Ik ben Luk Tijsmans, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Luke T-Iceman.
Ik ben een man en woon in Brasschaat (België) en mijn beroep is Instructeur initiële opleiding Doel 34.
Ik ben geboren op 02/02/1970 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, muziek (saxofoon).
TRIATLON - Luk Tijsmans
Een sporter die den hoop vergroot!
16-04-2016
PASTA PARTY 28 mei.
Sportieve blogvolgers,
Zoals jullie hier al konden lezen heb ik mij vorig seizoen
tijdens de Ironman van Mallorca kunnen kwalificeren voor het wereldkampioenschap
Ironman in Hawaii op 8 oktober 2016. Hiervoor organiseer ik, naar goede
triatlon traditie, een fundraising onder de vorm van een Pasta Party. Deze gaat
door op zaterdag 28 mei in zaal DOuwe Kerk in Brasschaat.
Iedereen van harte welkom op deze avond.
Hieronder alle praktische info en hoe in te schrijven. Al
deze informatie is ook terug te vinden op de flyer in bijlage.
Waar: Zaal DOuwe
Kerk
Lage Kaart 644, 2930 Brasschaat
Wanneer:
Vanaf
16u
Wat: Spaghetti bolognese
Vegetarische pasta
Prijs: 10 euro volwassenen
5 euro kinderen (tot 12j)
Gelieve uw keuze en
aantal door te mailen (luktijsmans@skynet.be)
of bellen (03/235.93.48) en het bedrag voor 14 mei over te schrijven met
vermelding van Pasta-Party + naam en voornaam op BE95 0633 8977 7458
Een
heel lang seizoen. De trainingen startte naar jaarlijkse gewoonte in november
en liepen dit jaar door tot eind september. Dit maakt het niet eenvoudig om de
geest lang scherp te houden en fysiek niet te vroeg te pieken. Toch is het nodig
om wedstrijdtempo op te doen waardoor je hier en daar een wedstrijd moet meepikken
tijdens het Belgische seizoen.
RICHTING
MALLORCA
Vrijdag
voor ons vertrek was ik thuis gekomen met een schorre keel. Dit komt me nog wel
eens voor na een hele dag opleiding geven. Zaterdagochtend, met nog steeds een
wat geïrriteerde keel, volgde er een geslaagde laatste laactaattest bij 3COACH
Christian. Op de fiets merkte we dat de HR wel wat hoger lag dan normaal maar
we maakten ons er niet echt zorgen in. Het was immers zeer vroeg en koud en ik
had een drukke laatste werkweek gehad.
Zondagochtend
bleken deze voortekenen over te gaan in echte keelpijn. Tegen dinsdag had de
keelpijn zich via de neus op mijn luchtwegen gezet. Toen ik in Mallorca van het
vliegtuig stapte, begon ik me stilaan een hoopje ellende te voelen. Het vroege
ochtenduur van die dag (opgepikt om 3u20 door het busje van Jetair) zal hier
ook wel toe hebben bijgedragen. Die dag stond er nog heel wat op het programma:
fiets in elkaar steken en een deel van het parcours gaan verkennen met
reispartner Paul. Dat eerste, de fiets, lukte vrij vlotjes, ik wordt nog een
echte mechanicien. Het 2de deel van het namiddagprogramma liep minder vlot. Na
45' zoeken en elke baan van en naar Port Alcudia 3x gedaan te hebben, zaten Paul
en ik eindelijk op het fietsparcours. Gevolg was wel dat we de beklimming/afdaling
van de Coll de Femenia niet hadden kunnen verkennen. We hadden ons voorgenomen
om niet meer dan 2 uur los te rijden.
Ondanks
een vrij goed gevoel op de fiets voelden de longen steeds slechter aan. Gelukkig
had ik op het laatste moment voor ons vertrek nog snel een hoestsiroop en een doos
Orofar in mijn koffer gestoken. Iedere avond 2 tassen thee met honing en die
avond lag ik om 8u in mijn bed en sliep ik voor 9 uur om de volgende ochtend pas
om 8 uur terug wakker te worden.
Dit
heb ik heel de week volgehouden. Om 8u bed in, De Wereld Draait Door op BVN
en om 9u oorstoppen in en licht uit. Samen met een ochtend en middagdutje kwam
ik zo aan 13uur slaap per dag. Dit heeft blijkbaar geholpen. Tegen de dag van
de wedstrijd voelden de longen weer min of meer goed en hadden de ziektekiemen
zich op mijn stembanden gezet maar die heb je niet echt nodig in een IRONMAN.
ZEEWATERTEMPERATUUR
Bij
aankomst was de zee nog aangenaam warm, 25,6°C. Na een regenbui op woensdag voelde
de zee al wat frisser aan. In die mate zelfs dat we de geplande zeetraining hebben
geannuleerd. Enkele lokale toeristen hadden duidelijk een andere mening. De dag
nadien gingen Paul en ik nog eens proberen bij beter weer. Ik had mijn nieuwe speedsuit
nog nooit uitgetest. Dit moest zeker nog gebeuren voor de start van zaterdag.
De test met het pak verliep prima en ik had een uitstekend zwemgevoel. Mijn
ontgoocheling was dan ook groot toen men reeds op donderdag besliste dat de zee
24,4°C was. Een beslissing net onder de limiet van 24,5°C. Hierdoor mochten de
agegroupers met wetsuit zwemmen en de PROs niet. Ik had mijn speedsuit dus
voor niets gekocht.
De
standjes op de EXPO Village in het IRONMAN dorp speelden hier trouwens handig
op in. De eerste dagen werd er met bordjes gemeld dat de zee te warm was voor
wetsuits en werden heel wat swimsuits verkocht. De laatste dagen werden er dan
weer wetsuits verkocht aan triatleten die hun neopreenpak hadden thuisgelaten.
'Mijn winkeltje zal draaien, de financies nog veel meer' zong ooit een bekende
Vlaamse troubadour.
DE
WEDSTRIJD
Zwemmen:
Er
werd dit jaar dus gezwommen met wetsuit en met een rolling start. Bedoeling van
dit laatste is om de atleten wat meer te spreiden. Mijn eerste kennismaking met
die rolling start was geen goede ervaring. Normaal kan ik mij op de eerste of 2de
rij zetten en me na de start wat loswerken. Nu zat ik midden in een pak. Een
echt gevecht en wasmachine. Na exact 5 slagen kreeg ik een serieuze mep op mijn
bril. De eerste 1000m is dit niet meer goed gekomen met mijn bril. Er kwam
steeds water (zout zeewater) binnen. Ik trachtte dit euvel recht te zetten,
schoolslag of rugslag, maar er bleef water binnenkomen. Na het keerpunt van
1000m heb ik me even opzij gezet om mijn bril terug goed te zetten. Bleek dat
één van de rekkertjes ook naar voor getrokken was. Ik heb dit pas echt terug goed
gekregen tijdens de Australian Exit. Les: in zo een geval had ik echt mijn tijd
moeten nemen in plaats van 2K te liggen worstelen. Gevolg was dat ik een
zeer slecht gevoel had. Zeker toen ik op mijn klok keek na de eerste 2,4K. Ik
was nog niet op het strand en zat al over de 35. (ik dacht toen wel dat het
over 2 km ging ipv 2.4. Parcourskennis Luk!!!) Het deel laag water richting
strand kon ik ook niet lopen. Het leek of ik helemaal a bloc zat. De moed zonk
mij in mijn wetsuit. Gelukkig ging het 2de deel steeds beter en
beter. Toen ik recht stond in het ondiepe deel zat ik aan 58. Toch niet zo
slecht dacht ik. Op het strand kon ik ook weer lopen. Mijn zwemtijd 59:12 was
niet slecht voor 3.9K bleek achteraf.
Wissel T1
Vanaf het strand is het nog zeker 400m lopen richting
wisselzone T1. Mijn blauwe BikeBage genomen en de tijd genomen om te wisselen.
Hierdoor ging alles vrij vlotjes. Wetsuit uit, sokken aan, helm op, bril op en
een hele kwak zonnecrème op gezicht, armen en benen. De zak afgooien in de
dropzone en richting fiets lopen. De wisselzone zelf in Mallorca is volgens speaker
Paul Kaye de langste in het circuit. Richting fiets voelde ik me toch stilaan
vrij goed. Het feit dat ik aan de reactie van de supporters kon afleiden dat
Paul en Bram ook nog niet uit het water waren hielp hierbij ook. Het slechte
gevoel van tijdens het zwemmen was weg.
Fietsen:
Op
de fiets vlotte het vanaf het begin vrij goed. Door de ziekte die week had ik
een wat gelaten maar hierdoor ontspannen gevoel: ik zie wel waar ik uitkom. Ik
voelde me goed en relaxt. Het fietsparcours was meer geaccidenteerd dan verwacht.
Ik dacht dat de aanloop relatief of volledig vlak was. Na enkele
aanloopkilometers ging het glooiend omhoog en omlaag. Ondanks het goede gevoel was
de HR toch weer vrij hoog in het begin. Het duurde echt een hele tijd voordat
ik de HR onder mijn geplande bovengrens kreeg. Na een 50-tal minuten volgde er een
iets langere afdaling waar ik de tijd heb genomen om mijn HR onder de
vooropgestelde Christian Meuser HR target te krijgen. Nadien lukte het me vrij
goed om de HR rond deze zone te houden.
Na
20K kwam sparringpartner en Doel collega Paul voorbij. Ik dacht even dat zijn
tempo wat te hoog lag voor mij maar gelukkig kon ik mijn karretje toch
aanpikken. Zo ontstond er stilaan een groepje van een 20-tal atleten van
ongeveer hetzelfde niveau.
Na
90K passeer je weer in Port dAlcudia om aan de laatste lus te beginnen. Deze
gaat via het oude Alcudia via de kust richting Port de Pollença. Hier stond er
een behoorlijke zijwind vanuit de zee. Ik kreeg de indruk dat heel wat atleten
het hier knap lastig kregen waardoor de betere steeds verder wegreden. Het
lukte me zonder al teveel moeite om terug aansluiting te vinden met het groepje
vooraan.
