Hieronder mijn verslag van de wedstrijd in Klagenfurt.

Voor de start van deze wedstrijd had ik op een of andere reden heel veel stress? (dus nog meer dan normaal) Ik was bijzonder onzeker over mijn niveau en de toestand van mijn pezen en spieren na Leuven. Na een laatste trainingstest heb ik me volledig overgegeven aan de wedstrijdplanning van mijn coach Christian Meuser. Je gaat in dit verslag regelmatig zijn naam en richttijden tegenkomen.

Zwemmen:

Er wordt gezwommen in de Wörthersee. 1400 heen, 400 in de breedte, 1000 terug en de laatste 1000 in  een kanaaltje richting wisselzone.

Mijn moto was net zoals in Nice: “een uurtje zwemmen en dan start mijn Ironman”. Echter, na mijn zeer goede zwemprestatie in Leuven zette Christian me aan om toch een iets hoger tempo te zwemmen. “Binnen het uur terug uit het water, dat zou pas knap zijn” waren zijn woorden. Christian raadde me aan om hoog EXT te zwemmen 85-90%.

De eerste 100m heb ik even doorgetrokken (niet overdreven) om goed uit het pak te geraken. Het pak is hier relatief want ik was er in geslaagd om me op te geven voor de eerste start. Dit is een start met ‘maar’ 800 atleten. Ik startte op de 2^de rij en achter mij stond nog een man of 2. De andere atleten stonden iets verder en hadden geen zin in een spelletje wasmachine. Het gewoel viel dus best mee. Het enige wat ik een beetje ondervond was de grote deining die de start teweeg bracht. Maar deze verdween na enkele 10 tallen meters.

Vrij snel vond ik een zeer goed paar benen waar ik me in kon nestelen. Perfect tempo voor mij en een man met een verzorgde beenslag die niet teveel schuim maakt. Na de eerste boei, op 1400m, was ik deze benen kwijt. Snel op zoek naar andere benen. OK, gevonden. Deze atleet ging echter wel iets sneller. Na een 200 meter vond ik dit toch iets te snel en besloot om de zwemmer te laten gaan. Ik was aangenaam verrast toen ik naast mij benenpaar ‘1’ terug zag. Ik heb me even laten uitzakken en heb me weer in de ideale positie genesteld.

Op het einde van het meer moet je dus dat kanaaltje in voor de laatste 1000m. De zon is aan het opkomen waardoor oriëntatie op het meer naar dit kanaal niet evident is. Zo liepen we met een aantal atleten vast aan de grond. Bleek dat we toch enkele meters fout zaten. We zijn rechtgestaan, richting kanaal gelopen en weer in het water gedoken. Door dit maneuver was ik mijn superbenen weer kwijt. Ik ging op zoek naar een nieuw paar om mij in te nestelen maar vond eigenlijk enkel gasten die blijkbaar nog maar recentelijk met voetballen gestopt waren. Voeten, benen, hielen, … het vloog allemaal rond mijn oren en elke slag op een andere plek. Ik heb toen besloten om de laatste kilometer zelf mijn weg te zoeken. Op techniek en heel rustig slaagde ik er in om de beenstoempers achter mij te laten.

Uit het water stond er op een tijdbord 57:11. Geweldige tijd. Achteraf bleek de tijdregistratie nog iets daarvoor te zijn waardoor mijn zwemtijd 56:57 was! En belangrijker, nog niet teveel pijlen verschoten.

Fietsen:

Het fietsparcours in Klagenfurt gaat over 2 ronden van 90km. In deze ronde zitten er 3 beklimmingen. De beklimming in Velden is zeer goed te doen, die van Egg/Faaker See is al heel wat pittiger. De uitsmijter is de Rupertiberg. Dit is een stevige kuitenbijter van 2km. De beklimming verloopt in 3 trapjes.

Na een vlotte wissel startte de fietsproef. Ik zat onmiddellijk in een strak en hoog tempo. Voor het fietsen was het advies: HR 140-150, beklimmingen tot 160 (niet hoger) en durven flirten met de oranje zone.

De eerste km’s zat mijn HR rond de 160. Dit komt wel meer voor in wedstrijden dat je na het zwemmen en wissel met een hoge hartslag zit. Normaal daalt deze langzaam richting zone als je in je tempo zit. Ik kreeg mijn HR echter niet onder de 150. Dat ik daarbij steeds 36-37km/h reed zal er wel iets mee te maken hebben. Maar in zo’n wedstrijd is het toch een beetje ‘Go with the flow’.

Na 15K kwam Glenn Vekemans mij voorbij gevlogen met zo’n 10-tal atleten in zijn wiel. ‘k Heb ze laten rijden. Hij riep me nog iets toe en ik wenste hem een goede wedstrijd.

