28-04-2008, 23:15 geschreven door Els Van Weert  

26-04-2008, 10:07 geschreven door Els Van Weert  

Een Vlaams gezin genereert gemiddeld per jaar 39 kg huis-aan-huis reclame papierafval. Veel gezinnen helpen al mee aan het verminderen van die papierberg door nutteloos papier buiten de deur te houden via allerlei soorten stickers op de brievenbus.

Weinig gezinnen ontsnappen echter aan de ongeveer 2,5 kg papier die elk jaar in de periode augustus, september door de firma Truvo (voorheen Promedia) voor de deur van elke woning in de vorm van een witte en een gele telefoongids wordt neergelegd.

De firma Truvo stelt de informatie die men in de gidsen vindt ook ter beschikking op de websites www.1207.be en www.goudengids.be.

Vlaanderen telt meer dan 2,4 miljoen internetaansluitingen en ongeveer 2,7 miljoen gezinnen. Het spreekt voor zich dat vele honderdduizenden gezinnen, omdat ze de telefoongegevens via internet kunnen raadplegen, geen gebruik meer maken van de papieren gidsen. Bij veel gezinnen gaat de 2,5 kg papier zelfs onmiddellijk bij het oud papier.

Het aan ieder gezin ter beschikking stellen van de papieren gidsen is dan ook volledig achterhaald. Een selectieve verspreiding lijkt aangewezen. Het reduceren van het aantal gidsen met bijvoorbeeld 30 %, wat zeker haalbaar is gezien de verspreiding en het gebruik van internet, levert een reductie van meer dan 2 miljoen kg papier op. Volgens cijfers van de Vlaamse papierindustrie zorgt de productie van 1 ton papier voor 525 kg CO². Een reductie van 2000 ton papier zorgt dan ook onmiddellijk voor een verminderde uitstoot van meer dan 1 miljoen kg CO².

Momenteel is het mogelijk om zich via www.1207.be uit te schrijven voor de bedeling van de witte gids. Veel mensen gaan ervan uit dat dit automatisch betekent dat men ook geen gele gids meer krijgt, maar volgens een woordvoerder van Truvo is dat een vergissing, want het niet aanleveren van de gele gids is met de nieuwe telecomregelgeving wettelijk niet geregeld. Truvo behoudt zich dus het recht voor om iedereen een gele gids te blijven leveren.

Het lijkt logisch dat er in het kader van afvalpreventie bekeken wordt of een structurele vermindering van het aantal telefoongidsen mogelijk is.

1. Heeft de minister al laten nagaan in welke mate het terugdringen van het aantal telefoongidsen dat bij de Vlaamse gezinnen verspreid wordt, een bijdrage kan leveren in het halen van nog betere cijfers qua afvalpreventie?

2. Heeft de minister binnen haar bevoegdheden reeds stappen gezet richting Truvo of richting federale regering om het selectief verspreiden van telefoongidsen ingang te doen vinden?

3. Heeft de minister een bepaalde doelstelling inzake het terugdringen van het aantal kg papierafval dat een gemiddeld gezin produceert ?
Zo ja, over hoeveel kg gaat het en binnen welke termijn wil de minister dat realiseren?

ANTWOORD van minister Crevits op vraag nr. 475 van 6 maart 2008 van ELS VAN WEERT

1. In het kader van het Uitvoeringsplan Milieuverantwoord beheer van huishoudelijke afvalstoffen onderneemt de OVAM samen met de betrokken actoren/organisaties, afvalpreventie-initiatieven, ook voor papierafval. Zo werd nog in november 2007 via de STIP-berichten van de OVAM de aandacht gevestigd op de mogelijkheid om via www.1207.be te laten registreren of de klant nog een papieren telefoonboek (witte en gouden gids) wenste te ontvangen of niet.