Op
de beklimming van Coll de Femenia zat ik vrij snel aan mijn maximaal
vooropgestelde HR en op mijn kleinste verzet om een voldoende trapfrequentie aan
te houden. Ik voelde me nog steeds goed maar wou zeker niet in het rood gaan.
Het gevolg was wel dat ik heel wat atleten die ik gepasseerd had langs de kust heb
moeten laten gaan. Ook Paul reed vlot van me weg en was na enkele kilometers
uit het zicht verdwenen. Ik besloot om op eigen tempo naar boven te rijden en
dan wel te zien waar ik uitkwam. Na het bereiken van de top ging het daar nog
enkele keren omhoog en omlaag om vervolgens de echte afdaling in te zetten. De
afdaling had ik dus niet meer kunnen verkennen. De weken voor mijn vertrek had
ik wel bijna iedere avond de afdaling bekeken op YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=psq1E_Tpp3s) en had ik gans de afdaling
uitgeschreven: l L-RL-RL-R (l) l-R-L-Rr-L-L enz. (eigen codetaal)
Blijkbaar
heeft dit wel geholpen. Ik haalde de atleten die mij voorbij gereden waren op
de klim terug in en kon hen achterlaten. Ook Paul had ik terug ingehaald voor
we terug beneden waren. In de Ardennen of op vakantie merk ik dat ik de laatste
jaren wat voorzichtiger ben geworden tijdens het afdalen. Op een wedstrijd lukt
het afdalen me nog steeds vrij goed en durf ik zelfs in de beugel af te dalen J.
Vanaf
de afdaling tot de wisselzone zakte mijn HR verder. In dit laatste deel lukte
het me vrij goed om groepjes die wegreden achterna te gaan. Iets wat je me de
eerste 90K niet zou moeten vragen. Zo kwamen we na 5u08:56 terug in de wisselzone.
Wissel T2
Fiets
weggezet en weer de heel lange wisselzone doorlopen en de rode Runbage nemen. Ook
deze wissel liep zeer vlotjes en rustig. Loopschoenen aan, zonnepetje en bril
op. Me nog snel even insmeren tegen de zon. Het was ondertussen 26°C en zeer
zonnig. Snel nog een sanitaire stop want plassen op de fiets lukte me deze keer
niet. Dit ondanks zeer zeer hoog peil.
Lopen:
Ik
voelde me na het fietsen frisser dan vorig jaar in Klagenfurt. Ik ben zeer
gretig vertrokken en ook tijdens het lopen kwam ik vlotjes aan de maximaal
vooropgestelde HR. De eerste 10K moest ik me af en toe inhouden. Het was immers
nog lang. Ik had besloten om dit jaar geen kilometertijden af te drukken maar
me gewoon aan de vooropgestelde HR zone te houden. Pas vanaf de 3de
ronde ging het een ietsje minder. Af en toe zakte de HR wat weg. Vanaf hier moest ik me soms aanporren om de pas er
in te houden, loopstijl te verzorgen en de benen naar voor te pushen. Al bij al
had ik deze keer zeer weinig verval in snelheid. OK na 8 uur sporten begint
alles wel wat pijn te doen maar het viel allemaal best mee. Ik heb dit jaar ook
voor het eerst de 42K mijn voedingsplan kunnen blijven aanhouden. Tot de
laatste posten heb ik isotone drank en gel blijven opnemen. Met mijn marathon
tijd van 3u24:47 ben ik zeer tevreden.
Finish:
Ik kwam over de finish in 9u41:41. Op een 98ste
plaats overall en een 10de in mijn agegroup. Dit is nog een minuut
sneller dan vorig jaar ik Klagenfurt waar het een sneller fietsparcours is.
DE
SLOTALLOCATION EEN TICKET NAAR HAWAÏ
Geloof
het of niet maar ik heb nooit een Hawaï-slot nagestreefd. Ik ben wel steeds gedreven
met de triatlonsport bezig geweest maar dacht dat ik voor het
wereldkampioenschap in Kona toch enkele procenten tekort kwam. Ik had me wel
voorgenomen om met een top +/- 15 plaats in mijn reeks naar de slotceremonie te
gaan. Met mijn 10de plaats voor 6 slots in mijn agegroup was ik dus present.
Het
liefst had ik me ergens met Els in een hoekje genesteld en bang afgewacht. Dit
was echter buiten: Paul en Els, Hank en Christel, Peter en Katy, Bram en
Anneke,Vanessa en tenslotte Wim gerekend. De ganse award ceremonie duurde
bovendien nog eens ruim 2 uur. Slecht voor de zenuwen en het sterk vermoeide
lijf.
Bij
de vrouwen, waar wel minder slots te verdelen zijn, was er soms een 'Roll Down'
(het doorschuiven van een slot naar een volgende atleet) van 1 of 2 slots. Ik
had er 4 nodig! Ik hield er al rekening mee dat het niets ging worden. Ik had
schrik dat de supporters me nadien zouden troosten en dat dit een schaduw zou
werpen op mijn prestatie van de dag voordien. Maar toen in mijn reeks de slots
toch zakte was ik blij met ons gezelschap. De Duitsers aan de tafel naast ons
begonnen ook door te krijgen dat het spannend werd voor de Belgen. Anneke begon
bij de naamherhalingen van de atleten die hun slot niet namen al te roepen '3x
had ge gezegd, kom de volgend' 'Ja, lang genoeg gewacht, doe verder'
De
eerste 3 atleten namen hun slot. Het is voorbij dacht ik. Dan plots 4 en 5
niet. Oeps dat begint hier te spannen. 6 wel maar 7 weer niet. Achter ons werd
gejuicht. Een Noorse atleet nam het voorlaatste slot. Bij het laatste slot werd
3x de naam van de 9de, weer een Noor, afgeroepen. Geen reactie en toen 'we
Roll Down ... Belgium Luk Tijsmans' Onze tafel barstte uit van vreugde en heel
Mallorca beach heeft dit gehoord. Dit heb ik deels gemist. Ik dook immers in
mijn rugzak voor mijn pas en mastercard. Die wilde ik niet vroeger vastnemen om
het lot niet te tarten. Ik stapte vol emotie richting podium. Ik kreeg
felicitaties van Paul Kaye, een Hawaï krans in de Belgische driekleur en een
munt.
Nadien
werd ik door een jonge Spaanse dame naar de administratie geleid. Daar diende
ik eerst een formulier in te vullen en onmiddellijk te betalen met mijn
mastercard. Ik moest beginnen met mijn bib, 396. Ik geraakte niet verder dan
wat onleesbaar gekrabbel op het blad. Gelukkig kwam ook deze keer weer Els aanlopen
om ook hier weer de praktische kant van de zaak over te nemen. Zij heeft het
formulier ingevuld terwijl ik de betaling in orde maakte.
Op
8 oktober 2016 mag ik dus deelnemen aan het wereldkampioenschap IRONMAN in
Hawaï. Dit zal een ongelooflijke ervaring worden.
DANK
U
Met
voorsprong en op de eerste plaats moet ik mijn vrouw Els hier bedanken. Zij
laat me toe om gans het jaar door te trainen terwijl heel het gezin verder
draait. Ook de praktische kant voor mijn buitenlandse reizen neemt zij voor
haar rekening.
Verder:
Christian Meuser voor de 3COACH begeleiding, Raf Kelderman voor de zwemtrainingen, BrTC, Koen
Van de Mierop voor de massage, Paul en Els voor de ontspanning in de dagen voor
de wedstrijd en grootouders voor de opvang van Warre en Joppe.
Hieronder mijn verslag van de wedstrijd in Klagenfurt.
Voor de start van deze wedstrijd had ik op een of andere reden heel veel stress? (dus nog meer dan normaal) Ik was bijzonder onzeker over mijn niveau en de toestand van mijn pezen en spieren na Leuven. Na een laatste trainingstest heb ik me volledig overgegeven aan de wedstrijdplanning van mijn coach Christian Meuser. Je gaat in dit verslag regelmatig zijn naam en richttijden tegenkomen.
Zwemmen:
Er wordt gezwommen in de Wörthersee. 1400 heen, 400 in de breedte, 1000 terug en de laatste 1000 ineen kanaaltje richting wisselzone.
Mijn moto was net zoals in Nice: een uurtje zwemmen en dan start mijn Ironman. Echter, na mijn zeer goede zwemprestatie in Leuven zette Christian me aan om toch een iets hoger tempo te zwemmen. Binnen het uur terug uit het water, dat zou pas knap zijn waren zijn woorden. Christian raadde me aan om hoog EXT te zwemmen 85-90%.
De eerste 100m heb ik even doorgetrokken (niet overdreven) om goed uit het pak te geraken. Het pak is hier relatief want ik was er in geslaagd om me op te geven voor de eerste start. Dit is een start met maar 800 atleten. Ik startte op de 2de rij en achter mij stond nog een man of 2. De andere atleten stonden iets verder en hadden geen zin in een spelletje wasmachine. Het gewoel viel dus best mee. Het enige wat ik een beetje ondervond was de grote deining die de start teweeg bracht. Maar deze verdween na enkele 10 tallen meters.
Vrij snel vond ik een zeer goed paar benen waar ik me in kon nestelen. Perfect tempo voor mij en een man met een verzorgde beenslag die niet teveel schuim maakt. Na de eerste boei, op 1400m, was ik deze benen kwijt. Snel op zoek naar andere benen. OK, gevonden. Deze atleet ging echter wel iets sneller. Na een 200 meter vond ik dit toch iets te snel en besloot om de zwemmer te laten gaan. Ik was aangenaam verrast toen ik naast mij benenpaar 1 terug zag. Ik heb me even laten uitzakken en heb me weer in de ideale positie genesteld.
Op het einde van het meer moet je dus dat kanaaltje in voor de laatste 1000m. De zon is aan het opkomen waardoor oriëntatie op het meer naar dit kanaal niet evident is. Zo liepen we met een aantal atleten vast aan de grond. Bleek dat we toch enkele meters fout zaten. We zijn rechtgestaan, richting kanaal gelopen en weer in het water gedoken. Door dit maneuver was ik mijn superbenen weer kwijt. Ik ging op zoek naar een nieuw paar om mij in te nestelen maar vond eigenlijk enkel gasten die blijkbaar nog maar recentelijk met voetballen gestopt waren. Voeten, benen, hielen, het vloog allemaal rond mijn oren en elke slag op een andere plek. Ik heb toen besloten om de laatste kilometer zelf mijn weg te zoeken. Op techniek en heel rustig slaagde ik er in om de beenstoempers achter mij te laten.