Na 25K kwam eindelijk mijn sparringpartner en Doel collega Paul voorbij. Hij reed me voorbij en ik dacht, die zie ik niet meer terug. Ik zat nog steeds te vechten met mijn HR en vond het nu stilaan tijd dat deze in zijn zone mocht komen. De dag was immers nog lang.

Enkele km’s verder lukte het me toch om weer aansluiting te vinden bij Paul. We sloegen even een praatje. Ik zei hem dat ik eigenlijk iets te hoog zat. Paul zat blijkbaar met hetzelfde probleem. Ondertussen kwam wel de eerste ‘echte klim’ er aan richting Egg. Ook hier ging mijn HR vlot richting 163 wat dus ook weer te hoog was. De top van deze klim ligt na 40km. Tijdens de afdaling het ik mij echt ingehouden om mijn HR te laten zakken. Pas toen hij onder de 140 was gedaald ben ik stilaan beginnen bijtrappen.

Na de afdaling kwam Paul weer even naast me rijden en zei me dat ik het tempo iets had laten zakken. Dit kon ik enkel maar bevestigen. Toch zat ik nog steeds met HR 150 te flirten. En zo naderden we stilaan het beest in deze wedstrijd, de Rupertiberg. Direct naar mijn 39-25 geschakeld en klimmen maar. Ik merkte wel dat ik met mijn beperkte klim capaciteiten toch vlot meekon. De atleten met een veel te groot verzet kon ik zelfs achterlaten. Dit wel met een HRmax van 165 tijdens de steile stukken. Na de Rupertiberg volgt er een snelle en aangename afdaling. Nog enkele tussenklimmetjes en dan gaat het ‘zeer’ snel terug richting Klagenfurt.

Eerste ronde zit er op. Conclusie: niet flirten met oranje maar bijna heel de tijd IN DE ORANJE ZONE.

De eerste ronde hadden we in een warm en lekker zonnig weer afgelegd. Toen we de 2^de keer richting Velden reden dreigde er daar onweerswolken en was er een stevige wind komen opzetten. Na 120km kwam er een peloton voorbij. De eerste ronde zijn er massa’s gele kaarten uitgedeeld door de scheidsrechters. Klagenfurt had de vorige jaren de slechte reputatie van teveel drafting (achter elkaar rijden wat verboden is in een triathlon). In de eerste ronde was het dit jaar zeker niet het geval. Ik durfde echt niet in de buurt van een wiel te komen. Maar blijkbaar hadden de ref’s na 100km hun kaarten weggestoken. Voor ons wel pech. Eerst 120km alleen rijden en dan door 20 man voorbij worden gereden. Ik heb me met Paul achteraan deze groep gezet op de normale afstand van 10m. De klimmetjes in het parcours zorgen wel voor een selectie.

Mijn HR zat de 2^de ronde wel in de geplande zone maar wel nog steeds aan de bovenkant hiervan. In het groepje atleten dat ons voorbij gereden was had ik mij gefocust op 2 atleten waar ik zeker wou bijblijven. Dit lukte goed maar op de klimmetjes moest ik dan wel weer richting HR160 gaan.

Ondertussen was het stevig beginnen regenen waardoor het wegdek er gevaarlijk glad bijlag. De eerste ‘droge ronde’ ging ik stevig door de bochten omlaag. Door mijn valpartij, tijdens een training eind april, zit ik nog steeds met de schrik als het wegdek nat is. Hierdoor moest ik na elke bocht weer een 50 tal meter goedmaken op het groepje. Gelukkig zitten er in de afdaling niet al te veel bochten. Maar ik wou zeker de laatste 20km richting Klagenfurt bij deze groep blijven om nog wat extra te kunnen recupereren voor het lopen.

Na zo’n 140km kreeg is plots heel grote honger op de fiets. Slecht teken dacht ik. Ik had me heel de wedstrijd aan een strikt eetpatroon gehouden. Honger leek me dus heel raar en dit had ik nog nooit meegemaakt. Bij de volgende bevoorrading heb ik een extra halve Powerbar en 2 halve bananen genomen. Mijn hongergevoel was hiermee weg.

Zo ging het dus richting wisselzone. Toen ik van de fiets sprong voelde mijn benen erbarmelijk aan. Snel fiets weggezet. Run-bag genomen en de wisseltent in. Droge sokken aan, loopschoenen en we zijn vertrokken.

Met mijn fietstijd van 5u09:49 ben ik supertevreden. Die jaren trainen hebben toch iets opgebracht voor mijn zwakste onderdeel van de drie.

LOPEN:

De marathon gaat over 2 ronden van 21km. Dit zijn eigenlijk 2 lussen vanaf de start/aankomstzone. Eén lus richting Wörthersee en eentje richting centrum Klagenfurt. De supporters zien je zo dus 4 keer passeren.

Hier was het advies van Christian: ‘Luk, geen HR maar snelheid voor de marathon.’ Mijn richtsnelheid was 4:45/km.