Daarnaast beschouwen wij de telefoonboeken als reclamedrukwerk. De nieuwe milieubeleids-overeenkomst reclamedrukwerk (principieel goedgekeurd door de Vlaamse Regering op 14.3.2008) voorziet de opmaak van een afvalpreventieplan. Een actie om de verspreiding van papieren telefoonboeken te voorkomen moet hierin opgenomen worden. Aangezien de overeen-komst nog definitief moet worden goedgekeurd is de sector van het reclamedrukwerk nog niet begonnen met een onderzoek naar de impact van dergelijke preventiemaatregel.

2. Op dit moment werd door de OVAM nog geen contact opgenomen met Truvo of de federale overheid in verband met de verspreiding van papieren telefoonboeken. Er wordt gewacht op de definitieve goedkeuring van de milieubeleidsovereenkomst reclamedrukwerk en het bijhorende afvalpreventieplan om op dit vlak actie te ondernemen samen met de betrokken organisaties.

3. Het Uitvoeringsplan Milieuverantwoord beheer van huishoudelijke afvalstoffen 2008-2015, dat begin 2008 van kracht is geworden, voorziet globaal een afvalpreventie van 2% per jaar voor de droge fracties (waaronder papier en karton) om de toename door economische en bevolkingsgroei te compenseren. Hoe die preventie specifiek binnen de fractie papier en karton wordt verwezenlijkt, is niet verder gespecificeerd in het voormelde uitvoeringsplan. Dat behoort tot de vrijheid van de betrokken sectoren.

In de milieubeleidsovereenkomst reclamedrukwerk wordt ook gestreefd naar een reductie in gewicht van de effectieve oplage van 8% tegen 31 december 2008 en zelfs van 16% tegen 31 december 2010, ten opzichte van de oplage in het referentiejaar 2005. Deze doelstellingen gelden eveneens voor de telefoonboeken.

24-04-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

23-04-2008, 16:43 geschreven door Els Van Weert  

Toen ik daags voor ons partijcongres van afgelopen zaterdag overpeinsde welke boodschap ik wou meegeven, stootte ik op internet op het levensverhaal van Martha, een dappere gepensioneerde vrouw die haar leven lang al vecht tegen armoede en sociale uitsluiting in haar eigen bestaan.

Haar levensverhaal (je kan het in zijn volledige versie lezen via Indymedia) greep me heel erg aan. Ik besloot de congresgangers even mee te nemen in het levensverhaal van Martha. Ik sprak over haar tegenslagen, maar ook over de veerkracht waarmee ze telkens weer wist terug te vechten. Over haar angst , maar ook over haar hoop. Over haar droefenis, maar ook over de lichtpuntjes in haar soms donkere bestaan.

Het verhaal van Martha is helaas geen alleenstaand verhaal. In een periode waarin honderdduizenden kooplustigen met hun geld eigenlijk nog amper blijf weten, kreunen honderdduizenden anderen onder de stijging van voedselprijzen en andere basisproducten. In een periode waarin Vlaanderen jaar na jaar bijna triomfantelijk kan uitpakken met mooie begrotingsresultaten, leveren honderdduizenden lotgenoten van Martha een dagelijkse strijd om de eindjes aan elkaar te knopen.

Vele politieke partijen schijnen kansarmoede te beschouwen als een onvermijdbaar randfenomeen in onze grotendeels welvarende samenleving. Als mandataris van een radicaal progressieve partij als de onze die rechtvaardigheid en solidariteit tot haar absolute kernwaarden rekent, zal ik die cynische houding met al mijn kracht bestrijden.

Daarom zeggen wij ‘neen’ aan de vlaktaks van Open VLD die er enkel op gericht is de inkomenskloof te vergroten in plaats van te verkleinen. Daarom zal armoedebestrijding door ons steeds opnieuw bovenaan de politieke agenda geplaatst worden indien de Vlaamse regering nog maar eens vaststelt dat er voldoende middelen voorradig zijn.