Uit het water stond er op een tijdbord 57:11. Geweldige tijd. Achteraf bleek de tijdregistratie nog iets daarvoor te zijn waardoor mijn zwemtijd 56:57 was! En belangrijker, nog niet teveel pijlen verschoten.
Fietsen:
Het fietsparcours in Klagenfurt gaat over 2 ronden van 90km. In deze ronde zitten er 3 beklimmingen. De beklimming in Velden is zeer goed te doen, die van Egg/Faaker See is al heel wat pittiger. De uitsmijter is de Rupertiberg. Dit is een stevige kuitenbijter van 2km. De beklimming verloopt in 3 trapjes.
Na een vlotte wissel startte de fietsproef. Ik zat onmiddellijk in een strak en hoog tempo. Voor het fietsen was het advies: HR 140-150, beklimmingen tot 160 (niet hoger) en durven flirten met de oranje zone.
De eerste kms zat mijn HR rond de 160. Dit komt wel meer voor in wedstrijden dat je na het zwemmen en wissel met een hoge hartslag zit. Normaal daalt deze langzaam richting zone als je in je tempo zit. Ik kreeg mijn HR echter niet onder de 150. Dat ik daarbij steeds 36-37km/h reed zal er wel iets mee te maken hebben. Maar in zon wedstrijd is het toch een beetje Go with the flow.
Na 15K kwam Glenn Vekemans mij voorbij gevlogen met zon 10-tal atleten in zijn wiel. k Heb ze laten rijden. Hij riep me nog iets toe en ik wenste hem een goede wedstrijd.
Na 25K kwam eindelijk mijn sparringpartner en Doel collega Paul voorbij. Hij reed me voorbij en ik dacht, die zie ik niet meer terug. Ik zat nog steeds te vechten met mijn HR en vond het nu stilaan tijd dat deze in zijn zone mocht komen. De dag was immers nog lang.
Enkele kms verder lukte het me toch om weer aansluiting te vinden bij Paul. We sloegen even een praatje. Ik zei hem dat ik eigenlijk iets te hoog zat. Paul zat blijkbaar met hetzelfde probleem. Ondertussen kwam wel de eerste echte klim er aan richting Egg. Ook hier ging mijn HR vlot richting 163 wat dus ook weer te hoog was. De top van deze klim ligt na 40km. Tijdens de afdaling het ik mij echt ingehouden om mijn HR te laten zakken. Pas toen hij onder de 140 was gedaald ben ik stilaan beginnen bijtrappen.
Na de afdaling kwam Paul weer even naast me rijden en zei me dat ik het tempo iets had laten zakken. Dit kon ik enkel maar bevestigen. Toch zat ik nog steeds met HR 150 te flirten. En zo naderden we stilaan het beest in deze wedstrijd, de Rupertiberg. Direct naar mijn 39-25 geschakeld en klimmen maar. Ik merkte wel dat ik met mijn beperkte klim capaciteiten toch vlot meekon. De atleten met een veel te groot verzet kon ik zelfs achterlaten. Dit wel met een HRmax van 165 tijdens de steile stukken. Na de Rupertiberg volgt er een snelle en aangename afdaling. Nog enkele tussenklimmetjes en dan gaat het zeer snel terug richting Klagenfurt.
Eerste ronde zit er op. Conclusie: niet flirten met oranje maar bijna heel de tijd IN DE ORANJE ZONE.
De eerste ronde hadden we in een warm en lekker zonnig weer afgelegd. Toen we de 2de keer richting Velden reden dreigde er daar onweerswolken en was er een stevige wind komen opzetten. Na 120km kwam er een peloton voorbij. De eerste ronde zijn er massas gele kaarten uitgedeeld door de scheidsrechters. Klagenfurt had de vorige jaren de slechte reputatie van teveel drafting (achter elkaar rijden wat verboden is in een triathlon). In de eerste ronde was het dit jaar zeker niet het geval. Ik durfde echt niet in de buurt van een wiel te komen. Maar blijkbaar hadden de refs na 100km hun kaarten weggestoken. Voor ons wel pech. Eerst 120km alleen rijden en dan door 20 man voorbij worden gereden. Ik heb me met Paul achteraan deze groep gezet op de normale afstand van 10m. De klimmetjes in het parcours zorgen wel voor een selectie.
Mijn HR zat de 2de ronde wel in de geplande zone maar wel nog steeds aan de bovenkant hiervan. In het groepje atleten dat ons voorbij gereden was had ik mij gefocust op 2 atleten waar ik zeker wou bijblijven. Dit lukte goed maar op de klimmetjes moest ik dan wel weer richting HR160 gaan.
Ondertussen was het stevig beginnen regenen waardoor het wegdek er gevaarlijk glad bijlag. De eerste droge ronde ging ik stevig door de bochten omlaag. Door mijn valpartij, tijdens een training eind april, zit ik nog steeds met de schrik als het wegdek nat is. Hierdoor moest ik na elke bocht weer een 50 tal meter goedmaken op het groepje. Gelukkig zitten er in de afdaling niet al te veel bochten. Maar ik wou zeker de laatste 20km richting Klagenfurt bij deze groep blijven om nog wat extra te kunnen recupereren voor het lopen.
Na zon 140km kreeg is plots heel grote honger op de fiets. Slecht teken dacht ik. Ik had me heel de wedstrijd aan een strikt eetpatroon gehouden. Honger leek me dus heel raar en dit had ik nog nooit meegemaakt. Bij de volgende bevoorrading heb ik een extra halve Powerbar en 2 halve bananen genomen. Mijn hongergevoel was hiermee weg.
Zo ging het dus richting wisselzone. Toen ik van de fiets sprong voelde mijn benen erbarmelijk aan. Snel fiets weggezet. Run-bag genomen en de wisseltent in. Droge sokken aan, loopschoenen en we zijn vertrokken.
Met mijn fietstijd van 5u09:49 ben ik supertevreden. Die jaren trainen hebben toch iets opgebracht voor mijn zwakste onderdeel van de drie.
LOPEN:
De marathon gaat over 2 ronden van 21km. Dit zijn eigenlijk 2 lussen vanaf de start/aankomstzone. Eén lus richting Wörthersee en eentje richting centrum Klagenfurt. De supporters zien je zo dus 4 keer passeren.
Hier was het advies van Christian: Luk, geen HR maar snelheid voor de marathon. Mijn richtsnelheid was 4:45/km.
In de wisselzone had ik nog zeer slechte benen maar vanaf op het loopparcours voelde ik me vrij goed. Ondanks het advies van Christian wou ik mijn HR toch onder de 150 houden. Dit was ook weer niet evident. Je loopt tussen de andere atleten en start in een massa aan supporters. Mijn eerste tijden gaven een snelheid van 4:40 aan, eigenlijk iets te snel. Mijn idee om de HR richting 145 te brengen was dus niet zo slecht. Dit uitvoeren is iets anders. Ne mens kan dan altijd trager gaan lopen . maar ja.
Stilaan heb ik toch een compromis gevonden HR147. Dit gaf mij een natuurlijk loopgevoel. Restte er nog 2 vragen: houden de darmen het uit en houden de benen het uit?
Van de darmen deze keer geen last (of toch niet tijdens de wedstrijd). De dagen voordien extra op mijn eten gelet. In Nice was dit vanaf 17K een groot probleem. Ik heb toen 8 minuten verscheten.
De benen deden in Nice(2012) na 25km behoorlijk pijn. In de voorbereiding had ik het gevoel dat de beentjes na wedstrijd in Leuven van 4 weken geleden niet meer recupereerde van al de trainingsarbeid. 2 weken voor Klagenfurt heb ik de trainingsarbeid sterk geminderd en de laatste week heb ik amper gelopen. De dagen voordien voelde ik dat de benen helemaal herteld waren.
De eerste ronde verliep zo zonder veel problemen. Dit is uiteraard na 7u sporten een relatief begrip. Zowel tijdens het fietsen als tijdens het lopen heb ik me aan het strikte eet en drinkschema kunnen houden. Voor de marathon: elke bevoorrading trachten 200ml isotone drank te drinken en om de 2 bevoorradingen ook nog een gelleke. Dit lukte allemaal zonder maag of darmklachten.
In Klagenfurt zelf hing er een bel. Elke atleet die daar aan belde zorgde zo voor sponsoring voor het goede doel. Voor mensen met een bepaald longprobleem. Ik had me voorgenomen om er elke keer tegen te kloppen. De bel hing aan een touw. Hierdoor ging de bel steeds over en weer. Ik dacht, ik spring er even naartoe. Dit had ik beter niet gedaan. Ik kreeg plots een kramp in een pees die me al heel het seizoen bezig houdt. We zaten aan km 18. Als deze pijn in de pees echt komt opzetten dan haal ik de meet niet dacht ik. Rustig blijven Luk en elke bevoorrading een spons leegknijpen op deze pees. Een gouden raad van IM voorbeeld BrTCr Jef. Enkele kms verder voelde alles weer OK.
Onderweg loopt het parcours vaak over dezelfde baan heen en terug. Dit was zeer fijn om de andere bekende atleten te zien. BrTCs (Kris-Mike-Jethro-Bert), Paul, Benny en Leslie. Zo kon je inschatten hoe zij met hun wedstrijd bezig waren. Dit motiveert ook altijd. Je kan ook zien dat je niet de enige bent die afziet en pijn heeft.
Vanaf km 30-32 begonnen de bovenbenen toch behoorlijk pijn te doen. Hierdoor daalde het tempo en ook de HR. Fysiek kan je nog wel sneller maar de benen zeggen steeds luider: NEEEEN. Toch heb ik steeds mijn loopstijl trachten te verzorgen.
