Gisteren met iets of wat tegenzin naar Brugge gereden. Helemaal alleen. Niet zoals vorig jaar met Els en enkele supporters om nadien nog wat te eten in Brugge en daar te blijven overnachten.
Het weer: regen, verschrikkelijk veel wind en amper 15°C.

Dit jaar zat ik in wave 11. De voorlaatste wave van de dag. Dit wil zeggen dat je om 17u00 de wisselzone moet verlaten en dan moet wachten in je traitlonpak met wetsuit tot 18u39. In deze weersomstandigheden was dit verre van aangenaam.

Zwemmen: als eerste uit het water!

Brugge is een massamanifestatie. Het niveau is dan ook niet super, maar toch. Dit wetende wou ik zeker vooraan starten. Na het startschot even 50m doorgezwommen. Links en rechts van mij zag ik nog een 5-tal atleten. Deze verdwenen echter vrij snel uit mijn gezichtsveld. Na 200m lag ik helemaal alleen. Ik vroeg me af of ik niet te snel gestart was? Maar ik kon mijn ademhaling om de drie slagen houden. Dit is een teken dat ik gewoon een goed tempo aan het zwemmen was.
Na 2/3de van de afstand voelde ik toch wat vermoeidheid en ging het iets minder vlot. Ik dacht: nu zullen de concurrente me wel passeren'. Na een laatste bocht in de rijen was daar de aankomst al. Geen gele badmutsen uit mijn reeks te zien. Ik kwam als eerste uit het water in een tijd van 14'18.

Compressiesokken: moeilijk om aan te trekken.

De wisselzone is zeer groot in Brugge en je moet dus een heel eind lopen. Ik wou deze keer snel wisselen dus had ik (tegen de reglementen in) mijn compressiesokken aan tijdens het zwemmen. Deze tubes aantrekken neemt snel een kleine minuut in beslag. Ik dacht in zo'n grote wisselzone kan men dit toch niet controleren. Ik had er wel geen rekening mee gehouden dat ik als eerste uit het water zou komen. In de rij waar ik stond met mijn fiets was er nog niemand. Enkel één scheidsrechter. Ik ben dan maar tussen twee fietsen op mijn knieën gaan zitten om mijn pak uit te trekken en dan zo snel mogelijk vertrokken. Toen hoorde ik de scheidsrechter roepen naar mij, hé, hé, ... hij kwam achter mij aangelopen. Bleek dat mijn rugnummer geplooid zat. De scheidsrechter hing hem zelf goed en wenste mij veel succes. 'Merci, mijnheer den arbiter' waren mijn woorden van dank.

Fietsen: rukwinden tot 70km/h.

Wind, wind en nog eens wind. Bij momenten zo veel dat het gevaarlijk werd. De wind zat in het wegrijden van Brugge schuin voor. Gelukkig werden we af een toe beschermd door bomen. Hier zat ook het gevaar. Op de plaatsen waar er geen bomen stonden kreeg de wind vrijspel met als gevolg dat je een stevig ruk naar rechts kreeg.
Aan een weg die uitkwam op het kanaal heb ik deze rukwinden kunnen ondervinden.  Waar de weg op het kanaal komt ligt er op het T-kruispunt kasseien. Ik lag in mijn beugel en zag de kasseistrook. Ik heb lang getwijfeld maar heb dan toch maar mijn stuur vastgenomen, al goed. Op het kruispunt sprong door de plotse zijwind mijn voorwiel 3 kasseien verder. Ik kon nog net mijn evenwicht bewaren.
Mijn snelheid in het eerste stuk wind tegen lag toch nog tussen de 31 à 33km/h. Het tweede deel was super genieten. Wind schuin achter en de kilometriek kwam niet meer onder de 40km/h. Halverwege de terugweg naar Brugge moet je wel nog een ommetje maken van een paar kilometers door de velden. Eerst een stuk waar de wind pal op de kop zat. De snelheid daalde tot 28km/h maar nadien een stuk 100% wind mee. Daar ging de teller naar 47 à 48km/h, zalig. Gemiddelde over 45km, 37km/h.
Na 15 km werd ik voorbij gereden door de eerste atleet uit mijn reeks. Hij reed een beetje sneller dan ik maar niet zo veel. Ik heb hem lang in het zicht kunnen houden. Na 30km werd ik nog gepasseerd door iemand uit mijn reeks. Voor de rest niemand meer gezien. Ik kwam dus nog als 3de fietser uit mijn reeks aan.

Lopen: in de vernieling...?

Vorig weekend heb ik (dacht ik) een lichte verrekking opgelopen in mijn rechterkuit. Deze week had ik maandag nog eens geprobeerd maar na 40' kwam de pijn terug. De rest van de week heb ik dan maar niet gelopen. Zwemmen, fietsen, crosswalken, ... allemaal geen probleem. Vrijdag was alle pijn weg.
Na het fietsen ben ik dan ook snel vertrokken. Dit door de motivatie dat ik op een goede plaats hing. Echter na 4km kwam de pijn plots weer op. In die mate dat ik dacht te stoppen (wat ik achteraf gezien misschien beter had gedaan). Ik ben even wat trager gaan lopen en toen was de pijn weer dragelijk. De laatste 2km kwam er echt een stekende pijn opzetten. Omdat de aankomst in zicht was ben ik toch maar verder gelopen. Ik heb de 3de plaats in mijn reeks wel nog kunnen houden.
Nu zit ik met een zeer pijnlijke kuit. Morgen direct naar de dokter. Ik heb gisteren zo 10km kunnen strompelen maar voor Antwerpen zie ik mij er zo geen 21 doen. Hopelijk kan ik binnen 5 weken deelnemen? Morgen meer nieuws.

Bijlagen:
page7-1956-full[1].jpg (219.7 KB)