|
Oef! Ik heb het gehaald, de Ironman. Als men me nu in de toekomst nog eens vraagt als ik zeg dat ik aan triatlon doe Ook hele? Kan ik zeggen Ja, ook hele, ik heb de IM van Nice op mijn palmares.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Voor mijn verslag wil ik toch enkele mensen bedanken. Als je voor een IM gaat doe je dit best voorbereid. Deze voorbereiding kost veel tijd.
· Els, Warre en Joppe. Voor alle trainingstijd die ik gespendeerd heb de laatste maanden. De vele wissels die Els doorvoerde in Klina om toch maar al mijn trainingen te kunnen doen.
· BOBO. Voor het afhalen van de kids van school zodat ik weeral eens kon gaan trainen na het werk. En Gerd voor het vroeg opstaan zodat ik zo nu en dan eens met de fiets naar het werk kon.
· Moeke en Vake ook voor de opvang zo nu en dan.
Het verslag:
Na een onverwacht goede nachtrust werd ik iets voor 4 uur wakker. Ik was er om 8 uur ingekropen met een boek en was in slaap gevallen om half negen. 2 maal kort wakker geworden tijdens de nacht maar rustig kunnen blijven en vlot terug in slaap gevallen.
s Morgens was ik ook nog vrij rustig en had, niet echt naar mijn gewoonte, weinig last van stress. 7 witte boterhammen met siroop en dan richting de start.
Zwemmen 1u00:44
Ik had mij voorgenomen om rustig te zwemmen en hier niet teveel krachten te verspelen. De zwemstart is voor de toeschouwers een groot spektakel. 2500 atleten die tegelijk de Middellandse zee worden ingestuurd. Voor ons als atleet is het vooral een wastobbe waar je in terecht komt. Je ziet niets, geen boei, geen armen of benen enkel schuim. Ik heb de atleten voor mij maar gevolgd in de hoop dat we er zo zouden komen. Na de eerste boei (800m) werd het iets rustiger. Ik had wel wat problemen met mijn brilletje. Aan de rechterkant kwam er constant water naar binnen. k Heb mij 4 x op mijn rug moeten leggen om het leeg te maken. Pas na de Australian exit heb ik het probleem definitief kunnen oplossen. Het zwemmen ging vlot en zeker na de 2de boei zat ik in een zeer goed tempo. Dit hou ik wel 6km vol. Zo kwam ik dus vrij snel weer aan land. De eerste 2400m zaten er al op. Uit het water, de massa roepende mensen aanhoren en terug de zee in voor de laatste 1400m. Voor ik het goed besefte was boei nr. 5 en 6 daar al. In rechte lijn terug naar het strand. Niet vergeten te genieten Luk dacht ik nog, het zwemmen zit er al bijna op. Ik kwam zeer relaxt en niet vermoeid na een uurtje zwemmen weer uit het water. Weer door de joelende massa naar wisselzone T1.
Fietsen 5u48
Hier had ik vele vraagtekens bij. 180km? Een col en enkele klimmetjes heb ik wel de juiste versnelling bij? De hitte?
Ook hier heb ik de raad van vele gevolgd: rustig blijven, goed indelen en vanaf het begin veel eten en drinken. Dit heb ik ook gedaan. Met als gevolg dat ik het eerste stuk werd voorbij gestoken door een hele groep atleten. Fietsen is dan ook niet mijn beste onderdeel. De aanloopstrook van 20km ging door dit eten en drinken zeer vlot vooruit. Voor ik het wist zat ik al aan de eerste klim. Een beest van 500m met een percentage van gemiddeld 10% als je dan weet dat de eerste 200m nog redelijk zijn kan je je wat voorstellen bij de laatste 300m. Met mijn verzet van 39-26 rustig op mijn gemak naar boven. Het viel mij op dat al die andere atleten niet echt veel sneller naar boven gingen. Die 500m gaan over in een klim van 4km van 4,2% naar Gattiéres. Na deze klim nog wat vals plat naar boven tot Tourettes sur Loup en dan de eerste afdaling. Zo kwamen we vrij snel aan de grote vraag en uitdaging van dit fietsparcours de Col de lEcre, 20km klimmen in 4 stukken 3,5%-7%-2%-6%. Ik had me goed voorbereid en alle gegevens op mijn buis gekleefd. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat je je constant nat spuit met water om af te koelen waardoor mijn papiertje onleesbaar was geworden. Gelukkig is de IM organisatie zo goed dat elke km op de grond staat geschilderd hoe ver je van de top zit. Wat ook helpt is het adembenemende landschap waardoor je op dat moment rijdt. Enkel de steilere stukken heb ik op mijn 39-26 gereden en dit vooral omdat je weet dat de dag nog lang is. Bij de top stonden er weer een 150 tal toeschouwers. Echt een kippenvel moment. Na de Col de lEcre komen er nog 2 klimmetjes maar deze zijn niet zo lang 2 en 7 km en lopen lekker omhoog. Ik merkte dat ik vanaf 100km op deze klimmetjes terug atleten begon in te halen, goed ingedeeld dacht ik.