Vanaf de 2de ronde lopen er steeds meer atleten op het parcours. Dit wil zeggen dat er aan de bevoorradingen stilaan files ontstaan. Ik ben steeds blijven lopen en wilde niet stoppen. Ik moest een spons hebben voor mijn benen. Hierdoor heb ik in de laatste 12 kms twee bevoorrading gehad waar ik geen drinken heb genomen. Dat is misschien het enige wat ik moet onthouden voor mijn volgende wedstrijden. In zon geval kan je toch beter stoppen en zelf je drank van de tafel nemen.
Door dit alles zat er toch wat verval op mijn tempo in de laatste 10K. Maar nogmaals dit lijkt me gezien de omstandigheden niet helemaal abnormaal. Toch liep ik hier nog aan 5:05/km.
Vanaf 39K was het echt aftellen. Nog 3x5, dat is nog 15 lopen Luk. Terug in het Europapark en tussen de supporters en dan eindelijk het bordje van 42K. Voor zover ik iets van marathons ken is het normaal dan nog 195 meter. We moesten nog een hele lus afleggen richting Powerbar tent en dan nog eens heel de aankomstzone door. OK dit is misschien enkele 100den meters extra maar na al die inspanning was ik dan toch zeer blij dat ik eindelijk de aankomst in zicht kreeg.
Mijn marathon tijd 3u27:53 of 4:55/km vind ik fantastisch.
Dit alles gaf mij een eindtijd van 9u42:00 hier kan ik enkel maar tevreden mee zijn.
De eerste wedstrijd zit er op. Naar jaarlijkse traditie testen we de conditie over 16km in het centrum van Antwerpen. Voordien zat ik met heel wat vragen. De laatste weken en maanden blijft mijn hartslag maar verder dalen tijdens de trainingen bij dezelfde inspanningen. Dit kan betekenen dat je stilaan in conditie geraakt maar het kan evengoed een teken van overtraining zijn.
Bovendien had ik er zondag eigenlijk helemaal geen zin. De dagen voordien was ik anders dan anders niet bezig geweest met het parcours, de bevoorrading, andere deelnemers, materiaal ... Om 11u had ik nog steeds niets klaarliggen. Toen werd het toch stilaan tijd. Snel mijn BrTC wedstrijdpak zoeken, mijn wedstrijdschoenen waar had ik die ook al weer in september 2013 weggezet ... oh ja, de berging.
Dus met een bang hartje en heel veel stress richting start. De vorige keer had ik een tijd van 1u04:01 gelopen en had ik iets van: sneller kan ik niet. Met al die vragen was ik blij met een tijd van 1u05. Liefst niet te ver van mijn vorige PB.
Aan de start kwam gelukkig de zin opborrelen zo'n 20' voor de start (net op tijd). Het lekkere zonnetje en het gekeuvel met Ward en Hugo van BrTC deden er goed aan en lieten ook het stressgevoel verdwijnen.
Na het startschot moest ik nog 1' aanschuiven en toen waren we vertrokken. Direct in een strak tempo dat goed aanvoelde. Ik passeerde Hugo, Hugo mij weer ... Zo passerde ik het bord van 1km, tijd: 3'23! Oei Luk veel te snel. Even de HR controleren: 170. Dat is hoog maar niet 'te' hoog. Toch proberen deze iets te laten dalen. Tussen km 1 en 2 kwam Niels, nieuw jong geweld van BrTC mij voorbij. Gaan Niels! Even later kwam ook Nicolas mij voorbij. Gaan Nicolas! Ik trachte nog steeds mijn HR onder de 170 te krijgen maar dit lukt niet echt, 170 dan. Het ging toch goed.
Na een km of 5 zag ik plots Nicolas weer opduiken. Dat wordt hier gezellig. Ook Hugo kwam ik nog regelmatig tegen. En rond km 12 kwam ik ook Niels terug tegen. Gezellige clubuitstap!
Zo kwamen we stilaan aan het laatste gedeelte: de konijnenpijp. HR en gevoel zaten nog steeds zeer goed. Ik ben een goed tempo naar beneden gelopen en anders dan andere jaren kon ik nog behoorlijk naar boven lopen. Hierdoor zat ik op het vlakke deel direct terug in mijn tempo en kon ik in de laatste rechte lijn, zo'n 700m, nog eens versnellen.
Met een tijd van 1u02:07 ben ik zeer tevreden.
Na de aankomst deed ik mijn loopschoenen uit om een trainingsbroek aan te trekken. Groot was mijn verbazing toen ik zag dat er geen zolen in mijn schoenen lagen! Volgende wedstrijd toch iets meer focussen Luk.
In 2014 ga
ik samen met 7 clubleden van BrTC een nieuwe Ironman uitdaging aan. Bert zet
zich al jaren in voor Kom Op Tegen Kanker en had het voorstel om onze
deelname in Klagenfurt aan deze actie te koppelen. Wij hebben dus een
sponsoractie opgezet. Meer informatie vind je via onderstaande
link. Ik zou het fijn vinden moesten jullie onze actie willen steunen.
Wat vooraf ging. k Heb hier een hele tijd al niets meer op
gezet. Dit jaar was zowat een tussenjaar. Niet echt grote uitdagingen in
vergelijking met Nice vorig jaar. Het maar wat aanmodderen sluipt er dan snel
in. Zo heb ik nog Brasschaat (tegenvaller) en Lommel (3de
plaats H40 en 36ste overall) gehad.
Toch was ik na onze zomervakantie redelijk gefocust richting Vichy,
toch nog iets maken van dit seizoen. Ik had er nog enkele stevige
trainingsweken opzitten. Ik voelde dat alles goed zat. Wat dan logisch
resulteerde in een goede prestatie in Lommel.
Na de wedstrijd in Lommel kreeg ik last van mijn heup. Dit
op amper 2 weken voor Vichy. De week voor mijn vertrek ben ik toch nog even langs de
dokter en osteopaat gegaan. De week voor Vichy niet meer gelopen, week daarvoor ook
niet echt veel. Wat moest dat geven. Eigenlijk wou ik alles nog afzeggen zodat ik de hotelkosten nog kon recupereren en niet naar ginds hoefde te rijden. Den diesel
is tenslotte ook niet echt gratis. Echt rood licht had ik niet van de medische sector. Ook Els raadde me aan om toch maar te gaan. Zo vertrok ik met goesting dat in het kleinste tupperware potteke kan richting Vichy.
HALF VICHY 2013
Zwemmen 1900m:
De laatste trainingsweken voor Vichy merkte ik aan mijn
tijden dat het zwemmen zeer goed zat. Toch had ik me voorgenomen om rustig te
zwemmen. Dit seizoen met veel 1/4 wedstrijden ben ik er dikwijls echt voor
gegaan tijdens het zwemmen. Dit met als resultaat dat ik op de fiets de eerste
kms moest bekomen. Ik wou om de 3 slagen kunnen blijven ademen. Ik weet als ik
naar 2 ga ik te snel aan het zwemmen ben.
Het zwemmen in Vichy gaat door op een watersportbaan. Je
zwemt rond één baan voor de roeiers heen en terug. Ik heb me op de eerste rij
gelegd zon 5 m naast de koord. Na het startschot ben ik redelijk snel naar de
koord kunnen gaan. Zo was ik zeker van de kortste weg. De eerste 900m gingen
zeer vlot en kon ik steeds om de 3 slagen ademen. Ik zag dat ik goed vooraan
zat. Na het keerpunt ging het wel iets minder soepel. Er stond een behoorlijke
wind. Het eerste deel zat de wind mee en het 2de stuk wind op kop.
Als je vooraan zwemt en je keert op zon (relatief) smalle baan krijg je
natuurlijk te maken met de golven van het achterliggend deelnemersveld. Ademen
aan die kant (mijn linkerkant, mijn mindere kant om te ademen) lukte niet meer
zonder om de 3 slagen een borrel binnen te krijgen. Na enige tijd waren de meeste
atleten gepasseerd en toen ging het weer wat beter. Tot ik plots weer last
kreeg van de boeggolf die de 2de wave veroorzaakte. We startte in 2
groepen dus na enige tijd kwamen die mannen weer voorbij.
Al bij al heb ik met steeds rustig kunnen houden en mijn
tempo kunnen zwemmen. Zo kwam ik na 2940 als 30ste uit het water.
Tot de wisselzone is het ruim 400m lopen in Vichy. Daar
aangekomen staat er een hele hoop vrijwilligers die je helpen. Je BikeBag wordt
voor je omgekeerd. Ik trok mijn sokken aan en voor ik het wist zat mijn
wetsuit, bril en badmuts al in de zak. Est-ce que je peut wou ik in mijn
beste Frans beginnen om te vragen waar ik mijn zak moest droppen. Non, non, vas-y
et bon courage.
Fietsen 90km:
Het fietsparcours in Vichy gaat over een sterk heuvelend
parcours met hier en daar een klimmetje. Het zwaarste stuk zit in de eerste
30km met in de eerste 5km de zwaarste klim. Na de wissel voelde ik direct dat
het goed zat. Ik kwam goed in mijn tempo en dat eerste klimwerk verteerde ik
vlotjes (de percentages zullen dus wel <5% zijn). Je haalt ook continu
atleten van de volledige afstand in. Dit motiveert enorm. Ik werd ook maar af
en toe voorbij gereden door andere atleten (een stuk of 5 denk ik). Ook mijn
hartslag kreeg ik redelijk snel in de gewenste zone (150-160). Na het zwemmen en de
wissel is deze steeds hoog (+170).
In het eerste deel was het nog wel redelijk fris weer. Bij
de start was het 17°C maar het was nog bewolkt en in de bossen rond Vichy vond
ik het zeker niet te warm. Er stond ook een behoorlijke wind maar het eerste
deel van het parcours stond deze in ons voordeel.
Na 33km heb je het klimwerk gehad en dan begint vooral het
dalen richting Vichy. Met mijn armen in de beugel tegen +60km/h omlaag. Ik moet
dringend een kleiner kroontje steken dan mijne 13 want hier kom ik op de lange
afdalingen niet meer mee toe. Klagenfurt zal met minstens nen 12 zijn.
Na 60km kwam er plots een peloton voorbij gereden. Een man
of 10 die amper op 3 meter van elkaar reden. Ik ben achter deze groep blijven
hangen maar wel op de normale afstand.
Ik heb heel de wedstrijd amper 1 scheidrechter gezien met een hesje van ITU.
