WAT VOORAF GING:

Een heel lang seizoen. De trainingen startte naar jaarlijkse gewoonte in november en liepen dit jaar door tot eind september. Dit maakt het niet eenvoudig om de geest lang scherp te houden en fysiek niet te vroeg te pieken. Toch is het nodig om wedstrijdtempo op te doen waardoor je hier en daar een wedstrijd moet meepikken tijdens het Belgische seizoen.

RICHTING MALLORCA

Vrijdag voor ons vertrek was ik thuis gekomen met een schorre keel. Dit komt me nog wel eens voor na een hele dag opleiding geven. Zaterdagochtend, met nog steeds een wat geïrriteerde keel, volgde er een geslaagde laatste laactaattest bij 3COACH Christian. Op de fiets merkte we dat de HR wel wat hoger lag dan normaal maar we maakten ons er niet echt zorgen in. Het was immers zeer vroeg en koud en ik had een drukke laatste werkweek gehad.

Zondagochtend bleken deze voortekenen over te gaan in echte keelpijn. Tegen dinsdag had de keelpijn zich via de neus op mijn luchtwegen gezet. Toen ik in Mallorca van het vliegtuig stapte, begon ik me stilaan een hoopje ellende te voelen. Het vroege ochtenduur van die dag (opgepikt om 3u20 door het busje van Jetair) zal hier ook wel toe hebben bijgedragen. Die dag stond er nog heel wat op het programma: fiets in elkaar steken en een deel van het parcours gaan verkennen met reispartner Paul. Dat eerste, de fiets, lukte vrij vlotjes, ik wordt nog een echte mechanicien. Het 2de deel van het namiddagprogramma liep minder vlot. Na 45' zoeken en elke baan van en naar Port Alcudia 3x gedaan te hebben, zaten Paul en ik eindelijk op het fietsparcours. Gevolg was wel dat we de beklimming/afdaling van de Coll de Femenia niet hadden kunnen verkennen. We hadden ons voorgenomen om niet meer dan 2 uur los te rijden.

Ondanks een vrij goed gevoel op de fiets voelden de longen steeds slechter aan. Gelukkig had ik op het laatste moment voor ons vertrek nog snel een hoestsiroop en een doos Orofar in mijn koffer gestoken. Iedere avond 2 tassen thee met honing en die avond lag ik om 8u in mijn bed en sliep ik voor 9 uur om de volgende ochtend pas om 8 uur terug wakker te worden.

Dit heb ik heel de week volgehouden. Om 8u bed in, ‘De Wereld Draait Door’ op BVN en om 9u oorstoppen in en licht uit. Samen met een ochtend en middagdutje kwam ik zo aan 13uur slaap per dag. Dit heeft blijkbaar geholpen. Tegen de dag van de wedstrijd voelden de longen weer min of meer goed en hadden de ziektekiemen zich op mijn stembanden gezet maar die heb je niet echt nodig in een IRONMAN.

ZEEWATERTEMPERATUUR

Bij aankomst was de zee nog aangenaam warm, 25,6°C. Na een regenbui op woensdag voelde de zee al wat frisser aan. In die mate zelfs dat we de geplande zeetraining hebben geannuleerd. Enkele lokale toeristen hadden duidelijk een andere mening. De dag nadien gingen Paul en ik nog eens proberen bij beter weer. Ik had mijn nieuwe speedsuit nog nooit uitgetest. Dit moest zeker nog gebeuren voor de start van zaterdag. De test met het pak verliep prima en ik had een uitstekend zwemgevoel. Mijn ontgoocheling was dan ook groot toen men reeds op donderdag besliste dat de zee 24,4°C was. Een beslissing net onder de limiet van 24,5°C. Hierdoor mochten de agegroupers met wetsuit zwemmen en de PRO’s niet. Ik had mijn speedsuit dus voor niets gekocht.

