om onze eerste walvissen deze trip van dichtbij te zien.

Het weer is ondertussen een stuk warmer (we zitten ook al een stuk noordelijker) en de avonden en nachten zijn koel en een trui is nog onmisbaar, maar er is al een verschil met de vorige dagen.

31/08

Onze dag begon niet zo fijn met een auto die niet wilde startte. De frustratie was even te voelen, nog maar een week weg en we hadden al problemen. ‘Hebben ze ons liggen gehad ?’spookte toch wel even door ons hoofd moet ik eerlijk bekennen.

Toen we de Australische wegenwacht belde werd ons vermoeden nog even erger omdat ze ons niet direct vonden bij hun leden, iets wat door de autohandelaar beloofd was dat dat inbegrepen was in hun service. Maar de kopzorgen waren voor niets, het bleek allemaal in orde en een uur later stond er iemand van de wegenhulp bij onze auto. Het bleek de batterij te zijn die blijkbaar op mysterieuze wijze deze nacht was leeggelopen.

Travelers Autobarn (onze autodealer) belde ons op, Luc mocht mee met de mechanieker en een half uurtje later hadden we een nieuwe batterij in onze auto (op kosten van travelers autobarn). Van een service gesproken J

We hebben er ook een prachtig tochtje op zee opzitten en we hebben een aantal walvissen van korter bij mogen bewonderen. Enkele waren zeer speels en er werd soms met de staarten en vinnen duchtig op het water geslagen. We mochten helemaal vooraan op de punt van de boot zitten en hadden dus een magistraal zicht. Fien vond het allemaal geweldig en tijdens het zoeken naar de walvissen vulde ze de lege momenten op met het maken van haar eigen verhalen. Als de walvissen in zicht kwamen werden ze mee betrokken in haar verhaal, zeer leuk om te horen.

Morgen trekken we verder richting Shark Bay, met nog een heel aantal stops gepland onderweg. We genieten van het buitenleven, de vriendelijkheid van de aussies en van de vrijheid. Mannekes, dit is het leven !!

31-08-2011 om 15:38 geschreven door Filuti  

27/08

Alles wat we vandaag wilden doen viel een beetje in het water. We wilden een boottochtje naar de zeeleeuwen maken, maar wegens laag seizoen vaarden de boten nog niet uit.

Het NP waar we naar op zoek waren om de ‘wildflowers’ te bewonderen was nergens te vinden…

Maar we hebben de dag wel prachtig afgesloten op een gratis kampeerplekje met zicht op zee. Fien was ontzettend onder de indruk van de ondergaande zon en bij het maken van een lekker maaltje zijn de woorden ‘dit is het leven he’ een paar keer gevallen.

31-08-2011 om 15:37 geschreven door Filuti  

30-08-2011 om 15:10 geschreven door Filuti  

30-08-2011 om 15:07 geschreven door Filuti