Blijkbaar zijn wij in België toch iets strenger en worden de regels door de
meeste atleten meer gerespecteerd. Ook vorig jaar in Nice heb ik de laatste
15km met 2 man in mijn wiel gereden. Op een gegeven moment kwam er achter dit
groepje wel iemand rijden. Geen hesje van ITU maar toch een ref dacht ik. De arbiter
van dienst zag ik geen opmerkingen maken en zeker geen kaarten uitdelen? Als
dat zo elke wedstrijd in Frankrijk is dan krijg je zulke toestanden natuurlijk.
Ik liet altijd mijn 10m tussen en liet ze vooraan maar begaan. 2 keer ben ik de
groep voorbij gereden maar na enige tijd komt zon groep toch terug
voorbijgereden. Op het einde zaten er terug enkele hellingen in waardoor het
groepje toch uit elkaar viel.
Na 2u29:28 kwam ik zo terug richting wisselzone. Dit was de
41ste fietstijd. Door al die jaren heen mag ik nu toch stellen dat,
indien het parcours niet te bergachtig is, ik een redelijke fietstijd kan
neerzetten. Mijn gemiddelde 36km/h.
Mijn 2de wissel ging ook weer zeer vlotjes. Als je
de wisselzone binnenkomt staat daar een heel peloton vrijwilligers klaar waar
je je fiets maar naartoe moet gooien (à la veldrijden). De fiets wordt voor
jouw weggezet en je kan onmiddellijk naar de wisseltent waar de volgende
vrijwilligers staan om je daar weer te helpen met je RunBag in en uit te laden. Als je wilt knopen ze je veters nog denk ik. Ik kwam als 29ste in de wisselzone maar ben wel als 25ste
aan de loopproef begonnen, goeie wissel.
Lopen 21.1km:
Het loopparcours in Vichy bestaat uit 2 toeren van 10km rond
de rivier/watersportbaan. Ik vond het best een aangenaam parcours maar toch
licht geaccidenteerd. Zo moet je door een mooi park maar dit wel over grind en
boswegen. Er zitten ook 2 bruggetjes in dit park. Allemaal hindernissen. Het
water wordt overgestoken via 2 grote bruggen die je via een stijl pad op moet.
Aan de andere kant van de brug kom je dan naast het water terecht dat je even langs de
oever volgt. Hier had je dan weer de wind pal op je neus. Dan moet je via een 20-tal trappen de straat naast het water
weer op.
Het lopen op zich ging zeer goed. Vanaf het begin zat ik een
mijn laag INT tempo. Dit heb ik gans de wedstrijd kunnen volhouden. Ook van
mijn heup had ik minder last dan verwacht. Zowel doktor als osteopaat hadden
groen licht gegeven maar zijden dat ik wel met pijn zou moeten lopen. Een
pijnstiller was toegestaan. Deze heb ik dan ook ingenomen omdat ik na 500m de
heup weer voelde opkomen. Voor de rest van de wedstrijd was de pijn best
dragelijk. Enkel de laatste 3km bij het nog eens beklimmen van de laatste brug
ondervond ik iets meer last. Het einde was dan gelukkig niet meer zo veraf.
In de eerste ronde rond km 7 stond er een Nederlander die
naar me riep kom op joh je loopt in 17de positie (op je nummer staat je naam en de vlag van je land), Ik dacht wat
bedoelt dien nollander? Maar een kilometer verder stond er een Fransman die seizième
naar me riep? Dit zou kunnen kloppen want ondertussen was ik nog een atleet
voorbij gestoken. Stilaan kreeg ik door dat ik die dag wel echt goed bezig was.
Zo liep ik verder door zonder overdreven verval en schoof ik verder op naar de
15de en uiteindelijk naar de 14de plek.
Zo kwam ik ook over de meet. 14de Luk Tijsmans stond
er op het scorebord. Super, ongelooflijk dacht ik. Enkele seconden later kwam
op dat zelfde bord wel nog iemand over de meet als 9de en 10de
waardoor er voor mijn naam een 15 en een 16 kwam te staan. Toen viel mijn
frank dat er nog een 2de wave 10 na ons gestart was waar er
blijkbaar ook nog enkele goede atleten tussen zaten. Ik besloot dan maar naar
de cooldown zone te gaan en de uitslag af te wachten.
Uiteindelijk ben ik in de totaaluitslag toch mooi 20ste en 5de in de V1H reeks. In vele andere reeksen had ik op het podium gestaan maar V1H en S4H zijn nu eenmaal de drukst bezette reeksen.
Zeer tevreden over mijn looptijd 1u30:28, de 28ste looptijd. Met
collega en sparringpartner Paul hadden we het voor de start gehad over 14km/h
op de halve marathon in een triatlon. Dat zou nog eens mooi zijn maar niet
evident op dit parcours wist Paul die vorig jaar reeds deelnam in Vichy. Met
bovenvermelde tijd kom ik uit op 13.988950km/h. Dit is dus geen 14km/h maar
komt toch mooi in de buurt.
KLAGENFURT 2014
Mijn seizoen zit er op. Het werd tijd dat hoofd en lichaam rust krijgen. Ik ben zeer tevreden met deze mooie uitslag in Vichy. Leuk om zo je wedstrijden af te sluiten.
Ik ga me nu eerst goed laten verzorgen en mijn heup later onderzoeken.
Voor 2014 staat de uitdaging al vast. IronMan Klagenfurt. Hier gaan we met 7 BrTC's deelnemen. Doel collega's Paul en Benny gaan ook mee. Ik kijk er naar uit om met al die mensen in duel te gaan. De deelname van BrTC zal in het teken staan van Kom Op Tegen Kanker. Maar later meer hierover. Nu eerst RUST!
Gisteren ingeschreven voor de IM in Klagenfurt, Oostenrijk. Vanaf november vliegen we er in!
Na minder dan 24 uur is de wedstrijd reeds volgeboekt. Toch heben 7 BrTC's en mijn collega Paul zich kunnen inschrijven. Het zal een aangename uitdaging worden om ginder met zoveel bekenden deel te nemen.
De veteranen mochten vandaag 8 na de senioren starten. De dames
waren reeds 15 voor de senioren vertrokken. Normaal moesten we 5 na de
senioren vertrekken. Ik had schrik om in het pak van trage zwemmers terecht te
komen. Enkele minuten extra vond ik dus een goed idee van de scheidsrechters.
Het kanaal Dessel Schoten is niet echt breed maar met 100
veteranen moest dit wel lukken dacht ik. Groot was mijn verbazing toen ik
merkte dat ik echt moest knokken voor een plaatsje op de eerste startrij. Er
was zelfs een atleet achter mij die, half in paniek, steeds steun zocht op mijn
schouder (nog nooit meegemaakt). Die heb ik toch vriendelijk maar met aandrang
verzocht om van mijn lijf te blijven! In het peloton werd al opgeroepen tot
rust. En waarom? Na het startschot en de gebruikelijke snelle eerste 50m lagen
we nog met hooguit 5 atleten. Ik raad al die andere paljassen aan om de
volgende keer op de 2de rij te gaan liggen.
Al snel zag ik 2 atleten nog iets sneller gaan. Deze lagen aan de
andere kant van het kanaal. Ik kon dus niet naar hun voeten zwemmen maar denk
dat ze toch te snel gingen voor mij. Toch vond ik snel een paar andere voeten
waarachter ik me genesteld heb. Na een 500-tal meter merkte ik dat de atleet
voor mij te traag ging of was vertraagd? Ik heb toen besloten hem voorbij te
zwemmen en op kop van het 2de groepje te gaan zwemmen. Nog geruime
tijd voelde ik dat mijn voeten af en toe werden aangetikt maar na het keerpunt
(na 1300m) had ik toch enkele seconden voorsprong op de 4de
veteraan.
Het was ook pas vanaf dit keerpunt dat ik de eerste senioren begon
in te halen. Zo kwam ik dus als 3de bij de veteranen uit het water
met een tijd van 22:04. Achteraf bleek dat een van de twee atleten voor mij een
H50 was (chapeau!).
De wissel ging deze keer vrij vlot. Zo kon ik snel het
fietsparcours op. Enkel het aantrekken van de fietsschoenen op de fiets moet ik
toch nog eens extra inoefenen.
FIETSEN
Het parcours in Retie is vlak en moet dus normaal meer iets voor
mij zijn dan bv. Leuven. Ik zat vrij snel in mijn ritme en kon een goed verzet
rond krijgen. Het feit dat je continu senioren aan het inhalen bent helpt
natuurlijk ook. Met BrTC waren we met een grote delegatie van atleten en
supporters aanwezig. Dit helpt natuurlijk ook altijd. Zo reed Mike op een
gegeven moment voor mij. Ik reed iets sneller en dit is zeer motiverend om dan
naar Mike toe te rijden. Achteraf vernam ik dat hij 10km had kunnen volgen maar
me dan heeft moeten laten rijden. Dit is natuurlijk ook altijd leuk om horen
(voor mij dan hé Mike).
Tijdens het fietsen ben ik zelf ingehaald door maar enkele
veteranen. De organisatie van Retie zorgt voor verschillende kleuren van
rugnummers per categorie. Dit maakt het wat makkelijker om je positie in de
wedstrijd te volgen. Ik was als 3de vertrokken. De 2 snelle zwemmers
heb ik ingehaald maar de uiteindelijke top 4 (H40) zijn mij op de fiets voorbij
gekomen.
Van mijn fietsen was ik vandaag zeer tevreden. In de fietstijd
(1u03) zit de wissel zwemmen/fietsen mee in dus een beetje moeilijk om mijn
exacte tijd te bepalen maar vlak voor het binnenrijden van Retie stond men
kilometerteller toch op 38.1km/h gemiddeld. Dat ik nog voorbij gestoken ben
door 4 atleten moet ik er maar bijnemen. Als ik deze heren wil voorblijven zou
mijn avg speed nog 1 à 2 km/h naar boven moeten?
Enige probleem vandaag op de fiets was mijn maag? Het was vrij
warm en ik denk dat er iets teveel koolhydraten in mijn drinkbussen zat.