In de wisselzone had ik nog zeer slechte benen maar vanaf op het loopparcours voelde ik me vrij goed. Ondanks het advies van Christian wou ik mijn HR toch onder de 150 houden. Dit was ook weer niet evident. Je loopt tussen de andere atleten en start in een massa aan supporters. Mijn eerste tijden gaven een snelheid van 4:40 aan, eigenlijk iets te snel. Mijn idee om de HR richting 145 te brengen was dus niet zo slecht. Dit uitvoeren is iets anders. Ne mens kan dan altijd trager gaan lopen …. maar ja.

Stilaan heb ik toch een compromis gevonden HR147. Dit gaf mij een natuurlijk loopgevoel. Restte er nog 2 vragen: houden de darmen het uit en houden de benen het uit?

Van de darmen deze keer geen last (of toch niet tijdens de wedstrijd). De dagen voordien extra op mijn eten gelet. In Nice was dit vanaf 17K een groot probleem. Ik heb toen 8 minuten ‘verscheten’.

De benen deden in Nice(2012) na 25km behoorlijk pijn. In de voorbereiding had ik het gevoel dat de beentjes na wedstrijd in Leuven van 4 weken geleden niet meer recupereerde van al de trainingsarbeid. 2 weken voor Klagenfurt heb ik de trainingsarbeid sterk geminderd en de laatste week heb ik amper gelopen. De dagen voordien voelde ik dat de benen helemaal herteld waren.

De eerste ronde verliep zo zonder veel problemen. Dit is uiteraard na 7u sporten een relatief begrip. Zowel tijdens het fietsen als tijdens het lopen heb ik me aan het strikte eet en drinkschema kunnen houden. Voor de marathon: elke bevoorrading trachten 200ml isotone drank te drinken en om de 2 bevoorradingen ook nog een gelleke. Dit lukte allemaal zonder maag of darmklachten.

In Klagenfurt zelf hing er een bel. Elke atleet die daar aan belde zorgde zo voor sponsoring voor het goede doel. Voor mensen met een bepaald longprobleem. Ik had me voorgenomen om er elke keer tegen te kloppen. De bel hing aan een touw. Hierdoor ging de bel steeds over en weer. Ik dacht, ik spring er even naartoe. Dit had ik beter niet gedaan. Ik kreeg plots een kramp in een pees die me al heel het seizoen bezig houdt. We zaten aan km 18. Als deze pijn in de pees echt komt opzetten dan haal ik de meet niet dacht ik. Rustig blijven Luk en elke bevoorrading een spons leegknijpen op deze pees. Een gouden raad van IM voorbeeld BrTC’r Jef. Enkele km’s verder voelde alles weer OK.

Onderweg loopt het parcours vaak over dezelfde baan heen en terug. Dit was zeer fijn om de andere bekende atleten te zien. BrTC’s (Kris-Mike-Jethro-Bert), Paul, Benny en Leslie. Zo kon je inschatten hoe zij met hun wedstrijd bezig waren. Dit motiveert ook altijd. Je kan ook zien dat je niet de enige bent die afziet en pijn heeft.

Vanaf km 30-32 begonnen de bovenbenen toch behoorlijk pijn te doen. Hierdoor daalde het tempo en ook de HR. Fysiek kan je nog wel sneller maar de benen zeggen steeds luider: NEEEEN. Toch heb ik steeds mijn loopstijl trachten te verzorgen.

Vanaf de 2^de ronde lopen er steeds meer atleten op het parcours. Dit wil zeggen dat er aan de bevoorradingen stilaan files ontstaan. Ik ben steeds blijven lopen en wilde niet stoppen. Ik ‘moest’ een spons hebben voor mijn benen. Hierdoor heb ik in de laatste 12 km’s twee bevoorrading gehad waar ik geen drinken heb genomen. Dat is misschien het enige wat ik moet onthouden voor mijn volgende wedstrijden. In zo’n geval kan je toch beter stoppen en zelf je drank van de tafel nemen.

Door dit alles zat er toch wat verval op mijn tempo in de laatste 10K. Maar nogmaals dit lijkt me gezien de omstandigheden niet helemaal abnormaal. Toch liep ik hier nog aan 5:05/km.

Vanaf 39K was het echt aftellen. Nog 3x5’, dat is nog 15’ lopen Luk. Terug in het Europapark en tussen de supporters en dan eindelijk het bordje van 42K. Voor zover ik iets van marathons ken is het normaal dan nog 195 meter. We moesten nog een hele lus afleggen richting Powerbar tent en dan nog eens heel de aankomstzone door. OK dit is misschien enkele 100den meters extra maar na al die inspanning was ik dan toch zeer blij dat ik eindelijk de aankomst in zicht kreeg.

Mijn marathon tijd 3u27:53 of 4:55/km vind ik fantastisch.

Dit alles gaf mij een eindtijd van 9u42:00 hier kan ik enkel maar tevreden mee zijn.

01-07-2014 om 19:35 geschreven door Pascale en Raf