En daarom durft onze partij tegen de behoudsgezindheid van werkgevers en vakbonden in voluit te pleiten voor de hervorming van de huidige index tot een rechtvaardigheidsindex. Voor een index dus waarin basisproducten veel zwaarder dan vandaag zouden doorwegen in verhouding tot luxeproducten. Voor een index ook die wordt uitgekeerd in centen en niet langer in procenten.

Daar wil ik samen met al onze militanten voor vechten. Want voor de Martha’s van deze wereld doen wij samen aan politiek.

22-04-2008, 00:10 geschreven door Els Van Weert  

Het was een enthousiasmerend congres gisteren. Het laatste congres van spirit, tegelijk het eerste van onze tot VlaamsProgressieven herdoopte partij.

Een operatie die ik als voormalig spirit-voorzitter ten volle ondersteun. We zochten naar duidelijkheid en hebben die gevonden. Dat VlaamsProgressieven minder trendy zou klinken dan spirit: het zij zo. Grappig om horen bovendien als die kritiek dan komt uit de mond van mensen die de naam spirit vroeger afdeden als te frivool of te weinigzeggend.

We hebben inmiddels bewezen dat we over de nodige veerkracht beschikken om een electorale tegenslag zoals die van juni 2007 te verwerken. Een tegenslag waarvan we overigens – en dat schijnen sommigen wel eens over het hoofd te zien – meer slachtoffer dan oorzaak waren.

Liever dan die frustratie publiek te ventileren, hebben we gekozen voor een grondige herbronning. Dat proces heeft zijn vruchten afgeworpen. Samen met het zelfvertrouwen is ook de strijdlust terug. Geen beter symbool om die wederopstanding te bezegelen en duidelijk te maken aan de publieke opinie dan een nieuwe naam.

Als VlaamsProgressieven minstens 5% van het Vlaamse electoraat veroveren: het is een uitdaging waar ik maar wat graag mee de schouders onder zet.

20-04-2008, 20:03 geschreven door Els Van Weert  

19-04-2008, 20:11 geschreven door Els Van Weert  

“2008 wordt het jaar van de waarheid voor de index”, orakelt Guy Quaden dezer dagen ten aanzien van iedereen die het horen wil. De gouverneur van de Nationale Bank voelt de hete adem van zijn Europese collega’s in de nek en lonkt nauwelijks verholen naar de afschaffing van de automatische koppeling van de lonen aan de index. Want die is al langer een doorn in het oog van het Europese neoliberaal establishment. Een selecte herenclub waartoe ook Quaden graag behoort. En waarbinnen immoreel misbruik van een instrument als de notionele interest ongetwijfeld eerder instemmend gegniffel dan kritiek oplevert. Ontluisterende praktijken toch voor iemand met socialistische roots.

Redenen om de automatische koppeling van de lonen aan de index in vraag te stellen, zie ik niet. Ik steun de vakbonden dan ook in hun verzet tegen ideeën in die richting die de sociale ongelijkheid enkel zouden versterken en bovendien wel erg eenzijdig de werkgeversbelangen voor ogen hebben. Maar angst voor hervormingen in neoliberale richting ontslaat de vakbonden niet van de plicht om zelf mee na te denken over een meer sociale invulling van het indexsysteem. .

Een meer sociale invulling van het indexsysteem is exact wat we met spirit beogen met onze voorstellen omtrent een rechtvaardigheidsindex. Voor ons moeten basisproducten die voor iedereen noodzakelijk zijn (voedingsmiddelen, kleding, GSM, computer, …) in de indexkorf veel zwaarder doorwegen dan luxegoederen die niet in ieders bereik liggen (dure wagens, exclusieve reizen, elektronische snufjes, …). Want het huidige indexsysteem vormt – in tijden van stijgende prijzen van basisproducten en dalende prijzen van luxeproducten – een aanslag op de portemonnee van mensen die in hoofdzaak op basisproducten zijn aangewezen. Bovendien willen we een index die wordt uitgekeerd in centen en niet in procenten. Een indexaanpassing levert dan evenveel op voor een minister of topmanager als voor een leefloontrekker, gepensioneerde, arbeider of gewone bediende. .