Achteraf gezien zat er 107g in mijn bussen. Deze heb ik beide opgedronken. 107g
op 1 uur is teveel! Al doende leert men.
LOPEN
Ik had hard gefietst dat voelde ik op het einde al. Toen ik van de
fiets kwam had ik duidelijk niet het gevoel van Doornik of Geel. Mijn maag
voelde de eerste honderden meters niet goed aan. Mijn gebruikelijke turbo
sloeg niet aan. Ik was de wisselzone samen met nr. 4 bij de veteranen
binnengekomen. Hij (Peter Peeters) was mij de laatste 5km voorbij gekomen en ik
had me toch voorgenomen hem in het vizier gehouden. Toen hij zijn fietsschoenen
begon los te doen kon ik er terug naartoe rijden. Peter wisselde super snel en
was voor mij weg. Het was me snel duidelijk dat ik er niet meer naartoe kon
lopen. Nummers 1-2 en 3 waren ook al lang gaan vliegen. Ik ging er dus voor om
mijn 5de plaats te houden.
In het parcours zaten 2 straten in waar je 180° moest draaien. Dit
is ideaal om de concurrentie in het oog te houden. Zo zag ik in de eerste ronde
dat er een 5-tal veteranen op een 500-tal meter achter mij hingen. Van rustig
binnenlopen was dus geen sprake als ik mijn positie wilde houden. Vooral Hugo
Van Hamme kwam sterk opzetten. Aan de bevoorrading heb ik enkel water genomen
en mijn hoofd natgemaakt. Ik had nog 2 gellekes op zak maar hier had ik echt
geen zin meer in en mijn maag nog veel minder. Gelukkig ging het in de 2de
ronde toch stilaan wat beter. Zo merkte ik dat ik na 6km de concurrentie op
afstand kon houden en zelfs mijn voorsprong terug aan het uitbouwen was.
Zo kwam ik nog met 39:40 nog net onder de 40 binnen op een 5de
plaats bij de H40 en 38ste overall. Dit in een tijd van 2u05:56. Met
deze tijd ben ik zeer tevreden.
Dit resultaat is in Retie goed voor een prijs! Warre en Joppe zijn
blij met 15 voor hun spaarpot! GO DADDY, GO!
Door het aanhoudende koude weer werd er dan toch (terecht) besloten om de 1/2 triatlon van Leuven om te vormen tot een duatlon. Mijn eerste duatlon. Hoe pak je zo iets aan?
LOPEN 8km:
Omdat de dag nog lang was en omdat ik eerder aan een doorgedreven training dacht i.p.v. een wedstrijd had ik me voorgenomen om het eerste loopgedeelte niet te snel van start te gaan. Ik wou laag intensief lopen HR rond de 162. Na het startschot vloog echter gans het deelnemers veld weg. Ik ben dan iets sneller gaan lopen maar toch nog met de handrem op. Toch zag ik dat mijn HR rond de 170 lag. De eerste 3km werd ik constant voorbij gestoken door veel atleten. Nadien bleef ik wat hangen en in de laatste km's kon ik, mijn tempo aanhoudend, toch terug enkele atleten oprapen.
Zo kwam ik in 34:12 aan de wisselzone. Dit op een 102de plaats.
FIETSEN 78km:
Het fietsparcours in Leuven is eigenlijk niets voor mij. Er zitten bij het uitrijden van Leuven 2 'muurtjes' in. Geen spek voor mijnen bek. Normaal doen we deze lus 4 keer maar omdat de aanloopronde van het zwemmen verdwenen was mochten we de lus nog een keertje extra doen. Dus nog eens 2 keer extra die bulten op stoempen. Bovendien stond er richting Herent een stevige wind en was de temperatuur alles behalve.
Ronde 1 en 2 vielen al bij al nog mee. Ik zag echter dat mijn HR vrij hoog was en deze niet echt wou dalen. In ronde 3 kreeg ik stilaan een slecht gevoel. De koude en die verdomde hellingen begonnen tegen te steken. Bij de 2de helling van ronde 3 kwam bovendien Paul voorbij. 'En danseuse' vlamde hij op die bult. Toen ik boven de bocht nam was hij al verdwenen. Na dit stuk volgde er nog een stuk wind tegen. Toen had ik het even kwaad en dacht ik bij mezelf 'wat zit ik hier eigenlijk te doen'. Bovendien kreeg ik steeds meer last van krampen in mijn knieholten. Iets waar ik nog nooit last van heb gehad. Was dit het gevolg van het lopen voordien? Of kwam dit doordat ik niet voldoende had gedronken? Bij de afdalingen was ik immers mijn beide drinkbussen verloren.
Ik heb toen besloten om het tempo iets te laten zakken en tijd te nemen bij de bevoorrading om voldoende te drinken. Zo gingen ronde 4 en 5 toch terug beter wat het gevoel betreft. Het tempo lag duidelijk lager.
Komt het door de slechte winter of omdat de 'must' er van een IM deelname er dit seizoen niet is? Ik heb de indruk dat mijn fietsen (zeker voor een halve) vorig jaar beter was dan nu?
Na 2u19:13 kwam ik zo terug binnen. Dit toch met een 75ste fietstijd. In een triatlon verlies ik altijd plaatsen tijdens het fietsen. Nu was het eerste loopgedeelte blijkbaar trager dan dat ik normaal zwem.
LOPEN 14km:
Ondanks de niet zo geslaagde fietsprestatie voelde ik dat het lopen weer zeer goed zat. Net zoals in Doornik en Geel kon ik na het fietsen vrij snel een behoorlijk tempo lopen. Ook tijdens het lopen vind de organisatie het nodig om er 2 hellingen in te steken die voor mij echt niet moeten. Je hebt trail wedstrijden en er zijn tiatlon- en duatlonwedstrijden. (maar ik wil de zaag niet zijn)
Tijdens de eerste ronde haalde ik heel wat andere atleten in. Zou ik de duatlon dan toch goed ingedeeld hebben? Bij het keerpunt op het einde van ronde 1 zag ik Paul terug. Hij hing de lus aan de aankomst voor. Dit moet te doen zijn dacht ik. Nog een ronde er tegenaan. Bij de 2de afdaling van de pokke helling begonnen mijn bovenbenen serieus pijn te doen. Paul zag ik nog steeds niet. Bij het keerpunt van de 2de ronde is er een lange laan in het park. Ik had me voorgenomen dat als ik Paul daar niet in het vizier had ik de strijdbijl zou begraven en op tempo zou binnenlopen. En zo geschiedde. Mijn kwadricepsen deden op dat moment zo'n pijn en dan moest die laatste klim nog komen. Uiteindelijke finishte ik zo op 1' van Paul. Dit met een 46ste looptijd.
3u56:46 59ste overall en 17de H40. Dit zonder zwemmen. Al bij al mag ik hier toch tevreden over zijn. Ik weet niet of ik het eerste deel sneller had moeten lopen? Als ik zie hoe sommige atleten het 2de stuk liepen heb ik misschien toch goed ingedeeld. Wie zal het zeggen.
Belgisch slecht weer. Gisterenavond kregen we nog een mailtje van de organisatie om ons op 'alles' te voorzien, ook een mogelijke duathlon. Wat was ik blij toen ik bij aankomst vernam dat er toch ging gezwommen worden. De afstand werd wel met 500m ingekort tot 1000m (minder voorsprong nemen dus).
Bij aankomst in Geel was het wel amper 9°C en was het continu aan het regenen.
Zwemmen:
Na een uur in de regen gestaan te hebben omdat de wisselzone nog niet open was ben je op den duur blij dat je eindelijk in je wetsuit mag. Toch een beetje warmer. Toen ik naar de start van het zwemmen ging was ik letterlijk aan het klappertanden. Ik heb dan maar wat extra arm oefeningen gedaan en enkele keren over en weer gelopen op het gras om het toch een beetje warm te krijgen. Vlak voor de start stopte het gelukkig met regenen en kwam er een flauw zonnetje door.
In het water viel alles best mee. Ik had op de eerste rij postgevat naast Joke Coysman (ik lag er eerste). De start was pittig. Ik heb toch een 150m moeten doorzwemmen voordat we een beetje uit het pak kwamen. De eerste 600m tot aan het keerpunt hing ik achter 2 atleten met naast mij nog steeds Joke Coysman en daarnaast Luc De Ro van onze club.
Bij het keerpunt rond het bootje was Luc plots weg. Hij dacht dat er nog een bootje kwam en was even rechtdoor gezwommen. Ik bleef gewoon in de voeten hangen van de 2 atleten voor mij met naast mij nog steeds Joke.
Zo zijn we uiteindelijk ook aangekomen. Luc zat vlak achter mij en is me in de wisselzone nog voorbij gelopen. Even dacht ik dat wij eerst hingen maar bij het binnenlopen van de wisselzone bleken er toch nog een 3tal atleten voor ons te zitten.
In de wisselzone ging het dit keer vrij vlot. Gisteren heb ik nog enkele keren geoefend. Dit helpt dus. Enkel mijn natte armstukken die ik tegen de kou had voorzien wilden niet echt aan. Ze waren doorweekt door de regen. Koen (Shop2Run) kwam me even aanmoedigen en suggereerde tegelijk om ze uit te laten omdat het toch 'iets beter weer was'. 'k Heb ze dan maar snel weggestopt.
Fietsen:
Er was geen regen meer maar de wind was er terug. Toen ik aankwam in Geel viel het me op dat er relatief weinig wind stond. Na de regen was de wind terug stevig komen opzetten.
Het parcours was door de wind loodzwaar. Maar al bij al ging het me toch goed af. Tot mijn grote verbazing kon ik Luc De Ro in het vizier houden. Vanaf de 2de ronde kon ik er zelfs naartoe rijden en hebben we een 4-tal keer haasje over gespeeld. De laatste 5 km is Luc wel terug over mij gekomen en moest ik hem toch enkele meters geven.
Al bij al ben ik zeer tevreden over mijn fietsproef. Ik ben weer door enkele atleten ingehaald maar toch niet de massa die ik verwacht had omdat het maar 1000m zwemmen was.
Mijn wissel na het fietsen ging ook vrij vlot. Enkel de ijskoude voeten maakten het wat moeilijk. Een raar gevoel. De eerste meters leek het wel of mijn zool van mijn loopschoen niet goed zat. Na de aankomst bleek ik niet de enige die dat gevoel/probleem had.