Vanaf 125 km is het vooral dalen! Is het omdat ik mijn fiets verbouwd heb of komt het door de andere wielen (of heb ik talent als daler?) maar in de afdaling haalde ik atleten met 10-tallen in, echt kicken. (dat ik in een bocht bijna over een vangrail ben gegaan en met mijn pedaal een boordsteen heb geraakt vertel ik er niet bij, t kan zijn dat mijn moeder meeleest) Ook kreeg ik op een gegeven moment van de organisatie naar mijn voeten. Vous êtes fou ik sneed de bochten nogal sterk aan en blijkbaar kwam er af en toe tegenliggers? Hij heeft makkelijk praten op zijnen brommer. De laatste afdaling is echt wel de moeite. Maar door al dat enthousiasme reed ik op een gegeven moment door een klein putje waardoor mijn ketting achteraan van mijn pion vloog. Deze keer, met de ervaring van Leuven, heel rustig gebleven. Aan de kant, ketting er weer op en terug vertrokken.
Al bij al heb ik enorm genoten van het fietsen. Dit had ik echt niet verwacht. Ik heb tijdens het fietsen ook nooit een slecht moment gekend. En zo kwam ik vrij snel terug op de promenade. Je bent dan al wel bijna 7 uur onderweg maar toch lijkt het of je net bent vertrokken.
Wissel in T2 duurde iets langer maar ik moest mijn tubes aan mijn dijen nog aan doen en me laten insmeren tegen de zon die genadeloos brandde op de promenade.
Lopen 3u48
4 x de promenade helemaal af tot aan de luchthaven en terug. Op het moment dat je vertrekt voel je plots wel dat je al 7 uur aan het sporten bent. Het lopen ging goed, ik zat vrij snel in het juiste tempo, maar toch weet je dit gaat nog pijn doen. Deze ochtend was er een speaker en die zei tegen de atleten: neem deze dag op discipline per discipline en ronde per ronde en voor je het weet ben je aan de finish. OK een wijze raad. Na het eerste stuk richting luchthaven, wat toch even duurt, weet je dan brrr dit dus nog eens 7 x. Maar goed verstand op nul en run Luke, run Luke ... Er was veel zon maar er stond toch een aangenaam briesje vanuit de zee wat toch enige verkoeling bracht. Enkel de zon brandde verschrikkelijk. Na één ronde heb ik terug laten insmeren door Els. Ik had de indruk dat mijn armen stilaan paars begonnen te zien. Aan het keerpunt aan de aankomst stond zoveel volk dat je daar geen wind voelde en er daar echt een verzengende hitte hing. Al bij al ging het allemaal vrij vlotjes tot aan 17km toen begonnen plots mijn darmen het te begeven. Een perfecte organisatie maar op heel het loopparcours slechts 2 x 3 toiletten voor 2500 man. De eerste keer dat ik daar met mijn acuut probleem stond moest ik wachten tot er één vrij kwam. Ik ga over dit euvel niet verder in detail treden maar de volgende 2 x heb ik voor de boskes aan de luchthaven gekozen. Al bij al heb ik zo een 6-tal minuten tijd verscheten. Ik was er gelukkig niet ziek van maar het is wel zonde van het tijdverlies.
Voor ik het goed en wel besefte kwam ik zo voor de laatste keer aan de luchthaven voor mijn laatste 5,3 km. Ik had me thuis voorgenomen om dat laatste stuk nog eens alles te geven maar geloof me op dat moment na meer dan 10 uur sporten zit er niets meer in. Ik wist dat ik onder de 11 uur ging eindigen dus wou ik gewoon blijven lopen. Die laatste keer de promenade was echt aftellen km voor km. Maar dan eindelijk de meet. 2 speakers die je naam scanderen mensen die joelen. Els aan de meet ongelofelijk genieten: Yep, t is hier gelukt!
Ik wou liefst onder de 12 uur eindigen en alles in de buurt of onder de 11 uur was meegenomen. Met mijn tijd van 10u48 ben ik dan ook zeer tevreden.
Im an IRONMAN!
Luk.
Meer foto's op de site van BrTC http://www.brasschaattriatlonclub.be/foto/v/Nice/
Mensen die tijd hebben voor het volledige verslag zie bijlage.
|