De standjes op de EXPO Village in het IRONMAN dorp speelden hier trouwens handig op in. De eerste dagen werd er met bordjes gemeld dat de zee te warm was voor wetsuits en werden heel wat swimsuits verkocht. De laatste dagen werden er dan weer wetsuits verkocht aan triatleten die hun neopreenpak hadden thuisgelaten. 'Mijn winkeltje zal draaien, de financies nog veel meer' zong ooit een bekende Vlaamse troubadour.

DE WEDSTRIJD

Zwemmen:

Er werd dit jaar dus gezwommen met wetsuit en met een rolling start. Bedoeling van dit laatste is om de atleten wat meer te spreiden. Mijn eerste kennismaking met die rolling start was geen goede ervaring. Normaal kan ik mij op de eerste of 2^de rij zetten en me na de start wat loswerken. Nu zat ik midden in een pak. Een echt gevecht en wasmachine. Na exact 5 slagen kreeg ik een serieuze mep op mijn bril. De eerste 1000m is dit niet meer goed gekomen met mijn bril. Er kwam steeds water (zout zeewater) binnen. Ik trachtte dit euvel recht te zetten, schoolslag of rugslag, maar er bleef water binnenkomen. Na het keerpunt van 1000m heb ik me even opzij gezet om mijn bril terug goed te zetten. Bleek dat één van de rekkertjes ook naar voor getrokken was. Ik heb dit pas echt terug goed gekregen tijdens de Australian Exit. Les: in zo een geval had ik echt mijn tijd moeten nemen in plaats van 2K te liggen worstelen. Gevolg was dat ik een zeer slecht gevoel had. Zeker toen ik op mijn klok keek na de eerste 2,4K. Ik was nog niet op het strand en zat al over de 35’. (ik dacht toen wel dat het over 2 km ging ipv 2.4. Parcourskennis Luk!!!) Het deel laag water richting strand kon ik ook niet lopen. Het leek of ik helemaal a bloc zat. De moed zonk mij in mijn wetsuit. Gelukkig ging het 2^de deel steeds beter en beter. Toen ik recht stond in het ondiepe deel zat ik aan 58’. Toch niet zo slecht dacht ik. Op het strand kon ik ook weer lopen. Mijn zwemtijd 59:12 was niet slecht voor 3.9K bleek achteraf.

Wissel T1

Vanaf het strand is het nog zeker 400m lopen richting wisselzone T1. Mijn blauwe BikeBage genomen en de tijd genomen om te wisselen. Hierdoor ging alles vrij vlotjes. Wetsuit uit, sokken aan, helm op, bril op en een hele kwak zonnecrème op gezicht, armen en benen. De zak afgooien in de dropzone en richting fiets lopen. De wisselzone zelf in Mallorca is volgens speaker Paul Kaye de langste in het circuit. Richting fiets voelde ik me toch stilaan vrij goed. Het feit dat ik aan de reactie van de supporters kon afleiden dat Paul en Bram ook nog niet uit het water waren hielp hierbij ook. Het slechte gevoel van tijdens het zwemmen was weg.

Fietsen:

Op de fiets vlotte het vanaf het begin vrij goed. Door de ziekte die week had ik een wat gelaten maar hierdoor ontspannen gevoel: ik zie wel waar ik uitkom. Ik voelde me goed en relaxt. Het fietsparcours was meer geaccidenteerd dan verwacht. Ik dacht dat de aanloop relatief of volledig vlak was. Na enkele aanloopkilometers ging het glooiend omhoog en omlaag. Ondanks het goede gevoel was de HR toch weer vrij hoog in het begin. Het duurde echt een hele tijd voordat ik de HR onder mijn geplande bovengrens kreeg. Na een 50-tal minuten volgde er een iets langere afdaling waar ik de tijd heb genomen om mijn HR onder de vooropgestelde Christian Meuser HR target te krijgen. Nadien lukte het me vrij goed om de HR rond deze zone te houden.

Na 20K kwam sparringpartner en Doel collega Paul voorbij. Ik dacht even dat zijn tempo wat te hoog lag voor mij maar gelukkig kon ik mijn karretje toch aanpikken. Zo ontstond er stilaan een groepje van een 20-tal atleten van ongeveer hetzelfde niveau.