Lopen:
Over het lopen ben ik weer super tevreden. Luc heb ik wel moeten laten gaan. Hij is duidelijk de betere loper. Achteraf bleek Luc de 1ste looptijd te hebben. Met een 9de looptijd heb ik een kleine 2' moeten toegeven op Luc. Maar ik ben blij dat ik hem tijdens het zwemmen en fietsen al wat kan volgen. (nu denk ik wel dat Luc De Ro vandaag niet zijn beste fietsproef heeft afgelegd)
Geel is normaal 9.9km. Hier en daar kan je wat afsnijden dus neem ik voor mezelf altijd 9.7km. De organisatie had dit jaar een poging gedaan om deze punten af te zetten met nadars maar zolang dat er geen lint tussen hangt zullen atleten trachten af te snijden. In de eerste ronde viel het nog mee maar vanaf de 2de passage was het hek van de dam en heb ik ook voor de kortste weg gekozen. Mijn tijd 36'54.
In de laatste ronde ben je echt massa's atleten aan het dubbelen. Dit gaf me vleugels en liet me volhouden. In de laatste straat zag ik zo nog 2 atleten voor mij die toch nog een stevig tempo aanhielden. Die moest ik nog hebben! Bij de aankomst was ik wat blij toen bleek dat zij ook in hun laatste ronde zaten. 2 plaatsen winst voor mij en dit bracht me ook op 2 plaatsen van Luc!
Dit alles gaf mij een 7de plaats bij de veteranen. Hier ben ik zeer tevreden mee. Mijn eindtijd is iets van 2u01.
't Wordt tijd dat ik hier af en toe nog eens iets op mijn blog zet. Seizoen 2013 is gisteren van start gegaan. BK Doornik.
Ons team van BrTC 1: Luc, Nicolas, Kilian, Stijn, Frankie en ik. Voor de start had ik schrik om gans de wedstrijd aan de rekker te hangen maar die schrik bleek overbodig te zijn.
ZWEMMEN:
Heel de week tot en met de ochtend toe was er druk gediscuteerd over de watertemperatuur. Patrick van onze club had er zelfs zijn ontslag als ref voor over. Toch werd er beslist om in het water te zwemmen. 13.5°C en toen wij vertrokken bij een buitentemperatuur van 16°C. Dit is koud maar al bij al nog te doen.
Ik wist dat ik de minste zwemmer was. Maar ik dacht dat het verschil met Luc en Frankie niet al te groot was en dat ik hen in de voeten wel zou kunnen volgen. De tactiek om Frankie vooraan te laten zwemmen vond ik een rare beslissing. Op training kan ik in zijn voeten blijven dus dacht ik dat het beter zou zijn om Nicolas of Kilian vooraan te laten zwemmen. Deze gedachte heb ik snel moeten aanpassen. Na het startschot stoof Frankie weg en ik heb zijn voeten maar enkele tientallen meters gezien. Frankie is nieuw in onze club, komt uit het zwemmen en heeft vroeger nog aan open water wedstrijden deelgenomen. Dat was er dus aan te zien. Blijkbaar werk hij al onze zwemtrainingen af met heel wat marge (wat op zich niet zo'n slechte methode is).
Nadat ik Frankie's voeten dus kwijt was duurde het toch even voor de andere dit door hadden en over mij kwamen. Nadat iedereen voorbij gezwommen was voelde ik me toch iets beter achteraan naast Nicolas. Voor mij lag het tempo zeer hoog. Naast Nicolas moest ik me niet meer concentreren op boeien, voorliggers, positionering, ... Ik moest enkel zien dat ik nog naast Nicolas lag.
Zo kwamen we met 10'24 met een absolute toptijd uit het water. 11de tijd van alle deelnemers.
De wissel zwemmen/fietsen ging vrij vlot. Opvallend was wel dat de mensen van de korte afstand merkelijk sneller wisselen dan die van de lange afstand. Misschien toch eens een werkpunt van maken.
FIETSEN:
Ondanks het snelle zwemtempo voelde ik me toch nog fris zitten. Sneller dan snel kan je niet zwemmen en het was maar 750m. Op de één of andere manier stond ik toch als eerste in de vertrekbox. Toen iedereen aanwezig was kregen we toestemming om te vertrekken. Ik vertrok als eerste de bocht om. Toen werd er geroepen dat nog niet iedereen er was. Ik vertraagde maar men bleef roepen. 100m verder ben ik aan de kant gaan staan. Bleek dat Frankie zijn nummerrekker los hing en niet direct mocht vertrekken. Al bij al hebben we hier toch 1 minuut verloren.
Eens voltallig vertrokken we met een stevig tempo. Vrij snel namen Nicolas en Luc de kop en ging de teller boven de 40km/h. Ik voelde me goed en besloot om mee kopwerk te doen. Ook Kilian deed zijn beurten. Voor Stijn en Frankie was aanklampen het enige haalbare. Bij het eerste keerpunt werd er af en toe geroepen dat het wat trager moest. Frankie kreeg het behoorlijk moeilijk. Vooral na een bocht of het hellingetje in het parcours.
De 2de ronde hebben Kilian, Nicolas en ik het kopwerk verdeeld. Luc reed constant achter Frankie om hem lichtjes met de hand aan te moedigen (duwen mag ik hier niet schrijven want dit is verboden).
Van het fietsen was ik dus zeer tevreden. 'k Heb mijn deel kunnen doen en had nog harder gekund.
LOPEN:
De wissel fietsen/lopen was onze beste van de 2 wissels. Ik was wel het laatste klaar.
Na de eerst meters voelde ik dat de benen zeer goed zaten. Ik besloot dan ook op kop te gaan lopen en der 'ne snok' aan te geven. Kilian had bij het fietsen al iets over krampen in de kuit gezegd. Voor dat ik het wist was hij gestopt. Nog met 5 over. Ook tijdens het lopen werd er contant geroepen dat het trager moest. Toch probeerde ik het tempo hoog te houden en Stijn en Frankie aan te moedigen. Nog 1 ronde, nog 1.5km, laatste keerpunt, nog 500m ... laatste rechte lijn nog een spurtje.
Na de aankomst zagen Stijn en Frankie er even heel slecht uit maar dit beterde snel.
19'09 een zeer moeie tijd.
Van het lopen ben ik het meest tevreden. Ik ben er zeker van dat ik nog een flink stuk sneller had gekunnen.
SWIM
BIKE
RUN
10'24
31'
19'09
1u05'
Hieronder een leuke bijlage, een filmke van tijdens de fietsproef:
Oef! Ik heb het gehaald, de Ironman. Als men me nu in de toekomst nog eens vraagt als ik zeg dat ik aan triatlon doe Ook hele? Kan ik zeggen Ja, ook hele, ik heb de IM van Nice op mijn palmares.
Voor mijn verslag wil ik toch enkele mensen bedanken. Als je voor een IM gaat doe je dit best voorbereid. Deze voorbereiding kost veel tijd.
·Els, Warre en Joppe. Voor alle trainingstijd die ik gespendeerd heb de laatste maanden. De vele wissels die Els doorvoerde in Klina om toch maar al mijn trainingen te kunnen doen.
·BOBO. Voor het afhalen van de kids van school zodat ik weeral eens kon gaan trainen na het werk. En Gerd voor het vroeg opstaan zodat ik zo nu en dan eens met de fiets naar het werk kon.
·Moeke en Vake ook voor de opvang zo nu en dan.
Het verslag:
Na een onverwacht goede nachtrust werd ik iets voor 4 uur wakker. Ik was er om 8 uur ingekropen met een boek en was in slaap gevallen om half negen. 2 maal kort wakker geworden tijdens de nacht maar rustig kunnen blijven en vlot terug in slaap gevallen.
s Morgens was ik ook nog vrij rustig en had, niet echt naar mijn gewoonte, weinig last van stress. 7 witte boterhammen met siroop en dan richting de start.
Zwemmen 1u00:44
Ik had mij voorgenomen om rustig te zwemmen en hier niet teveel krachten te verspelen. De zwemstart is voor de toeschouwers een groot spektakel. 2500 atleten die tegelijk de Middellandse zee worden ingestuurd. Voor ons als atleet is het vooral een wastobbe waar je in terecht komt. Je ziet niets, geen boei, geen armen of benen enkel schuim. Ik heb de atleten voor mij maar gevolgd in de hoop dat we er zo zouden komen. Na de eerste boei (800m) werd het iets rustiger. Ik had wel wat problemen met mijn brilletje. Aan de rechterkant kwam er constant water naar binnen. k Heb mij 4 x op mijn rug moeten leggen om het leeg te maken. Pas na de Australian exit heb ik het probleem definitief kunnen oplossen. Het zwemmen ging vlot en zeker na de 2de boei zat ik in een zeer goed tempo. Dit hou ik wel 6km vol. Zo kwam ik dus vrij snel weer aan land. De eerste 2400m zaten er al op. Uit het water, de massa roepende mensen aanhoren en terug de zee in voor de laatste 1400m. Voor ik het goed besefte was boei nr. 5 en 6 daar al. In rechte lijn terug naar het strand. Niet vergeten te genieten Luk dacht ik nog, het zwemmen zit er al bijna op. Ik kwam zeer relaxt en niet vermoeid na een uurtje zwemmen weer uit het water. Weer door de joelende massa naar wisselzone T1.
Fietsen 5u48
Hier had ik vele vraagtekens bij. 180km? Een col en enkele klimmetjes heb ik wel de juiste versnelling bij? De hitte?