Onze voorstellen omtrent een fundamentele hervorming van het huidige indexsysteem tot een rechtvaardigheidsindex zijn voorstellen die – daar zijn we ons van bewust – slechts op middellange termijn kunnen gerealiseerd worden: de geesten daartoe moeten rijpen, niet in de laatste plaats bij de vakbonden. Fundamentele hervormingen als deze voer je ook beter door in economisch meer stabiele tijden. .

Om de huidige inflatiecrisis te bestrijden gaan inmiddels stemmen op om een indexaanpassing over te slaan, een zgn. indexsprong (zie bvb. professor Marc De Vos van de Universiteit Gent, De Morgen van 8 april). Onaanvaardbaar is dit voor mij niet, mits deze operatie uitgaat van eenzelfde sociale rechtvaardigheidsgedachte die ook aan onze voorstellen omtrent een rechtvaardigheidsindex ten gronde ligt. Laat het mij concreet maken: een indexsprong voor lonen van 4000 euro bruto of meer lijkt mij gezien de ernst van de economische crisis best verdedigbaar. Nog maar net na de aanpassing in februari van dit jaar zou ikzelf als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf mei maandelijks op nog eens 167 euro extra mogen rekenen. Voor ACV-topman Luc Cortebeeck vermoed ik – mij baserend op wat hij over zijn loon zelf zei in een interview met Vacature – maandelijks een extra bedrag van ca. 110 euro. En Guy Quaden – u weet wel, vier keer beter betaald dan zijn Amerikaanse ambtscollega Ben Bernanke – zou bij een nieuwe indexaanpassing maandelijks mogen rekenen op zowat 790 euro extra. .

Laat ons wel wezen: geen van ons drieën heeft deze bedragen nodig om zijn of haar koopkracht op peil te houden, zoals dat dan heet. Mensen met lagere inkomens des te meer. Laat de rijken de crisis betalen, luidde het in de tijd. Dit lijkt mij een uitstekend moment om die slogan van kleinlinks op een erg verdedigbare manier om te zetten in beleidspraktijk.

Meer over de rechtvaardigheidsindex en over de index in het algemeen kan je vinden op mijn themablog www.bloggen.be/rechtvaardigheidsindex

11-04-2008, 11:24 geschreven door Els Van Weert  

Woensdag werd in het Vlaams Parlement in het actualiteitsdebat over jongerengeweld door Lijst Dedecker voor de zoveelste keer gepleit voor het invoeren van bootcamps . Ik kreeg het de laatste dagen wat op mijn heupen van de beweringen van Jurgen Verstrepen en zijn partij die helemaal vol is van het idee dat boot camps naar Amerikaans voorbeeld een oplossing zouden zijn voor het beteugelen van geweld door jongeren.

Verstrepen haalde allerlei cijfers en citaten naar boven tijdens zijn betoog over het geweld op de bussen maar zijn huiswerk over boot camps heeft hij duidelijk niet gedaan. Boot camps werken niet en dat is ondertussen wetenschappelijk en ook in de praktijk bewezen. Daar heb ik hem dan ook op gewezen.

Ook in Nederland en Duitsland dook de laatste maanden de idee van een bootcamp naar Amerikaans voorbeeld op.

Populistische politici moeten ophouden met straffe verklaringen af te leggen over harde maatregelen waarvan al lang bewezen is dat ze niet werken. Alleen maatregelen die bewezen hebben resultaat te boeken moeten overwogen worden. Dat zijn boot camps, heropvoedingskampen, drilkampen of hoe je ze ook noemt duidelijk niet.