Na 90K passeer je weer in Port d’Alcudia om aan de laatste lus te beginnen. Deze gaat via het oude Alcudia via de kust richting Port de Pollença. Hier stond er een behoorlijke zijwind vanuit de zee. Ik kreeg de indruk dat heel wat atleten het hier knap lastig kregen waardoor de betere steeds verder wegreden. Het lukte me zonder al teveel moeite om terug aansluiting te vinden met het groepje vooraan.

Op de beklimming van Coll de Femenia zat ik vrij snel aan mijn maximaal vooropgestelde HR en op mijn kleinste verzet om een voldoende trapfrequentie aan te houden. Ik voelde me nog steeds goed maar wou zeker niet in het rood gaan. Het gevolg was wel dat ik heel wat atleten die ik gepasseerd had langs de kust heb moeten laten gaan. Ook Paul reed vlot van me weg en was na enkele kilometers uit het zicht verdwenen. Ik besloot om op eigen tempo naar boven te rijden en dan wel te zien waar ik uitkwam. Na het bereiken van de top ging het daar nog enkele keren omhoog en omlaag om vervolgens de echte afdaling in te zetten. De afdaling had ik dus niet meer kunnen verkennen. De weken voor mijn vertrek had ik wel bijna iedere avond de afdaling bekeken op YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=psq1E_Tpp3s) en had ik gans de afdaling uitgeschreven: l…L-R—L-R—L-R (l) l-R-L-R—r-L-L …enz. (eigen codetaal)

Blijkbaar heeft dit wel geholpen. Ik haalde de atleten die mij voorbij gereden waren op de klim terug in en kon hen achterlaten. Ook Paul had ik terug ingehaald voor we terug beneden waren. In de Ardennen of op vakantie merk ik dat ik de laatste jaren wat voorzichtiger ben geworden tijdens het afdalen. Op een wedstrijd lukt het afdalen me nog steeds vrij goed en durf ik zelfs in de beugel af te dalen J.

Vanaf de afdaling tot de wisselzone zakte mijn HR verder. In dit laatste deel lukte het me vrij goed om groepjes die wegreden achterna te gaan. Iets wat je me de eerste 90K niet zou moeten vragen. Zo kwamen we na 5u08:56 terug in de wisselzone.

Wissel T2

Fiets weggezet en weer de heel lange wisselzone doorlopen en de rode Runbage nemen. Ook deze wissel liep zeer vlotjes en rustig. Loopschoenen aan, zonnepetje en bril op. Me nog snel even insmeren tegen de zon. Het was ondertussen 26°C en zeer zonnig. Snel nog een sanitaire stop want plassen op de fiets lukte me deze keer niet. Dit ondanks zeer zeer hoog peil.

Lopen:

Ik voelde me na het fietsen frisser dan vorig jaar in Klagenfurt. Ik ben zeer gretig vertrokken en ook tijdens het lopen kwam ik vlotjes aan de maximaal vooropgestelde HR. De eerste 10K moest ik me af en toe inhouden. Het was immers nog lang. Ik had besloten om dit jaar geen kilometertijden af te drukken maar me gewoon aan de vooropgestelde HR zone te houden. Pas vanaf de 3^de ronde ging het een ietsje minder. Af en toe zakte de HR wat weg. Vanaf  hier moest ik me soms aanporren om de pas er in te houden, loopstijl te verzorgen en de benen naar voor te pushen. Al bij al had ik deze keer zeer weinig verval in snelheid. OK na 8 uur sporten begint alles wel wat pijn te doen maar het viel allemaal best mee. Ik heb dit jaar ook voor het eerst de 42K mijn voedingsplan kunnen blijven aanhouden. Tot de laatste posten heb ik isotone drank en gel blijven opnemen. Met mijn marathon tijd van 3u24:47 ben ik zeer tevreden.