Ook hier heb ik de raad van vele gevolgd: rustig blijven, goed indelen en vanaf het begin veel eten en drinken. Dit heb ik ook gedaan. Met als gevolg dat ik het eerste stuk werd voorbij gestoken door een hele groep atleten. Fietsen is dan ook niet mijn beste onderdeel. De aanloopstrook van 20km ging door dit eten en drinken zeer vlot vooruit. Voor ik het wist zat ik al aan de eerste klim. Een beest van 500m met een percentage van gemiddeld 10% als je dan weet dat de eerste 200m nog redelijk zijn kan je je wat voorstellen bij de laatste 300m. Met mijn verzet van 39-26 rustig op mijn gemak naar boven. Het viel mij op dat al die andere atleten niet echt veel sneller naar boven gingen. Die 500m gaan over in een klim van 4km van 4,2% naar Gattiéres. Na deze klim nog wat vals plat naar boven tot Tourettes sur Loup en dan de eerste afdaling. Zo kwamen we vrij snel aan de grote vraag en uitdaging van dit fietsparcours de Col de lEcre, 20km klimmen in 4 stukken 3,5%-7%-2%-6%. Ik had me goed voorbereid en alle gegevens op mijn buis gekleefd. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat je je constant nat spuit met water om af te koelen waardoor mijn papiertje onleesbaar was geworden. Gelukkig is de IM organisatie zo goed dat elke km op de grond staat geschilderd hoe ver je van de top zit. Wat ook helpt is het adembenemende landschap waardoor je op dat moment rijdt. Enkel de steilere stukken heb ik op mijn 39-26 gereden en dit vooral omdat je weet dat de dag nog lang is. Bij de top stonden er weer een 150 tal toeschouwers. Echt een kippenvel moment. Na de Col de lEcre komen er nog 2 klimmetjes maar deze zijn niet zo lang 2 en 7 km en lopen lekker omhoog. Ik merkte dat ik vanaf 100km op deze klimmetjes terug atleten begon in te halen, goed ingedeeld dacht ik.
Vanaf 125 km is het vooral dalen! Is het omdat ik mijn fiets verbouwd heb of komt het door de andere wielen (of heb ik talent als daler?) maar in de afdaling haalde ik atleten met 10-tallen in, echt kicken. (dat ik in een bocht bijna over een vangrail ben gegaan en met mijn pedaal een boordsteen heb geraakt vertel ik er niet bij, t kan zijn dat mijn moeder meeleest) Ook kreeg ik op een gegeven moment van de organisatie naar mijn voeten. Vous êtes fouik sneed de bochten nogal sterk aan en blijkbaar kwam er af en toe tegenliggers? Hij heeft makkelijk praten op zijnen brommer. De laatste afdaling is echt wel de moeite. Maar door al dat enthousiasme reed ik op een gegeven moment door een klein putje waardoor mijn ketting achteraan van mijn pion vloog. Deze keer, met de ervaring van Leuven, heel rustig gebleven. Aan de kant, ketting er weer op en terug vertrokken.
Al bij al heb ik enorm genoten van het fietsen. Dit had ik echt niet verwacht. Ik heb tijdens het fietsen ook nooit een slecht moment gekend. En zo kwam ik vrij snel terug op de promenade. Je bent dan al wel bijna 7 uur onderweg maar toch lijkt het of je net bent vertrokken.
Wissel in T2 duurde iets langer maar ik moest mijn tubes aan mijn dijen nog aan doen en me laten insmeren tegen de zon die genadeloos brandde op de promenade.
Lopen 3u48
4 x de promenade helemaal af tot aan de luchthaven en terug. Op het moment dat je vertrekt voel je plots wel dat je al 7 uur aan het sporten bent. Het lopen ging goed, ik zat vrij snel in het juiste tempo, maar toch weet je dit gaat nog pijn doen. Deze ochtend was er een speaker en die zei tegen de atleten: neem deze dag op discipline per discipline en ronde per ronde en voor je het weet ben je aan de finish. OK een wijze raad. Na het eerste stuk richting luchthaven, wat toch even duurt, weet je dan brrr dit dus nog eens 7 x. Maar goed verstand op nul en run Luke, run Luke ... Er was veel zon maar er stond toch een aangenaam briesje vanuit de zee wat toch enige verkoeling bracht. Enkel de zon brandde verschrikkelijk. Na één ronde heb ik terug laten insmeren door Els. Ik had de indruk dat mijn armen stilaan paars begonnen te zien. Aan het keerpunt aan de aankomst stond zoveel volk dat je daar geen wind voelde en er daar echt een verzengende hitte hing. Al bij al ging het allemaal vrij vlotjes tot aan 17km toen begonnen plots mijn darmen het te begeven. Een perfecte organisatie maar op heel het loopparcours slechts 2 x 3 toiletten voor 2500 man. De eerste keer dat ik daar met mijn acuut probleem stond moest ik wachten tot er één vrij kwam. Ik ga over dit euvel niet verder in detail treden maar de volgende 2 x heb ik voor de boskes aan de luchthaven gekozen. Al bij al heb ik zo een 6-tal minuten tijd verscheten. Ik was er gelukkig niet ziek van maar het is wel zonde van het tijdverlies.
Voor ik het goed en wel besefte kwam ik zo voor de laatste keer aan de luchthaven voor mijn laatste 5,3 km. Ik had me thuis voorgenomen om dat laatste stuk nog eens alles te geven maar geloof me op dat moment na meer dan 10 uur sporten zit er niets meer in. Ik wist dat ik onder de 11 uur ging eindigen dus wou ik gewoon blijven lopen. Die laatste keer de promenade was echt aftellen km voor km. Maar dan eindelijk de meet. 2 speakers die je naam scanderen mensen die joelen. Els aan de meet ongelofelijk genieten: Yep, t is hier gelukt!
Ik wou liefst onder de 12 uur eindigen en alles in de buurt of onder de 11 uur was meegenomen. Met mijn tijd van 10u48 ben ik dan ook zeer tevreden.
De dag waar zolang naar toe geleefd is! De dag waar zo hard voor getraind is.
Na een toch wel goede nachtrust, begon het allemaal deze ochtend om 4u. Luk stond op, weliswaar met een bang hartje, maar klaar voor de grote strijd. Om 5u richting de start voor check in, fiets nakijken e.d..
Het was duidelijk dat Nice deze nacht niet geslapen heeft. Een masse atleten en supporters die al paraat zijn.
De sfeer is ongelofelijk, vooral als al die atleten zich op het (keien)strand begeven. Een massa zwarte wetsuits en blauwe badmutsen. Iedereen wordt opgepept met muziek en cheerleaders.
En dan, 6u25 de profs starten en 5 minuten later de grote massa. 2500 man gaan samen, tegelijk de zee in. Een bende armen en benen die ploeteren in het water.
Na 47minuten komen de eerste profs uit het water (waaronder Frédéric Van Lierde (Belg)).
Luk komt vlot na 1u00min44sec het water uit. Om het met zijn eigen woorden te zeggen: een uurke zwemmen en dan kan de triathlon beginnen. En zo vertrok hij voor een fietstoertje van 180km.
Nu is het wachten en duimen.
Op www.ironman.com via LIVE RACE COVERAGE (rechts bovenaan) en dan ironman France LIVE NOW kan je elke atleet volgen (via naam).
Groetjes van uw correspondent in Nice
Els
een deeltje van de massa ateleten klaar voor de start
Vandaag nog even langs de 'Expo Village' gelopen. Daar en onderweg ben ik nog enkele concurrente tegengekomen (zie foto's). Op de expo een klapke gedaan met Frédéric Van Lierde. Zeer vriendelijke en toegankelijke kerel. Nog een gesigneerde drinkbus gekregen ook. Een kinderhand is snel gevuld (p.s. Els, die mag NIET in het afwasmachine!) De Lance hebben we niet gespot.
Axel Zeebroek: 1ste IM 70.3 Monaco, 13de OS 2008
Frédéric Van Lierde: 3de IM Melbourne 2012, 1ste IM Nice 2011, 1ste Abou Dhabi 2011, 2de IM Nice 2010
Paul Van Den Boogaert: kaderlid Electrabel
Mijn droom: de nieuwe P5 van Frédéric. De Paul was al nen deal met Cervélo aan het sluiten. Als we der 5 afnemen krijgen we 20% korting ... dat is maar 8000 i.p.v. 10.000. We zoeken dus nog 3 kandidaten.
Verslagske van de eerste dagen. Gisteren gaan fietsen, pffff ... Warm en stijl! Mijn versnellingen zijn OK maar het is zal behoorlijk zwaar zijn zondag. Je rijdt door een zeer mooi landschap en pitoreske dorpjes. Alleen spijtig dat je daarvoor steeds naar boven moet. Vandaag een zwemmeke gedaan in de zee. Zout. Zwemmen geeft me een goed gevoel. Nadien mij gaan inschrijven en het atletendorp gedaan met al de standhouders. Het lopen zal (na de zware fietsproef) het zwaarste zijn. Men geeft hier maar 26°C aan maar in de zon op de promenade is het bakken. De eerste avond was ik nog even gaan lopen en mijn voeten waren super heet. Ben deze middag hier nog andere sokken gaan halen die iets meer koeling 'zouden' moeten geven. We zullen wel zien. En nu vooral rusten. Hieronder enkele sfeerbeelden..
Gisteren na een vlotte rit van toch wel 13 uur aangekomen in Nice. Ik heb zeker 600km mijn stuur afgegeven aan Els. Alles voor de sport . Het appartement is klein maar zeer netjes en voorzien van alles. Het ligt achterin in een blok waardoor we in een oase van rust vertoeven weg van de drukte van Nice. Goed om nog wat te rusten. Gisteren na aankomst de loopschoenen aangetrokken voor een jogske met Els op de promenade die hier vlakbij ligt. 29°C en geen zon ... 't zal warm zijn zondag. Vooral de voetjes kregen het warm. Onderweg steeg de thermometer van de wagen tot 34°C in de Var en de bergen voor Cannes. 'k Geraakte even oververhit met de gedachte aan zondag. Maar in de laatste 30km richting Nice ging er gelukkig terug 5° af. Aan zeetje is 't altijd wat frisser.
't Wordt tijd dat ik hier af en toe nog eens iets op mijn blog zet. Seizoen 2013 is gisteren van start gegaan. BK Doornik.
En weg zijn ze!
Na 1u00min44sec!
Eerste avond op de promenade.
Le vieux Nice.
Promenade: loopgedeelte is hier.
Laatste zwemtraining.
Gedaaaan!
. Het appartement is klein maar zeer netjes en voorzien van alles. Het ligt achterin in een blok waardoor we in een oase van rust vertoeven weg van de drukte van Nice. Goed om nog wat te rusten.