Ik heb er natuurlijk niets op tegen dat er gezocht wordt naar goede maatregelen om geweld bij jongeren, en geweld tout court te bestrijden. Ik heb wel een probleem met simplistische voorstellen. Wat natuurlijk wel werkt is hard roepen om harde maatregelen. Veel mensen houden nu éénmaal van simpele ‘ oplossingen’ en dat is ook de reden waarom populisten in binnen- en buitenland zo hard roepen.

In de Verenigde Staten, waar de boot camps in de jaren ’80 uitgevonden zijn, worden er meer en meer gesloten omdat ze het omgekeerde doen waarvoor ze bedoeld zijn. Een rapport van de GAO ( Government Accountability Office ) dat in november 2007 aan het Congres werd voorgesteld spreekt van 10 bekende doden sinds 1990, 1600 meldingen van geweld in 2005 en duizenden sinds 1990. Mishandelingen waren dus schering en inslag. Wetenschappelijk onderzoek toonde ook aan dat bij jongeren die in een boot camp zaten de recidivecijfers niet beter waren dan bij gewone detentie. Vernedering, lijfstraffen en ijzeren discipline stromen het karakter van de jonge criminelen niet zoals de conservatieven hadden gehoopt.

Ondertussen sloot de staat Florida in april 2007 alle boot camps. Nochtans was de gouverneur Jeb Bush, broer van de president, er jaren een fervent voorstander van. Ook de staten Georgia en Arizona sloten hun boot camps.

In Nederland stelde de staatssecretaris van Justitie Abayrak vorig jaar dat men geen methoden meer zou betalen die niet ‘ evidence based ‘ zijn. Dus wat niet werkt daar wordt geen geld en tijd meer ingestoken. Ik kan me alleen maar aansluiten bij deze wijze woorden.

Populisten als Verstrepen adviseer ik om hun voorstellen voor Vlaamse of Belgische boot camps op te bergen en om te stoppen met de mensen blaaskes wijs te maken. Ze roepen om harde maatregelen omdat ze denken dat de burgers dat willen. De vraag of een harde aanpak effectief werkt en welk programma de beste kans op slagen heeft wordt door hen nauwelijks gesteld. Nochtans is dat het enige dat telt.

10-04-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

‘ACV-topman Luc Cortebeeck haalt zwaar uit naar te blauwe Leterme I’ blokletterde De Morgen gisteren. CD&V zit verveeld met die kritiek, luidt het vandaag. Er zitten wel degelijk sociale maatregelen in de pijplijn, reageert voorzitter Etienne Schouppe. Om die stelling vervolgens zelf te ondergraven via een oranje variant op de donkerblauwe dooddoener dat de taart eerst moet gebakken worden vooraleer ze kan worden aangesneden. Hoe het verder zal lopen, staat in de sterren geschreven. Eerst mogen de hogere en de middeninkomens zich verheugen om aan te schuiven aan de bescheiden feestdis. De kruimels op het eind van het gelag worden bewaard voor mensen aan de zelfkant van onze samenleving. Minder doen, zou niet netjes zijn.

Rechts zwaait de plak in dit land, zoveel is duidelijk. Meer dan wat neoliberale concepten overgoten met een scheutje caritas hoeven we van deze regering niet te verwachten. De striemende kritiek van het ACV aan het adres van CD&V is meer dan begrijpelijk. CD&V verbindt nu al jaren haar lot aan een kartelgenoot die onverbloemd ijvert voor het stopzetten van de solidariteit met onze Waalse medeburen en die zichzelf ongegeneerd als rechts en conservatief bestempelt. CD&V heeft tijdens de maandendurende oranje-blauwe soap zelfs niet eenmaal overwogen om de mogelijkheden van een sociaal alternatief voor deze rechtse coalitie – m.n. een olijfboomcoalitie – te exploreren.

