Karel De Gucht hongert naar macht en invloed . De inzet moge duidelijk zijn: de invulling van het machtsvacuüm binnen Open VLD in het post-Verhofstadt tijdperk. De Guchts wonden opgelopen na het debacle van het migrantenstemrecht – u weet wel: persoonlijk was hij voor, maar van zijn partij kon hij die houding niet aanvaarden – kunnen zo eindelijk worden geheeld.

Streven naar macht is op zich niet verkeerd, meer zelfs: het behoort tot het wezen van het politieke bedrijf. Erger wordt het wanneer belangrijke principes geofferd worden om die persoonlijke machtshonger te stillen. Zoals het ondergeschikt maken van het departement Ontwikkelingssamenwerking aan het departement Buitenlandse Zaken.

Jarenlang vochten de NGO’s in ons land – daarin gesteund door ons, maar ook door andere progressieve politieke partijen – voor een sterk en autonoom departement van Ontwikkelingssamenwerking. Die autonomie kwam er ook. Ze werd in de verf gezet door een minister – en geen staatssecretaris – verantwoordelijk te maken voor dit wezenlijke, maar stiefmoederlijk behandelde departement. Een onmisbare, maar onvoldoende voorwaarde voor een krachtig beleid. Uiteraard is ook de visie en het voluntarisme van diegene die het departement beheert van cruciaal belang. En laat nu net het feit dat het in blauwe – laat staan donkerblauwe – handen is, niet meteen een ideale situatie zijn.

De klok dreigt verder teruggedraaid te worden nu. Wie Ontwikkelingssamenwerking ondersneeuwt in de portefeuille van een superminister van Buitenlandse Zaken, herleidt dit departement tot een instrument van onze buitenlandse diplomatie. Een instrument waarmee onze diplomatie – de minister op kop – kan slaan en zalven. Ontwikkelingslanden in het Belgische gareel kan doen lopen. Het is een wel erg cynische manier om de (terechte) vraag van de NGO’s naar meer beleidsafstemming te beantwoorden.

Als De Gucht dan toch per se de ambitie heeft om superminister te worden in de oranje-blauwe regering, dat hij dan het departement Binnenlandse Zaken en het vicepremierschap opeist van zijn partijgenoot Patrick Dewael. Liever dat dan een koehandel op te zetten en Ontwikkelingssamenwerking op een hellend vlak te plaatsen. Enkel om de lieve vrede in het blauwe huishouden te bewaren.

13-10-2007, 15:52 geschreven door Els Van Weert  

Fientje Moerman neemt ontslag. Vrolijk stemt me dat niet: ik heb voor haar altijd best wel een zekere sympathie gehad. Maar dat haar ontslag terecht is, daaraan kan moeilijk getwijfeld worden.

Propere politiek: na de Agusta – en andere affaires (en de zuiveringsrituelen die daar midden jaren ’90 op volgden) leek dit wel een vanzelfsprekendheid. Met onverkwikkelijke zaken uit het verleden werd definitief komaf gemaakt. Nieuwe Politieke Cultuur vierde hoogtij. Zeker op het Vlaamse niveau, door het Sint-Michielsakkoord net bevrijd van het federale juk. Spiegelden wij ons immers niet aan de zuivere en rationele politieke cultuur die de Scandinavische landen typeerde? En gold bovendien ook hier niet adagium ‘wat we zelf doen, doen we beter’?

Voor alle duidelijkheid: van enige vorm van corruptie is zelfs in de verste verte geen sprake in dit dossier. Maar ook normvervaging loert – in de politiek, maar net zo goed in andere sectoren van onze samenleving – continu om de hoek. Het is een sluipend gif dat zich vaak slechts tergend langzaam een weg baant – soms zelfs zonder dat zij die er zich aan bezondigen, zich daar ten volle bewust van zijn. Maar ook sluipend gif is onmiskenbaar gif. Ook een gebrek aan alertheid voor normvervaging, mag aangerekend worden als een ernstige fout. Het siert Fientje Moerman dat ze zelf tot die conclusie kwam.

Progressief Vlaanderen is er lange tijd van uitgegaan dat propere politiek – politiek dus zonder corruptie, maar ook zonder normvervaging – dezer dagen vanzelfsprekend is. Dat was een naïeve, ja zelfs onverantwoorde houding. Want daardoor dreigt dit wezenlijke thema gemonopoliseerd te worden door rechtse en extreem-rechtse poujadisten. Kapitale blunders van dat formaat kunnen we ons echt niet veroorloven. Meer nog, een eerlijke en propere politiek is essentieel om het vertrouwen van mensen in onze instellingen en democratie te herstellen of te versterken. Het is dan ook de plicht van de links-progressieve krachten om dit thema in woord én daad op de agenda te zetten. Want de democratie is ons veel te dierbaar om het over te laten aan diegenen die dit soort voorvallen willen gebruiken om haar verder te ondermijnen.

10-10-2007, 12:35 geschreven door Els Van Weert