Finish:

Ik kwam over de finish in 9u41:41. Op een 98^ste plaats overall en een 10^de in mijn agegroup. Dit is nog een minuut sneller dan vorig jaar ik Klagenfurt waar het een sneller fietsparcours is.

DE SLOTALLOCATION “EEN TICKET NAAR HAWAϔ

Geloof het of niet maar ik heb nooit een Hawaï-slot nagestreefd. Ik ben wel steeds gedreven met de triatlonsport bezig geweest maar dacht dat ik voor het wereldkampioenschap in Kona toch enkele procenten tekort kwam. Ik had me wel voorgenomen om met een top +/- 15 plaats in mijn reeks naar de slotceremonie te gaan. Met mijn 10de plaats voor 6 slots in mijn agegroup was ik dus present.

Het liefst had ik me ergens met Els in een hoekje genesteld en bang afgewacht. Dit was echter buiten: Paul en Els, Hank en Christel, Peter en Katy, Bram en Anneke,Vanessa en tenslotte Wim gerekend. De ganse award ceremonie duurde bovendien nog eens ruim 2 uur. Slecht voor de zenuwen en het sterk vermoeide lijf.

Bij de vrouwen, waar wel minder slots te verdelen zijn, was er soms een 'Roll Down' (het doorschuiven van een slot naar een volgende atleet) van 1 of 2 slots. Ik had er 4 nodig! Ik hield er al rekening mee dat het niets ging worden. Ik had schrik dat de supporters me nadien zouden troosten en dat dit een schaduw zou werpen op mijn prestatie van de dag voordien. Maar toen in mijn reeks de slots toch zakte was ik blij met ons gezelschap. De Duitsers aan de tafel naast ons begonnen ook door te krijgen dat het spannend werd voor de Belgen. Anneke begon bij de naamherhalingen van de atleten die hun slot niet namen al te roepen '3x had ge gezegd, kom de volgend' 'Ja, lang genoeg gewacht, doe verder'

De eerste 3 atleten namen hun slot. Het is voorbij dacht ik. Dan plots 4 en 5 niet. Oeps dat begint hier te spannen. 6 wel maar 7 weer niet. Achter ons werd gejuicht. Een Noorse atleet nam het voorlaatste slot. Bij het laatste slot werd 3x de naam van de 9de, weer een Noor, afgeroepen. Geen reactie … en toen 'we Roll Down ... Belgium Luk Tijsmans' Onze tafel barstte uit van vreugde en heel Mallorca beach heeft dit gehoord. Dit heb ik deels gemist. Ik dook immers in mijn rugzak voor mijn pas en mastercard. Die wilde ik niet vroeger vastnemen om het lot niet te tarten. Ik stapte vol emotie richting podium. Ik kreeg felicitaties van Paul Kaye, een Hawaï krans in de Belgische driekleur en een munt.

Nadien werd ik door een jonge Spaanse dame naar de administratie geleid. Daar diende ik eerst een formulier in te vullen en onmiddellijk te betalen met mijn mastercard. Ik moest beginnen met mijn bib, 396. Ik geraakte niet verder dan wat onleesbaar gekrabbel op het blad. Gelukkig kwam ook deze keer weer Els aanlopen om ook hier weer de praktische kant van de zaak over te nemen. Zij heeft het formulier ingevuld terwijl ik de betaling in orde maakte.

Op 8 oktober 2016 mag ik dus deelnemen aan het wereldkampioenschap IRONMAN in Hawaï. Dit zal een ongelooflijke ervaring worden.

DANK U

Met voorsprong en op de eerste plaats moet ik mijn vrouw Els hier bedanken. Zij laat me toe om gans het jaar door te trainen terwijl heel het gezin verder draait. Ook de praktische kant voor mijn buitenlandse reizen neemt zij voor haar rekening.

Verder: Christian Meuser voor de 3COACH begeleiding, Raf  Kelderman voor de zwemtrainingen, BrTC, Koen Van de Mierop voor de massage, Paul en Els voor de ontspanning in de dagen voor de wedstrijd en grootouders voor de opvang van Warre en Joppe.