Ik begrijp dat een christelijk geïnspireerde arbeidersbeweging vanuit een gedeelde levensbeschouwelijke overtuiging geneigd is om haar invloed bij voorkeur aan te wenden via een partij als CD&V. Maar wanneer zal de sociale verontwaardiging over de koers van CD&V/N-VA de overhand nemen op vervagende levensbeschouwelijke banden? Wanneer zal een zeker begrip van de ACV-basis voor het machtsdenken van de top plaats maken voor contestatie? Tot hoe ver reikt de spreidstand? Kan de kritiek van het ACV aan het adres van CD&V de voorbode vormen van meer fundamentele verschuivingen?

Misschien kan oranje-blauw toch nog een nuttige bijdrage leveren aan een meer solidaire samenleving. Zij het dan geheel ongewild.

14-03-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

In de bouwsector worden heel wat prijzen uitgereikt, maar bij geen enkele daarvan heeft de (ver)bouwer zelf iets in de pap te brokken. Daarom lanceerde het bouwmagazine ‘Beter bouwen & verbouwen’ de Eerste Prijs. Lezers konden kiezen wie volgens hen in de loop van het voorbije jaar het meest gedaan heeft voor die zovele (ver)bouwers van dit land op gebied van duurzaam bouwen, betaalbaar bouwen en de bescherming van de bouwheer.

De trofee, een cijfer 1 gemaakt van Foamglas, werd op 3 maart tijdens Batibouw uitgereikt aan de website www.energiesparen.be. Dit initiatief vergaarde 42% van alle uitgebrachte stemmen. Zelf was ik best tevreden: ik behaalde de tweede plaats, met 25% van de stemmen. Relatief natuurlijk, maar toch fijn om horen.

Het structureel inbedden van het concept ‘duurzaam (ver)bouwen’ op Batibouw was één van de eerste beleidsinitiatieven die ik als voormalig staatssecretaris van Duurzame Ontwikkeling nam. Via de introductie en gestage uitbouw van de veel bezochte stand ‘Duurzaam Bouwen’ in het Adviespaleis, boden we talloze kandidaat-(ver)bouwers de kans om hun bouwplannen door experts en architecten te laten doorlichten op hun duurzaamheidsgehalte. Duurzaam bouwen en verbouwen groeide dit jaar zelfs uit tot het hoofdthema van Batibouw. Ik durf wedden dat ook de volgende jaren duurzaamheid niet meer is weg te denken op Batibouw.

Want duurzaamheid is duidelijk geen modegril meer beleden door overjaarse hippies met geitenwollen sokken, maar een concept dat ingang heeft gevonden in zeer brede lagen van de bevolking. Duurzaamheid vertrekt niet louter vanuit sociaal of ecologisch engagement, maar appelleert ook heel uitdrukkelijk aan het gezond verstand van mensen. En net die combinatie leidt tot groeiende nieuwsgierigheid en concrete actie.

Daarom is het zo pijnlijk om vast te stellen dat ons land nu met een federale regering zit opgescheept die ter zake bijzonder weinig ambities koestert. Tenzij de ambitie om gerealiseerde zaken terug te schroeven dan. Zo werd de door mij zo fel bevochten duurzaamheidstest al gauw herleid tot een instrument zonder slagkracht waarvoor de rechts-liberale ministers van dienst niet langer hoeven te vrezen. En moeten progressieve partijen lijdzaam toezien hoe – met instemming van de PS en mijn opvolger Paul Magnette, godbetert – de rechts-liberale en christendemocratische regeringspartners plat op de buik gaan voor de kernlobby.

Democratie betekent terugknokken na een nederlaag. Daar gaan we als progressieve beweging voluit voor. Maar de tussentijds aangerichte schade zal nauwelijks te overzien zijn. Van de christen-democraten kon nauwelijks meer verwacht worden. En het aanschurken tegen Al Gore van Verhofstadt en Open VLD bleek enkel een schaamteloze campagnestrategie. En dat allemaal op de kap van de nieuwe generatie.

03-03-2008, 19:05 geschreven door Els Van Weert